Στις 7 σοσιαλισμός

( ΠΑΛΙΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΛΛΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΤΑΜΑΜ ΣΗΜΕΡΑ )

Και στο σοσιαλισμό πιστεύουμε. Γιατί όχι; Τι σόι παπατζήδων θα ήμασταν άλλωστε αν δεν το πιστεύαμε; Κι επειδή ο τρίτος ο μακρύτερος από το σόι αποδείχτηκε ανάξιος μπουμπούνας («δεν κάνει το παιδί», όπως είχε πει κι ένας παλιός αποστάτης συναγωνιστής της Ένωσης Κέντρου) πήραμε μεταγραφή εξ αγχιστείας τον παπατζή αλέξη. Ενώ τα πλήθη από κάτω παραληρούν για τον «νέο της δημοκρατίας» που θα φέρει την αλλαγή και την απαλλαγή από το μνημόνιο, που φεύγει, που μένει. Και θα βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον παλαιοκομματισμό και την παλαιοκομμουνιστική ηγεσία, εναντίον των οποίων κήρυξε διμέτωπο.

Μα ο Σύριζα δεν είναι τυπική σοσιαλδημοκρατία, σου λένε οι όψιμοι κι εξ αριστερών κριτικοί υποστηρικτές του. Μα ούτε η Ένωση Κέντρου ήταν. Ούτε –πολύ περισσότερο- το Πασόκ, που επί σειρά ετών απείχε από τη «σοσιαλιστική» διεθνή, γιατί τη θεωρούσε –λέει- ρεφορμιστική.

Κάποιοι λοιπόν ήθελαν προεκλογικά μια αριστερή –ή αδύναμη αστική, όπως την έλεγαν- κυβέρνηση για να την ελέγχουν από τα κάτω και αριστερά και να την πιέζουν με μαζικό λαϊκό εκβιασμό, για να παίρνει φιλολαϊκά μέτρα, βάζοντάς της το πιστόλι στον κρόταφο. Και τελικά βάζουν από μόνοι τους αυτογκόλ, και το πιστόλι στο δικό τους κρόταφο, με τάσεις πολιτικής αυτοκτονίας και με ορατό το ενδεχόμενο μιας εκλογικής συρρίκνωσης ή και μιας σοβαρότερης κρίσης μετεκλογικά. Κι αυτοί που δέχονται την πίεση είναι οι ίδιοι, πριν καν σχηματιστεί αυτή η κυβέρνηση, ή έρθει ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα, που να δικαιολογεί αντικειμενικά αυτή την πίεση –όπως κατ’ αναλογία ο Σύριζα πιέζεται και κάνει πολιτικές εκπτώσεις, πριν καν γίνει κυβέρνηση.

Ενώ κάποιοι εξ αυτών συζητούσαν –ανοιχτά η λιγότερο ανοιχτά- το ενδεχόμενο κοινής εκλογικής καθόδου με το Σύριζα ή και καμίας καθόδου, προκειμένου να μην χαθούν πολύτιμες ψήφοι από το σακούλι της κυβερνώσας αριστεράς. Έτσι δε μιλάμε πλέον για την ασφυκτική πίεση του λαοπλάνου ανδρέα, αλά 81’, αλλά για καταστάσεις που θυμίζουν πολύ τα πλαστά διλήμματα της καχεκτικής δημοκρατίας της δεκαετίας του 60’: να μην κατέβουνε υποψήφιοι της εδα σε μερικούς νομούς, για να μην κοπούν ψήφοι από την Ένωση Κέντρου. Και μη χειρότερα.

Κάποιες δυνάμεις ονειρεύονται να γίνουν αυτό που έλεγε το σύνθημα της Ελευθεροτυπίας για το Πασόκ του Ανδρέα: στηρίζουμε την αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία. Ή κάτι σαν τον Παπαδημούλη που στα πλαίσια των προγραμματικών δηλώσεων του Πασοκ το 09’ είχε πει ότι το κόμμα του θα εγκρίνει κάθε θετικό μέτρο της κυβέρνησης και θα εναντιώνεται στα αρνητικά. Και τώρα που ο Σύριζα γίνεται το Πασόκ της νέας εποχής, δεν πρέπει κάποιος να παίξει το ρόλο του νέου Σύριζα;

Πιάνονται από το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ», για να βγάλουν αντικαπιταλιστικό ξίγκι από τη μύγα του Σύριζα, που έκανε αριστερό πόλο κι άλλαξε τον κόσμο τον όλο. Παίρνουν εκείνο το παλιό σύνθημα του ΣΕΚ και στηρίζουν Τσίπρα «χωρίς αυταπάτες». Ενώ το ΣΕΚ –που παραδόξως κρατά πολύ καλή στάση μέχρι τώρα- κάνει εκδηλώσεις με θέμα τη ρήξη με το ευρώ και σε αφήνει με την απορία. Πώς έφτασε η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση να γίνει ρήξη με την ευρωζώνη; Και τι ακριβώς άραγε μπορεί να σημαίνει αυτό το τελευταίο; Ρήξη αλλά όχι έξοδο; Απειθαρχία στην ΟΝΕ; Καμία θυσία για το ευρώ μήπως;

Όλα αυτά όμως οδηγούν νομοτελειακά στη δορυφοροποίηση. Κι όταν κάποιος προτάσσει την κοινή κάθοδο, η λογική κατάληξη είναι να τον προσπεράσει ο κόσμος, προτιμώντας την αυθεντική εκδοχή από το γενόσημο. Γιατί όπως είπε και μια ψυχή συναγωνίστρια, η πρόταση αυτή έγερνε μονόπατα κι επί της ουσίας απευθυνόταν αποκλειστικά προς το Σύριζα. Ενώ άλλοι συναγωνιστές συμπλήρωσαν ότι αν είχε ποτέ κάποιο νόημα μια τέτοια πρόταση, θα ήταν προεκλογικά, που ο Σύριζα έλεγε και πέντε ριζοσπαστικά πράγματα, για τα μάτια του κόσμου. Όχι τώρα που σπεύδει να τα μαζέψει.

Μερικά πράγματα ωστόσο αρχίζουν να ξεφεύγουν από τη λογική και να κινούνται στη σφαίρα του θυμικού, το οποίο είναι επιλεκτικό, μεροληπτικό και εκπαιδευμένο σε σταθερή αντικκε τροχιά. Ένα προβοκατόρικο πρωτοσέλιδο της Αυριανής για την περιφρούρηση του κόμματος κάνει το γύρο του διαδικτύου και χαράσσει ανεξίτηλα τις «εξεγερμένες» συνειδήσεις του Δεκέμβρη, ως ακαταμάχητο τεκμήριο για το ρόλο του προδοτικού Κουκουέ. Αλλά μια σειρά πρωτοσέλιδων της Αυριανής για το Σύριζα που δηλώνουν σαφή πολιτική στήριξη στον Τσίπρα, περνάνε στα ψιλά και μένουν ασχολίαστα, ή στην καλύτερη γίνονται απλώς αφορμή για να θυμηθούμε ξανά το παλιότερο εξώφυλλο της αυριανής για το Κουκουέ.

Μια δήλωση της Αλέκας για το ευρώ – που δίκιο είχε σε τελική ανάλυση- γίνεται παντιέρα για αφορισμούς και λάσπη. Ενώ τα ήξεις-αφήξεις του Σύριζα για το μνημόνιο (και βασικά για τα πάντα) σε σταθερά ευρωλαγνική τροχιά, βαφτίζονται αντιφάσεις (sic) που πρέπει να αξιοποιήσει το κίνημα.

Το κρέας βαφτίζεται ψάρι και τα ψάρια του Αλφαβητίξ φρέσκα και μοσχομυριστά. Άντε το πολύ να έχουν κι αυτά μερικές αντιφάσεις.

Κανείς – πλην λακεδαιμονίων- δεν ενοχλείται με τις κωλοτούμπες και τη διγλωσσία, με τα παπατζιλίκια για τις μονοεδρικές και το μπόνους των 50 εδρών, με την «σταλινική» εξαφάνιση του σφυροδρέπανου της «σταλινικής» κοε – τη στιγμή που ο σαμαράς λέει ότι ο Σύριζα φτάνει από την αναρχία μέχρι το σφυροδρέπανο. Με τους τηλεοπτικούς του εκπροσώπους που αυτογελοιοποιούνται με τις... αντιφάσεις τους, αλλά πιστώνονται ότι τους επιτίθεται όλο το σύστημα.

Και η Ικαρία; Οι κολεγιές με την Πάσκε; Οι μειώσεις μισθών που υπογράφουν στα σωματεία; Οι πανεπιστημιακοί βουλευτές του που κατεβαίνουν υποψήφιοι στα συμβούλια διοίκησης;

Έλα μωρέ τώρα! Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος κι εσύ μιλάς για κάτι πράγματα μικρά. Καρδιά μου όλα επιτρέπονται στον τσίπρα και τα πασόκια είναι πλέον περιττά.

Ο έρωτας είναι τυφλός και βλέπει με τα μάτια των επιθυμιών μας. Συγκρίνει τον Αλέξη με το Φιντέλ. Του αφιερώνει εικονογραφημένα βιντεάκια: κράτα ρε φίλε γερά. Ονειρεύεται ότι θα τον φιλήσει και αυτός θα μεταμορφωθεί σε κύκνο, ή σε πρίγκιπα Κροπότκιν. Θυμάται τις κυβερνήσεις του λαϊκού μετώπου και ετοιμάζεται για τη μάχη της Μαδρίτης.

Εδώ δε μιλάμε πια για τη γοητεία του Ανδρέα – που αντικειμενικά δεν την έχει ο αλέξης, πώς να το κάνουμε- αλλά για έναν ανεξήγητο παροξυσμό, σαν να είχαμε να κάνουμε με τον Λένιν. Ενώ στην καλύτερη αυτό που αντιστοιχεί στο μικρομεγαλισμό του Αλέξη είναι ο ρόλος του Κερένσκι. Και δε γίνεται αντιληπτό ότι η πολιτική του Κερένσκι έστρωσε το δρόμο στο στρατό του Κολτσάκ και του Ντενίκιν, πριν την τελική έφοδο των μπολσεβίκων. Κι αναρωτιέμαι πόσοι να έλεγαν τότε ότι οι μπολσεβίκοι είναι σεχταριστές και διασπούν την ενότητα των Σοβιέτ και των εργατικών κομμάτων.

Ενωμένοι με τους αστούς στη μεγάλη ιδέα που τότε ήταν η υπεράσπιση της πατρίδας και σήμερα βαφτίζεται ευρωπαϊκή. Γιατί ο οπορτουνισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επίδραση της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα. Κι εμείς δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε απ’ αυτόν στηρίζοντας τον κριτικά. Ο οπορτουνισμός εξάλλου απεχθάνεται το συγκεκριμένο και τείνει προς τον κεντρισμό για να μην πάρει θέση επί της ουσίας. Ενώ ο Σύριζα παίρνει όλες τις θέσεις για να έχει ο καθένας από μια και να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι.

Αυτά όμως δεν έχουν σημασία, γιατί μιλάμε με όρους θυμικού. Κι έτσι δε μας μένει παρά να αποταθούμε στο φιλότιμο. Φίλε αναγνώστη πρόσεξε πριν ψηφίσεις. Πάνω από την κάλπη το διαβολάκι θα σου λέει ότι μπορείς να συμμαχήσεις και με το διάβολο, αλλά θα σου πει μόνο τη μισή αλήθεια. Το έκπτωτο αγγελάκι θα σου θυμίσει το δεύτερο μισό της φράσης: αρκεί να είναι με τους όρους μας, όχι με τους δικούς του.

Άκουσέ το και δε θα χάσεις. Κι αν τελικά το παρακούσεις, μην το πεις ούτε του Αγγέλου σου..

απο το αγαπημενο μας ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ