Εχθροί ή κρυφοί φίλοι του αντικομμουνισμού;

Motion Team

Από κινητοποίση το 2005 ενάντια στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο

Ο κομμουνισμός δεν είναι ίδιος με το φασισμό, αλλά και το σοσιαλιστικό καθεστώς έκανε εγκλήματα», «Απαράδεκτη η ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό, αλλά δεν υπερασπιζόμαστε και τον "υπαρκτό" σοσιαλισμό», «Κανείς δεν αμφισβητεί τα εγκλήματα του "σταλινισμού", όμως αποτέλεσαν παρέκκλιση από τον κομμουνισμό...». Τα παραπάνω είναι μερικά από τα επιχειρήματα που αξιοποιήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ για να απαντήσει στις κατηγορίες για τη μη συμμετοχή στην αντικομμουνιστική φιέστα της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ. Με αυτά τα «επιχειρήματα», δήθεν υπεράσπισης του κομμουνισμού, αντέκρουσε την προσπάθεια της ΝΔ να τον παρουσιάσει σαν κάτι που δεν είναι, δηλαδή σχεδόν σαν κομμουνιστική δύναμη. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του πρωθυπουργού στην πρόσφατη εκδήλωση για την παρουσίαση της «διοικητικής μεταρρύθμισης», σε άσχετο δηλαδή θέμα. Εκεί έκανε λόγο για «μοντέλα κρατισμού που κυριάρχησαν στην Ανατολική Ευρώπη ως πρότυπα δήθεν του νέου κόσμου, της νέας κοινωνίας, που αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες...».

Παρόμοιες τοποθετήσεις έγιναν με κάθε ευκαιρία από τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους επιχειρηματολογούσαν υπέρ της επιλογής του υπ. Δικαιοσύνης, Στ. Κοντονή, φροντίζοντας μαζί με την καταδίκη του αντικομμουνισμού να καταθέτουν και τα διαπιστευτήριά τους στην αστική τάξη. Δεν είναι τυχαίο ότι όσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει δήλωση ή δημόσια τοποθέτηση στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, άρθρο ή σχόλιο στο φιλοκυβερνητικό Τύπο που να μην κατακεραυνώνει (με «φιλοκομμουνιστική» ρητορεία) τον «σταλινισμό». Οχι τυχαία, όσοι από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας - παραδοσιακής και νέας - ανέλαβαν να «υπερασπιστούν» τον κομμουνισμό από την εξίσωσή του με το φασισμό, δεν άφησαν αναξιοποίητο ούτε ένα επιχείρημα από τα κυρίαρχα της αστικής προπαγάνδας, με τα οποία τελικά βαφτίζεται «εγκληματική ιδεολογία» ο κομμουνισμός. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι ο «αντισταλινισμός» από τον αντικομμουνισμό απέχει... μισό τσιγάρο δρόμο...

Σταλινολογία: Η καρδιά του αντικομμουνισμού

Ετσι, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, «αριστεροί» και «προοδευτικοί» βουλευτές, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και λοιποί δημοσιολόγοι επιχείρησαν να χωρέσουν στο ίδιο κάδρο τόσο την απόρριψη του αντικομμουνισμού όσο και την αναπαραγωγή της φιλολογίας περί «ολοκληρωτικών σταλινικών καθεστώτων». Αν και η πολεμική τους επεκτείνεται σε όλη την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και στη σοσιαλιστική εξουσία στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, εντούτοις εστιάζουν ιδιαίτερα στην περίοδο των πρώτων 4 δεκαετιών της σοβιετικής εξουσίας, στο μεγαλύτερο μέρος της οποίας ηγέτης του μπολσεβίκικου Κόμματος ήταν ο Στάλιν. Ουσιαστικά, στο επίκεντρο μπαίνει η περίοδος στην οποία η σοβιετική εξουσία κυριάρχησε και σταθεροποιήθηκε, άνοιξε το δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κατάφερε να υπερασπίσει τις πρώτες εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις της ενάντια σε ξένους και εσωτερικούς αντιπάλους της. Οχι τυχαία. Δεν είναι μόνο η εύκολη χιλιοπαιγμένη και βολική δαιμονοποίηση της σοβιετικής ηγεσίας υπό τον Στάλιν. Ο στόχος είναι πολλαπλός. Να φανεί καταρχήν η σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία ως μια χαμένη υπόθεση σχεδόν από την αρχή. Επίσης, να υποτιμηθούν οι πολλές και σημαντικές κατακτήσεις του σοβιετικού λαού εκείνη την περίοδο, συγκριτικά πάντα με την προεπαναστατική κατάσταση αλλά και με συνθήκες που επικρατούσαν στον καπιταλιστικό κόσμο. Να δικαιωθούν όλες αυτές οι αντιλήψεις στην ίδια την ΕΣΣΔ και το μπολσεβίκικο Κόμμα, που αν επικρατούσαν θα οδηγούσαν στην παραίτηση από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Να πληγούν τα βασικά στοιχεία για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, η εργατική εξουσία, η κοινωνική ιδιοκτησία και ο κεντρικός σχεδιασμός. Να «αρνηθούν» το δικαίωμα στην εργατική τάξη που έχει την εξουσία, να πολεμήσει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο όλους αυτούς που ήθελαν να την ανατρέψουν... στο όνομα γενικά της «δημοκρατίας», λες και η αστική τάξη δεν αντιμετωπίζει όσους αμφισβητούν την εξουσία της, λες και δεν έχει αποδειχτεί ότι η δημοκρατία της είναι στην ουσία της δικτατορία του κεφαλαίου. Να συγκαλυφθεί, επίσης, κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Οτι ο δρόμος για την ανατροπή του σοσιαλισμού, για τη διάλυση της ΕΣΣΔ άνοιξε στο βαθμό που υιοθετούνταν ή δεν αντιμετωπίζονταν με συνέπεια απόψεις που θεωρούσαν δυνατή τη συνύπαρξη της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού σχεδιασμού με στοιχεία, εργαλεία της αγοράς και της καπιταλιστικής οικονομίας. Στο βαθμό που αυτές οι απόψεις έγιναν κρατική πολιτική, οδήγησαν σε μεγάλες αντιφάσεις και όξυναν προβλήματα, άνοιξαν αντικειμενικά το δρόμο της ανατροπής. Τελικά, αυτή η λογική ναι μεν στα λόγια δεν αποκηρύσσει τον κομμουνισμό, στην πράξη όμως αποκηρύσσει την ουσία του, τον μετατρέπει σε μια ακίνδυνη ουτοπία, σε κάτι ανεφάρμοστο, τελικά ταυτίζει την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής με την αυταπάτη του εξανθρωπισμού του καπιταλισμού. Στην πράξη αποτελεί δήλωση υποταγής στην αστική εξουσία και την καπιταλιστική οικονομία.

Υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό γιατί είναι το αύριο της εργατικής τάξης

Γνωρίζουν καλά τα αστικά επιτελεία ότι η υποχώρηση του εργατικού κινήματος δεν θα κρατήσει για πάντα, ότι αυτό παλεύει να ανασυνταχθεί για να περάσει στην αντεπίθεση. Και επίσης γνωρίζουν καλά ότι ένας από τους όρους για την αναζωογόνηση της λαϊκής πάλης, ώστε αυτή να αποκτήσει σταθερότητα, διάρκεια και αντοχή στις πολύμορφες πιέσεις της πλουτοκρατίας, είναι να συνδεθεί με την προοπτική της κατάκτησης της εξουσίας, με τη σωστή αξιολόγηση της πρώτης προσπάθειας της εργατικής τάξης να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Γι' αυτό, η κατασυκοφάντησή του τόσο από «δεξιές» όσο και από «αριστερές» φωνές παραμένει στην ημερήσια διάταξη σχεδόν 30 χρόνια μετά την ανατροπή του. Γι' αυτό, τόσο οι υπερασπιστές της συμμετοχής στην αντικομμουνιστική φιέστα του Ταλίν (ΝΔ) όσο και οι όψιμοι αρνητές της (ΣΥΡΙΖΑ) συγκλίνουν στον αντισοβιετισμό, αναπαράγουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το «συμψηφισμό» των «εγκλημάτων» των «ολοκληρωτικών» καθεστώτων.
Βεβαίως, καμιά σχέση με τους πόθους των απολογητών του καπιταλισμού να υπερασπιστούν την αιωνιότητά του, λασπολογώντας ενάντια στο σοσιαλισμό, δεν έχει η κριτική αποτίμηση που κάνει το ΚΚΕ στα 70 χρόνια σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Κρίνουμε το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε από ταξική σκοπιά και όχι με τα κριτήρια της αστικής εξουσίας και των κομμάτων της. Γι' αυτό η κριτική αυτή είναι και η πιο αυστηρή, αφού γίνεται από θέσεις υπεράσπισης του σοσιαλιστικού συστήματος και όχι από θέσεις συκοφάντησής του. Πάει πολύ βαθύτερα την ιστορική μελέτη, αναζητώντας τις αιτίες της ανατροπής, της επικράτησης της αντεπανάστασης, με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα και το αύριο της ταξικής πάλης. Η αποτίμηση δεν γίνεται με τα κριτήρια της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας» της αστικής τάξης, που στην ουσία σημαίνει ελευθερία στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και εξουσία της μειοψηφίας αυτών που έχουν την οικονομική δύναμη, επιβάλλοντας τη θέλησή τους «δημοκρατικά» στην πλειοψηφία.
Αλλωστε, το ΚΚΕ ποτέ στην Ιστορία του δεν υιοθέτησε τη σταλινολογία, υπερασπίστηκε την ΕΣΣΔ, υπερασπίζεται σήμερα τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, βγάζει συμπεράσματα για τις αιτίες που οδήγησαν στην αντεπανάσταση με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, έχοντας ως πεποίθηση ότι μόνο ένα σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό μέλλον μπορεί να βγάλει την εργατική τάξη και το λαό μας από τα αδιέξοδα του συστήματος της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας και των πολέμων.