ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ Οξύνεται η σύγκρουση μπροστά στην εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης

Ορισμένα σημεία από τις τοποθετήσεις του ΚΚ Βενεζουέλας

Copyright 2016 The Associated

Η αντιδραστική αντιπολίτευση καλεί σε βοήθεια τις ΗΠΑ

Ανεβαίνει το «θερμόμετρο» της έντασης στην Βενεζουέλα, μια βδομάδα πριν τη διενέργεια στις 30 Ιούλη της εκλογής για τους αντιπροσώπους της Συντακτικής Συνέλευσης που έχει προτείνει ο σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος της χώρας Νικολάς Μαδούρο, μια πρόταση που εντάσσει στο πλαίσιο της «εμπέδωσης του κλίματος ειρήνης, εθνικής συμφιλίωσης και συμμετοχικής δημοκρατίας». Συνοπτικά η κυβερνητική πρόταση, που βασίζεται σε άρθρα του Συντάγματος, προτείνει την εκλογή 545 αντιπροσώπων με δύο κριτήρια, το κλαδικό (173) και το εδαφικό (364), ενώ οι αυτόχθονες ινδιάνικοι πληθυσμοί έχουν 8 αντιπροσώπους και μπορούν να υποβάλουν υποψηφιότητα και αξιωματούχοι του κράτους, εφόσον πρώτα παραιτηθούν (τέτοια είναι η περίπτωση της πρώην υπουργού Εξωτερικών Ντέλσι Ροντρίγκεζ).
Η αντιδραστική αντιπολίτευση, που συσπειρώνεται στο λεγόμενο «Τραπέζι Δημοκρατικής Ενότητας» (ΜUD) αποτελείται από κάπου 21 κόμματα, παλιά και νέα (νεοφιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά), κλιμακώνει επίσης τις ενέργειές της με στόχο τη ματαίωση της εκλογής Συντακτικής Συνέλευσης, επικαλούμενη άλλα άρθρα του Συντάγματος του 1999, που θυμίζουμε προώθησε ο τότε Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες, ο οποίος είχε ανέβει στην εξουσία με πρόγραμμα φιλολαϊκών διακηρύξεων, που στηρίζονταν κυρίως στην αξιοποίηση από το κράτος των εσόδων από τους υδρογονάνθρακες.
Η κυβέρνηση Μαδούρο επιχειρεί με τη Συντακτική Συνέλευση να αντιπαρέλθει το γεγονός ότι από τις εκλογές του Δεκέμβρη 2015, μετά το θάνατο του Τσάβες (πέθανε από καρκίνο το Μάρτη του 2013), η αντιπολίτευση έχει πάρει την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου (112 στις 167 έδρες του) και μπλοκάρει κάθε πρόταση του Προέδρου, που διοικεί με Προεδρικά Διατάγματα, λόγω της μορφής του πολιτεύματος (προεδρικό σύστημα). Η αντιπολίτευση από την πλευρά της, αξιοποιώντας το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης (αντικειμενική εξέλιξη, που επιδεινώθηκε με τη μείωση των εσόδων από την πτώση της τιμής του πετρελαίου) και την αποτυχία της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού, επιχειρεί να καρπωθεί την υπαρκτή λαϊκή δυσαρέσκεια από τις ελλείψεις βασικών αγαθών, τον πληθωρισμό στο 700% που εξανεμίζει το λαϊκό εισόδημα, για να εφαρμόσει το δικό της μείγμα αστικής διαχείρισης. Τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό, τα αποτελέσματα αυτής της «αριστερής» αστικής διαχείρισης εμφανίζονται ως δήθεν «αποτυχία του σοσιαλισμού», αφού οι κυβερνήσεις Τσάβες και Μαδούρο τα τελευταία 17 χρόνια επικαλούνταν το λεγόμενο «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», που είναι όμως καραμπινάτος καπιταλισμός. Σε αυτήν την προσπάθεια η αντιπολίτευση έχει την πολύπλευρη στήριξη ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, ΕΕ) και αστικών κυβερνήσεων - συμμάχων τους στην Λατινική Αμερική (όπως της Κολομβίας, της Βραζιλίας, της Αργεντινής, του Μεξικού κ.λπ.), που θέλουν να ανακτήσουν αγορές στη Βενεζουέλα και την περιοχή, που έχασαν τα τελευταία χρόνια από ανταγωνιστές όπως η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν, που «έχτισαν» τις δικές τους συμμαχίες με τις λεγόμενες «προοδευτικές κυβερνήσεις».

Κομμάτια του «παζλ» της σύγκρουσης

Στοιχεία του «παζλ» αυτής της σύγκρουσης στη Βενεζουέλα είναι ενδεικτικά: Από τις αρχές Απρίλη φέτος η αντιδραστική αντιπολίτευση προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες χάους, με διαδηλώσεις, αποκλεισμούς δρόμων, βανδαλισμούς έως και δολοφονίες και πυρπολισμούς ανθρώπων. Σε αυτό το σκηνικό βίας έχουν σκοτωθεί μέσα σε 4 μήνες γύρω στα 100 άτομα, που βεβαίως από αστικά ΜΜΕ διεθνώς και στην χώρα μας τα καταλογίζουν αποκλειστικά στη κυβέρνηση, ενώ στην πραγματικότητα προέρχονται και από τις δύο αντιτιθέμενες πλευρές.
Αλλο χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό στις 26 Ιούνη, όταν ο αξιωματικός των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, Οσκαρ Πέρες, σήκωσε ένα ελικόπτερο και έριξε χειροβομβίδες και πυρά σε κυβερνητικά κτίρια. Ο Πέρες, με καριέρα και ηθοποιού σε ταινίες δράσης, που καταζητείται, εμφανίζεται να είναι μέρος ομάδας μελών των σωμάτων ασφαλείας και πολιτών που καλεί σε ανατροπή του Μαδούρο «για να σταματήσουν να έχουν τον έλεγχο της χώρας οι Κουβανοί».
Επόμενο βήμα ήταν η διενέργεια του λεγόμενου «δημοψηφίσματος» από την MUD στις 16 Ιούλη κατά της Συντακτικής Συνέλευσης και υπέρ άμεσης διενέργειας προεδρικών εκλογών, για να φύγει ο Μαδούρο. Στη διαδικασία εμφανίστηκε ότι συμμετείχαν κάπου 7,1 εκατομμύρια, με το 98% να στηρίζει τις προτάσεις αυτές (θυμίζουμε ότι το 2015 η αντιπολίτευση είχε πάρει 7,7 εκατομμύρια ψήφους). Ωστόσο δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί τίποτε, καθώς η καλπονοθεία ήταν το κύριο χαρακτηριστικό. Την ίδια μέρα, η κυβέρνηση επέλεξε να κάνει «δοκιμή» των συστημάτων για την εκλογή της ερχόμενης Κυριακής.
Τελευταίο κομμάτι του «παζλ» ήταν η επιχείρηση «γενική απεργία» την περασμένη Πέμπτη 20 Ιούλη, όπου ομολογουμένως η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν πολύ μικρή, κάτω από τις προσδοκίες των πατρόνων της. Και η συνέχεια αναμένεται εξίσου εκρηκτική έως τις 30 Ιούλη.

Το ΚΚ Βενεζουέλας και οι εκτιμήσεις του

Σε αυτό το κλίμα αξίζει κανείς να δει τις εκτιμήσεις του ΚΚ Βενεζουέλας για τις εξελίξεις και την προοπτική της λαϊκής πάλης, που εκφράστηκε και στο πρόσφατο 15ο Συνέδριό του, στο οποίο συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ.
Το ΚΚ Βενεζουέλας έχει στηρίξει κριτικά όλα αυτά τα χρόνια τις κυβερνήσεις Τσάβες και Μαδούρο, τη λεγόμενη «Μπολιβαριανή διαδικασία», καλώντας σε βάθεμα των όποιων θετικών μέτρων των πρώτων χρόνων και για τη σύγκρουση με το κεφάλαιο, που εξακολουθεί να έχει την οικονομική εξουσία. Στη δεδομένη φάση το ΚΚ Βενεζουέλας ασκεί κριτική, γιατί ουσιαστικά δεν λειτουργεί ο λεγόμενος Μεγάλος Πατριωτικός Πόλος (ένα σύστημα συνεργασίας και συμμαχίας όλων των πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν τη λεγομένη «Μπολιβαριανή διαδικασία»), επειδή το κυβερνών Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας αρνείται τον όποιο συντονισμό και συζήτηση εδώ και μήνες. Ετσι δεν συμμετέχει στην κυβερνητική πλατφόρμα και μαζί με άλλες δυνάμεις, το κόμμα «Πατρίδα για όλους», το κόμμα «Δίκτυα», το Επαναστατικό Κόμμα Εργασίας και τις οργανώσεις «Γκαγιόνες», «Γενναίος Νότος» και «Αντιιμπεριαλιστικές Φωνές» συγκρότησαν το Λαϊκό Αντιφασιστικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, που διακηρύσσει ότι επιδιώκει «επαναστατική απάντηση» στην κρίση του καπιταλισμού, και ταυτόχρονα ανακοίνωσε τη δημιουργία της εκλογικής πλατφόρμας για τη Συντακτική Συνέλευση, με την επωνυμία «Ενότητα για να προχωρήσουμε 2017» (Union para Avanzar 2017).
Αξίζει να θυμίσουμε ότι το ΚΚ Βενεζουέλας βρέθηκε στο στόχαστρο των μηχανισμών του αστικού κράτους και συγκεκριμένα την Εθνική Εκλογική Επιτροπή, η οποία, αξιοποιώντας νόμους του 1960, του ζήτησε να καταθέσει ονόματα και υπογραφές μελών του, αλλιώς θα έχανε το δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές. Τελικά, μετά από αντιδράσεις και τη διεθνιστική αλληλεγγύη, η απόφαση αυτή πάρθηκε πίσω.

Ορισμένα σημεία από τα ντοκουμέντα του ΚΚ Βενεζουέλας

Παραθέτουμε ορισμένα σημεία από τα ντοκουμέντα του ΚΚ Βενεζουέλας, χωρίς να μπαίνουμε με το παρόν δημοσίευμα σε αναλυτικό και κριτικό σχολιασμό τους.
Σημειώνει το ΚΚ Βενεζουέλας ότι θεωρεί αναγκαία την «ανασύνθεση της πιο πλατιάς και συνειδητής λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής και αντιολιγαρχικής ενότητας, για να αντιπαρατεθούμε στο φασιστικό και νεοφιλελεύθερο σχέδιο της φιλοϊμπεριαλιστικής δεξιάς, αλλά επίσης και για να αντιμετωπίσουμε και να κατανικήσουμε τις ξεπουλημένες, παραδομένες και διεφθαρμένες τάσεις εκείνων που, έχοντας οχυρωθεί σε δομές του βενεζουελάνικου κράτους, με ψευδοεπαναστατικές στάσεις, συνωμοτούν ενάντια στην εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό, αξιοποιώντας τις κυβερνητικές τους θέσεις και τη μαζική τους επιρροή για να χειραγωγήσουν και να ξεγελάσουν το λαό».
Το ΚΚΒ θεωρεί ότι «δεν είναι λογικό να αναμένεται μια βελτίωση της κατάστασης του λαού και των εργαζομένων σε βραχυ/μεσοπρόθεσμο ορίζοντα μέσα στο πλαίσιο των σημερινών καπιταλιστικών οικονομικών δομών». Προτείνει τη «διαμόρφωση ενός Εθνικού Σχεδίου εκβιομηχάνισης, με έμφαση στον τομέα της μεταποίησης και της μαζικής γεωργίας, κάτι που απαιτεί τον εργατικό λαϊκό έλεγχο».
Σημειώνεται ακόμα ότι «καθώς παραμένουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, το εξαρτημένο μοντέλο καπιταλιστικής συσσώρευσης της χώρας και ανέγγιχτος ο παλιός κρατικός μηχανισμός της αστικής τάξης, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο επιθέσεων από την εργοδοσία, ιδιωτική και δημόσια. Συνεχίζεται η έλλειψη ενός ισχυρού ταξικού οργανωμένου κινήματος. Συνεχίζουν να σημειώνονται επαναλαμβανόμενα επεισόδια ποινικοποίησης εργατικών και αγροτικών αγώνων και αστυνομικής καταστολής, περιορισμού και άρνησης συνδικαλιστικών ελευθεριών. Η αστική τάξη απαιτεί την επιβολή της "εργασιακής ειρήνης" και η ρεφορμιστική συνθηκολόγηση που διαχειρίζεται τον εξαρτημένο καπιταλισμό προς όφελος του κεφαλαίου σε αντιστοιχία».

Η προδιαγεγραμμένη πορεία του «ρεφορμιστικού προοδευτισμού»

Αναφορικά με την «προδιαγεγραμμένη πορεία των ρεφορμιστικών προοδευτικών διαδικασιών της Λατινικής Αμερικής», εκτιμά ότι το ρεύμα του «ρεφορμιστικού προοδευτισμού αναπτύχθηκε κάτω από την καθοδήγηση αστικών και μικροαστικών τμημάτων, με ορισμένο εθνικό και πατριωτικό περιεχόμενο, που προώθησαν εσωτερικές διαδικασίες καπιταλιστικής συσσώρευσης με ορισμένο βαθμό αυτονομίας απέναντι στην κυριαρχία των ιμπεριαλιστικών μεγάλων διεθνών επιχειρήσεων».
Θεωρεί ότι οι διάφορες διακρατικές ενώσεις με Ρωσία ή Κίνα στην περιοχή από αυτές τις κυβερνήσεις «μειώσανε την πολιτική επιρροή του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού αν και δεν κατάφεραν να διαρρήξουν την εξάρτηση».
Απέναντι στη σημερινή κατάσταση αντιπροτείνει ένα «εναλλακτικό σχέδιο για μια λαϊκή - δημοκρατική κυβέρνηση» που συνιστά «την πρόταση του ΚΚ Βενεζουέλας για την έξοδο από την κρίση», περιλαμβάνει μια σειρά μέτρα και στόχους, ανάμεσά τους εθνικοποιήσεις, θεσμούς εργατικού ελέγχου κ.ά.
Είναι καθαρό ότι είναι κρίσιμο για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα στη Βενεζουέλα, όπως και σε άλλες χώρες, να χειραφετηθούν από τις αντιτιθέμενες αστικές πλευρές διαφορετικών εκδοχών διαχείρισης, να αντιπαλέψουν κάθε παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και οργανισμών των ΗΠΑ και της ΕΕ, να ακολουθήσουν το δρόμο σύγκρουσης με τον καπιταλισμό και την εξουσία του, χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού. Σε αυτό το καθήκον, να φωτίσουν στο λαό αυτό το δρόμο, κρίνονται τα ΚΚ, οι θέσεις τους και οι στρατηγικές τους επεξεργασίες.