Η ελπίδα είναι στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό

Η ελπίδα είναι στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό

Αποσπάσματα από την ομιλία της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε συγκέντρωση του Κόμματος στην Καισαριανή

Στην πλατεία Καισαριανής μίλησε η Ελ. Μπέλλου

Στην κατάμεστη πλατεία της Καισαριανής μίλησε τη Δευτέρα 27/6 η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε μία πολιτική συγκέντρωση ενταγμένη στην πολύμορφη δραστηριότητα που αναπτύσσει η ΚΟ Αττικής του Κόμματος, με σύνθημα «Καμία ανοχή - Καμία υποταγή στην αντιλαϊκή πολιτική. Υπάρχει άλλος δρόμος: Λαϊκή Συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία».
Στη συγκέντρωση παραβρέθηκε και ο κομμουνιστής δήμαρχος της πόλης, Ηλίας Σταμέλος.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία της Ελ. Μπέλλου:

***

Από την Παρασκευή 24/6 έχει κυριαρχήσει, τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, η υπερψήφιση του Brexit στο δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία.
Με ποια μηνύματα μας βομβαρδίζουν οικονομικοί και πολιτικοί αναλυτές, οι οποίοι πλασάρουν δηλώσεις απλών ανθρώπων, όπως λένε, κυρίως νέων, αυτοαπασχολούμενων κ.λπ.;
Λένε, και σωστά:
-- Το «ναι» στο Βrexit ήταν ψήφος αγανάκτησης στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης, της ΕΕ.
Λένε, επίσης:
-- Οι Βρετανοί δεν ήξεραν ακριβώς τι ψήφιζαν, δεν υπολόγιζαν ποια θα είναι η επόμενη μέρα έξω από την ΕΕ, τώρα το ξανασκέφτονται. Ηδη διαμορφώθηκε μια κίνηση πολιτών, δήθεν αυθόρμητη, που μαζεύει υπογραφές για να ζητήσει νέο δημοψήφισμα.
-- Ο Κάμερον δεν έπρεπε να κάνει δημοψήφισμα, το προκήρυξε με καιροσκοπισμό και απέναντι στον αντίπαλό του μέσα στο κόμμα του και ως πίεση για τις διαπραγματεύσεις που έτσι κι αλλιώς είχε η Μεγάλη Βρετανία με τους εταίρους της στην ΕΕ, αφού ήδη είχαν εξαντληθεί τα χρονικά όρια που αφορούσαν προηγούμενες συμφωνίες εξαίρεσης της Βρετανίας από τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη και στη Σένγκεν.

-- Η ΕΕ τιμωρείται γιατί υιοθέτησε πολιτικές λιτότητας, όχι πολιτικές βιομηχανικής ανάπτυξης.
Ολα αυτά είναι ένα μέρος της αλήθειας, αλλά δεν είναι η αλήθεια, γιατί η αλήθεια κρύβεται επειδή είναι βαθιά ταξική. Γιατί, είτε κυριαρχούσε το Brexit στο δημοψήφισμα είτε το αντίθετό του - η παραμονή στην ΕΕ - άλλη είναι η προοπτική για το βρετανικό λαό, άλλη για την αστική τάξη της Βρετανίας. Aλλη για τους λαούς της ΕΕ ή και της Ευρωζώνης, άλλη για την τάξη των καπιταλιστών στην κάθε χώρα - μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, είτε μιλάνε για την έξοδο είτε για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, είτε μιλάνε για τις επιπτώσεις στην οικονομία της Βρετανίας είτε για τις επιπτώσεις στην ΕΕ, νοιάζονται για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, για το μεταξύ τους ανταγωνισμό, για τις σχέσεις τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, π.χ. με τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία, την Ιαπωνία, την Κίνα, την Ινδία.
Δεν νοιάζονται για τις ανάγκες των εργαζομένων, των νέων από άλλες χώρες της ΕΕ που σπουδάζουν ή εργάζονται στη Βρετανία ή αντίστροφα. Οσα προβάλλουν γι' αυτούς είναι επιφανειακά, είναι η μισή αλήθεια, που κρύβει στην ουσία της τη βαθιά πολιτική αλήθεια.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο η καταδίκη της ΕΕ ή της Ευρωζώνης, αλλά η καταδίκη του καπιταλισμού, αυτού του τόσο σάπιου, παρασιτικού καπιταλισμού, που, αντί να βελτιώνει, χειροτερεύει τη ζωή των εργαζομένων.
Πριν 25 χρόνια, με τη συγκρότηση της ΕΕ, πριν 30 χρόνια από τη διαμόρφωση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς, σύσσωμες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι δεξιές κι οι αριστερές κυβερνήσεις τους, υπέγραψαν τις συμφωνίες, υπερθεμάτιζαν, ήθελαν να δώσουν και με αυτόν τον τρόπο το τελικό χτύπημα στη Σοβιετική Ενωση. Υπερθεμάτιζαν και Κομμουνιστικά Κόμματα.
Τι έλεγε, όμως, το ΚΚΕ; Οτι η ΕΕ θα ήταν σε βάρος όλων των λαών, όχι μόνο εκείνων που ζούσαν σε μικρότερες ή συγκριτικά πιο αδύναμες καπιταλιστικές οικονομίες, αλλά σε βάρος των λαών ακόμα και των πιο ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών, όπως της Βρετανίας, της Γαλλίας τότε.
Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα στην Ελλάδα που τάχτηκε κατά της ΕΕ, κατά της ένταξης της Ελλάδας. Πρόβλεψε ότι την ΕΕ και την Ευρωζώνη θα τις ροκάνιζαν οι εσωτερικές τους αντιθέσεις, δε θα πετύχαιναν τη διαφημιζόμενη συνοχή και οικονομική σύγκλιση, γιατί ο νόμος του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι ο καρδιακός παλμός της Ενωσης.

Προσχήματα τα περί «τόνωσης της δημοκρατίας»

Η εργατική, η λαϊκή αντοχή, η αντοχή των νέων από εργατικές - λαϊκές οικογένειες θα εξαρτηθεί από την ιδεολογική και την πολιτική προετοιμασία τους να αντιμετωπίσουν νέα αστικά και οπορτουνιστικά διλήμματα - παγίδες, να γίνουν ικανότεροι στην ανάλογη διαφώτιση, αλλά και την οργάνωση των μαζών.
Πάρτε για παράδειγμα τις προωθούμενες αλλαγές στον εκλογικό νόμο και το Σύνταγμα. Πλασάρονται ως πρωτοβουλία για ένα πιο δίκαιο, πιο αναλογικό εκλογικό σύστημα, για ενίσχυση της δημοκρατίας, της θέλησης κι έκφρασης του λαού, είτε με άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας είτε με ενίσχυση των δημοψηφισμάτων ή άλλων τρόπων έκφρασής του ή με την ψήφο στα 17 χρόνια.
Ολα αυτά τα περί τόνωσης της δημοκρατίας είναι προσχήματα. Ο πυρήνας αφορά αλλαγές στο νομοθετικό - συνταγματικό πλαίσιο, ώστε πιο εύκολα να διαμορφώνονται κυβερνήσεις συνεργασίας κομμάτων, η σύνθεσή τους ν' απλώνεται σε περισσότερα κόμματα ή και σε πολιτικούς που μετακινούνται από το ένα στο άλλο, πιο εύκολα να διαδέχεται η μια κυβέρνηση την άλλη, χωρίς αναγκαστικά να προσφεύγουν σε νέες εκλογές, άλλα όργανα της αστικής εξουσίας, όπως οι δικαστικές και οι λεγόμενες ρυθμιστικές αρχές, να μην εξαρτώνται από αλλεπάλληλες διαδοχικές κυβερνητικές αλλαγές, οι υπουργοί να μην προέρχονται και από βουλευτές. Με άλλα λόγια, να σταθεροποιηθούν κάποια όργανα της αστικής εξουσίας, με μεγαλύτερο βαθμό αποσύνδεσής τους από τις βουλευτικές εκλογές και τη σύνθεση της Βουλής.
Ταυτόχρονα, προετοιμάζεται και συνταγματική κάλυψη νέων αναγκών του κεφαλαίου, όπως είναι η ανταπεργία, το γνωστό «λοκ άουτ», η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και άλλα.

Η ελπίδα δεν είναι στην καπιταλιστική ανάπτυξη...

Να δώσουμε τη μάχη με την εξαπάτηση των νέων ότι δήθεν υπάρχουν καλύτερα μοντέλα διαχείρισης της ανεργίας.
Αλλο υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω μιας αλλαγής της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ, άλλο υπόσχεται η ΝΔ ή το Ποτάμι, που ψηφίστηκε κι από νέους.
Κι όλοι μαζί έχουν μια κοινή βασική θέση: Παραπέμπουν τη λύση της ανεργίας στις επενδύσεις, στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στην επιχειρηματικότητα.
Τι δε λένε: Οτι η ανάπτυξη έφερε την κρίση, ότι μακρόχρονη κρίση και στη συνέχεια ύφεση είχε όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και το άλλοτε οικονομικό θαύμα του καπιταλισμού, η Ιαπωνία.
Δε λένε ότι επενδύσεις σημαίνει νέα πιο παραγωγικά μέσα, που χρειάζονται λιγότερο χρόνο ζωντανής εργασίας, άρα πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας ή λιγότερο συνολικό χρόνο εργασίας από ό,τι χρειαζόταν ο ίδιος όγκος παραγωγής πριν την εκδήλωση της κρίσης.
Η λύση και η ελπίδα είναι ριζικά, συθέμελα ν' αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η παραγωγή, η οικονομία, το κίνητρό της, ο τρόπος που ο εργαζόμενος μπαίνει στη διαδικασία της εργασίας.
Η ελπίδα βρίσκεται στην ανάγκη και στη δυνατότητα να φύγει από τη μέση η καπιταλιστική ιδιοκτησία παραγωγής, το κίνητρο του κέρδους, επομένως να φύγει το κίνητρο της ανταγωνιστικότητας πρώτα απ' όλα στην αγορά της εργατικής δύναμης. Να ξεριζωθούν εκείνες οι οικονομικές σχέσεις που βασίζονται στην ανάγκη των καπιταλιστών να ζητούν όλο και πιο φτηνή εργατική δύναμη, αφού στις πολυπληθέστερες και ακόμα καπιταλιστικά πιο ανισόμετρα αναπτυγμένες οικονομίες, στην Κίνα, στην Ινδία, στη Βραζιλία, υπάρχουν δισεκατομμύρια φτηνότερου εργατικού δυναμικού, υπάρχει ακόμα η δυνατότητα μετακίνησής του, επομένως ρίχνει τους μισθούς παγκόσμια.
Τι είναι αυτό που έχει υπερωριμάσει στον καπιταλισμό; Η κοινωνική εργασία που χρειάζεται και κοινωνική ιδιοκτησία για να λύσει τέτοια προβλήματα, όπως είναι η γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, με μισθούς ικανούς να εξασφαλίσουν ζωή αντίστοιχη με αυτά που ήδη παράγει η κοινωνία, με κοινωνικές υπηρεσίες που εξασφαλίζουν τις ανάγκες όλων στην Εκπαίδευση, στον Πολιτισμό - Αθλητισμό, στην ανάπαυση, σε κατοικία με όλες τις σύγχρονες λειτουργίες της (ύδρευση, φωτισμό, κλιματισμό χειμώνα - καλοκαίρι).
Είναι ψέμα πως δεν υπάρχουν οι απαιτούμενοι πόροι.
Δεν είναι οικονομικό - λογιστικό το ζήτημα, αλλά ταξικό, πολιτικό. Ο πρώτος και θεμελιακός πόρος είναι η εργατική δύναμη, μεγάλο μέρος της οποίας παραμένει αναξιοποίητο στον καπιταλισμό, ενώ ένα άλλο μέρος της γρήγορα καταστρέφεται λόγω της εντατικοποίησης, της έλλειψης εφαρμογής σύγχρονων μέτρων προστασίας της και όταν φτάσει σε ηλικία που πέφτει η ικανότητά της, δεν μπορεί να απολαύσει με τη συνταξιοδότηση μια άνετη και ευχάριστη ζωή.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι ότι η εργατική δύναμη πρέπει να απαλλαγεί από τη μέγγενη της καπιταλιστικής σχέσης, να μπει στην εργασιακή διαδικασία μέσω του κεντρικού σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

...αλλά στην πάλη για την ανατροπή του, για την εργατική - λαϊκή εξουσία

Αντοχή και μη υποταγή είναι να βάλεις το λιθαράκι σου στην εργατική - λαϊκή συμμαχία, από τα ρυάκια του καθημερινού αγώνα να συγκεντρώσεις δυνάμεις στο μεγάλο ορμητικό αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό ποτάμι που θα διαβρώσει τα θεμέλια του καπιταλισμού, θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για το τελικό χτύπημα της επαναστατικής ανατροπής του.
Αυτή είναι η προϋπόθεση για να κοινωνικοποιηθούν οι βιομηχανίες, οι μεγάλες αγροτικές εκμεταλλεύσεις της γης, οι μεταφορές, οι υποδομές τους (λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικοί σταθμοί κ.λπ.), οι τηλεπικοινωνίες.
Μόνο με κοινωνική ιδιοκτησία μπορούν να έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αποφασιστικό λόγο και συμμετοχή στην οργάνωση της παραγωγής, των υπηρεσιών, όλων των κοινωνικών λειτουργιών.
Αυτό σημαίνει εργατική - λαϊκή εξουσία, που βάθρο της είναι το δικαίωμα του ενήλικα στην εργασία και υποχρέωση του κράτους να το πραγματοποιεί.
Αυτή η οργάνωση της παραγωγής, της οικονομίας συνολικά, είναι ρεαλιστική, γιατί τις υλικές προϋποθέσεις της τις έχει ήδη δημιουργήσει ο άνθρωπος με την εργασία του, τις έχει διαμορφώσει ήδη η καπιταλιστική εξέλιξη. Η οποία, όμως, τώρα έχει γίνει στενός, ασφυκτικός κορσές για την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής που η ίδια δημιουργεί.