Καμιά «πλάτη» για τη σωτηρία του συστήματος

Καμιά «πλάτη» για τη σωτηρία του συστήματος 

Στη διεθνή ειδησεογραφία ξεχώρισε χτες το ρεπορτάζ που περιγράφει πόσο δύσκολα θα περάσει το Σεπτέμβρη ο Γάλλος πρωθυπουργός, καθώς η μία μετά την άλλη εταιρείες κολοσσοί κλείνουν εργοστάσια και πάνω από 50.000 εργάτες αναμένεται σε πρώτη φάση να μείνουν στο δρόμο.

Παρά την εκτίμηση του Ελληνα πρωθυπουργού ότι τα εργοστάσια τα κλείνει το ΠΑΜΕ οργανώνοντας απεργίες, στη Γαλλία δεν έχουν ΠΑΜΕ, τα εργοστάσια όμως κλείνουν. Γιατί απλά οι βιομήχανοι μπορούν αλλού να βρουν περισσότερο κέρδος.

***

Πάει κι αυτή η «ελπίδα», προς το παρόν τουλάχιστον. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δε θα κόψει χρήμα, όπως με σαφήνεια ζήτησε ως κι αυτός ο ...Αμερικανός Πρόεδρος. Που σημαίνει ότι η πίεση θα συνεχιστεί «μέχρι να βγει η ψυχή του». Οσοι νόμιζαν ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός διεξάγεται στα σαλόνια με ανέξοδες δηλώσεις κάνουν λάθος. Εχει πολύ αίμα αυτή η αναμέτρηση. Το πρόβλημα που παραμένει είναι: ως πότε θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών; Και η απάντηση - λύση είναι μονοσήμαντη: Θα πληρώνουν όσο δεν αμφισβητούν την εξουσία των μονοπωλίων, όσο δεν βάζουν πλώρη για τη δική τους εξουσία.

***

Τους εργάτες τους έχουν ξεγράψει χρόνια πριν. Τώρα, όμως, προλεταριοποιούνται ραγδαία και μεγάλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων. Και το κλάμα στον αστικό Τύπο πάει σύννεφο για τους «δεν έχω να πληρώσω». Κάλπικο κλάμα. Χαϊδεύει αυτιά καθώς λέει στους ανθρώπους πως κακοπαθαίνουν επειδή απλά αυξάνεται η φορολογία τους. Κρύβει ότι οι φόροι αυξάνονται για να ενισχυθεί το μεγάλο κεφάλαιο. Κρύβει ότι η καταστροφή τμημάτων των μεσαίων στρωμάτων είναι μέρος της διαδικασίας καταστροφής κεφαλαίων και εργατικής δύναμης που αναγκαστικά συνοδεύει τις καπιταλιστικές κρίσεις. Χτυπώντας με συμπόνοια τους μεσαίους στην πλάτη τούς υπόσχονται ότι θα βρεθεί λύση με μια άλλη διαχείριση. Φρούδες ελπίδες. Οσο πιο γρήγορα οι μεσαίοι συντονίσουν τα βήματά τους με την εργατική τάξη για να αντιμετωπίσουν τον κοινό τους αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, τόσο λιγότερο θα 'ναι το πραγματικό κλάμα.

***

Γέμισε κακές λέξεις η «Καθημερινή»: «ταξικές διαφορές», «εργατική τάξη που φτύνει αίμα», «κοινωνικό μίσος». Κι εκεί που τρίβεις τα μάτια σου περιμένοντας να δεις και μια καταγγελία για τον καπιταλισμό, διαβάζεις στο σχετικό άρθρο ότι η ταξική διαφορά είναι ανάμεσα σε εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, εκεί αναπτύσσεται και το μίσος, λίγο ακόμα θα 'γραφαν ότι εκεί θα ξεσπάσει το νέο ...αντάρτικο.

Υπουλη προπαγάνδα, στα μέτρα εκείνων των τμημάτων της αστικής τάξης που για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους προσπαθούν να εξασφαλίσουν συμμαχίες με τμήματα της εργατικής τάξης. Ωμά πλέον καλούν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα να δουν σαν εχθρούς τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.

Φτάνει βουλευτής της ΝΔ να προβλέπει ότι «θα καεί το σύμπαν» αν δεν μπει χέρι στο «βαθύ κράτος». Εννοεί ο «ποιητής» να μπει χέρι στο κράτος που χρηματοδοτεί τους καπιταλιστές; Εννοεί να μπει χέρι στο κράτος που αυξάνει το μισθοφορικό στρατό για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού»; Εννοεί, μήπως, να μπει χέρι στο κράτος που καταδικάζει εργάτες γιατί απεργούν και χρηματοδοτεί βιομήχανους για να τσακίσουν εργάτες;

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν εννοεί ο «ποιητής» και όλοι όσοι είδαν ξάφνου στο δημόσιο το πρόβλημα. Με τον όρο «βαθύ κράτος» αναφέρονται σε δικαιώματα εργαζομένων και σε υπηρεσίες που το κράτος είναι υποχρεωμένο να παρέχει δωρεάν. Επικαλούνται την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο δημόσιο, αλλά προκαλούν γιατί αυτό το δημόσιο που καταγγέλλουν είναι δικό τους δημιούργημα. Η εργατική τάξη έχει κάθε λόγο να καταργήσει αυτό το δημόσιο που υπάρχει και λειτουργεί για το κεφάλαιο. Οχι καταστρέφοντας τους εργαζόμενους σ' αυτό αλλά επιβάλλοντας τη δική της εξουσία για να αποκτήσει και ο όρος δημόσιο φιλολαϊκό πραγματικό περιεχόμενο.

Για τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα πρέπει να γίνει απόλυτα καθαρό πως δεν πρέπει με κανένα τρόπο να βάλουν πλάτη για να βγει το σύστημα από την κρίση του. Αντίθετα, πρέπει να απορρίψουν τους εκβιασμούς, να ανατρέψουν συσχετισμούς και να στρατευτούν με την πρόταση του ΚΚΕ που μπροστά στη σχεδιαζόμενη απόλυτη χρεοκοπία των εργαζομένων έχει καταθέσει ήδη και σχέδιο νόμου για την κατάργηση του μνημονίου, των εφαρμοστικών νόμων και των δανειακών συμβάσεων σε συνδυασμό με τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ που απαιτεί λαϊκή πάλη σε ρότα ρήξης με τα μονοπώλια.