Σταχυολογώντας τα αντικομμουνιστικά μαργαριτάρια

Διαβάζοντας την αρθρογραφία του Σαββατοκύριακου αναφορικά με την αντικομμουνιστική υστερία των τελευταίων ημερών, εύλογα γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα. Πόση απόσταση ας πούμε χωρίζει τον αντικομμουνισμό από το ξέπλυμα του ναζισμού - φασισμού; Πώς ουσιαστικά το ζητούμενο όλης αυτής της συζήτησης είναι η αποθέωση του καπιταλισμού, από τους απολογητές του όλων των αποχρώσεων; Πόση τελικά απόσταση χωρίζει τον αντισταλινισμό από τον αντικομμουνισμό; Γράφτηκαν άρθρα από διαφορετικές πλευρές και με αντικρουόμενους φαινομενικά στοχεύσεις, άλλα για να υπερασπιστούν τη στάση της κυβέρνησης στην υπόθεση του Ταλίν, άλλα για να την κατακρίνουν, άλλα για να εκθέσουν τους αντικομμουνιστές και άλλα για να υπερασπιστούν το «δικαίωμα» της αστικής τάξης στο χυδαίο αντικομμουνισμό. Ολα όμως, τελικά, οδηγούνται στο ένα και στο αυτό συμπέρασμα, το ξόρκισμα της προσπάθειας σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, της ουσίας δηλαδή της Οκτωβριανής Επανάστασης, της μεγαλύτερης και σημαντικότερης προσπάθειας στην ιστορία της εργατικής τάξης να έχει το δικό της κράτος, να φτιάξει τη δική της κοινωνική οργάνωση, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική. Αλλοι ανοιχτά, άλλοι συγκαλυμμένα. Αλλοι ζητώντας όρκους πίστης στην αστική εξουσία και την καπιταλιστική οικονομία, άλλοι δίνοντας τέτοιους όρκους και υποστηρίζοντας ότι έτσι θα εξυπηρετηθεί καλύτερα χωρίς λάθη και στρεβλώσεις η υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής. Οχι απλά για να ξεμπερδέψουν με το παρελθόν, αλλά κυρίως με το μέλλον, δηλαδή με την πάλη της εργατικής τάξης και των σύμμαχων της κοινωνικών δυνάμεων να ανατρέψει το σημερινό σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά πολέμους, φτώχεια, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να αποδεχτεί ως αιώνιο και αμετάβλητο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας και της αστικής εξουσίας. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα...

***

Η κυβερνητική «Αυγή», για παράδειγμα, επικεντρώνει στις «αντιφάσεις της πορείας του σταλινικού κομμουνισμού, που κυριάρχησε στον εικοστό αιώνα, από τον θάνατο του Λένιν το 1924, μέχρι την πτώση του τείχους στο Βερολίνο το 1989 (...) με αποτέλεσμα τις εξορίες και την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων, αλλά και τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Το αποτέλεσμα αυτών των αντιφάσεων ήταν η απο-νομιμοποίηση του σταλινικού καθεστώτος από τη σοσιαλιστική Αριστερά στη Δύση, αλλά και από ένα μεγάλο κομμάτι της κομμουνιστικής Αριστεράς με την άνοδο του Ευρωκομμουνισμού και τελικά στην πτώση των καθεστώτων». Οπως προκύπτει από την «Αυγή», από το 1924 μέχρι λίγο πριν τις ανατροπές, στα κράτη που οικοδομούσαν σοσιαλισμό είχε φωλιάσει η «αντιδημοκρατική παρέκκλιση». Γι' αυτό, άλλωστε, η εφημερίδα προσθέτει σε άλλο άρθρο της ότι «ο υπαρκτός σοσιαλισμός συνετρίβη στο πεδίο της οικονομίας και κατέρρευσε ως μοντέλο από τη δυσκαμψία και τα μεγάλα ελλείμματα δημοκρατίας και δικαιοσύνης».

***

Το «Βήμα» δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη αφορμή από τα παραπάνω, για να γράψει σε άρθρο του: «Προφανώς έχουμε να κάνουμε με δυο διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα (σ.σ. ναζισμός - σταλινισμός) που επέφεραν, έστω από διαφορετικές αφετηρίες, πολλά δεινά στη Γηραιά Ηπειρο (...) ο κομμουνισμός περιείχε πολλά ιδεολογικά ρεύματα (...) και οι όποιες παρασπονδίες του έγιναν εκεί που εφαρμόστηκε. Προφανώς εκεί έγιναν και τα μεγαλύτερα εγκλήματα (...) Ομως ακόμη και εκεί που δεν εφαρμόστηκε, παρόμοιες συμπεριφορές υπήρχαν. Να ξεχάσουμε τη σφαγή των αρχειομαρξιστών και των τροτσκιστών στην Ελλάδα ή τις εκκαθαρίσεις των εκάστοτε διαφωνούντων με τη γραμμή της ηγεσίας; Πώς σε μία νύχτα έβγαιναν προδότες του λαού ακόμη και ανώτατα στελέχη του Κόμματος που έφερναν αντιρρήσεις στον εκάστοτε εκλεκτό των Σοβιετικών; (...) Ο κομμουνισμός, πολύ περισσότερο στην εφαρμοσμένη εκδοχή του, αλλά και εκεί που δεν κατάφερε να πάρει την εξουσία, άφησε πίσω του μικρά ή μεγαλύτερα εγκλήματα». Επομένως, «εγκληματικός» ο κομμουνισμός, όχι μόνο εκεί που εφαρμόστηκε, αλλά γενικά και καθολικά.

***

Η συνέχεια ανήκει στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Σε άρθρο που φιλοξενεί, πιάνει τον «αντισταλινισμό» από τα κέρατα και τον υποβάλλει σε σύγκριση με το φασισμό. Να τι γράφει: «Γιατί πρέπει, ειδικά όσοι εξ ημών όχι απλά δηλώνουμε, αλλά νιώθουμε ακόμη αριστεροί, να διαλέξουμε ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και να υπερασπιστούμε έστω και εμμέσως τον τριακονταετή σταλινισμό, ένα από τα σκληρότερα και δολοφονικότερα αστυνομικά κράτη όλων των εποχών; Ενα προσωπολατρικό καθεστώς που, στο όνομα του κομμουνισμού, αποδεδειγμένα εξόρισε και σκότωσε περισσότερους κομμουνιστές όλων των αποχρώσεων απ' ό,τι όλοι μαζί οι φασίστες αντίπαλοί του».

***

Τα «ΝΕΑ» δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πάνε ένα βήμα πιο πέρα. Σε ένα από τα κύρια άρθρα τους γράφουν για την «εγκληματική ιδεολογία» του κομμουνισμού και σε ένα επόμενο κάνουν την εξής ανάλυση: «Στη ναζιστική Γερμανία σε γενικές γραμμές, μπορούσες να κοιμάσαι σχετικά "ήσυχος", αν δεν είχες τέσσερις ιδιότητες, εκ των οποίων η πρώτη αποκτάτο αυτοβούλως, ενώ οι άλλες ήταν, λίγο - πολύ, γονιδιακά προκαθορισμένες: Αφενός μεν, δηλαδή, αν δεν ήσουν δημόσια αντιφρονών, αφετέρου δε αν δεν ήσουν Εβραίος, Τσιγγάνος ή ομοφυλόφιλος. Τι σχέση είχε η σχετική αυτή "ασφάλεια" με τη διάχυτη τρομοκρατία του σταλινισμού, όπου κανείς δεν μπορούσε να θεωρήσει τον εαυτό του αδιάφορο για το καθεστώς; Κατά δεύτερον, η δομή του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος ήταν απολύτως ιεραρχική, κάτι που διασφάλιζε κάποιο είδος εσωκομματικής ειρήνης. Στο ΚΚΣΕ, αντίθετα, οι εσωκομματικές συγκρούσεις, για τη διασφάλιση της εύνοιας της - μονοπρόσωπης επί σταλινισμού - ανώτατης ηγεσίας ήταν εξοντωτικές για τους ηττημένους (...) Αρα, τα δύο καθεστώτα - όχι τα ιδεολογήματα - δεν είχαν άπειρες διαφορές. Και όσες είχαν, δεν ήταν όλες υπέρ του κομμουνισμού». Το απόλυτο ξέπλυμα του ναζισμού.

***

Και φτάνουμε στο προκείμενο: Στην αποθέωση του καπιταλισμού. Αφού ο υπαρκτός σοσιαλισμός «κατέρρευσε» και η «ανανεωτική αριστερά» διαχώρισε έγκαιρα τη θέση της απ' αυτόν, τι μένει σήμερα από τον κομμουνισμό; Γράφει ξανά η «Αυγή»: «Στον σύγχρονο κόσμο τα πάντα είναι διαφορετικά. Οι αρχές του ουμανισμού, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ισότητας, πάντα επίκαιρες, είναι αδύνατο να κυριαρχήσουν πολιτικά και να υλοποιηθούν χωρίς νέου τύπου αριστερά ριζοσπαστικά κόμματα και δημοκρατικές διαδικασίες. Πρέπει να υπάρχει λαϊκή καταγεγραμμένη εντολή ανάθεσης και δικαίωμα αφαίρεσης της εντολής αν οι πολίτες το κρίνουν επιβεβλημένο. Οσοι έχουν προτάσεις για καλύτερο μέλλον, ας τις καταθέσουν». Δηλαδή, «κομμουνισμός» (σ.σ. για «κομμουνιστικό ορίζοντα» γράφει η εφημερίδα) με φορέα την «κυβερνώσα αριστερά», που διαχειρίζεται τον αναλλοίωτο και αιώνιο καπιταλισμό! Κι όπως σημειώνεται σε άρθρο που φιλοξενείται στην «ΕφΣυν», οι απόψεις του ευρωκομμουνισμού και της ανανεωτικής αριστεράς «ήταν η βασική ιδέα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση», βλέπε της ΕΕ... Που με τη σειρά της, όμως, η ΕΕ προωθεί το ξαναγράψιμο της Ιστορίας και την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό.
Είναι σαφές ότι στόχος είναι να θάψουν το μέλλον, καθήκον μας είναι να το ξελασπώσουμε.