Αλλο μείγμα θέλουν οι εργατοπατέρες ΣΕΣ - ΓΣΕΕ

Αλλο μείγμα θέλουν οι εργατοπατέρες ΣΕΣ - ΓΣΕΕ

Στη ρότα της κριτικής στην κυρίαρχη πολιτική στην ΕΕ, κριτική που εκφράζει τις επιδιώξεις μερίδων της πλουτοκρατίας για άλλο μείγμα διαχείρισης, χωρίς να αλλάζει η βαθιά αντεργατική πολιτική της, κινήθηκε η Ευρωπαϊκή Συνδικαλιστική Συνάντηση Κορυφής που έγινε χτες στην Αθήνα, με τη συμμετοχή της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), μετά από πρόσκληση της ΓΣΕΕ. Υπενθυμίζουμε ότι η ΣΕΣ υπήρξε πάντα το μακρύ χέρι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα στα κράτη-μέλη της ΕΕ. Γι' αυτό άλλωστε στην παρέμβασή της η γγ της ΣΕΣ Μπ. Σεγκόλ δεν έκρυψε την ικανοποίησή της για την αναγνώριση του έργου και της αποστολής της Συνομοσπονδίας από τα θεσμικά όργανα της λυκοσυμμαχίας. «Είμαστε ευτυχείς - είπε - που η ΕΕ μας αναγνώρισε ως κοινωνικούς εταίρους». Δηλαδή, ότι η ΣΕΣ συμβάλλει με επάρκεια στο να περνάει η γραμμή του κεφαλαίου στο εργατικό κίνημα.

Την «επαναθεμελίωση και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, που καταρράκωσαν οι ασκούμενες πολιτικές των ευρωπαϊκών πολιτικών και οικονομικών ελίτ» πρόβαλε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αποδίδοντας στο κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης τις αντεργατικές ανατροπές που κλιμακώθηκαν σε συνθήκες κρίσης. Βέβαια, «κοινωνικό κράτος» στην ΕΕ και στη χώρα μας, που να υπηρετεί τους εργαζόμενους και τους λαούς της, δεν υπήρξε ποτέ. Η σημερινή ΕΕ, ανεξάρτητα από πολιτικές διαχείρισης, είναι η συνέχεια και η φυσική εξέλιξη της ΕΚΑΧ, της μετέπειτα ΕΟΚ, στη συνέχεια της ΟΝΕ. Η σημερινή ΕΕ είναι η ΕΕ της καπιταλιστικής κρίσης. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική, αφού από τη γέννησή της κουμάντο σε αυτή κάνουν τα μονοπώλια.

Αλλωστε και οι τοποθετήσεις των συνδικαλιστών της ΣΕΣ δεν αμφισβητούν στο παραμικρό την ταξική ουσία αυτού του οικοδομήματος. Αυτό που προτείνουν είναι μόνο ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, «επεκτατικής» οικονομικής πολιτικής, το οποίο μάλιστα υπήρξε σε άλλες φάσεις των οικονομικών κύκλων. Λένε, μάλιστα, ευθαρσώς ότι τα «ευεργετήματα» από τον εμπλουτισμό του μείγματος με περισσότερα επεκτατικά μέτρα θα πρέπει να κατευθύνονται απευθείας στα μονοπώλια και να υπηρετούν την καπιταλιστική ανάπτυξη. Συγκεκριμένα, η ΣΕΣ προτείνει «έναν επενδυτικό στόχο της τάξεως του 2% του ΑΕΠ της ΕΕ ετησίως για μια περίοδο 10 ετών που θα συμβάλλει επιπροσθέτως στην τόνωση των ιδιωτικών επενδύσεων μέσα από τον προσανατολισμό τους προς καινοτόμα προγράμματα εκσυγχρονισμού».

Χρηματοδοτήσεις προς τα μονοπώλια ζητάει η ΣΕΣ, ό,τι δηλαδή ζητάνε και οι καπιταλιστές. Ορίζει μάλιστα το ποσό στα 250 δισ. ευρώ, με το φερετζέ της δημιουργίας «ποιοτικών θέσεων εργασίας»! Στην πράξη, βέβαια, αναγνωρίζει πως «οι επενδύσεις αυτές θα προωθήσουν τη δημιουργία μιας ισχυρής βιομηχανικής βάσης» στην ΕΕ. Αυτό ακριβώς εκφράζει και η διαπίστωση του προέδρου της ΓΣΕΕ ότι σε αντίθεση με την ΕΕ, «στις ΗΠΑ, οι ασκούντες οικονομική πολιτική πειραματίζονται με τον απαιτούμενο πραγματισμό με εργαλεία και πολιτικές, που αν και δεν ταυτίζονται με αυτές των συνδικάτων, στοχεύουν να περιορίσουν τις δραματικές συνέπειες της χρηματοπιστωτικής και της οικονομικής κρίσης». Φαίνεται ότι στην εδώ πλευρά του Ατλαντικού πληθαίνουν οι θιασώτες του «μοντέλου Ομπάμα». Μόνο που όπως αποδείχνει και η πείρα από τη διαχείριση της κρίσης στις ΗΠΑ, είναι και αυτό ένα «μοντέλο» διεξόδου για τα μονοπώλια και όχι τους εργαζόμενους.

Συμπληρωματικά στα παραπάνω, ο γγ της ΓΣΕΕ Ν. Κιουτσούκης περιέγραψε ως εξής το μείγμα που προκρίνουν οι εργατοπατέρες για την ΕΕ: «Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με πολιτικές αμοιβαιότητας του χρέους, μακριά από αθέμιτους οικονομικούς πατριωτισμούς και σκοπιμότητες (...) Γοργά και σταθερά βήματα για κεντρική πολιτική διακυβέρνηση που θα σέβεται τις εθνικές ιδιαιτερότητες και δεν θα αγνοεί τις ζωτικές κοινωνικές ανάγκες. Με ισχυρή κοινωνική διάσταση της ΟΝΕ και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ενιαίους όρους και κανόνες στην εσωτερική αγορά, κοινά επιτόκια δανεισμού και κοινούς φορολογικούς συντελεστές. Μια ομοσπονδία εθνών - κρατών με ισόρροπη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη, καταμερισμό της βιομηχανικής πολιτικής και τελικό στόχο την πραγματική σύγκλιση».

Η κριτική στο κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης της ΕΕ, η αναζήτηση δανείων και «μοντέλων» από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν επιβεβαιώνουν μόνο την προσπάθεια των εκπροσώπων της ΕΕ να παγιδεύσουν τους εργαζόμενους στην αστική διαμάχη για το ποια πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού θα τονώσει και θα σταθεροποιήσει την αναιμική ανάκαμψη, τη στιγμή μάλιστα που μεγαλώνουν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και στο εσωτερικό τους. Ταυτόχρονα δείχνουν τη γραμμή που υπηρετούν, γραμμή υπεράσπισης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, από τον οποίο μόνο τα χειρότερα έχει να περιμένει ο λαός.