Περί ποσοστών ΚΚΕ

Το ερώτημα που απευθύνεται συχνά σε εκπροσώπους του Κόμματος και ακούγεται όλο και ποιο έντονα την προεκλογική περίοδο, με διάφορες παραλλαγές, είναι «γιατί το ΚΚΕ δεν αυξάνει τα ποσοστά του;». Με δεδομένη την δυσαρέσκεια του λαού μας στην αντιλαϊκή πολιτική τόσο της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όσο και των προηγούμενων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, πολλοί θεωρούν ότι αυτόματα θα έπρεπε αυτός ο κόσμος να στραφεί προς το ΚΚΕ.

Με βάση το κίνητρο, ξεχωρίζουν δύο βασικές κατηγορίες που απευθύνουν αυτό το ερώτημα.

Η μία περιλαμβάνει ανθρώπους που καλοπροαίρετα το θέτουν, καθώς με αυτόν τον τρόπο εκφράζουν την αγωνία και την επιθυμία τους το Κόμμα να ισχυροποιηθεί, γιατί γνωρίζουν ότι μέσα από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ μπορεί ο λαός μας να δει μια «άσπρη μέρα».

Η άλλη κατηγορία περιλαμβάνει εκείνους (π.χ. αστούς δημοσιογράφους και πολιτικούς αστικών κομμάτων, εκπροσώπους εργοδοτών, την ίδια την μεγαλοεργοδοσία κ.ά.) που εκφράζουν το ακριβώς αντίθετο. Όλους αυτούς δηλαδή που στοχεύουν στο να σπείρουν την ηττοπάθεια, την μοιρολατρία στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι είναι μονόδρομος τα μέτρα, τα μνημόνια διαρκείας, τα μισο-δικαιώματα, η μισο-δουλειά και τελικά η μισο-ζωή. Στόχος τους ένας και μοναδικός. Να μην καταλάβει ο λαός μας την δύναμή του, να προσαρμοστεί στα ελάχιστα, να μην  αμφισβητήσει το ξεζούμισμά του, στην τελική να μην στραφεί στη μόνη πολιτική δύναμη που παλεύει για την οργάνωσή του και τις διεκδικήσεις του. Αυτές οι δυνάμεις πίσω από παρατηρήσεις του τύπου «έχετε ξύλινη γλώσσα», «ρίξτε νερό στο κρασί σας» κ.ά. κρύβουν την προσπάθειά τους το ΚΚΕ να γίνει ένα ακόμα κόμμα του χεριού τους.

Η εκλογική αύξηση των ποσοστών του ΚΚΕ, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δεν είναι όμως μια αυτόματη διαδικασία, που θα συμβεί μόνο και μόνο επειδή υπάρχει πλατειά δυσαρέσκεια απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης. Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό είναι διάφοροι. Πέρα από όποιες βελτιώσεις χρειάζονται στη δουλειά μας, ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους σχετίζεται με την κατάσταση του εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα, ποτέ δεν παρουσιάστηκε στον λαό μας ως σωτήρας, που θα αναλάβει δια της αναθέσεως να του επιλύσει τα προβλήματα. Οι καλύτερες ημέρες που υπόσχεται το ΚΚΕ περνάνε μέσα από την ενεργό συμμετοχή του λαού μας στην επίλυση των δικών του προβλημάτων. Περνάνε μέσα από την οργάνωση και την κοινή πάλη εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, ανέργων, συνταξιούχων βάζοντας μπροστά τις δικές τους σύγχρονες λαϊκές ανάγκες απέναντι στην ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για ολοένα και μεγαλύτερη κερδοφορία, που σημαίνει ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση του λαού! Σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται το πρόβλημα!

Στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν εκπαιδευτεί από το ίδιο το σύστημα να αναθέτουν την επίλυση των προβλημάτων τους σε τρίτους. Έτσι, χωρίς την συμμετοχή του ίδιου του λαού μας στην επίλυση των προβλημάτων του, αυτοί που αναλαμβάνουν να τα «λύσουν», η αστική τάξη δηλαδή της χώρας μας και οι εκπρόσωποί της, τα «λύνουν» προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των δικών τους συμφερόντων.

Το γεγονός λοιπόν ότι το εργατικό-λαϊκό κίνημα σήμερα βρίσκεται ακόμα σε υποχώρηση, παρά κάποια πρώτα σημάδια ανασυγκρότησης, έχει την αντανάκλασή του στα εκλογικά ποσοστά του Κόμματος και ανάποδα. Είναι χαρακτηριστικό π.χ. πως ένα μόνο μικρό κομμάτι εργαζομένων είναι οργανωμένο στα  σωματεία του ενώ ένα ακόμα μικρότερο έχει ενεργό δράση με ταξική κατεύθυνση. Δεν είναι π.χ. μεμονωμένες οι περιπτώσει εργαζομένων που δεν διεκδικούν ακόμα και το αυτονόητο, δηλαδή την αμοιβή τους από την εργοδοσία, καλύτερες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας για να μην σακατεύονται και να μην χάνουν την ίδια τους την ζωή κ.λπ., υπό τον φόβο της απόλυσης. Οι μειωμένες απαιτήσεις της λογικής «πάλι καλά να λέμε που έχουμε μια δουλειά», του μικρότερου κακού «καλύτερα λίγα από το τίποτα» και της ηττοπάθειας «τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει», που προωθούν όλες οι κυβερνήσεις στοχεύουν να στείλουν τον λαό μας στον καναπέ να παρακολουθεί ως θεατής την ζωή του με σκυμμένο κεφάλι. Έτσι φτάνει και στην κάλπη προσαρμόζοντας, έστω και με βαριά καρδιά, την ψήφο του στον «ρεαλισμό».

Το σύστημα έχει πολλά εργαλεία για να εγκλωβίζει το λαό και να θολώνει το κριτήριο της ψήφου του, δημάρχους, περιφερειάρχες, «νέα» κόμματα ή κόμματα μιας χρήσης  και άλλα.

Κομβικό όμως ρόλο στην προώθηση αυτή της λογικής και πρακτικής παίζει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, οι εργατοπατέρες όπως τους λέει ο λαός μας, οι άνθρωποι δηλαδή της μεγαλοεργοδοσίας και των κυβερνήσεών της μέσα στο εργατικό κίνημα. Γι’ αυτό όλες οι κυβερνήσεις έδωσαν και δίνουν βάρος στον έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος.

Όλοι αυτοί προώθησαν τα προηγούμενα χρόνια τον «κοινωνικό εταιρισμό», την «εργασιακή ειρήνη», τον συμβιβασμό και την υποταγή των εργαζομένων στις απατήσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι αυτοί που έβαλαν την υπογραφή τους στις μειώσεις μισθών, στο αίσχος του υποκατώτατου μισθού, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Είναι αυτοί που έβαλαν πλάτη στο ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος, στον αντεργατικό νόμο «Βρούτση-Αχτσιόγλου», στο ξήλωμα της αργίας της Κυριακής και στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των ωραρίων εργασίας κ.ά. Δεν είναι τυχαίο πως, όταν αποκαλύφθηκε ο ρόλος της συνδικαλιστικής μαφίας της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, Ομοσπονδιών (όπως της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας) και Εργατικών Κέντρων (όπως πρόσφατα στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας)  από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, από το Π.Α.ΜΕ., όταν «έφαγε πόρτα» από τους ίδιους τους εργαζόμενους  προσέτρεξε για στήριξη στα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) που έχουν τσακίσει τους εργαζόμενους και τον λαό μας όλα αυτά τα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο που ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι «αριστεροί» κράτησαν ίσες αποστάσεις μεταξύ θύτη και θύματος, μεγαλοεργοδοτών και εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και η εγκληματική ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής εξέφρασε ανοιχτά την στήριξή της στην συνδικαλιστική μαφία.

Έτσι λοιπόν, η ψήφος στο ΚΚΕ, που λέει ανοιχτά στο λαό μας ότι για την ανακούφισή του για την λύση των προβλημάτων του απαιτείται και η δική του συμμετοχή, που τον καλεί σε οργάνωση και δράση με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, είναι μία δύσκολη ψήφος!

Είναι όμως η μόνη κερδισμένη ψήφος για τους εργαζόμενους και τον λαό συνολικά, η μόνη που θα κατατεθεί από την επόμενη κιόλας μέρα στον αγώνα, απέναντι στην όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση βγάλουν οι κάλπες.

Σε όσους λοιπόν θέτουν αυτό το ερώτημα καλοπροαίρετα, τους λέμε να ενισχύσουν με όλες τους τις δυνάμεις την δική τους δύναμη, το ΚΚΕ. Τους λέμε να απευθυνθούν όσο πιο πλατειά γίνεται, ώστε το Κόμμα μας να βγει ακόμα πιο δυνατό και εκλογικά, για να δώσει ώθηση στην ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, για να δυναμώσουν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις του λαού μας, για να ανακτήσουμε απώλειες που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια, για να ανοίξει ο δρόμος της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Τους καλούμε παράλληλα να οργανωθούν στα σωματεία και στους συλλόγους τους παλεύοντας με ταξικό προσανατολισμό την αντιλαϊκή πολιτική, που έτσι κι αλλιώς θα έχει και η επόμενη κυβέρνηση συνεχίζοντας την βρώμικη δουλειά από εκεί που την άφησε η προηγούμενη.

Σε όσους το θέτουν κακοπροαίρετα, τους λέμε ότι η προσπάθειά τους θα πέσει στο κενό. Τους λέμε ότι το εργατικό-λαϊκό κίνημα θα αναδιοργανωθεί, θα ανασυγκροτηθεί και θα αντεπιτεθεί. Τους λέμε ότι το ΚΚΕ ήταν είναι και θα είναι μπροστάρης σε αυτήν την προσπάθεια, η ψυχή του κινήματος. Τους λέμε ότι το ΚΚΕ από την επόμενη κιόλας ημέρα των εκλογών θα είναι η πραγματική και μοναδική αντιπολίτευση από την πλευρά των συμφερόντων του λαού μας απέναντι στην κυβέρνηση και τα κόμματα των καπιταλιστών.

Ενισχύουμε λοιπόν το ΚΚΕ με όλες μας τις δυνάμεις και στην εκλογική μάχη που έχουμε μπροστά μας, γιατί ο ίδιος ο λαός μας θα το χρειαστεί από την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών, για να αντιπαλέψει τα δύσκολα που είναι μπροστά μας!

Κέρκυρα, 19 Ιούνη 2019

Σπύρος Κανταρέλης
Μέλος της Τ.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ
Μέλος της Γραμματείας Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ.
Πρόεδρος του Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων