"Μπαμπά, πες μου ένα παραμύθι για να κοιμηθώ", επέμενε ο μικρός.
Κι εκείνος, που ποτέ δεν χαλούσε χατήρι σε άνθρωπο (πόσο μάλλον στα παιδιά του), έξυνε με αμηχανία τα γένια του και άρχιζε την διήγηση. Μια διήγηση που πάντοτε γινόταν με την δική του μοναδική οπτική.
"... και τότε ο κακός ο λύκος, μόλις είδε το αχυρένιο σπίτι, έβαλε τα γέλια. Ύστερα πήρε μια πολύυυυ βαθειά ανάσα και φύσηξε με όοοοολη του την δύναμη. Το αχυρένιο σπίτι σωριάστηκε με μιας και το τρομαγμένο γουρουνάκι το έβαλε στα πόδια για να γλιτώσει. Μα δεν πρόλαβε να τρέξει παρά μόνο λίγα μέτρα. Ο κακός ο λύκος το πρόλαβε και το έκανε μια χαψιά..."
"Αντρέα!", πετάχτηκε η γυναίκα του από δίπλα, "τι είναι αυτά που λες στο παιδί;"
"Τί του λέω;", ρώτησε με αθώο ύφος αυτός. "Θες να πω στο παιδί ψέματα, ότι το γουρουνάκι τρέχει πιο γρήγορα από τον λύκο; Με τέτοιες ανοησίες θες να μεγαλώσουν τα παιδιά μας;".
Δεν είχαν άδικο όσοι τον χαρακτήριζαν ως "αγαθό γίγαντα". Ένας μονίμως χαμογελαστός όγκος εκατόν ογδόντα οκτώ εκατοστών και εκατόν εξήντα κιλών, που μπορεί να τον πατούσες και να τον ξενύχιαζες αλλά ήταν εκείνος που πρώτος ζητούσε συγγνώμη επειδή έβαλε το πόδι του κάτω από το δικό σου. Πάντοτε έτοιμος για πλάκες και για καλαμπούρια και πάντοτε ετοιμόλογος, με ατάκες που έσπαζαν κόκκαλα.
"Ρε Αντρέα", τόλμησε κάποτε να παρατηρήσει κάποιος στην παρέα, "πρέπει να χάσεις κανένα κιλό".
"Θα τους πληρώσω τους κερατάδες", απάντησε ψύχραιμα εκείνος, "αλλά θα τους βγάλω το λάδι. Έξι θα χρειαστούν για να με σηκώσουν. Και θα βάλουν και διπλό πάτο στην κάσα, για να μη σπάσει και τους πέσω στον δρόμο".
Δεν χρειάστηκαν έξι τελικά. Από τα εκατόν εξήντα κιλά, είχαν απομείνει καμμιά εξηνταριά σήμερα το πρωί....
Είπαμε να κάνεις πλάκες, ρε αδερφέ μου, αλλά με τούτη την τελευταία σου δεν γέλασε κανένας. Να ξέρεις ότι δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ το ότι έφυγες και μ' άφησες πίσω...
Κοίτα να βρεις τον πατέρα εκεί που πας.
Καλό κατευόδιο!
Και καλή αντάμωση!
Κι εκείνος, που ποτέ δεν χαλούσε χατήρι σε άνθρωπο (πόσο μάλλον στα παιδιά του), έξυνε με αμηχανία τα γένια του και άρχιζε την διήγηση. Μια διήγηση που πάντοτε γινόταν με την δική του μοναδική οπτική.
"... και τότε ο κακός ο λύκος, μόλις είδε το αχυρένιο σπίτι, έβαλε τα γέλια. Ύστερα πήρε μια πολύυυυ βαθειά ανάσα και φύσηξε με όοοοολη του την δύναμη. Το αχυρένιο σπίτι σωριάστηκε με μιας και το τρομαγμένο γουρουνάκι το έβαλε στα πόδια για να γλιτώσει. Μα δεν πρόλαβε να τρέξει παρά μόνο λίγα μέτρα. Ο κακός ο λύκος το πρόλαβε και το έκανε μια χαψιά..."
"Αντρέα!", πετάχτηκε η γυναίκα του από δίπλα, "τι είναι αυτά που λες στο παιδί;"
"Τί του λέω;", ρώτησε με αθώο ύφος αυτός. "Θες να πω στο παιδί ψέματα, ότι το γουρουνάκι τρέχει πιο γρήγορα από τον λύκο; Με τέτοιες ανοησίες θες να μεγαλώσουν τα παιδιά μας;".
Δεν είχαν άδικο όσοι τον χαρακτήριζαν ως "αγαθό γίγαντα". Ένας μονίμως χαμογελαστός όγκος εκατόν ογδόντα οκτώ εκατοστών και εκατόν εξήντα κιλών, που μπορεί να τον πατούσες και να τον ξενύχιαζες αλλά ήταν εκείνος που πρώτος ζητούσε συγγνώμη επειδή έβαλε το πόδι του κάτω από το δικό σου. Πάντοτε έτοιμος για πλάκες και για καλαμπούρια και πάντοτε ετοιμόλογος, με ατάκες που έσπαζαν κόκκαλα.
"Ρε Αντρέα", τόλμησε κάποτε να παρατηρήσει κάποιος στην παρέα, "πρέπει να χάσεις κανένα κιλό".
"Θα τους πληρώσω τους κερατάδες", απάντησε ψύχραιμα εκείνος, "αλλά θα τους βγάλω το λάδι. Έξι θα χρειαστούν για να με σηκώσουν. Και θα βάλουν και διπλό πάτο στην κάσα, για να μη σπάσει και τους πέσω στον δρόμο".
Δεν χρειάστηκαν έξι τελικά. Από τα εκατόν εξήντα κιλά, είχαν απομείνει καμμιά εξηνταριά σήμερα το πρωί....
Είπαμε να κάνεις πλάκες, ρε αδερφέ μου, αλλά με τούτη την τελευταία σου δεν γέλασε κανένας. Να ξέρεις ότι δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ το ότι έφυγες και μ' άφησες πίσω...
Κοίτα να βρεις τον πατέρα εκεί που πας.
Καλό κατευόδιο!
Και καλή αντάμωση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου