 |
Η ανάγκη αντίστασης σε αυτό το ψήφισμα, καθώς και σε άλλα παρόμοια μέτρα είναι επιτακτική όχι μόνο για τους κομμουνιστές, αλλά για όλους όσοι αντιτάσσονται στην πλήρη ασυδοσία των ιμπεριαλιστών. Η ιστορική εμπειρία καταδεικνύει ότι, στο βαθμό που δεν υπάρχει συντονισμένη λαϊκή αντίδραση, η καταστολή της δράσης των κομμουνιστών και η ποινικοποίηση ακόμα και της ερμηνείας της ιστορίας αποτελούν μόνο την αφετηρία ενός δρόμου, που καταλήγει στον ιμπεριαλιστικό «κρανίου τόπο», όπου η ασυδοσία των καπιταλιστών είναι πλήρης και το παραμικρό «σκίρτημα» εναντίον τους θα θεωρείται εχθρικό και ποινικά κολάσιμο.
Τα παραπάνω αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τη μελέτη της ιστορίας του σοσιαλιστικού κινήματος, ως καθήκον για τους κομμουνιστές, ως προϋπόθεση για μια πιο «επιθετική» αντίσταση στις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε στην «αλήθεια» των αστών να αντιπαραβάλουμε αποτελεσματικά την επαναστατική αλήθεια.
Στην αντιπαράθεσή μας με την αστική προπαγάνδα και ιδεολογία, καθώς και με τα οπορτουνιστικά ρεύματα, βασικό ρόλο έχει (ή τουλάχιστον πρέπει να έχει) η ταξική θεώρηση των κοινωνικών συγκρούσεων. Με βάση αυτή την αρχή θεωρούμε απαραίτητο να επισημάνουμε εν συντομία και κάποιες γενικότερες πλευρές των γεγονότων της Ουγγαρίας.
«Επανάσταση των μαζών» ή αντεπανάσταση;
 |
Στην περίπτωση της Ουγγαρίας του '56, αυτό φάνηκε καθαρά. Ασχετα από την ποσοτική συμμετοχή των εκπροσώπων της αστικής τάξης (βιομήχανοι, καπιταλιστές μεγαλοϊδιοκτήτες γης και μεγαλοαγρότες, ανώτατος καθολικός κλήρος, στρατιωτικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι του προηγούμενου, φασιστικού - καπιταλιστικού καθεστώτος Χόρτι), αυτή η τάξη επέβαλε την ηγεμονία της στην αντεπανάσταση.
Αυτής της τάξης τα συμφέροντα εξυπηρετούσε η αντεπανάσταση, άσχετα από τις προθέσεις των τμημάτων των λαϊκών στρωμάτων, που συμμετείχαν σε αυτήν (τμήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, καθώς και της εργατικής τάξης, ενώ οι μικρομεσαίοι αγρότες συμμετείχαν σε μικρότερο ποσοστό, καθώς η αντεπανάσταση διακήρυττε ανοιχτά την επαναφορά της «ιδιοκτησίας τους» στους παλιούς μεγαλοϊδιοκτήτες, στους οποίους παρεμπιπτόντως συγκαταλεγόταν και η ουγγρική Καθολική Εκκλησία ).
Οι θεωρίες περί «ουγγρικού» ή «καλύτερου» σοσιαλισμού ή περί μιας ταξικά μη προσδιορισμένης «δημοκρατίας», αποτέλεσαν απλά το προπέτασμα καπνού, την ιδεολογική ομίχλη, μέσα στην οποία οι αστοί μπόρεσαν να ελιχθούν πιο αποτελεσματικά. Οσοι αρνούνταν τη δυνατότητα ανάπτυξης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», πρόβαλλαν ως εναλλακτική λύση έναν ανύπαρκτο «σοσιαλισμό», ώστε μπλοκάροντας τη λαϊκή επαγρύπνηση και αντίσταση, να γίνει ευκολότερα η επιστροφή στον «υπαρκτό καπιταλισμό». Στην ουσία, τα διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα αξιοποιούν τα περί «υπαρκτού» για το δυνάμωμα του καπιταλισμού: Αναφερόμενα στον καπιταλισμό (στον «υπαρκτό καπιταλισμό») προτείνουν έναν «καλύτερο» καπιταλισμό, π.χ. πιο «δημοκρατικό», με «τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη», κλπ. Ετσι ο παγκόσμιος καπιταλισμός (είτε «σουηδικός», είτε «αγγλοσαξονικός», είτε «ελληνικός») παραμένει «υπαρκτός», προβαίνοντας το πολύ, πολύ σε κάποιες επιμέρους και κατά τόπους μεταρρυθμίσεις. Τα ίδια ρεύματα, βάλλοντας κατά του σοσιαλισμού (του «υπαρκτού»), οδηγούν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. Αυτό φάνηκε ακόμα πιο ξεκάθαρα κατά την επιτυχημένη αντεπανάσταση στην Ευρώπη, στο τέλος της δεκαετίας του '80.
Φαίνεται, μάλιστα, ότι στην Ουγγαρία του '56, τα τότε ηγετικά στρώματα της αστικής τάξης, με τα περί «δημοκρατίας» δεν εννοούσαν την ανατροπή της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου, μέσω της επιβολής της δικτατορίας των μονοπωλίων με τη μορφή της αστικής δημοκρατίας. Εννοούσαν την κυριαρχία της αντεπανάστασης με τη μορφή της στρατιωτικής δικτατορίας.
Επιθετική έκφραση της μεγαλοαστικής τάξης
Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την άποψη1, όταν - άσχετα από το πού αυτή αποβλέπει - παραδέχεται ότι επρόκειτο για μια «.. εξέγερση, την οποία ήλεγχαν αυτοί που ήθελαν παλινόρθωση του μεσοπολεμικού καθεστώτος». Μόνο που αυτό το «μεσοπολεμικό καθεστώς» δεν ήταν απλά «ένα εκρηκτικό μείγμα ακραίου εθνικισμού, αντισημιτισμού και επιθετικής περιχαράκωσης των μεσαίων στρωμάτων που επλήγησαν από τη μεταπολεμική οικονομική κρίση». Ηταν, κυρίως, η επιθετική έκφραση της ουγγρικής μεγαλοαστικήςτάξης, που είχε πληγεί από τα αποτελέσματα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της κατοπινής οικονομικής κρίσης.
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, κατά το πρόσφατο ταξίδι του στην Ουγγαρία, εξέφρασε μια πιο «προχωρημένη» ερμηνεία της αντεπανάστασης, που πέρα από τη μορφή της εκφράζει μια ξεκάθαρη ιμπεριαλιστική ταξική συνέπεια: «Ο πρωθυπουργός Μαλίκι (σ.σ. ο δοτός πρωθυπουργός των κατοχικών δυνάμεων στο Ιράκ) είναι ταγμένος στο δημοκρατικό ιδανικό, που καθοδήγησε και τους Ούγγρους πατριώτες το 1956 και το 1989»2.
Ο εθνικός και ο διεθνικός παράγοντας στη σχέση επανάστασης - αντεπανάστασης
Οι ιμπεριαλιστές, έχοντας αυξημένο το ταξικό τους κριτήριο, τα ζητήματα «δημοκρατίας» και «αυτοδιάθεσης» των λαών τα αξιοποιούν πάντα με γνώμονα τα συμφέροντά τους. Με βάση αυτά τα συμφέροντα, σήμερα για παράδειγμα, οι Αλβανοί Κοσσοβάροι ή οι Τσετσένοι έχουν δικαίωμα στην «αυτοδιάθεση», ενώ οι Κούρδοι της Τουρκίας, οι Σερβοβόσνιοι, κλπ., όχι. Ειδικά όταν διακυβεύονται σοβαρά τα συμφέροντά τους, τα περί «αυτοδιάθεσης» είτε εξαφανίζονται, είτε αντικαθιστώνται με την «αποκατάσταση της νομιμότητας και της δημοκρατίας» (αν και το τελευταίο χρησιμοποιείται περισσότερο τα τελευταία χρόνια).
Από την εποχή της Παρισινής Κομμούνας και μέχρι σήμερα, ο ιμπεριαλισμός, πέρα από τις οξύτατες αντιθέσεις στο εσωτερικό του, με βάση το αυξημένο αίσθημα της ταξικότητας, αντιμετωπίζει ενιαία τον κοινό αντίπαλο, την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα.
Το 1871, η νικήτρια του γαλλογερμανικού πολέμου γερμανική αστική τάξη, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό, όταν απελευθέρωνε 60.000 Γάλλους αιχμάλωτους στρατιώτες, για να ενισχύσει τη «μισητή» κατά τ' άλλα γαλλική αστική τάξη, στην προσπάθεια κατάπνιξης της Παρισινής Κομμούνας. Δηλαδή 60.000, από τις 100.000 που συνολικά πήραν μέρος στην πολιορκία του Παρισιού και στη σφαγή των προλεταρίων!
Στο τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, νικητές και ηττημένοι ιμπεριαλιστές δεν είχαν κανένα απολύτως συνειδησιακό πρόβλημα, ούτε κανένα σύμπλεγμα «αυτοδιάθεσης», όταν ενώθηκαν και από κοινού προσπάθησαν να καταπνίξουν τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.
Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, οι κοινές ανησυχίες των ιμπεριαλιστών για την πολύ πιθανή, παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση της Κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου της Ισπανίας τους οδήγησαν στο από κοινού τσάκισμα του λαϊκού παράγοντα. Ενώ η ναζιστική Γερμανία εφορμούσε με στρατιωτικές μονάδες στην Ισπανία (από κοινού με τους συμμάχους της Ιταλούς) τα «δημοκρατικά» ιμπεριαλιστικά κράτη συνέχιζαν απρόσκοπτα τον εξοπλισμό της, ενώ ταυτόχρονα απαγόρευαν με νόμο την πώληση όπλων στη δημοκρατικά εκλεγμένη ισπανική κυβέρνηση! Ακόμα παραπέρα, «δημοκρατίες» όπως οι ΗΠΑ και οι Γαλλία κατέβαλλαν έντονες προσπάθειες για να αποτρέψουν την άφιξη ξένων εθελοντών στο πλευρό του ισπανικού λαού. Αυτό έγινε στο όνομα της «μη επέμβασης»!
Πάμπολλα είναι και τα μεταπολεμικά παραδείγματα για το πώς ο παγκόσμιος καπιταλισμός εννοεί το σεβασμό της δημοκρατίας και της κυριαρχίας των λαών. Από τη βρετανική στρατιωτική επέμβαση, το Δεκέμβρη του '44 και την αμερικανική επέμβαση την περίοδο του Εμφυλίου στην Ελλάδα, από τον πόλεμο στην Κορέα και μέχρι τις σημερινές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, κλπ. ο ιμπεριαλισμός έδειξε και δείχνει ότι έχει πλήρη επίγνωση της αναγκαιότητας, να επιδεικνύει έμπρακτα το «διεθνισμό» του, στο διαρκή του - άλλοτε καλυμμένο και άλλοτε απροκάλυπτο - πόλεμο κατά της εργατικής τάξης και των άλλων ριζοσπαστικών λαϊκών στρωμάτων.
Απέναντι σε αυτήν την ενιαία σύμπραξη της παγκόσμιας αστικής τάξης, η αντίστοιχη τάξη των προλεταρίων, στο βαθμό που οργανώνονταν και συνειδητοποιούσε ποιος και πόσο ισχυρός είναι ο βασικός αντίπαλός της, ήταν από τα πράγματα υποχρεωμένη να στραφεί στα ίδια όπλα: στην οργάνωση του αγώνα της σε διεθνές επίπεδο και στη διεθνή αλληλεγγύη, τον προλεταριακό διεθνισμό. Εναν διεθνισμό που θα εκφραζόταν με όλα τα μέσα και σύμφωνα με όλες τις δυνατότητες που παρείχε η κάθε χρονική περίοδος ή συγκυρία.
Η ίδρυση, άλλωστε, τριών μέχρι σήμερα, Διεθνών σε αυτό αποσκοπούσε. Οι εθελοντές μαχητές της Α΄ Διεθνούς στο Παρίσι του 1871, ήταν μια από τις πρώτες εκφράσεις αυτού του διεθνισμού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, πάντοτε βέβαια ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων, το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης και το ρόλο των κομμάτων της.
Κατά τη διάρκεια της Οχτωβριανής Επανάστασης και της κατοπινής ιμπεριαλιστικής επέμβασης, η διεθνής εργατική τάξη, που μόλις αναδιοργανωνόταν συμπαραστάθηκε έμπρακτα στο νέο εργατικό κράτος: από τη συλλογή και αποστολή υλικής βοήθειας και τις διαδηλώσεις κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, μέχρι τις λιποταξίες και τις στάσεις των φαντάρων των ιμπεριαλιστικών στρατών. (Πράξεις που όταν συμβαίνουν στο αντίπαλο στρατόπεδο θεωρούνται «συνετές», πού και πού, ακόμα και «ηρωικές», όταν όμως συμβαίνουν στη δική τους πλευρά, οι αστοί, σύμφωνα με το δικό τους «δίκιο» τις θεωρούν «εγκληματική προδοσία» και «ανοσιούργημα».)
Ταυτόχρονα, η δράση των επαναστατών σε κάθε χώρα, από τις εργατικές επαναστάσεις σε Φινλανδία, Γερμανία, Ουγγαρία, κλπ. μέχρι τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις της δεκαετίας του '20, πέραν των άλλων, επιτέλεσαν αντικειμενικά και ρόλο διεθνιστικό, όχι μόνο ως έμπνευση και παραδειγματισμό, αλλά και επειδή ανάγκασαν τον ιμπεριαλισμό να αποδυναμώσει τη «γραμμή πυρός» στο μέτωπο της Σοβιετικής Ενωσης.
Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, ο ίδιος διεθνισμός εκφράστηκε με ακόμα πιο προωθημένες μορφές. Με προτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, χιλιάδες εκπρόσωποι της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στήριξαν με το όπλο στο χέρι τον ισπανικό λαό. (Αυτήν την πράξη διεθνισμού, αστοί και οπορτουνιστές δεν τολμούν - ακόμα; - να τη διαβάλλουν, καθότι εκεί συμμετείχαν και εκπρόσωποι διάφορων πολιτικών χώρων, ακόμα και κατοπινοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Γερμανίας και της Ιταλίας.)
Παρόμοια κορυφαία έκφραση προλεταριακού διεθνισμού ήταν και η παρουσία των Κινέζων εθελοντών μαχητών στο πλευρό των Κορεατών επαναστατών, όταν ο διεθνής ιμπεριαλισμός τούς κήρυξε τον πόλεμο.
Στα παραπάνω πλαίσια είναι πλήρως ενταγμένη και η διεθνιστική ένοπλη βοήθεια του σοβιετικού λαού και η συμβολή της στην ήττα της αντεπανάστασης στηνΟυγγαρία.
Στην αντιπαράθεση ιμπεριαλισμού - σοσιαλισμού, που στην Ουγγαρία του '56 εκφράστηκε με μια από τις πιο οξυμένες μορφές, την ένοπλη πάλη, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα σύσσωμα και άμεσα τάχθηκαν στο πλευρό της αντεπανάστασης. Οχι μόνο τη στήριξαν πολιτικά, αλλά και την εξόπλισαν. Οχι μόνο διευκόλυναν τη λαθραία είσοδο στη χώρα σε διάφορους αστούς φυγάδες του '45/'46 αλλά, όπως αναφέραμε στο α΄ μέρος του άρθρου, καθοδήγησαν και συντόνισαν τις αντεπαναστατικές δυνάμεις. Η κατά τ' άλλα «ουδέτερη» Αυστρία δέχτηκε πρόθυμα να γίνει έδαφος για την εξαγωγή της αντεπανάστασης, πριν καν συμπληρωθεί ένα έτος από την απόσυρση των σοβιετικών στρατευμάτων και την αντίστοιχη δέσμευσή της για «ουδετερότητα».
Σε αδιέξοδο οι επαναστατικές δυνάμεις
Από την άλλη, οι επαναστατικές δυνάμεις της χώρας βρίσκονταν σε αδιέξοδο. Η οπορτουνιστική ηγεσία όχι μόνο τις εξαπατούσε συνεχώς, υποσχόμενη ότι θα πατάξει τους αντεπαναστάτες αλλά και τις αφόπλιζε. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε επαναστατικές εργατικές φρουρές, που είχαν συγκροτηθεί σε διάφορες επιχειρήσεις στα περίχωρα της Βουδαπέστης καθώς και σε κομματικά γραφεία, η «κυβέρνηση» Νάγκι υποσχόταν όπλα, που τελικά παραδίνονταν στους αντεπαναστάτες, για να κατασφάξουν ακριβώς τέτοιες φρουρές. Μόνο σε ορισμένα μέρη στην επαρχία κατάφεραν επαναστάτες αγρότες και εργάτες μεταλλείων να οπλιστούν και να αποκρούσουν τη λευκή τρομοκρατία.
Από τα κατοπινά ντοκουμέντα φαίνεται ως ευτυχής σύμπτωση το γεγονός ότι η ηγεσία του ΚΚΣΕ (αλλά και του ΚΚ Κίνας) ταλαντεύτηκαν «μόνο» έως τις 3 Νοέμβρη ανάμεσα στην υποχώρηση και στην απάντηση στην αντεπανάσταση. Οι εκατοντάδες προγραφές επαναστατών, που θα γίνονταν βάσει σχεδίων στις 4 του ίδιου μηνός στην επαρχία, τουλάχιστον αποτράπηκαν.
Τη στιγμή του καθοριστικού «ποιος ποιον», η παραμέληση του διεθνιστικού καθήκοντος (και όχι η «επέμβαση») θα έθετε τη σοβιετική ηγεσία αλλά και συνολικά το διεθνές επαναστατικό κίνημα μπροστά σε σοβαρότατες και ασυγχώρητες ευθύνες.
Αν το 1919, το διεθνές προλεταριάτο δεν είχε δυνατότητα να αποτρέψει τις σφαγές των τέκνων και θυγατέρων του, από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού στην Ουγγαρία, το 1956διέθετε πλέον ολόκληρα κράτη (δηλαδή σοσιαλιστική εξουσία) που μπορούσαν να αποτρέψουν μια παρόμοια, δεύτερη τραγωδία. Και απετράπη από το στρατό της σοβιετικής εξουσίας και τα ένοπλα τμήματα των Ούγγρων επαναστατών, με τις σκληρές μάχες που έδωσαν κυρίως στη Βουδαπέστη, καθώς στις άλλες περιοχές, οι εγκληματίες και πρώην «αφεντάδες» προτίμησαν εξαρχής το δρόμο της φυγής προς την Αυστρία.
Ενοχλεί η «κρατική οντότητα» της εργατικής τάξης
Αυτό που φαίνεται ότι κυρίως ενοχλεί τόσο τους αστούς όσο και τους οπορτουνιστές είναι ακριβώς η ύπαρξη και δράση της «κρατικής οντότητας» της εργατικής τάξης. Γι' αυτούς, η αντιπαράθεση δεν ήταν με την κοινωνική μορφή «τάξη εναντίον τάξης», ιμπεριαλισμού - σοσιαλισμού, αλλά ανάμεσα «στη δημοκρατική ουγγρική κυβέρνηση και την ολοκληρωτική της Σοβιετικής Ενωσης». Ομως, ακόμα και με τους δικούς τους όρους περί «δημοκρατίας» είναι «εκτός παιχνιδιού».
Ο «δημοκράτης» πρωθυπουργός Νάγκι, αναδείχτηκε σε επικεφαλής του κράτους με διαδικασίες παρόμοιες με τη Σοβιετική Ενωση, με τις Λαϊκές Δημοκρατίες, ακόμα και με αυτές της σημερινής Κούβας. Γιατί λοιπόν όλοι οι άλλοι είναι «παράνομοι» και «δικτάτορες» (ειδικά ο Φ. Κάστρο) και ο Νάγκι «νόμιμος» εκπρόσωπος του λαού; Μα ακριβώς επειδή για τον ιμπεριαλισμό, «νόμιμο» είναι μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα!
Οσο για τη «νομιμότητα» της προσφυγής του Νάγκι στον ΟΗΕ, που δεν είχε αντίκρισμα λόγω της αντίδρασης «του σοβιετικού ολοκληρωτισμού», ως μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφάλειας διαπιστώνουμε και πάλι δύο ξεχωριστά μέτρα και σταθμά της ιμπεριαλιστικής «νομιμότητας»: Η κυβέρνηση της Λαϊκής Κίνας, που υποστηριζόταν τόσο από το ΚΚ όσο και από όλα τα αντιπροσωπευτικά όργανα των εκατοντάδων εκατομμυρίων του κινεζικού λαού δεν είχε καν το δικαίωμα να εκπροσωπείται στον ΟΗΕ! Ο ΟΗΕ τους είχε το «δικαίωμα» να συζητήσει ένα αίτημα του «πρωθυπουργού» Νάγκι, το οποίο δεν είχε φέρει ποτέ, όχι μόνο στα κομματικά όργανα, αλλά ούτε καν στο σώμα των λαϊκών αντιπροσώπων, δηλαδή στη Βουλή για την οποία, κατά τα άλλα οι «δημοκράτες» σχίζουν συνεχώς τα ιμάτιά τους.
Το ίδιο, άλλωστε, «αντιπροσωπευτική» ήταν και η «αυτόβουλη» δέσμευσή του για «ουδετερότητα» της Ουγγαρίας και για την αποχώρησή της από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Εν κατακλείδι, τους αντίπαλους της προλεταριακής επανάστασης ποτέ δεν τους ενόχλησε πραγματικά «η νομιμότητα και η δημοκρατία», ή η έλλειψή τους. Αυτό που τους ενοχλεί, ακριβώς επειδή αντιτίθεται στα συμφέροντά τους, είναι η ύπαρξη, ακόμα και η πιθανότητα συγκρότησης ισχυρών προλεταριακών εξουσιών. Εξουσιών που θα είναι πράγματι «ολοκληρωτικές» ως προς ένα και μόνο ζήτημα: την απαλλοτρίωση των ιμπεριαλιστών. Γι' αυτό και η προπαγάνδα τους βάζει «ολοκληρωτικά» στο στόχαστρό της τα σοσιαλιστικά κράτη, περασμένα και παρόντα.
Στην περίπτωση της Ουγγαρίας του '56 λυσσομανάνε ακριβώς γιατί ο σοβιετικός στρατός συνέβαλε καθοριστικά στο να μην υλοποιηθούν ήδη από τότε οι ταξικές τους επιδιώξεις.
Γι' αυτούς θα ήταν προτιμότερο να συμβεί ό,τι π.χ. λίγα χρόνια αργότερα στην Ινδονησία του Σουχάρτο: Να σφαχτούν εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστών και μετά, αφού ο ιμπεριαλισμός θα συνεχίζει να δρα απρόσκοπτα, «δημοκράτες» και οπορτουνιστές να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα ανομήματα των «κακών». Δυστυχώς γι' αυτούς, η προλεταριακή εξουσία δεν τους έκανε τότε αυτήν τη χάρη και στην Ουγγαρία!
Παραπομπές:
1. Ουγγαρία: Η κρίση ενός «υποδείγματος», στην «Ημερησία» 26/10/2006
2. Βλ. εφημερίδα «Die Welt», 23/06/2006.
(Την επόμενη Κυριακή το γ΄ και τελευταίο μέρος)
Tου Νίκου ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΑΚΗ*
*Ο Νίκος Παπαγεωργάκης είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
*Ο Νίκος Παπαγεωργάκης είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου