Ο Άλλος Μελιγαλάς

Ο Άλλος Μελιγαλάς

Τον Μάρτιο του 1944, στον Μελιγαλά, εγκαθίσταται μια ισχυρή βάση των Ταγμάτων Ασφαλείας, το λεγόμενο «Τάγμα Στούπα». Πολύ γρήγορα, η κωμόπολη της Μεσσηνίας, θα μετατραπεί σε μια ιδιόρρυθμη πρωτεύουσα μιας σατραπείας, με καθαρά ανατολικού-ασιατικού τύπου χαρακτηριστικά και θα αποκτήσει μια σκοτεινή και άσχημη φήμη οποία θα διαδοθεί σχεδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η κωμόπολη κατάντησε σε φυλακή, κέντρο βασανισμών, τόπος εκτελέσεων, μα πάνω από όλα πηγή απίστευτων αυθαιρεσιών σε βάρος των κατοίκων της Πελοποννήσου.

Τα βασικά γνωρίσματα αυτής της «διακυβέρνησης» από τις αρχές των Ταγμάτων Ασφαλείας, δεν είναι πολύ δύσκολο να τα συμπεράνει κανείς. Συνοψίζονται στις λέξεις, βία, αυθαιρεσία, λεηλασίες – εν γένει ένα ανεπανάληπτο όργιο εγκληματικών πράξεων. Πάντα στο όνομα της εθνικοφροσύνης και με ιδεολογική σημαία τα επιχειρήματα του χυδαίου αντικομμουνισμού του εγχώριου δοσιλογισμού και μειοδοσίας.

Η βία, στρεφόταν όχι μόνο ενάντια στα μέλη των οικογενειών των Εαμιτών. Στην κυριολεξία ήταν τυφλή, ενάντια «δικαίων και αδίκων». Τις πιο πολλές φορές, τα κίνητρα ήταν εντελώς ταπεινά. Ιδιοποίηση περιουσιών, λεηλασίες οικιών και αγαθών, είσπραξη λύτρων, εκβιασμοί. Μιλάμε για μια άνευ προηγούμενου επίθεση των πιο λούμπεν και καθυστερημένων στοιχείων της Μεσσηνίας ενάντια στους συμπολίτες τους, επίθεση η οποία ξεπέρασε σε έκταση και ένταση ακόμα και αυτήν των Γερμανών.

 Από τις εκδοσεις Παπαζήση, κυκλοφόρησε το 1977 το αρχείο του Σουηδού αρχαιολόγου και απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού – βάσει διεθνών συμφωνιών – στην Ελλάδα Άλεξ Πέρσον. Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τον Κωστή Παπακόγκο. Από το αρχείο του Σουηδού, επιλέχθηκαν ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία που αποδεικνύουν τα παραπάνω.

 

Το «ΑΡΧΕΙΟ ΠΕΡΣΟΝ» περιέχει τα σημαντικότερα ντοκουμέντα του Διεθνή Ερυθρού Σταυρού Πελοποννήσου κατά την κατοχική περίοδο. Όπως είναι γνωστό τα ερυθροσταυρίτικα έγγραφα είναι ΑΠΟΡΡΗΤΑ. Χάρη όμως στον αντιπρόσωπο του ΔΕΣ, καθηγητή Αρχαιολογίας Άξελ Πέρσον, και στη γυναίκα του Ελσα Σέγκερνταλ, τούτο το ανεκτίμητο ιστορικό υλικό βλέπει το φως της δημοσιότητας σήμερα. Το «ΑΡΧΕΙΟ ΠΕΡΣΟΝ» είναι ή καταματωμένη βίβλος τής σκοτεινότερης εποχής πού γνώρισε η νεώτερη ελληνική Ιστορία. Είναι η αδιάψευστη μαρτυρία του λαού μας γραμμένη απ’ το ίδιο του το χέρι.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). 

ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΡΙΤΗ Απ’ τον Ιούλη ως το Δεκέμβρη του 1944 (Αρχείο Πέρσον, Παπαζήσης, Αθήνα 1977, σ. 85-86).

Τους τελευταίους μήνες τής γερμανικής κατοχής θα πρέπει να τους δει κανείς μέσα στο ίδιο πολιτικό κλίμα, που σκιαγραφήσαμε παλιότερα: Τους Γερμανούς και τους Ταγματασφαλίτες απ’ τη μιά μεριά, να εξακολουθούν να ρημάζουν τον τόπο, και τους αντάρτες απ’ την άλλη, να πυκνώνουν όλο και περισσότερο τα σαμποταρίσματα και τις επιθέσεις τους.

Φυλάκισαν πολλούς υπάλληλους του Γραφείου μας και τους φοβέριζαν, ιδιαίτερα οι Ταγματασφαλίτες, ότι θα τους έπαιρναν τα κεφάλια. Μ’ ευγνωμοσύνη σημειώνουμε τη βοήθεια που μας έδωσαν οι Γερμανοί, σε πολλές περιπτώσεις που είχαν σχέση με την αποφυλάκιση του προσωπικού μας. Στο μεταξύ οι Γερμανοί σ’ αυτή την περίοδο μας παραχώρησαν, σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό από παλιότερα, βαγόνια για τις ανάγκες μας. Μέσα στο δεύτερο δεκαπεντάμηνο του Ιούνη και μέσα στον Ιούλη, κουβαλήθηκαν πάνω από χίλιοι τόνοι τρόφιμα απ’ την Αθήνα στην Τρίπολη, που ήταν κι ο τελευταίος σιδηροδρομικός σταθμός.

Τα μεταφορικά μέσα όμως πού είχαμε στη διάθεση μας, δε φτάναν για τις παραπέρα μεταφορές, και το αποθήκεμα τόσο μεγάλων όγκων μας δημιούργησε αναπάντεχες δυσκολίες. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε γι’ αποθήκη ακόμα και μία εκκλησία, και παραλίγο να βρούμε το διάολο μας απ’ τους Ταγματασφαλίτες. Μας είπαν κομμουνιστές, που κάναμε τις εκκλησιές αχυρώνες, και μας πρόσταξαν στο άψε σβήσε να τις αδειάσουμε. Τα καταφέραμε όμως να τους βάλουμε στη θέση τους και πήραμε το λεύτερο ν’ αφήσουμε τα τρόφιμα στην εκκλησιά.

Πάνω στα δικαιώματα της τροφοδότησης έπεσε φοβερό ψαλίδι, και τις μόνες περιοχές που μας επιτρέπουν να συντηρούμε, ήταν εκείνες πού κατείχαν οι ίδιοι οι Γερμανοί ή οι Ταγματασφαλίτες. Δηλαδή οί Γερμανοί προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τα τρόφιμα του Ερυθρού Σταυρού, σα ρουσφέτι, στους τόπους που φανέρωσαν καλή διαγωγή απέναντι τους. […]

ΑΙΤΗΣΙΣ – Οχτώ κατοίκων του Μελιγαλά ΠΡΟΣ τον ΔΕΣ, Αξιότιμον κ. Πέρσον

Λαμβάνομεν την τιμήν να καταστήσωμεν υμίν γνωστόν ότι μετά την εγκατάστασιν του Τάγματος Ασφαλείας του Στούπα και των Γερμανών εις το Μελιγαλά, όπου κατοικούσαμε, ηναγκάσθημεν μαζί με ορισμένα μέλη των οικογενειών μας, όσα δεν κατόρθωσαν να συλλάβουν οι Γερμανοί και Ταγματασφαλίτες, να εγκαταλείψωμεν τας οικίας μας και να γυρίζωμεν σήμερον από τότε – 22 Μαρτίου 1944 – τήδε, κακείσε, επαφιέμενοι εις τα φιλανθρωπικά αισθήματα του ελληνικού πληθυσμού της υπαίθρου, ο οποίος μας φιλοξενεί και στον οποίον έχομεν γίνει πραγματικό «βάρος» κατά την λαϊκήν έκφρασιν.

Εκτός απ’ αυτό τα σπίτια μας στο Μελιγαλά, είναι αλήθεια πως δεν επυρπολήθησαν, όπως έγινε αλλού, αλλά ελεηλατήθησαν από ότι είχαν και μάλιστα έτσι που να έχουν απομείνει μόνον οι τέσσερες τοίχοι μόνοι και κενοί. Δηλαδή η κατάστασίς μας ομοία πέρα για πέρα με την των πυροπαθών και χειρότερα μάλλον διότι ημών είναι εγκαταλελειμμένη και η περιουσία είναι αρκετά θλιβερά και κρίσιμη. Διατρέχουμε τον κίνδυνον του εκ της πείνας και της εξαντλήσεως θανάτου.

Παρακαλούμεν υμάς όπως ευαρεστούμενοι επιτρέψητε την παραχώρησιν και εις ημάς τροφίμων ως εις πυροπαθείς, αφού άλλωστε είμεθα περισσότερον απ’ αυτούς θύματα της καταστάσεως αυτής και αφού μόνον – δέκα πέντε – 15 άτομα είμεθα και μάλιστα τα τρία έξ αυτών μικρά παιδιά όπως διαφαίνεται και από την συνημμένην κατάστασιν.

Εκτός απ’ αυτό σας παρακαλούμεν επιπροσθέτως τα τρόφιμα αυτά να τα προωθήτε όχι στον Μελιγαλά αλλα ή εις την Μερόπην, ή εις την Οίχαλίαν της επαρχίας Μεσσήνης, ή κάπου αλλού, όπου σεις νομίζετε, της αυτής επαρχίας.

Συνυποβάλλομεν σχετικήν κατάστασιν όπως επίσης και βεβαίωσιν υπογεγραμμένην από την Οργάνωσιν του ΕΑΜ της περιφερείας όπως επίσης και από έναν πρόεδρον Κοινότητος δια την γνησιότητα και την ακρίβειαν των ανωτέρω που και αυτοπροσώπως δύνασθε να επιβεβαιώσητε.

Ευπειθέστατοι, οι Αιτούντες
– οχτώ υπογραφές – 

Αξιότιμε κ. Πέρσον,
Φυλακές Σφαγείων Τριπόλεως

Κάμνω έκκλησιν εις τα φιλανθρωπικά σας αισθήματα και σας παρακαλώ όπως ενδιαφερθήτε για έναν δυστυχή, κατούμενον αδίκως στας φυλακάς.

Είμαι υπάλληλος ΤΤΤ, υπηρετών εις το Γραφείον Μελιγαλά. Προ 5 ημερών μου εκοινοποίησε η VII Περιφερειακή ΤΤΤ Διεύθυνσις Τριπόλεως διαταγήν του προϊσταμένου μου Υπουργείου ΤΤΤ, δι’ ης διετασσόμην ν’ αναχωρήσω δι’ Αθήνας, προς παρακολούθησιν μαθημάτων εις την εκεί ΤΤΤ Σχολήν.

Εκτελώντας λοιπόν την διαταγήν του Υπουργείου, την 5ην τρέχοντος μηνός, ενώ όλως ήσυχος και με την συνείδησιν αναπαυμένην εταξίδευον, εις τον σταθμόν Τριπόλεως με διέταξαν Έλληνες Εθνικισταί να κατέλθω του οτομοτρίς, χωρίς να μάθω μέχρι σήμερα την αιτίαν. Εσχάτως η Ασφάλεια Αθηνών μου εξέδωκε πιστοποιητικά περί των υγιών μου Κοινωνικών Φρονημάτων, άτινα υπέβαλον στην Σχολήν ΤΤΤ.

Είμαι ένας πτωχός υπάλληλος, οικογενειάρχης, που εκτός της υπηρεσίας μου εις ουδεμίαν άλλην τοιαύτην ασχολούμαι. Έχω περιέλθει εν εσχάτη απογνώσει και προκειμένου να παρατείνουν την έδώ παραμονήν μου έστω και επί πενθημέρου, ευχαρίστως θα προτιμούσα να με ετυφέκιζον. Εκτός αυτού, εκτελών διαταγήν του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, περνώ απ’ την Ανωτ. Υγειον. Στρατ. Υπηρεσίαν. Κρατώ όλα τα σχετικά Αποδεικτικά, τόσον της Υπηρεσίας ΤΤΤ όσον και του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης.

Εκτός του μισθού μου ουδένα άλλον πόρον ζωής έχω. Τα μαθήματα της Σχολής ήρχισαν. Αι φωναί των πεινώντων παιδιών μου και οι ένεκα της απογνώσεως κλαυθμοί της γυναίκας μου αντηχούν στ’ αφτιά μου. Είμαι άρρωστος πάσχων εκ νευρώδους άγχους και από κρυοπαγήματα β’ κατηγορίας. Κοιμούμαι στο τσιμέντο χωρίς ρούχα με κρύο τροπολιτσιώτικο. Χρημάτων στερούμαι παντελώς, τόσον εγώ όσον και η οικογένεια μου. Τα σχετικά χαρτιά που έχω ουδείς απ’ αυτούς που με συνέλαβον έχει την διάθεσιν να τα εξετάση. Μισθόν η ΤΤΤ Υπηρεσία Μελιγαλά, ως δύνασθε να πληροφορηθήτε από την προϊστάμενόν μου Υπηρεσίαν ΤΤΤ Τριπόλεως, δεν μου χορηγεί πλέον.

Να λοιπόν οι λόγοι, γι’ αυτό θα σας παρακαλέσω όπως ενεργήσητε ίνα συνοδεία με αποστείλουν αι Σεβασταί Γερμανικαι Αρχαί εις την εν Αθήναις Ασφάλειαν, για ν’ αποδείξω την αθωότητα μου, αν δεν ήθελον πεισθή απ’ τα εις χείρας μου σχετικά δικαιολογητικά.

Μετά πλείστης τιμής
Δημήτριος Γ. Αραποστάθης
(+ 17.4.44, δι’ απαγχονισμού).

 Κύριε Πέρσον, 15.5.44

Την 10.5.44 απελύθην των ενταύθα κεντρικών φυλακών και την 20ήν ιδίου συνελήφθην δια την ιδίαν αιτίαν, δι’ ην είχον αμνηστευθή, υπό προσωπικών μου εχθρών και κρατούμαι έκτοτε εις τα κρατητήρια του Αρχηγείου Ταγμάτων.

Υποφέρω εκ πείνης τρομερά. 50 δράμια άρτου κατά 24ωρον είναι αδύνατον να επαρκέση προς διατροφήν μου. Φαγητόν σπανίως να λάβω καθόσον είναι ανεπαρκέστατον. Κατάγομαι από τας Καλάμας και ουδένα έχω να μου φέρη έστω και ψιχία, στερούμαι δε παντελώς χρημάτων και υποφέρω πολύ. Πάντες οι συγκρατούμενοί μου, εκτός ολίγων, λαμβάνουν τρόφιμα.

Σας παρακαλώ, ως άνθρωπος και ως επιστήμων, ενισχύσατε με επισιτιστικώς δια να μην αποθάνω εκ πείνης. Διατάξατε να αυξηθή η μερίς μου ή ότι άλλο θέλετε.

Με άπειρον έκτίμησιν

Άγγελος Παπαβασιλόπουλος, καθηγητής της Φιλολογίας.

ΑΙΤΗΣΙΣ οικογενειών κρατουμένων ΠΡΟΣ ΔΕΣ, Αξιότιμον κ. Πέρσον.
13.6.44

Λαμβάνομεν την τιμήν να καταστήσωμεν πρωτίστως γνωστήν προς Υμάς την κατάστασιν των κρατουμένων μας απ’ τους Ταγματασφαλίτες Τάγματος ΣΤΟΥΠΑ και Γερμανούς Μελιγαλά.

Από αρκετό χρονικόν διάστημα – μετά την 22.3.44-παρά των Ταγματασφαλιτών και Γερμανών Μελιγαλά συνελήφθησαν και κρατούνται ακόμη διάφοροι και αρκετοί ιδικοί μας, χωρίς καμμίαν αιτίαν και κανένα λόγον συγκεκριμένον εκτός απ’ ότι ήσαν συγγενείς ανθρώπων οργανωμένων εις την Εθνικοαπελευθερωτικήν και πατριωτικήν οργάνωσιν του ΕΑΜ.

Οι άνθρωποι αυτοί σήμερον κινδυνεύουν όλοι να αποθάνουν, χωρίς να ευρεθούν προ του εκτελεστικού αποσπάσματος, από την πείναν πρώτα-πρώτα, διότι δεν τους παραχωρούν ουδόλως τρόφιμα, παρόλο που είναι υποχρεωμένοι απ’ τους Κανόνες τοι Διεθνούς Δικαίου, αλλά κι αν δεν αποθάνουν από την πείναν κινδυνεύουν από διάφορα μολυσματικά νοσήματα και μαζί τους βέβαια και η άλλη Κοινωνία μας, διότι κρατούνται εις – όλως διόλου ακατάλληλο και αναχρονιστικό οίκημα – εις μίαν άποθήκην όπου έβαζαν σανό και ζώα οι Ιταλοί, όταν ήσαν εκεί, χωρίς κανένα φεγγίτη με 4X6 μέτρα διάστημα, 60 άτομα.

Επιπροσθέτως όχι μόνον δεν τους παραχωρούν τρόφιμα τα ανθρωπόμορφα αυτά τέρατα, αλλά και τα ολίγα τρόφιμα πού τους στέλλομε απ’ ό,τι μας έχει απομείνει από τις λεηλασίες και τους εμπρησμούς των σπιτιών μας, δεν τα παραδίνουν κατακρατούντές τα και τοιουτοτρόπως παρουσιάζεται το λυπηρόν φαινόμενον να τρώγωσι κάθε 4η ημέραν.

Εκτός των άλλων κάνομεν γνωστόν εις Υμάς και το βαρβαρώτερον και αισχρότερον όλων, την κατακράτησιν γυναικών εγκύων και ετοίμων να τεκνοποιήσωσι, ως της Σταθούλας συζ. Γεωργ. Κουφοπούλου, κατοίκου Καλυβιών Άνω Μεσσήνης, συγκεκριμένως και άλλων.

Ομοίως κάμνομεν γνωστόν και τον ξυλοδαρμόν, αρκετά άγριον και αναχρονιστικόν, ανθρώπων γερόντων άνω τών 70 ετών, παρηλίκων – ως του γέροντος Καποπούλου 73 ετών, από την Πολίχνην Ανδανίας – ως και ανθρώπων ασθενών και γυναικών, όπως συγκεκριμένως του Αναστασίου Δορκοφύκη Δ/τού του ΤΤΤ, ο οποίος είναι κουτσός, έχων εις τον αριστερόν πόδα πληγήν ανοιχτήν και αιμάσσουσαν από 40ετίας, της Ουρανίας συζ. Ιωάννου Δημητροπούλου, ηλικίας 72 ετών, πασχούσης από επιληψίαν, της γραίας Δημ. Γεωργιλέ, ηλικίας 75 ετών, πασχούσης από ρευματισμούς, οξεία νεφρίτιδα κλπ., χωρίς να θέλωμεν να αναφέρωμεν καταλεπτώς κι άλλα συγκεκριμένα παραδείγματα, που είναι αρκετά.

Αφαιρούμεν τώρα τας απάνθρωπους και βαρβάρους εκτελέσεις ανθρώπων αθώων και ανυπεράσπιστων και μεταξύ αυτών και γυναικών αι οποίαι ανά διάφορα χρονικά διαστήματα έλαβον χώραν.
Δια ταύτα:

Διαμαρτυρόμεθα εντόνως εις τον Διεθνή Ερυθρόν Σταυρόν και μέσω αυτού εις την Διεθνήν Κοινήν Γνώμην, διότι είναι όλως διόλου αναχρονιστικά, βάρβαρα, ποταπά και έξω από κάθε Κανόνα Δικαίου και παρακαλούμεν μάλιστα τη δημοσίευση τους.

Παρακαλούμεν Υμάς όπως ευαρεστούμενοι, το συντομώτερον επιληφθήτε, είτε αποστέλλοντες αντιπρόσωπόν Σας να διαπιστώση την κατάστασιν και αλήθειαν ανωτέρω, και θέσητε τέρμα εις την θλιβέραν δι’ ημάς και την Κοινωνίαν μας κατάστασιν αυτών που εδημιούργησαν τα προδοτικά Τάγματα του Στούπα, μαζί με τους Γερμανούς του Μελιγαλά.

Πεποίθαμεν ότι η ανωτερότης Υμών θα προσφέρη δι’ άλλην μίαν φοράν τας ευγενικάς υπηρεσίας της.

Ευπειθέστατοι, οι αιτούντες – 27 υπογραφές –

ΑΙΤΗΣΙΣ κατοίκων Άνω Μεσσήνης ή Μερόπης ΠΡΟΣ τον ΔΕΣ, Αξιότιμον κ. Πέρσον
13.6.44

Λαμβάνομεν την τιμήν να αναφέρωμεν υμίν ότι η θλιβερά κατάστασις των κρατουμένων παρά των Ταγματασφαλιτών και Γερμανών Μελιγαλά μας ποιεί αλγεινήν εντύπωσιν και μας τάσει αλληλέγγυους των οικογενειών των κρατουμένων.

Πιστεύουμε πως η διαμαρτυρία μας αυτή θα εύρη απήχησιν εις τα ευγενή αισθήματα σας και εις ολόκληρον τον πολιτισμένον κόσμον ο οποίος φρικιά προ του αίσχους αυτού και πως ακόμη θα επιληφθήτε το συντομώτερον προκειμένου να βάλετε τέρμα εις αυτήν την κατάστασιν.
Ευπειθέστατοι, οι αιτούντες

– 83 υπογραφές -.

ΑΙΤΗΣΙΣ
Χρήστου Παυλέα κατοίκου Γαργαλιάνων

ΠΡΟΣ την Κεντρικήν Επιτροπήν του ΔΕΣ Πελοποννήσου ΔΙΑ του ενταύθα ΕΣ.

Κύριε Πρόεδρε,

Έχω την τιμήν να γνωρίσω Υμίν τα κάτωθι: Κατά το διάστημα των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων υπό των Γερμανών και Ταγματασφαλιτών εις την Επαρχίαν Τρυφιλίας, συνελήφθη παρ’ αυτών ο υιός μου Γεώργιος Παυλέας, όστις και μεταφερθη εις Μελιγαλάν.

Κατά την 1ην Μαΐου εξετελέσθησαν εις Μελιγαλάν 8-10 κρατούμενοι και ήλθε εις εμέ η πληροφορία ότι μεταξύ αυτών ήτο και ο υιός μου. Άλλαι πάλι,ανεξακρίβωτοι πληροφορίαι, φέρουν τον υιόν μου μη εκτελεσθέντα αλλά μεταφερθέντα εις Τρίπολιν ή Αθήνας, μάλλον Τρίπολιν. Έτσι διάφοροι φήμαι αλληλοσυγκρουόμενοι μ’ έχουν φέρει εις εξωφρενικήν κατάστασιν.

Πιστεύω να νοιώθετε ενός πατέρα τον πόνο που προσπαθεί να μάθη αν ζη ή αν πέθανε ο υιός του. Υποβάλλω θερμότατη την παράκληση με τον πόνο ενός πατέρα που έχασε το παιδί του και Σας παρακαλώ, μέσω του υφ’ Υμάς Ιδρύματος, το οποίον τόσα και τόσα προσέφερε στην ανθρωπότητα στις σημερινές στιγμές, να καταβληθή κάθε δυνατή στοργική προσπάθεια, για να εξακριβωθή αν ο υιός μου εξετελέσθη στον Μελιγαλά ή βρίσκεται στην Τρίπολη κρατούμενος, ή αν μετεφέρθη εις Αθήνας ή όπου αλλού.

Με τον πόνο του πατέρα που χάνει το παιδί του.
Ευπειθέστατος, ο αιτών – Χ. Παυλέας

ΑΙΤΗΣΙΣ Γεωργίου Κουφοπούλου ΠΡΟΣ τον ΔΕΣ, κ. Πέρσον

Καλύβια 3.7.1944

Λαμβάνω την τιμήν να εκθέσω εις υμάς όπως έχουν τα πράγματα:

Από τας 20 Απριλίου 1944 συνελήφθη από Γερμανούς και Ταγματασφαλίτες, Τάγματος Στούπα, η σύζυγος μου Σταθούλα Κουφοπούλου, η οποία είναι έγκυος. Έκτοτε αφού κατεκρατήθη στο Μελιγαλά, μέσα σε μία ανήλιαγη αποθήκη που την έλεγαν φυλακή, μέχρι σήμερα 3.7.44, παρ’ ότι ήταν έγκυος και παρ’ ότι αυτό ήταν πασιφανέστατο και γνωστό στους Γερμανούς και Ταγματασφαλίτες, μετεφέρθη σήμερον με Γερμανικήν φάλαγγα εις την Τρίπολιν δια εκτέλεσιν.

Επειδή η κατακράτησίς της ήτο πέρα για πέρα άδικος, επειδή και όχι άδικος νά μην ήταν, δεν έπρεπε να γίνη και αύτη να είναι κλεισμένη μέσα σε φυλακή, επειδή η εκτέλεσις γυναικών και μάλιστα εγκύων πουθενά δεν έχει ακουσθή, επειδή όλη αυτή η Ιστορία και το Δράμα από την αρχή μέχρι το τέλος δεν είναι παρά ολωσδιόλου απάνθρωπον και βάρβαρον, και έξω από κάθε Κανόνα Διεθνούς Δικαίου, δια όλα αυτά διαμαρτύρομαι εις τον Διεθνή Ερυθρόν Σταυρόν και μέσω αυτού εις την Διεθνή Κοινήν Γνώμην δια τας ωμότητας των τυράννων μας.

Παρακαλώ δε τον ΔΕΣ όπως ευαρεστούμενος επιληφθή ο ίδιος δι’ αντιπροσώπου μήπως προληφθή η εις θάνατον εκτέλεσίς της. Σήμερον θα κρατήται εις τας φύλακας της Τριπόλεως.

Πιστεύουμε εις τα ανώτερα αισθήματα σας και εις τας ενεργείας σας.

Ευπειθέστατος, ο αιτών Γ. Κουφόπουλος



Πηγή: http://metwpoistorias.blogspot.gr/2012/09/blog-post.html