Διακήρυξη για τα 100 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, τα διδάγματα και τα καθήκοντα για τους σύγχρονους κομμουνιστές

• 
  

Στις 11 - 13 Αυγούστου 2017 πραγματοποιήθηκε στο Λένινγκραντ Διεθνής Συνδιάσκεψη, που διοργάνωσε το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ) με θέμα «100χρονα της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Τα διδάγματα και τα καθήκοντα για τους σύγχρονους κομμουνιστές». Η Συνδιάσκεψη συνέπεσε με την 100ή επέτειο του 6ου Συνεδρίου του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (μπολσεβίκοι), το οποίο υιοθέτησε γραμμή άμεσης προετοιμασίας της ένοπλης πάλης για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Σε αυτήν συμμετείχαν εκπρόσωποι 30 Κομμουνιστικών Κομμάτων, μεταξύ αυτών και του ΚΚΕ, ενώ γραπτές παρεμβάσεις και χαιρετιστήρια απέστειλαν άλλα 15 Κομμουνιστικά Κόμματα. Η Συνδιάσκεψη ενέκρινε τη Διακήρυξη «Οκτώβρης 100», εκτενή αποσπάσματα της οποίας παρουσιάζει σήμερα ο «Κυριακάτικος ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» και τα οποία αναδημοσιεύουμε.
Ο Μεγάλος Οκτώβρης του 1917 επιβεβαίωσε την ορθότητα της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας για το αναπόφευκτο της σοσιαλιστικής επανάστασης, ως απαραίτητο σημαντικό κρίκο για τη νίκη του προλεταριάτου στην ταξική πάλη ενάντια στην αστική τάξη και την επιτυχή οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της επικράτησης του ολοκληρωμένου κομμουνισμού, μιας κοινωνίας ελεύθερης ανάπτυξης όλων των μελών της. Κι αυτό όταν όλες οι προσπάθειες να ξεφύγει κανείς από τον κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το κεφάλαιο μέσα από τη σταδιακή κοινωνική μεταρρύθμιση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οδηγούν μόνο στη διαιώνιση της κοινωνικής ανισότητας και στην τελειοποίηση των μορφών εκμετάλλευσης.
Ο Οκτώβρης του 1917 επιβεβαίωσε την ορθότητα του συμπεράσματος του Λένιν για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, «αρχικά σε μερικές ή ακόμη και σε μία μόνο χώρα».
Σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις, που οδήγησαν στην αλλαγή του ενός εκμεταλλευτικού σχηματισμού από έναν άλλο, η σοσιαλιστική επανάσταση δεν ολοκληρώνεται, αλλά ξεκινά με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας - την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου ως απαραίτητης συνθήκης για τη νίκη του προλεταριάτου στη συνεχιζόμενη πάλη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της τελικής επικράτησης του κομμουνισμού, για την καταστολή της αντίστασης εκμεταλλευτριών τάξεων, που έχουν ανατραπεί, των αντεπαναστατικών στοιχείων και την προστασία από την απειλή της εξωτερικής ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση φωτεινός φάρος στο δρόμο των καταπιεσμένων λαών

Το μονοπάτι, το οποίο βάδισε για πρώτη φορά η Παρισινή Κομμούνα, είναι δρόμος των πρωτοπόρων. Ο κομμουνισμός, από φάντασμα του 19ου αιώνα, για το οποίο έγραψαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς, άρχισε το πραγματικό ταξίδι του με τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία.
Ο σοσιαλισμός σε μία χώρα διευρύνθηκε κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα σε παγκόσμιο σύστημα του σοσιαλισμού και η Σοβιετική Ενωση έγινε η δεύτερη υπερδύναμη του κόσμου. Σε συνεχή αγώνα κατά των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, σε θανάσιμο αγώνα ενάντια στο φασισμό, με τον κόσμο της καταπίεσης και του σκοταδισμού, δημιούργησε ένα νέο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και παρασιτισμό, μια κοινωνία ελευθερίας και δικαιοσύνης. Κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων της ύπαρξής της, η Σοβιετική Ενωση ήταν φωτεινός φάρος, φωτίζοντας το δρόμο των καταπιεσμένων λαών, ήταν κάλεσμα ξεσηκωμού των προλετάριων στην πάλη για τη χειραφέτησή τους.
Η θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού και η πρακτική της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στον 20ό και 21ο αιώνα έχουν δείξει πειστικά ότι η εξουσία, που εγκαθιδρύεται ως αποτέλεσμα της νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης, στην ουσία της, δεν μπορεί παρά να είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή η εξουσία της εργατικής τάξης, που δεν την μοιράζεται με οποιοδήποτε άλλη τάξη και την ίδια στιγμή εκφράζει τα συμφέροντα όλων των εργαζομένων και γι' αυτό υποστηρίζεται ενεργά από αυτούς.
Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση εδραίωσε στη χώρα τη Σοβιετική εξουσία. Ηδη, την επόμενη μέρα μετά την επανάσταση της 7ης Νοέμβρη 1917 και την ανατροπή της Προσωρινής Κυβέρνησης των αστών, στο Δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών, αγροτών και στρατιωτών Αντιπροσώπων, ανακηρύχθηκε η Σοβιετική εξουσία.
Η 3η Ρωσική, η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, ως προς το περιεχόμενό της (κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό) ήταν σοσιαλιστική επανάσταση, που έλυσε επιπλέον και πρώτα απ' όλα μια σειρά γενικών δημοκρατικών ζητημάτων που κληρονόμησε η σοβιετική εξουσία από το αντιδραστικό απολυταρχικό τσαρικό καθεστώς. Μάλιστα, από τις πρώτες μέρες της η Οκτωβριανή Επανάσταση καταπιάστηκε με την επίλυση θεμελιωδών ζητημάτων που ούτε η απολυταρχία, ούτε η αστική δημοκρατία, δεν μπορούσε και δεν ήθελε να επιλύσει.
Τα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής κυβέρνησης ήταν τα διατάγματα για την ειρήνη, τη γη, τη συγκρότηση της Εργατο-αγροτικής Κυβέρνησης, για την πλήρη εξουσία στα Σοβιέτ, το διάταγμα για την κατάργηση των καστών και πολιτικών αξιωμάτων, για την εθνικοποίηση των τραπεζών, των σιδηροδρόμων, των επικοινωνιών και μιας σειράς από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, καθώς και για τον εργατικό έλεγχο και άλλα.
Εγκρίθηκε στις 15 Νοέμβρη 1917 η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Λαών της Ρωσίας, η οποία ανακήρυσσε:

• Την ισότητα και την κυριαρχία των λαών της Ρωσίας.
• Το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας για την ελεύθερη αυτοδιάθεση μέχρι την απόσχιση και δημιουργία αυτοτελούς κράτους.
• Την ακύρωση οποιωνδήποτε εθνικών και εθνικο-θρησκευτικών προνομίων και περιορισμών.
• Την ελεύθερη ανάπτυξη των εθνικών μειονοτήτων και των εθνοτικών ομάδων που κατοικούν στο έδαφος της Ρωσίας.

Ετσι, η σοβιετική εξουσία από τα πρώτα της κιόλας βήματα υλοποίησε το σοσιαλιστικό περιεχόμενο των συνθημάτων με τα οποία οι Μπολσεβίκοι ξεσήκωσαν το λαό στην επανάσταση: «Ειρήνη στους λαούς!», «Η εξουσία στα σοβιέτ!», «Η γη στους αγρότες!», «Οι φάμπρικες στους εργάτες!», «8ωρη εργασία στους εργαζόμενους!».

Αποδείχτηκε ο αναντικατάστατος ρόλος του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης

Η παγκόσμια ιστορική σημασία, που αποκάλυψε η ρωσική εργατική τάξη κι αφορά την οργανωτική μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, βρίσκεται στο ότι το Συμβούλιο στηρίζει το σχηματισμό και τη λειτουργία του στην αντικειμενική πραγματικότητα, στην οργάνωση των εργαζομένων στη διαδικασία της κοινωνικής παραγωγής και ως εκ τούτου εξασφαλίζει την ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου. Τα Συμβούλια εκλέγονται στις εργατικές κολεκτίβες, διαπερνούν την κοινωνία ως ενιαίο δίκτυο, εξασφαλίζουν τον προλεταριακό χαρακτήρα της εξουσίας, τον έλεγχο και την ευθύνη της εξουσίας από τις εργαζόμενες μάζες.
Το βασικό περιεχόμενο των Σοβιέτ παντού και πάντα συνάδει με πρακτικά μέτρα, που ψηλάφισε ήδη η Κομμούνα του Παρισιού, στην προσπάθειά της να κάνει τους εργαζόμενους πραγματικούς αφέντες της κοινωνίας. Η εμπειρία της Κομμούνας του Παρισιού έδειξε, και η όλη εμπειρία της ΕΣΣΔ απέδειξε, τον αναντικατάστατο ρόλο του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης ως εμπροσθοφυλακή της τάξης, που καθοδηγεί την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Διατηρεί πλήρως τη σημασία της η λενινιστική θεωρία για το κόμμα, ότι «δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα χωρίς επαναστατικό κόμμα». Αυτό το κόμμα ήταν το κόμμα των Μπολσεβίκων, το κόμμα των Λένιν, Στάλιν.
Υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Σοβιετική Ενωση λύθηκαν πολλά θεμελιώδη, εξαιρετικά σημαντικά ζητήματα, που ποτέ δεν έλυσε ουσιαστικά κι ούτε μπορεί να λύσει οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την εμπειρία των αδελφών κομμάτων των σοσιαλιστικών χωρών.
Συγκεκριμένα, λύθηκε το ζήτημα της πλήρους απασχόλησης, εξασφαλίστηκε η δωρεάν εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη, η χρήση των επιτευγμάτων της επιστήμης και του πολιτισμού. Στην ΕΣΣΔ ήταν πρακτικά σχεδόν δωρεάν η στέγαση, οι υπηρεσίες κοινής ωφελείας, οι συγκοινωνίες κ.ά. Σε καμία καπιταλιστική χώρα η ανθρώπινη ασφάλεια δεν ήταν σε τόσο υψηλό επίπεδο όπως στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ενωση. Η ΕΣΣΔ είχε τη χαμηλότερη στον κόσμο ηλικία συνταξιοδότησης.
Η εμπειρία της ΕΣΣΔ έχει επίσης πειστικά αποδείξει την ορθότητα των προγραμματικών απαιτήσεων του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος, που διατυπώθηκε από τον Μαρξ και τον Ενγκελς ήδη στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», για τη σοσιαλιστική κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, ως μία από τις πιο σημαντικές γενικές νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Ενώ η εμπειρία της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης απέδειξε στην πράξη ότι μετά την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη μπαίνει το καθήκον της απαλλοτρίωσης των απαλλοτριωτών και της κυριότητας όλων των σημαντικών οικονομικών «κλειδιών» στη χώρα, κάτι που είναι απαραίτητο για την εξάλειψη της οικονομικής κυριαρχίας της αστικής τάξης και για να τεθεί κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου η οικονομική βάση - η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, χωρίς την οποία η εργατική τάξη δεν μπορεί να διατηρήσει την πολιτική εξουσία και να πραγματοποιήσει το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Η οικονομική βάση της υλοποίησης, ενίσχυσης και ανάπτυξης της σοβιετικής εξουσίας είναι η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η σχεδιασμένη άμεσα κοινωνική παραγωγή, η παραγωγή της αξίας χρήσης, με στόχο την εξασφάλιση της πλήρους κοινωνικής πρόνοιας και της ελεύθερης ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας.
Στόχος της σοσιαλιστικής παραγωγής η εξασφάλιση της πλήρους ευημερίας και της ελεύθερης, ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας και όχι η αυτοαυξανόμενη αξία, η υπεραξία. Η απόρριψη αυτού του στόχου, η στροφή προς την αγορά, οδηγεί στην καταστροφή του σοσιαλισμού, εφόσον η εμπορευματική οικονομία της αγοράς δεν μπορεί να είναι η οικονομική βάση της εργατικής εξουσίας. Η καθολική εμπορευματική οικονομία είναι καπιταλισμός, η βάση για τη δικτατορία της αστικής τάξης.

Με την αντεπανάσταση η ιμπεριαλιστική αντίδραση σε όλο τον κόσμο πέρασε στην αντεπίθεση

Η ανάγκη του προλεταριάτου για δικό του κράτος καθορίζεται από το καθήκον της καταστολής ενεργειών που είναι αντίθετες προς τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, που εκφράζει επί της ουσίας τα συμφέροντα όλων των τμημάτων του εργαζόμενου λαού. Οσο υπάρχουν τάξεις, το κράτος είναι ένα όργανο, ένα εργαλείο της δικτατορίας της άρχουσας τάξης.
Ως εκ τούτου, η ανάγκη για κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου απονεκρώνεται μόνο με την επίτευξη του τελικού στόχου των κομμουνιστών: Με την πλήρη εξάλειψη των τάξεων, δηλαδή της διαφοράς μεταξύ της πόλης και του χωριού, των ανθρώπων της σωματικής και πνευματικής εργασίας, της ολοκλήρωσης της οικοδόμησης του κομμουνισμού, την εξαφάνιση της απειλής της καπιταλιστικής επίθεσης, όχι μόνο από μέσα, αλλά και από το εξωτερικό.
Ο ιδεολογικός και πολιτικός εκφυλισμός του ανώτερου κλιμακίου του κρατικού μηχανισμού, η αναθεώρηση του μαρξισμού - λενινισμού, που έγινε αρχικά στο 20ό και 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, με απόγειο την πολιτική της περεστρόικα του Γκορμπατσόφ, η απόρριψη των θεμελιωδών αρχών της οικοδόμησης του κομμουνισμού στη θεωρία και στην πράξη, ο πολλαπλασιασμός του καριερισμού και του γραφειοκρατισμού, οδήγησαν στην αντεπανάσταση και στην παλινόρθωση του καπιταλισμού, που ολοκληρώθηκε στην ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 του περασμένου αιώνα.
Με την υποστήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού έγινε η καταστροφή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και η δημιουργία αντί αυτής μιας ομάδας αστικών κρατών. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η ιμπεριαλιστική αντίδραση σε όλο τον κόσμο πέρασε στην αντεπίθεση. Διαλύθηκε το παγκόσμιο σύστημα του σοσιαλισμού.
Σε πολλές χώρες εξαπολύθηκε ένα μεγάλο θολό κύμα αντικομμουνισμού και αντισοβιετισμού, διώξεων σε βάρος ΚΚ και κομμουνιστών, που συνεχίζονται έως τις μέρες μας και στο οποίο ηγετικό ρόλο παίζουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ, με τη συμμετοχή επί της ουσίας όλων των αστικών κυβερνήσεων.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι κομμουνιστές δηλώνουν φανερά: Ο αντικομμουνισμός και ο αντισοβιετισμός δεν θα περάσουν! Οι αντεπαναστατικές ανατροπές των τελευταίων 30 χρόνων δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής μας, που παραμένει εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό!

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις συνεχίζουν να οδηγούν σε σκληρές συγκρούσεις

Τα τελευταία χρόνια έγινε πιο φανερή η τάση σημαντικών αλλαγών στο συσχετισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, υπό την επίδραση του νόμου της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι ΗΠΑ παραμένουν η πρώτη οικονομική και στρατιωτική δύναμη, αλλά με σημαντική μείωση του μεριδίου τους στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν, ενώ σημαντικό ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις παίζουν η ΕΕ καθώς και άλλες δυνάμεις στις οποίες κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπως είναι οι χώρες των BRICS και της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που οδήγησαν στο παρελθόν σε δεκάδες τοπικούς, περιφερειακούς και σε δύο παγκόσμιους πολέμους, συνεχίζουν να οδηγούν σε σκληρές συγκρούσεις, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές, για τις πρώτες ύλες, την Ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς, τα μερίδια των αγορών.
Σε αυτήν τη διαπάλη ηγετικό ρόλο παίζουν συνήθως οι πολεμικές μηχανές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καθώς κι άλλων καπιταλιστικών δυνάμεων, όπως το Ισραήλ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Επιπλέον, συνεχίζεται η σφοδρή επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο. Ιδεολογικό όπλο τους είναι οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές θεωρίες περί της κοινωνικής και της ταξικής συνεργασίας, της κοινωνικής ειρήνης και του τέλους των επαναστάσεων. Το οπλοστάσιο αυτό συμπληρώνουν ο αναθεωρητισμός, ο οπορτουνισμός, που έχουν γίνει πλέον καθοδηγούμενα όπλα του ιμπεριαλισμού.
Την ίδια ώρα, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αναπτυχθεί προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στη βάση της παραγωγής, η οποία βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία.

Επιτακτικό καθήκον η ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος

Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα έχει καθήκον να δυναμώσει τις προσπάθειές του για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Στα αστικά συνθήματα περί «παγκοσμιοποιημένου κόσμου», είτε σε αυτά του κρατικού εθνικισμού, οι κομμουνιστές δηλώνουν σε όλο τον κόσμο: Μόνο η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό με την προοπτική της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της τελικής επικράτησης του κομμουνισμού, μόνο η πορεία που ξεκίνησε με τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, είναι ο κεντρικός δρόμος της ανθρωπότητας προς την πραγματική ελευθερία και την ισότητα, με την έννοια της εξάλειψης της δυνατότητας για κάθε είδους εκμετάλλευση, την εξάλειψη των τάξεων, την αδελφοσύνη και την ευτυχία όλων των λαών, καθώς και τη διατήρηση της ίδιας της ζωής στη Γη.
Επιτακτικό καθήκον αποτελεί η ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση της κρίσης και της υποχώρησης, η διαμόρφωση μιας ενιαίας στρατηγικής στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, της αναγνώρισης του ρόλου και της συμβολής της ΕΣΣΔ, της αναγνώρισης της αναγκαιότητας της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος απαιτούν οι σημερινές συνθήκες της πάλης ενάντια στην αυξανόμενη επίθεση των μονοπωλίων και των αστικών κυβερνήσεων στα εργατικά δικαιώματα, της περαιτέρω αντιδραστικοποίησης του καπιταλισμού, έως και της αναβίωσης του φασισμού και του συνεχόμενου κινδύνου ανάφλεξης των εστιών του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Για το κομμουνιστικό κίνημα σήμερα είναι σημαντικός ο διεθνής αγώνας ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ενα από τα σημαντικότερα καθήκοντά μας είναι η αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον αναθεωρητισμό και τον οπορτουνισμό σε όλες τις μορφές τους, ως τον κύριο κίνδυνο στο κομμουνιστικό κίνημα. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται σύμφωνα με τη βούληση των ηγετών και των κομμάτων, αλλά εκφράζουν τα αντικειμενικά συμφέροντα και την ακαταμάχητη θέληση της πρωτοπόρας τάξης, των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων λαών να κάνουν δικά τους τα αποτελέσματα της εργασίας τους, για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, τη δημιουργία υλικών και πνευματικών αγαθών για όλους.
Ας ζουν στους αιώνες οι ιδέες και το έργο του Μεγάλου Οκτώβρη! Εργαζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι, καταπιεσμένοι λαοί, ξεσηκωθείτε στον αγώνα για την εξάλειψη του σάπιου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την τελική νίκη του κομμουνισμού! Αυτή είναι η μόνη εναλλακτική λύση για το αναπόφευκτο και φωτεινότερο μέλλον για όλη την ανθρωπότητα.