Περί ξύλινης γλώσσας

 Περί ξύλινης γλώσσας

Λένε την γλώσσα του επιστημονικού κομμουνισμού γλώσσα ‘ξύλινη’. Αποκαλούν ξύλινη την ορολογία εννοώντας πως είναι άτεγκτη, δεν αλλάζει. Και ενώ το άτεγκτο της ορολογίας των κομμουνιστών είναι παράσημο για αυτούς -γιατί οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που γέννησαν την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί αυτή η ορολογία για να τις ερμηνεύσει και να δείξει τον δρόμο προς  την υπέρβασή τους, όχι μόνο δεν έχουν εξαλειφθεί αλλά κάνουν πιο επίκαιρη από ποτέ τη χρήση της μαρξιστικής ορολογίας για την ανάλυση της συγκεκριμένης ιστορικής συνθήκης- από αυτούς χρησιμοποιείται κοροϊδευτικά. Η ξύλινη γλώσσα είναι γι αυτούς μια γλώσσα που δεν εξελίσσεται. Η ξύλινη γλώσσα είναι μια γλώσσα που δεν συμβαδίζει με τον καιρό γι αυτούς. Λες και ο καιρός άλλαξε εδώ και 200 χρόνια. Λες και ο ιμπεριαλισμός -το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού- για τον οποίο έγραφε πριν από 100 χρόνια ο Λένιν μας έχει αφήσει χρόνους. Λες και από την οικονομική κρίση που βιώνουμε -που είναι καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, το είδος της οποίας ο Μαρξ ανέλυσε πριν 150 χρόνια- δεν πλουτίζουνε μονοπώλια, δεν προλεταριοποιούνται μικροπαραγωγοί και μικροβιοτέχνες.

Όχι, η επιστημονική γλώσσα που αναλύει τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας δεν εξελίχθηκε, όπως δεν εξελίχθηκε και η γλώσσα που εκφράζει το πυθαγόρειο θεώρημα. Η ξύλινη γλώσσα δεν αλλάζει από τη στιγμή που δεν έχει αλλάξει το καθεστώς εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, όπου η εργασία της μεγαλύτερης πληθυσμιακά εργατικής τάξης παράγει υπεραξία την οποία καρπώνεται ως κέρδος και κεφάλαιο η μειοψηφία των καπιταλιστών, όπου σε περιόδους κρίσης τα μονοπώλια υπερπολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους πατώντας πάνω στην μιζέρια μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων. Η ξύλινη γλώσσα ζητά αυτό το κοινωνικό σύστημα παραγωγής να ξεπεραστεί, παλεύει για την εργατική εξουσία, τη δικτατορίας του προλεταριάτου, που άμεσα θα οδηγήσει στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στην κοινωνικοποίησή τους υπό τον άμεσο έλεγχο των παραγωγών και στον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής από τους ίδιους τους παραγωγούς, και μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει στον κομμουνισμό.

Εδώ και χρόνια διανοητές προτρέπουν τους Έλληνες ‘αριστερούς’ να εξελίξουν το λεξιλόγιό τους:

Τόλμησε κανείς από τους θεωρητικούς να αμφισβητήσει ποτέ τον Λένιν; Μπορεί να διανοηθεί Έλληνας να εμφανιστεί ως αριστερός, αλλά να καταδικάζει την ένοπλη ανταρσία των Ελλήνων σταλινιστών και το εγχείρημά τους να υποτάξουν τη χώρα στον ολοκληρωτισμό και στην εξαθλίωση; […] Τουλάχιστον κάποιοι από τους Έλληνες «αριστερούς» να διαβάσουν τον Ρόρτυ. Αυτός ορίζει με σαφήνεια ποια είναι η Δεξιά, ξέρει τι πολεμάει. Ας τον διαβάσουν οι Έλληνες «αριστεροί», μήπως και εκσυγχρονιστεί τουλάχιστον το λεξιλόγιό τους.

Και οι Έλληνες ‘αριστεροί’ άκουσαν. Το εξέλιξαν το λεξιλόγιό τους. Μιλάνε πλέον για ‘νέες μορφές κοινωνικής πάλης’, για ‘άμεση δημοκρατία’.

Οι πλατείες οριοθετούν την εποχή μας ως εποχή αντιστάσεων και ανατροπών. […] Οι πλατείες πέρασαν τις δεξιότητες, τις δικτυώσεις, τις συνεργασίες και τις οριζόντιες διαστρωματώσεις του κόσμου από τους χώρους δουλειάς και τον ιδιωτικό χώρο στην πολιτική και τον δημόσιο χώρο. […] Στις πλατείες μάθαμε την άμεση δημοκρατία: τώρα πρέπει να την θεσμοποιήσουμε πολιτειακά, πολιτικά και κοινωνικά.

Μιλάνε για την άυλη εργασία και την αποφασιστική της επίδραση στην ταξική δομή αλλά και στη φύση του επαναστατικού υποκειμένου. Μιλάνε για βιοπολιτική και την έννοια του Πλήθους που υποτίθεται ότι υπερβαίνει την παραδοσιακή έννοια της εργατικής τάξης. Μιλάνε για πολλαπλότητες, μοναδικότητες και άλλα όμορφα, αλλά παρόλαυτα γι αυτούς, τους ‘αριστερούς’ η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει περάσει πλέον το κατώφλι της μη αναστρεψιμότητας. Το ιμπεριαλιστικό μόρφωμα της ΕΕ είναι για αυτούς πεδίο δόξης λαμπρό. Δεν ζητούν την κατάργηση και την καταστροφή αυτού του πυλώνα του ιμπεριαλισμού, αλλά αραδιάζουν παραμύθια για την ανα-διαμόρφωσή του εκ των έσω.

Προτιμώ την ξύλινη γλώσσα των κομμουνιστών. Γλώσσα άτεγκτη, γλώσσα που δεν συγχωρεί, αλλά μιλά τη γλώσσα της ιστορίας. Γλώσσα χαρακιασμένη με κόπο πάνω στο ξύλο. Γλώσσα πάνω σε ξύλο που τσακίζει κόκαλα. Όχι γλώσσα πλαστική, έτοιμη να την πλάσεις και να την χωρέσεις όπου σε βολεύει. Γλώσσα πλαστική, γλώσσα ανάλαφρη και αέρινη είναι η γλώσσα του οπορτουνισμού. Γλώσσα ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. Γλώσσα των ξοφλημένων μικροαστών διανοουμένων και της τάξης τους.

Προτιμώ την ξύλινη γλώσσα. Λάθος. Η ξύλινη γλώσσα είναι αναγκαία. Δεν είναι θέμα προτίμησης, είναι θέμα ανάγκης. Η ξύλινη γλώσσα κόκαλα τσακίζει.