Η τελική λύση

Η τελική λύση

Από το Lenin Reloaded

 

Εδώ και δύο τουλάχιστο χρόνια, οι κακοπροαίρετοι νοσταλγοί της κόκκινης τρομοκρατίας προσπαθούν να πείσουν τον γνωστό για την αγάπη του στην ελευθερία ελληνικό λαό για δύο πράγματα: πρώτο, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα άδικο και σκληρό σύστημα και δεύτερο, ότι βρίσκεται σε μια κρίση χωρίς πιθανότητα διεξόδου, με καταστροφικές για την πλειοψηφία συνέπειες.

Το πρώτο, ότι δηλαδή ο καπιταλισμός είναι άδικο και σκληρό σύστημα, το αντιπαρέρχομαι, μιας και είναι προφανές ότι είναι άδικο και σκληρό μόνο για αυτούς που δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα και χαρίσματα για να ξεχωρίσουν και να ηγηθούν στο γνήσια ανταγωνιστικό περιβάλλον της ελεύθερής μας κοινωνίας. Εδώ θα περιοριστώ στο να μιλήσω για το δεύτερο επιχείρημα των κομμουνιστών, ότι δηλαδή δήθεν η κρίση του καπιταλισμού είναι "τελική."

Η αλήθεια είναι ότι για αρκετό καιρό, εγώ και άλλοι επιστήμονες προσπαθήσαμε να βρούμε λύσεις που αποστομώνουν αυτόν τον ακαλλιέργητο και ουτιδανό όχλο που πυροδοτεί διαρκώς την αστάθεια και φέρνει διαρκώς την καταστροφή για το παραμικρό -- δυστυχώς, χωρίς αποτέλεσμα. Το λάθος μας είναι ότι αποδεχτήκαμε την ανόητη αντζέντα σύμφωνα με την οποία το πρόβλημα στη χώρα ήταν δήθεν η διαρκής τάση χαμηλώματος του μισθού και η διαρκής αύξηση της ανεργίας, καθώς και η διάλυση του κοινωνικού κράτους και του κράτους πρόνοιας. Φυσικό είναι, και η επιστήμη μας το διδάσκει ακαταπόνητα τούτο, ότι όταν επικεντρώνεσαι στο λάθος πρόβλημα οδηγείσαι σε αδιέξοδο.

Βλέπετε, αγαπητοί μου μη-λαϊκιστές αναγνώστες της Death-o, της Funeral Voice, τουΕκρηκτικού Βηματοδότη, των Νέων του Νεκροθάφτη, του Έθνους Βρυκολάκων, του Protagon-isti Snuff Films και άλλων σοβαρών και υπεύθυνων εντύπων, το να λες ότι οι μισθοί είναι υπερβολικά χαμηλοί ή ότι η ανεργία είναι εξωφρενικά ψηλή είναι ένας στρεβλός τρόπος του να θέτεις το πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι υπερβολικά μεγάλος. 

Ας εξετάσουμε με νηφαλιότητα τα δεδομένα. Στις χώρες του πρώην σιδηρού παραπετάσματος, τις χώρες εκείνες που αποσοβιετικοποιήθηκαν όπως δυστυχώς δεν έχει καταφέρει να κάνει η δική μας, δέσμια καθώς εξακολουθεί να είναι των ανόητων εμμονών και προκαταλήψεων της αριστεράς, είχαμε άμεσα και εντυπωσιακά αποτελέσματα σε ό,τι αφορά την κατακόρυφη αύξηση της θνησιμότητας και την εξίσου σημαντική αύξηση της μετανάστευσης. Για παράδειγμα, στη Ρωσία, την καρδιά του κτήνους του κομμουνιστικού συστήματος, ο πληθυσμός στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν και έπεσε ο επάρατος, ήταν 148.000.000. Το 2012 είχε πέσει στα 143.000.000. Μέχρι το 2050, αναμένεται να πέσει στα 111.000.000. Σύμφωνα με ένα από τα πολλά άρθρα που κυκλοφορούν για το θέμα, το μετακομμουνιστικό αυτό θαύμα οφείλεται στον συνδυασμό υψηλής θνησιμότητας, χαμηλού ποσοστού γεννήσεων, και ψηλού αριθμού εκτρώσεων. Στην μετακομμουνιστική περίοδο, η Ρωσία κατάφερε να ξεπεράσει κατά πολύ την μέση παγκόσμια θνησιμότητα, που είναι λίγο κάτω απ' το 9/1.000, με το εντυπωσιακό 15/1.000. Στην Λετονία, για να δώσω ένα άλλο παράδειγμα, ο πληθυσμός συρρικνώνεται διαρκώς μέσω της ευεργετικής λύσης της μετανάστευσης με την ευεργητική βέβαια συνδρομή της αυξημένης θνησιμότητας και του χαμηλού ποσοστού γεννήσεων.

Δυστυχώς, αν και τα ποσοστά γεννήσεων στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ ικανοποιητικά (9.21/1.000 μονάδες πληθυσμού, ποσοστό που μας φέρνει στην αξιοζήλευτη 205η θέση από 221 χώρες στον κόσμο), τα ποσοστά θνησιμότητας είναι απαράδεκτα χαμηλά σε σύγκριση με τις αποσοβιετικοποιημένες χώρες. Πώς είναι δυνατόν να λυθούν τα προβλήματα της οικονομίας, για παράδειγμα, όταν στο 15/1.000 θνησιμότητας της Ρωσίας εμείς αντιπαραθέτουμε κάτω από 5/1.000 θνησιμότητα;

Εμείς οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι έχουμε συχνά δώσει έμφαση στη σημασία του εθελοντισμού για την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας. Δυστυχώς, ως σχετικά πρόσφατα, η εθελοντική δραστηριότητα ήταν πολύ περιορισμένου χαρακτήρα -- κάτι βαψίματα των Ατενίστας, βασικά. Υπάρχουν όμως ενθαρρυντικά σημάδια ότι κάτι πάει να αλλάξει: από άκρη σε άκρη της χώρας, πολλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, απαλάσσουν εθελοντικά την χώρα από την επαχθή παρουσία τους πηδώντας από μπαλκόνια και γέφυρες, καταπίνοντας χάπια και αλκοόλ, κόβοντας τις φλέφες τους, περνώντας θηλιές από σκοινί και καλώδια στο λαιμό τους, χύνοντας τα μυαλά τους ή τα εντόσθιά τους με αυτοπυροβολισμούς, προκαλώντας εθελούσια ηλεκτροπληξία στα μπάνια τους, οδηγώντας το αυτοκίνητό τους σε θάλασσες, λίμνες και ποτάμια --και, σε κάποιες αξιοθαύμαστες για τον πατριωτισμό τους περιπτώσεις-- παίρνοντας μαζί τους τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους.

Αυτό το κύμα αυτοκτονιών αποτελεί μία πολύ θετική προοπτική για την εθνική προσπάθεια της χώρας, που, αν συνδυαστεί με τον πολύ χαμηλό αριθμό γεννήσεων και την ιδιαίτερα ελπιδοφόρα αύξηση της μετανάστευσης, ιδιαίτερα των νέων (με τους μετανάστες που εισέρρευσαν θα δούμε τι θα κάνουμε· η τεχνολογική πρόοδος στις μεταμοσχεύσεις οργάνων έχει κάνει ιδιαίτερα ενθαρρυντικά βήματα, και μπορώ να δω τις μεγάλες προοπτικές της μετατροπής της εγκατελειμμένης μας επαρχίας σε μια τεράστια, κατάσπαρτη φάρμα φρέσκων και σπαρταριστών πνευμονιών, συκωτιών, ματιών, και άλλων ζωτικών οργάνων), θα οδηγήσει, με την κατάλληλη κρατική παρέμβαση και μέριμνα, σε μια Ελλάδα smaller, slimmer, more fit, μια Ελλάδα των 4-5.000.000 ανθρώπων, ιδανικά προσαρμοσμένη στις ανάγκες της εποχής για στρατηγική ευελιξία. Διότι η άρχουσα τάξη, μαζί με τα ιδεολογικά της προσαρτήματα και τις κατασταλτικές δυνάμεις που χρειάζεται για την προστασία της, δεν αριθμεί πάνω από 300-400.000 ανθρώπους. Είναι παράλογο να χρειάζονται πάνω από 3.500.000 δούλοι για την εξυπηρέτηση των μειωμένων αναγκών της. Στο κάτω-κάτω, έχουμε κρίση, και αν και μπορούμε εύκολα να ξεπεράσουμε, όλοι μαζί και συναινετικά, τις πιο οξείες της πλευρές, δεν θα πρέπει και να το παραξηλώνουμε.

Μέχρι τότε, και για να θυμηθώ τα παλιότερα αλλά αξέχαστα λόγια του σπουδαίου συναδέλφου μου, του SG, στο ιστολόγιο Αναμόρφωσις, θυμήσου, φιλοπατριώτη και φιλελεύθερε Έλληνα: "Η πατρίδα δεν έχει ανάγκη την μιζέρια και την ταλαιπωρία σου. Με την ανεργία στο 17%, την ανεργία των νέων στο κάπου 40%, έχει πραγματικά ανάγκη η πατρίδα από έναν ακόμα νέο άνθρωπο που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά;" 

Όχι βέβαια, καμία τέτοια ανάγκη δεν έχει, και αν για τον οποιοδήποτε πρακτικό λόγο δεν μπορείς να μας κάνεις τη χάρη να πάρεις επιτέλους τον πούλο γιατί πολλοί γίναμε και δε λέει, ακολούθησε τουλάχιστον τον αξιοπρεπή δρόμο του φαρμακοποιού που κατάλαβε ότι είναι πολύ γέρος για να κάνει κάτι άλλο απ' το να διαλέξει τη σφαίρα από το ακαλαίσθητο για μας τους υπόλοιπους θέαμα της σκουπιδοφαγίας. Έχουμε και μία αισθητική, διάβολε! 

"Τελική κρίση", μας λένε οι κομμουνιστές; "Τελική λύση" τους απαντά περήφανα το υπεράριθμο και άχρηστο ελληνικό έθνος, ακολουθώντας το ηρωϊκό παράδειγμα της Σουλιώτισσας στο Χορό του Ζαλόγγου.

Εν αναμονή του Νόμπελ Πολιτικής Οικονομίας 2012,
Dr. Death