Ευρωπαϊκή ακροδεξιά: Οι «αντισυστημικοί» με σφραγίδα ΕΕ αποκαλύπτονται

ANSA

Η ενίσχυση των εθνικιστικών αστικών δυνάμεων είναι μια χτυπητή απόδειξη ότι οξύνονται οι ανταγωνισμοί και τα διασταυρούμενα μεγάλα συμφέροντα

Δεν χάνουν την ευκαιρία όλο το τελευταίο διάστημα τόσο η ΕΕ και οι επικεφαλής της, τα ευρωενωσιακά επιτελεία όσο και εν χορώ τα αστικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, να εκφράζουν τις ανησυχίες τους για την άνοδο της ακροδεξιάς, των εθνικιστών όπως και φασιστικών δυνάμεων, για το ενδεχόμενο να ενισχύσουν τη δύναμή τους στο Ευρωκοινοβούλιο.
Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ δίνει... τα ρέστα του ισχυριζόμενος ότι «ο κίνδυνος της ανόδου της ακροδεξιάς χρειάζεται ένα πλατύ προοδευτικό μέτωπο», καλώντας όλα τα ρετάλια της σοσιαλδημοκρατίας, δυνάμεις προερχόμενες από το ακροδεξιό κόμμα ΑΝΕΛ και από τη ΝΔ σε εκλογική σύμπραξη, στη βάση της διαπιστωμένης στρατηγικής τους σύμπλευσης. Η δε ΝΔ ανησυχεί ότι ενδέχεται η ίδια να χάσει δυνάμεις προς τα δεξιά της και γι' αυτό ψαρεύει προ πολλού και με αφορμή την επικίνδυνη ευρωΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών στα θολά νερά του εθνικισμού.
Δεν χάνουν μάλιστα την ευκαιρία να επικεντρώνουν στις ακροδεξιές δυνάμεις όπως ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, η Λεπέν στη Γαλλία, ο Σαλβίνι στην Ιταλία, ο Κουρτς στην Αυστρία και η Εναλλακτική για τη Γερμανία (ΑfD) στη Γερμανία. Πρόθεσή τους είναι να εγκλωβίσουν λαϊκές δυνάμεις προβάλλοντας αυτήν τη μεταξύ τους αντίθεση ως δήθεν διαπάλη φωτός εναντίον σκότους. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να ηττηθούν «οι αντιευρωπαϊκές, οι αντισυστημικές δυνάμεις, αυτές που εναντιώνονται στην ΕΕ, που θέλουν τη διάλυσή της, που καλούν τους λαούς να την εγκαταλείψουν».
Είναι όμως έτσι; Είναι πράγματι όλοι αυτοί ενάντια στην ΕΕ; Θέλουν να αποχωρήσουν οι χώρες τους από αυτή; Είναι ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα;
Μια ματιά στις τοποθετήσεις τους αρκεί για να βγάλουμε πολλά και ασφαλή συμπεράσματα.

«Στις λεπτομέρειες οι διαφορές»...

Ας ξεκινήσουμε από τον Πρόεδρο της Ουγγαρίας, Ορμπαν, που π.χ. πρόσφατα σχολιάζοντας τις διακηρύξεις Μακρόν για την ένταση των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων ως το νέο όραμα για την ΕΕ, έσπευσε να θεωρήσει «αναγκαίες» τις μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ, ώστε αυτή να γίνει πιο «αποτελεσματική» στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μάλιστα, θεώρησε την ομιλία Μακρόν ως «έναρξη μιας σοβαρής ευρωπαϊκής συζήτησης», σημειώνοντας με νόημα ότι μόνο «στις λεπτομέρειες έχουμε διαφορετικές απόψεις».
Τα ίδια, με άλλα λόγια, άλλωστε, ανέφερε και η Κομισιόν σε ειδική ανακοίνωση που έβγαλε, υποτίθεται για να απαντήσει στον Ορμπαν και τους ισχυρισμούς του περί φιλομεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ. Ο Ορμπαν δεν χάνει ευκαιρία να καταγγέλλει την ΕΕ ότι αυτή τάχα «προωθεί την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, υπονομεύει τους εθνικούς συνοριακούς ελέγχους, θέλει να εκδώσει "ανθρωπιστικές βίζες" για πρόσφυγες» κ.ά. Προς αποφυγή λοιπόν κάθε παρεξήγησης η Κομισιόν έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι στην ουσία η πολιτική της μοιάζει με αυτήν του Ορμπαν σαν δυο σταγόνες νερό, αναφέροντας: «Από το 2016 η ΕΕ έχει ενισχύσει τις συλλογικές ευρωπαϊκές προσπάθειες για πιο αποτελεσματική προστασία των εξωτερικών συνόρων (...) με τη δημιουργία ενός μόνιμου σώματος 10.000 συνοριοφυλάκων (...) Η ΕΕ μείωσε κατά 98% τις αφίξεις στην Ελλάδα με τη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας. Προσπαθούμε ακόμη να αυξήσουμε τις επιστροφές (σ.σ. απελάσεις, επαναπροωθήσεις κ.λπ.) των παράτυπων μεταναστών που δεν έχουν δικαίωμα να παραμένουν στην Ευρώπη», ενώ «δεν έχουμε απολύτως κανένα σχέδιο για ανθρωπιστικές βίζες».
Ιδού λοιπόν η κοινή βάση καταστολής των προσφύγων και μεταναστών, που τους επιτρέπει να βγάζουν Κοινές Αποφάσεις στις Συνόδους Κορυφής για το Μεταναστευτικό, παρά την «άβυσσο» που δήθεν τους χωρίζει σε προοδευτικούς και συντηρητικούς...
Αλλωστε, ο Ορμπαν τόσο με τον «Νόμο των Σκλάβων» που καταργεί τις υπερωρίες και διευθετεί τον εργάσιμο χρόνο σε τριετή βάση, όσο και με τον περιορισμό διά νόμου των διαδηλώσεων ...μια χαρά προωθεί την αντεργατική πολιτική της ΕΕ και στη χώρα του.

Περισσότερα αυτά που μας ενώνουν...

Είναι ενδεικτικό ότι τμήμα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), και από κοντά και η ΝΔ ως μέλος του, στο πλαίσιο των ενδοαστικών αντιθέσεων, διεξάγουν καμπάνια για την απομάκρυνση του Ορμπαν από αυτό, επικεντρώνοντας την αντιπαράθεσή τους μόνο στον Ορμπαν αλλά κάνουν την ίδια ώρα την πάπια για άλλες ανάλογες περιπτώσεις, όπως π.χ. ο Σ. Κουρτς. Ο Αυστριακός καγκελάριος, επικεφαλής του κόμματος - μέλους του ΕΛΚ, συγκυβερνά ...κανονικότατα με το ακροδεξιό Κόμμα των Ελευθέρων (FPO). Μιλάμε για την κυβέρνηση που για να αποδείξουμε ποιον υπηρετεί με την πολιτική της θα αρκούσε και μόνο το ότι επέβαλε τις 12 ώρες δουλειάς / 60 ώρες τη βδομάδα, κίνηση που απέσπασε τα εύσημα της Ενωσης των Αυστριακών Βιομηχάνων. Αν και δεν σταματά εκεί αφού ως υπέρμαχη της ανταποδοτικότητας η αυστριακή κυβέρνηση με τη συμμετοχή της ακροδεξιάς εξαιρεί από τα οικογενειακά επιδόματα μέχρι και τους ανέργους, ενεργοποιώντας κατασχέσεις σε όσους παραβιάζουν τα κριτήρια για το επίδομα ανεργίας και ενοποιώντας τα ασφαλιστικά ταμεία με περικοπές επιδομάτων, τύφλα να 'χει δηλαδή ο νόμος Κατρούγκαλου... Είναι άλλωστε η ίδια κυβέρνηση που κλείνοντας τα σύνορά της για πρόσφυγες και μετανάστες ταυτόχρονα δίνει όρκους πίστης στην ΕΕ. Σαν να μην τρέχει τίποτα «ανέλαβε και ολοκλήρωσε με επιτυχία» την προεδρία της ΕΕ το περασμένο εξάμηνο, ενώ σε ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο ο ίδιος ο Κουρτς, απευθυνόμενος σε ευρωλάγνους επικριτές του, διευκρίνισε ότι κι αυτός δεν πάει πίσω σε ευρωλαγνεία ...δηλώνοντας: «Η ΕΕ είναι το μέλλον μας και υπάρχουν πολύ περισσότερα σε αυτή την Ενωση που μας ενώνουν, από εκείνα που θα μπορούσαν να μας χωρίσουν».

Διαπραγμάτευση και η «ΕΕ στα κεντρικά της καθήκοντα»...

Κι αν κάποιος ενδεχομένως να ανέμενε τουλάχιστο από τους ακροδεξιούς Αυστριακούς να ψελλίσουν κάτι επικριτικό για την ΕΕ ...θα απογοητευτεί αφού ο γενικός γραμματέας και επικεφαλής της ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας του Κόμματος των Ελευθέρων (FPO), Χ. Βιλίμσκι, δήλωσε πρόσφατα ότι «δεν θέλουμε εξτρεμιστές και ριζοσπάστες (στην κυβέρνηση), αλλά εκείνους που λένε ότι η ΕΕ πρέπει να αλλάξει και να περιοριστεί στα κεντρικά καθήκοντά της».
Στο ίδιο κλίμα άλλωστε τοποθετείται μια ακόμα «αντισυστημική» με τη βούλα της ΕΕ, η Λεπέν στη Γαλλία. Αφού εδώ και καιρό σταμάτησε καν και να προφέρει τις ανέξοδες για το κεφάλαιο απειλές «περί εξόδου από το ευρώ», τώρα δηλώνει ότι «πρέπει να ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας» με στόχο «ένα ευρωπαϊκό σχέδιο που θα σέβεται την ανεξαρτησία της Γαλλίας, τις εθνικές κυριαρχίες και που θα υπηρετεί τα συμφέροντα των λαών». Αλλο ένα δηλαδή μακιγιάρισμα της ΕΕ με προτεραιότητα στις επιδιώξεις της γαλλικής αστικής τάξης. Συνεχίζοντας αναφέρει: «Για να μετατρέψουμε την ΕΕ σε μια συνεργασία μεταξύ εθνών και όχι αυτό το είδος του ευρωπαϊκού υπερ-κράτους». Ομως, η ΕΕ δεν αποτελεί κάποιο υπερ-κράτος, όπως ισχυρίζεται η Λεπέν, αλλά μια διακρατική ένωση του κεφαλαίου, όπως άλλωστε «οραματίζεται και η ίδια» επιδιώκοντας μια μεγαλύτερη πίτα για τη γαλλική αστική τάξη στο ενδοαστικό παζάρι.
Η Λεπέν καρφώνεται κι από το ίδιο το πρόγραμμα του κόμματός της, το οποίο είναι γεμάτο από φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις για τους γαλλικούς ομίλους και δασμούς για τους ανταγωνιστές τους. Μάλιστα, για τους νεοπροσλαμβανόμενους εργαζόμενους απαλλάσσει εντελώς τις επιχειρήσεις από τις κάθε είδους εισφορές και μάλιστα για 2 χρόνια. Προτείνει πάνω από όλα «έντιμο ανταγωνισμό» «ξεπλένοντας» την καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενώ για το λαό επιφυλάσσει το γνωστό κλισέ της ΕΕ, των μονοπωλίων και των κυβερνήσεών τους ...«ευκαιρίες για όλους», που επιχειρεί να διαγράψει και ως έννοια τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, της νεολαίας.

«Να βελτιώσουμε την ΕΕ, όχι να την εγκαταλείψουμε»

Τα ίδια ισχύουν και με τον Σαλβίνι και την κυβέρνησή του. Αφού υπερασπίστηκε μέχρι κεραίας τα συμφέροντα της ιταλικής αστικής τάξης, κατέληξε τελικά σε συμβιβασμό με την Κομισιόν για τον σε κάθε περίπτωση αντιλαϊκό προϋπολογισμό της Ιταλίας, ενώ στήριξε, παρά τους αρχικούς λεονταρισμούς του, το κοινό ανακοινωθέν της Ατυπης Συνόδου για το Μεταναστευτικό που προβλέπει απελάσεις, πλατφόρμες αποβίβασης μεταναστών σε τρίτες χώρες κι άλλα αντιμεταναστευτικά μέτρα. Το πόσο «σκληρός πολέμιος της ΕΕ» είναι ο Σαλβίνι φανερώθηκε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια όταν ένας βουλευτής του κόμματός του από την Τοσκάνη, ο Μπόργκι, έκανε μια στην ουσία φιλοενωσιακή δήλωση, που προβλήθηκε από τα ΜΜΕ ως απειλή αποχώρησης από την ΕΕ. Είχε δηλώσει ο βουλευτής ότι «ή το κόμμα μας θα επιτύχει τώρα να αλλάξει την ΕΕ ή θα χρειαστεί να την εγκαταλείψουμε». Ακόμα λοιπόν και σε αυτήν τη δήλωση ...αγωνίας για την ΕΕ ο Σαλβίνι έσπευσε αμέσως να υπερθεματίσει για την αφοσίωσή του στην ΕΕ καθησυχάζοντας προς πάσα κατεύθυνση: «Δεν έχουμε καμιά πρόθεση να εγκαταλείψουμε την ΕΕ, θέλουμε να την αλλάξουμε, να τη βελτιώσουμε αλλά όχι να την εγκαταλείψουμε»...
Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι η Λίγκα του Βορρά, όπως ήταν μέχρι πρόσφατα το όνομα του κόμματος Λίγκα του Σαλβίνι, έχει αποδείξει αμέτρητες φορές στο παρελθόν πόσο ...αντισυστημική είναι, συμμετέχοντας από το 1994 σε αλλεπάλληλες κυβερνήσεις Μπερλουσκόνι ως κυβερνητικός εταίρος, αναλαμβάνοντας πολλά υπουργεία, προωθώντας την αντεργατική πολιτική και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που κατά τ' άλλα καταγγέλλει, ενώ ξεπέρασε κάθε όριο «πάλης ενάντια στο σύστημα και την ΕΕ» ...ψηφίζοντας και με τα δυο χέρια τη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, την επικαιροποιημένη δηλαδή Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Υμνοι στον φασίστα Μουσολίνι...

Το πόσο... μεγάλο χάσμα υπάρχει ανάμεσα στον Σαλβίνι και την ΕΕ μπορεί να το αντιληφθεί κανείς αν και μόνο αναλογιστεί ότι το Ευρωκοινοβούλιο, ένα ακόμα αντιλαϊκό όργανο της ΕΕ, που προβάλλεται από διάφορους ευρωλάγνους (φιλελεύθερους, παλιούς και νέους σοσιαλδημοκράτες) ως «ο ναός της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης» έχει πρόεδρό του τον Ταγιάνι, στέλεχος του κόμματος Forza Italia (ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), του Μπερλουσκόνι, διαχρονικού συμμάχου της Λίγκας, ο οποίος πρόσφατα δεν ...κρατήθηκε και συμμετείχε σε εθνικιστική εκδήλωση και σε εκδήλωση - υμνολόγιο υπέρ των φασιστών του Μουσολίνι. Εφτασε μάλιστα να ταυτίζει την αντιφασιστική δράση των Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων με τα στρατόπεδα του Αουσβιτς και σε ένα κρεσέντο αλυτρωτισμού μίλησε για «Ιταλική Τριέστη, Ιστρια και Δαλματία», περιοχές που είχαν καταληφθεί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από τη φασιστική Ιταλία, εδάφη σήμερα της Κροατίας και της Σλοβενίας. Προχωρώντας ακόμη περισσότερο, με νέα προκλητική δήλωση έπλεξε ο ίδιος το εγκώμιο του φασίστα Μουσολίνι: «Εκανε μερικά θετικά πράγματα, έφτιαξε υποδομές στη χώρα μας (...) Δεν είμαι φασίστας, δεν ήμουν ποτέ φασίστας. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι, έφτιαξε δρόμους, γέφυρες, κτίρια, αθλητικές εγκαταστάσεις, ανέκτησε μεγάλο μέρος της γης της χώρας μας. Οταν κάνεις μια ιστορική κρίση, πρέπει να είσαι αντικειμενικός»...

«Να αγαπάμε την ΕΕ» και πάντα να φροντίζουμε για την «ορθή λειτουργία της»

Αλλά και η περίπτωση του ακροδεξιού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) δεν αποτελεί εξαίρεση από τους παραπάνω. Στην ίδρυση του AfD πρωτοστάτησε ο πρώην πρόεδρος της Γερμανικής Ενωσης Βιομηχάνων, H. O. Henkel (με θητείες σε Διοικητικά Συμβούλια μονοπωλίων, όπως ΙΒΜ, «Bayer», «Continental», «Daimler Chrysler») και ο T. Sarrazin (πρώην στέλεχος των γερμανικών σιδηροδρόμων και της ομοσπονδιακής τράπεζας). Ο συνιδρυτής του AfD, B. Lucke (πρώην μέλος των Χριστιανοδημοκρατών), έχει χαρακτηρίσει τους ανέργους που παίρνουν προνοιακό επίδομα «κοινωνικά κατακάθια», ενώ ο πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας, M. Pretzell, δήλωσε ότι πρέπει να πυροβολούνται οι πρόσφυγες που διασχίζουν τα σύνορα. Το AfD, όπως και οι όμοιοί του στις άλλες χώρες, μετά τις κορόνες περί αποχώρησης από την ΕΕ έπαψε να ζητά την έξοδο της Γερμανίας από την ΕΕ: «Οποιος παίζει με την ιδέα ενός Dexit πρέπει επίσης να αναρωτηθεί εάν αυτό δεν είναι ουτοπία και πρέπει να είμαστε πιο ρεαλιστές», δήλωσε συγκεκριμένα ο επικεφαλής του κόμματος, Α. Γκαουλάντ.
Κοντά με όλους αυτούς είναι η ακροδεξιά και οι φασίστες στην Ελλάδα. Γνωστά τα «έργα και ο ημέρες» τους: Αυτοί που για τη συμφωνία των Πρεσπών προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή περίπου... φύτρωσε, μη βρίσκοντας λέξη να πουν για το ρόλο των ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ που την προώθησαν. Η δε εγκληματική φασιστική Χρυσή Αυγή, που ενώ στην Ελλάδα δημαγωγεί υποδυόμενη την «αντισυστημική» για να ψαρεύει στα θολά νερά, οι ευρωβουλευτές της στα σαλόνια των Βρυξελλών και του Στρασβούργου χαλαρώνοντας στο φιλικό περιβάλλον των αφεντικών τους δεν χάνουν ευκαιρία εκτός από τα ρατσιστικά γαβγίσματά τους, να εξομολογούνται την ευρωλαγνεία τους. Ετσι, ευρωβουλευτής της ήταν που ομολόγησε ότι «τα παιδιά (στα σχολεία) να μαθαίνουν ότι πρέπει να αγαπούν την πατρίδα τους και εφόσον είμαστε και στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωπαϊκή Ενωση». Ο πρώην πλέον χρυσαυγίτης ευρωβουλευτής Συναδινός δήλωσε αυτήν τη βδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο ότι αγωνίζεται για «μια μετεξέλιξη βασιζόμενη στην άνοδο των υγιών πατριωτικών δυνάμεων με στόχο την ορθή λειτουργία της Ενωσης, όπως θα έπρεπε να υφίσταται, επαναπατρίζοντας αρμοδιότητες υπό την κυριαρχία των κρατών - μελών».
Ενώ κατά τη θητεία τους, ως γνήσια «αμερικανάκια», χειροκροτητές των ΗΠΑ, του Τραμπ, στη χώρα μας, έχαναν ...πάσα ιδέα για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, εκφράζοντας την απογοήτευσή τους για την «επιχειρησιακή τους ανεπάρκεια», μην προλαβαίνοντας να κάνουν ...εποικοδομητικές προτάσεις γιατί τους φαίνονταν ...πρόχειροι και όχι καλοσχεδιασμένοι οι βομβαρδισμοί των ιμπεριαλιστών για το μακέλεμα των λαών.
Αλλά δεν πρέπει να παραλείψουμε και τον ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη και του Βελόπουλου, που ψήφισαν όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ και έβαλαν πλάτη ψηφίζοντας το 1ο μνημόνιο, έως και τους ΑΝΕΛ, που ψήφισαν με τη σειρά τους το 3ο μνημόνιο και για 4 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ τους είχε «κορόνα στο κεφάλι του» με στενό συνεταίρο τον Τραμπ και τώρα δήθεν κηρύσσει ανένδοτο αγώνα στο όνομα της αριστεράς και της προόδου... ενάντια στην ακροδεξιά.
Εν κατακλείδι, παλιά και νέα σοσιαλδημοκρατία, φιλελεύθεροι μαζί και οι ακροδεξιοί, πίσω από τις υπαρκτές αντιθέσεις των αστικών τάξεων που υπηρετούν για τις προτεραιότητες και τις επιδιώξεις καθεμιάς στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, συμφωνούν στη στρατηγική για την ισχυροποίηση των μονοπωλιακών ομίλων, τη διάλυση των εναπομεινάντων δικαιωμάτων των εργατών, αλλά και στην πιο ενεργό συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στον αντικομμουνισμό. Οι οξυμένες αντιθέσεις τους μπορούν να φτάσουν ακόμα και έως την αποχώρηση από την ΕΕ, όπως δείχνει και η πείρα από το Brexit, που μια σημαντική μερίδα της βρετανικής αστικής τάξης αποφάσισε πως ό,τι ήταν να πάρει το πήρε στο πλαίσιο της ΕΕ, πάντα σε βάρος της εργατικής τάξης της χώρας, βάζοντας πλώρη για άλλες, πιο επικερδείς συμμαχίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η βρετανική ακροδεξιά του Φάρατζ, μετά το δημοψήφισμα, την ώρα της αποχώρησης από την ΕΕ, παρά τις σχετικές προσκλήσεις να παίξει ρόλο κάθισε περιέργως ...στην άκρη.

Χτυπητή απόδειξη ότι οξύνονται οι ανταγωνισμοί

Η ενίσχυση των εθνικιστικών αστικών δυνάμεων είναι μια χτυπητή απόδειξη ότι οξύνονται οι ανταγωνισμοί και τα διασταυρούμενα μεγάλα συμφέροντα σε κρίσιμους κλάδους της οικονομίας τόσο κρατών - μελών της ΕΕ με διεθνείς ανταγωνιστές τους, όπως ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία αλλά και μεταξύ των ίδιων των κρατών - μελών με νέες ομαδοποιήσεις και συμμαχίες που εκφράζονται και σε πολιτικό επίπεδο. Αλλωστε, αυτά τα σημάδια αποτυπώνονται και στις ολοένα και πιο έντονες κραυγές περί προστατευτισμού, που ακούγονται όχι μόνο από ακροδεξιές δυνάμεις και κυβερνήσεις αλλά π.χ. από τη Γαλλία του Μακρόν (βλ. το πρόσφατο διάγγελμά του) ή τη Γερμανία της Μέρκελ που εκφράζονται μεταξύ άλλων και με το πρόσφατα υπογραφέν Γαλλογερμανικό Σύμφωνο του Ααχεν. Στην ίδια κατεύθυνση, από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων, συγκαταλέγεται και η κίνηση των χωρών του Βίσεγκραντ, οι οποίες ζητούν ρήτρες προστασίας της παραγωγής των δικών τους ομίλων που είναι εκτεθειμένοι στην επιθετικότητα των αντίστοιχων γερμανικών και γαλλικών μονοπωλίων (σε μεταφορές - τρόφιμα, κατασκευές, χημική βιομηχανία). Απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς συνασπίζονται 17 κράτη - μέλη κυρίως της Βόρειας Ευρώπης, της Σκανδιναβίας και της Βαλτικής (Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία κ.ά.) που αφήνουν εκτός Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και διακηρύσσουν την υπεράσπιση του ανόθευτου ανταγωνισμού και της ενιαίας αγοράς χωρίς περιορισμούς, ως εργαλείο για να ευνοηθούν οι δικοί τους όμιλοι.

ΚΚΕ: Ο πραγματικός πολέμιός τους, της ΕΕ και του συστήματός τους

Η αντιλαϊκή πολιτική, και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, το κυνήγι της κερδοφορίας των μονοπωλίων είναι που γεννά και τρέφει την ακροδεξιά και το φασισμό. Οι διαφορές και οι αποχρώσεις ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις δεν αναιρούν τη στρατηγική σύμπλευσή τους. Γι' αυτό είναι σημαντικό οι εργαζόμενοι να απορρίψουν το κάλπικο δίπολο πρόοδος - ακροδεξιά και μπροστά σε όλες τις εκλογικές μάχες με ενιαίο κριτήριο να προσπεράσουν τα ψεύτικα διλήμματα και να ισχυροποιήσουν τον πραγματικό πολέμιο του φασισμού, της ακροδεξιάς και του συστήματός τους, που είναι άλλωστε αποδεδειγμένο και ιστορικά, τους κομμουνιστές. Αυτό αντιστοιχεί στα λαϊκά συμφέροντα και καθιστά αναγκαία την επιλογή για ισχυρό ΚΚΕ παντού.

Του
Κώστα ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
*Ο Κ. Παπαδάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής