Ο Στάλιν για την προσωπολατρεία

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Λίον Φόιχτβανγκερ για την ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΙΑ (08/01/1937).

(Από την ιστοσελίδα : mauroflight artist)

Φόιχτβανγκερ: Είμαι εδώ μόλις 4-5 εβδομάδες . Μια από τις πρώτες εντυπώσεις: μερικές μορφές της έκφρασης σεβασμού και αγάπης προς εσάς μου φαίνονται υπερβολικές και “άγευστες”. Δίνετε την εντύπωση ενός ανθρώπου απλού και ταπεινού. Δεν είναι αυτές οι μορφές για εσάς ένα αχρείαστο βάρος;

Στάλιν: Συμφωνώ πλήρως μαζί σας. Είναι δυσάρεστο, όταν υπάρχουν υπερβολικές μεγαλοποιήσεις. Ευρισκόμενοι σε έκσταση, οι άνθρωποι προχωρούν σε ανοησίες. Από τα εκατοντάδες χαιρετιστήρια γράμματα απαντώ σε 1-2, δεν επιτρέπω να τυπωθούν οι υπερβολικά ενθουσιώδεις χαιρετισμοί, μόλις μαθαίνω για αυτούς. Τα 9/10 των χαιρετισμών αυτών – πραγματικά είναι μόνο “άγευστοι”. Και μου δημιουργούν ένα δυσάρεστο συναίσθημα .
Δεν θα ήθελα να δικαιολογήσω – να δικαιολογήσω τίποτα, αλλά ανθρώπινα να εξηγήσω από πού τέτοιος αχαλίνωτος θαυμασμός, ο οποίος φτάνει τα όρια του κορεσμού, έχει προκύψει γύρω από το πρόσωπό μου. Πιθανώς στη χώρα μας να ήμαστε σε θέση να λύσουμε ένα πρόβλημα για το οποίο πολλές γενιές πάλεψαν επί αιώνες: μπαμπεφιστές, εβερτιστές, όλες οι ομάδες Γάλλων, Άγγλων, Γερμανών επαναστατών . Προφανώς, η επίλυση αυτού του προβλήματος (αγαπήθηκε από τις εργατικές και αγροτικές μάζες): η απελευθέρωση από την εκμετάλλευση προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό. Πάρα πολλοί άνθρωποι είναι χαρούμενοι που κατάφεραν να απελευθερωθούν από την εκμετάλλευση. Όμως κυριολεκτικά δεν γνωρίζουν τι να κάνουν με αυτή τη χαρά.
Είναι ένα μεγάλο πράγμα η απελευθέρωση από την εκμετάλλευση, και οι μάζες το γιορτάζουν με το δικό τους τρόπο. Όλο αυτό αποδίδεται σε εμένα – κάτι τέτοιο προφανώς δεν ισχύει, τι μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει; Σε εμένα βλέπουν μια συλλογική αντίληψη και ρίχνουν γύρω μου μια φωτιά ενθουσιασμού.

Φόιχτβανγκερ: Ως ένα πρόσωπο συμπαθών την ΕΣΣΔ, βλέπω και αισθάνομαι ότι αυτό το αίσθημα αγάπης και σεβασμού προς εσάς είναι πραγματικά πηγαίο και ειλικρινές. Είναι επειδή σας αγαπούν και σας σέβονται τόσο πολύ που εσείς δεν μπορείτε να σταματήσετε με μια λέξη σας αυτές τις μορφές εκδήλωσης ενθουσιασμού, οι οποίες έχουν παραξενέψει κάποιους φίλους σας στο εξωτερικό;

Στάλιν: Προσπάθησα κάμποσες φορές να κάνω κάτι. Όμως τίποτε δεν επιτυγχάνεται. Τους λες- δεν είναι καλό, μην το κάνετε. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως το λέω αυτό από ψεύτικη ταπεινοφροσύνη.
Ήθελαν στα 55α γενέθλιά μου να αρχίσουν τους εορτασμούς. Πέρασα μέσα από την ΚΕ του ΚΚΣΕ(μπ.) την απαγόρευση ενός τέτοιου πράγματος . Άρχισαν να στέλνονται παράπονα ότι εγώ ανακατεύομαι στον τρόπο με τον οποίο αυτοί εορτάζουν, εκφράζουν τα αισθήματά τους, και ότι αυτή η υπόθεση δεν με αφορά. Άλλοι είπαν ότι εγώ ξέφυγα. Πώς να απαγορεύσει κανείς τέτοιες εκδηλώσεις ενθουσιασμού; Δια της βίας δεν γίνεται. Υπάρχει ελευθερία έκφρασης της γνώμης. Μπορείς να το ζητήσεις φιλικά .
Αυτό είναι μια εκδήλωση της γνωστής έλλειψης κουλτούρας. Με τον καιρό, αυτό θα καταστεί βαρετό. Είναι δύσκολο να σταματήσει κανείς τη χαρά τους. Και θα ήταν λυπηρό να πάρει κανείς αυστηρά μέτρα ενάντια στους εργάτες και τους αγρότες.
Έχουν ήδη μεγάλες νίκες. Προηγουμένως οι τσιφλικάδες και οι καπιταλιστές ήταν ο δημιουργός, οι εργάτες και οι αγρότες δεν θεωρούσαν τέτοιους τους ανθρώπους. Τώρα η σκλαβιά των εργατών έχει απομακρυνθεί. Πρόκειται για τεράστια νίκη! Οι τσιφλικάδες και οι καπιταλιστές απομακρύνθηκαν, οι εργάτες και οι αγρότες είναι οι κύριοι της ζωής τους. Εμφορούνται από μεγάλο ενθουσιασμό.
Ο λαός μας ακόμα υστερεί όσον αφορά τη γενική κουλτούρα, για αυτό και η έκφραση ενθουσιασμού λαμβάνει χώρα με τέτοιο τρόπο. Με το νόμο, με την απαγόρευση δεν μπορείς να ξεφύγεις από τέτοια πράγματα. Μπορείς να βρεθείς μόνο σε μια αστεία κατάσταση με κάτι τέτοιο. Και όσον αφορά το γεγονός ότι κάποιους ανθρώπους στο εξωτερικό αυτή η κατάσταση τους λυπεί – δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Η κουλτούρα δεν κατακτάται άμεσα. Εμείς πολλά κάνουμε σε αυτόν τον τομέα: χτίσαμε, για παράδειγμα, μόνο το 1935 και το 1936 στις πόλεις πάνω από δύο χιλιάδες νέα σχολεία . Με κάθε μέτρο προσπαθούμε να ανεβάσουμε το επίπεδο κουλτούρας, όμως τα αποτελέσματα θα εμφανιστούν μετά από 5-6 χρόνια. Η άνοδος της κουλτούρας πάει με αργό ρυθμό. Ο ενθουσιασμός μεγαλώνει γρήγορα και με άσχημο τρόπο .

Φόιχτβάνγκερ: Δεν μιλώ για τα αισθήματα αγάπης και σεβασμού από πλευράς εργατικών και αγροτικών μαζών, αλλά για άλλες περιστάσεις. Οι προτομές σας σε διάφορα μέρη- άσχημες, φτωχά κατασκευασμένες. Στην έκθεση του σχεδίου της Μόσχας, όπου όλοι σκέφτονται πρωτίστως για εσάς – γιατί τέτοια άσχημη προτομή ; Στην έκθεση του Ρεμπράντ, η οποία έγινε με τόσο μεράκι , γιατί τέτοια άσχημη προτομή;

Στάλιν: Το ερώτημα είναι φυσιολογικό . Εννοούσα προφανώς τις πλατιές μάζες και όχι τους γραφειοκράτες των διαφόρων ιδρυμάτων. Όσον αφορά τους γραφειοκράτες, δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα γιατί δεν έχουν γούστο. Φοβούνται πως αν δεν υπάρχει προτομή Στάλιν, κάποια εφημερίδα, κάποιος προϊστάμενος θα τους επιπλήξει, ή κάποιος επισκέπτης θα εκπλαγεί. Αυτό είναι τμήμα του καριερισμού, κάποια έκφραση μορφής “αυτοάμυνας” των γραφειοκρατών: προκειμένου να μην θιγούν, χρειάζεται να βάλουν μια προτομή του Στάλιν.
Σε οποιοδήποτε κόμμα κι αν νικήσει, προσκολλώνται σε αυτό ξένα στοιχεία, καριερίστικα. Προσπαθούν να υπερασπιστούν εαυτόν με βάση την αρχή του μιμητισμού – επίδειξη προτομών, συνθηματολογία, στην οποία δεν πιστεύουν. Όσον αφορά τη χαμηλή ποιότητα των προτομών, αυτό δεν γίνεται συνειδητά (ξέρω ότι αυτό συμβαίνει ενίοτε), αλλά λόγω ανικανότητας επιλογής. Είδα, για παράδειγμα, στην διαδήλωση της Πρωτομαγιάς πορτρέτα δικά μου και των συντρόφων μου: μοιάζαμε σε όλα με διαβόλους. Κινούνται οι άνθρωποι με ενθουσιασμό και δεν καταλαβαίνουν ότι τα πορτρέτα δεν είναι κατάλληλα. Δεν μπορείς να εκδώσεις διαταγή να εκτίθενται καλές προτομές – λοιπόν, αυτές να πάνε στο διάολο! Δεν υπάρχει χρόνος να ασχολούμαστε με τέτοια πράγματα, έχουμε άλλα πράγματα και έγνοιες και όχι να βλέπουμε αυτές τις προτομές .

Πηγή: Ρωσικά Κρατικά Αρχεία Κοινωνικοπολιτικής Ιστορίας (РГАСПИ). Ф. 558. Оп. 11. Д. 820. Л. 3–22. Δακτυλογραφημένο Κείμενο. Υπάρχει στο ηλεκτρονικό αρχείο του Αλεξάντρ Γιάκοβλεφ. Για τη συζήτηση αυτή μιλά και ο Φόιχτβανγκερ στο βιβλίο του “Μόσχα 1937”