Ξαναπαιγμένο έργο

Ξαναπαιγμένο έργο

Την 1η Οκτώβρη 2014, δημοσιεύτηκε στον Τύπο το παρακάτω ρεπορτάζ: «Ενα ισχυρό όπλο στη διαπραγμάτευση με την τρόικα διαθέτει στη φαρέτρα του ο υπουργός Εργασίας, καθώς επιστρέφει από τη Γενεύη έχοντας στα χέρια του μια κατ' αρχήν συμφωνία των κοινωνικών εταίρων και του ILO για τα εργασιακά.
Αν και οι εκπρόσωποι των δανειστών αναμένεται, κατά τη συνάντηση της Πέμπτης, να επιμείνουν στη θέση τους για αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο και για θεσμική κατοχύρωση των αλλαγών στις ομαδικές απολύσεις, ο Γ. Βρούτσης θα παρουσιάσει τη συμφωνία εργοδοτικών οργανώσεων και ΓΣΕΕ και μάλιστα με τη... βούλα του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ILO), για διατήρηση του ισχύοντος καθεστώτος στον τρόπο λήψης αποφάσεων για απεργιακές κινητοποιήσεις και την έγκριση των ομαδικών απολύσεων.
Στο ίδιο κείμενο, οι κοινωνικοί εταίροι στην Ελλάδα δηλώνουν πως δεν επιθυμούν αλλαγές και στο θέμα του εργοδοτικού δικαιώματος για ανταπεργία (το οποίο έχει καταργηθεί). Αλλά και για τα θέματα που παραμένουν ανοιχτά, όπως η διαφάνεια στη χρηματοδότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων και τα διάφορα προνόμια των συνδικαλιστών (π.χ. άδειες), το υπ. Εργασίας θα επιδιώξει να κερδίσει χρόνο».
Η «συμφωνία εργοδοτικών οργανώσεων και ΓΣΕΕ», που περιγράφεται στο παραπάνω απόσπασμα, είναι η ίδια που επικαλέστηκε προχτές ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, μετά την ολοκλήρωση του «κοινωνικού διαλόγου». Ενα αντίστοιχο κείμενο ετοιμάζει τώρα το υπουργείο Εργασίας και, όπως ομολόγησε ο Γ. Παναγόπουλος, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν κρύβει την ανυπομονησία της να το υπογράψει.
Αν κάτι προδίδει το δημοσίευμα του 2014, αυτό είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν πατάει «στον αέρα» σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση τακτικής απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με στόχο να το χειραγωγήσει, να καθυστερήσει και να ενσωματώσει τις αντιδράσεις που αντικειμενικά προκαλούν τα αντεργατικά μέτρα που σχεδιάζει.
Οπως φαίνεται, ο τότε υπουργός Εργασίας της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ακολούθησε την ίδια ακριβώς πεπατημένη, παρουσιάζοντας το ILO σαν «εγγυητή» των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ελλάδα και τους «κοινωνικούς εταίρους» σαν συμμάχους, που παλεύουν τάχα από κοινού για να διασώσουν θεμελιώδεις κατακτήσεις των εργαζομένων, όπως οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και το δικαίωμα στην απεργία.
Ο επίλογος του παζαριού, που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση με την τρόικα, γράφτηκε στις συναντήσεις των τεχνικών κλιμακίων στο Παρίσι, όπου λίγο πριν από τις εκλογές του 2015, η τότε κυβέρνηση παρουσίασε με τη μορφή νομοσχεδίου τις αλλαγές που σχεδίαζε στα Εργασιακά.
Περιττό να πούμε ότι στην πρότασή της περιλαμβάνονταν όλα όσα είχαν μπει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τους προηγούμενους μήνες (ανταπεργία, επιπλέον εμπόδια στην κήρυξη της απεργίας, ριζικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο κ.ά.) και τα οποία επιβάλλονται πρώτα και κύρια από την ανάγκη των επιχειρηματικών ομίλων να ελαστικοποιήσουν κι άλλο την αγορά εργασίας, να ρίξουν ακόμα πιο κάτω το μέσο μισθό.
Τέτοια ήταν η αξία της υπογραφής των εργοδοτών στο κείμενο της Γενεύης δίπλα σ' αυτήν της ΓΣΕΕ και «με τη βούλα του ILO»!
Τι είχε πετύχει η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ; Να καλλιεργήσει αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι το κοινό αυτό μέτωπο μπορεί να διασώσει κάποια από τα εργασιακά δικαιώματα που έχουν απομείνει ή ακόμα και να επαναφέρει κάποια που καταργήθηκαν. Πέτυχε έτσι να καθυστερήσει αντιδράσεις. Προπάντων, καλλιεργήθηκε η αίσθηση ότι η αποτροπή αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων είναι εφικτή αν γίνει μια καλύτερη διαπραγμάτευση.
Με τέτοια συνθήματα και υποσχέσεις αναδείχτηκε σε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, για να ακολουθήσουν όσα ακολούθησαν. Σήμερα, υπάρχει πρόσθετη πείρα για να αποφύγει ο λαός την παγίδα που του στήνουν με τον «κοινωνικό διάλογο», τις αυταπάτες περί «εθνικών γραμμών» στη διαπραγμάτευση. Στο χέρι του είναι να τους βάλει εμπόδια στην επίθεση που σχεδιάζουν, οργανώνοντας με αποφασιστικότητα την πάλη του, σε σύγκρουση με την εργοδοσία, τα κόμματα και την πολιτική της.