Αυτό που φοβίζει τα μονοπώλια είναι η δύναμη του ΚΚΕ
Η ομιλία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ στο Ηράκλειο Κρήτης
 Icon |
«Είναι ολοφάνερο πλέον ότι έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο. Εμείς οι κομμουνιστές οφείλουμε σ' αυτό το διάστημα να παλέψουμε ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα, δεν έχουμε την πολυτέλεια των προηγούμενων εκλογικών αγώνων, όπου κυρίως ενδιαφερόμασταν και πολύ καλά κάναμε να ανοίγουμε έναν ειδικό διάλογο με το λαό, με κείνους που είχαμε επικοινωνήσει στους αγώνες, να αποδώσουμε το νόημα της ψήφου στο ΚΚΕ, να τους τα λέμε με υπευθυνότητα την άλλη μέρα από τις εκλογές. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Υποχρεωμένοι να φτάσουμε στις κάλπες με αγώνες
Μέχρι την Κυριακή που θα ανοίξουν οι κάλπες η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ θα υλοποιεί συνεχώς μέτρα. Δεν πρόκειται να σταματήσει καθόλου. Μπορεί να μη χρειάζεται να τα αποφασίσει στη Βουλή, θα αποφασίζονται σε Υπουργικά Συμβούλια, αλλά θα παίρνει μέτρα. Αυτό άλλωστε τους υποχρεώνει από τις δεσμεύσεις τους μέχρι σήμερα και είναι και η "επιταγή" όπως λένε και της ΕΕ. Είναι πολύ φυσικό μέχρι τη μάχη των εκλογών παράλληλα να ξεσπάνε αγώνες, να πρωτοστατούμε κι εμείς σ' αυτούς. Ξαναλέω, γιατί θα εφαρμόζονται και μέτρα για πρώτη φορά κι εμείς δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε και δεν μπορούμε μόνο να συζητάμε με το λαό για την ψήφο - βεβαίως πρέπει να το κάνουμε - αλλά δεν πρέπει να υπάρχει κατηγορία εργαζομένων που δε μας βρίσκει δίπλα τους μαζί στους αγώνες. Ακόμα, αν θέλετε, κι όταν ξεσπάνε κάποιες κινητοποιήσεις που μπορεί να μην έχουν ολοκληρωμένα αιτήματα, σε ορισμένες περιπτώσεις τα αιτήματά τους να αποπροσανατολίζουν κιόλας. Παρ' όλα αυτά εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε κοντά στον εργάτη, στον υπάλληλο, στον μικρό παραγωγό αγρότη και τον μικρομαγαζάτορα. Γιατί, όπως ξέρετε, εμείς έχουμε τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή, δε μιλάμε γενικά και αφηρημένα για το λαό, δε λέμε γενικά και αφηρημένα "όλοι υποφέρουν". Εμείς δεν είμαστε στο πλευρό όλων ανεξέλεγκτα. Είμαστε όμως στο πλευρό της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αυτούς που εμείς προσδιορίζουμε πολύ καθαρά εργατική τάξη ανεξάρτητα υπό ποιες μορφές εργασίας δουλεύουν, ανεξάρτητα αν είναι στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, στις πρώην ΔΕΚΟ, στις τράπεζες κ.λπ. - εδώ εξαιρούμε διευθυντικά κι ανώτερα στελέχη, είναι κατανοητό. Είμαστε με τους μικρομαγαζάτορες, μικρεμπόρους, μικρούς επαγγελματίες που νιώθουν στο σβέρκο τους την πίεση μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων και μονοπωλίων και είμαστε με τους φτωχούς μικροπαραγωγούς αγρότες. Μάλιστα, δεχτήκαμε και μια πρόκληση εδώ στην Κρήτη από την κ. Μπακογιάννη, αλλά και την ηγεσία ορισμένων συνδικαλιστικών φορέων αγροτών. Μας καλούν να ζητήσουμε από τους ναυτεργάτες να μην κάνουν απεργία Δευτέρα και Τρίτη, να μην κάνουν κυλιόμενες απεργίες γιατί έτσι, λένε, θα καταστραφεί η αγροτιά της Κρήτης, που δε θα μπορεί να κάνει εξαγωγές προϊόντων σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης.
Αγώνες που απαντούν στην ολομέτωπη επίθεση
 ΡΙΖΟΠΣΑΣΤΗΣ |
Οταν λοιπόν η επίθεση είναι ενιαία και ολομέτωπη - γενικά πάντα ήταν αλλά δε γινόταν ταυτόχρονα, σήμερα δεν υπάρχει μέτρο που δεν αφορά όλους - η θέση λοιπόν του ΚΚΕ είναι αν υπάρχει εμπειρία κι αν μιλάμε για φτωχούς παραγωγούς, όχι για τους μεγάλους, τότε είναι αδύνατον η απεργία ενός κλάδου να στρέφεται εναντίον ενός άλλου. Βεβαίως, μια απεργία στα μέσα μεταφοράς μας δυσκολεύει να πάρουμε το λεωφορείο, αλλά αυτό θα δούμε; Οταν αυτή τη στιγμή μπροστά μας υπάρχει καταιγίδα - είμαστε στη μέση των μέτρων, δεν υπάρχει τέλος στα μέτρα που προγραμματίζουν να πάρουν - μπορούμε να σκεφτούμε τέτοιο πράγμα; Ισα ίσα εμείς λέμε όλοι για έναν και ένας για όλους. Με κάθε τρόπο πρέπει να εκδηλώνεται η αλληλεγγύη. Και μακάρι να φτάσουμε σε μεγάλες πανεργατικές πολιτικές απεργίες.
 ΡΙΖΟΠΣΑΣΤΗΣ |
Βάζουν στο λαό τρομοκρατικά διλήμματα
 ΡΙΖΟΠΣΑΣΤΗΣ |
Την πτώχευση τη ζει ήδη ο λαός
Είναι λοιπόν ένα καθαρά τρομοκρατικό δίλημμα που καλούν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη να ξεχάσει τα βάσανά της και δεν είναι συνηθισμένα βάσανα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τέτοια επίθεση η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, δεν την έχει ζήσει. Πήραν κατακτήσεις χρόνων με αίμα και θυσίες κατακτημένες, μερικές απ' αυτές ήταν περιφρονημένες, χύθηκε αίμα το '25 για να γίνουν τα ασφαλιστικά ταμεία το '35, χύθηκε αίμα το '50 για να παρθούν κάποια μέτρα το '60. Ετσι γίνεται συνήθως. Και η επίθεση αυτή δεν έχει τελειωμό. Και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά όλη την Ευρώπη και τους λαούς των γύρω περιοχών που τους απειλούν με αίμα και τους έχουν οδηγήσει σε αίμα στη γειτονιά μας και στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Θα πάμε λοιπόν με αυτήν την τρομοκρατία.
Ομως, αν δούμε τα πράγματα λίγο ψύχραιμα, το δίλημμα αυτό που θέτει το "Βήμα", η τρομοκρατία, θα είναι το κύριο. Θα δούμε ότι βάζει ένα ερώτημα που αξίζει να το σκεφτούμε. Κάνει όμως και μια λαθροχειρία. Λέει "με την Ευρώπη και το ευρώ ή με την πτώχευση και την επανάσταση". Η πτώχευση είναι στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος. Και η λαθροχειρία είναι η εξής: Λέει με την Ευρώπη - εντάξει, δε βάζει εδώ με τους Ελληνες καπιταλιστές, με την αστική τάξη της χώρας μας, την ευρωπαϊκή αστική τάξη και την πτώχευση - αυτό είναι το πρώτο σκέλος, ή, λέει, "κοινωνική αναταραχή". Εμείς λέμε: Κοινωνικούς αγώνες, κοινωνικοπολιτικό παλλαϊκό μέτωπο των εργατών, των αγροτών, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, με την πολιτική αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής. `Η, εμείς το λέμε κι αλλιώς: "Με την εξουσία των μονοπωλίων, ή με την εργατική - λαϊκή εξουσία"; Κάνει μια λαθροχειρία, την πτώχευση την βάζει στο δεύτερο σκέλος, αλλά η πτώχευση είναι στο πρώτο. Είναι σ' αυτό που λέει "με την Ευρώπη και το ευρώ" γιατί την πτώχευση ο λαός τη ζει ήδη. Ποιον απειλεί με πτώχευση; Η πορεία άτακτης πτώχευσης του λαού είναι μπροστά και μάλιστα εμείς προσθέτουμε το εξής πράγμα: Θα τα καταφέρει η αστική τάξη της χώρας και οι αστικές κυβερνήσεις να έχουν αυτό που λέμε μελετημένη - συγκροτημένη για ένα τμήμα του κεφαλαίου, ή θα γίνει ανεξέλεγκτη η πτώχευση, καθολική στην Ελλάδα; Κι αυτό δεν έχει κλείσει, ότι με το 50 - 50 το "κούρεμα" τελείωσε. Κι αν δείτε τι γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση και μ' αυτό το δήθεν πρόγραμμα σωτηρίας της αστικής τάξης και της κερδοφορίας, μάλλον δε θα μπορέσει να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία με το "κούρεμα", ή αν θα χρειαστεί καινούρια δανειακή συνθήκη και καταλαβαίνετε τι είναι. Και μάλιστα για κάθε ένα εκατομμύριο ευρώ που θα δίνουν κάθε μήνα, θα πρέπει να προηγούνται αποφάσεις του Κοινοβουλίου με συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα. Πρώτα θα φτάσουν το μισθό, όπως είπαν, στο επίπεδο Κροατίας - τ' ακούσατε αυτά - Βουλγαρίας, Ρουμανίας, αυτή θα είναι "η Ελλάδα του σκληρού πυρήνα" και της "σύγκλισης των μισθών και του επιπέδου ζωής".
Το πραγματικό δίλημμα
Εν πάση περιπτώσει, έστω παραφρασμένο, έστω νοθευμένο, αυτό το ζήτημα μπαίνει, δεν μπαίνει μόνο εκλογικά, δηλαδή: `Η με την εξουσία των μονοπωλίων ή με την εργατική - λαϊκή εξουσία. Δεν είναι αποκλειστικό εκλογικό ζήτημα, είναι καθημερινότητα. Είναι το ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει το λαό και να απασχολήσει και κείνους που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που τη θέλουν, φοβούνται, δεν ξέρουν, φοβούνται τη ρήξη, τη σύγκρουση, το βλέπουν σαν κάτι άγνωστο, καταλαβαίνουν ότι πρέπει να πάρουν κι αυτοί μέρος, δεν μπορεί να είναι έργο μιας μειοψηφίας. Ομως αυτό το ερώτημα μπαίνει καθημερινά και βεβαίως και στην κάλπη. Δεν είναι στενά εκλογικό αλλά θα μετρήσει και η κάλπη. Εμείς νιώθουμε πολύ μεγάλη την ευθύνη μας να πείσουμε όσο γίνεται περισσότερους όχι ότι έχουν δίκιο, γιατί το ξέρουν ότι έχουν δίκιο, ούτε ακόμα να τους πείσουμε ότι το ΚΚΕ στάθηκε στο πλευρό τους, δεν έλειψε ποτέ από κανέναν μικρό ή μεγάλο αγώνα. Με αυτές τις δυνάμεις που έχουμε και με τις όποιες αδυναμίες και ελλείψεις έχουμε, που σαφώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε και διορθώσουμε, δύσκολα θα βρούμε ανθρώπους μέσα από το λαό, έντιμους, καλοπροαίρετους ανθρώπους που θα πουν ότι το ΚΚΕ δε στάθηκε δίπλα τους. Δε χρειάζεται να τους πείσουμε γι' αυτό. Κάναμε το καθήκον μας και για να 'μαστε κομμουνιστές έπρεπε να το κάνουμε. Αυτό που πρέπει να τους πούμε είναι ότι όταν φτάνουν στην κάλπη, δυστυχώς η λαϊκή συνείδηση πισωγυρίζει εκείνη τη μέρα, στην κάλπη. Και την άλλη μέρα αρχίζει, "οχ", ότι "είμαστε κοψοχέρηδες", γιατί, σκέφτεται εκείνη τη μέρα - όπως τον εκφοβίζουν και τον τρομάζουν - σκέφτεται, "πρέπει εσύ να ψηφίσεις να βγει μια σταθερή κυβέρνηση που να έχει όλον τον χρόνο μπροστά της να μην ξαναγίνουν εκλογές, να μην υπάρχει ακυβερνησία" κ.λπ. Ε, όχι! Τα εργατικά, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να ξεφύγουν απ' αυτό για τον εξής λόγο: Γιατί έζησαν σταθερές κυβερνήσεις, έζησαν και περιόδους που δε σχηματίστηκε αυτοδύναμη κυβέρνηση, ξαναγίνονταν εκλογές και τελικά τα μάζευαν και ερχόταν μια σταθερή κυβέρνηση. Και λοιπόν;
Να 'ναι αδύναμη η κυβέρνηση
Μακάρι να μπορούσαμε μέσα από τις εκλογές να ανατραπεί η κυβέρνηση των μονοπωλίων. Αυτό δεν είναι δυνατόν και δεν είναι δυνατόν γιατί δεν έχει προηγηθεί τέτοιο κίνημα που είναι σε θέση να επιβάλει ανατροπές, και στο κάτω κάτω αν δε γίνει ανατροπή συνείδησης, αν δε γίνει ανατροπή συσχετισμού δύναμης μέσα στην κοινωνία, δεν μπορεί να γίνει από την κάλπη. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να ξοφλήσουμε από αντιλαϊκές κυβερνήσεις, τουλάχιστον, για να είμαστε ρεαλιστές, να μην πετάμε στα σύννεφα και να βλέπουμε ροζ όνειρα, ας πάει να βγει μια κυβέρνηση όσο γίνεται πιο αδύναμη. Μειοψηφική. Μπορεί να έχει - γιατί υπάρχει και το πριμ των 50 εδρών - κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά πρέπει να 'ναι μειοψηφία μέσα στο λαό. Και μάλιστα ποτέ δεν είχαμε κυβέρνηση του 51%. Πάντα ήταν κάτω από το 50% και με 38% κάνεις κυβέρνηση. Θα πρέπει να πάθουν μεγάλη συντριβή τα δύο κόμματα και τα εξαπτέρυγά τους, γιατί έχουν και εξαπτέρυγα και τα έχουν για να τα χρησιμοποιήσουν για να κάνουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Φτάνει αυτό; Οχι. Δε φτάνει καθόλου αυτό.
Η σημασία των εκλογών
Υπάρχει και μια δεύτερη προϋπόθεση και θα 'λεγα ότι πρώτη προϋπόθεση για να έχεις μια τέτοια κυβέρνηση, είναι από την κάλπη να βγει όσο γίνεται πιο ισχυρό εκλογικά το ΚΚΕ. Και με αυτήν την έννοια οι εκλογές για το λαό έχουν την εξής σημασία. Να σκεφτεί: τι είναι αυτό που την άλλη μέρα θα δημιουργήσει πανικό στην αστική τάξη της χώρας, στις Βρυξέλλες, στο ΔΝΤ, τι είναι αυτό που θα κάνει μια κυβέρνηση που θα προκύψει - γιατί θα την φτιάξουν την κυβέρνηση, από τώρα την ετοιμάζουν με κοινοβουλευτικούς, με εξωκοινοβουλευτικούς, με τεχνοκράτες, μην κοιτάτε που τσακώνονται μεταξύ τους, από τώρα φτιάχνεται κυβέρνηση με όλα τα σενάρια - τι είναι αυτό, που την άλλη μέρα από τις εκλογές θα κάνει μια κυβέρνηση διστακτική να προχωρήσει μιας κι έξω χειρότερα μέτρα. Που θα την κάνει διστακτική, που θα την κάνει αδύναμη. Που θα καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κουμαντάρει το λαό, όπως τον κουμάνταρε μέχρι σήμερα. Η λαϊκή δυσαρέσκεια δε σταματάει σε ένα σημείο και δεν προχωράει πιο πέρα... Είναι η δύναμη του ΚΚΕ.
Οι εκλογές αυτή τη σημασία έχουν. Και δε το λέμε όπως το βάζουν άλλα κόμματα, όπως λένε, της "αριστεράς". Δεν πάσχουμε από μικρομεγαλισμό. Ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν μπορούμε - ας πούμε - να πάρουμε την πλειοψηφία του λαού σ' αυτές τις εκλογές, δεν είναι ηττοπάθεια, είμαστε ρεαλιστές. Γιατί αν είχε συμβεί αυτό, τότε θα είχαν ανατραπεί πολλά πράγματα. Ομως, είναι μπορετό και ρεαλιστικό κι αυτό εξαρτάται από το λαό και είναι μεγαλύτερη η ευθύνη του λαού να διαμορφώσει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος όχι γιατί την άλλη μέρα μόνο η δύναμη του ΚΚΕ στο κοινοβούλιο θα τους φοβίσει αλλά γιατί ο λαός την άλλη μέρα θα έχει περισσότερα κουράγια, περισσότερη δυνατότητα, αποφασιστικότητα να παρεμποδίσει όσο γίνεται μέτρα και να τραβήξει για τη ριζική ανατροπή.
Εμείς είμαστε αποφασισμένοι πολύ πιο έμπειροι στον αγώνα, βεβαίως ακούμε τώρα στο τραπέζι των εκλογών πέφτουν κι άλλες προτάσεις ότι "μπορεί να γίνει ένας μεγάλος συνασπισμός της αριστεράς" και "γιατί όχι ότι μπορεί να βγει και μια κυβέρνηση της αριστεράς", "αν το ΚΚΕ δεχτεί συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ", "αν ο Κουβέλης, η Δημοκρατική Αριστερά δεχτεί συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ", "αν μαζευτούν κι άλλες δυνάμεις εξωκοινοβουλευτικές" κ.λπ. και τότε "θα δημιουργηθεί μια μεγάλη ελπίδα στο λαό και θα γίνει ένας συνασπισμός που μπορεί να πάρει και την κυβέρνηση και το πριν των 50 εδρών".
Πέρα από το ότι αυτό και αριθμητικά είναι δύσκολο με την έννοια την εξής: Το πριμ των 50 εδρών για να το πάρει ένας συνασπισμός πρέπει ένα από τα κόμματά του να έχει 30%. Ε, δεν είναι εύκολο πράγμα. Αλλιώς, τις παίρνει το δεύτερο κόμμα που μπορεί να έχει 32%. Τα 'χουνε μοντάρει τα εκλογικά συστήματα, ούτως ώστε να είναι εξασφαλισμένοι οι άνθρωποι. Δεν παραχωρούν εκλογικά την εξουσία τους τα μονοπώλια.
Αλλά θα σας διαβάσω κι ένα άλλο απόσπασμα για να μπούμε και στην ουσία της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ. Πάλι από την εφημερίδα το ΒΗΜΑ. Κάνει μια πρόβλεψη ότι θα υπάρχουν πολλά κόμματα στο κοινοβούλιο. Καλό, λέει, ή κακό είναι; "Το παρελθόν, λέει, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Ας θυμηθούμε τα γεγονότα. Η πολυδιάσπαση του κέντρου μετά την κατοχή και τον εμφύλιο οδήγησε στη μονοκρατορία της συντηρητικής παρατάξεως. Χρειάστηκε το σοκ των εκλογών του '58 που έφεραν την ΕΔΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να ομονοήσουν τελικώς τα πολλά και διάφορα κόμματα του κέντρου και να ενωθούν στο σχήμα Ενωσης Κέντρου με τον Γεώργιο Παπανδρέου".
Κοροϊδεύουν το λαό
Τι συμπέρασμα βγαίνει από δω, που είναι συμπέρασμα με ιστορικά στοιχεία. Οταν η αστική τάξη δει ότι ένα κόμμα, ας πούμε αριστερό, που δεν είναι και πολύ της συμπάθειάς της περάσει στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώνονται όλοι οι άλλοι για να το φάνε. Κι αυτό έγινε, το '61 η ΕΔΑ πήρε 14% από το 28%. Εδώ τι γίνεται τώρα; Θα ενωθούν αμέσως ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και θα κάνουν κυβέρνηση. Μα είναι ενωμένοι τώρα. Εκείνη την περίοδο υπήρχε μια αντίθεση από τα κεντρώα κόμματα προς τη δεξιά παράταξη, τώρα αυτές οι συζητήσεις έχουν ξεμπερδέψει και μάλιστα με Μπαρόζο, Λαγκάρντ κ.λπ. Μ' ένα τηλεγράφημα θα βρεθούν. Είναι λοιπόν κοροϊδία στο λαό όταν προτείνεται η ενότητα της αριστεράς για να σώσει το λαό από την πείνα. Και για τη σωτηρία μάλιστα εγκαλείται το ΚΚΕ που δεν τη θέλει. Αν υπήρχε δυνατότητα συνεργασίας θα ήμασταν οι πρώτοι που θα την προτείναμε και δε θα μας ενδιέφερε το πριμ των 50 εδρών. Σιγά μη σκάγαμε. Δηλαδή, και να μην υπήρχε το πριμ, δεν είναι αυτό, δεν είναι εκλογικές καρέκλες που προκαλούν τη συνεργασία.
Για να δούμε λοιπόν: Ας πούμε ότι γίνεται μια κυβέρνηση της αριστεράς, πέρα από το ότι δεν πρόκειται να την αφήσουν να γίνει και δε θα την αφήσουν να γίνει με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, δε χάνει το σύστημα τον έλεγχο της κατάστασης - και τώρα με δανειακές συνθήκες - από την κάλπη. Αυτά είναι οι αυταπάτες των ευρωκομμουνιστών, των οπορτουνιστών κ.λπ. ότι θα 'ρθει κάποια μέρα που μέσα από την κάλπη θα σου πούνε "περάστε, σου παραδίδουμε την εξουσία, κάνε ό,τι θέλεις και μεις σεβόμαστε τη θέληση του λαού". Σιγά. Πού τη σεβάστηκαν, σε ποια χώρα; Αλλά εν πάση περιπτώσει. Γίνεται μια κυβέρνηση συνεργασίας, τι θα κάνει; Λέει απ' τη μια μεριά: Δε θα αναγνωρίσουμε τη δανειακή συνθήκη. Μάλιστα. Θα καταργήσουμε το μνημόνιο κ.λπ. κ.λπ. Πώς θα τα καταργήσουμε αυτά; Γιατί το θέμα δεν είναι να βγάλεις ένα ψήφισμα. Θα πάμε, λέει, στην ΕΕ και θα διαπραγματευτούμε γιατί οι άλλοι ήταν οσφυκάμπτες, δεν διαπραγματεύονταν. Και μόλις διαπραγματευτούνε, η λυκοσυμμαχία θα τρομοκρατηθεί και θα υποχωρήσει και θα πει "πάρτε τα λεφτά, πάρτε και τα μέτρα πίσω, ανεβάστε τους μισθούς, ανεβάστε τις συντάξεις, όλα λυμένα, μην κάνετε ιδιωτικοποιήσεις, μην πουλάτε λιμάνια αεροδρόμια. Κάντε ό,τι θέλετε". Ποιος το πιστεύει αυτό; Οτι το θέμα της κοινωνικής λαϊκής ευημερίας είναι θέμα διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαϊκούς καπιταλιστές; γιατί αυτοί κυβερνάνε. Θα χρησιμοποιήσουμε λέει και το ευρωδικαστήριο, γιατί μια σειρά αποφάσεις που παίρνονται εδώ είναι αντισυνταγματικές στην Ελλάδα και είναι, λέει, κόντρα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και κάτι τέτοια. Ξέρετε πώς είναι και το ελληνικό σύνταγμα και οι ευρωπαϊκές συνθήκες. Ολα μιλάνε "για το καλό των λαών". Αλλά για το καλό των λαών κλείνουν εργοστάσια, απολύονται εργάτες, μειώνονται μισθοί, μειώνονται επιδόματα, είναι για το καλό μας, για να μην είμαστε χειρότερα αύριο. Και λένε και διάφορες - με συγχωρείτε - άλλες μπαρούφες . Λένε π.χ. ότι "εμείς θα τονώσουμε την ανάπτυξη και θα μειωθεί η ανεργία". Που σημαίνει το εξής πράγμα: περιμένουν τα μονοπώλια να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Τα μονοπώλια επενδύουν εκεί που θέλουν, όποτε θέλουν, όσες θέσεις εργασίας θέλουν.
Επενδύουν μόνο για το κέρδος
Ενα παράδειγμα: Τώρα λένε ότι θα κάνουν μεγάλες επενδύσεις σε ζητήματα που έχουν σχέση με την ενέργεια. Μάλιστα, εδώ στην Κρήτη λένε ότι θα είναι ο χώρος μεγάλος έργων που έχουν σχέση με ηλιακή ενέργεια και τέτοια πράγματα. Και τα στοιχεία, τα οποία δίνουν λένε και το εξής: η Κρήτη μάλιστα συγκεντρώνει πολλά, είναι και η γεωγραφική της θέση και το κλίμα της. Κατ' αρχήν αυτά θα γίνονται για την Γερμανία. Την ηλιακή ενέργεια δε θα την αξιοποιούμε εμείς, θα την κάνουμε εξαγωγή στη Γερμανία και θα την κάνουν οι ιδιωτικές εταιρείες. Δηλαδή, τι έχουν να κερδίσουν οι Κρήτες, ο ελληνικός λαός όταν θα αγοράζει ηλιακή ενέργεια από τον χ - ψ βιομήχανο; Αυτός θα κερδίζει. Αλλά το κυριότερο, λένε, για την κατασκευή των έργων θα χρειαστούν 800 θέσεις εργασίας, για τη μόνιμη λειτουργία των έργων 50! Ολα τα έργα έτσι είναι. 1.000 θέσεις εργασίας για την κατασκευή, 80 για τη λειτουργία. Ενα εργοστάσιο μπορεί να χτιζόταν πέντε χρόνια, Αυτά όλα τα ενεργειακά συστήματα γίνονται σε 6- 8 μήνες. Ερχονται εδώ ολόκληρα τεμάχια από τα έργα και συναρμολογούνται. Οι μόνιμες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν είναι 50 - 80, να πατάς κουμπιά με ηλεκτρονικά συστήματα και να τα διευθύνεις. Αλλωστε, ο ήλιος υπάρχει, δε θα γίνεται παραγωγή ηλιακής ενέργειας, χρησιμοποίησή της, εξαγωγή της θα γίνεται. Αντε να έχουν κι ένα λογιστήριο στην Αθήνα.
Κάποιες επενδύσεις θα γίνουν, δεν μπορεί ο καπιταλισμός να σταματήσει, γιατί άμα δεν κάνει επενδύσεις, δεν θα έχει κερδοφορία, δεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτές που χάνονται. Αλλά, εδώ δεν είπανε ότι θα στηρίξουν τους μικροπαραγωγούς, δεν είπανε ότι θα στηρίξουν κλάδους μεταποίησης, κλάδους τροφίμων, την κτηνοτροφία, τη βιομηχανία. Και δεν θα αναπτύξουν κλάδους, μεμονωμένες επιχειρήσεις θα κάνουν οι καπιταλιστές και θα βγάζουν αυτοί κέρδος. Με μισθούς, με εργασιακές σχέσεις δουλεμπορίου. Αυτό είναι σήμερα ο σύγχρονος καπιταλισμός. Χρησιμοποιεί μορφές και αμοιβές πριν από 50 - 60 χρόνια. Και δεν πρόκειται να επιστρέψουμε και στην πιο μεγάλη ανάκαμψη της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας, να επιστρέψουμε σ' αυτό που υπήρχε μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια. Επιστροφή δεν υπάρχει.
Αυτά δεν λένε οι περίφημοι της κυβέρνησης της αριστεράς πώς θα τα κάνουν. Θα κάνουμε, λέει, ανάπτυξη. Το θέμα είναι πώς; Τι, με ποιες προϋποθέσεις, με ποια μέσα, με ποια εργαλεία, με ποια σύγκρουση;
Τι λέει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
Εμείς λέμε ότι αυτή τη στιγμή το κίνημα, το εργατικό, των αυταπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, ούτως ώστε και κάποια μέτρα να τα παρεμπόδιζε. Δεν μπορεί να φέρει ποθούμενα αποτελέσματα, γιατί στο κάτω κάτω έχεις να αντιμετωπίσεις μια καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα και σ' όλη την Ευρώπη και στις ισχυρές χώρες του καπιταλισμού, επομένως έχεις να αντιμετωπίσεις όχι τις επιλογές του πρωθυπουργού ή του τάδε συμβούλου τράπεζας, ή τον σύμβουλο του τραπεζίτη, αλλά της αστικής τάξης στην Ελλάδα και της παγκόσμιας αστικής τάξης. Τι χρειάζεται λοιπόν; Κατ' αρχήν το κίνημα να μαζικοποιηθεί, να οργανωθεί με βάση τον τόπο δουλειάς, το χωράφι, τη γειτονιά, με δοκιμασμένες μορφές οργάνωσης, συνδικάτα ταξικά, να αλλάξει συσχετισμούς και νέες μορφές οργάνωσης. Οι λαϊκές επιτροπές είναι μια νέα μορφή, αύριο μπορείς να βρεις ακόμα πιο αποτελεσματικές. Και να μπει στο δρόμο της αναμέτρησης, της πάλης μ' όλες τις μορφές. Συντεταγμένα, εννοούμε με προγραμματισμό, μελετώντας τα πράγματα, το συσχετισμό δύναμης να τον ανατρέψεις, να τον αλλάξεις, αλλά και πρέπει να έχεις ένα τέλος.
Μιλάμε για εργατική λαϊκή εξουσία
Δεν είναι ο αγώνας για τον αγώνα, δεν είναι η απεργία για την απεργία. Ολα αυτά να ενταχθούν σε ένα σκοπό και ποιος είναι ο σκοπός; Αυτός που λέμε: η εργατική λαϊκή εξουσία. Που σημαίνει, όχι αλλάζει μια κυβέρνηση, αλλά άλλη τάξη στην εξουσία. Θα μου πείτε ναι, άρα αποδέσμευση από την ΕΕ εκ των ων ουκ άνευ, κι απ' το ΝΑΤΟ εμείς προσθέτουμε, αλλά και συ - σου λέει ο απλός άνθρωπος - πώς θα κάνεις την ανάπτυξη; Κοιτάξτε, δε θα αναθέσουμε την ανάπτυξη στα μονοπώλια. Σημαίνει καταργούνται οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων. Καταργείται η καπιταλιστική μονοπωλιακή ιδιοκτησία, δε γίνεται διαφορετικά. Και ο λαός είναι έτοιμος να πάρει στα χέρια του όλον τον πλούτο της χώρας. Μιλάμε για εργατική λαϊκή εξουσία.
Βεβαίως, όταν έχεις στα χέρια σου τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, όλα τα ενεργειακά κέντρα, τον ορυκτό πλούτο της χώρας, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, την παραγωγή (αγροτική, γεωργική κτηνοτροφική) μπορείς ακριβώς να προγραμματίσεις, να αξιοποιηθούν όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, ενώ σήμερα αξιοποιούνται μόνο εκείνες που φέρνουν κερδοφορία. Η μεταποίηση στην Ελλάδα, αυτό που λέμε η κλωστοϋφαντουργία, τα τρόφιμα δεν πρόκειται να αναπτυχθούν γιατί έχουν τις εισαγωγές. Θα απαγορέψεις τις εισαγωγές, θα κάνεις πανεθνικό σχεδιασμό, θα δεις τις περιφερειακές ανισότητες και πάνω απ' όλα θα εγκαταστήσεις αυτό που λέμε μορφές εργατικής λαϊκής εξουσίας από τα κάτω προς τα πάνω. Που σημαίνει ότι σε κάθε παραγωγική επιχείρηση η εργατική συνέλευση ο εργατικός έλεγχος παίρνει μέρος αφού ξέρει το γενικό πλάνο της διαμόρφωσης της παραγωγής στο εργοστάσιο και ελέγχει και διορθώνει και αλλάζει τον διευθυντή και τον πετάει έξω. Η διεύθυνση δεν είναι ιδιοκτήτης της επιχείρησης.
Ο εργατικός λαϊκός έλεγχος, νέα μορφή αν θέλετε κοινοβούλιου, καμιά σχέση με το κοινοβούλιο που υπάρχει σήμερα, οι βουλευτές θα εκλέγονται από τους τόπους δουλειάς, από τα πανεπιστήμια για τους φοιτητές, γι' αυτούς που δε δουλεύουν, από τις οργανώσεις των συνταξιούχων, αφού οι συνταξιούχοι δεν είναι σε συγκεκριμένο τόπο δουλειάς, στο χωριό από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, αν υπάρχουν αυτοαπασχολούμενοι, δηλαδή που δεν έχουνε μισθωτή εργασία από τις δικές τους οργανώσεις, θα υπάρχει άμεση και έμμεση αντιπροσωπευτικότητα. Οι βουλευτές θα δουλεύουν και το απόγευμα θα ασκούν τα βουλευτικά τους καθήκοντα, με εξαίρεση αυτούς που έχουν πανελλαδική ευθύνη. Και θα ανακαλούνται από το Σώμα που τους εκλέγει. Οχι κάθε 4-5 χρόνια. Εχουμε μελετήσει και την πείρα των σοσιαλιστικών χωρών και τα θετικά, αλλά και τα κουσούρια της πείρας αυτής και ακριβώς αν αυτή η εξουσία δεν είναι εργατική - λαϊκή, εξουσία μπορείς να έχεις, στην πορεία όμως θα αποτύχεις. Και δεν είναι τυχαίο ότι εμείς λέμε εργατική εξουσία, δε λέμε κυβέρνηση ΚΚΕ. Δε λέμε εξουσία του ΚΚΕ. Βεβαίως, το ΚΚΕ είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης θα είναι η καρδιά της εξουσίας, αλλά η εξουσία πρέπει να είναι της εργατικής τάξης. Και σ' αυτήν την εξουσία πρέπει να υπηρετούνται και να εκφράζονται τα συμφέροντα και των λαϊκών στρωμάτων που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη. Η πείρα του 20ού αιώνα μάς δίνει πολλά. Και θετικά παραδείγματα, αλλά συνειδητοποιεί κανείς και ελλείψεις, αδυναμίες από ένα πρωτόγνωρο πείραμα που ζήσαμε τον 20ό αιώνα.
Ο εργάτης θα χάσει μόνο τον καπιταλιστή
Τι έχει να φοβηθεί δηλαδή ο εργάτης; Τι θα χάσει ο εργάτης; Θα χάσει τον καπιταλιστή του. Τι έχει να φοβηθεί ο φτωχός αγρότης; Θα χάσει τον κίνδυνο να του πάρουν τη γη του οι μεγαλοπαραγωγοί ή να την μετατρέψουν τη γη του σε κάτι άλλο, που να μην μπορεί να παράγει. Τώρα φυτεύουνε όλο φωτοβολταϊκά. Γη καρπερή στην Ελλάδα, καρπερή γη που μπορούμε να έχουμε προϊόντα να μην κάνουμε εισαγωγές και την κάνουνε τώρα φωτοβολταϊκά. Ελεος. Μαθαίναμε ότι η Θεσσαλία ήταν ο σιτοβολώνας της Ελλάδας και τώρα εισάγουμε σιτηρά από τις ΗΠΑ. Κι αυτό που κάνουν οι παραγωγοί που βρίσκουν κάτι εθελοντές και μεταφέρουν τα προϊόντα τους κάπου αλλού, να τα πουλήσουν για να καταργήσουν τους ενδιάμεσους. Βάζουμε υπογραφή, μέσα από αυτή τη διαδικασία θα υπερισχύσουν αργά ή γρήγορα οι μεγάλοι παραγωγοί. Αυτοί δηλαδή που μπορούν και έχουν δίκτυα μεταφοράς και θα πάνε απευθείας στην πώληση και δεν χρειάζονται ενδιάμεσο. Ο μικροπαραγωγός δεν μπορεί να μεταφέρει τα προϊόντα του από την Μακεδονία στην Κρήτη ή από την Κρήτη στη Θεσσαλονίκη. Ο μικρός παραγωγός, να τα φορτώνει, να τα τυποποιεί, να τα πηγαίνει στο πλοίο, να πληρώνει κόμιστρα; Αυτό μπορούν να το κάνουν οι μεγάλοι παραγωγοί. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες που φαίνονται "λαϊκή πρωτοβουλία" κλπ. - και δεν κατηγορούμε τον κόσμο, άμα βρίσκει να αγοράζει κάτι πιο φτηνά καλά κάνει - αλλά μέσα απ' αυτή τη διαδικασία οι ενδιάμεσοι μπορεί να καταργηθούν αλλά θα υπερισχύσουν οι μεγάλοι παραγωγοί, οι καπιταλιστές και τα πολυκαταστήματα. Αλλωστε πολλές αλυσίδες καταστημάτων πηγαίνουν απευθείας στην παραγωγή και αγοράζουν κι έχουν καταργηθεί οι ενδιάμεσοι, γιατί και οι ενδιάμεσοι τους τρώνε ένα μέρος από τα κέρδη τους. Ο καταναλωτής στις συνθήκες του καπιταλισμού καθόλου δεν σημαίνει ότι θα τα παίρνει φτηνότερα. Και να πω και κάτι άλλο. Ακόμα κι αν κάποια προϊόντα φτηνύνουν, όταν οι μισθοί φτάσουν 300 ευρώ, δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε ούτε τα φτηνά προϊόντα, ούτε την πατάτα των 30 λεπτών. Εκτός πια κι αν ζούμε μόνο με πατάτες... `Η, να τρώμε μόνο ρύζι... Θα φτηνύνουν κάποια προϊόντα και θα τρώμε μόνο αυτά. Εδώ, στους παιδικούς σταθμούς, στο λεκανοπέδιο της Αττικής κόψανε το κρέας γιατί δεν έχουν λεφτά. Το κρέας, που οι κανόνες λένε ότι το παιδί το μικρό πρέπει να τρώει κρέας δυο τρεις φορές τη βδομάδα. Το κόψανε. Και δίνουνε φακές, τώρα θα βάλουν πατάτες έτσι κι αλλιώς.
Δεν θα είναι περίπατος
Είναι γεγονός ότι ένα μέρος του λαού καταλαβαίνει ότι αυτό που προτείνουμε εμείς συνεπάγεται οργάνωση, πάλη, αναμέτρηση, ρήξη . Δεν θα είναι ένας περίπατος. Βεβαίως. Και μεις του λέμε: Καλά, εσύ φοβάσαι αυτήν την σύγκρουση. Αυτό που σου επιφυλάσσουν, δεν το φοβάσαι; Γιατί εδώ σου λένε σκύψε το κεφάλι και δέξου τα πάντα. Μα στη δεύτερη περίπτωση - πρώτα πρώτα η κοινωνική αναταραχή που λέει εδώ στο ΒΗΜΑ, η κοινωνική εξέγερση, θα γίνει και στην Ελλάδα και στη Γαλλία και σε άλλες χώρες. Γιατί από τα πράγματα, ο καπιταλισμός ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, τώρα περνάει στην πλήρη αντίδραση και επιπλέον τα επόμενα χρόνια θα ζήσουμε και την διάσπαση της ΕΕ, δεν πρόκειται να μείνει η ΕΕ που ξέραμε. Και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα κράτη - μέλη θα μεγαλώσουν και θα ζήσουμε δυστυχώς αν έρθουν έτσι τα πράγματα και τις εμπειρίες πολεμικών αναμετρήσεων στην περιοχή μας που είναι περιοχή των πετρελαίων, του φυσικού αερίου κλπ. Λένε "η λεκάνη της Μεσογείου" - εδώ σας αφορά και σας και όλη την Ελλάδα - έχει, λένε, τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, είναι, λένε, από την άλλη πλευρά (ανατολικό, δυτικό δεν ξέρω πώς τα λένε γεωγραφικά ) είναι πολύ περισσότερα. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγινε στα Βαλκάνια, ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγινε στη Λιβύη. Πάνε και για διάσπαση της Λιβύης. Θα την χωρίσουν. Θα πάρουν ένα κομμάτι οι Γερμανοί, ένα οι άλλοι και φυσικά και με την ντόπια αστική τάξη, την πόρτα την ανοίγει πάντα η εγχώρια αστική τάξη, δεν έρχονται οι ξένοι να σου πάρουν τα πετρέλαια, οπλίζουν στρατούς εσωτερικούς, την εσωτερική αντίδραση και κάνει δήθεν επανάσταση. Στη Συρία βλέπετε τι γίνεται; Το καθεστώς της Συρίας βεβαίως δεν είναι κομμουνιστικό, αριστερό κλπ. αλλά είναι οι αντιθέσεις μεταξύ τους. Το Ιράν. Η χρησιμοποίηση της Τουρκίας. Η Ελλάδα θα μείνει απ' έξω; Οχι. Με μια κυβέρνηση της "αριστεράς" ή με μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ θα μείνει απ' έξω; Οχι δεν θα μείνει απ' έξω, θα μας ζητηθεί να πάρουμε μέρος στον πόλεμο. `Η, και θα δεχτούμε και επίθεση στην Ελλάδα.
Ρεαλιστικός ο δρόμος που προτείνουμε
Επομένως για τον δροόο που προτείνει το ΚΚΕ έτσι κι αλλιώς ο λαός θα κάνει επιλογή: ή θα εξεγερθώ, ή, θα τελειώνω. Είναι όμως σωστό και επιστημονικά και ρεαλιστικά να οργανώσεις αυτήν την αναμέτρηση. Με σχέδιο, με προοπτική, θα έχει ζικ ζακ μπορεί να έχεις και μια αποτυχία, μπορεί να κάνεις κι ένα βήμα πίσω, να ελιχθείς, όλα αυτά μέσα σ' αυτόν τον δρόμο της σύγκρουσης και της ρήξης, θα χρειαστούν όλα αυτά. Αλλά στο κάτω κάτω ο λαός θα αποφασίσει μέχρι πού θα προχωρήσει και μέχρι πού μπορεί να πάει κάθε φάση ανόδου του κινήματος. `Η, αν το κίνημα σε κάποια στιγμή καθυστερήσει να αναπτυχθεί. Θυσία δεν είναι με σταυρωμένα τα χέρια τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου να ζουν - κι εσύ - πολύ χειρότερα απ' ό,τι ζούσαμε πριν 5 - 15 χρόνια; Θυσία δεν είναι να αντιμετωπίζεις ένα αύριο τραγικό; Πιστεύοντας - είτε τρομοκρατημένος είτε πιστεύοντας σε αυταπάτες - ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις. Ετσι κι αλλιώς, λοιπόν, ο λαός θα βρεθεί σε κάποια στιγμή να επιλέξει. Οπως επέλεξε και στην Κατοχή και σε άλλες στιγμές. Αλλά τώρα χρειάζεται να επιλέξει πολύ πιο συνειδητά και ώριμα. Είναι γεγονός ότι εμείς στον λαό λέμε όλη μας την πολιτική πρόταση. Δεν μπορούμε να την κόψουμε σε φέτες, στον ένα να λέμε αυτό που του αρέσει, στον άλλον αυτό που του αρέσει, έτσι κάνουν τ' άλλα κόμματα. Δεν κρύβουμε πού θέλουμε να πάμε.
Εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ
Στην κάλπη (οπωσδήποτε είναι μια μορφή λαϊκής παρέμβασης και δυστυχώς έχει αποδειχτεί η λιγότερο ελεύθερη και η λιγότερο αποτελεσματική, κι άλλωστε να σας πω: αν η αστική τάξη φοβόταν τις εκλογές θα είχε καταργήσει το κάθε τέσσερα χρόνια γενικό εκλογικό δικαίωμα. Σου λέει τα κουμαντάρω τα πράγματα, στην κάλπη, λοιπόν, δεν χρειάζεται κάποιος για να ψηφίσει το ΚΚΕ να είναι αποφασισμένος να παλέψει μέχρι τέλους για την εργατική λαϊκή εξουσία. Δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνήσει σε όλα μαζί μας. Κι αυτοί που μας έχουν ψηφίσει μέχρι τώρα, εμείς δε λέμε μας ψηφίζουν μόνο κομμουνιστές. Μας ψηφίζουν κι άλλοι που δεν είναι κομμουνιστές ή και που διαφωνούν. Ομως θα μας ψηφίσει με το εξής κριτήριο: Μας εμπιστεύεται. Τον προειδοποιήσαμε έγκαιρα, Ο,τι είπαμε έχει γίνει και σε ανύποπτο χρόνο για να μη θυμίσω την συνθηκη του Μάαστριχτ και μια σειρα πραγματα. Μας εμπιστεύεται, γιατι βοηθάμε το λαό να βρίσκει κουράγιο, να παλεύει, να διεκδικεί, γιατί κι αυτές οι κατακτήσεις που έχουμε μέχρι σήμερα, οι ελάχιστες που έχουν μείνει, αν δεν υπήρχε ένα τέτοιο κομμουνιστικό κόμμα στην Ελλάδα σαν αυτό που είμαστε εμείς, που είμαστε ΚΚΕ και στα λόγια και στο περιεχόμενο, δεν θα υπήρχαν αυτές οι κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, που όπως λένε είναι οι περισσότερες κινητοποιήσεις που έχουν γίνει σ' όλη την Ευρώπη.
Επομένως, εμπιστεύεται ότι θα αγωνιστούμε ότι θα είμαστε στο πλευρό του και αυτό σήμερα στις σημερινές συνθήκες είναι αρκετό για ψήφο. Ας κρατήσει τις διαφορές του κι ας τα βρούμε στην πορεία. Αλλωστε μέσα στην κάλπη δεν κρίνεται η επανάσταση. Δεν κρίνεται η ανατροπή, το 'χουμε καθαρό αυτό. Κρίνεται η δυνατότητα του κινήματος να ασκεί όσο το δυνατόν γίνεται μεγαλύτερη πίεση, να αντεπιτίθεται, να διεκδικεί, να περιορίζει. Βεβαίως δεν μπορείς να μείνεις μόνο σε έναν αμυντικό αγώνα, αλλά τουλάχιστον θα σκεφτεί έτσι.
Δοκιμασμένες οι λύσεις της σοσιαλδημοκρατίας
Και να πούμε και κάτι άλλο. Τι είναι αυτό που θα τρομάξει τον αντίπαλο; Μια "ΔΗΜΑΡ", ας πούμε με υψηλό ποσοστό; Δεν θα τον τρομάξει. Γιατί θα συνεργαστούν. Μια Κατσέλη που θα πάρει παραπάνω απ' ό,τι περίμεναν; Θα τους συμμαζέψουν. Ενας ΣΥΡΙΖΑ με ένα ψηλό ποσοστό; Θα τους τρομάξει; Δεν θα τους αρέσει, αυτοί θέλουν τα δύο κόμματα, αλλά σε τελευταία ανάλυση αυτό που θα τους προβληματίσει είναι η δύναμη του ΚΚΕ. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Είναι η δύναμη του ΚΚΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν κάνουν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και στις άλλες δυνάμεις, τους λένε το εξής πράγμα: Εσείς, λέει, είσαστε αντιφατικοί, θέλετε και την ΕΕ, αλλά δεν θέλετε το μνημόνιο. Και αναγνωρίζουν σε μας ότι δεν έχουμε αντιφάσεις στις θέσεις μας, έχουμε μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση πάλης η οποία δεν έχει αντιφάσεις. Αυτοί φάσκουν κι αντιφάσκουν. Τη μια λένε να πάμε στη δραχμή, την άλλη λένε να μείνουμε στο ευρώ και βέβαια αυτές οι αντιφάσεις δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Η πλάστιγγα θα γύρει σε βάρος του λαού. Δοκιμασμένες τέτοιες κεντροαριστερές και αριστερές λύσεις έχουμε και στην Ευρώπη. Μην ξεχνάτε δοκιμάστηκε η συμμετοχή του ΚΚ Ιταλίας, Γαλλίας και πιο παλιά και στη δεκαετία του '80 και του '90. Πού είναι αυτά τα κόμματα τα οποία συνέπραξαν σε αριστερές όπως έλεγαν κυβερνήσεις; Εξαφανισμένα. Το ΚΚ Γαλλίας για να μαζέψει συνεργάζεται με ένα κομμάτι των σοσιαλιστών για να μπορέσει να βάλει υποψηφιότητα, γιατί εκεί πρέπει να έχεις υπογραφές 500 δημάρχων, σκεφτείτε... για να βάλεις για πρόεδρος. Τους ψήφισαν οι δήμαρχοι της σοσιαλδημοκρατίας για να μπορέσουν να βάλουν υποψηφιότητα γιατί δεν έχουν δύναμη. Αυτά τα κόμματα είχαν την πλειοψηφία της τοπικής αυτοδιοίκησης και στην Ιταλία και στη Γαλλία. Γιατί αυτά τα κόμματα αφού συνεισέφεραν υπέρ των λαών, γιατί αυτά τα κόμματα είναι σχεδόν εξαφανισμένα στο 3% και 4%, κόμματα του 30 και του 25% ...
Ο λαός θα πάρει την εξουσία
Αρα δεν αρκεί σήμερα να λέγεσαι αριστερός, κομμουνιστής, και νάσαι δυνατός. Πρέπει να έχεις στρατηγική πραγματικά υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Διαφορετικά το σύστημα θα σε λιώσει, θα σε χρησιμοποιήσει και θα σε πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Εμείς, λοιπόν, το λέμε και μια και δυο φορές. Πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων και της ΕΕ δεν γινόμαστε. Θα είμαστε αντιπολίτευση όσο ο λαός δεν είναι στην εξουσία. Οταν ο λαός πάρει την εξουσία θα είμαστε στην πρώτη γραμμή. Δεν θέλουμε εμείς να είμαστε στη διακυβέρνηση και ο λαός να είναι έξω από την εξουσία. Αλλο κυβέρνηση κι άλλο εργατική και λαϊκή εξουσία. Η κυβέρνηση δεν σημαίνει εξουσία. Είναι το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων, είτε αριστερό είτε σοσιαλδημοκρατικό. Η εξουσία σημαίνει λαϊκή ιδιοκτησία όχι κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μπορεί να έχεις κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να εξουσιάζει ο καπιταλιστής εκεί που δρα. Επομένως αυτά που λένε οτι "το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει", πώς δεν θέλει; Μόνο με αυτόν τον όρο: συγκυβέρνηση όπου εκεί θα είμαστε υποχρεωμένοι να ψηφίζουμε και δανειακές συνθήκες και τα λοιπά - γιατί όταν είσαι στην κυβέρνηση δεν μπορείς την ίδια ώρα να κινητοποιήσεις τον λαό εναντίον της κυβέρνησης που είσαι μέσα - εάν το ΚΚΕ είναι αδύνατο ή είναι σε μια κυβέρνηση τέτοια, τότε το λαϊκό κίνημα θα μείνει ακέφαλο. Το λαϊκό κίνημα δεν θα έχει πολιτικό στήριγμα. Κι αυτό εμείς δεν πρόκειται να το κάνουμε για τίποτα. Αυτός είναι ένας αποφασιστικός λόγος για την ενίσχυση του ΚΚΕ. Επομένως ο λαός σήμερα να μην τρομοκρατηθεί, να κάνει όπλο του την ψήφο και την κάλπη. Για να μπορεί την άλλη μέρα από καλύτερες θέσεις να αποκρούσει τα νέα μέτρα που έρχονται. Διαφορετικά δεν θα είμαστε εμείς ανεύθυνοι. Δεν έχουμε μόνο εμείς την ευθύνη να πείσουμε. Εχουν και τα εργατικά λαϊκά στρώματα την ευθύνη να πειστούν γιατί σήμερα έχουν πλούσια πείρα. Δίνουμε λοιπόν τη μάχη μαχητικά, με επιχειρήματα, χωρίς σκηνοθετημένους καυγάδες - ξέρετε αυτά που βλέπετε στην τηλεόραση, με ψυχραιμία, έχουμε πάρα πολλά επιχειρήματα, δεν σκηνοθετούμε αντιπαραθέσεις . Η αντιπαράθεσή μας είναι πολύ βαθιά, είναι ταξική, είναι αντιπαράθεση για την εξουσία και πρέπει εκεί να πείσουμε τους εργαζόμενους και όχι με πλάνα λόγια, με σκηνοθετημένες εκρήξεις, με τη λογική του μάρκετινγκ. Με επιχειρήματα, με ηρεμία και δεν πρόκειται να χάσουμε ποτέ την εμπιστοσύνη μας από το λαό. Ο λαός θα πάρει την εξουσία, πριν απ' όλα η εργατική τάξη, και εκεί θα είμαστε εμείς. Πουθενά αλλού».
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
18/3/2012
-- Γιατί ψήφος στο ΚΚΕ
15/11/2011
-- {1}Πριν η κυβέρνηση κάνει το πρώτο βήμα, το εργατικό κίνημα πρέπει να κάνει δύο βήματα εμπρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου