Ο καβγάς στη σοσιαλδημοκρατία, ανάμεσα στην «παλιά» και τη «νέα», καλά κρατεί.
Η αντιπαράθεση οξύνθηκε τις προηγούμενες μέρες, με αφορμή το άρθρο του πρωθυπουργού για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Από αυτό φάνηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο νέος φορέας της σοσιαλδημοκρατίας, δεν παζαρεύει την ηγεμονία που έχει κατακτήσει στο χώρο. Η αλήθεια είναι ότι το κυβερνών κόμμα έχει δυνατά χαρτιά για να εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο. Ενα από αυτά είναι η αναγνώριση που απολαμβάνει από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που τον έχει καταστήσει επίσημο συνομιλητή της για την Ελλάδα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ή αντικαθιστώντας ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ.
Το δεύτερο και πολύ δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο άλλωστε επικέντρωσε ο πρωθυπουργός με το άρθρο του προχτές, είναι η ικανότητά του στην εξαπάτηση, στην ενσωμάτωση όποιων ριζοσπαστικών διαθέσεων είχαν εκφραστεί τα προηγούμενα χρόνια, εφαρμόζοντας στο όνομα όλων των «αντιμνημονιακών» συνθημάτων του τα παλιά μνημόνια και φέρνοντας καινούργια. Είναι αλήθεια ότι ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με αυτό το πολύ σημαντικό για το κεφάλαιο προσόν, ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει να ξεπεράσει τις χειρότερες παραδόσεις του «παλιού» ΠΑΣΟΚ.
Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας συνδέεται άμεσα με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης για αναμόρφωση στο αστικό πολιτικό σύστημα, που θα εξασφαλίζει σταθερά την εναλλαγή κυβερνήσεων οι οποίες θα προχωράνε απρόσκοπτα τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, θα στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Δεν πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει καμιά σύγχυση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αφού δεν είναι καβγάς που γίνεται για το ποια δύναμη και με ποια σύνθεση μπορεί να εγγυηθεί φιλολαϊκό έργο σήμερα και τα επόμενα χρόνια.
Αλλωστε, η σημερινή ηγεσία των ΠΑΣΟΚ- ΔΗΣΥ, αυτό το στόχο επιδιώκει για το «νέο φορέα της κεντροαριστεράς» που επιδιώκει να συγκροτήσει. Να παίξει δηλαδή βασικό ρόλο στην αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού και με αυξημένα ποσοστά μετά τις εκλογές να παζαρέψει το ρόλο που θα διαδραματίσει στην κυβερνητική εναλλαγή. Το ερώτημα είναι πώς θα προωθείται στις νέες συνθήκες η ένταση των αντιλαϊκών πολιτικών με την εργατική - λαϊκή ενσωμάτωση. Σε συνθήκες μάλιστα που το κεφάλαιο παλεύει για την ανάκαμψη των κερδών του, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας. Βέβαια, σε αυτήν την κατεύθυνση επιστρατεύονται η απογοήτευση, οι μειωμένες απαιτήσεις, οι «μονόδρομοι», οι αυταπάτες ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας κάποια στιγμή θα φέρει και ανάκαμψη της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δουλέψει πολύ, ειδικά τα τελευταία χρόνια, και η αστική τάξη τού το αναγνωρίζει.
Από την άλλη, όμως, η «παλιά σοσιαλδημοκρατία» (ΠΑΣΟΚ κ.λπ.), παρ' όλη την εκλογική της υποχώρηση στις προηγούμενες εκλογές, διατήρησε ερείσματα σε ανώτερα μισθωτά και μεσαία στρώματα της κοινωνίας που δεν συσπειρώθηκαν τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που εκφράστηκε και σε αρχαιρεσίες σωματείων, επιστημονικών φορέων κ.λπ. Ενώ σήμερα καταγράφεται η δημοσκοπική υποχώρηση του κυβερνώντος κόμματος και άρα ανάγκη εγκλωβισμού σε «νέα» σχήματα. Σε κάθε περίπτωση, κάθε εξέλιξη στην αναδιάταξη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας συνδέεται και με το τράβηγμά της είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ είτε προς τη ΝΔ, προς τον έναν ή τον άλλον πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Το επιχείρημα που παρουσίαζε πάντα σε όλη την ιστορία της η σοσιαλδημοκρατία, ότι μπορεί να διαχειριστεί τον καπιταλισμό εξασφαλίζοντας όμως και ένα επίπεδο εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, δεν αντέχει στη σημερινή πραγματικότητα. Σήμερα, οι δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο διεθνής ανταγωνισμός, ο διεθνής συσχετισμός δύναμης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Το μόνο που μπορούν να υπόσχονται είναι ένα μείγμα από ψίχουλα, κοροϊδία και καθησύχαση των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, οι διαχωριστικές γραμμές θολώνουν, δεν είναι εύκολα διακριτές, κάτι που δυσκολεύει όλο το εγχείρημα της ανασύνθεσης. Για παράδειγμα, η πρόταση της «νέας Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ ελάχιστα διαφέρει από τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η μόνη ρεαλιστική επιλογή που ανοίγεται μπροστά στους εργαζόμενους είναι να συνειδητοποιήσουν ότι στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γεννηθεί τίποτα αληθινά «νέο». Το πραγματικά «νέο» για το λαό θα γεννηθεί μέσα από την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, που θα παλεύει σε αντίθεση με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Θα γεννηθεί μέσα από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ.
Η αντιπαράθεση οξύνθηκε τις προηγούμενες μέρες, με αφορμή το άρθρο του πρωθυπουργού για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Από αυτό φάνηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο νέος φορέας της σοσιαλδημοκρατίας, δεν παζαρεύει την ηγεμονία που έχει κατακτήσει στο χώρο. Η αλήθεια είναι ότι το κυβερνών κόμμα έχει δυνατά χαρτιά για να εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο. Ενα από αυτά είναι η αναγνώριση που απολαμβάνει από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που τον έχει καταστήσει επίσημο συνομιλητή της για την Ελλάδα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ή αντικαθιστώντας ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ.
Το δεύτερο και πολύ δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο άλλωστε επικέντρωσε ο πρωθυπουργός με το άρθρο του προχτές, είναι η ικανότητά του στην εξαπάτηση, στην ενσωμάτωση όποιων ριζοσπαστικών διαθέσεων είχαν εκφραστεί τα προηγούμενα χρόνια, εφαρμόζοντας στο όνομα όλων των «αντιμνημονιακών» συνθημάτων του τα παλιά μνημόνια και φέρνοντας καινούργια. Είναι αλήθεια ότι ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με αυτό το πολύ σημαντικό για το κεφάλαιο προσόν, ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει να ξεπεράσει τις χειρότερες παραδόσεις του «παλιού» ΠΑΣΟΚ.
Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας συνδέεται άμεσα με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης για αναμόρφωση στο αστικό πολιτικό σύστημα, που θα εξασφαλίζει σταθερά την εναλλαγή κυβερνήσεων οι οποίες θα προχωράνε απρόσκοπτα τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, θα στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Δεν πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει καμιά σύγχυση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αφού δεν είναι καβγάς που γίνεται για το ποια δύναμη και με ποια σύνθεση μπορεί να εγγυηθεί φιλολαϊκό έργο σήμερα και τα επόμενα χρόνια.
Αλλωστε, η σημερινή ηγεσία των ΠΑΣΟΚ- ΔΗΣΥ, αυτό το στόχο επιδιώκει για το «νέο φορέα της κεντροαριστεράς» που επιδιώκει να συγκροτήσει. Να παίξει δηλαδή βασικό ρόλο στην αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού και με αυξημένα ποσοστά μετά τις εκλογές να παζαρέψει το ρόλο που θα διαδραματίσει στην κυβερνητική εναλλαγή. Το ερώτημα είναι πώς θα προωθείται στις νέες συνθήκες η ένταση των αντιλαϊκών πολιτικών με την εργατική - λαϊκή ενσωμάτωση. Σε συνθήκες μάλιστα που το κεφάλαιο παλεύει για την ανάκαμψη των κερδών του, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας. Βέβαια, σε αυτήν την κατεύθυνση επιστρατεύονται η απογοήτευση, οι μειωμένες απαιτήσεις, οι «μονόδρομοι», οι αυταπάτες ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας κάποια στιγμή θα φέρει και ανάκαμψη της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δουλέψει πολύ, ειδικά τα τελευταία χρόνια, και η αστική τάξη τού το αναγνωρίζει.
Από την άλλη, όμως, η «παλιά σοσιαλδημοκρατία» (ΠΑΣΟΚ κ.λπ.), παρ' όλη την εκλογική της υποχώρηση στις προηγούμενες εκλογές, διατήρησε ερείσματα σε ανώτερα μισθωτά και μεσαία στρώματα της κοινωνίας που δεν συσπειρώθηκαν τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που εκφράστηκε και σε αρχαιρεσίες σωματείων, επιστημονικών φορέων κ.λπ. Ενώ σήμερα καταγράφεται η δημοσκοπική υποχώρηση του κυβερνώντος κόμματος και άρα ανάγκη εγκλωβισμού σε «νέα» σχήματα. Σε κάθε περίπτωση, κάθε εξέλιξη στην αναδιάταξη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας συνδέεται και με το τράβηγμά της είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ είτε προς τη ΝΔ, προς τον έναν ή τον άλλον πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Το επιχείρημα που παρουσίαζε πάντα σε όλη την ιστορία της η σοσιαλδημοκρατία, ότι μπορεί να διαχειριστεί τον καπιταλισμό εξασφαλίζοντας όμως και ένα επίπεδο εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, δεν αντέχει στη σημερινή πραγματικότητα. Σήμερα, οι δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο διεθνής ανταγωνισμός, ο διεθνής συσχετισμός δύναμης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Το μόνο που μπορούν να υπόσχονται είναι ένα μείγμα από ψίχουλα, κοροϊδία και καθησύχαση των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, οι διαχωριστικές γραμμές θολώνουν, δεν είναι εύκολα διακριτές, κάτι που δυσκολεύει όλο το εγχείρημα της ανασύνθεσης. Για παράδειγμα, η πρόταση της «νέας Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ ελάχιστα διαφέρει από τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η μόνη ρεαλιστική επιλογή που ανοίγεται μπροστά στους εργαζόμενους είναι να συνειδητοποιήσουν ότι στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γεννηθεί τίποτα αληθινά «νέο». Το πραγματικά «νέο» για το λαό θα γεννηθεί μέσα από την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, που θα παλεύει σε αντίθεση με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Θα γεννηθεί μέσα από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου