Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου στο σήμερα
 |
Ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Σαν τέτοιο ορόσημο μπορεί να σηματοδοτεί στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας την αντίσταση και την ανυποταγή. Ενας λαϊκός ξεσηκωμός, τα όρια του οποίου δε χωρούν στα στενά πλαίσια της τωρινής, μα και κάθε αστικής δημοκρατίας, ενός κράτους που μπορεί να αλλάζει το μανδύα της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης αυτής της άθλιας κοινωνίας, δηλαδή της δικτατορίας των μονοπωλίων αλλά με τον ίδιο πάντα σκοπό: Την εξουσία πάνω στην εργατική τάξη και στο λαό, για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.
ΜΕΤΡΟ
|
Επομένως, το μήνυμα ήταν καθαρά πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό, διεκδικητικό από την άποψη της προβολής συνθημάτων όπως αυτό της λαϊκής κυριαρχίας, που στις δοσμένες συνθήκες, συμβόλιζε μια άλλη, έστω και θολή για τη δεδομένη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, πολύ πέρα από το αστικοκοινοβουλευτικό καθεστώς. Οσο βεβαίως μπορούσε τότε αυτό να γίνεται ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και, κυρίως, πολιτικά ορατό από την άποψη της ρεαλιστικότητας και της πραγματοποίησης.
Αντικείμενο διαπάλης
Από τότε, το νόημα της εξέγερσης γίνεται αντικείμενο διαπάλης, ιδεολογικής, πολιτικής, από τη μια, ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και όλους τους απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, που είτε διαχειρίζονται την εξουσία, είτε συμβάλλουν στη διατήρησή της, παραπλανώντας τις λαϊκές μάζες με την προβολή των δήθεν αγωνιστικών περγαμηνών τους. Και, από την άλλη, στις λαϊκές δυνάμεις, που μαζί με τους κομμουνιστές κρατούν άσβεστη τη φλόγα της εξέγερσης, με το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, διεκδικητικό περιεχόμενο της επετείου. Είναι σκληρή αυτή η αντιπαράθεση, ενάντια στην αφομοίωση από το σύστημα της ίδιας της ηρωικής πράξης, για να πάψει να αποτελεί υλική δύναμη αμφισβήτησης της σημερινής τάξης πραγμάτων. Για να συμβάλει, όπως θα ήθελαν οι κρατούντες, στη μοιρολατρική υποταγή του λαϊκού κινήματος στα πλαίσια του εφικτού, γιατί είναι ανέφικτα τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, στα στενά όρια του καπιταλισμού. Το Πολυτεχνείο σημαίνει πολιτική αμφισβήτηση μιας καθεστηκυίας τάξης, σημαίνει δράση ανατρεπτική. Και σ' αυτήν τη διαπάλη δε χωράνε λογικές, που πάνε να πνίξουν τη λαϊκή συνείδηση στα ασφυκτικά όρια του ανώφελου της εξέγερσης, αφού δεν ευοδώθηκαν οι σκοποί του, ή, όταν αυτό είναι εξόφθαλμα απορριπτέο, να περιορίζουν το περιεχόμενό του στον επετειακό συμβολισμό μιας μουσειακής παράδοσης. Αυτό, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η νεολαία δεν το ανέχονται. Αυτοί είναι το υποκείμενο της κοινωνικής εξέλιξης, ο μοχλός κίνησης της κοινωνίας και το νόημα του Πολυτεχνείου γίνεται πεδίο τέτοιας πάλης.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός» ξεσηκωμός, όπως επίσης προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στο φοιτητικό κίνημα, που ήταν συλλογικά οργανωμένο, δρούσαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και μάλιστα με διαφορετικές και τότε προσεγγίσεις ως προς το σκοπό της αντιδικτατορικής πάλης. Αλλά, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που επίσης αποτελεί ποιοτικό στοιχείο και από το οποίο βγαίνει πείρα και για το σήμερα. Στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα. Μπορεί να μην είχε οργανωθεί με συγκεκριμένο σχέδιο από τα πριν η μορφή της κατάληψης, αλλά έγινε σε περίοδο κορύφωσης της πολύχρονης αντιδικτατορικής πάλης του λαού και της νεολαίας και είναι γεγονός ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η ίδια η ζωή, η εξέλιξη των γεγονότων επιδρά στη γέννηση της μιας ή της άλλης μορφής οργάνωσης ενός αγώνα.
Αλλωστε, το χρονικό των τριών ημερών της κατάληψης έχει τη δική του ιστορία. Μετά το κλείσιμο των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, στην κατάληψη έρχονται και συμμετέχουν μαθητές κι εργαζόμενοι (οικοδόμοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.ά.). Και οργανώνεται η κατάληψη, με μοίρασμα προκηρύξεων, τη λειτουργία του πομπού, ακούγονται παντού αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα. Οι συγκεντρωμένοι μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο είναι χιλιάδες. Ενώ στις 16 Νοέμβρη το απόγευμα η αστυνομία αρχίζει να χτυπάει άγρια τις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και γύρω από το Πολυτεχνείο (έχουν κινητοποιηθεί οι οικοδόμοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, άλλοι κλάδοι εργαζομένων, αγρότες από τα Μέγαρα).
Η κρίση του χουντικού καθεστώτος και η απόπειρα «δημοκρατικού» μασκαρέματος
Η άνοδος του εργατικού κινήματος ήταν συγκριτικά με τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας σημαντική. Το δυνάμωμα του φοιτητικού κινήματος «πατούσε» πάνω στο λαϊκό παράγοντα, στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Στην ουσία, ήταν άμεσα συνδεδεμένο με αυτό. Η ανάπτυξη των δυνάμεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη.
Επιπλέον, η κρίση του χουντικού καθεστώτος γίνεται όλο και πιο βαθιά και επιταχύνεται από τις αρχές της δεκαετίας του '70 και ιδιαίτερα την περίοδο 1972 - '73. Μια σειρά από διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις εντείνουν την κρίση και την παράλληλη άνοδο της αντιδικτατορικής πάλης.
Για τον καπιταλισμό, εκείνη η περίοδος ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Η οικονομική κρίση (που τότε από τους αστούς οικονομολόγους ονομαζόταν «πετρελαϊκή κρίση») μόλις είχε ξεσπάσει, αγγίζοντας και τη χώρα. Οι σκανδαλώδεις συμβάσεις με τα ξένα μονοπώλια γίνονται απροκάλυπτες και γνωστές στο λαό. Παράλληλα, όμως, η αντιαμερικάνικη, αντιιμπεριαλιστική συνείδηση λαού και νεολαίας βαθαίνει ακόμη περισσότερο από τις τυχοδιωκτικές ενέργειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα τής, με αμερικάνικη επέμβαση, επιβολής χούντας στη Χιλή, και η ανατροπή της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας» του Σ. Αλιέντε που είχε αναδειχτεί με συνεργασία σοσιαλδημοκρατών και κομμουνιστών. Η αγανάκτηση του λαού στρέφεται τόσο ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όσο και στη χούντα με τον ελλιμενισμό του 6ου Στόλου στο Φάληρο και την Ελευσίνα. Από την άλλη, θετική επίδραση ασκούσαν στο λαό οι σοσιαλιστικές χώρες, η πάλη του βιετναμέζικου λαού, τα άλλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε Ασία και Αφρική, καθώς και η άνοδος του εργατικού κινήματος των καπιταλιστικών χωρών. Η απομόνωση του χουντικού καθεστώτος διευρυνόταν.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, οι δυνάμεις του κεφαλαίου στην Ελλάδα εξετάζουν ενδεχόμενη «ομαλή» διαδοχή σε μια «φιλελεύθερη» διακυβέρνηση, η οποία θα είναι αστικοκοινοβουλευτική μεταμφίεση της χούντας. Κάτω από το βάρος των εξελίξεων και την πίεση του λαϊκού παράγοντα, ξεκινά το πείραμα της «φιλελευθεροποίησης», από το 1972 και εντείνεται το 1973, με την αμνηστία των πολιτικών κρατουμένων και εξορίστων, το δημοψήφισμα για την κατάργηση της βασιλείας και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, η οποία υποσχέθηκε τη διενέργεια εκλογών το Φλεβάρη του '74. Σ' αυτήν τη μασκαρεμένη παραλλαγή του στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος, «τσίμπησαν» και ήταν έτοιμοι να λάβουν μέρος, υποστηρίζοντας την ενέργεια αυτή, οι δεξιοί οπορτουνιστές που διέσπασαν το ΚΚΕ, οι του αυτοαποκαλούμενου «ΚΚΕ Εσωτερικού», καθώς και ένα τμήμα των δυνάμεων της Ενωσης Κέντρου και της ΕΡΕ.
Η ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων
Το 1973 χαρακτηρίζεται από τη σοβαρή αγωνιστική ανάταση του λαού και της νεολαίας. Το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των αγώνων της εργατικής τάξης, λόγω και της φασιστικής επιβολής, αρχίζει να ξεπερνιέται και με ωριμότητα από τις στοιχειώδεις μορφές τους (διαβήματα, υπομνήματα κ.λπ.) περνάνε σε ανώτερες - μέχρι τις απεργίες. Στην πρώτη γραμμή τίθενται ζητήματα, όπως: Μεροκάματα, ασφαλιστικά ταμεία, ωράριο, συνδικαλιστικές ελευθερίες, δικαίωμα της απεργίας. Μία μετά την άλλη οι ομοσπονδίες, ένας μετά τον άλλο οι κλάδοι των εργαζομένων καταγγέλλουν τις συμβάσεις εργασίας και ζητούν αυξήσεις των αποδοχών τους κατά 40% - 50%. Ως αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων αγώνων, το 1973, σημειώνονται οι απεργίες αλιεργατών Καβάλας, τυπογράφων Αθήνας, τεχνικών «Ολυμπιακής», δημοσιογράφων πρωινών εφημερίδων Αθήνας, εργαζομένων της ΔΕΗ, κινηματογραφιστών Αθήνας. Σε όλες αυτές τις διεργασίες, αποφασιστική είναι η συμβολή του ΚΚΕ, το οποίο, παρά την παρανομία τόσων χρόνων, έχει βαθιές ρίζες στο λαό.
Την ίδια χρονιά, αναπτύσσονται και οι πρώτες εκδηλώσεις των αγροτών, διοργανώνοντας μεγάλα συλλαλητήρια, όπως στα Καλύβια Τρικάλων, στα Μέγαρα, στα Σπάτα, στο Μενίδι, στο Σκαραμαγκά. Αρνούνται την παράδοση ή πώληση των προϊόντων τους, μέτρο που επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα.
Δυναμώνουν και οι διεκδικήσεις με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες δράσης είναι η 28η Οκτώβρη 1972, η επέτειος του πραξικοπήματος (21η Απρίλη 1973), η Πρωτομαγιά του '73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη. Ακόμη και στις Ενοπλες Δυνάμεις, υπάρχουν παραδείγματα αντιδικτατορικών εκδηλώσεων, με την εγκατάλειψη ΝΑΤΟικής άσκησης στην Αδριατική από το αντιτορπιλικό «ΒΕΛΟΣ».
Επίσης, από τις αρχές ακόμη του 1972, οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος εντείνονται. Και αυτοί είναι αποτέλεσμα της προηγούμενης δράσης, που είχε αναδείξει και το μαζικό του φορέα, την «Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ» και το παράνομο έντυπό του, την «Πανσπουδαστική». Σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, γίνονται κινητοποιήσεις, οι φοιτητές απαιτούν γνήσιες εκλογές και συγκρότηση φοιτητικών συλλόγων, προσφεύγουν στα Πρωτοδικεία και προσβάλλουν τη «νομιμότητα» των διορισμένων από τη χούντα εκπροσώπων στις σχολές. Η δράση της ΚΝΕ (που έχει ιδρυθεί από το 1968 με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ) δυναμώνει, αγκαλιάζει όλο και περισσότερους νέους. Η πάλη των φοιτητών παίρνει όλο και περισσότερο πολιτικά χαρακτηριστικά.
Το 1973 βρίσκει το φοιτητικό κίνημα σε μια κρίσιμη καμπή του. Η χούντα οργανώνει επίθεση εναντίον του. Το Γενάρη δημοσιεύει το λεγόμενο «καταστατικό χάρτη» της Ανώτατης Παιδείας, με τον οποίο θέλει να κάμψει τους φοιτητές. Παρά το μπαράζ διώξεων, που έχει εξαπολύσει η χούντα, στις 14 Φλεβάρη, με τη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο, μπαίνουμε σε μια ανώτερη φάση των αγώνων, κορυφαία στιγμή του έχει την κατάληψη της Νομικής στις 21-22 Φλεβάρη, η οποία και λήγει με μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας. Το Μάρτη, νέες καταλήψεις στην Ιατρική και ξανά στη Νομική. Οι κινητοποιήσεις απλώνονται και σε άλλες πόλεις, Θεσσαλονίκη, Πάτρα. Στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, το φοιτητικό κίνημα διαθέτει περισσότερα περιθώρια ζύμωσης, νόμιμης ή μισονόμιμης δράσης.
Δεν ήμασταν και τότε όλοι το ίδιο
Υπάρχουν φωνές σήμερα, που λένε ότι το Πολυτεχνείο είχε αυτό το αποτέλεσμα, γιατί ήταν μια στιγμή ενότητας του κινήματος, πήγαμε όλοι μαζί. Ομως δεν ήταν έτσι. Η διαπάλη στο πλαίσιο του κινήματος ήταν και τότε έντονη.
Στο αντιδικτατορικό κίνημα δεν ήμασταν όλοι μαζί. Υπήρχε το ΚΚΕ που πάλευε για να αποκτήσει η πάλη αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, να αναδείξει το ότι πίσω από τη χούντα και τις ελληνικές επιχειρηματικές δυνάμεις που αυτή εκπροσωπούσε ήταν και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί τους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ότι το ζήτημα δεν είναι η αλλαγή της χούντας με μια άλλη μορφή αστικής κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης, αλλά το πώς θα ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία με προοπτική τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα.
Από την άλλη, αστικές πολιτικές δυνάμεις διαπραγματεύονταν με τη χούντα, αλλά και με ιμπεριαλιστικά κέντρα για το ενδεχόμενο αστικής κοινοβουλευτικής μετάβασης. Υπήρχαν και δυνάμεις όπως το αυτοονομαζόμενο «ΚΚΕ Εσωτερικού» (απόγονός του είναι ο σημερινός ΣΥΝ), που συμβιβάζονταν με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, το μανδύα του δήθεν εκδημοκρατισμού της χούντας, υπήρχαν δυνάμεις που υποτιμούσαν τη μαζική λαϊκή πάλη, υιοθετούσαν αποπροσανατολιστικά συνθήματα, χωρίς στρατηγική διεξόδου σε όφελος του λαού, ενδιαφέρονταν για αστικοδημοκρατικές αλλαγές όπως το ΠΑΚ, ο πρόγονος του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαία η μετέπειτα πορεία του.
Επομένως, η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Και επειδή τίποτα δεν πάει χαμένο, το πολιτικό μήνυμα του Νοέμβρη στις μέρες μας αποκτά το δικό του περιεχόμενο. Και η πορεία, μορφή που έχει ένα συμβολισμό, τον ελάχιστο που ανταποκρίνεται στην ηρωική πράξη του Νοέμβρη, έχει επίσης κατεύθυνση και περιεχόμενο. Την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη, τη διεκδίκηση των λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων, στην προοπτική που ο λαός θα πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Εδώ πια δεν οδηγεί μόνο το λαϊκό ένστικτο, το αλάνθαστο αισθητήριο των αδικημένων ενάντια στους κυρίαρχους. Εδώ υπάρχει πλέον συσσωρευμένη πολιτική πείρα από όλη τη νεότερη ιστορία του εργατικού, γενικότερα του λαϊκού κινήματος. Η πολιτική ωριμότητα των εξεγερμένων συνέδεσε την πάλη για ανατροπή της χούντας με στόχους και συνθήματα αντιιμπεριαλιστικά, αντιαμερικανικά και με μια προοπτική, που δε δικαιώθηκε ακόμη, αλλά που, αντικειμενικά, θα δικαιωθεί. Ο αγώνας συνεχίζεται, αλλά «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Και τότε και τώρα, δυο δρόμοι εξέλιξης υπήρχαν για την ελληνική κοινωνία. Τότε, οι εξεγερμένοι ακολούθησαν το δικό τους. Σήμερα, οι ανυπόταχτοι ανοίγουν στο λαό το δρόμο του λαϊκού μετώπου πάλης για να γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας από την προϊστορία στην αιωνιότητα. Για να δικαιωθεί οριστικά και ο Νοέμβρης.
Χρήσιμα συμπεράσματα
Το γεγονός ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν ολοκληρώθηκε σε ό,τι αφορά τους στόχους του, που τραβούσαν πέρα από την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί ο συσχετισμός δύναμης δεν το επέτρεψε, δεν αναιρεί σε τίποτα την προσφορά του και την αξία του. Αντίθετα, τα συμπεράσματα από αυτήν τη λαϊκή εξέγερση είναι πολύ χρήσιμα για τους μελλοντικούς αγώνες.
Οι λαϊκές εξεγέρσεις είναι αναπόφευκτες. Η δικτατορία του κεφαλαίου δεν ανατρέπεται διαφορετικά. Η απαλλαγή των λαών από την τυραννία του δεν μπορεί να γίνει με ευχολόγια, με κηρύγματα στους κεφαλαιοκράτες και στα τσιράκια τους για καλυτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων, αλλά με οργάνωση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και καθοδήγηση αυτής της πάλης, με τελικό σκοπό την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και την οργάνωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Ολα τα σχέδια εξανθρωπισμού του καπιταλισμού, μέσω μεταρρυθμίσεων, είναι αυταπάτες, έχουν χρεοκοπήσει.
Οσο αυτό είναι αλήθεια, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να προβλέψει κανένας το χρόνο και τη μορφή που θα πάρουν οι μελλοντικές λαϊκές εξεγέρσεις. Ούτε να προκαθορίσει το γεγονός εκείνο, ή, εκείνη την ομάδα προβλημάτων, που θα αποτελέσουν το σπινθήρα της έναρξης. Τα ζητήματα αυτά δε λύνονται με συνωμοσίες και σχέδια επί χάρτου.
Η ωρίμανση των προϋποθέσεων θα είναι αποτέλεσμα της συνδυασμένης δράσης πολλών παραγόντων, αντικειμενικών και υποκειμενικών. Ανάμεσά τους:
- Η όξυνση των αντιθέσεων του συστήματος. Η διαδικασία αυτή είναι αναπόφευκτη. Η διόγκωση του πλούτου και της φτώχειας είναι οι δύο πόλοι της αντίθεσης που μεγεθύνονται αντικειμενικά και αποκαλύπτουν τα όρια του συστήματος, αλλά και την αυξανόμενη αδυναμία του να αναστείλει αυτές τις διεργασίες, αντιθέσεις, εξελίξεις.
- Η αύξηση της μισθωτής εργασίας της εργατικής τάξης, που αποτελεί πλέον την πλειοψηφία στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Το γεγονός ότι είναι υποχρεωμένη να πουλάει την εργατική της δύναμη όλο και πιο φτηνά και κατά μάζες να περνάει από τη σταθερή δουλειά στην ανεργία, στη μερική απασχόληση, στην εξαθλίωση και να συμμετέχει όλο και λιγότερο στον παραγόμενο πλούτο, που η ίδια παράγει, προκαλεί και διεργασίες και συσσώρευση πολιτικής πείρας.
- Η ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος, η αναγέννησή του, όσο κι αν είναι βασανιστική, προχωράει και θα αποτελέσει τη δύναμη εκείνη, που θα οργανώσει την εργατική τάξη και θα δώσει δύναμη και προοπτική στον αγώνα της. Αυτή η διαδικασία σήμερα αποκτά αποφασιστική σημασία.
Αποκτά αποφασιστική σημασία, σήμερα που δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες, να υπάρχει σωστός προσανατολισμός:
- Να διατηρείται ζωντανό το όραμα και ο σκοπός του αγώνα: Η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας ως η μόνη εναλλακτική λύση.
- Επεξεργασμένη στρατηγική και διαρκής ετοιμότητα, να αξιοποιείται η κάθε δυνατότητα και η παραμικρή χαραμάδα που θα ανοίγει, για να οξύνονται οι αντιθέσεις, να βαθαίνουν και να βγαίνει στο προσκήνιο η δύναμη της λαϊκής πάλης.
- Εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης, του λαού, που είναι ικανή κάτω από ορισμένες συνθήκες να παραλύσει και το πιο ισχυρό οπλισμένο χέρι του αντίπαλου, τη διάταξή του, τα σχέδιά του.
- Επιμονή και υπομονετική δουλειά, στη διαφώτιση και οργάνωση των μαζών για έναν τέτοιο σκοπό, αντοχή στις δυσκολίες. Η καθημερινή ακούραστη δουλειά είναι που θα ωριμάσει τους μεγάλους αγώνες.
Κανένας αγώνας, πολύ περισσότερο για ριζικές επαναστατικές αλλαγές, δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς θυσίες, χωρίς ηρωική προσπάθεια μιας μειοψηφίας που είναι η πρωτοπορία, χωρίς αποφασισμένη, οργανωμένη, πειθαρχημένη και αφοσιωμένη πρωτοπορία στην υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική σκλαβιά.
Το ΚΚΕ, έχοντας μια πολύ πλούσια πείρα αγώνων, αφομοιώνοντας δημιουργικά τη δική του ιστορική πείρα, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, ζει και παλεύει στον παλμό των μεγάλων γεγονότων, που αναπόφευκτα θα 'ρθουν, παραμένοντας ακλόνητο στο σκοπό του και ικανό να αναπτύσσει την επαναστατική του δράση, ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς.
Επιμέλεια:
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου