«Ρόπαλα με τη σημαία της Ελλάδας»
Είμαι στην Ελλάδα έξι χρόνια νόμιμα, έχω άδεια παραμονής και εργασίας και, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχω δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία, ούτε έχω απασχολήσει τις αρχές. Πουλάω νόμιμα προϊόντα στα πανηγύρια και στις λαϊκές. Εκείνη την ημέρα στη Ραφήνα ήταν όμως μια διαφορετική μέρα. Κάποια στιγμή είδα πολλά άτομα, που αργότερα κατάλαβα ότι ήταν βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής, να έρχονται προς τον πάγκο μας. Φώναζαν και είχαν στα χέρια τους ρόπαλα με τη σημαία της Ελλάδας. Αρχισαν να με χτυπούν και να καταστρέφουν το εμπόρευμα, παρόλο που τους έδειξα όλα τα νόμιμα στοιχεία, άδειες για τον πάγκο που είχα στήσει και αποδείξεις ότι όλα ήταν αγορασμένα. Σοκαρίστηκα και απογοητεύτηκα γιατί τους συνόδευαν αστυνομικοί.
Γύρισα σπίτι στην Αθήνα. Για τρεις μήνες δεν είχα ούτε τά χρήματα ούτε το κουράγιο να κάνω τίποτα, μέχρι που ένας Ελληνας συνάδελφος από τη λαϊκή με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να βρεθούμε. Ήθελε να μου δώσει χρήματα για να ξαναστήσω τη μικρή μου επιχείρηση. Έτσι σιγά σιγά άρχισα πάλι να δουλεύω.
Δύο βδομάδες αργότερα, καθώς γυρνούσα από την Κόρινθο, στον προαστιακό συνάντησα πάλι τους φουσκωτούς, μαυροντυμένους της Χρυσής Αυγής. Ηταν πολλοί και φώναζαν τα ρατσιστικά συνθήματά τους. Μόλις είχαμε ανέβει στο τρένο εγώ και ένας φίλος μου. Ήμασταν οι μόνοι αφρικάνικης καταγωγής και ξεχωρίζαμε. Αυτοί ούρλιαζαν. Ήρθε ένας μπροστά μας και άρχισε τις βρισιές: «Γιατί δε γυρνάτε στις χώρες σας, μαϊμούδες» και τέτοια. Άρχισαν να μας χτυπούν με ρόπαλα. Μου έσπασαν το κεφάλι, το πρόσωπό μου είχε γεμίσει αίμα, ο συνάδελφος τα ίδια, πόναγα σε όλο μου το σώμα. Ανέβαιναν από την μια μεριά του τρένου, περνούσαν ένας ένας, μας χτυπούσαν και μετά έπαιρνε σειρά άλλος. To μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα πεθάνω και δεν θα δω την οικογένεια μου.
Πήγαμε στο νοσοκομείο, και την επόμενη μέρα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, καταγγείλαμε την επίθεση. Δώσαμε και εκατό ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Από τότε δεν έχει γίνει τίποτα. Ούτε n πρεσβεία μας δεν έβγαλε μια ανακοίνωση. Στη Νιγηρία υπάρχουν Έλληνες που δουλεύουν. Εδώ γιατί μας θέλουν νεκρούς;
Αναδημοσίευση μαρτυρίας του Ούτσε από τη Νιγηρία, από την Εφημερίδα των Συντακτών την 1η Ιουλίου 2013
Είμαι στην Ελλάδα έξι χρόνια νόμιμα, έχω άδεια παραμονής και εργασίας και, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχω δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία, ούτε έχω απασχολήσει τις αρχές. Πουλάω νόμιμα προϊόντα στα πανηγύρια και στις λαϊκές. Εκείνη την ημέρα στη Ραφήνα ήταν όμως μια διαφορετική μέρα. Κάποια στιγμή είδα πολλά άτομα, που αργότερα κατάλαβα ότι ήταν βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής, να έρχονται προς τον πάγκο μας. Φώναζαν και είχαν στα χέρια τους ρόπαλα με τη σημαία της Ελλάδας. Αρχισαν να με χτυπούν και να καταστρέφουν το εμπόρευμα, παρόλο που τους έδειξα όλα τα νόμιμα στοιχεία, άδειες για τον πάγκο που είχα στήσει και αποδείξεις ότι όλα ήταν αγορασμένα. Σοκαρίστηκα και απογοητεύτηκα γιατί τους συνόδευαν αστυνομικοί.
Γύρισα σπίτι στην Αθήνα. Για τρεις μήνες δεν είχα ούτε τά χρήματα ούτε το κουράγιο να κάνω τίποτα, μέχρι που ένας Ελληνας συνάδελφος από τη λαϊκή με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να βρεθούμε. Ήθελε να μου δώσει χρήματα για να ξαναστήσω τη μικρή μου επιχείρηση. Έτσι σιγά σιγά άρχισα πάλι να δουλεύω.
Δύο βδομάδες αργότερα, καθώς γυρνούσα από την Κόρινθο, στον προαστιακό συνάντησα πάλι τους φουσκωτούς, μαυροντυμένους της Χρυσής Αυγής. Ηταν πολλοί και φώναζαν τα ρατσιστικά συνθήματά τους. Μόλις είχαμε ανέβει στο τρένο εγώ και ένας φίλος μου. Ήμασταν οι μόνοι αφρικάνικης καταγωγής και ξεχωρίζαμε. Αυτοί ούρλιαζαν. Ήρθε ένας μπροστά μας και άρχισε τις βρισιές: «Γιατί δε γυρνάτε στις χώρες σας, μαϊμούδες» και τέτοια. Άρχισαν να μας χτυπούν με ρόπαλα. Μου έσπασαν το κεφάλι, το πρόσωπό μου είχε γεμίσει αίμα, ο συνάδελφος τα ίδια, πόναγα σε όλο μου το σώμα. Ανέβαιναν από την μια μεριά του τρένου, περνούσαν ένας ένας, μας χτυπούσαν και μετά έπαιρνε σειρά άλλος. To μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα πεθάνω και δεν θα δω την οικογένεια μου.
Πήγαμε στο νοσοκομείο, και την επόμενη μέρα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, καταγγείλαμε την επίθεση. Δώσαμε και εκατό ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Από τότε δεν έχει γίνει τίποτα. Ούτε n πρεσβεία μας δεν έβγαλε μια ανακοίνωση. Στη Νιγηρία υπάρχουν Έλληνες που δουλεύουν. Εδώ γιατί μας θέλουν νεκρούς;
Αναδημοσίευση μαρτυρίας του Ούτσε από τη Νιγηρία, από την Εφημερίδα των Συντακτών την 1η Ιουλίου 2013
Κράτησα το άρθρο για να το δημοσιεύσω, με προλάβατε. Το στέλνω παντού και αν βρώ καιρό θα το μεταφράσω. Αυτο που τραβάνε οι άνθρωποι αυτοί είναι απερίγραπτο, αισχρό, εγκληματικό, και κανείς δεν δικάζεται από τους ναζί που δρούν με την στήριξη της αστυνομίας..Να το διαδώσουμε ευρύτατα, να καταδώσουμε την ανομία και το έγκλημα, και να τους προστατεύουμε όσο μπορούμε, παντού.
ΑπάντησηΔιαγραφή