23 παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαϊκό αγώνα -επιλογή αποσπασμάτων
Η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει σήμερα δύο αποσπάσματα-υποκεφάλαια από
το πολύ σημαντικό ένθετο του τμήματος ιστορίας της κετουκε (με τον τίτλο
της ανάρτησης) που κυκλοφόρησε με τον προχτεσινό κυριακάτικο Ρίζο. Καλή
ανάγνωση (και να το λάβετε ως προτροπή για να προμηθευτείτε και να
μελετήσετε την έκδοση, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει).
Πόσο νέο είναι το "νέο κύμα" των "αναθεωρητών";
Οι Καλύβας - Μαραντζίδης στον πρόλογο του βιβλίου αναφέρουν:
Κάνουν τους ανήξερους. Η "ιστορική αναθεώρηση", ειδικότερα του ναζισμού, ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, όταν ο Γερμανός καθηγητής Νόλτε, που ανακάλυψε ότι η γερμανική ιστορία δεν είχε γραφτεί αντικειμενικά, εισηγήθηκε την "κανονικοποίησή" της. πατώντας στο έδαφος των αμερικανικών αντικομμουνιστικών αναλύσεων περί δύο ολοκληρωτισμών, αποτίμησε το ναζισμό ως κίνημα-απάντηση στον κομμουνισμό, με τον οποίο υιοθετούσε ίδιες μεθόδους και μοιραζόταν το αντικαπιταλιστικό σκεπτικό!
Αργότερα, αντιμετωπίζοντας την Ιστορία ως "μεταπολιτικό φαινόμενο", δηλαδή αφαιρώντας κάθε ταξικό κριτήριο αποτίμησής της και προχωρώντας σε επιδερμικές αντι-ιστορικές συσχετίσεις, "τεκμηρίωσε" την ομοιότητα του κομμουνισμού με το φασισμό στη χρήση βίας και υποστήριξε ότι η ναζιστική εισβολή στην ΕΣΣΔ αποτελούσε την επιθετική άμυνα στην κομμουνιστική βία. Έτσι, απέκρυψε τη μήτρα της ναζιστικής βίας, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα, που έχει την αντεργατική-αντιλαϊκή βία δομικό στοιχείο του και που ως τέτοιο προϋπήρχε του κομμουνιστικού κινήματος. Εξάλλου, ως βία ο Νόλτε, όπως και οι δύο συγγραφείς, αντιλαμβανόταν αποκλειστικά την παραβίαση του αστικού δικαιώματος και οι δύο συγγραφείς, αντιλαμβάνονταν αποκλειστικά την παραβίαση του αστικού δικαίου και όχι την ταξική εκμετάλλευση, που αυτό το "δίκαιο" κατοχυρώνει και προασπίζεται.
Έτσι, ο Νόλτε θεώρησε αναγκαία την απαλλαγή της αστικής εξουσίας, την απαλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος από το ιστορικό βάρος του ναζισμού μέσω της αναθεώρησης του "μύθου" του Γ' Ράιχ, τον οποίο και αποτίμησε ως αντιεπιστημονική κατασκευή των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατά συνέπεια, τα "εργαλεία" και τα επιχειρήματα του "νέου κύματος" όχι μόνο είναι παμπάλαια, αλλά και πολλά από αυτά αποτελούν αντιγραφή αστικών επιχειρημάτων. Εξάλλου και στο πλαίσιο της ελληνικής ιστοριογραφίας, το επιχείρημα του "νέου κύματος", ότι τα Τάγματα Ασφαλείας δημιουργήθηκαν ως αντίδραση στα "εγκλήματα" του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, έχουν ειπωθεί πριν 71 χρόνια (δίκη δωσίλογων 1945) από τον πρώην πρωθυπουργό, αρχηγό της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, Παναγιώτη Κανελλόπουλο, καθώς και από άλλους μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη των δωσιλογων, που έγιναν στην πράξη μάρτυρες υπεράσπισής τους.
Ο χαρακτήρας, η σημασία και η αποτελεσματικότητα της Αντίστασης. Το ΕΑΜ ήταν... ζημιά!
Η αποτίμηση της αντίστασης βρίθει διαστρεβλώσεων, αντιφάσεων και αλληλοαποκλειόμενων συμπερασμάτων. Καταρχήν, επικρίνουν την αντίσταση των συγκροτημένων οργανώσεων επειδή είχε πολιτικές στοχεύσεις, ενώ παρουσιάζουν με τα φωτεινότερα χρώματα την "αυθόρμητη αντίδραση":
"Ήταν ιδιαίτερα έντονη, ήταν άοπλη και εκφράστηκε γρήγορα, άμεσα και αυθόρμητα, κυρίως με την απόκρυψη, διάσωση αλλά και την φυγάδευση βρετανών στρατιωτικών που είχαν παραμείνει στην Ελλάδα... Η δράση αυτή είχε πολύ μεγάλο ρίσκο καθώς όσοι συλλαμβάνονταν κινδύνευαν να πληρώσουν ακόμα και με την ίδια τη ζωή τους... Αργότερα η αυθόρμητη αυτή αντίσταση θα λάβει άλλες μορφές, όπως συμμετοχή στην οργάνωση, φυγάδευση Ελλήνων προς την Τουρκία και την Αίγυπτο, καθώς και απόκρυψη και διάσωση Εβραίων. Αλλά και η ακρόαση ραδιοφωνικών εκπομπών... Δυστυχώς αυτή η πολύμορφη και αυθόρμητη δράση δεν έχει λάβει την αναγνώριση που αξίζει... "
Αποθεώνουν επίτηδες εκείνες τις ατομικές και (συζητήσιμο πόσο) "αυθόρμητες" δράσεις που δεν στρέφονταν ένοπλα εναντίον των κατακτητών, καθώς θεωρούν θεμιτές και επιθυμητές μόνο τις αντιστασιακές ενέργειες που διεξάγονταν από έναν αστικό θεσμό (αστικό κράτος ή απομεινάρια του αστικού στρατού) είτε από μεμονωμένα πρόσωπα.
Ταυτόχρονα, επιτίθενται στην οργανωμένη πάλη, κυρίως εναντίον του ΕΑΜ, με φράσεις από τις οποίες δεν θα είχαν να ζηλέψουν τίποτα οι διάφοροι Τσολάκογλου. Γράφουν:
"Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι αν η αντίσταση ωφέλησε ή έβλαψε τη χώρα. Συνέβαλε για παράδειγμα στην ήττα του Άξονα στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;... Οι λίγες χιλιάδες γερμανικές απώλειες... δεν αποτέλεσαν ουσιαστική προσφορά και με κανέναν τρόπο δεν ισοσκελίζουν, ούτε καν πλησιάζουν σε απόσταση, τις ελληνικές απώλειες... Οι ζημιές στις υποδομές της χώρας υπήρξαν τεράστιες και πολλές προκλήθηκαν από την ίδια την Αντίσταση. Η χώρα εξάλλου δεν απελευθερώθηκε χάριν στην Αντίσταση. Οι Γερμανοί αποχώρησαν μόνο όταν έγινε σαφές ότι αν παρέμεναν κι άλλο θα τους απέκοπταν οι προελαύνοντες Σοβιετικοί... Επιπλέον... ιδιαίτερα η ένοπλη αντίσταση ενίσχυσε τη συνεργασία με τους κατακτητές αντί να την περιορίσει και ταυτίστηκε με έναν εμφύλιο πόλεμο που οδήγησε σε νέες μεταπολεμικές εμφυλιακές συγκρούσεις...."
Επομένως, η Αντίσταση όχι μόνο δεν χρειαζόταν αλλά έκανε και ζημιά! Αυτά έλεγε και ο Τσολάκογλου. Αλλά, με την ίδια λογική θα έπρεπε όλοι οι λαοί να κάτσουν στα αβγά τους και να αφήσουν ανενόχλητες τις δυνάμεις του Άξονα, αφού το κύριο ευρωπαϊκό μέτωπο βρισκόταν στην ΕΣΣΔ. Αυτό ακριβώς ήθελαν οι χιτλερικοί επιδιώκοντας να ρίξουν όλες τις δυνάμεις τους εναντίον της ΕΣΣΔ, αυτό ακριβώς υποστηρίζουν και οι Καλύβας-Μαραντζίδης.
Ας δούμε όμως με ποιά "επιστημονικά" επιχειρήματα προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη θέση τους:
Πρώτο επιχείρημα: Η ελληνική Αντίσταση δεν επέδρασε καθοριστικά στην έκβαση του πολέμου.
Φυσικά, δεν υποστηρίζει κανείς ότι ήταν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ αυτοί που έγειραν την πλάστιγγα του πολέμου γενικότερα σε βάρος των δυνάμεων του Άξονα. Ο καθοριστικός παράγοντας στην Ευρώπη γι αυτό ήταν ο Κόκκινος Στρατός, συνολικά η ΕΣΣΔ. Ωστόσο, με την δράση τους το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, καθήλωσαν 8-12 μεραρχίες, δηλαδή μια κρίσιμη δύναμη που διαφορετικά μπορούσε να είχε μεταφερθεί στο ανατολικό μέτωπο. Παράλληλα το ΕΑΜ απέτρεψε την αναγκαστική μεταφορά εργατών στα γερμανικά εργοστάσια έπειτα από τις μαζικότατες διαδηλώσεις του (5 Μάρτη 1943) και την επέκταση της βουλγαρικής ζώνης Κατοχής που θα επέτρεπαν την αποδέσμευση των στρατιωτικών δυνάμεων των ναζί.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν μπορεί να αποτιμηθεί αποκομμένη όπως εσκεμμένα επιχειρούν οι Καλύβας-Μαραντζίδης, αλλά προστιθέμενη σε αυτή των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων στις οποίες πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές σε όλη την Ευρώπη. Μόνο έτσι καταδεικνύεται η μεγάλη συμβολή της αντιφασιστικής πάλης των λαών στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Βέβαια, αυτά δεν αφορούν τους συγγραφείς, που, θεωρώντας ατελέσφορο και επιζήμιο κάθε εργατικό-λαϊκό αγώνα, βιάζονται να τον κρίνουν στην βάση του αριθμού των νεκρών. Όμως, αν υιοθετήσουμε τη λογική τους, τότε και η ΕΣΣΔ στον βαθμό που κατόρθωσε να προξενήσει 10 εκατομμύρια απώλειες στο ναζιστικό στρατό και τους συνεργάτες του, ενώ καταμέτρησε 20 εκατομμύρια δικούς της νεκρούς και συνολικά 30 εκατομμύρια θύματα, μαζί με τους ανάπηρους και τραυματίες, μάλλον δεν... έπρεπε να παλέψει για την ήττα των ναζί. Αν προσθέσουμε και τις εκτεταμένες καταστροφές στο ευρωπαϊκό τμήμα της χώρας, οι συγγραφείς θα συμβούλευαν την εργατική εξουσία, να παραδοθεί αμαχητί.
Επίσης, αποτιμώντας ως νόμιμη την αστική κρατική βία, σημασία για τους συγγραφείς δεν έχουν και τα άλλα θύματα των κατακτητών. Γι αυτό δεν αναφέρονται στους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από πείνα στην Κατοχή. Ούτε εκτιμούν πόσο οι αντιστασιακές ενέργειες (συσσίτια, απελευθέρωση περιοχών, απεργιακές κινητοποιήσεις, αποτροπή επιστράτευσης κλπ) απέτρεψαν την αύξηση των θυμάτων. Δε λένε τίποτα για την αντιστρόφως ανάλογη σχέση ανάμεσα στην κλιμάκωση της ΕΑΜικής αντίστασης και του αριθμού των νεκρών από πείνα.
Δεύτερο επιχείρημα: Η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε από τους αντάρτες. Ωστόσο, πριν την αποχώρηση των Γερμανών, μεγάλο τμήμα είχε απελευθερωθεί από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Όπως παρατηρούσε ο Βρετανός απεσταλμένος ταγματάρχης Wallace:
Τρίτο επιχείρημα: Η Αντίσταση ήταν καταστροφική επειδή όξυνε τις εμφύλιες αντιπαραθέσεις.
Κρύβουν την ανελέητη ταξική επίθεση που διεξαγόταν εναντίον του ελληνικού λαού από τους κατακτητές, τους συνεργάτες τους και από την αστική τάξη συνολικά, ανεξάρτητα από το αν ήταν υπέρ ή κατά των Γερμανών. Η κυβέρνηση του Καΐρου, την οποία εκθειάζουν ήταν μέρος αυτής της αντιλαϊκής επίθεσης που προηγήθηκε της ΕΑΜικής Αντίστασης, αλλά και εξακολούθησε στη διάρκειά της.
Βέβαια, σε αυτό το σημείο αναδεικνύεται ο πραγματικός φόβος των Καλύβα-Μαραντζίδη και η αιτία των ιστορικών διαστρεβλώσεων. Η δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ανεξάρτητα από την προβληματικότητα των στρατηγικών επεξεργασιών του ΚΚΕ, μετέβαλε τους ταξικούς συσχετισμούς, κλονίζοντας την αστική εξουσία. Έτσι, τα αντιμαχόμενα τμήματα της αστικής τάξης επανενώθηκαν, επιδιώκοντας τη συντριβή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ και αποδεικνύοντας ότι ως πρώτιστο κίνδυνο αναγνώριζαν τον εσωτερικό ταξικό εχθρό και όχι τον ξένο (αστό όπως και αυτοί) κατακτητή.
Πόσο νέο είναι το "νέο κύμα" των "αναθεωρητών";
Οι Καλύβας - Μαραντζίδης στον πρόλογο του βιβλίου αναφέρουν:
αποτιμούμε τον χαρακτηρισμό μας ως "αναθεωρητών" ως ιδιαίτερα τιμητικό, αφού εκεί ακριβώς έγκειται η ουσία της επιστημονικής προσέγγισης. Τα μόνα κείμενα που δεν αναθεωρούνται είναι τα θρησκευτικά θέσφατα και ο μόνος κόσμος μέσα στον οποίο ο όρος "αναθεώρηση" αποτελεί ανάθεμα είναι ο κόσμος του δόγματος και της μίας και μοναδικής αλήθειας.
Κάνουν τους ανήξερους. Η "ιστορική αναθεώρηση", ειδικότερα του ναζισμού, ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, όταν ο Γερμανός καθηγητής Νόλτε, που ανακάλυψε ότι η γερμανική ιστορία δεν είχε γραφτεί αντικειμενικά, εισηγήθηκε την "κανονικοποίησή" της. πατώντας στο έδαφος των αμερικανικών αντικομμουνιστικών αναλύσεων περί δύο ολοκληρωτισμών, αποτίμησε το ναζισμό ως κίνημα-απάντηση στον κομμουνισμό, με τον οποίο υιοθετούσε ίδιες μεθόδους και μοιραζόταν το αντικαπιταλιστικό σκεπτικό!
Αργότερα, αντιμετωπίζοντας την Ιστορία ως "μεταπολιτικό φαινόμενο", δηλαδή αφαιρώντας κάθε ταξικό κριτήριο αποτίμησής της και προχωρώντας σε επιδερμικές αντι-ιστορικές συσχετίσεις, "τεκμηρίωσε" την ομοιότητα του κομμουνισμού με το φασισμό στη χρήση βίας και υποστήριξε ότι η ναζιστική εισβολή στην ΕΣΣΔ αποτελούσε την επιθετική άμυνα στην κομμουνιστική βία. Έτσι, απέκρυψε τη μήτρα της ναζιστικής βίας, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα, που έχει την αντεργατική-αντιλαϊκή βία δομικό στοιχείο του και που ως τέτοιο προϋπήρχε του κομμουνιστικού κινήματος. Εξάλλου, ως βία ο Νόλτε, όπως και οι δύο συγγραφείς, αντιλαμβανόταν αποκλειστικά την παραβίαση του αστικού δικαιώματος και οι δύο συγγραφείς, αντιλαμβάνονταν αποκλειστικά την παραβίαση του αστικού δικαίου και όχι την ταξική εκμετάλλευση, που αυτό το "δίκαιο" κατοχυρώνει και προασπίζεται.
Έτσι, ο Νόλτε θεώρησε αναγκαία την απαλλαγή της αστικής εξουσίας, την απαλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος από το ιστορικό βάρος του ναζισμού μέσω της αναθεώρησης του "μύθου" του Γ' Ράιχ, τον οποίο και αποτίμησε ως αντιεπιστημονική κατασκευή των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατά συνέπεια, τα "εργαλεία" και τα επιχειρήματα του "νέου κύματος" όχι μόνο είναι παμπάλαια, αλλά και πολλά από αυτά αποτελούν αντιγραφή αστικών επιχειρημάτων. Εξάλλου και στο πλαίσιο της ελληνικής ιστοριογραφίας, το επιχείρημα του "νέου κύματος", ότι τα Τάγματα Ασφαλείας δημιουργήθηκαν ως αντίδραση στα "εγκλήματα" του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, έχουν ειπωθεί πριν 71 χρόνια (δίκη δωσίλογων 1945) από τον πρώην πρωθυπουργό, αρχηγό της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, Παναγιώτη Κανελλόπουλο, καθώς και από άλλους μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη των δωσιλογων, που έγιναν στην πράξη μάρτυρες υπεράσπισής τους.
Ο χαρακτήρας, η σημασία και η αποτελεσματικότητα της Αντίστασης. Το ΕΑΜ ήταν... ζημιά!
Η αποτίμηση της αντίστασης βρίθει διαστρεβλώσεων, αντιφάσεων και αλληλοαποκλειόμενων συμπερασμάτων. Καταρχήν, επικρίνουν την αντίσταση των συγκροτημένων οργανώσεων επειδή είχε πολιτικές στοχεύσεις, ενώ παρουσιάζουν με τα φωτεινότερα χρώματα την "αυθόρμητη αντίδραση":
"Ήταν ιδιαίτερα έντονη, ήταν άοπλη και εκφράστηκε γρήγορα, άμεσα και αυθόρμητα, κυρίως με την απόκρυψη, διάσωση αλλά και την φυγάδευση βρετανών στρατιωτικών που είχαν παραμείνει στην Ελλάδα... Η δράση αυτή είχε πολύ μεγάλο ρίσκο καθώς όσοι συλλαμβάνονταν κινδύνευαν να πληρώσουν ακόμα και με την ίδια τη ζωή τους... Αργότερα η αυθόρμητη αυτή αντίσταση θα λάβει άλλες μορφές, όπως συμμετοχή στην οργάνωση, φυγάδευση Ελλήνων προς την Τουρκία και την Αίγυπτο, καθώς και απόκρυψη και διάσωση Εβραίων. Αλλά και η ακρόαση ραδιοφωνικών εκπομπών... Δυστυχώς αυτή η πολύμορφη και αυθόρμητη δράση δεν έχει λάβει την αναγνώριση που αξίζει... "
Αποθεώνουν επίτηδες εκείνες τις ατομικές και (συζητήσιμο πόσο) "αυθόρμητες" δράσεις που δεν στρέφονταν ένοπλα εναντίον των κατακτητών, καθώς θεωρούν θεμιτές και επιθυμητές μόνο τις αντιστασιακές ενέργειες που διεξάγονταν από έναν αστικό θεσμό (αστικό κράτος ή απομεινάρια του αστικού στρατού) είτε από μεμονωμένα πρόσωπα.
Ταυτόχρονα, επιτίθενται στην οργανωμένη πάλη, κυρίως εναντίον του ΕΑΜ, με φράσεις από τις οποίες δεν θα είχαν να ζηλέψουν τίποτα οι διάφοροι Τσολάκογλου. Γράφουν:
"Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι αν η αντίσταση ωφέλησε ή έβλαψε τη χώρα. Συνέβαλε για παράδειγμα στην ήττα του Άξονα στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;... Οι λίγες χιλιάδες γερμανικές απώλειες... δεν αποτέλεσαν ουσιαστική προσφορά και με κανέναν τρόπο δεν ισοσκελίζουν, ούτε καν πλησιάζουν σε απόσταση, τις ελληνικές απώλειες... Οι ζημιές στις υποδομές της χώρας υπήρξαν τεράστιες και πολλές προκλήθηκαν από την ίδια την Αντίσταση. Η χώρα εξάλλου δεν απελευθερώθηκε χάριν στην Αντίσταση. Οι Γερμανοί αποχώρησαν μόνο όταν έγινε σαφές ότι αν παρέμεναν κι άλλο θα τους απέκοπταν οι προελαύνοντες Σοβιετικοί... Επιπλέον... ιδιαίτερα η ένοπλη αντίσταση ενίσχυσε τη συνεργασία με τους κατακτητές αντί να την περιορίσει και ταυτίστηκε με έναν εμφύλιο πόλεμο που οδήγησε σε νέες μεταπολεμικές εμφυλιακές συγκρούσεις...."
Επομένως, η Αντίσταση όχι μόνο δεν χρειαζόταν αλλά έκανε και ζημιά! Αυτά έλεγε και ο Τσολάκογλου. Αλλά, με την ίδια λογική θα έπρεπε όλοι οι λαοί να κάτσουν στα αβγά τους και να αφήσουν ανενόχλητες τις δυνάμεις του Άξονα, αφού το κύριο ευρωπαϊκό μέτωπο βρισκόταν στην ΕΣΣΔ. Αυτό ακριβώς ήθελαν οι χιτλερικοί επιδιώκοντας να ρίξουν όλες τις δυνάμεις τους εναντίον της ΕΣΣΔ, αυτό ακριβώς υποστηρίζουν και οι Καλύβας-Μαραντζίδης.
Ας δούμε όμως με ποιά "επιστημονικά" επιχειρήματα προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη θέση τους:
Πρώτο επιχείρημα: Η ελληνική Αντίσταση δεν επέδρασε καθοριστικά στην έκβαση του πολέμου.
Φυσικά, δεν υποστηρίζει κανείς ότι ήταν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ αυτοί που έγειραν την πλάστιγγα του πολέμου γενικότερα σε βάρος των δυνάμεων του Άξονα. Ο καθοριστικός παράγοντας στην Ευρώπη γι αυτό ήταν ο Κόκκινος Στρατός, συνολικά η ΕΣΣΔ. Ωστόσο, με την δράση τους το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, καθήλωσαν 8-12 μεραρχίες, δηλαδή μια κρίσιμη δύναμη που διαφορετικά μπορούσε να είχε μεταφερθεί στο ανατολικό μέτωπο. Παράλληλα το ΕΑΜ απέτρεψε την αναγκαστική μεταφορά εργατών στα γερμανικά εργοστάσια έπειτα από τις μαζικότατες διαδηλώσεις του (5 Μάρτη 1943) και την επέκταση της βουλγαρικής ζώνης Κατοχής που θα επέτρεπαν την αποδέσμευση των στρατιωτικών δυνάμεων των ναζί.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν μπορεί να αποτιμηθεί αποκομμένη όπως εσκεμμένα επιχειρούν οι Καλύβας-Μαραντζίδης, αλλά προστιθέμενη σε αυτή των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων στις οποίες πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές σε όλη την Ευρώπη. Μόνο έτσι καταδεικνύεται η μεγάλη συμβολή της αντιφασιστικής πάλης των λαών στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Βέβαια, αυτά δεν αφορούν τους συγγραφείς, που, θεωρώντας ατελέσφορο και επιζήμιο κάθε εργατικό-λαϊκό αγώνα, βιάζονται να τον κρίνουν στην βάση του αριθμού των νεκρών. Όμως, αν υιοθετήσουμε τη λογική τους, τότε και η ΕΣΣΔ στον βαθμό που κατόρθωσε να προξενήσει 10 εκατομμύρια απώλειες στο ναζιστικό στρατό και τους συνεργάτες του, ενώ καταμέτρησε 20 εκατομμύρια δικούς της νεκρούς και συνολικά 30 εκατομμύρια θύματα, μαζί με τους ανάπηρους και τραυματίες, μάλλον δεν... έπρεπε να παλέψει για την ήττα των ναζί. Αν προσθέσουμε και τις εκτεταμένες καταστροφές στο ευρωπαϊκό τμήμα της χώρας, οι συγγραφείς θα συμβούλευαν την εργατική εξουσία, να παραδοθεί αμαχητί.
Επίσης, αποτιμώντας ως νόμιμη την αστική κρατική βία, σημασία για τους συγγραφείς δεν έχουν και τα άλλα θύματα των κατακτητών. Γι αυτό δεν αναφέρονται στους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από πείνα στην Κατοχή. Ούτε εκτιμούν πόσο οι αντιστασιακές ενέργειες (συσσίτια, απελευθέρωση περιοχών, απεργιακές κινητοποιήσεις, αποτροπή επιστράτευσης κλπ) απέτρεψαν την αύξηση των θυμάτων. Δε λένε τίποτα για την αντιστρόφως ανάλογη σχέση ανάμεσα στην κλιμάκωση της ΕΑΜικής αντίστασης και του αριθμού των νεκρών από πείνα.
Δεύτερο επιχείρημα: Η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε από τους αντάρτες. Ωστόσο, πριν την αποχώρηση των Γερμανών, μεγάλο τμήμα είχε απελευθερωθεί από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Όπως παρατηρούσε ο Βρετανός απεσταλμένος ταγματάρχης Wallace:
"Προτού μεταβώ εκεί ο ίδιος, δεν είχα αντιληφθεί ούτε πόσο εκτεταμένη είναι, ούτε πόσο ελεύθερη είναι... εκτείνεται αδιάσπαστα από τη νότια Σερβία, μέχρι τα βουνά της Γκιώνας και του Παρνασσού. Στην περιοχή αυτή, κυκλοφορείς με απόλυτη ασφάλεια. Μπορείς να ταξιδέψεις από την Φλώρινα μέχρι τα περίχωρα των Αθηνών απλώς με ένα διαβατήριο του ΕΑΜ."Ο Βρετανός ταγματάρχης Stevens, σημείωνε επίσης:
"Ακόμα και στην κατεχόμενη ζώνη, η κατοχή περιορίζεται σε ορισμένες μεγάλες πόλεις, στρατηγικά σημαντικά σημεία και στην φύλαξη ζωτικών γραμμών επικοινωνίας."
Τρίτο επιχείρημα: Η Αντίσταση ήταν καταστροφική επειδή όξυνε τις εμφύλιες αντιπαραθέσεις.
Κρύβουν την ανελέητη ταξική επίθεση που διεξαγόταν εναντίον του ελληνικού λαού από τους κατακτητές, τους συνεργάτες τους και από την αστική τάξη συνολικά, ανεξάρτητα από το αν ήταν υπέρ ή κατά των Γερμανών. Η κυβέρνηση του Καΐρου, την οποία εκθειάζουν ήταν μέρος αυτής της αντιλαϊκής επίθεσης που προηγήθηκε της ΕΑΜικής Αντίστασης, αλλά και εξακολούθησε στη διάρκειά της.
Βέβαια, σε αυτό το σημείο αναδεικνύεται ο πραγματικός φόβος των Καλύβα-Μαραντζίδη και η αιτία των ιστορικών διαστρεβλώσεων. Η δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ανεξάρτητα από την προβληματικότητα των στρατηγικών επεξεργασιών του ΚΚΕ, μετέβαλε τους ταξικούς συσχετισμούς, κλονίζοντας την αστική εξουσία. Έτσι, τα αντιμαχόμενα τμήματα της αστικής τάξης επανενώθηκαν, επιδιώκοντας τη συντριβή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ και αποδεικνύοντας ότι ως πρώτιστο κίνδυνο αναγνώριζαν τον εσωτερικό ταξικό εχθρό και όχι τον ξένο (αστό όπως και αυτοί) κατακτητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου