ΦΙΛΟΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Σαρωτικά μέτρα εξόντωσης των εργαζομένων
Συνεχή κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στα λαϊκά στρώματα σχεδιάζουν τα κόμματα που στηρίζουν το μνημόνιο
 |
Οι αποκλίσεις, που παρατηρούνται στις προβλέψεις που κάνουν τα επιτελεία της άρχουσας τάξης, έχουν στις μέρες μας ξεχωριστή σημασία για τους εργαζόμενους, επειδή κάθε φορά συνοδεύονται από συμπληρωματικά μέτρα, μέτρα που οδηγούν στην ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση της θέσης τους στην κοινωνία.
Οι τέσσερις αναθεωρήσεις που έχουν γίνει για τις εκτιμήσεις του ΑΕΠ του 2012 και κατ' επέκταση ανατροπή όλων των οικονομιών δεικτών που παρακολουθούνται σε συνδυασμό με το ΑΕΠ (δημόσιο έλλειμμα, κρατικό χρέος, αποπληθωριστές κλπ.), αποτέλεσαν την αφορμή για την ανακοίνωση νέων αντιδραστικών μέτρων. Μέτρα αγριότητας που έρχονταν να συμπληρωθούν στον εφιάλτη που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα από τον καιρό του πρώτου μνημονίου.
Αξιώνουν «φρέσκο αίμα»
Αυτό ακριβώς, εδώ και τώρα κι άλλα μέτρα, λέει και η Εκθεση της Κομισιόν. Πέρα από τη μείωση του βασικού και την καθιέρωση μισθών 420 ευρώ. Πέρα από τις μειώσεις των συντάξεων που ήδη έγιναν. Πέρα από τους δυσβάστακτους φόρους και τα χαράτσια που ήδη πληρώνουμε. Για την υλοποίηση των δεσμεύσεων που υπάρχουν στο δεύτερο μνημόνιο, η ΕΕ απαιτεί φρέσκο αίμα.
Αν επιχειρήσει κάποιος να μεταφράσει το «νέο αίμα» σε αριθμούς, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ έχει συμφωνήσει να πάρει συμπληρωματικά μέτρα που αγγίζουν τα 15 δισ. ευρώ. Πρόκειται για μέτρα που, θεωρητικά, μοιράζονται σε 3,2 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση αποκλίσεων στην εκτέλεση του τρέχοντος κρατικού προϋπολογισμού και ακόμα 11,5 δισ. ευρώ που παρουσιάζονται ως «αναγκαίες εξοικονομήσεις» για να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι της διετίας 2013-2014. Πώς θα βρεθούν αυτά τα ποσά; Ο τυφλοσούρτης του μνημονίου δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Λέει η έκθεση: «Η προσπάθεια θα πρέπει να επικεντρωθεί σε συντάξεις και τις κοινωνικές μεταβιβάσεις, στις αμυντικές δαπάνες και στην αναδιάρθρωση της κεντρικής διοίκησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης». Τι παραπάνω να πούμε εμείς; Πηγή για κάθε κονδύλι που «εξοικονομείται» είναι:
- Η παραπέρα μείωση των αποδοχών των εργαζομένων και όπως είναι γνωστό αυτή τη φορά σειρά έχουν τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια. Μέσα στους προγραμματισμούς τους είναι και παρεμβάσεις για συνολικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, ανάλογα με το πόσο θα επιδράσει στα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων αφ' ενός το «κούρεμα» των αποθεματικών τους και αφ' ετέρου η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών λόγω κάμψης της οικονομικής δραστηριότητας.
- Η αύξηση των φορολογικών εσόδων χωρίς την άμεση επιβολή νέων φόρων, κάτι που θα προκύψει από την καρατόμηση του συνόλου των φοροαπαλλαγών που δικαιούνται τα λαϊκά νοικοκυριά, όπως είναι οι εκπτώσεις φόρου για τα παιδιά, για την κάλυψη ιατρικών υπηρεσιών, για την πληρωμή δανείων πρώτης κατοικίας, για την πληρωμή φροντιστηρίων κ.ο.κ.
- Η ακόμα μεγαλύτερη μείωση των δαπανών για την Υγεία και Πρόνοια, που δεν είναι τίποτα άλλο από την ολοκλήρωση της διαδικασίας κατάργησης - ναι προς την κατάργηση προχωράμε - των τελευταίων στοιχείων της Δημόσιας Υγείας και ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, με τη μετατροπή των υπαρχόντων μονάδων Υγείας σε εργαστήρια εμπορίας της υγείας των εργαζομένων και παραγωγής κερδών. Στην έκθεση το λένε καθαρά: Χρειάζεται «περαιτέρω εξορθολογισμός των φαρμακευτικών δαπανών και της λειτουργικής δαπάνης των νοσοκομείων, ενώ θα προσδιοριστούν επίσης και οι χρηματικές παροχές πρόνοιας»!
- Ο πλήρης περιορισμός και κατάργηση υπηρεσιών που προσφέρονται στους δημότες μέσω της λεγόμενης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είτε αφορά το σύνολο του πληθυσμού όπως ο τομέας της καθαριότητας που σε πολλούς δήμους ερωτοτροπούν με την ιδέα της ιδιωτικοποίησης, είτε υπηρεσίες για ειδικές κατηγορίες όπως παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένοι κ.ο.κ.
- Οι απολύσεις από το Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων που θα ρίξει στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, οι ιδιωτικοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου κλπ.
Σε ανάλογο κλίμα κινείται και η Εκθεση Τόμσεν που κατατέθηκε στο ΔΝΤ προκειμένου να αποφασιστεί το νέο δάνειο των 28 δισ. ευρώ προς τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και στην οποία υπάρχει η εκτίμηση ότι και μετά τις εκλογές τα κόμματα που θα βρεθούν στην εξουσία θα αναγνωρίσουν και θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει τα δύο κόμματα.
Ειδικά σε ό,τι αφορά αυτή την έκθεση, γίνεται η εκτίμηση ότι το σοκ που προκλήθηκε σε μισθούς και συντάξεις με το πρώτο μνημόνιο δεν ήταν επαρκές για να αλλάξει η εικόνα που υπάρχει με τα δημόσια ελλείμματα και αξιώνεται να επιβληθεί «μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη δημοσιονομική προσαρμογή». Παράλληλα τονίζουν ότι χρειάζονται «δύσκολες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», ενώ ξεχωριστή έμφαση δίνουν στο ...«κενό ανταγωνιστικότητας» που υποστηρίζουν ότι υπάρχει στη χώρα.
Φαίνεται ότι το ΔΝΤ, εξετάζοντας την οικονομία της χώρας από μία περισσότερο αυτοτελή σκοπιά και όχι από το πρίσμα μιας οικονομίας που αλληλοδιαπλέκεται με τις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρωζώνης, προτείνει - απαιτεί υψηλότερους ρυθμούς στην κατεύθυνση της προσαρμογής αυτού που θεωρούν αναγκαίο για το ξεπέρασμα της κρίσης. Από αυτή την άποψη και ενώ ήδη έχει αποφασιστεί η παραπέρα μείωση των κατώτατων μισθών και η καθιέρωση ειδικών αμοιβών - ντροπής για τους νέους, η εμμονή των συντακτών της Εκθεσης να επαναφέρουν στο προσκήνιο την ανάγκη «εσωτερικής υποτίμησης» στη χώρα δείχνει το εύρος των παρεμβάσεων που είναι διατεθειμένοι να επιβάλουν προκειμένου να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση. Αδιαφορώντας ότι οποιαδήποτε παραπέρα «υποτίμηση» του παράγοντα εργασία, ισοδυναμεί με την απόλυτη οικονομική καταστροφή πολλών εκατομμυρίων εργαζομένων και άλλων θυμάτων της φιλομονοπωλιακής τους πολιτικής.
Συνταγή εξολόθρευσης των εργαζομένων
Αυτή είναι η μόνη γνωστή συνταγή που ταιριάζει στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης να εξασφαλίσει για τα κεφάλαιά της άμεση και σταθερή κερδοφορία. Στην πράξη διαπιστώνουν και οι ίδιοι πως παρόλο που μέσα σε δύο χρόνια ανέτρεψαν σχεδόν ολοκληρωτικά, σε βάρος των εργαζομένων, τις παραγωγικές σχέσεις, τα αδιέξοδα εξακολουθούν και ορθώνονται μπροστά τους. Τα συσσωρευμένα κεφάλαια εξακολουθούν να λιμνάζουν εκτός παραγωγικής σφαίρας, ενώ η πολυπόθητη και με κάθε τρόπο επιδιωκόμενη οικονομική ανάπτυξη παραμένει άπιαστος στόχος.
Το γεγονός ότι διάφορες ομάδες της πλουτοκρατίας πιέζουν για αναστροφή των πτωτικών τάσεων δε σημαίνει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να εξασφαλιστεί με τους αυτοματισμούς που κάποιοι φαντάζονται. Το εύρος της οικονομικής κρίσης, το βάθος, η διάρκειά της και το μέγεθος της καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων που θα προκαλέσει δεν εξαρτώνται από τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης. Προσδιορίζονται περισσότερο από τους ρυθμούς και το βαθμό της συσσώρευσης κεφαλαίων που έχει προηγηθεί, συσσώρευση η οποία τελικά ευθύνεται και για το ξέσπασμα της ίδιας της κρίσης. Με δυο λόγια, μπορεί η οικονομική κρίση να αποτελεί φάση του κύκλου της καπιταλιστικής οικονομίας, ωστόσο και αυτή πρέπει να κάνει τον ...κύκλο της. Βέβαια, ολοκλήρωση της κρίσης σημαίνει μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, κάτι που τα δύο τελευταία χρόνια το βλέπουμε να συντελείται με ξέφρενους ρυθμούς και απίστευτη αγριότητα. Το δείχνει η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία που ξεπέρασε πλέον το 1 εκατομμύριο, οι αποδοχές των εργαζομένων που έχουν στην κυριολεξία συνθλιβεί, οι συνεχείς μειώσεις στις συντάξεις, αλλά και η ανατροπή των όρων συνταξιοδότησης που ίσχυαν εδώ και δεκαετίες, οι εργασιακές σχέσεις που μας γυρίζουν πίσω σε συνθήκες γαλέρας, το δείχνουν τα δεκάδες χιλιάδες κλειστά μικρο-καταστήματα, το επιβεβαιώνουν οι παραγωγικές μονάδες που ρίχνουν τους ρυθμούς παραγωγής ή διακόπτουν τη λειτουργία τους.
Ο δρόμος που έχει επιλέξει η άρχουσα τάξη για να αντιμετωπίσει την κρίση και να αποκαταστήσει συνθήκες κερδοφορίας για το κεφάλαιο, είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου που δρα στη χώρα αποκλειστικά σε βάρος του παράγοντα «εργατική δύναμη». Αυτό που κάποτε ζήλευαν, σχεδόν θεωρητικά, για τους πολύ χαμηλότερους μισθούς σε άλλες χώρες της ΕΕ ή και σε άλλες ηπείρους, όπου αναπτύσσεται ραγδαία η βιομηχανική παραγωγή, έχει γίνει πλέον άμεσος στόχος και σκοπός. Και δεν είναι τυχαίο ότι όλο και πιο συχνά, στελέχη της ΕΕ και του ΔΝΤ και μαζί τους ορισμένοι άθλιοι από το επιτελείο της συγκυβέρνησης έχουν αναλάβει να μας θυμίζουν ότι τα 420 ευρώ που καθιέρωσαν για μισθό νέων, είναι αισθητά περισσότερα από τον κατώτερο μισθό στη Βουλγαρία που είναι 123 ευρώ ή τα 158 της Ρουμανίας και τα 232 της Λιθουανίας. Η ιστορία βέβαια της συμπίεσης των μισθών, των αποδοχών των εργαζομένων για να προκύψει κέρδος ή μεγαλύτερο κέρδος, δεν έχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος. Αλλωστε, δεν είναι θέμα υπολογισμών. Είναι ζήτημα συσχετισμού των δυνάμεων. Με ένα ισχυρό εργατικό, σωστά προσανατολισμένο ταξικό κίνημα, κανένα παράσιτο της κοινωνίας τους δε θα τολμούσε καν να σκεφτεί ότι είναι δυνατόν να προτείνει τέτοια βαρβαρότητα σε βάρος των εργαζομένων. Σε μια κοινωνία με ξεδοντιασμένο κίνημα και προδοτικά συνδικάτα, τα 420 ευρώ από κάποιους εκλαμβάνονται ως το σκαλοπάτι για ακόμα χαμηλότερες αμοιβές.
Οι κομμουνιστές προτείνουν άλλο δρόμο εξόδου από την κρίση και διαφορετικού τύπου οικονομική ανάπτυξη. Ανάπτυξη που δε θα έχει στόχο την εξασφάλιση του κέρδους των καπιταλιστών, αλλά τις ανάγκες των εργαζομένων και το πώς αυτές μπορούν να καλύπτονται. Είναι ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού, της ένταξης στην υπηρεσία του λαού των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των άλλων εφεδρειών που διαθέτει η χώρα, ο δρόμος της ολόπλευρης αξιοποίησης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με ένα και μοναδικό στόχο. Τη σχεδιοποιημένη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη με στόχο την ικανοποίηση των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών όλων των μελών της κοινωνίας.
Κ.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
14/3/2012
-- Σμπαραλιάζουν το λαό για να σωθεί το κεφάλαιο
6/11/2011
-- Αποκαλύπτει την ανάγκη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης
6/3/2011
-- Θέτουν ως στόχο τους μισθούς του ...2003!
24/10/2010
-- Εκτίμηση των πρόσφατων εξελίξεων της οικονομικής κρίσης*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου