Το αντεργατικό «μανιφέστο» του ΣΕΒ

Το αντεργατικό «μανιφέστο» του ΣΕΒ

Eurokinissi

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ με τον υπουργό Ανάπτυξης σε συνέδριο των βιομηχάνων τον περασμένο Μάη

Οι πυκνές παρεμβάσεις του ΣΕΒ το τελευταίο διάστημα για τα Εργασιακά αποδεικνύουν ότι οι στρατηγικές στοχεύσεις του κεφαλαίου παραμένουν διαχρονικά σταθερές, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση - διαχειριστής βρίσκεται στην εξουσία. Η υπογραφή μάλιστα του ΣΕΒ στο κείμενο της «κοινής συμφωνίας» των εργοδοτικών οργανώσεων με τη ΓΣΕΕ, που επεδίωξε το υπουργείο Εργασίας, ενόψει της διαπραγμάτευσης του Σεπτέμβρη με το κουαρτέτο, καθόλου δεν αλλάζει αυτές τις στοχεύσεις. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει.
Η «κοινή συμφωνία» των εταίρων είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα από την οποία οι καπιταλιστές ξεπλένουν όλη τη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζουν στην πράξη μέσα στους χώρους εργασίας και έχει εξελιχθεί σε πραγματική λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων. Κατά τον ίδιο τρόπο, προωθείται και ο περίφημος «κοινωνικός διάλογος» βασικό εργαλείο αφοπλισμού του εργατικού κινήματος μπροστά και στη νέα επίθεση που ετοιμάζεται το Φθινόπωρο.
Σε κάθε περίπτωση, η υπογραφή του ΣΕΒ στο κοινό κείμενο, σε τίποτα δεν τον εμποδίζει να θέτει ακόμα πιο επίμονα και προκλητικά τις δικές του ταξικές αξιώσεις. Ετσι, με τις δημόσιες τοποθετήσεις του προέδρου του, Θ. Φέσσα, αλλά και με κείμενα που δημοσίευσε τις τελευταίες μέρες, ο ΣΕΒ απαιτεί όχι μόνο την παγίωση και θωράκιση όλων των μέχρι τώρα ανατροπών στα Εργασιακά, αλλά και πρόσθετα μέτρα σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων. Ειδικότερα ο ΣΕΒ απαιτεί:
-- Πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και μάλιστα με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα αποτελεί «εξαίρεση» και ότι πρέπει να εφαρμοστούν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες. Ο ΣΕΒ αξιοποιεί το επιχείρημα της κυβέρνησης για τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, που αν εφαρμοστούν, η χώρα μας θα επιστρέψει στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα» και ζητά την ενσωμάτωσή τους χωρίς «νοθείες»! Οπως σημειώνει στο πρόσφατο Δελτίο του ο ΣΕΒ, σε διαφορετική περίπτωση η χώρα καταδικάζεται «σε ένα υψηλότερο ποσοστό ανεργίας... καθώς οι επενδυτές αποφεύγουν να δραστηριοποιούνται σε χώρες με υψηλό κόστος διαχείρισης του εργατικού δυναμικού της επιχείρησης». Σαφής επομένως και ο λόγος για τον οποίο ζητάνε την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων.
-- Τη δυνατότητα στους εργοδότες να κηρύσσουν ανταπεργία, και μάλιστα ως όπλο απέναντι στις «καταχρηστικές απεργίες» των εργαζομένων!
-- Για το συνδικαλιστικό νόμο, ισχυρίζεται ότι αυτός «πάσχει», θέτει ζήτημα «υπερπροστασίας» των συνδικαλιστών, όταν έχουμε μπαράζ απολύσεων και διώξεων στελεχών του ταξικού κινήματος για συνδικαλιστική δράση, ενώ θέτει και ζήτημα «αντιπροσωπευτικότητας» στην προκήρυξη απεργιών, θέλοντας να βάλει επιπλέον εμπόδια, αν όχι να καταργήσει εντελώς τη δυνατότητα που έχει ένα κλαδικό ή ένα μεγάλο επιχειρησιακό σωματείο να κηρύξει απεργία. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο τελευταίο του Δελτίο για τις απεργίες «οι απεργοί δεν μπορούν να κρατούν όμηρο την οικονομία... Ο υπερβολικός αριθμός απεργιών σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, συνιστά ανταγωνιστικό μειονέκτημα με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των δυναμικών εξωστρεφών επιχειρήσεων». Θυμίζουμε ότι ανάλογη υπόδειξη έκανε στην κυβέρνηση και ο επικεφαλής της «Cosco», στην πρόσφατη επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στην Κίνα.
-- Θεωρεί ως «νόθευση» των συλλογικών διαπραγματεύσεων την υποχρεωτική διαιτησία (ΟΜΕΔ), με τον ισχυρισμό μάλιστα ότι οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ «μπορεί να εκτινάξουν στα ύψη τα μισθολογικά κόστη των επιχειρήσεων» και πως μπορεί αυτό να αποθαρρύνει τις επενδύσεις. Αυτά λέγονται τη στιγμή που στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ οδηγούν σε μεγάλες μειώσεις τους εργατικούς μισθούς και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη μείωση και του μέσου μισθού. Αλλά προφανώς στους εργοδότες ούτε αυτό τους φτάνει.
-- Τέλος, ο ΣΕΒ θεωρεί ανέφικτη την επαναφορά της ΕΓΣΣΕ και επί της ουσίας τάσσεται υπέρ της εφαρμογής του κατώτερου μισθού όπως ορίζει ο νόμος Βρούτση, δηλαδή με απόφαση της κυβέρνησης, ζητώντας μόνο να απλοποιηθούν οι διαδικασίες. Και, βέβαια, ο ΣΕΒ τάσσεται αναφανδόν υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες πρέπει να υπερισχύουν απέναντι σε οποιαδήποτε καλύτερη κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική Σύμβαση. Οπως ωμά αναφέρει, «η χώρα πρέπει με οριστικό τρόπο να ενταχθεί στη λογική ότι υπερισχύουν εκείνες οι συμβάσεις που είναι πλησιέστερα στο χώρο εργασίας στον οποίο αφορούν. Με άλλα λόγια οι επιχειρησιακές συμβάσεις πρέπει σε κάθε περίπτωση να κατισχύουν, καθεστώς που υφίσταται τώρα».
Να λοιπόν πώς ο ΣΕΒ εννοεί τις «ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις»! Δεν έχει αντίρρηση να υπάρχουν, αλλά να υπερισχύουν σε κάθε περίπτωση οι επιχειρησιακές συμβάσεις, εκείνες δηλαδή που - μέσω και των «Ενώσεων Προσώπων» - ρίχνουν τα μεροκάματα στο ύψος του κατώτερου μισθού.