ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ Η εκπαίδευση και η νέα διοικητική αναδιάρθρωση

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Η εκπαίδευση και η νέα διοικητική αναδιάρθρωση

Το σχολείο καλείται ως «αποκεντρωμένη και αυτόνομη μονάδα» να παραμερίζει τη γενική μόρφωση σε όφελος ενός ελάχιστου ορίου δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση

Η «αποκέντρωση» είναι στοιχείο της πολιτικής όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και των αστικών κυβερνήσεων. Στην περίπτωση της εκπαίδευσης, αποκέντρωση σημαίνει διευκόλυνση της εισόδου του κεφαλαίου στην εκπαίδευση, μεταφορά της ευθύνης και του κόστους στη λαϊκή οικογένεια και όξυνση της ταξικής διαφοροποίησης.

Με την προώθηση της «αποκεντρωμένης» λειτουργίας της εκπαίδευσης επιχειρείται να σπάσει ο όποιος ενιαίος χαρακτήρας της παρεχόμενης εκπαίδευσης έχει απομείνει καθώς σε αυτή τη φάση ανάπτυξης του κεφαλαίου, η εκπαίδευση για να υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά του πρέπει να λειτουργεί ευέλικτα, διαφοροποιημένα και ανταγωνιστικά. Ο ενιαίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης αποτελεί βραχνά και εμπόδιο το οποίο πρέπει να ξεπεραστεί προκειμένου να βαθύνουν οι αναδιαρθρώσεις και σε αυτό τον τομέα, στην προοπτική της στρατηγικής της Λισαβόνας.
Η πολιτική προώθησης της «αποκεντρωμένης - ευέλικτης» λειτουργίας της εκπαίδευσης ξεκινά κατά τη δεκαετία του '90 με αφετηρία τις κατευθύνσεις του Μάαστριχτ, γενικότερα της ΕΕ. Στην Ελλάδα, τα θεμέλιά της μπήκαν στην πρώτη πενταετία του '90 από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και αρκετές από τις πλευρές της προωθήθηκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Σήμερα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με άξονα και την κρίση προτάσσει πιο επιθετικά την πολιτική της «αποκέντρωσης» στην εκπαίδευση, με μοχλό το πλαίσιο: «Αυτοδιοίκηση - αυτοτέλεια - αξιολόγηση - ευελιξία των σχολικών μονάδων».

Οσον αφορά στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, η αποκαλούμενη «αυτοτέλεια» συνδυάζεται και με τα τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα που θέτουν manager επικεφαλής της όλης ακαδημαϊκής δραστηριότητας του κάθε ιδρύματος

Η κατεύθυνση αυτή συναντιέται με τους σχεδιασμούς για τη νέα διοικητική δομή και μεταρρύθμιση με την προώθηση του «Καποδίστρια 2».
Η μεταφορά αρμοδιοτήτων στους δήμους, στις νομαρχίες και βεβαίως στις περιφέρειες συνδέεται με τη λεγόμενη «λειτουργική και οικονομική αυτοδυναμία», δηλαδή το δραστικό περιορισμό των επιδοτήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό, με την ανασυγκρότηση των διευθύνσεων της εκπαίδευσης σε περιφερειακό επίπεδο και στελέχωσή τους στη συνέχεια με τεχνοκράτες, με αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς, με επέκταση των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων (ωρομίσθιο, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ.).
Ενας εκσυγχρονισμός που ενισχύει τα ταξικά χαρακτηριστικά στη σύνθεση των δήμων, τη διαφοροποιημένη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών στο ζήτημα της εκπαίδευσης, την ανεμπόδιστη είσοδο των επιχειρήσεων στους στόχους και τις δομές της εκπαίδευσης, στο όνομα των διαφορετικών αναγκών και δυνατοτήτων των κατοίκων της κάθε περιοχής.

Η «αποκέντρωση - αυτοτέλεια» όχημα για την προώθηση της αστικής - αντιδραστικής στρατηγικής

Το μέσο για τη βελτίωση της προσαρμοστικότητας της εκπαίδευσης είναι η αποκαλούμενη «αυτοτέλεια», «αυτοδιοίκηση», «αυτονομία» ή «αποκέντρωση» των εκπαιδευτικών μονάδων (ΑΕΙ - ΤΕΙ και σχολείων). Ο στόχος είναι αυτού του είδους η «αυτονομία» να αυξάνει την «ευαισθησία» των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στις απαιτήσεις των «πελατών», αφού η συντήρηση ή η ανάπτυξή τους στην πορεία θα εξαρτώνται άμεσα από τη «ζήτηση» των εκπαιδευτικών ή ερευνητικών «προϊόντων» τους. Το σχολείο καλείται δηλαδή ως «αποκεντρωμένη και αυτόνομη μονάδα» να παραμερίζει τη γενική μόρφωση σε όφελος ενός ελάχιστου ορίου δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες και τα δημοσιοποιημένα συμπεράσματα του λεγόμενου εθνικού διαλόγου για διαφοροποιημένο κατά 10 ή 15% αναλυτικό πρόγραμμα, στο όνομα της συμμετοχής της «τοπικής κοινωνίας» και των φορέων της, κάνουν ορατό το στόχο να σπάσει ο ενιαίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης και η ευθύνη του κράτους να τον διασφαλίζει για όλους ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση ή αφετηρία. Εκεί που οι λαϊκές ανάγκες θα οξύνονται και η λαϊκή δυσφορία θα πρέπει να καταλαγιάζει, ετοιμάζονται ευκαιριακές δράσεις (με χρηματοδότες τα ληξιπρόθεσμα ευρωπαϊκά κονδύλια και τους ιδιώτες σπόνσορες) όπως οι λεγόμενες Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (φτωχές λαϊκές συνοικίες, απομακρυσμένες - δυσπρόσιτες περιοχές της χώρας, περιοχές που συγκεντρώνουν μετανάστες κλπ.), πολιτικές δοκιμασμένες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία - Αγγλία), που αντί να αμβλύνουν αντιθέσεις βαθαίνουν τη διαφοροποίηση και την γκετοποίηση των εξαθλιωμένων κοινωνικών ομάδων.
Αντίστοιχα στα «οικονομικά αυτοτελή» ανώτατα ιδρύματα θα είναι όρος ύπαρξης η διαρκής αναπροσαρμογή των τμημάτων, των προγραμμάτων και του περιεχόμενου της διδασκαλίας τους σύμφωνα με τις παροδικές απαιτήσεις των επιχειρήσεων. Οσον αφορά στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, η αποκαλούμενη «αυτοτέλεια» συνδυάζεται και με τα τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα που θέτουν manager επικεφαλής της όλης ακαδημαϊκής δραστηριότητας του κάθε ιδρύματος. Δηλαδή, ως «αυτοτέλεια» νοείται η ευελιξία του ιδρύματος να συνάπτει εμπορικές σχέσεις με ιδιώτες, να εντείνει την ιδιωτικο-οικονομική λειτουργία του. Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν τα περιφερειακά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ με ευθύνη της κεντρικής διοίκησης και τη συνευθύνη δυνάμεων της Αυτοδιοίκησης, που συναίνεσε στο όνομα μιας δήθεν περιφερειακής ανάπτυξης που το φοιτητή και το σπουδαστή τον βλέπει ως πελάτη, με το θεσμικό πλαίσιο που έχει ήδη διαρθρωθεί και βαθαίνει στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της Μπολόνια και της Λισαβόνας υπογραμμίζουν αυτή την προοπτική.
Ορος ύπαρξης των «αυτοτελών» ιδρυμάτων θα είναι ακόμη να προσφέρουν αφειδώς επιστημονική κάλυψη σε κάθε τι που ωφελεί τα άμεσα κέρδη των επιχειρήσεων ή το καπιταλιστικό σύστημα γενικά. Τα ίδια άλλωστε επιβεβαιώνει και η Κομισιόν, αναφέροντας ότι «τα πιο αποκεντρωμένα εκπαιδευτικά συστήματα είναι ταυτόχρονα και τα πιο ευέλικτα, που προσαρμόζονται δηλαδή πιο γρήγορα και επιτρέπουν να αναπτυχθούν νέες μορφές συμπράξεων και συνεργασιών», εξυπακούεται με τις επιχειρήσεις.
Οι παραπάνω κατευθύνσεις επιχειρείται να προωθηθούν με το πρόσχημα του «κοινωνικού ελέγχου», προσδίδοντας έτσι μία επίφαση «δημοκρατικής συμμετοχής» της κοινωνίας στην εμπορευματοποίηση και την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Παιδείας - επιδιώκεται η ΤΑ να γίνει ο «δούρειος ίππος» αυτής της διαδικασίας.

Η πολιτική της «αποκέντρωσης» στην εκπαίδευση από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ έχει ήδη προχωρήσει

Ξεχωρίζουν οι θεσμικές αλλαγές που έχουν ήδη δρομολογηθεί και δημιουργούν το πλαίσιο για τις παραπάνω εξελίξεις, αλλά και για την ενίσχυσή τους. Η παραχώρηση και η ανάληψη της ευθύνης των παιδικών σταθμών από τους δήμους.
Με τις Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) η κατασκευή των σχολείων ανατίθεται στους ιδιώτες με πολλαπλάσιο αντίτιμο απ' όσο κόστιζε στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ). Ακόμα παραπέρα, παραχωρείται στους ιδιώτες το δικαίωμα μακροχρόνιας χρήσης των σχολικών χώρων για να αναπτύξουν κάθε είδους «επιμορφωτικές» δραστηριότητες σε συνεργασία με τους τοπικούς και «παραγωγικούς φορείς» που θα απευθύνονται στη σχολική και ευρύτερη τοπική κοινότητα.
Ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) μετατράπηκε σε ΑΕ. Ορισμένοι δήμοι έχουν επιχειρήσει κατά καιρούς να επιβάλουν φόρους, επικαλούμενοι την ανάγκη να αντεπεξέλθουν στις δαπάνες για τη σχολική στέγη. Οι Σχολικές Επιτροπές έχουν μετατραπεί (με νόμο του ΠΑΣΟΚ) σε Νομικά Πρόσωπα με ΑΦΜ, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται ως εργολάβοι σήμερα στον κρίσιμο τομέα της καθαριότητας κλπ. Σε αυτήν τη ρότα έχει πρωτοστατήσει η ΚΕΔΚΕ, που με βάση μελέτες και πρωτοβουλίες της καλεί την κεντρική εξουσία να παραχωρήσει μαζί με τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία στους δήμους - αιρετοί εμφανίζονται κατά καιρούς να πρωτοστατούν στην ανάληψη της ευθύνης της Παιδείας από την ΤΑ. Η ΚΕΔΚΕ προτάσσει το αίτημα της «φορολογικής δυνατότητας» της ΤΑ.

Η στρατηγική στόχευση είναι ενιαία για ΠΑΣΟΚ - ΝΔ

Η ετοιμότητα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για προώθηση της «αποκέντρωσης» εκδηλώθηκε ήδη από το 1994. Η κατεύθυνση αυτή υλοποιείται με τους νόμους 2503/97, 2647/98 και 2880/2001.
Επί κυβέρνησης ΝΔ, η «αποκέντρωση» εντάχθηκε στους άξονες - στόχους του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και διά βίου μάθηση - για την Προγραμματική Περίοδο 2007-2013»:
Μέσα και από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα μπαίνει ο στόχος για εκτεταμένη πιλοτική εφαρμογή του ολοήμερου σχολείου (που εγκαινιάστηκε επί ΠΑΣΟΚ) στο πλαίσιο ολοκληρωμένου προγράμματος σπουδών, με στόχο την επέκτασή του στα σχολεία διευρυμένου ωραρίου.
Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη καθώς ο νόμος 2525/97 προβλέπει τριμερή ευθύνη (κράτους, ΤΑ και γονιών) για τη λειτουργία του ολοήμερου σχολείου (δημοτικά και νηπιαγωγεία), στο όνομα της εξυπηρέτησης των εργαζόμενων γονιών και για την ενίσχυση του σχολικού προγράμματος με τις πρόσθετες «δεξιότητες», που απαιτεί η «οικονομία της αγοράς». Η επέκταση του ολοήμερου που προτείνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στις προγραμματικές της εξαγγελίες, «το ολοήμερο Σχολείο θα είναι βασικός τύπος σχολείου σε όλες τις βαθμίδες», υπόκειται στην κοινή στρατηγική κατεύθυνση της ΕΕ και στηρίζουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και άλλες δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.
Στο όνομα της δήθεν εξυπηρέτησης των οξυμένων λαϊκών αναγκών που φέρνει με ένταση στο προσκήνιο η επέλαση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (π.χ. αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, του ωραρίου, τα μεροκάματα φτώχειας) γίνεται το όχημα της ακόμη πιο βαθιάς διαφοροποίησης του σχολείου, της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της αναπαραγωγής και επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας στην εκπαίδευση.
Οι πρόσφατες εξαγγελίες για το σύστημα προσλήψεων των εκπαιδευτικών, με την υπουργό Παιδείας να δηλώνει «στόχος μας οι προσλήψεις με σαφή προσδιορισμό του τόπου και του χρόνου του διορισμού. Η πρόσληψη δηλαδή μπορεί να γίνεται είτε σε επίπεδο σχολείου, είτε σε επίπεδο αρμόδιας Διεύθυνσης και ο χρόνος υπηρεσίας στον τόπο του πρώτου διορισμού θα πρέπει να είναι εξαρχής προσδιορισμένος και ο ίδιος για όλους», κάνουν φανερό ότι ανοίγει ο δρόμος ώστε η σχολική μονάδα να έχει ευθύνη για το διορισμό των εκπαιδευτικών, εξέλιξη που συντελεί και αυτή στη διαμόρφωση του «αποκεντρωμένου και διαφοροποιημένου σχολείου». Ούτως ή άλλως, η ολοένα και πιο συχνή χρήση του όρου εκπαιδευτική ή σχολική μονάδα υποδηλώνει την κατεύθυνση της αυτονομημένης λειτουργίας του σχολείου και η ΤΑ θα αξιοποιηθεί ως δραγουμάνος σε μια τέτοια αντιδραστική εξέλιξη.

Η διεθνής εκπαιδευτική εμπειρία

Μια ματιά στη διεθνή εκπαιδευτική εμπειρία είναι διαφωτιστική και δεν επιδέχεται αυταπάτες. Οπου εφαρμόζεται η «αποκέντρωση», έχει ολέθριες συνέπειες στο χαρακτήρα του σχολείου, χειροτερεύει τους όρους μόρφωσης των παιδιών της λαϊκής οικογένειας. Ορισμένα παραδείγματα:
ΗΠΑ: Η εκπαίδευση έχει υπαχθεί εξ ολοκλήρου στην Αυτοδιοίκηση κάθε Πολιτείας. Αποτέλεσμα η απίστευτη ταξική διαφοροποίηση και ο ευτελισμός μεγάλου μέρους του προγράμματος των σχολείων από τη μετατροπή τους σε εμπορικά υποκαταστήματα των επιχειρήσεων που τα χρηματοδοτούν. Οι επιχειρήσεις μπαίνουν στα σχολεία και καθορίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Στα φτωχά Δημοτικά και στα φτωχά Γυμνάσια το 10% και το 16% των εκπαιδευτικών αντίστοιχα δεν έχουν καν τριετές πτυχίο Bachelor!
Δανία: Η κυβέρνηση προώθησε την αυτόνομη λειτουργία των Γυμνασίων και το σύστημα πιστώσεων - κουπουνιών ανά μαθητή. Προωθήθηκε έτσι η ανταγωνιστική λειτουργία των σχολείων και η μείωση των δαπανών ανά μαθητή.
Φινλανδία: Τα σχολεία χρηματοδοτούνται 50% από κρατικά κονδύλια και 50% από τις επιχειρήσεις και τη φορολόγηση των δημοτών. Ενα μεγάλο μέρος του προγράμματός τους, το τοπικό ή ευέλικτο, είναι διαφοροποιημένο μαζί με το αντίστοιχο εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα, που κυμαίνεται από 14 μέχρι και 30 ώρες, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα του κάθε δήμου και το ενδιαφέρον των χορηγών (προμηθευτές εκπαίδευσης). Η πρόσληψη των εκπαιδευτικών γίνεται σε επίπεδο σχολικής μονάδας ή Πανεπιστημίου.
Ιρλανδία: Η «αποκέντρωση» των σχολείων σε επίπεδο Δήμου και Περιφέρειας οδήγησε τα σχολεία σε επιχειρηματικές δραστηριότητες και τετράωρη εργασία γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών μετά το μεσημέρι για εξεύρεση πόρων.
Βρετανία: Η «αποκέντρωση» της εκπαίδευσης έχει πραγματοποιηθεί εδώ και δεκαετίες με αποτέλεσμα την τραγική αμορφωσιά του 75% των αποφοίτων της κατώτερης μέσης εκπαίδευσης, το συχνό κλείσιμο σχολείων από την ΤΑ, λόγω έλλειψης πόρων, που εξαρτώνται από τις επιδόσεις των μαθητών στις γραπτές περιφερειακές εξετάσεις. Η πλήρης απαξίωση του εκπαιδευτικού επαγγέλματος οδήγησε σε εισαγωγή εκπαιδευτικών από το Μπαγκλαντές και την Ελλάδα. Οι χαμηλοί μισθοί, η ένταση της αξιολόγησης, το ύψος της χρηματοδότησης της σχολικής μονάδας καθορίζουν τη μοίρα ενός ελεγχόμενου εκπαιδευτικού που η δουλειά του βρίσκεται υπό διαρκή αίρεση.
Ιδιαίτερα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η υλοποίηση του «αποκεντρωμένου - διαφοροποιημένου σχολείου» έχει οδηγήσει κατά καιρούς σε αντιδράσεις απέναντι στις συνέπειες της στρατηγικής αυτής. Για παράδειγμα, στις πρόσφατες μαθητικές κινητοποιήσεις στη Γερμανία, ένα από τα κύρια αιτήματα ήταν «ένα σχολείο για όλους - έξω από το πολυμερές σχολείο». Στις ΗΠΑ αναλυτές αποδίδουν τις αρνητικές επιδόσεις των αμερικανικών σχολείων και στο γεγονός της υπέρμετρης διαφοροποίησης.

Σπέρνουν αυταπάτες για τον ταξικό χαρακτήρα της Παιδείας

Η θέση που κατά καιρούς διαπερνάει και την αντιπαράθεση στην ΤΑ από τις δυνάμεις του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και της σοσιαλδημοκρατίας, για μια αποκέντρωση χωρίς επιχειρήσεις και με κρατική χρηματοδότηση, σπέρνει αυταπάτες για τον ταξικό χαρακτήρα της Παιδείας και του σχολείου, για το χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων που συντελούνται, την επιδίωξη η ΤΑ να προσαρμόσει τις λειτουργίες της όχι στη βάση της εξυπηρέτησης των οξυμένων λαϊκών αναγκών, αλλά στη βάση των αναγκών των επιχειρήσεων.
Η κριτική στην «αποκέντρωση της εκπαίδευσης», «κάντε αποκέντρωση αλλά δώστε και χρήματα», είναι στην ίδια κατεύθυνση. Λες και το ζήτημα είναι μόνο αυτό και όχι η διαφοροποίηση του προγράμματος σπουδών, η παρέμβαση χορηγών κλπ.
Η επίθεση στον ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης ντύνεται από τη ρητορική περί συγκεντρωτισμού και ασφυκτικού εναγκαλισμού της Παιδείας από το κράτος. Η ένταση με την οποία γίνεται η επίθεση εκφράζει την αντικειμενική άμεση ανάγκη του κεφαλαίου να υποτάξει πιο οργανικά την εκπαίδευση στην κερδοφορία του, να σπάσει κάθε φραγμό σε αυτή του την προσπάθεια.
Η αντίληψη ότι με τον υπάρχοντα συγκεντρωτικό χαρακτήρα της σχέσης κράτους - εκπαίδευσης δεν έχουμε αποτελεσματική λειτουργία της εκπαίδευσης, επιδιώκει να συγκαλύψει την ταξικότητα της εκπαίδευσης. Για το κεφάλαιο, η αποτελεσματικότητα μετριέται με κριτήριο την προσαρμογή της εκπαίδευσης στις ανάγκες για κερδοφορία.
Η προπαγάνδα περί «κοινωνικής συμμετοχής και λογοδοσίας» επιδιώκει να αξιοποιήσει την αγανάκτηση της λαϊκής οικογένειας από το ξεπερασμένο αστικό εκπαιδευτικό σύστημα και στη βάση αυτή να δημιουργηθεί συναίνεση για το νέο γύρο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.
Το κύριο πρόβλημα της εκπαίδευσης δεν είναι ποσοτικό ζήτημα, ώστε να αντιμετωπιστεί με δείκτες και θεσμούς λογοδοσίας και αξιολόγησης. Ο λαϊκός έλεγχος, προγραμματισμός και απολογισμός της εκπαιδευτικής διαδικασίας εξαρτάται ουσιαστικά από το χαρακτήρα της κρατικής εξουσίας και της πολιτικής της, από τους ταξικούς σκοπούς της που εκφράζονται και στην εκπαιδευτική πολιτική.
Η αυτοτέλεια, δηλαδή η επίκληση της ανάγκης κάθε εκπαιδευτική μονάδα να καθορίζει μόνη της τη λειτουργία της, είναι ένας μύθος. Πέρα από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Παιδεία δε λειτουργεί σε κενό χώρου, αλλά είναι στοιχείο του ταξικού κρατικού μηχανισμού, σε συνθήκες βαθέματος των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η «αποκέντρωση» και η «αυτοτέλεια» σηματοδοτούν την πιο στενή υπαγωγή των εκπαιδευτικών μονάδων στις απαιτήσεις των μονοπωλίων.

Ανάγκη για ενιαίο μέτωπο πάλης

Από αυτή την άποψη το λαϊκό κίνημα για εμάς πρέπει να απορρίψει όλα τα ιδεολογήματα που συνοδεύουν την προώθηση της «αποκέντρωσης» και να διεκδικήσει την άμεση υποταγή της εκπαίδευσης στα συμφέροντα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας, με κριτήριο τη διευρυμένη ικανοποίηση των αναγκών της και όχι την εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις στην ΤΑ να συνταχτούν σε αυτή την λαϊκή αναγκαιότητα.
Ο αντιδραστικός - αντιλαϊκός σχεδιασμός για την εκπαίδευση πρέπει να βρει απέναντί του την οργανωμένη δύναμη του λαϊκού παράγοντα, των εκπαιδευτικών, της νεολαίας.
Οι αιρετοί στην ΤΑ και τα όργανά της, όσοι δεν ενστερνίζονται το μονόδρομο των επιχειρήσεων να σηκώσουν κεφάλι, να σταθούν στο πλάι του οργανωμένου κινήματος, στο πλάι της νεολαίας.
Αρωγοί ενός ενιαίου μετώπου πάλης που θα αντιπαλέψει και θα αποκαλύψει τις συνέπειες που θα υπάρξουν στο επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης, της διαφοροποίησης των αναλυτικών προγραμμάτων, στην τάση διεύρυνσης των μορφωτικών ανισοτήτων, στην αντικατάσταση των όποιων ψηγμάτων γενικής παιδείας από ένα κατώτατο επίπεδο δεξιοτήτων, τις συνέπειες μιας αντιδραστικής πολιτικής για την Παιδεία στην τσέπη της λαϊκής οικογένειας, στην ένταση των φοροεισπράξεων του δήμου, στην προσέλκυση χορηγών, δηλαδή στην πιο οργανική σύνδεση του σχολείου με τις επιχειρήσεις, στη δημιουργία του «αποκεντρωμένου - ευέλικτου - διαφοροποιημένου σχολείου» Ανώνυμη Εταιρεία.
Η εξέλιξη της επιστήμης και ο πλούτος της γνώσης απαιτεί βαθιές αλλαγές στην Παιδεία και στην Κοινωνία. Απαιτεί όλοι οι νέοι να ολοκληρώνουν την εκπαίδευσή τους μέσα από ένα σχολείο που θα παρέχει ισότιμα γενική μόρφωση σε όλους, σε όμοιες συνθήκες, χωρίς ταξικούς φραγμούς και φυλετικές διακρίσεις.
Μέσα από έναν τύπο σχολείου με ενιαία δομή, ενιαίο πρόγραμμα, ενιαία διοίκηση και λειτουργία, ενιαίο επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής και ενιαία εκπαιδευμένο εκπαιδευτικό προσωπικό. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση να συνδράμουν στο Μέτωπο για το 12χρονο ενιαίο δωρεάν και καθολικό σχολείο και την 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, για την ανάγκη να οργανωθεί η επαγγελματική εκπαίδευση μετά το 12χρονο και η ενιαία ανώτατη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Να πούνε καθολικό ΟΧΙ σε κάθε επιχειρηματική δράση στην εκπαίδευση.
Κατάργηση της ευέλικτης ζώνης, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, της αξιολόγησης, μέτρων συνοδευτικών της αποκέντρωσης. Κατάργηση των νόμων 2218 και 2240/94, των ΣΔΙΤ. Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 15% του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού. Καμιά μορφή ιδιωτικοποίησης της λειτουργίας και των υποδομών των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Κατάργηση του νόμου 2475/06.
Η ΤΑ ένα λόγο μπορεί να έχει στην Παιδεία, την απαίτησή της να αγκαλιάζει ως καθολικό και δωρεάν δικαίωμα όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις, να οργανώνει και να απαιτεί τη διασφάλιση των αναγκαίων και σύγχρονων δημόσιων υποδομών για εκπαίδευση, πολιτισμό, αθλητισμό στη βάση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και των διευρυμένων δυνατοτήτων της εποχής και της επιστήμης.

Διατμηματική Επιτροπή Αυτοδιοίκησης της ΚΕ του ΚΚΕ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

3/8/2011

 -- Για εκπαίδευση εναρμονισμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου

17/8/2010

 -- {ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ }

7/3/2010

 -- Αμάθεια σήμερα για εκμετάλλευση αύριο

26/11/2006

 -- Το πανόραμα της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης στην παιδεία*