Α. ΤΑΣΣΟΣ Διαχρονικό, λαϊκό και βαθιά ανθρώπινο το έργο του

Α. ΤΑΣΣΟΣ

Διαχρονικό, λαϊκό και βαθιά ανθρώπινο το έργο του

«Αγρότες της Μεσσηνίας», Α. Τάσσος έγχρωμη ξυλογραφία,

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του χαράκτη, αγωνιστή και κομμουνιστή Τάσσου, η Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών «Α. Τάσσος» διοργάνωσε την περασμένη Πέμπτη εκδήλωση στο χώρο της Εταιρείας. Η Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών «Α.Τάσσος», που δημιουργήθηκε το 1986 από τη σύζυγό του, Λουκία Μαγγιώρου, από φίλους και συνεργάτες του, αποφάσισε να συνδράμει στην οργάνωση διαφόρων εκθέσεων και εκδηλώσεων μέσα στο χρόνο.

Στη διάρκεια του 2014 πραγματοποιήθηκαν τα εξής: Μάρτης: Ημερίδα σε συνεργασία με τον Δήμο Βόλου και το ΕΕΤΕ για τις ξυλογραφίες τοίχου του Α. Τάσσου που έγιναν για το Δημαρχείο Βόλου (1984 - '85). Απρίλης: Εκθεση χαρακτικής με έργα από τη Συλλογή της Εταιρείας στο Μουσείο Κατσουλίδη στη Μεσσήνη. Αύγουστος: Εκθεση φωτογραφιών του Α. Τάσσου από το αρχείο της Εταιρείας, με θέμα τα αγροτικά του θέματα στο Πνευματικό Κέντρο Λευκοχώρας Μεσσηνίας, γενέτειρας του Α. Τάσσου.
Τους επόμενους μήνες θα γίνουν:
Δεκέμβρης: Εκδήλωση σε συνεργασία με την πρεσβεία της Κύπρου για τη συμβολή του Α. Τάσσου στη φιλοτέχνηση των κυπριακών γραμματοσήμων. Γενάρης 2015: Τιμητική εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ με ομιλίες και προβολή βίντεο για τη ζωή και το έργο του Α. Τάσσου.
Σεπτέμβριος 2015: Αναδρομική έκθεση του Α. Τάσσου στο Μουσείο Μπενάκη, σε συνδιοργάνωση του Μ. Μπενάκη.
Ο Τάσσος Αλεβίζος μπήκε στην αντιστασιακή χαρακτική, πορευόμενος από πριν το δρόμο της επαναστατικής τέχνης. Σε ηλικία 18 ετών παρουσιάζει έργα του στο περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι» και λίγο αργότερα στον «Ριζοσπάστη». Η εκφραστικότητα, η δραματικότητα, οι τρόποι καλλιτεχνικής απόδοσης εναρμονίζονται με τη διεθνή επαναστατική τέχνη. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει και μια δεύτερη αρχή, που συνδέεται με τις εθνικές - λυρικές παραδόσεις του δασκάλου του, του Κεφαλληνού. Μέσα σ' αυτές τις ήδη διαμορφωμένες θέσεις από τη δεκαετία του '30, ο καλλιτέχνης μπαίνει ενεργά στον αγώνα ενάντια στους Γερμανούς κατακτητές. Το χάραγμα στο ξύλο συνεχίζει να επικεντρώνει το ενδιαφέρον του, αφού την ξυλογραφία τη θεωρεί ο Τάσσος ως «την τέχνη του λαού». Το διαχρονικό, οικουμενικό και βαθιά ανθρώπινο έργο του αποτέλεσε ύμνο στη Μητέρα, στη Γυναίκα, στην Αντίσταση, στην Ειρήνη. Κραυγή διαμαρτυρίας για τη χούντα, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τη διχοτόμηση της Κύπρου...

Ο Τάσσος Α. άφησε πίσω του ένα μεγαλειώδες εικαστικό έργο, ακριβό κειμήλιο για τους νεότερους, που οφείλουν να το διαφυλάξουν. Το έργο του, πρωτότυπο, ρωμαλέο και σύγχρονο, αποτυπώνει το σφυγμό, το πάθος, τις ελπίδες και τους αγώνες του λαού μας, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην ελληνική και παγκόσμια χαρακτική.

Να διαδώσουμε το έργο του, να το δει περισσότερος κόσμος

«Ο Τάσσος ήταν μεγάλος, είναι μεγάλος, γιατί αφουγκράστηκε τις αγωνίες αυτού του τόπου, τις αγωνίες του λαού, πήρε ενεργά μέρος στην αντίσταση, στην πάλη του εργατικού, του λαϊκού κινήματος, ενάντια στους ξένους κατακτητές, για τη δημοκρατία αργότερα, για τα δικαιώματα των ανθρώπων του μόχθου, των ανθρώπων της δουλειάς. Και βεβαίως αυτά τα ενσωμάτωσε στο έργο του, το οποίο είναι τεράστιο και θα μείνει στον αιώνα τον άπαντα, σε όλες τις γενιές. Και πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, εμείς το υποσχόμαστε ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, έτσι ώστε να το διαδώσουμε ακόμη περισσότερο, να το μελετήσουμε, να το δει ακόμη περισσότερος κόσμος, ιδιαίτερα οι νέες γενιές», είπε μεταξύ άλλων στο χαιρετισμό του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Και ανήγγειλε το μεγάλο αφιέρωμα που ετοιμάζει η ΚΕ του ΚΚΕ για το Γενάρη του 2015.
«Η ζωή μας είναι γεμάτη με ανθρώπους» - είπε μεταξύ άλλων η ζωγράφος Εφη Σπηλιώτη - «παρουσίες και απουσίες που έρχονται και φεύγουν, που ή ξεχνιούνται και χάνονται χωρίς να αφήσουν ίχνος κανένα ή που αφήνουν ανεξίτηλο το στίγμα τους, ριζώνουν και ενσωματώνονται φανερά ή διακριτικά στο βίο μας, παίζουν ρόλο, τον διαμορφώνουν και τον καθορίζουν. Λένε πως η Μνημοσύνη είναι εκείνη που επιλέγει, που διατηρεί και προστατεύει από το χρόνο και τη λήθη μόνο ό,τι αξίζει να επιζήσει, μόνο εάν υπάρχει λόγος γι' αυτό. Κι αν απόψε εδώ εμείς μέσα από τη μνήμη θυμόμαστε τον Α. ΤΑΣΣΟ, τον ιδιαίτερο άνθρωπο, τον μεγάλο καλλιτέχνη - χαράκτη, και τον σπάνιο για μένα δάσκαλο, είναι γιατί υπάρχει λόγος καλός και ωραίος. Είναι γιατί το έργο της ζωής του και η ίδια του η ζωή, η χάρις που του δόθηκε, ο χρόνος και τα χαρίσματά του, δεν σπαταλήθηκαν άσκοπα, μόνο αξιοποιήθηκαν στο έπακρο. Η δωρικότητα και το ήθος του κι όλα όσα προστέθηκαν με τη δουλειά του αποτυπώθηκαν στο έργο του, διαπερνούν την τέχνη του, ζουν και πάλλουν: τα πολύτιμα ξύλα του, τα πολύτιμα χαρτιά του, τα μελάνια, τα άσπρα και τα μαύρα του, η Ελλάδα, οι πικρίες μα και η δύναμή της, η οδύνη και η υπερηφάνειά της, ο θυμός και τα σπαθιά, η τρυφερότητα και τα στολίδια των γυναικών του, αρμονικά κι αντίθετα όπως όλα, όπως η ζωή, η δική του αλήθεια, οι δικές του αγωνίες, ο κόσμος του, αποτυπώθηκαν χαρακτικά κι εξακολουθούν να μαγεύουν»...

Αρχάγγελος στην πύλη του Πολυτεχνείου, 1974, 140χ64εκ.

Για το έργο, τη ζωή και την αγωνιστική πορεία του Α. Τάσσου (Αλεβίζου) μίλησαν η πρόεδρος της Εταιρείας, Ειρήνη Οράτη, η πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών, Εύα Μελά, και η Χριστίνα Μουστακλή.

Τι λέει ένας μαθητής του...

Επίσης, κείμενα για τον Α. Τάσσο έγραψαν η καθηγήτρια Χαρακτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Βίκυ Τσαλαματά και ο Κύπριος χαράκτης Χαμπής Τσαγγάρης, ο οποίος γράφει:
«Τον Μάην του 1971 επήα να δω την έκθεσην χαρακτικής του Α. Τάσσου στην γκαλερύ του Χίλτον στην Λευκωσίαν. Εγίνουνταν τότε πολλά σημαντικές εκθέσεις καλλιτεχνών που την Ελλάδαν. Ευτύχησα να δω καμπόσες τζι εγνώρισα καλλιτέχνες που αφήσαν έντονην την σφραγίδαν τους στην ελληνικήν τέχνην. Η επίσκεψη μου όμως στην έκθεσην του Α. Τάσσου άλλαξεν, κυριολεκτικά, την ζωήν μου. Ενοιωσα δέος μπροστά στην δύναμην των μνημειακών έργων του Τάσσου, εσυγκλονίστηκα που την αλήθκειαν τους τζαι που το θάρρος τζαι τον πατριωτισμόν του καλλιτέχνη. Ηταν τα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδαν, της μαύρης εφταετίας της χούντας που έπνιξεν τον ελληνικόν λαόν τζαι ύστερα έφερεν σ' εμάς τους Τούρκους. Τα έργα του Τάσσου ήταν τζαι εμείναν λάβαρα της δημοκρατίας τζαι της ελευθερίας, έργα που υμνούσαν τον άθθρωπον, έργα τέχνης που εξυψώσαν την Ελλάδαν. Οι μορφές των απλών αθθρώπων της δουλειάς τζαι του αγώνα για το ψουμίν τζαι την ελευθερίαν, ο επιτάφιος, τα συγκλονιστικά έργα με τους σκλάβους τζαι τα έργα με την οργήν των αθθρώπων, ήταν το ΚΑΤΗΓΟΡΩ του εναντίον της δικτατορίας στην Ελλάδαν. Τούτα εκαθηλώσαν με, εκάμαν με να σκεφτώ πόσον σοβαρά εν τα πράματα»...
«Στο εργαστήριν του στην Αρδηττού, είσεν με ως τες έντεκα, να μαθαίνω τα πρώτα σοβαρά πράματα στην χαρακτικήν. Ηταν για μέναν μιάλη τιμή, που εγέννησεν μέσα μου τζαι χρέος μιάς ζωής προς τον δάσκαλόν μου. Τζαι τούτον κάμνω. Στα Πλατανίσκια, που το 1995 κάθε Αύγουστον, εξεκίνησα να λειτουργώ δωρεάν Σχολήν Χαρακτικής στην μνήμην του Α. Τάσσου. Σήμερα, η Σχολή ταξιδεύκει παντού στην Κύπρον, σε πόλεις τζαι χωρκά, τζαι προσφέρει δωρεάν μαθήματα, μνημονεύκοντας τον Τάσσον στον οποίον η Κύπρος χρωστά ευγνωμοσύνην. Η Κύπρος ήταν στην καρκιάν του τζαι η προσφορά του σ' εμάς ανεκτίμητη. Τα κυπριακά γραμματόσημα που εφιλοτέχνησεν ο Α. Τάσσος αναδειχτήκαν τα κυριώτερα της Κοινοπολιτείας, ενώ η μορφή του προσφυγόπουλου που εχάραξεν, ως τωρά θθυμίζει σε ούλλον τον κόσμον το δράμαν του λαού μας τζαι ταυτόχρονα έδωσεν στο κυπριακόν κράτος πολλά εκατομμύρια λίρες τζαι ευρώ. Οπου το δίκαιον επολέμαν την αδικίαν τζαι όπου το φως εδιάλυεν το σκοτάδιν, ο Α. Τάσσος ήταν παρών. Θυμούμαι, στα μαθήματα που μου έκαμεν στην Αθήναν το 1971, ετόνιζεν μου: "Κάθε χαραγματιά μας είναι φως μέσα στο σκοτάδι"».

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ