Η επιστημονική βάση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου
Ηπολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης (ΑΑΔΜ), που ήταν και το θέμα του πρόσφατου 16ου Συνεδρίου του Κόμματός μας, έχει εξαιρετικά μεγάλη και σπουδαία σημασία για το παρόν και το μέλλον του λαού και της χώρας μας.
Το ΑΑΔΜ δεν είναι κάποια επινόηση και εγκεφαλικό κατασκεύασμα των Ελλήνων κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Η αναγκαιότητά του προκύπτει από την επιστημονική ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και των συγκεκριμένων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων στη χώρα μας.
1. Η θεωρητική βάση του ΑΑΔΜ
Το γενικό και ατράνταχτο ιδεολογικό και θεωρητικό θεμέλιο της στρατηγικής και τακτικής του ΚΚΕ για τη δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου είναι ο μαρξισμός-λενινισμός.
Είναι η διδασκαλία, που «έδειξε στο προλεταριάτο τη διέξοδο από την πνευματική σκλαβιά»(1) και «εξήγησε την πραγματική θέση»(2) του, μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Η κοσμοθεωρία μας διδάσκει, ότι η γνώση των αντικειμενικών νόμων γενικά και των οικονομικών νόμων ειδικότερα, είναι εκείνη η δύναμη, που επιτρέπει στην εργατική τάξη και στο κόμμα της, το ΚΚΕ, να δει τις αντικειμενικές τάσεις και την πορεία εξέλιξης της καπιταλιστικής κοινωνίας και να τεκμηριώσει επιστημονικά την επαναστατική στρατηγική και τακτική του στην πάλη για τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.
Στην προκειμένη περίπτωση το στέρεο βάθρο της επιστημονικής θεμελίωσης του Λαϊκού Μετώπου της εργατικής τάξης με τ' άλλα κοινωνικά στρώματα και κινήματα είναι το σύστημα των αντιθέσεων και των οικονομικών νόμων λειτουργίας και ανάπτυξης του καπιταλισμού στη σύγχρονη κρατικομονοπωλιακή βαθμίδα ανάπτυξής του. Στηρίζεται στη διδασκαλία του Κ. Μαρξ για την υπεραξία και την παραλλαγμένη της μορφή, το κέρδος, καθώς και στη διδασκαλία του Β. Ι. Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, και στη σοσιαλιστική επανάσταση.
Στις συνθήκες του καπιταλισμού η κατανομή των κεφαλαίων μεταξύ των διαφόρων κλάδων της παραγωγής, όπως και η εξέλιξη της τεχνικής προόδου, συντελείται μέσα στα πλαίσια των νόμων της καπιταλιστικής ζούγκλας - την αναρχία και τον συναγωνισμό.
Οι καπιταλιστές στην προσπάθειά τους να αποκομίσουν μεγαλύτερο κέρδος, τα ιδιοτελή συμφέροντά τους είναι διαφορετικά και συγκρούονται. Κάθε καπιταλιστής επιδιώκει να αξιοποιήσει το κεφάλαιό του με τον καλύτερο τρόπο. Αναζητεί τον πιο επικερδέστερο κλάδο επένδυσης του κεφαλαίου του. Τα κεφάλαια, που τοποθετούνται στους διάφορους κλάδους της οικονομίας, διαφέρουν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς το προϊόν που παράγουν, αλλά και ως προς την οργανική τους σύνθεση. Και επειδή η μοναδική πηγή της αξίας και της υπεραξίας είναι η εργασία των μισθωτών εργατών, κεφάλαια ίσου μεγέθους στους διάφορους κλάδους της παραγωγής χρησιμοποιούν διαφορετική ποσότητα ζωντανής εργασίας. Αυτό σημαίνει, ότι οι επιχειρήσεις που έχουν χαμηλή οργανική σύνθεση του κεφαλαίου για ένα κεφάλαιο ίσου μεγέθους παράγεται σχετικά μεγαλύτερη μάζα υπεραξίας, ενώ οι επιχειρήσεις με υψηλή οργανική σύνθεση του κεφαλαίου τους παράγουν μικρότερη μάζα υπεραξίας. Στην περίπτωση αυτή ο διακλαδικός συναγωνισμός προκαλεί μια συνεχή μεταφορά των κεφαλαίων από τον έναν κλάδο στον άλλο.
Αυτή η μετατόπιση κεφαλαίων από τους λιγότερο στους περισσότερο επικερδείς κλάδους συνεχίζεται, ώσπου οι ιδιοκτήτες κεφαλαίων ίσου μεγέθους αρχίσουν να ιδιοποιούνται ίσο περίπου κέρδος.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές, ότι οι καπιταλιστές των κλάδων με υψηλή οργανική σύνθεση του κεφαλαίου ιδιοποιούνται όχι μόνο την υπεραξία, που δημιουργείται στις επιχειρήσεις τους, αλλά και εκείνο το μέρος της υπεραξίας, που δημιουργήθηκε από την εργασία των εργατών στους άλλους κλάδους της καπιταλιστικής παραγωγής, ενώ την υπεραξία που δημιουργήθηκε από την εργατική τάξη σε όλους τους κλάδους την ιδιοποιείται όλη η τάξη των καπιταλιστών στο σύνολό της ανάλογα με το μέγεθος του κεφαλαίου, που επένδυσε ο καθένας.
Εκείνο που η αστική Πολιτική Οικονομία δεν μπορεί να καταλάβει, ή μάλλον δε θέλει να καταλάβει, είναι ο ιδιόμορφος τρόπος διανομής της υπεραξίας στον καπιταλισμό. Η παραγωγή της υπεραξίας είναι ευθέως ανάλογη με το μέγεθος του μεταβλητού κεφαλαίου, ενώ η διανομή της γίνεται σύμφωνα με το μέγεθος του επενδυμένου κεφαλαίου. Στο μέγεθος του κεφαλαίου αντιστοιχεί το ίδιο μέγεθος κέρδους. Αυτός είναι ο ιδιόμορφος μηχανισμός της καπιταλιστικής ισότητας.
Στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς στην καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν υποβάλλονται μόνο οι μισθωτοί εργάτες, αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι. «Πρόκειται για δευτερογενή εκμετάλλευση, που γίνεται παράλληλα με την πρωταρχική, η οποία συντελείται άμεσα στο προτσές της παραγωγής»(3).
Σε ό,τι αφορά στην εκμετάλλευση της αγροτιάς ο Κ. Μαρξ τονίζει ότι:
«Βλέπει κανείς ότι η εκμετάλλευσή τους δε διαφέρει παρά στη μορφή από την εκμετάλλευση του βιομηχανικού προλεταριάτου. Ο εκμεταλλευτής είναι ο ίδιος: το κεφάλαιο. Οι ξεχωριστοί κεφαλαιοκράτες εκμεταλλεύονται τους ξεχωριστούς αγρότες με την υποθήκη και την τοκογλυφία. Η κεφαλαιοκρατική τάξη εκμεταλλεύεται την αγροτική τάξη με τους κρατικούς φόρους... Μόνο η πτώση του κεφαλαίου μπορεί να σηκώσει τον αγρότη. Μόνο μια αντικεφαλαιοκρατική, μια προλεταριακή κυβέρνηση μπορεί να σπάσει την οικονομική του αθλιότητα, τον κοινωνικό του εξευτελισμό»(4).
2. Η μασονική αδελφότητα και η πάλη ενάντιά της
Η παραγωγή και η ιδιοποίηση της υπεραξίας είναι ο βασικός νόμος κίνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Το καπιταλιστικό κέρδος είναι το κίνητρο και «το ζωογόνο πυρ της παραγωγής»(5), διότι «Το ποσοστό του κέρδους είναι η κινητήρια δύναμη στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή και παράγεται σ' αυτήν μόνο εκείνο που μπορεί να παραχθεί με κέρδος και εφόσον μπορεί να παράγεται με κέρδος»(6).
Να γιατί οι καπιταλιστές, κυνηγώντας το μονοπωλιακό υπερκέρδος, διεξάγουν μεταξύ τους έναν άγριο συναγωνισμό, ο οποίος μετατρέπεται «σε πόλεμο όλων εναντίον όλων» και από την άλλη μεριά, συμμετέχουν όλοι μαζί στη μοιρασιά της πίτας που λέγεται υπεραξία.
Ο κεφαλαιοκράτης, γράφει ο Κ. Μαρξ, που παράγει την υπεραξία, δηλαδή που απομυζά άμεσα από τους εργάτες απλήρωτη εργασία και την παγιώνει σε εμπορεύματα, είναι μεν ο πρώτος που ιδιοποιείται αυτή την υπεραξία, δεν είναι όμως καθόλου ο τελευταίος ιδιοκτήτης της»(7).
Στο μοίρασμα αυτής της υπεραξίας συμμετέχουν όλες οι ομάδες της τάξης των καπιταλιστών - βιομήχανοι, έμποροι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και οι γαιοκτήμονες στην αγροτική οικονομία.
Επομένως, «ο κάθε ξεχωριστός κεφαλαιοκράτης, καθώς και το σύνολο όλων των κεφαλαιοκρατών κάθε ξεχωριστής σφαίρας παραγωγής, συμμετέχει όχι απλώς από γενική ταξική συμπάθεια, αλλά άμεσα οικονομικά, στην εκμετάλλευση της συνολικής εργατικής τάξης από το συνολικό κεφάλαιο και στη διαμόρφωση του βαθμού αυτής της εκμετάλλευσης, γιατί, αν προϋποθέσουμε δοσμένους όλους τους άλλους όρους, μαζί και την αξία του προκαταβλημένου συνολικού σταθερού κεφαλαίου, το μέσο ποσοστό κέρδους εξαρτιέται από το βαθμό εκμετάλλευσης της συνολικής εργασίας από το συνολικό κεφάλαιο»(8).
Αρ α, ο κάθε καπιταλιστής είναι ενδιαφερόμενος από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργατών όχι μόνο στην επιχείρησή του, αλλά και στις άλλες επιχειρήσεις όλων των κλάδων της παραγωγής, διότι όσο υψηλότερος είναι ο βαθμός εκμετάλλευσης, τόσο μεγαλύτερη είναι η συνολική μάζα της υπεραξίας, άρα τόσο υψηλότερο θα είναι και το μέσο κέρδος.
«Εχουμε, λοιπόν, εδώ τη μαθηματικά ακριβή απόδειξη, γιατί οι κεφαλαιοκράτες που τόσο στο συναγωνισμό μεταξύ τους αποδείχνονται ψευτοαδέρφια, που αλληλοτρώγονται, αποτελούν αληθινή μασονική αδελφότητα έναντι του συνόλου της εργατικής τάξης»(9).
Η πάλη ενάντια σ' αυτή τη μασονική αδελφότητα αναδεικνύεται ως επιτακτική ανάγκη. Οι εργάτες, που υποβάλλονται στην εκμετάλλευση όχι μόνο απ' τους καπιταλιστές, στους οποίους εργάζονται αλλά και από ολόκληρη την αστική τάξη, δεν επιτρέπεται και δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στην πάλη με τους καπιταλιστές που είναι τα άμεσα αφεντικά τους. Είναι αντικειμενική ανάγκη και επιβάλλεται στις κοινές ενέργειες και στο ενιαίο μέτωπο των εκμεταλλευτών να αντιπαραταχθεί η κοινή και συντονισμένη δράση και το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.
Σήμερα το ΑΑΔΜ είναι το κοινό «πεδίον δράσης δόξης λαμπρόν» μαζί με την εργατική τάξη και για όλα τ' άλλα κοινωνικά στρώματα και κινήματα.
Βέβαια, η πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στην κυριαρχία της αστικής τάξης είναι αντικειμενικά αναπόφευκτη. Η ταξική πάλη είναι η κινητήρια δύναμη ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας. «Ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι ιστορία των ταξικών αγώνων» (10). Είναι μια νομοτέλεια, που εκφράζει μια αναγκαιότητα. Αντανακλά τις απαιτήσεις των κοινωνικο-οικονομικών νόμων του καπιταλισμού και του συστήματος των αντιθέσεών του. Ο Κ. Μαρξ και ο Β. Ι. Λένιν επανειλημμένα τόνιζαν, ότι το αναπόφευκτο της επαναστατικής μετάβασης της ανθρωπότητας από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό απορρέει μέσα από το προτσές ανάπτυξης του ίδιου του καπιταλισμού, από τους δικούς του νόμους.
Από τη στιγμή που η ιστορική τάση της καπιταλιστικής συσσώρευσης είναι τέτοια, όπου ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στέκεται γερά στα δικά του πόδια, από τη στιγμή εκείνη παίρνει νέα μορφή και η απαλλοτρίωση των ατομικών ιδιοκτητών. Τώρα πια δεν πρόκειται για την απαλλοτρίωση των μικροπαραγωγών της εποχής της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, αλλά πρόκειται για τους ίδιους τους καπιταλιστές, οι οποίοι εκμεταλλεύονται πολλούς μισθωτούς εργάτες και όλους τους εργαζόμενους.
«Η απαλλοτρίωση αυτή - γράφει ο Κ. Μαρξ - συντελείται με το παιχνίδι των εσωτερικών νόμων της ίδιας της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, με τη συγκεντροποίηση των κεφαλαίων»(11).
«Η κυριαρχία του καπιταλισμού - γράφει ο Λένιν - υποσκάπτεται όχι επειδή κάποιος θέλει να αρπάξει την εξουσία. Η "αρπαγή" της εξουσίας θα ήταν παραλογισμός. θα ήταν αδύνατο να βάλει κανείς τέρμα στην κυριαρχία του καπιταλισμού, αν δεν οδηγούσε σ' αυτό όλη η οικονομική ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών... Καμία δύναμη δε θα γκρέμιζε τον καπιταλισμό αν δεν τον είχε διαβρώσει και υποσκάψει η ιστορία»(12).
Σ' αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ θα κάνει το παν για να επιτευχθεί η συνεργασία και η συμπαράταξη με όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, που είναι διατεθειμένες να αγωνιστούν μαζί του ενάντια στα μονοπώλια και το διεθνή ιμπεριαλισμό.
Το ΚΚΕ στο 16ο Συνέδριό του, βαθαίνοντας περισσότερο στον προβληματισμό και κάνοντας μια καλύτερη και αναλυτικότερη επεξεργασία των διαφόρων πλευρών της πολιτικής πρότασής του για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ, απάντησε σε πολλά από τα ερωτήματα και τις αναζητήσεις των μελών, οπαδών και φίλων του, καθώς και στα ερωτήματα όλων των εργαζομένων. Οι αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ δίνουν ελπίδα και αισιοδοξία στην πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ενάντια στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στη «νέα τάξη πραγμάτων» και στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Εχοντας για πυξίδα τα ντοκουμέντα και τις αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου και κατανοώντας ότι η δύναμη της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων βρίσκεται στην ενότητα και στο συντονισμό της δράσης τους, το ΚΚΕ επιδιώκει με όλες του τις δυνάμεις να συμβάλει στην ωρίμανση και στη διαμόρφωση όλων εκείνων των προϋποθέσεων, που θα κάνουν δυνατή τη δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης.
Γι' αυτό σήμερα «το ΚΚΕ προβάλλει άμεσα την πολιτική συγκρότησης του ΑΑΔ Μετώπου για να συμβάλει στην ανάπτυξη του υποκειμενικού παράγοντα και στη δημιουργία συνθηκών που θα φέρουν το λαό στην εξουσία»(12).
Βιβλιογραφία:
1. Β. Ι. Λένιν, Απαντα, τ. 23, σελ. 48
2. Στο ίδιο
3. Κ. Μαρξ, Το κεφάλαιο, τ. 3, σελ. 761
4. Κ. Μαρξ, Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850. Διαλεχτά έργα, τ. 1, σελ. 245
5. Κ. Μαρξ, Το κεφάλαιο, τ. 3, σελ. 327
6. Στο ίδιο
7. Κ. Μαρξ, Το κεφάλαιο, τ. 1, σελ. 584
8. Κ. Μαρξ, Το κεφάλαιο, τ. 3, σελ. 249
9. Κ. Μαρξ, Το κεφάλαιο, τ. 3, σελ. 250
10. Κ. Μαρξ - Φ. Ενγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος , Δ.Ε. τ. 1, σελ. 19
11. Κ. Μαρξ, Το κεφάλαιο, τ. 1, σελ. 787
12. Β. Ι. Λένιν, Πόλεμος και Επανάσταση, Απαντα τ. 32, σελ. 98
13. Απόφαση 16ου Συνεδρίου για το Μέτωπο, «Ρ», 31/12/2000.
Του
Γιώργου ΠΟΛΥΜΕΡΙΔΗ
Γιώργου ΠΟΛΥΜΕΡΙΔΗ
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου