23 Δεκ 2011

"Ανανεωμένος" αντικομμουνισμός



Εχει υπογραμμιστεί πολλές φορές από το ΚΚΕ και το "Ριζοσπάστη", χρειάζεται να υπογραμμιστεί και πάλι: Η επίθεση κατά του ΚΚΕ δε σταμάτησε, ούτε θα σταματήσει. Ο αντικομμουνισμός ήταν και είναι η αιχμή του δόρατος της αστικής ιδεολογίας και των κάθε είδους φορέων της.Ανεξάρτητα από τις μορφές του - ανάλογα με τις περιστάσεις και συνθήκες - η προσπάθεια των αντικομμουνιστών είχε και έχει τον ίδιο στόχο: Να αποδείξει ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα - παραφωνία στην κοινωνική εξέλιξη. Ενα κόμμα που προκάλεσε και προκαλεί συμφορές στο λαό και στον τόπο. Με άλλα λόγια, ένα κόμμα επικίνδυνο. Η επίθεση αυτή στις μέρες μας παρουσιάζει μια ιδιαίτερη έξαρση.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις ενισχύονται, όταν βλέπει κανείς το περιεχόμενο βιβλίων σαν αυτό του Λευτ. Μαυροειδή "Οι δύο όψεις της ιστορίας".Και ενισχύονται ακόμα περισσότερο, αν το περιεχόμενο του βιβλίου συνδυαστεί - αναπόφευκτα - με τους κεντρικούς "ήρωές" του: Τους Λ. Κύρκο, Γρ. Φαράκο, Λεων. Τζεφρόνη. Λευτ. Βουτσά και Β. Νεφελούδη, οι αφηγήσεις των οποίων καλύπτουν το ογκώδες βιβλίο. Και τέλος, αν δίπλα στο περιεχόμενο και στους "ήρωές" του προστεθεί και ο γνωστός και μη εξαιρετέος εκδοτικός οίκος "ΔΕΛΦΙΝΙ", που μαζί με άλλους, εξίσου γνωστούς και μη εξαιρετέους οίκους, έχουν αναλάβει την "ευγενή" εργολαβία της "διακίνησης" κάθε είδους "ανανεωτικής" σαβούρας.
Ο αναγνώστης του βιβλίου μπορεί να διαπιστώσει ότι τα προηγούμενα στηρίζονται στο γεγονός ότι στις "Δύο όψεις της ιστορίας" δεν επιχειρείται η καθ' όλα θεμιτή ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση, αλλά η επίθεση στο ΚΚΕ και η κατασυκοφάντησή του. Που νομίζουν ότι θα γίνει πιο πιστευτή, απ' τη στιγμή που εκπορεύεται από πρώην κομμουνιστές, που έχουν παραδώσει και την ψυχή τους στην άρχουσα τάξη. Στο βιβλίο, η διαστρέβλωση της ηρωικής ιστορίας του ΚΚΕ, η λάσπη (και όχι η έντιμη κριτική αποτίμηση) κατά της κάθε φορά ηγεσίας του και οι πονηροί ελιγμοί παγίδευσης του αναγνώστη, γίνονται τα μέσα για τη χειραγώγηση του ανυποψίαστου ή και όσων αγνοούν τα ιστορικά γεγονότα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το δηλητήριο χύνεται έντεχνα μέσα από τις αφηγήσεις των "ηρώων" του βιβλίου, αλλά και του ερωτώντος Λ. Μαυροειδή. Για την ποθούμενη χειραγώγηση του αναγνώστη χρησιμοποιείται ο συναισθηματισμός, η καλλιέπεια, η πολιτική ταχυδακτυλουργία, αλλά και η φτηνή (εύπεπτη και επιφανειακή) "ανάλυση" των γεγονότων, ανακατεμένη με φιλοσοφικές αλχημείες και γλιστερές πεπονόφλουδες.
Το διά ταύτα: Το ΚΚΕ δε χρειαζόταν να υπάρχει εδώ και 50 χρόνια! Πολύ περισσότερο σήμερα. Και εφορμούν με εφ' όπλου λόγχη...
Ας τους παρακολουθήσουμε. Είναι εξαιρετικά επίκαιροι. Οχι μόνο νοηματικά, αλλά και κυριολεκτικά. Ενα τέτοιο δείγμα - όχι το μοναδικό - αντιΚΚΕ μεθοδολογίας μάς δίνει ο Λ. Τζεφρόνης, ο οποίος αναμασά χιλιοειπωμένα κατασκευάσματα των αστικών κρατικών μηχανισμών.
Μία από τις τακτικές που χρησιμοποιούσε η Ασφάλεια, για να κάμψει τους κομμουνιστές και τους εργαζόμενους, ήταν η προσπάθειά της να τους δημιουργήσει αμφιβολίες και να τους φέρει σε διάσταση και αντίθεση με την ηγεσία τους (κομματική, συνδικαλιστική κ. ά). Στην ιστορία του ΚΚΕ συναντάμε άπειρα τέτοια παραδείγματα (δικτατορία του Μεταξά, πριν από αυτή, στα χρόνια των μεγάλων διώξεων μετά τον εμφύλιο πόλεμο και στη διάρκειά του, αλλά και στη δικτατορία του 1967-1974), τα σλόγκαν των βασανιστών, των δεσμοφυλάκων, των ανακριτών ήταν: "Εσύ υποφέρεις και η ηγεσία σας καλοπερνάει". Η: "Η ηγεσία σάς πούλησε, δεν έχει νόημα να αγωνίζεστε". Τέτοια και άλλα έλεγαν στους φυλακισμένους ή εξόριστους συντρόφους μας.
Τα ίδια λέει - με άλλα λόγια - ο Λ. Τζεφρόνης. Διαχωρίζοντας την ηγεσία του ΚΚΕ από το υπόλοιπο κόμμα, γράφει: "Το βασικό θέμα ήταν το πώς η ηγεσία του εξωτερικού θα διατηρούσε τη θέση της... Κάτι που κάνουν και σήμερα άλλωστε οι άνθρωποι του Περισσού, συνεχίζοντας την παράδοση της ακραίας και αλόγιστης σύγκρουσης και με την ελληνική και με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Για να διατηρήσουν τις καρέκλες τους" (σελ. 315-316).
Βεβαίως, είναι περιττό να υπενθυμίσουμε στον Λ. Τζεφρόνη - επειδή το γνωρίζει - ότι αν "οι άνθρωποι του Περισσού" αναζητούσαν καρέκλες θα μπορούσαν να μεταπηδήσουν στο ΠΑΣΟΚ (αλλά και στον ΣΥΝ) και να τις αποκτήσουν. Καρέκλες συνοδευόμενες και με μπόλικες υλικές απολαβές, όπως συμβαίνει με αρκετούς της "ανανέωσης", που στρογγυλοκάθονται σε αρχιδημοσιογραφικούς θώκους, σε υπουργεία και οργανισμούς ή στη... θαλπωρή ΕΟΚικών προγραμμάτων. Στην περίπτωση αυτή, όχι μόνο δε θα βρισκόντουσαν ("οι άνθρωποι του Περισσού") σε σύγκρουση με την ελληνική και ευρωπαϊκή "πραγματικότητα", αλλά θα συνέπλεαν μαζί της. Σε τι δρόμο; Γνωστό...
Αχρεία μέθοδος μηδενισμού
Ενώ στο βιβλίο του Λ. Μαυροειδή επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου ισοπεδωτική μηδενιστική αποτίμηση και κατεδάφιση των βάθρων του ΚΚΕ και των βασικών σταθμών της πορείας του ίδιου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, την ίδια στιγμή είναι ολοφάνερος ο παραπλανητικός ελιγμός: Στο ερώτημα του Λ. Μαυροειδή "ποια η γενικότερη αποτίμηση του ρόλου που έπαιξε το ΚΚΕ στις οκτώ σχεδόν δεκαετίες της ζωής του;", ο Λ. Κύρκος απαντά: "Νομίζω ότι αυτή η συνεισφορά είναι θετική" (σελ. 495). "Το Κομμουνιστικό Κόμμα, λοιπόν, προσέφερε μια ιστορική υπηρεσία" (σελ. 497).
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ο Λ. Κύρκος, με έναν ελιγμό αντάξιο του στόχου του διαγράφει την ιστορία του ΚΚΕ. Λέει: "... όμως με την κυριάρχηση αντιλήψεων δογματικών και σεχταριστικών, αυτό το κίνημα οδηγήθηκε ώστε να εγκαταλείψει τη θέση της πρωτοπορίας και να περάσει σε μια θέση ιδιόμορφης κοινωνικής συντήρησης" (σελ. 498). "Το ΚΚΕ προσέφερε μια ιστορική υπηρεσία, την οποία όμως ύστερα ώθησε στην αναίρεσή της" (σελ. 497).
Τα ίδια "κόλπα" κάνει και για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Από τη μια λέει: "... θεωρώ ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν το δεύτερο κολοσσιαίο άλμα που έκανε η ανθρωπότητα, ίσως μεγαλύτερο και από τη Γαλλική Επανάσταση" (σελ. 500). Και από την άλλη: "Ολόκληρο το φαινόμενο της σοβιετικής κοινωνίας και του χτισίματός της και της εξέλιξής της, έχει τα χαρακτηριστικά της ειδικής του βλακείας" (σελ. 507).
Ας μη σταθούμε σε ποιο χώρο βρίσκεται η "ειδική βλακεία", αλλά ας υπογραμμίσουμε το εξής: Αυτή η ύπουλη απόρριψη της ιστορικής διαδρομής του ΚΚΕ και οι ύβρεις κατά του διεθνούς ΚΚ εκφράζεται και στον τίτλο του βιβλίου "Οι δύο όψεις της ιστορίας", όπου τα πράγματα, για να είναι πιστευτά και για να μπορούν καλύτερα να εξαπατούν, παρουσιάζονται ως "απ' έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα". Αυτή η ανήθικη παρουσίαση της πραγματικότητας γίνεται και από τον συγγραφέα - δημοσιογράφο Λ. Μαυροειδή, ο οποίος στον πρόλογο του βιβλίου γράφει: "Την ιστορία του ΚΚΕ τη γεμίζουν τιτανικοί αγώνες... και φάσεις απομόνωσης ή αυτοαπομόνωσης, αγώνες για τη δημοκρατία και αντιδημοκρατικές πρακτικές στη δράση του και στην εσωτερική λειτουργία του" (σελ. 9-10).
Αλλού διαβάζουμε: "Λάθος ο Δεκέμβρης" (σελ. 337). "Τρελή και επικίνδυνη ιστορία η πάλη για την ντεφάκτο νομιμοποίηση του ΚΚΕ" (σελ. 368). "Ξεπούλημα της Ελλάδας από τον Στάλιν" (σελ. 358). "Στο ΚΚΕ είχαμε χάσει την ανθρωπιά μας" (σελ. 323). "Είναι αστείο να λέγεται ότι το ΚΚΕ είναι το πιο δημοκρατικό κόμμα" (σελ. 442). "Η συντριβή του ΚΚΕ Εσωτερικού, μέσα από την εξαγορά, την αθλιότητα εφτά σταθμών να μας βρίζουν από το πρωί ως το βράδυ..." (σελ. 473). "Εγκλημα ο εμφύλιος" (σελ. 358).
Τα παραπάνω είναι ορισμένα μόνο από τα όσα "στολίζουν" το βιβλίο. Εμπάθεια προς το ΚΚΕ, αλλά και σε πρόσωπα. Ο Ν. Ζαχαριάδης, π. χ., έχει και εδώ την... "τιμητική" του. Μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που εκτοξεύουν προς τον Ζαχαριάδη: Τυχοδιώκτης, αδίστακτος, ανελέητος, αυταρχικός, δοτός, αδυσώπητος, "έδειχνε αδιαφορία, απάθεια για την τύχη και το μαρτύριο των άλλων βασανιζόμενων συντρόφων στην Κέρκυρα" (σελ. 119), ανοιχτή αναφορά στο ότι ήταν ύποπτος (!) κ. ά.
Μετά από αυτά, ισχυρίζονται ότι η πορεία του ΚΚΕ ήταν θετική! Μα, αφού ισχυρίζονται ότι συνέβαιναν όλα αυτά και πολλά άλλα, από πού και ως πού θεωρούν ότι το ΚΚΕ είχε θετική συνεισφορά; Απλούστατα, η αντίφασή τους δεν είναι καθόλου αθώα. Είναι συνειδητή και σκόπιμη. Επιδιώκουν να εμφανιστούν αντικειμενικοί, ώστε να "περάσει" στη συνείδηση του αναγνώστη αυτό που θέλουν: "Καλό το ΚΚΕ, αλλά καλύτερα να μην ανήκουμε σ' αυτό"... Η: "Καλό το ΚΚΕ, όμως πρέπει να... ανανεωθεί, αλλιώς γίνεται εμπόδιο της προόδου"... Μια πολύ εύγλωττη απόδειξη αποτελεί και το εξής, το οποίο λέει στο βιβλίο ο Τζεφρόνης: "Η επιλογή της υπέρβασης του "Κ" ήταν ήδη επίκαιρη από το τέλος του εμφύλιου και ήταν από τότε σε αναμονή" (σελ. 411).
Αφού, επομένως, θεωρούν ότι το ΚΚΕ έπρεπε να είχε πάψει να υπάρχει (αυτό σημαίνει υπέρβαση του "Κ") εδώ και 50 χρόνια, τότε πώς θεωρούν θετική της συνεισφορά του; Η υποκρισία σε όλο το μεγαλείο της... Και όχι για τα 50 τελευταία χρόνια, αλλά και για τα προηγούμενα. Για παράδειγμα, έκθαμβος από κάποια λεγόμενα του Καφαντάρη, το 1926, ο Λ. Βουτσάς τα μνημονεύει. Ελεγε τότε ο γνωστός αστός πολιτικός για το ΚΚΕ: "Σας χαίρομαι για την αφοσίωση, την πειθαρχία, τις οργανωτικές σας ικανότητες. Αλλά σας λυπάμαι, γιατί δεν έχετε μυαλό" (σελ. 313). Για τα λόγια αυτά του Καφαντάρη, που βάλλουν απευθείας κατά της ιδεολογίας του ΚΚΕ, ο Λ. Βουτσάς νιώθει υποχρεωμένος να τονίσει: "Θα 'λεγε κανείς ότι ήταν ένας προφητικός λόγος" (σελ. 317).
Προφητικός (!) λόγος, λοιπόν, η αντίδραση της αστικής τάξης που λοιδορούσε - και με τα λεγόμενα του Καφαντάρη - τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ, επιδιώκοντας να το πιέσει στην κατεύθυνση της παραίτησης από τον αυτοτελή ρόλο του!
Μάκης Μαϊλης
(Την Τρίτη το Β μέρος)

ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ