Μπορεί ο πληθυσμός στη Γερμανία να βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ, τα
λεγόμενα «νέα ομόσπονδα κρατίδια», δηλαδή όσα προέκυψαν μετά την
προσάρτηση της ΓΛΔ στη Δυτική Γερμανία το 1990, βρίσκονται σε ελεύθερη
πληθυσμιακή πτώση.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοιχεία του ινστιτούτου Ifo, ολόκληρες περιοχές, κυρίως της υπαίθρου στην αλλοτινή επικράτεια της ΓΛΔ, απειλούνται με ερήμωση. Η πληθυσμιακή μείωση ωστόσο αφορά και τα αστικά κέντρα, με εξαίρεση εύλογη εξαίρεση το Βερολίνο, ως πρωτεύουσα της ενιαίας Γερμανίας από το 1990. Όπως αποδεικνύουν οι αριθμοί από τις στατιστικές υπηρεσίες των εν λόγω κρατιδίων, από το 1991 ως το 2018 πάνω από 2 εκατομμύρια κάτοικοι της τέως ΓΛΔ εγκατέλειψαν τις περιοχές τους για να μεταναστεύσουν στα δυτικά, που την ίδια περίοδο, μαζί με την πρωτεύουσα κατέγραψαν αύξηση 5 εκ. κατοίκων.
Αυτό σημαίνει πως σε αυτές τις περιοχές ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 60% σε σχέση με πριν το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ στην ανατολική Γερμανία υπάρχει μείωση κατά 15% ακόμα και σε σύγκριση με τη δεκαετία του ’30. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των κατοίκων στα νέα κρατίδια κυμαίνεται στα επίπεδα το 1905.
Προφανώς κανείς δεν περιμένει από τους υπεύθυνους της έρευνας και τα αστικά ΜΜΕ που ανέδειξαν το θέμα να παραδεχθούν πως ο καπιταλισμός είναι αυτός που οδήγησε δημογραφικά την ανατολική Γερμανία κυριολεκτικά 114 χρόνια πίσω. Αντιθέτως, θα μάθει πως για όλα φταίει ο επάρατος σοσιαλισμός, του οποίου το “βάρος” αδυνατούν τάχα να αποτινάξουν τα νέα κρατίδια. Θα διαβάσει ότι δεν έγινε κάτι φοβερά καινούριο, αλλά απλώς επαναλαμβάνεται το φαινόμενο της πληθυσμιακής διαρροής από ανατολή σε δύση, που παρατηρούνταν και επί ΓΛΔ. Την κουτοπονηριά και τις μισές αλήθειες αυτού του επιχειρήματος αναδεικνύει το παρακάτω γράφημα, από το σχετικό άρθρο της Die Welt, που δείχνει τη δημογραφική εξέλιξη των δυο τμημάτων της Γερμανίας από το 1871, χρονιά ίδρυσης του γερμανικού κράτους ως το 2017. Εκεί μπορεί κανείς να δει ξεκάθαρα πως, με εξαίρεση τη δεκαετία του ’50, όπου πράγματι η ψαλίδα μεγάλωνε μεταξύ των δυο μεταπολεμικών κρατών, λόγω της στοχευμένης πολιτικής προσέλκυσης ειδικευμένου εργατικού κι επιστημονικού δυναμικού στην ΟΔΓ από τη ΓΛΔ, η οποία αποτέλεσε και έναν από τους βασικότερους λόγους οικοδόμησης του τείχους, για τις επόμενες δεκαετίες φαίνεται ξεκάθαρα μια δημογραφική σταθεροποίηση εκατέρωθεν. Όλ’ αυτά για να ξανανοίξει το χάσμα ακριβώς μετά τη διάλυση της ΓΛΔ, με ρυθμούς ιστορικά πρωτόγνωρους και χωρίς να φαίνεται καμιά αναστροφή της τάσης στον ορίζοντα, αλλά μάλλον το αντίθετο.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοιχεία του ινστιτούτου Ifo, ολόκληρες περιοχές, κυρίως της υπαίθρου στην αλλοτινή επικράτεια της ΓΛΔ, απειλούνται με ερήμωση. Η πληθυσμιακή μείωση ωστόσο αφορά και τα αστικά κέντρα, με εξαίρεση εύλογη εξαίρεση το Βερολίνο, ως πρωτεύουσα της ενιαίας Γερμανίας από το 1990. Όπως αποδεικνύουν οι αριθμοί από τις στατιστικές υπηρεσίες των εν λόγω κρατιδίων, από το 1991 ως το 2018 πάνω από 2 εκατομμύρια κάτοικοι της τέως ΓΛΔ εγκατέλειψαν τις περιοχές τους για να μεταναστεύσουν στα δυτικά, που την ίδια περίοδο, μαζί με την πρωτεύουσα κατέγραψαν αύξηση 5 εκ. κατοίκων.
Αυτό σημαίνει πως σε αυτές τις περιοχές ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 60% σε σχέση με πριν το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ στην ανατολική Γερμανία υπάρχει μείωση κατά 15% ακόμα και σε σύγκριση με τη δεκαετία του ’30. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των κατοίκων στα νέα κρατίδια κυμαίνεται στα επίπεδα το 1905.
Προφανώς κανείς δεν περιμένει από τους υπεύθυνους της έρευνας και τα αστικά ΜΜΕ που ανέδειξαν το θέμα να παραδεχθούν πως ο καπιταλισμός είναι αυτός που οδήγησε δημογραφικά την ανατολική Γερμανία κυριολεκτικά 114 χρόνια πίσω. Αντιθέτως, θα μάθει πως για όλα φταίει ο επάρατος σοσιαλισμός, του οποίου το “βάρος” αδυνατούν τάχα να αποτινάξουν τα νέα κρατίδια. Θα διαβάσει ότι δεν έγινε κάτι φοβερά καινούριο, αλλά απλώς επαναλαμβάνεται το φαινόμενο της πληθυσμιακής διαρροής από ανατολή σε δύση, που παρατηρούνταν και επί ΓΛΔ. Την κουτοπονηριά και τις μισές αλήθειες αυτού του επιχειρήματος αναδεικνύει το παρακάτω γράφημα, από το σχετικό άρθρο της Die Welt, που δείχνει τη δημογραφική εξέλιξη των δυο τμημάτων της Γερμανίας από το 1871, χρονιά ίδρυσης του γερμανικού κράτους ως το 2017. Εκεί μπορεί κανείς να δει ξεκάθαρα πως, με εξαίρεση τη δεκαετία του ’50, όπου πράγματι η ψαλίδα μεγάλωνε μεταξύ των δυο μεταπολεμικών κρατών, λόγω της στοχευμένης πολιτικής προσέλκυσης ειδικευμένου εργατικού κι επιστημονικού δυναμικού στην ΟΔΓ από τη ΓΛΔ, η οποία αποτέλεσε και έναν από τους βασικότερους λόγους οικοδόμησης του τείχους, για τις επόμενες δεκαετίες φαίνεται ξεκάθαρα μια δημογραφική σταθεροποίηση εκατέρωθεν. Όλ’ αυτά για να ξανανοίξει το χάσμα ακριβώς μετά τη διάλυση της ΓΛΔ, με ρυθμούς ιστορικά πρωτόγνωρους και χωρίς να φαίνεται καμιά αναστροφή της τάσης στον ορίζοντα, αλλά μάλλον το αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου