πρέπει να λυτρωθούμε

Πληθαίνουν οι διάφοροι υμνητές του συστήματος που μετά από κάθε βαρύγδουπο λογύδριο υπέρ των αντιλαϊκών μέτρων, εκτοξεύουν και το γενικό πόρισμα ότι «αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξουμε, ως λαός, νοοτροπία». Το λένε ΠΑΣΟΚονεοδημοκράτες, αποχωρήσαντες από τα κόμματα αυτά, το λέει η κυρία που έδιωξαν από τη ΝΔ, το ακούσαμε πρόσφατα και από ένα δίδυμο, στιχουργός - ηθοποιός, που συμπορεύεται με τον Κουβέλη. Ολοι τους και σε όλες τις εκδοχές της πολιτικής τους επιχειρηματολογίας, εν κατακλείδι καταλήγουν στη ...ριμάδα την «καθυστερημένη νοοτροπία», που οπωσδήποτε πρέπει να αλλάξει.

Ποια, άραγε, είναι η νοοτροπία που πρέπει να αλλάξουμε; Ποιες είναι οι κακές συνήθειες από τις οποίες οφείλουν να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι της χώρας; Τι ακριβώς ζητείται από ένα λαό που, εδώ και δυο χρόνια, στενάζει κάτω από τις ερπύστριες μιας πολιτικής που σαρώνει και συνθλίβει τα πάντα;

***

Σε ποιους απευθύνονται όλοι αυτοί οι άθλιοι που δε χάνουν ευκαιρία να ελεεινολογήσουν σε βάρος των εργαζομένων και ολόκληρου του λαού, μόνο και μόνο για να βγουν λάδι τα αφεντικά, που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο υπηρετούν;

• Στο λαό που εξαιτίας της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου βλέπει κάθε τρεις και λίγο να μειώνονται μισθοί και συντάξεις;
• Στο ένα εκατομμύριο που είναι επίσημα οι άνεργοι ή σε αυτούς που για μήνες ξεροσταλιάζουν στις πιάτσες των ανέργων, αναζητώντας απεγνωσμένα ένα μεροκάματο;
• Στα εκατομμύρια όσων έντρομοι εξακολουθούν να πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους, μη γνωρίζοντας τι τους ξημερώνει;
• Σε όσους εργάζονται με ελαστικά ωράρια, με ένα - δυο μεροκάματα τη βδομάδα, ή υποχρεούνται στον εκ περιτροπής εξευτελισμό, επειδή έτσι συμφέρει την εργοδοσία;
• Στις χιλιάδες των νέων που έχουν κορνιζάρει τα πτυχία τους και καλούνται να γίνουν η στρατιά των εργαζομένων που θα ζουν με 430 ευρώ;
• Στις οικογένειες των νέων που διαπιστώνουν ότι έκλεισαν πλέον οι πόρτες των παιδικών σταθμών, ή των δωρεάν συστηματικών εξετάσεων και εμβολιασμών των παιδιών τους;
• Στο γέροντα και στη γιαγιά που από χτες δεν τους έφτανε η σύνταξη, αλλά τώρα πρέπει να πληρώνουν και τα χάπια της πίεσης από πάνω;
• Στους εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους που εξαερώνονται κάτω από το καθεστώς επικράτησης των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων;
• Στους αγρότες που υποχρεώνονται να θέσουν σε αγρανάπαυση τα χωράφια τους, επειδή έτσι έχουν μικρότερη χασούρα, σε σχέση με τις τιμές που τους δίνουν οι μεγαλέμποροι;
• Στους αλιείς που, για να κλείσουν κάποια τρύπα από τις υποχρεώσεις που έχουν συσσωρευτεί, εξαναγκάζονται να υποταχθούν στις μεθοδεύσεις της ΕΕ που τους πληρώνει για να «σπάσουν» τα σκάφη τους;
• `Η μήπως στους εργάτες της «Χαλυβουργίας» και τόσων άλλων μονάδων, που ματώνουν μόνο και μόνο για να μπορούν να φέρνουν το μεροκάματο στο σπίτι;

***

Ολοι αυτοί που ζητάνε από τους εργαζόμενους να αλλάξουν νοοτροπία, είτε πρόκειται για το ασκέρι του ΠΑΣΟΚ που ποδοπάτησε τους εργαζόμενους, είτε μιλάμε για τους άλλους της ΝΔ που περιμένουν, για να ολοκληρώσουν την ισοπέδωση, μαζί και εκείνοι που λιγουρεύονται θώκους και αξιώματα σε αυτό το σύστημα, για το λαό δεν είναι απλά πολιτικοί αντίπαλοι. Είναι ορκισμένοι εχθροί του. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς ότι τολμούν να κατηγορήσουν τους εργαζόμενους και το λαό για «καθυστερημένες αντιλήψεις» ή«συντεχνιακό πνεύμα», επειδή δεν καταπίνουν αμάσητα και αντιδρούν, για παράδειγμα:

• Στην αντίληψη που λέει ότι είναι ...ταμπού η μόνιμη εργασία, οι αξιοπρεπείς αμοιβές των εργαζομένων και οι ανθρώπινες συντάξεις για τους ηλικιωμένους.
• Στην επιβολή όλο και περισσότερων φόρων.
• Στην καθιέρωση διαφόρων χαρατσιών αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος.
• Στη λεηλασία των αποθεματικών των δικών τους ασφαλιστικών ταμείων, των δημόσιων νοσοκομείων, των ΑΕΙ κ.λπ.
• Στην πολιτική που λέει ότι ο εργαζόμενος πρέπει να δέχεται αγόγγυστα την κατάργηση όλων των καταχτήσεών του, να πληρώνει πλέον για τις υπηρεσίες Υγείας, για τα φάρμακα και κάθε άλλη ανάγκη που έχει.
• Στην κλιμάκωση των μέτρων που οδηγεί στη συνεχώς μεγαλύτερη οικονομική εξαθλίωση των λαϊκών νοικοκυριών.

***

Δεν είναι η νοοτροπία των εργαζομένων που πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Δεν είναι οι ανάγκες των εργαζομένων για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, από τις οποίες πρέπει να απαλλαγούμε. Η παραφωνία είναι η οικονομική καπιταλιστική πολιτική που υπηρετεί το κεφάλαιο, εφαρμόζοντας αντιλαϊκά μέτρα - κόλαση για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Καταστροφή για τον τόπο δεν είναι η πάλη για την εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής εργασίας με καλούς μισθούς στη βάση των αντικειμενικών δυνατοτήτων της χώρας, αλλά να υπάρχουν δυνάμεις, που για χάρη του επιχειρηματικού κέρδους, επιδιώκουν να ανατρέψουν κάθε δεδομένο γύρω από τις εργασιακές σχέσεις. Οπισθοδρόμηση για το λαό και τον τόπο αποτελεί η πολιτική που οδηγεί στην υποταγή μας στην πλουτοκρατία στη λογική του κέρδους και τις πολιτικές δυνάμεις που την υπηρετούν. Από αυτές τις νοοτροπίες πρέπει να λυτρωθούμε και οι επικείμενες εκλογές, η προοπτική να βγάλουμε όσο γίνεται πιο ενισχυμένο το Κόμμα, είναι μια ευκαιρία να τους δείξουμε ότι όσα λένε τα ακούμε βερεσέ!