(και βρωμάει όπως ακριβώς το ψάρι: από το κεφάλι)

Η μια όψη είναι τα όσα έγιναν προχτές στο Ολυμπιακό Στάδιο. Η άλλη όψη είναι τα όσα είχαν γίνει πέρσι στο Καραϊσκάκη, αντιπρόπερσι στη Λαυρίου, παραπρόπερσι σε αγώνα... βόλεϊ στη Λαμία κ.ο.κ.

Πρόκειται για τις πολλές όψεις

της ίδιας αθλιότητας,

της ίδιας εξαχρείωσης,

της ίδιας ατομικής και οπαδικής αλλοτρίωσης,

της ίδιας επιχειρηματικής μπίζνας

που ονομάζεται «επαγγελματικό ποδόσφαιρο».

*

Το «επαγγελματικό ποδόσφαιρο» δεν θα μπορούσε παρά να παίζεται - μέσα και έξω από τα γήπεδα - σύμφωνα με τους κανόνες, τα ήθη και τις μεθόδους που επικρατούν σε μια κοινωνία που έχει ως θεότητα τον «ανταγωνισμό»,

σε μια κοινωνία που ως βασικός της νόμος διδάσκεται η πάση θυσία «επικράτηση» του ενός εις βάρος του άλλου με συνέπεια την - κατά Λοκ - μετατροπή του ανθρώπου σε «λύκο για τον άνθρωπο».

*

Αυτή η κοινωνία, που στα γήπεδά της παίζεται το επαγγελματικό ποδόσφαιρο των Ανωνύμων Εταιρειών με τα τρανταχτά επώνυμα των VIP και των μεγαλομετόχων που τις κατέχουν, δεν είναι παρά η κοινωνία που ελέγχεται από

τους ανταγωνιζόμενους πετρελαιάδες - προέδρους,

τους αντιπαρατιθέμενους τραπεζίτες - προέδρους

τους «εμπόλεμους» εφοπλιστές - προέδρους,

τους ασυμφιλίωτους βιομηχάνους - προέδρους και

τους θαμώνες - προέδρους (ενίοτε) του Κορυδαλλού.

*

Το πρώτο θύμα τούτης της αδυσώπητης αρένας συμφερόντων και ανταγωνισμών είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφ' ης στιγμής η μπάλα ελέγχεται και ποδηγετείται από τους πετρελαιάδες, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους και τους θαμώνες - ενίοτε - του Κορυδαλλού.

*

Δικό τους είναι, λοιπόν, το σάπιο αυτό «εμπόρευμα» που παράγεται μέσα και έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.

Σάρκα εκ της σαρκός τους.

Γέννημα κατ' εικόνα και καθ 'ομοίωση των «αφεντικών» του.

Αυτού του ποδοσφαίρου που βρωμάει

(και βρωμάει όπως ακριβώς το ψάρι: από το κεφάλι)

η «βιτρίνα» του κάθε τρεις και λίγο θρυμματίζεται. Χάσκοντας, τελικά, το θέαμα της χρεοκοπίας - ποιων άλλων; - των «αφεντικών» του