ΗΦΑΙΣΤΟΣ : Αντικομμουνιστικές «εργασίες»

23 Δεκ 2011

Αντικομμουνιστικές «εργασίες»

Το ΚΚΕ έδωσε στον αγώνα χιλιάδες από τα καλύτερα παιδιά του. Δημιούργησε πρότυπα στάσης ζωής μέσα από ένα μαζικό ηρωισμό, που κλόνισε το αστικό πολιτικό σύστημα (στη φωτογραφία, η πρώτη ανταρτοομάδα του ΔΣΕ στην Τσαγκαράδα του Πηλίου το 1946)

Στις 13 - 15 Μάρτη ο Δήμος Ναυπλίου διοργάνωσε τριήμερο τιμητικών εκδηλώσεων για τον Γρ. Φαράκο. Τα της διοργάνωσης ανέλαβε ειδική επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν εξέχοντες αντικομμουνιστές (Στ. Καλύβας, Ν. Μαραντζίδης), ενώ στις συζητήσεις πήραν μέρος εκπρόσωποι από το σύνολο του αστικού και οπορτουνιστικού πολιτικού φάσματος (Ι. Βαρβιτσιώτης, Θ. Πάγκαλος, Ανδρουλάκης, Κύρκος, Σηφουνάκης, στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και μια πενηνταριά ακόμα). Αυτοί ήταν οι 300 «κομμουνιστές», στους οποίους μίλησε ο Θ. Πάγκαλος, όπως ο ίδιος υποστήριξε, κάνοντας λόγο για «αντικομμουνιστικό ΚΚΕ», που απουσίασε από τη σύναξη!!...

Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το 3ήμερο συναπάντημα θα εξελισσόταν σε μια αντιΚΚΕ παρέλαση, κατά την οποία θα ακούγονταν δήθεν επιστημονικά λογύδρια, καθώς και ανάλογες αναλύσεις.

Οι ομιλητές κυριολεκτικά εξύμνησαν την ...αυτοκριτική που έκανε ο Γρ. Φαράκος ως πολιτικό πρόσωπο και ως συγγραφέας βιβλίων, που αφορούν κυρίως στην Ιστορία της δεκαετίας 1940 - 1950. Δικαίως από την πλευρά τους, αφού όλα τα βασικά γεγονότα της περιόδου και άλλα μεταγενέστερα ο Φαράκος είχε την ...ικανότητα (!) να τα δει αντεστραμμένα, σε σύγκριση με το πώς τα έβλεπε μέχρι τα γεράματα. Παραδείγματα:

Για τη συμφωνία του Λιβάνου (αν έπρεπε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ να πάνε στο Λίβανο) απαντά:«Η δική μου θεώρηση σήμερα είναι διαφορετική. Η προσπάθεια να αποφευχθεί ο εμφύλιος πόλεμος δεν μπορούσε να έχει επιτυχία χωρίς μια πανεθνική συνεννόηση».¹

Πάντα εκ των υστέρων, κατακρίνει την ηγεσία του ΕΑΜ για παραβίαση της συμφωνίας της Καζέρτας! «Η συμφωνία της Καζέρτας έλεγε ότι ο ΕΛΑΣ δεν θα καταλάβει τη Θεσσαλονίκη. Και όμως την κατέλαβε»!² Δυστυχώς...

Και συνεχίζει για το Δεκέμβρη 1944: «Ας μου επιτραπεί εδώ και μια άλλη τωρινή (...) αντίδραση. Στο όνομα του αντιατομισμού, η ηγεσία μας (...) επιδίωξε την επικράτηση μαζανθρώπων. (...) Ηταν φυσικό να ξυπνήσουν σύνδρομα και από τις δύο πλευρές. Να μην εισακούονται φωτισμένες - πολλές και αστικές - φιλελεύθερες, Θεοτοκάς, Σεφέρης - φωνές»!³

Για τη Βάρκιζα: «Ολα αυτά τα χρόνια, το ΚΚΕ έχει αναθεματίσει σε όλους τους τόνους τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η άποψή μου είναι ότι η Βάρκιζα (...) ήταν υποχρεωτική την ώρα που έγινε».⁴

Για τον ΔΣΕ: «Προσεγγίζοντας μετά από 50 χρόνια, οπωσδήποτε πιο αντικειμενικά, την αλήθεια, φαντάζουν πικρά και άχαρα όλα αυτά»!⁵

Για την 8η Ολομέλεια της ΚΕ (1958), που αποφάσισε τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ και την οποία καταδίκαζε σε όλους τους τόνους, 40 χρόνια μετά αφηγήθηκε:

«Η Ολομέλεια εκείνη έκανε ένα σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, μιλώντας για τη σταδιακή διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων...».⁶

Για τη 12η Ολομέλεια:

«Το '68 σηματοδότησε την αρχή της κατάρρευσης της παλαιάς Αριστεράς. Δεν είδε κανείς μας από τότε αυτό το βάθος (...) Εγινε καθαρό μετά το 1989»!⁷

Αλλά είναι και «αυτοκριτικός»:

«Προσπαθώντας σήμερα να δώσω κάποιες πρόσθετες εξηγήσεις για τη συνέχιση της σκληρής μου στάσης, βλέπω ότι και από την άλλη πλευρά υπήρχε ένα στοιχείο που δεν με διευκόλυνε: με θεωρούσαν το "κόκκινο πανί"»!⁸ Δε δίστασε να γράψει ότι ντρέπεται για τη στάση του το '68!!

Σαφής ο στόχος και μόνιμος

Ολες οι ομιλίες - πολιτικών και ιστορικών - μέσα από το γνωστό αγοραίο αντικομμουνισμό κατέτειναν σε συγκεκριμένα και πάγια πράγματα: Να αποδείξουν το δογματισμό (!) του μαρξισμού - λενινισμού, το ...αναπόφευκτο της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού συστήματος - όπως ονοματίζουν την αντεπανάσταση - την αντιδημοκρατικότητα (!) του ΚΚΕ, την αδυναμία του να εκσυγχρονιστεί (!), τη γραμμή που έπαιρνε από τη Μόσχα (!!), σε συνδυασμό με τη λαθολογία.

Σε αυτό το τελευταίο, διέπρεψε ο Ν. Σηφουνάκης του ΠΑΣΟΚ, αναμασώντας διάφορα που αναγράφονται σε εγχειρίδια του συρμού. Στο πανεθνικό πλαίσιο που τοποθέτησαν τον Φαράκο, ξεχώριζε η κατεύθυνση της σοσιαλδημοκρατικής κεντροαριστεράς. Στο ...θέμα μας συνεπώς. Την κεντροαριστερά πήγαν να προπαγανδίσουν και αυτήν προπαγάνδισαν, παριστάνοντας ότι καταπιάνονται με την Ιστορία.

Δεν μπορούν, βεβαίως, ούτε και θέλουν να απαντήσουν, σε ένα απλό ερώτημα: Γιατί τόση ενασχόληση με το ΚΚΕ και με το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, από τη στιγμή που η Ιστορία τα έχει ξεπεράσει, όπως ισχυρίζονται; Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος, καθένας και καθεμία που αντιλαμβάνονται το ρόλο του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία και διεθνώς, είναι σε θέση να αντιληφθεί...

Για να αντιληφθεί κάποιος το επίπεδο σειράς τοποθετήσεων, δεν έχει παρά να δει, ως παράδειγμα, ορισμένα σημεία της ομιλίας του Ν. Σηφουνάκη και άλλων. Αναφερόμενος στη δικτατορία του 1967 - 1974, είπε για τον Φαράκο:

«Ο Γρηγόρης προτίμησε τη δράση, όταν ορισμένοι επέλεξαν την ωρίμανση των συνθηκών για να δραστηριοποιηθούν»!

Ποια είναι τα στελέχη του ΚΚΕ που φύλαγαν τότε τον εαυτούλη τους, όπως σαφώς εννοεί ο Ν. Σηφουνάκης; Και πού βρίσκει αυτός το ανάστημα, να συκοφαντεί αγωνιστές; Δεύτερο: Με δική του πρωτοβουλία ήρθε τότε στην Ελλάδα παράνομα ο Φαράκος και όχι με απόφαση του Πολιτικού Γραφείου; Το ίδιο και εκατοντάδες άλλοι παράνομοι.

Παρακάτω: Δε γνωρίζει ότι παρά τα βασανιστήρια που υπέστησαν τόσα και τόσα στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, κράτησαν ψηλά την κομμουνιστική τους τιμή, αλλά έχουν τη σεμνότητα να μη μιλάνε γι' αυτό; Το γνωρίζει, αλλά το αποσιώπησε, κάνοντας ειδική αναφορά στον Φαράκο! Οταν φεύγεις από το ΚΚΕ, όλοι οι αντίπαλοι «θυμούνται» ότι βασανίστηκες, φυλακίστηκες κ.λπ...

Από την πλευρά του, ο Φ. Κουβέλης επέκρινε την «ηγετική ομάδα» (sic) του ΚΚΕ που «συνέτριψε τον Φαράκο». Και δήλωσε εμβριθώς πως «λυπάται για την ηγεσία του ΚΚΕ, που έγραψε ότι ο Φαράκος προσπάθησε να διαλύσει το Κόμμα»!

Εχουν τη συνήθεια να αυτοδιαψεύδονται. Ας θυμηθούν, λοιπόν, τα δικά τους λόγια: Συγκεκριμένα τον Λ. Κύρκο, ο οποίος έχει παραδεχθεί:

«Τους βοηθήσαμε κι εμείς με τα δικά μας λάθη, με τις δικές μας βιασύνες: "Να ενοποιήσουμε τον ΣΥΝ, να τον κάνουμε ενιαίο κόμμα". Σταθείτε βρε παιδιά, δεν είναι ώρα να προχωρήσουμε στην ενοποίηση. (...) Γιατί βιαζόμαστε; Και όμως βιαστήκαμε»!⁹...

Με άλλες ομιλίες, όπως αυτές του Μ. Ανδρουλάκη, του Π. Κουναλάκη, του Σπ. Δανέλλη, του Γ. Δραγασάκη, ο οποίος υποστήριξε υποκριτικά πως ο Φαράκος «θεωρούσε ότι οι διαφορές στο ΚΚΕ μπορούσαν να επιλυθούν με διάλογο», και άλλων που περιδιάβαιναν στο Ναύπλιο, δεν αξίζει κανείς να ασχοληθεί.

Τέτοια περιλάμβανε μέσα σε όλα το «τριήμερο επιστημονικής εργασίας και πολιτικής σκέψης», όπως ονόμασαν τις εκδηλώσεις του Ναυπλίου.

Τζων Ιατρίδης και Θ. Πάγκαλος

Στον αντικομμουνισμό του Θ. Πάγκαλου, το ΚΚΕ απάντησε όπως έπρεπε. Σημειώνεται εδώ ένα σημείο από την ομιλία του, το οποίο μάλλον δανείστηκε (και ...εντυπωσιάστηκε) από το άρθρο του Τζων Ιατρίδη στο ΒΗΜΑ:¹⁰

«Εδώ ακριβώς έγκειται η συμβολή του Γρηγόρη Φαράκου (...) μπόρεσε να καταλήξει σε έγκυρα πορίσματα (...) Από τις έρευνες και τα στοιχεία που παραθέτει προκύπτει πλέον αδιαμφισβήτητα πως (...) οι φιλοδοξίες και τα σχέδια της κομμουνιστικής ηγεσίας καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής ξεπερνούσαν την απελευθέρωση της χώρας και στόχευαν στην κατάληψη της εξουσίας».

«Αυτό είναι πάρα πολύ σοβαρό και πάρα πολύ σημαντικό», πρόσθεσε ο Θ. Πάγκαλος. «Αυτό το πράγμα το ΚΚΕ επισήμως δεν το έχει πει ποτέ», συμπλήρωσε!

Τα παραπάνω επικρότησε και ο Στάθης Καλύβας του Γέιλ, λέγοντας ότι ο Θ. Πάγκαλος τα είπε όλα με μία λέξη...

Δεν παρακολουθούν τα ιστορικά κείμενα του ΚΚΕ, ούτε τις σύγχρονες τοποθετήσεις του; `Η, αν και τα παρακολουθούν, προτιμούν να εκτίθενται, χρησιμοποιώντας ανακρίβειες;

Το ΚΚΕ ποτέ δεν απέκρυψε τη στρατηγική του. Το θέμα βρίσκεται στο αν την επεξεργαζόταν πάντα σωστά, αλλά αυτό αφορά εμάς και όχι εκείνους. Και να τι έλεγε η εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1942):

«Αυτή είναι σήμερα η δική μας θέση, αυτός ο άμεσος πολιτικός σκοπός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας. Ναι, αλλά μήπως ξεχνάμε τον τελικό στρατηγικό σκοπό του Κόμματος; Δηλ. τον αγώνα για το σοσιαλισμό και την οριστική απελευθέρωση του λαού μας από κάθε πολιτικό ζυγό και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Οχι μόνο δεν τον ξεχνάμε αυτό το σκοπό, μα αντίθετα η σημερινή μας πολιτική έναντι του ξένου καταχτητή ίσα - ίσα μας ανοίγει το δρόμο για την πραγματοποίηση και των παραπέρα στρατηγικών σκοπών του ΚΚΕ».¹¹

Την ίδια αντίληψη για τη στρατηγική εξέφρασε και η Απόφαση της 11ης Ολομέλειας της ΚΕ (5 - 10 Απρίλη 1945), στην οποία διαβάζουμε για το Δεκέμβρη του '44:

«Ο αγώνας του Δεκέμβρη είναι μια παλλαϊκή ένοπλη αντίσταση ενάντια στο πραξικόπημα της αντίδρασης που ήθελε να ανακόψει με τη βία την ομαλή και ειρηνική δημοκρατική εξέλιξη της χώρας».¹²

Μερικά χρόνια αργότερα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (10 - 14 Οκτώβρη 1950) υπογράμμιζε:

«Η βασικά λαθεμένη αυτή πολιτική και δράση της ηγεσίας του ΚΚΕ στην πρώτη κατοχή είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουμε, χάρη στα δικά μας αποκλειστικά λάθη, την επανάσταση, να χάσουμε την εξουσία».¹³

Το γεγονός ότι στο παραπάνω γίνεται λόγος για «επανάσταση», δείχνει από μόνο του αν το ΚΚΕ έκρυβε τους σκοπούς του. Αυτά είναι μόνο ορισμένα παραδείγματα που αφορούν στο τότε.

Από την άλλη, οι «Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για τα 60χρονα από την Αντιφασιστική Νίκη των λαών» (Μάης 2005), υπογράμμισαν:

«Η συνύπαρξη του κοινωνικοταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό, πέραν των άλλων πολιτικών και πολεμικών συγκρούσεων με τις στρατιωτικές οργανώσεις του "δοσιλογισμού", που έτσι κι αλλιώς περιείχαν και το ταξικό στοιχείο, επιβεβαιώνεται και από τις ένοπλες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τις αντιχιτλερικές και τις αγγλόφιλες οργανώσεις, όπως ο ΕΔΕΣ. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούν και οι συνεχείς προστριβές του ΕΛΑΣ με τους Εγγλέζους, η αμείωτη ιδεολογική και πολιτική πάλη των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων της Μέσης Ανατολής κατά της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, καθώς και η αιματηρή καταστολή, από τους Εγγλέζους και την ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, της ηρωικής "Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης" (ΑΣΟ) τον Απρίλιο του 1944.

(...) Ηταν επίσης αναγκαίο να μελετηθεί η τακτική του αντίπαλου (Εγγλέζων και των εγχώριων αστικών δυνάμεων) και να προσαρμοστεί ανάλογα η στρατηγική του ΚΚΕ. Εφόσον ο ταξικός αντίπαλος προετοιμαζόταν για την "επόμενη μέρα του πολέμου", για τις μεταπολεμικές πολιτικές εξελίξεις, έπρεπε να κάνει το ίδιο από τη δική του σκοπιά και ο λαϊκός παράγοντας.

Το ΚΚΕ έδωσε στον αγώνα χιλιάδες από τα καλύτερα παιδιά του. Δημιούργησε πρότυπα στάσης ζωής μέσα από ένα μαζικό ηρωισμό, που κλόνισε το αστικό πολιτικό σύστημα και οδήγησε τα αστικά κόμματα σε απομαζικοποίηση και ανυποληψία.

Δεν μπόρεσε, ωστόσο, να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας. (...) Ετσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο Εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5 Ιουλίου 1943) και αργότερα στις συμφωνίες του Λιβάνου (20 Μαΐου 1944) και της Καζέρτας (26 Σεπτεμβρίου 1944), για να διατηρήσει και να διευρύνει την "εθνική ενότητα". Και δεν διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις μιας πορείας που θα είχε μεγάλες πιθανότητες να οδηγήσει στη νίκη».

Τα παραπάνω υπογραμμίζονται και στη «Διακήρυξη της ΚΕ για τα 90χρονα του ΚΚΕ» (Ιούνης 2008).

Συνεπώς, εκείνο που μπέρδεψαν οι επικριτές του ΚΚΕ, είναι η στρατηγική του ΚΚΕ. Μαζί με αυτούς την μπέρδεψε και ο καθηγητής Ευάνθης Χατζηβασιλείου, ο οποίος, εκείνους που βρήκε να επικαλεστεί, για να στηρίξει την επιχειρηματολογία του, ήταν οι Καλύβας και Μαραντζίδης! Αναφέρθηκε, λοιπόν, στους σκοτωμένους - μετά από μάχες με τον ΕΛΑΣ - ταγματασφαλίτες της Αργολίδας, του Κιλκίς και της Δυτικής Μακεδονίας, προκειμένου να τεκμηριώσει την ίδια άποψη.

Το ολίσθημα είναι και μεθοδολογικού χαρακτήρα, επειδή στηρίζεται στην ανεύρεση τοπικών τεκμηρίων, που δήθεν θεμελιώνουν το γενικό, όπως υποστηρίζει η γνωστή «αναθεώρηση της Ιστορίας». Πέρα από το γεγονός ότι και οι επιμέρους εμφύλιες συγκρούσεις, όπως και ο Δεκέμβρης του '44, δε στόχευαν στη δικτατορία του προλεταριάτου, ο αδιαφιλονίκητος παράγοντας της αντικειμενικής αποτίμησης των ιστορικών γεγονότων είναι η πράξη και τα ντοκουμέντα της γενικής πολιτικής κατεύθυνσης. Οσα, δηλαδή, αγνοούν οι παραπάνω κύριοι.

Τετριμμένα...

Τίποτα το καινούριο δεν ήρθαν να προσθέσουν οι ομιλίες σχεδόν όλων των ιστορικών.

Ο Γ. Σακκάς (Πανεπιστήμιο Αιγαίου), βαθιά επηρεασμένος από τις κεντροαριστερές κυβερνητικές λύσεις, όπως έδειξε τουλάχιστον, επανέλαβε το γνωστό «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», για να μας θυμίσει ότι το να μη σύρεσαι πίσω από τα κόμματα του «Κέντρου» συνιστά απομόνωση! Αναφέρθηκε ακόμα στις εκλογές του 1956, καθώς και στο 3ο Συνέδριο της ΕΔΑ (εκείνο που τελικά ματαιώθηκε), μέσα από το οποίο επιδιωκόταν η αποκοπή του ΚΚΕ από την ΕΔΑ (1966) και η τελειωτική του διάλυση. Αυτά και κάποια άλλα, μαζί με τα «αντισταλινικά» του.

Η Κατ. Τσέκου (Ιόνιο Πανεπιστήμιο) στάθηκε στο «αλάθητο της ηγεσίας», στην ανακαταγραφή του 1950 - 1951 και στην «εξόντωση στελεχών που είχαν διαφορετική άποψη». Πλήρης η ανικανότητα να αντιληφθεί τη σκληρότητα της ταξικής πάλης, τον υπονομευτικό ρόλο των ταξικών αντιπάλων, τις ειδικές συνθήκες ενός κόμματος, του ΚΚΕ, που το ένα τρίτο των δυνάμεών του βρισκόταν στην πολιτική προσφυγιά, το άλλο στις φυλακές και στις εξορίες και το υπόλοιπο στη βαθιά παρανομία. Ενός κόμματος, που μόλις είχε βγει ηττημένο από τρεις ένοπλους αγώνες και που συνέχιζε να μάχεται με εκατόμβη θυσιών, την ίδια ώρα που στις γραμμές του διεξαγόταν ιδεολογικοπολιτική διαπάλη. Αλλά και απόλυτη η απέχθειά της προς τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, με αποτέλεσμα να ανάγει τις όποιες παραβιάσεις του σε αιτία για την κατάργησή του, δηλαδή για τη διάλυση του ΚΚΕ. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία.

Ο Στ. Καλύβας ξαναθυμήθηκε τη βία που ασκούσε ο ΕΛΑΣ σε Ελληνες (δηλαδή στους ταγματασφαλίτες), ωστόσο δε θυμήθηκε να πει λέξη για την εγκληματική δράση των ταγματασφαλιτών κατά του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, γενικώς του λαού. Προφανώς, επειδή έχει την άποψη (ήδη εκφρασμένη) ότι τα Τάγματα Ασφαλείας δημιουργήθηκαν εξαιτίας της τρομοκρατικής δράσης του ΚΚΕ κατά του άμαχου πληθυσμού!

Ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου (Πανεπιστήμιο Αθήνας) αναγνώρισε ότι η πολιτική των αστικών κομμάτων, μετά το 1949, περιλάμβανε και τη μεταρρύθμιση και τον αντικομμουνισμό. Ωστόσο, επιχείρησε να αποσυνδέσει τον δεύτερο από τη φύση και την οργανική σχέση που έχει με την πολιτική τους και το χαρακτήρα τους. Και υποστήριξε ότι ο αντικομμουνισμός μαζί με τις διάφορες οργανώσεις των χρόνων 1945 - 1949 διαμορφώθηκε αυθόρμητα (!), ενώ την ίδια ώρα τα αστικά κόμματα, από τη μία υποχρεώνονταν (!) να κινηθούν σε αυτό το κλίμα (μήπως πρέπει να τους ζητήσουμε και συγγνώμη;) και από την άλλη ένιωθαν φοβία, μη γνωρίζοντας τις αληθινές προθέσεις του ΚΚΕ!...

Πρόκειται για αυθαίρετη ιστορική ανάλυση. Ο αντικομμουνισμός των αστικών κομμάτων εκδηλώθηκε με μανία από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του ΚΚΕ, ενώ η ωμά αντεργατική πολιτική τους είχε εκφραστεί με αίμα και με διώξεις και πριν από την ίδρυση του ΚΚΕ. Δεν είναι μόνο το «Ιδιώνυμο» του Ελ. Βενιζέλου, δεν είναι μόνο το Καλπάκι και η Μαρμάρω, η Ανάφη. Είναι και οι δολοφονημένοι εργάτες και αγρότες, στην Αθήνα, στο Πασαλιμάνι, στην Καβάλα, στη Θεσσαλονίκη, στην Καλαμάτα, στο Ηράκλειο, στο Λαύριο, στην Ελευσίνα και σε δεκάδες άλλες πόλεις. Και τότε ο αντικομμουνισμός, η άγρια κρατική καταστολή και τα εγκλήματα κατά του λαού πήγαιναν μαζί με τους αστικούς εκσυγχρονισμούς όλων των αστικών κομμάτων (βενιζελικών, σοσιαλδημοκρατικών και βασιλικολαϊκών). Και τότε οργίαζε η πατριδοκαπηλία και η θεωρία των «απάτριδων κομμουνιστών», των «μισθάρνων οργάνων του μπολσεβικισμού».

Ο μεταπολεμικός αντικομμουνισμός του «κέντρου» και της «δεξιάς», με καμία ...επιστημονική άδεια δεν μπορεί να αποκοπεί από τον προπολεμικό στην Ελλάδα, ούτε από τον αντικομμουνισμό της απανταχού αστικής τάξης και των κομμάτων της. Το αντικομμουνιστικό είναι συστατικό του αστικού. Διαφορετικά, το δεύτερο δε θα ήταν αστικό.

Η παρέμβαση που είχε μία ουσία, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι χρωματίστηκε από τη γνωστή αντικομμουνιστική αστική οπτική του, ήταν αυτή του Ν. Μαραντζίδη. Αν έβλεπε το θέμα του ακριβώς ανάποδα από τη σκοπιά που το είδε, θα ήταν αντικειμενικός.

Τι είπε με λίγα λόγια: Οτι στο κομμουνιστικό φαινόμενο (sic) συνυπήρχαν δύο διαστάσεις, η συστημική (δηλαδή η μαρξιστική - λενινιστική συγκρότηση των ΚΚ) και η εθνική. Οντας αυτά αντιφατικά, κατά τον Μαραντζίδη, και ερχόμενα σε σύγκρουση μεταξύ τους και με τη «γραμμή της Μόσχας», έφεραν το κομμουνιστικό κίνημα στην πολυδιάσπαση και την πολυμορφία, γεγονός που οδήγησε στο χάος και στην κατάρρευση!...

Η πραγματικότητα περιέχει τα εξής στοιχεία:

Πρώτο: Ο προλεταριακός διεθνισμός, όχι μόνο δε συγκρούεται με τα συμφέροντα τις εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων κάθε χώρας, αλλά αποτελεί και προϋπόθεση για να εξυπηρετούνται αυτά με τον καλύτερο τρόπο. Εκεί που ο Μαραντζίδης βλέπει δυσαρμονία, υπάρχει αρμονικότατη σχέση.

Δεύτερο: Απ' όλα τα μέρη του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος έγιναν σε μία πορεία υποχωρήσεις από τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, στο όνομα των εθνικών ιδιομορφιών, γεγονός που, ανάμεσα σε άλλους παράγοντες, αποτέλεσε αιτία να εξελιχθεί ο οπορτουνισμός σε συνειδητή προδοσία.

Ας μελετήσουν, αν δεν το έχουν κάνει, την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου για το σοσιαλισμό και ας απαντήσουν επί της ουσίας, με έναν όρο: Οτι δε θα διαστρεβλώσουν τις θέσεις του ΚΚΕ.

Το θέμα είναι ένα: Οτι το ΚΚΕ στάθηκε όρθιο και προχωράει. Το «στάθηκε όρθιο» ήρθε σε πολλούς τελείως ανάποδα. Αλλά το «προχωράει» δεν καταπίνεται με τίποτα. Και η ενοχλητική δυσπεψία θα γίνεται ακόμα πιο οδυνηρή, όσο το ΚΚΕ θα προχωράει.

Παραπομπές

1. Λ. Μαυροειδή, «Οι δύο όψεις της Ιστορίας», σελ. 572, εκδόσεις ΔΕΛΦΙΝΙ

2. ό.π., σελ. 578.

3. ό.π., σελ. 579.

4. ό.π., σελ. 581.

5. ό.π., σελ. 590.

6. ό.π., σελ. 627.

7. ό.π., σελ. 668.

8. ό.π.

9. ό.π., σελ. 471.

10. ΤΟ ΒΗΜΑ, 8 Μαρτίου 2009.

11. ΤΟ ΚΚΕ - ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, τόμος 5ος, σελ. 304 - 305, εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.