Προβληματισμοί και λύσεις, η απόφαση είναι δική σου...και δική σου...και δική σου...και δική σου...και δική σου.

Προβληματισμοί και λύσεις, η απόφαση είναι δική σου...και δική σου...και δική σου...και δική σου...και δική σου...

Μπορεί να γίναμε για λίγο μουτζα-χεντίν, αλλά άκρη δεν βρήκαμε.

Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε» και έχοντας κρατήσει τις απαραίτητες σημειώσεις, θέλω καταρχήν να σταθώ σε δυο σημεία μέσα από το βιβλίο τα οποία αντανακλούν κάποιους από τους πιο έντονους προβληματισμούς μου. Το πρώτο είναι ένα απόσπασμα από ένα έργο του Μπέρτολ Μρεχτ που βρίσκεται στην σελίδα 167 του βιβλίου, το παραθέτω ως έχει:

«Όσο πληθαίνουν εκείνοι που υποφέρουν τόσο πιο φυσικά φαίνονται τα δεινά τους./Ποιος θα εμπόδιζε να βραχούν τα ψάρια στη Θάλασσα; Και αυτοί το ίδιο που τυραννιούνται, μοιράζονται τούτη τη σκληρότητα απέναντι σε αυτούς τους ίδιους./Είναι τρομερό να βλέπεις με πόση ευκολία προσαρμόζεται ο άνθρωπος, όχι μόνο στα βάσανα των ξένων αλλά και στα δικά του./Όλοι όσοι έχουν αναλογιστεί αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, αρνιούνται να επικαλεστούν ο ένας τον οίκτο του άλλου./Αλλά είναι αναγκαίος ο οίκτος του καταπιεσμένου για τον καταπιεσμένο. Είναι του κόσμου η ελπίδα.»


Αυτά λοιπόν μας λέει ο Μπρεχτ και δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί, μέχρι ποιο σημείο μπορεί να αντέξει την εξαθλίωση ο άνθρωπος πριν αντιδράσει αποφασιστικά; Η πιο σωστά, μέχρι ποιο σημείο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία το πισωγύρισμα πριν τα υποκείμενα της αντιδράσουν αποφασιστικά;
Απάντηση βέβαια δεν υπάρχει, όχι τουλάχιστον πριν δοθεί στην πράξη, μιας και τα πάντα εξαρτώνται από το που το πώς, το πότε, δηλαδή τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν στην εκάστοτε κοινωνία. Ωστόσο μερικές φορές η αντοχή/ανοχή των ανθρώπων στα δεινά φτάνει σε ανησυχητικά μεγέθη. Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο απόσπασμα από το βιβλίο του Μπογιόπολου, όπου ο συγγραφέας αναφέρεται στο βιοτικό επίπεδο των Αιγύπτιων λίγο πριν ξεσπάσει η εξέγερση εναντίον του Μουμπάρακ. Παραθέτω τα σχετικά στοιχεία:

«Αντίθετα, τη στιγμή που το ντόπιο Αιγυπτιακό κεφάλαιο γιγαντώνεται, το αντίτιμο που πληρώνει ο αιγυπτιακός λαός για το γεγονός ότι ζει σε μια χώρα με αποθέματα φυσικού αερίου και με ζάμπλουτους επιχειρηματίες καταγραφόταν-τη στιγμή που ξεσηκώθηκε-ως εξής: Στην Αίγυπτο οι πραγματικοί μισθοί ήταν «παγωμένοι» για πολλά χρόνια. Ο κατώτατος μισθός δεν ξεπερνούσε τα 13 ευρώ. Ο πληθωρισμός λίγο πριν την εξέγερση έτρεχε κοντά στο 16%, οι τιμές στο κρέας και στο κοτόπουλο είχαν αυξηθεί μέσα σε λίγες μέρες από 30 μέχρι 150%. Το 40% των Αιγυπτίων ζούσε με μόλις 2 δολάρια τη μέρα και οι νέοι μέχρι 30 ετών, που αποτελούν το 60% του πληθυσμού, ήταν άνεργοι σε ποσοστό που άγγιζε τα εξωφρενικά επίπεδα του 90%. Στην Αίγυπτο των 85 εκατομμυρίων κατοίκων, που είναι η τελευταία σε κατάταξη χώρα στην περιοχή από απόψεως παιδείας και επαγγελματικής κατάρτισης, καθώς το 1/3 του πληθισμού είναι αναλφάβητοι, το ίδιο το ΔΝΤ δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι με την πολιτική που ακολουθούταν στην χώρα από το καθεστώς Μουμπάρακ, και που τη συνέχιση της μετά την εξέγερση ανέλαβε ο στρατός(πάντα με τη συνεργασία του ΔΝΤ), η ανεργία στο σύνολο του πληθυσμού μέχρι το 2020 θα έχει…τριπλασιαστεί.»(Ν. Μπογίοπουλος, Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε, σελ. 158.)  

Πριν προχωρήσω παρακάτω να προσθέσω ότι κατά την περίοδο «βασιλείας» του Μουμπάρακ ιδιωτικοποιήθηκαν περίπου 200 δημόσιοι οργανισμοί εκ των 314 που είχαν προγραμματιστεί αρχικά.(Ν. Μπογιόπουλος, στο ίδιο, σελ. 383).

Σίγουρα η Αίγυπτος δεν είναι Ελλάδα, δεν παύουν όμως να υπάρχουν μερικά κοινά σημεία, όπως είναι για παράδειγμα η έντονη τουριστική ανάπτυξη και των δυο χωρών, η επέλαση του ΔΝΤ, οι «σοσιαλιστές» ηγέτες για χρόνια στην εξουσία κ.α. Φανταστείτε, αντίστοιχα με τα όσα ακούμε εμείς εδώ για τα κρουαζιερόπλοια που θα μας φέρνουν κουβαδιές το χρήμα, τι θα έχουν ακούσει και οι άμοιροι αιγύπτιοι εργάτες προκειμένου να δεχθούν τα μέτρα και να γίνει η χώρα τους πιο ανταγωνιστική, άρα και πιο ελκυστική για τουρίστες και επενδυτές.

Το ακόμη πιο στενάχωρο για την Αίγυπτο, είναι ότι παρότι ο λαός εξεγέρθηκε, στην ουσία δεν κατάφερε και πολλά, και αυτό διότι του έλειπε η εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Έτσι δεν κατόρθωσαν να απαγκιστρωθούν από τους πραγματικούς τους δυνάστες, ενώ στην θέση των παλιών «υπαλλήλων» βρέθηκαν καινούριοι «υπάλληλοι» για να συνεχίσουν το υπηρεσιακό τους έργο μέχρι να τους σταματήσει και εκεί μια για πάντα ο λαός(αμήν και πότε).

Υπάρχουν όμως και σημαντικές διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, ποιες είναι αυτές; Καταρχήν στην Ελλάδα το επίπεδο μόρφωσης/εξειδίκευσης του πληθυσμού είναι κατά πολύ ανώτερο από αυτό της Αιγύπτου, κάτι που σημαίνει ότι σε περίπτωση που χρειαστεί μπορούμε να στελεχώσουμε την βιομηχανία μας και γενικά την παραγωγή της χώρας με ικανά άτομα στις ανάλογες θέσεις. Επίσης, και αυτή είναι η πιο σημαντική διαφορά, στην Ελλάδα υπάρχει ένα δυνατό, έμπειρο, ικανό κομμουνιστικό κόμμα με ξεκάθαρες θέσεις και πρόταση λαϊκής εξουσίας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το λάβουν υπόψη τους όσο περισσότεροι μπορούν! Ότι δηλαδή αν δεν θέλουμε πρώτα να φτάσουμε στα χάλια της Αιγύπτου και ύστερα να ξεσπάσουμε την τυφλή οργή μας σε πρόσωπα και καταστάσεις που δεν είναι τίποτα άλλο από εφεδρείες του συστήματος, ένας είναι ο δρόμος.

Ένας είναι ο δρόμος και αυτό θα πρέπει να μας γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο ξεκάθαρο! Για να μην πάει χαμένος ο αγώνας της πλατείας, ούτε της δικής μας(Συντάγματος) ούτε της Ταχρίρ, πρέπει ο κόσμος να δει τα αδιέξοδα στα οποία αυτός ο αγώνας τον οδήγησε και να αναζητήσει επιτέλους μια διαφορετική, πιο οργανωμένη, πιο ξεκάθαρη, πιο ώριμη μορφή αγώνα ικανή να ανατρέψει τα δεδομένα και να φέρει πραγματικά ριζοσπαστικές, υπέρ του λαού, αλλαγές. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο καλά, όσο περισσότερο αργούμε και αδρανούμε, τόσο περισσότερο θα κρατήσει το μαρτύριο.