Οι εκλογές μας έρχονται, εμπρός βήμα ταχύ, να τις προϋπαντήσουμε με -δε
μου έρχεται κάποια καλή ρίμα, συνεπώς το αφήνω έτσι. Γιατί το σημαντικό
είναι η επόμενη μέρα, και όχι μόνο η 8η Ιουλίου, γιατί μετά ο μήνας δεν
έχει εννιά για τον εργαζόμενο λαό.
Νέα αναχώματα έρχονται στο προσκήνιο, τα συριζοτρόλ είναι έτοιμα να πουν μαζί με τους δεξιούς ότι έρχεται πίτσα (από τη λδ της βιλγαρίας) και να το ευχαριστηθούν χαιρέκακα για τον αχάριστο λαό που δε βγάζει τον αλέξη που θα έκανε ακριβώς τα ίδια, το σύνδρομο της Στοκχόλμης γίνεται ολοένα και πιο αισθητό με όσα λένε οι νεοδημοκράτες που ράβουν κυβερνητικά κοστούμια, και την ίδια ώρα το κόμμα φαίνεται να αντέχει στην επίθεση και την εκλογική πίεση, αφού ούτως ή άλλως και οι ευρω-εκλογές δεν είχαν ακριβώς χαλαρή ψήφο. Και τέλος πάντων, πότε ακριβώς ήταν χαλαρή η ψήφος που πήγαινε στους κομμουνιστές;
Αν χρειάζεται μια πρόβλεψη είναι πως η μικρή πιθανή πτώση σε ψήφους -γιατί δεν είναι εύκολο για όλους να ασκήσουν τρεις φορές σε ενάμιση μήνα το εκλογικό τους δικαίωμα- δε θα έχει απαραίτητα και μείωση ποσοστών, αν πάρουμε υπόψη την αποχή. Με κάθε επιφύλαξη, και πολλές πιθανότητες να πέφτω έξω -τόσο ως προς τη μικρή μείωση των ψήφων, όσο και ως προς τα ποσοστά.
Ένα νέο χαρακτηριστικό που φαίνεται να έρχεται στην επιφάνεια είναι το εξής. Τα τελευταία χρόνια οι κομμουνιστές έχουν με διαφορά τις πιο μαζικές συγκεντρώσεις -χωρίς μεταφερόμενα πλήθη, χωρίς χρέωση και υποχρέωση για όσους πηγαίνουν. Δεν είναι απαραίτητα οι πιο μαζικές εκλογικές δικές τους συγκεντρώσεις, είναι όμως με διαφορά οι πιο μαζικές σε σχέση με τους υπόλοιπους. Και έτσι, ενώ κάποτε αυτές οι συγκεντρώσεις θεωρούνταν ως η καλύτερη δημοσκόπηση, τώρα δε λένε και πολλά, γιατί αν ήταν έτσι, οι κομμουνιστές θα είχαν αυτοδυναμία και θα έκαναν κυβέρνηση. Και αν κάποιος θεωρεί πως δε θέλουν να κάνουν, ας τους τιμωρήσει, ψηφίζοντάς τους, για να το δούμε στην πράξη τι θα κάνουν και τι εννοούν πως θα είναι αντιπολίτευση, από όλα τα πόστα.
Το θέμα λοιπόν είναι πως στο πρόσφατο παρελθόν, καταλαβαίναμε πως για τα αστικά κόμματα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές των μεγάλων συγκεντρώσεων, όχι τόσο γιατί δεν ήθελαν, όσο γιατί δεν μπορούσαν να συγκινήσουν και να μαζέψουν τον κόσμο. Και όσο πάει, γίνεται πιο θλιβερό το θέαμα που παρουσιάζουν, πιο περιθωριακά τα στενά στα οποία μαζεύονται για να στήσουν το σόου τους, πιο δύσκολο το έργο των διαδόχων του Μπιρσίμ, που δεν καλούνται να κάνουν πια δημιουργικά πλάνα, αλλά το θαύμα του Ιησού, με τα ψάρια και τα ψωμιά που πολλαπλασιάστηκαν, ένα είδος εικονικής πραγματικότητας. Και δεν μπορούν, για αυτό οι κάμερες είναι σα να έχει πιαστεί ο λαιμός τους και δείχνουν όλο το ίδιο σημείο, λες και δεν μπορούν να γυρίσουν παραπέρα, για να δείξουν το "μέγα πλήθος".
Υπήρχαν λοιπόν αστικά κόμματα χωρίς δύναμη στο δρόμο, χωρίς μαζικότητα, χωρίς οργανώσεις, χωρίς δύναμη να κινητοποιούν τον κόσμο, εκτός από τις εκλογές. Κόμματα που είχαν καταντήσει απλώς εκλογικοί μηχανισμοί και δεν είχαν την παραμικρή ικανότητα πέραν αυτού, με κομματάρχες, σαν τον Παπαγιαννόπουλο στο Τζένη-Τζένη, που κρατούσε όλο το νησί και στήριζε πότε Μαντά και πότε Γκόρτσο.
Τώρα έχουμε βαθύτερη εξέλιξη σε αυτήν την τάση. Κομματάρχες χωρίς κόμματα, χωρίς να έχουν καν μηχανισμό, σαν το Βελόπουλο και το Βαρουφάκη, που έχουν όμως αρκετά λεφτά και ψάχνουν υποψήφιους με το δέλεαρ της έδρας, γιατί είναι πιθανό να μπουν στη Βουλή και πολλοί τυχοδιώκτες το σκέφτονται σα μια καλή ευκαιρία. Λεφτά υπάρχουν, υποψήφιοι όχι, ούτε καν μηχανισμός, αλλά θα βρεθεί στην πορεία.
Το μυαλό κάποιου κόσμου γίνεται μίξερ, ολοένα και περισσότερο πουρές, πλέον ψηφίζει κόμματα που έχουν τηλεοπτική και μόνο παρουσία και πέραν τούτου δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα απολύτως. Και σε αυτό το σκηνικό, περιμένουμε εμείς να κάνουν τη διαφορά οι κομμουνιστές. Αρκεί να έχουμε όμως πάντα στο μυαλό μας, πως για να κάνουν τη διαφορά στην κάλπη, πρέπει να αλλάξουν έτσι το σκηνικό, ώστε να μην είναι η κάλπη, ούτε η τηλεόραση, ούτε τα social media αυτά που δίνουν τον τόνο. Αλλά ο δρόμος, το κίνημα, ο λαός που κατεβαίνει, κάνει κάτι στη ζωή του και δε μένει θεατής σε αυτήν, πιστεύοντας πως η δημοκρατία είναι να επιλέγει ποιος θα τον τσερμπρέχεν και τσετρέτεν κάθε τέσσερα χρόνια, όπως αλλάζει κανάλι με το τηλεχειριστήριο, για να δει κανάλια με καρμπόν προγράμματα -όπως και τα κόμματα που ψηφίζει. Αυτό θα πει αστική δημοκρατία...
Νέα αναχώματα έρχονται στο προσκήνιο, τα συριζοτρόλ είναι έτοιμα να πουν μαζί με τους δεξιούς ότι έρχεται πίτσα (από τη λδ της βιλγαρίας) και να το ευχαριστηθούν χαιρέκακα για τον αχάριστο λαό που δε βγάζει τον αλέξη που θα έκανε ακριβώς τα ίδια, το σύνδρομο της Στοκχόλμης γίνεται ολοένα και πιο αισθητό με όσα λένε οι νεοδημοκράτες που ράβουν κυβερνητικά κοστούμια, και την ίδια ώρα το κόμμα φαίνεται να αντέχει στην επίθεση και την εκλογική πίεση, αφού ούτως ή άλλως και οι ευρω-εκλογές δεν είχαν ακριβώς χαλαρή ψήφο. Και τέλος πάντων, πότε ακριβώς ήταν χαλαρή η ψήφος που πήγαινε στους κομμουνιστές;
Αν χρειάζεται μια πρόβλεψη είναι πως η μικρή πιθανή πτώση σε ψήφους -γιατί δεν είναι εύκολο για όλους να ασκήσουν τρεις φορές σε ενάμιση μήνα το εκλογικό τους δικαίωμα- δε θα έχει απαραίτητα και μείωση ποσοστών, αν πάρουμε υπόψη την αποχή. Με κάθε επιφύλαξη, και πολλές πιθανότητες να πέφτω έξω -τόσο ως προς τη μικρή μείωση των ψήφων, όσο και ως προς τα ποσοστά.
Ένα νέο χαρακτηριστικό που φαίνεται να έρχεται στην επιφάνεια είναι το εξής. Τα τελευταία χρόνια οι κομμουνιστές έχουν με διαφορά τις πιο μαζικές συγκεντρώσεις -χωρίς μεταφερόμενα πλήθη, χωρίς χρέωση και υποχρέωση για όσους πηγαίνουν. Δεν είναι απαραίτητα οι πιο μαζικές εκλογικές δικές τους συγκεντρώσεις, είναι όμως με διαφορά οι πιο μαζικές σε σχέση με τους υπόλοιπους. Και έτσι, ενώ κάποτε αυτές οι συγκεντρώσεις θεωρούνταν ως η καλύτερη δημοσκόπηση, τώρα δε λένε και πολλά, γιατί αν ήταν έτσι, οι κομμουνιστές θα είχαν αυτοδυναμία και θα έκαναν κυβέρνηση. Και αν κάποιος θεωρεί πως δε θέλουν να κάνουν, ας τους τιμωρήσει, ψηφίζοντάς τους, για να το δούμε στην πράξη τι θα κάνουν και τι εννοούν πως θα είναι αντιπολίτευση, από όλα τα πόστα.
Το θέμα λοιπόν είναι πως στο πρόσφατο παρελθόν, καταλαβαίναμε πως για τα αστικά κόμματα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές των μεγάλων συγκεντρώσεων, όχι τόσο γιατί δεν ήθελαν, όσο γιατί δεν μπορούσαν να συγκινήσουν και να μαζέψουν τον κόσμο. Και όσο πάει, γίνεται πιο θλιβερό το θέαμα που παρουσιάζουν, πιο περιθωριακά τα στενά στα οποία μαζεύονται για να στήσουν το σόου τους, πιο δύσκολο το έργο των διαδόχων του Μπιρσίμ, που δεν καλούνται να κάνουν πια δημιουργικά πλάνα, αλλά το θαύμα του Ιησού, με τα ψάρια και τα ψωμιά που πολλαπλασιάστηκαν, ένα είδος εικονικής πραγματικότητας. Και δεν μπορούν, για αυτό οι κάμερες είναι σα να έχει πιαστεί ο λαιμός τους και δείχνουν όλο το ίδιο σημείο, λες και δεν μπορούν να γυρίσουν παραπέρα, για να δείξουν το "μέγα πλήθος".
Υπήρχαν λοιπόν αστικά κόμματα χωρίς δύναμη στο δρόμο, χωρίς μαζικότητα, χωρίς οργανώσεις, χωρίς δύναμη να κινητοποιούν τον κόσμο, εκτός από τις εκλογές. Κόμματα που είχαν καταντήσει απλώς εκλογικοί μηχανισμοί και δεν είχαν την παραμικρή ικανότητα πέραν αυτού, με κομματάρχες, σαν τον Παπαγιαννόπουλο στο Τζένη-Τζένη, που κρατούσε όλο το νησί και στήριζε πότε Μαντά και πότε Γκόρτσο.
Τώρα έχουμε βαθύτερη εξέλιξη σε αυτήν την τάση. Κομματάρχες χωρίς κόμματα, χωρίς να έχουν καν μηχανισμό, σαν το Βελόπουλο και το Βαρουφάκη, που έχουν όμως αρκετά λεφτά και ψάχνουν υποψήφιους με το δέλεαρ της έδρας, γιατί είναι πιθανό να μπουν στη Βουλή και πολλοί τυχοδιώκτες το σκέφτονται σα μια καλή ευκαιρία. Λεφτά υπάρχουν, υποψήφιοι όχι, ούτε καν μηχανισμός, αλλά θα βρεθεί στην πορεία.
Το μυαλό κάποιου κόσμου γίνεται μίξερ, ολοένα και περισσότερο πουρές, πλέον ψηφίζει κόμματα που έχουν τηλεοπτική και μόνο παρουσία και πέραν τούτου δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα απολύτως. Και σε αυτό το σκηνικό, περιμένουμε εμείς να κάνουν τη διαφορά οι κομμουνιστές. Αρκεί να έχουμε όμως πάντα στο μυαλό μας, πως για να κάνουν τη διαφορά στην κάλπη, πρέπει να αλλάξουν έτσι το σκηνικό, ώστε να μην είναι η κάλπη, ούτε η τηλεόραση, ούτε τα social media αυτά που δίνουν τον τόνο. Αλλά ο δρόμος, το κίνημα, ο λαός που κατεβαίνει, κάνει κάτι στη ζωή του και δε μένει θεατής σε αυτήν, πιστεύοντας πως η δημοκρατία είναι να επιλέγει ποιος θα τον τσερμπρέχεν και τσετρέτεν κάθε τέσσερα χρόνια, όπως αλλάζει κανάλι με το τηλεχειριστήριο, για να δει κανάλια με καρμπόν προγράμματα -όπως και τα κόμματα που ψηφίζει. Αυτό θα πει αστική δημοκρατία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου