ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα
Είδαμε στα προηγούμενα τη σχέση εξουσίας και ευεργετών, και είδαμε ότι η σχέση αυτή συνεπάγεται κέρδη για τους ευεργέτες αλλά και οφέλη για την εξουσία, τόσο απρόσωπα ως "κράτος" όσο και προσωπικά για εκείνους που την ασκούν.
Ας δούμε σήμερα τη σχέση ευεργετών και πατριωτισμού. Δε θα μας απασχολούσε το θέμα, γιατί γνωρίζουμε ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, αλλά μας "προκαλεί" ο τίτλος που τους δίνουν ως "εθνικούς" ευεργέτες!
Ο ελληνικός χώρος είναι μικρός και οι επιχειρήσεις με μεγάλη επιφάνεια εξαπλώνονται πέρα από τα σύνορα. Ετσι, κάποια στιγμή, νομίζει κανείς ότι βρίσκονται στο "δίλημμα" της συνέχισης μιας επιχείρησης όταν αυτή εξυπηρετεί άλλο έθνος με το οποίο η χώρα τους είναι στα πρόθυρα πολεμικής ή και σε πολεμική σύγκρουση. Λέμε "νομίζει" διότι στην πραγματικότητα για τον κεφαλαιούχο δεν υπάρχει κανένα δίλημμα: Οι επιχειρήσεις είναι επιχειρήσεις, πολύ απλά και χωρίς αμφισβήτηση. Απλά κάπου, κρατάνε και τα προσχήματα!
Από τα παλαιότερα παραδείγματα είναι του βαρόνου Μιχαήλ Τοσίτσα, ο οποίος ήταν όχι μόνο απλά μεγαλογαιοκτήμονας και επιχειρηματίας στην Αίγυπτο, αλλά και διαχειριστής του διοικητή της Αιγύπτου (τότε η Αίγυπτος ήταν οθωμανική επαρχία) Μοχάμετ Αλι. Ο Μιχαήλ Τοσίτσας δεν έβγαλε "κιχ" σ' όλη τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης του 1821 - 1830, ακόμη και όταν ο συνεταίρος του "φιλέλληνας" Μοχάμετ Αλι έστειλε το γιο του Ιμπραϊμ Πασά, τον γνωστό "Μπραϊμη" να κάψει και να λεηλατήσει την Πελοπόννησο από το 1824 ως το 1827. Η στάση του κατακρίθηκε από τους ιστορικούς Φιλήμονα και Σπηλιάδη και δικαιολογήθηκε από τον Γούδα με το επιχείρημα ότι θα αποκτούσε πλούτο με τον οποίο αργότερα θα ήταν ωφέλιμος για την πατρίδα ("να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι"!).
Εχουμε επίσης παραδείγματα όπως του Μποδοσάκη - Αθανασιάδη, ο οποίος ανεφοδίαζε τον τουρκικό στρατό με τρόφιμα μέχρι το 1918, δηλαδή σε όλη τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και στα δύο τελευταία χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου όταν η Ελλάδα πολεμούσε τις Κεντρικές Δυνάμεις, σύμμαχος των οποίων ήταν και η Τουρκία. Οι βιογράφοι του αναφέρουν ότι μετά το '22 εγκατέλειψε την ευρισκόμενη στην Τουρκία περιουσία του από 5.000.000 χρυσές λίρες που κέρδισε με τον τρόπο που είδαμε. Τώρα πώς εξηγείται ο κατεστραμμένος πρόσφυγας ήδη το 1924 να είναι από τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες της Ελλάδας και το 1938 να είναι ιδιοκτήτης του μονοπωλίου πυρομαχικών, της Τηλεφωνικής Εταιρίας, να αγοράζει την Εριουργία και τα Ναυπηγεία Βασιλειάδη και την Εταιρία Οίνων και Οινοπνευμάτων, αυτό μόνο οι ελβετικές τράπεζες μπορούν να το εξηγήσουν καθώς και το γεγονός ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα στην κυριολεξία!
Ο πατριώτης αυτός μάλιστα στη Λοζάνη το 1923 εισηγήθηκε στον Βενιζέλο, του οποίου ήταν σύμβουλος, την ανταλλαγή των πληθυσμών ισχυριζόμενος ότι "...οι διαφυγόντες Ελληνες ουδεμίαν επιθυμίαν είχον να επιστρέψουν εις την Τουρκίαν..." (έκρινε βέβαια από τη δική του περίπτωση...).
Χτυπητό παράδειγμα ήταν όπως είδαμε του Ζαχάροφ, ο οποίος πουλούσε όχι τρόφιμα αλλά όπλα σε όλους τους εμπολέμους, στην Ελλάδα, "δώρισε" πολεμικό υλικό και χρήμα (το οποίο βέβαια πήρε πίσω από τις παραγγελίες πολεμικού υλικού ... φορές), αλλά μόνο όσο αυτό εξυπηρετούσε τα σχέδια των Αγγλογάλλων. Μετά το 1920, το πολεμικό υλικό στη χώρα μας το πουλούσε τοις μετρητοίς και μας έδινε ό,τι ήθελε και αν ήθελε. Είναι γνωστά άλλωστε τα προβλήματα έλλειψης οπλισμού και πυρομαχικών στο μέτωπο μετά το 1921.
Από τους σύγχρονους "ευεργέτες" θα πρέπει να αναφερθεί ο γνωστός Γιάννης Λάτσης, που αν πιστέψουμε όσα λέχθηκαν στη δίκη εφημερίδας που τον κατάγγειλε (και αθωώθηκε η εφημερίδα), πουλούσε στους Τούρκους πετρέλαιο και κηροζίνη για τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη, πρόκειται για κλασική περίπτωση κεφαλαιούχου. Συνεργάτης των Γερμανών στην Κατοχή, μαυραγορίτης και δοσίλογος και αμέσως μετά εθνικόφρων και αντικομμουνιστής εφοπλιστής, που του εγκαινιάζει το πρώτο του πλοίο ο ίδιος ο Δαμασκηνός μετά τον πόλεμο. Το 1978 - '79 στη διάρκεια της ελληνοτουρκικής κρίσης (εποχή του "βυθίσατε το Χόρα" του άλλου υπερπατριώτη και φυγάδα στην Αμερική το 1940 και στη Σουηδία το 1967), η "Πετρόλα" του Λάτση εφοδιάζει με 100.000 τόνους πετρέλαιο και 5.000 τόνους κηροζίνη (καύσιμο για αεροπλάνα) την Τουρκία, υλικό που έφτανε για 5.000 εξόδους στο Αιγαίο πολεμικών αεροσκαφών, κατά τις καταθέσεις στρατιωτικών μαρτύρων.
Να θυμίσουμε ότι ο πατριώτης αυτός χρηματοδοτούσε και την "Αυγή" της μεταπολίτευσης; Ε, αυτό κι αν είναι "εθνική ευεργεσία"!!!
Αυτά είναι τα γνωστότερα, που αναφέρονται και σε πολεμικές περιόδους. Υπάρχουν βέβαια και τα τρέχοντα σε ειρηνικές εποχές και γι' αυτό δεν είναι τόσο γνωστά. Ομως, πόσο πατριώτης είναι ένας ο οποίος ως βουλευτής κυβερνώντος κόμματος (μιλάμε για τον Συγγρό) είναι υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησής του, και οδηγεί τη χώρα σε πτώχευση (1893) ενώ ο ίδιος βγαίνει κερδισμένος;
Η ακόμη η στρατιά εκείνη των μεγαλοκεφαλαιούχων των παροικιών, που επέπεσαν σαν τα κοράκια στα τουρκικά τσιφλίκια της Θεσσαλίας το 1881 (τα οποία κανονικά όφειλαν να είχαν περάσει στην κρατική ιδιοκτησία ως "εθνικές γαίες"), παρατείνοντας τη δουλοπαροικία στη Θεσσαλία για μερικές δεκαετίες ακόμη; Ολοι έχουν περάσει στην Ιστορία ως εθνικοί ευεργέτες: Ζάππας, Στεφάνοβικ, Ζωγράφος, Ζαρίφης, Παπούδωφ, Χαροκόπος κ.ά.
Πατρίδα, λοιπόν, είναι η τσέπη τους και τίποτα περισσότερο, και ας μη μας πουλάν πατριωτισμό και ευεργεσία. Και τα δύο είναι καλό και επικερδές εμπόρευμα, αλλά όχι, ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε.
Γεώργιος Μ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου