Η κατανόηση των αποτελεσμάτων των
εκλογών στην Αυστρία είναι σαφώς πιο εύκολη αν αναλογιστούμε μερικά
στοιχεία από την ιστορία της χώρας. Η Αυστρία υπήρξε για αιώνες
Ευρωπαϊκή υπερδύναμη. Έχει «χαρίσει» στην ανθρωπότητα το ψέμα, ότι ο
Αδόλφος Χίτλερ (γεννημένος Αυστριακός) ήταν Γερμανός και ο Βόλφγκανγκ
Αμαντέους Μότσαρτ (γεννημένος Γερμανός) ήταν Αυστριακός. Η Αυστρία έχασε
το μεγαλύτερο μέρος των εκτάσεών της με τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, στον
οποίο η ίδια έπαιξε σημαντικό ρόλο ως προς την έναρξή του.
Πριν αιώνες υπήρχε ένα ρητό: “bella gerant alii, tu felix Austria, nube!“. Η λατινική φράση σε ελεύθερη μετάφραση, προσαρμοσμένη στη σημερινή γλώσσα λέει: «άσε τους άλλους να κάνουν πολέμους και εσύ ευτυχισμένη Αυστρία κάνε γάμους». Και όντως, για αιώνες η Αυστρία έχτιζε μια αυτοκρατορία σχεδόν αποκλειστικά με γάμους της βασιλικής της οικογένειας. Οι Αψβούργοι, ο οίκος των βασιλιάδων, κατάφερε επίσης να φέρει το στέμμα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στην Βιέννη. Ως το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου οι Αυστριακοί άρχοντες είχαν τον τίτλο Kaiser.
Πρώτος Kaiser ήταν ο Albrecht. Επειδή τα λατινικά ήταν πολύ της μόδας στους γαλαζοαίματους της εποχής, είχε ως ρητό της διακυβέρνησής του το “amicus optima vitae possessio” (ένας φίλος είναι η μεγαλύτερη περιουσία στη ζωή). Η ενθρόνισή του ήταν μεγάλο επίτευγμα αφού η Αυστρία είχε παλιά ιδρυθεί ως αποικία των Γερμανών.
Από το 1438 ως την ήττα από τον Ναπολέοντα το 1806 οι Αψβούργοι ήταν αυτοκράτορες της «Άγιας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Γερμανικού Έθνους» που ίδρυσε ο Φράγκος βασιλιάς Κάρολος ο Μέγας, στις 25 Δεκεμβρίου του 800 στο Άαχεν. Η απώλεια του τίτλου καλύφθηκε με μια μικρή αλλαγή, από το 1806 ως το 1918 οι Αψβούργοι ήταν Αυτοκράτορες της Αυστρίας. Οι απόγονοι του Albrecht δεν είχαν την ανάγκη φίλων αλλά τίτλων. Έτσι, με την απώλεια του θρόνου, ως απόρροια της ήττας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, είχε βγει ένας νόμος στην Δημοκρατία της Αυστρίας, που ιδρύθηκε το 12/11/1918. Ο νόμος των Αψβούργων, όπως λέγεται, καθορίζει από της 3/4/1919, στο άρθρο 2, ότι κανένας Αψβούργος δεν δικαιούται να πατήσει το πόδι του στην Αυστρία, αν δεν υπογράψει πρώτα ότι στερείται κάθε δικαιώματος του βασιλικού οίκου. Οι Αυστριακοί τυπικά εξαφάνισαν τα von και κάθε άλλη γαλαζοαίματη παραπομπή από τα ονόματα τους. Τυπικά και με τον νόμο – στις καθημερινές κουβέντες όμως πάντα υπήρχε η περηφάνια για «τον Κάιζερ» και ειδικά για την Σίσσυ, την γυναίκα του προτελευταίου αυτοκράτορα.
Συμπτωματικά για την ψυχοσύνθεση των Αψβούργων είναι δυο γεγονότα. Η θετική απόκριση στην μεταφορά του οικογενειακού αρχείου στην Βουδαπέστη – ύστερα από κάλεσμα του ακροδεξιού πρωθυπουργού της χώρας Βίκτορ Όρμπαν και ο βίος και η πολιτεία του Όθωνα των Αψβούργων, Otto von Habsburg (20/11/1912 ως 4/7/2011). Ο μεγαλύτερος γιος του τελευταίου αυτοκράτορα και αρχηγός του οίκου κράτησε το «φον» στο όνομά του. Βάφτισε τον πρωτότοκό του Κάρολο, γεννημένο το 1961, μαζί με τον τίτλο «Καρόλος των Αψβούργων, Αρχιδούκας της Αυστρίας και Πρίγκηπας της Ουγγαρίας».
Ο πατριάρχης της οικογένειας ήταν ακροδεξιός και θρησκόληπτος. Ωστόσο όταν δοκίμασε στην δεκαετία του 1930 (πριν την προσάρτηση της Αυστρίας στο Ράιχ του Χίτλερ σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τέτοια κίνηση) να επανέλθει ως ηγέτης της Αυστρίας στην πατρίδα του, εισέπραξε ένα «καλύτερα τον Χίτλερ παρά τους Αψβούργους». Αξίζει να σημειωθεί ότι στα σκοτεινά χρόνια της Ευρώπης το 1933 με 1934 το κόμμα από το οποίο προέκυψε το σημερινό λαϊκό κόμμα της Αυστρίας, το ÖVP, ήταν υπεύθυνο για την κατάλυση δημοκρατίας στη χώρα και την δημιουργία μιας φασιστικής δικτατορίας. Ο Otto συμφωνούσε με τους εκεί φασίστες, είχε όμως μια αμοιβαία αντιπάθεια με τον Χίτλερ. Δικαιολόγησε το 2007 την συμπάθεια του στον φασιστικό δικτάτορα Dollfuss: «τον εκτιμούσα χωρίς όρια. Ο άνθρωπος ήταν θαρραλέος και έτοιμος να παλέψει ως το τέλος για την Αυστρία. Τότε έτσι τα έβλεπα. Πρέπει να σώσουμε την Αυστρία». Δήλωσε επίσης ότι συμφωνούσε με την διάλυση των συνδικάτων και κομμάτων, «αν πρόκειται για την χώρα τότε είμαι έτοιμος για όλα».
Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο και για πολλά χρόνια ο έκπτωτος μονάρχης ταξίδευε με διπλωματικό διαβατήριο του Ισπανού δικτάτορα Φράνκο, του (όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε) «παλιού του φίλου».
Στη συνέχεια, και αφού υπέγραψε το 1961 την δήλωση που απαιτούσε η Αυστρία, απέκτησε εκεί μετά από άλλα εφτά χρόνια το δικαίωμα να πατήσει το πόδι του στην πατρίδα του. Το δικαίωμα αυτό του χορηγήθηκε από ποιον άλλον; Από μια κυβέρνηση του ÖVP, που μετά της εκλογές του 1966 είχε αποκτήσει απόλυτη πλειοψηφία.
Ο παραλίγο αυτοκράτορας είχε εκφράσει με βεβαιότητα «ποιος θα με ενοχλήσει αν αποκτήσω τα πολιτικά δικαιώματα Αυστριακού, να διεκδικήσω με εκλογές την αλλαγή πολιτεύματος και την εκλογή μου ως αυτοκράτορα;».
Στον βίο του Otto von Habsburg μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε και κάτι ενδιαφέρον σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Otto von Habsburg από το 1979 ως το 1999 ήταν μέλος της Ευρωβουλής της οποία υπήρξε δυο φορές πρόεδρος, στην εναρκτήρια σύσταση σε σώμα μετά από Ευρωεκλογές. Εκπροσωπούσε το CSU, το βαυαρικό αδελφό κόμμα του λαϊκού CDU της Μέρκελ. Ήταν προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού της Βαυαρίας Στράους, του ανθρώπου που θεωρούσε την Ελληνική χούντα των συνταγματαρχών ως «η καλύτερη κυβέρνηση για τους Έλληνες».
Ο παθιασμένος αντικομμουνιστής ήταν άνθρωπος κλειδί στο αντιδραστικό γκρέμισμα του τοίχους. Σε συνεννόηση με την τότε κυβέρνηση της Ουγγαρίας διεξήγαγε ένα «Πανευρωπαϊκό πικ-νικ». Στης 19/8/1989 όταν άνοιξε τα σύνορα η Ουγγαρία με την Αυστρία, ο Otto von Habsburg φρόντισε να μπορέσουν να διαφύγουν χωρίς έλεγχο ταξιδιωτικών εγγράφων 661 τουρίστες από την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας προς την Αυστρία. Τους είχε ενημερώσει μέρες πριν με φέιγ βολάν, τα οποία μοιράστηκαν ως την Πολωνία. Μετά από αυτή την κίνηση άρχισε η πλήρης αποδόμηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, με τα σημερινά πασίγνωστα αποτελέσματα.
Όσον αφορά τα φρονήματα του Otto von Habsburg πρέπει να προστεθεί η μανιακή ομοφοβία του που την δικαιολογούσε με την απόλυτη προσήλωσή του στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Ο Habsburg είναι πνευματικός πατέρας του ξεπλύματος κάθε ναζιστικής ενοχής της χώρας του, αφού έβλεπε την Αυστρία ως “πρώτο θύμα του Χίτλερ”. Δεν τον ενοχλούσε το γεγονός ότι όταν ο Χίτλερ μπήκε με στρατεύματα στη χώρα για να την προσαρτήσει στο Ράιχ, υπήρχαν εκατομμύρια άνθρωποι με λουλούδια στους δρόμους να υποδεχτούν τον νέο τους άρχοντα. «Μα ήταν αυτονόητο όπως σε κάποιο ματς ποδοσφαίρου να στηθεί κάποιο γλέντι», εξηγούσε.
«Είναι σκάνδαλο να μην αναφέρεται η Αυστρία ως θύμα και σκάνδαλο η συζήτηση για ενοχή των Αυστριακών στα εγκλήματα των ναζί». Κατονόμασε και την πηγή του σκανδάλου – την Μόσχα του 1943…
Εκείνη κατά τον Habsburg ήταν υπεύθυνη για «μια από τις μεγαλύτερες πράξεις υποκρισίας και ψέματος». Που τα είπε αυτά; Στην Βιέννη το 2008 σε μια γιορτή του ÖVP, του κόμματος που αυτό το σαββατοκύριακο κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές στην Αυστρία υπό τον Σεμπάστιαν Κουρτς.
Και όποιος δεν κατάλαβε ως τώρα τι εστί ÖVP, ας αναλογιστεί ότι αυτό το κόμμα κάλεσε τον εν λόγω πολιτικό, ενώ ήταν γνωστό ότι αρθρογραφούσε στο ακροδεξιό Junge Freiheit της Γερμανίας, με θέσεις όπως: «οι ΗΠΑ είναι υπό κατοχή των Εβραίων και Μαύρων ενώ είναι αποδυναμωμένοι οι λευκοί» (2002).
Βέβαια δίπλα από το ÖVP θα υπάρχει ως κυβερνητικός εταίρος και το FPÖ. Ένα κόμμα που επάξια διεκδικεί τον τίτλο του νόμιμου διαδόχου αυτών που γέννησαν τον Χίτλερ. Αφού στις γραμμές του υπάρχουν δηλωμένοι εθνικοσοσιαλιστές.
Καληνύχτα Αυστρία…
Πριν αιώνες υπήρχε ένα ρητό: “bella gerant alii, tu felix Austria, nube!“. Η λατινική φράση σε ελεύθερη μετάφραση, προσαρμοσμένη στη σημερινή γλώσσα λέει: «άσε τους άλλους να κάνουν πολέμους και εσύ ευτυχισμένη Αυστρία κάνε γάμους». Και όντως, για αιώνες η Αυστρία έχτιζε μια αυτοκρατορία σχεδόν αποκλειστικά με γάμους της βασιλικής της οικογένειας. Οι Αψβούργοι, ο οίκος των βασιλιάδων, κατάφερε επίσης να φέρει το στέμμα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στην Βιέννη. Ως το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου οι Αυστριακοί άρχοντες είχαν τον τίτλο Kaiser.
Πρώτος Kaiser ήταν ο Albrecht. Επειδή τα λατινικά ήταν πολύ της μόδας στους γαλαζοαίματους της εποχής, είχε ως ρητό της διακυβέρνησής του το “amicus optima vitae possessio” (ένας φίλος είναι η μεγαλύτερη περιουσία στη ζωή). Η ενθρόνισή του ήταν μεγάλο επίτευγμα αφού η Αυστρία είχε παλιά ιδρυθεί ως αποικία των Γερμανών.
Από το 1438 ως την ήττα από τον Ναπολέοντα το 1806 οι Αψβούργοι ήταν αυτοκράτορες της «Άγιας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Γερμανικού Έθνους» που ίδρυσε ο Φράγκος βασιλιάς Κάρολος ο Μέγας, στις 25 Δεκεμβρίου του 800 στο Άαχεν. Η απώλεια του τίτλου καλύφθηκε με μια μικρή αλλαγή, από το 1806 ως το 1918 οι Αψβούργοι ήταν Αυτοκράτορες της Αυστρίας. Οι απόγονοι του Albrecht δεν είχαν την ανάγκη φίλων αλλά τίτλων. Έτσι, με την απώλεια του θρόνου, ως απόρροια της ήττας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, είχε βγει ένας νόμος στην Δημοκρατία της Αυστρίας, που ιδρύθηκε το 12/11/1918. Ο νόμος των Αψβούργων, όπως λέγεται, καθορίζει από της 3/4/1919, στο άρθρο 2, ότι κανένας Αψβούργος δεν δικαιούται να πατήσει το πόδι του στην Αυστρία, αν δεν υπογράψει πρώτα ότι στερείται κάθε δικαιώματος του βασιλικού οίκου. Οι Αυστριακοί τυπικά εξαφάνισαν τα von και κάθε άλλη γαλαζοαίματη παραπομπή από τα ονόματα τους. Τυπικά και με τον νόμο – στις καθημερινές κουβέντες όμως πάντα υπήρχε η περηφάνια για «τον Κάιζερ» και ειδικά για την Σίσσυ, την γυναίκα του προτελευταίου αυτοκράτορα.
Συμπτωματικά για την ψυχοσύνθεση των Αψβούργων είναι δυο γεγονότα. Η θετική απόκριση στην μεταφορά του οικογενειακού αρχείου στην Βουδαπέστη – ύστερα από κάλεσμα του ακροδεξιού πρωθυπουργού της χώρας Βίκτορ Όρμπαν και ο βίος και η πολιτεία του Όθωνα των Αψβούργων, Otto von Habsburg (20/11/1912 ως 4/7/2011). Ο μεγαλύτερος γιος του τελευταίου αυτοκράτορα και αρχηγός του οίκου κράτησε το «φον» στο όνομά του. Βάφτισε τον πρωτότοκό του Κάρολο, γεννημένο το 1961, μαζί με τον τίτλο «Καρόλος των Αψβούργων, Αρχιδούκας της Αυστρίας και Πρίγκηπας της Ουγγαρίας».
Ο πατριάρχης της οικογένειας ήταν ακροδεξιός και θρησκόληπτος. Ωστόσο όταν δοκίμασε στην δεκαετία του 1930 (πριν την προσάρτηση της Αυστρίας στο Ράιχ του Χίτλερ σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τέτοια κίνηση) να επανέλθει ως ηγέτης της Αυστρίας στην πατρίδα του, εισέπραξε ένα «καλύτερα τον Χίτλερ παρά τους Αψβούργους». Αξίζει να σημειωθεί ότι στα σκοτεινά χρόνια της Ευρώπης το 1933 με 1934 το κόμμα από το οποίο προέκυψε το σημερινό λαϊκό κόμμα της Αυστρίας, το ÖVP, ήταν υπεύθυνο για την κατάλυση δημοκρατίας στη χώρα και την δημιουργία μιας φασιστικής δικτατορίας. Ο Otto συμφωνούσε με τους εκεί φασίστες, είχε όμως μια αμοιβαία αντιπάθεια με τον Χίτλερ. Δικαιολόγησε το 2007 την συμπάθεια του στον φασιστικό δικτάτορα Dollfuss: «τον εκτιμούσα χωρίς όρια. Ο άνθρωπος ήταν θαρραλέος και έτοιμος να παλέψει ως το τέλος για την Αυστρία. Τότε έτσι τα έβλεπα. Πρέπει να σώσουμε την Αυστρία». Δήλωσε επίσης ότι συμφωνούσε με την διάλυση των συνδικάτων και κομμάτων, «αν πρόκειται για την χώρα τότε είμαι έτοιμος για όλα».
Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο και για πολλά χρόνια ο έκπτωτος μονάρχης ταξίδευε με διπλωματικό διαβατήριο του Ισπανού δικτάτορα Φράνκο, του (όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε) «παλιού του φίλου».
Στη συνέχεια, και αφού υπέγραψε το 1961 την δήλωση που απαιτούσε η Αυστρία, απέκτησε εκεί μετά από άλλα εφτά χρόνια το δικαίωμα να πατήσει το πόδι του στην πατρίδα του. Το δικαίωμα αυτό του χορηγήθηκε από ποιον άλλον; Από μια κυβέρνηση του ÖVP, που μετά της εκλογές του 1966 είχε αποκτήσει απόλυτη πλειοψηφία.
Ο παραλίγο αυτοκράτορας είχε εκφράσει με βεβαιότητα «ποιος θα με ενοχλήσει αν αποκτήσω τα πολιτικά δικαιώματα Αυστριακού, να διεκδικήσω με εκλογές την αλλαγή πολιτεύματος και την εκλογή μου ως αυτοκράτορα;».
Στον βίο του Otto von Habsburg μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε και κάτι ενδιαφέρον σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Otto von Habsburg από το 1979 ως το 1999 ήταν μέλος της Ευρωβουλής της οποία υπήρξε δυο φορές πρόεδρος, στην εναρκτήρια σύσταση σε σώμα μετά από Ευρωεκλογές. Εκπροσωπούσε το CSU, το βαυαρικό αδελφό κόμμα του λαϊκού CDU της Μέρκελ. Ήταν προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού της Βαυαρίας Στράους, του ανθρώπου που θεωρούσε την Ελληνική χούντα των συνταγματαρχών ως «η καλύτερη κυβέρνηση για τους Έλληνες».
Ο παθιασμένος αντικομμουνιστής ήταν άνθρωπος κλειδί στο αντιδραστικό γκρέμισμα του τοίχους. Σε συνεννόηση με την τότε κυβέρνηση της Ουγγαρίας διεξήγαγε ένα «Πανευρωπαϊκό πικ-νικ». Στης 19/8/1989 όταν άνοιξε τα σύνορα η Ουγγαρία με την Αυστρία, ο Otto von Habsburg φρόντισε να μπορέσουν να διαφύγουν χωρίς έλεγχο ταξιδιωτικών εγγράφων 661 τουρίστες από την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας προς την Αυστρία. Τους είχε ενημερώσει μέρες πριν με φέιγ βολάν, τα οποία μοιράστηκαν ως την Πολωνία. Μετά από αυτή την κίνηση άρχισε η πλήρης αποδόμηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, με τα σημερινά πασίγνωστα αποτελέσματα.
Όσον αφορά τα φρονήματα του Otto von Habsburg πρέπει να προστεθεί η μανιακή ομοφοβία του που την δικαιολογούσε με την απόλυτη προσήλωσή του στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Ο Habsburg είναι πνευματικός πατέρας του ξεπλύματος κάθε ναζιστικής ενοχής της χώρας του, αφού έβλεπε την Αυστρία ως “πρώτο θύμα του Χίτλερ”. Δεν τον ενοχλούσε το γεγονός ότι όταν ο Χίτλερ μπήκε με στρατεύματα στη χώρα για να την προσαρτήσει στο Ράιχ, υπήρχαν εκατομμύρια άνθρωποι με λουλούδια στους δρόμους να υποδεχτούν τον νέο τους άρχοντα. «Μα ήταν αυτονόητο όπως σε κάποιο ματς ποδοσφαίρου να στηθεί κάποιο γλέντι», εξηγούσε.
«Είναι σκάνδαλο να μην αναφέρεται η Αυστρία ως θύμα και σκάνδαλο η συζήτηση για ενοχή των Αυστριακών στα εγκλήματα των ναζί». Κατονόμασε και την πηγή του σκανδάλου – την Μόσχα του 1943…
Εκείνη κατά τον Habsburg ήταν υπεύθυνη για «μια από τις μεγαλύτερες πράξεις υποκρισίας και ψέματος». Που τα είπε αυτά; Στην Βιέννη το 2008 σε μια γιορτή του ÖVP, του κόμματος που αυτό το σαββατοκύριακο κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές στην Αυστρία υπό τον Σεμπάστιαν Κουρτς.
Και όποιος δεν κατάλαβε ως τώρα τι εστί ÖVP, ας αναλογιστεί ότι αυτό το κόμμα κάλεσε τον εν λόγω πολιτικό, ενώ ήταν γνωστό ότι αρθρογραφούσε στο ακροδεξιό Junge Freiheit της Γερμανίας, με θέσεις όπως: «οι ΗΠΑ είναι υπό κατοχή των Εβραίων και Μαύρων ενώ είναι αποδυναμωμένοι οι λευκοί» (2002).
Βέβαια δίπλα από το ÖVP θα υπάρχει ως κυβερνητικός εταίρος και το FPÖ. Ένα κόμμα που επάξια διεκδικεί τον τίτλο του νόμιμου διαδόχου αυτών που γέννησαν τον Χίτλερ. Αφού στις γραμμές του υπάρχουν δηλωμένοι εθνικοσοσιαλιστές.
Καληνύχτα Αυστρία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου