13 Ιαν 2012

Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑΣ



Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑΣ
Προς την κυβερνητική εξουσία (1961 - 1964)

Το 1961 έφτασε προβάλλοντας τις δικές του "αξιώσεις".
Στα έντεκα (11) χρόνια που πέρασαν από το τέλος του εμφύλιου πολέμου, είχαν διαμορφωθεί νέα δεδομένα στην εσωτερική, αλλά και στη διεθνή πραγματικότητα.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη της Ελλάδας είχε προχωρήσει με θεαματικούς για τα μέχρι τότε ισχύοντα ρυθμούς, ενώ βρισκόταν επί θύραις η σύνδεση με την ΕΟΚ, που προωθούσαν οι κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή.
Βεβαίως, επειδή επρόκειτο για καπιταλιστική ανάπτυξη, που η πορεία της είχε σημαδευτεί και με τους ετεροβαρείς όρους τους οποίους είχε επιβάλει το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο (σχέδιο Μάρσαλ κλπ.), βασικά αποτελέσματά της ήταν: Η προκλητική αύξηση του πλούτου, που συγκεντρωνόταν σε λίγα χέρια, και η αθλιότητα των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούσε η πλειοψηφία του λαού. Η μετανάστευση, λόγω της τεράστιας ανεργίας, μεγάλων τμημάτων του λαού και η συγκέντρωση στις μεγαλουπόλεις άλλων μεγαλύτερων, που εγκατέλειπαν την ύπαιθρο. Η βαθύτερη προσαρμογή της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και η πλήρης μετατροπή της σε βάση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ κατά των σοσιαλιστικών χωρών.
Αυτές οι εξελίξεις, μαζί με τις άλλες αρνητικές στο Κυπριακό, οδήγησαν στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στη διεξαγωγή σημαντικών διεκδικητικών και πολιτικών αγώνων, στους οποίους πρωταγωνιστούσαν οι κομμουνιστές και άλλοι αριστεροί εργαζόμενοι, φοιτητές, αγρότες, μαθητές.
Βασικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, όπως ο Κ. Καραμανλής, καταλάβαιναν ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας έπρεπε να θωρακιστεί, να εξασφαλίσει τη μακροπρόθεσμη κομματική - κοινοβουλευτική του χαλύβδωση. Αυτή η τελευταία είχε δεχτεί πλήγμα, εξαιτίας της διάσπασης του ενός σκέλους της, των δυνάμεων του "Κέντρου", αλλά και εξαιτίας του ότι η ΕΔΑ είχε αναδειχτεί αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του 1958. Ως πιο ρεαλιστές από άλλους, είχαν αντιληφθεί πως όσο απομακρύνεται η πολιτική ζωή από τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου, τόσο θ' αδυνατίζουν τα επιχειρήματά τους περί της ανάγκης διατήρησης του μετεμφυλιακού καθεστώτος των έξαλλων και των πιο ακραίων μορφών κατάπνιξης του λαϊκού κινήματος. Ενιωθαν ότι δεν μπορούν τα πράγματα να προχωρούν για πολύ ακόμη στο "ρυθμό" των εκτοπίσεων, του άγριου αντικομμουνισμού και των στρατοδικείων. Δίχως να παραιτούνται από τη χρήση και τέτοιων μέσων, έβλεπαν την ανάγκη της ενίσχυσης του δικομματικού συστήματος, το οποίο υπολόγιζαν ότι θα μπορούσε να θέσει στο περιθώριο το ΚΚΕ και την Αριστερά. Οχι, βεβαίως, από μόνο του, αλλά με τη συνδρομή και των προσφιλών τους μεθόδων: Των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, του χωροφύλακα, της δράσης της ΚΥΠ και άλλων μηχανισμών. Ο αντικομμουνισμός, στοιχείο της αστικής ιδεολογίας, γινόταν αναγκαίο, για την αστική τάξη και τον ξένο παράγοντα, να συνεχιστεί, και εξαιτίας των διεθνών εξελίξεων. Τέτοιες εξελίξεις ήταν η ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Βερολίνο, η απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, στην Κούβα, το ψυχροπολεμικό κλίμα που καλλιεργούνταν έντονα κατά των σοσιαλιστικών κρατών, σε βάρος των οποίων η Ελλάδα έπαιζε στρατηγικής σημασίας ρόλο στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Πριν από το 1960 ο Καραμανλής - πάντα υπέρμαχος του δικομματισμού, που στηρίζεται σε δύο μεγάλα κόμματα - ευνοούσε τη συνένωση των δυνάμεων του "Κέντρου", ώστε να γίνει δυνατή η ομαλή και αδιατάρακτη εναλλαγή της ΕΡΕ στην κυβερνητική εξουσία, όταν και όποτε ερχόταν αυτή η στιγμή. Κι εξάλλου, μπαίνοντας το 1961, η ΕΡΕ ζύγωνε να συμπληρώσει τρία χρόνια απ' τις εκλογές του 1958 και 6 χρόνια συνολικά στην κυβέρνηση. Αρα τα περιθώρια που απέμεναν δεν ήταν πολύ μεγάλα. Αργά ή γρήγορα θα ετίθετο θέμα εναλλαγής... Εκείνο τον καιρό, ωστόσο, ο Γ. Παπανδρέου παζάρευε με τον Καραμανλή την προσχώρησή του στην ΕΡΕ και πλειοδοτούσε υπέρ της καθιέρωσης του πλειοψηφικού συστήματος, ώστε και οι 300 έδρες της Βουλής να καλυφθούν από το πρώτο κόμμα, που βεβαίως θα ήταν η σύμπραξη της ΕΡΕ με τον Γ. Παπανδρέου. Την καθιέρωση του πλειοψηφικού τη σχεδίαζε και ο Καραμανλής, δίχως να παρεκκλίνει απ' το στόχο της άμεσης δημιουργίας δεύτερου μεγάλου "εθνικού κόμματος".
Υπάρχει σχετική μαρτυρία του ίδιου του Κ. Καραμανλή, ο οποίος αφηγήθηκε ότι το 1960 ο Γ. Παπανδρέου τού πρότεινε συμμετοχή στην κυβέρνηση με δύο υπουργούς και έναν υφυπουργό και συνεργασία στις εκλογές με το πλειοψηφικό, με το επιχείρημα ότι "είναι ο μόνος τρόπος να τσακίσωμεν τον κομμουνιστικόν κίνδυνον και ν' απαλλάξωμεν τον τόπον από τον Μαρκεζίνη και από τον Βενιζέλο, χαρακτηρίσας τον τελευταίον ως καρκίνωμα της πολιτικής ζωής της Ελλάδος". Ο Καραμανλής του απάντησε ότι, αν γίνουν εκλογές με πλειοψηφικό, θα επιζητήσει και τη συνεργασία του Μαρκεζίνη. Ο Γ. Παπανδρέου παρατήρησε: "Ισως να έχης δίκαιον, διότι έτσι έχομεν και την "Εστίαν"" (βλέπε Σπ. Λιναρδάτου "Από τον Εμφύλιο στη χούντα", τόμος Δ, σελ. 15 - 16).
Στο παραπάνω θέμα, ωστόσο, υπήρξε συνέχεια: "Ο Γ. Παπανδρέου ρώτησε, ποια εποχή κρίνει ο πρωθυπουργός καταλληλότερη για εκλογές και ο Καραμανλής απάντησε: το φθινόπωρο, αλλά θα εξαρτηθεί από τις περιστάσεις. Τότε ο Γ. Παπανδρέου παρατήρησε ότι: αν και δεν είναι κατάλληλη η εποχή, μπορεί να βοηθήσει και ο χωροφύλαξ"!(ό.π.).
Σε σχέση με αυτό υπάρχει και η μαρτυρία του φίλου και στενού συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου, του πρώην υπουργού Γ. Μυλωνά, στον οποίο ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου είχε αποκαλύψει, μερικούς μήνες πριν από την ίδρυση της "Ενωσης Κέντρου", τις διαπραγματεύσεις του με τον τότε πρωθυπουργό, προσθέτοντας ότι: "Θα τις πάρουμε τις εκλογές με τον χωροφύλακα"!(ό.π., σελ. 16 - 17).
Τα πράγματα, τελικά, δεν προχώρησαν έτσι. Ισως επειδή ο Γ. Παπανδρέου δέχτηκε πιέσεις από στελέχη και πολιτικούς φίλους του, που αντέδρασαν, φοβούμενοι πολιτικές επιπτώσεις απ' το λαό, που ακολουθούσε τα "κεντρώα" κόμματα.
Τελικά η κυβέρνηση της ΕΡΕ έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο, με το οποίο εισηγούνταν την ψήφιση της ενισχυμένης αναλογικής ως εκλογικού συστήματος, ενώ πρόβλεπε ότι οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν με το πλειοψηφικό. Με το νόμο της ενισχυμένης αναλογικής η χώρα έφτασε στις εκλογές του 1961, που διεξήχθησαν την 29η Οκτώβρη.
Στο μεταξύ, 40 μέρες πριν, τη 19η Σεπτέμβρη, ιδρύθηκε η "Ενωση Κέντρου".
Τι ήταν η "Ενωση Κέντρου";
Η δημιουργία της υπήρξε το αποτέλεσμα της συνένωσης ενός φάσματος αστικών κομμάτων, που περιλάμβανε στις γραμμές του από στοιχεία παραδοσιακά φιλελεύθερα μέχρι και ακραιφνώς φιλοβασιλικά και φιλοδικτατορικά. Από τον Π. Γαρουφαλιά και τον Σοφ. Βενιζέλο, μέχρι τον "αριστερό" Ηλ. Τσιριμώκο. Ηταν, δηλαδή, ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, που η συγκρότησή του σφυρηλάτησε το δεύτερο ενιαίο κρίκο του δικομματικού συστήματος. Ηταν, κατά συνέπεια, ένας σοβαρός διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας, αφού διέθετε δυνατότητες, με όπλο τη "φιλολαϊκή" δημαγωγία, να εγκλωβίσει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς, πέρα από συντηρητικά μικροαστικά τμήματα της πόλης.
Η "Ενωση Κέντρου" εκπροσωπούσε τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και πρόβαλλε στο προσκήνιο ως πιο διορατικός εκφραστής τους σε σχέση με την ΕΡΕ. Σ' αυτή τη βάση αντιδικούσε και συγκρουόταν μαζί της. Αξιοποιώντας προπαγανδιστικά - δημαγωγικά τις καλύτερες στιγμές του αστικού φιλελευθερισμού, αλλά και μη θέτοντας σε αμφισβήτηση το συνταγματικό ρόλο του Στέμματος. Υποσχόμενη στο λαό ελευθερίες και δικαιώματα, αλλά και μένοντας σταθερή στον αντικομμουνισμό της, η "Ενωση Κέντρου" ήρθε με αξιώσεις να διακόψει τη 8χρονη παραμονή της "Δεξιάς" στην κυβέρνηση, προβάλλοντας, ταυτόχρονα, όχι μόνο ως ένα ισχυρό ανάχωμα κατά της Αριστεράς, αλλά και με τη φιλοδοξία να τη λεηλατήσει και να τη βάλει στο περιθώριο... Η "Ενωση Κέντρου" έκανε αυτό που κάνει κάθε αστικό κόμμα: Συγκάλυψε τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις και στη θέση τους πρόβαλλε, όπως και τα πριν απ' αυτήν αστικά κόμματα του "φιλελευθερισμού", το σχήμα "Δεξιά - Αντιδεξιά", όπου η πρώτη εκπροσωπούσε την αντίδραση και η δεύτερη την... πρόοδο! (Το αντίστοιχο της σύγκρουσης "φωτός - σκότους", που ο Α. Παπανδρέου αργότερα εμφάνισε ως την έκφραση της ταξικής πάλης στην ελληνική κοινωνία)...
Ετσι έχουμε το εξής φαινόμενο: Δύο κόμματα, τα οποία εξυπηρετούν τις επιδιώξεις των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, να εμφανίζουν τη μεταξύ τους σύγκρουση ως την αντίθεση που κινεί την ιστορική εξέλιξη! Και που υπολογίζουν, για να γίνουν πιστευτά, στις υπαρκτές διαφορές που έχουν, οι οποίες, ωστόσο, είναι διαφορές που αφορούν στη διαχείριση της ίδιας εξουσίας, αλλά σε τίποτα το ουσιαστικό δεν αφορούν στα λαϊκά συμφέροντα, κυρίως στα μακροπρόθεσμα, αλλά και στα άμεσα.
Η δημιουργία της "Ενωσης Κέντρου" πανηγυρίστηκε δεόντως. Είναι όμως φανερό ότι εκείνος που ενιαιοποίησε το "Κέντρο" αργότερα, δεν είναι ο Γεώργιος αλλά ο Α. Παπανδρέου. Πάντως, και τότε και αργότερα η συνένωση του "Κέντρου" θεωρήθηκε ως θετική πολιτική εξέλιξη φιλολαϊκής κατεύθυνσης! Στην πραγματικότητα, συνέβη το αντίθετο, αν βέβαια το ζήτημα κριθεί απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Ηταν κίνηση αντίστοιχη με μια σειρά αντικειμενικά δεδομένα και επιτυχημένη για την άρχουσα τάξη, γιατί διευκόλυνε την ενσωμάτωση λαϊκών μαζών.
Η σωστά αρνητική αντίδραση της Αριστεράς στη δημιουργία της "Ενωσης Κέντρου" επικρίνεται και σήμερα από διάφορες πλευρές. Κυρίως αναδείχνεται το εξής ζήτημα: Οτι η ύπαρξη ενιαίου "Κέντρου" λειτουργούσε κατά της πόλωσης. Μιας πόλωσης που θα ερχόταν οπωσδήποτε και θα ευνοούσε τους φιλοδικτατορικούς κύκλους, αν ο μεγάλος όγκος των λαϊκών δυνάμεων, που μπορούσε να συσπειρώσει το "Κέντρο", συγκεντρωνόταν στο χώρο της Αριστεράς! Σ' αυτή την περίπτωση, μην υπάρχοντας το "Κέντρο", η σύγκρουση θα γινόταν ανάμεσα στην ΕΔΑ και την ΕΡΕ, οπότε τα πράγματα θα έπαιρναν δραματική τροπή...
Τέτοιες απόψεις - εκτιμήσεις, που προβάλλονται από δήθεν προοδευτικούς πολιτικούς και ιστορικούς, είναι φανερό ότι μόνο την αστική τάξη βολεύουν. Πάντα η αστική τάξη, προκειμένου να κρατήσει τους εργαζόμενους εγκλωβισμένους στα κόμματά της, ανάμεσα στα πολλά που χρησιμοποιεί είναι κι αυτό: Η αποδυνάμωση του "Κέντρου", και βεβαίως η διάσπασή του, οδηγεί στην αποσταθεροποίηση και τη δημιουργία καταστάσεων που ευνοούν ανώμαλες λύσεις... Ως ανώμαλη λύση προβάλλει την απειλή μιας ανοιχτής δικτατορίας, αλλά ο φόβος της κυρίως βρίσκεται σε εκείνη τη λύση, που διαμορφώνει συνθήκες και δυνατότητες ριζικών φιλολαϊκών αλλαγών!
Η ίδια επιχειρηματολογία προβάλλεται και σήμερα απ' το ΠΑΣΟΚ. Συχνά - πυκνά μια σειρά στελέχη του τονίζουν τη μεγάλη σπουδαιότητα να μην αδυνατίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ), ώστε να παραμένουν άθικτες οι δύο κομματικές κολόνες του συστήματος...
Οι εκλογές του 1958
Μια σύντομη αναδρομή στις εκλογές του 1958 μπορεί να δώσει καλύτερα το πολιτικό κλίμα που είχε διαμορφωθεί πηγαίνοντας η χώρα προς τις εκλογές του 1961.
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 11ης Μάη 1958 αποτέλεσαν για πολλούς μια πρώτου μεγέθους έκπληξη. Σ' αυτές τις εκλογές η ΕΔΑ συγκέντρωσε το 24,43% των ψήφων και εξέλεξε 79 βουλευτές.
Πρέπει ασφαλώς να εξαρθεί το γεγονός, ότι μέσα στις μετεμφυλιακές συνθήκες, όπου υπήρχαν ακόμη χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι και η τρομοκρατία οργίαζε, ο λαός μπόρεσε να εκφράσει και με την ψήφο του τη θέληση να διεκδικήσει δικαιώματα και ελευθερίες, να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του. Και ήταν πραγματικά ηρωικός ο αγώνας χιλιάδων κομμουνιστών και αριστερών, που μέσα σε πολύ σκληρές συνθήκες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή εκλογική ενίσχυση της ΕΔΑ.
Από την άλλη, χρειάζεται να υπογραμμιστεί η προσπάθεια που έχει γίνει και γίνεται μέχρι τις μέρες μας, ν' αξιοποιηθεί αυτό το ποσοστό από διάφορες πλευρές, με σκοπό να χτυπηθεί το ΚΚΕ!
Σ' αυτό το τελευταίο εντάσσεται και η αντίληψη που "θέριεψε" τότε και σε κομμουνιστές: Οτι η ΕΔΑ μπορεί και πρέπει να αντικαταστήσει το ΚΚΕ, αφού με τη νόμιμη ΕΔΑ υπάρχει τεράστια άνοδος του κινήματος, ενώ το παράνομο ΚΚΕ υφίσταται διώξεις και επομένως αποτελεί σεχταρισμό η εμμονή στη λειτουργία του!
Πρώτα απ' όλα είναι φανερό ότι υπήρξε υπερεκτίμηση του συγκεκριμένου αποτελέσματος. Υπερεκτίμηση, που παραγνώριζε μια σειρά συγκυριακούς παράγοντες οι οποίοι συνετέλεσαν στο να ψηφιστεί η ΕΔΑ από τόσους πολλούς, σημειώνοντας απότομα τέτοια μεγάλη άνοδο, ενώ "φούσκωσε" τα μυαλά αρκετών μέσα στην τότε ηγεσία του ΚΚΕ και της ΕΔΑ (Είναι χαρακτηριστικό το σύνθημα της Αριστεράς, "ΠΑΜΕ, πρώτο κόμμα", 3 χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1961, όταν η ΕΔΑ μαζί με συνεργαζόμενους είχαν συγκροτήσει το εκλογικό σχήμα ΠΑΜΕ).
Ως συγκυριακοί παράγοντες, που λειτούργησαν στις εκλογές του 1958, μπορούν να αναφερθούν οι εξής:
Η πολυδιάσπαση του "Κέντρου", που του αφαιρούσε τη δυνατότητα να εμφανιστεί στο λαό με αξιώσεις κόμματος - διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας. Αρα η "λογική" του "μικρότερου κακού" ήταν πλήρως αποδυναμωμένη και πολλοί ψηφοφόροι (ΕΑΜικής κυρίως προέλευσης) ψήφισαν πιο ελεύθερα.
Σε σχέση με το προηγούμενο πρέπει να δει κανείς και το θέμα του εκλογικού νόμου της υπερενισχυμένης αναλογικής. Ενός καλπονοθευτικού συστήματος, για το οποίο ο λαός τιμώρησε το "Κόμμα των Φιλελευθέρων", που το έφτιαξε μαζί με την ΕΡΕ και μαζί έβαλαν ως στόχο την ΕΔΑ. Αλλά τελικά έπεσε στο λάκκο το "Κέντρο" και όχι η ΕΔΑ.
Ταυτόχρονα, μέσα στο λαό είχαν δυναμώσει οι αντιδράσεις κατά των ΝΑΤΟικών "συμμάχων" εξαιτίας της στάσης τους στο Κυπριακό, ενώ είχε αυξηθεί το κύρος της Σοβιετικής Ενωσης για το ίδιο θέμα. Και βέβαια, δεν μπορεί να παραγνωριστεί το γεγονός ότι οι εκλογές του 1958 έγιναν στις λιγότερο χειρότερες μέχρι τότε συνθήκες, από την άποψη του πολιτικού κλίματος.
Το αποτέλεσμα του 1958 όξυνε τις αυταπάτες για τις κοινοβουλευτικές δυνατότητες περάσματος στο σοσιαλισμό (!), αύξησε τις λεγκαλιστικές αυταπάτες και εμφάνισε δικαιωμένη τη διάλυση των παράνομων Οργανώσεων του ΚΚΕ... (Επίσημα οι ΚΟ αυτοδιαλύθηκαν με απόφαση το 1958, ουσιαστικά όμως είχαν αυτοδιαλυθεί πολύ νωρίτερα).
Οι παραπάνω αντιλήψεις έχουν τη ρίζα τους σε πολλές αιτίες. Μία απ' αυτές, που το εκλογικό αποτέλεσμα της ΕΔΑ υπερτιμήθηκε, είναι και το ότι αυτό "μετρήθηκε" λαθεμένα ως προς το βαθμό της συνειδητοποίησης των λαϊκών μαζών που το συνέθεταν. Δε "μετρήθηκε" από την άποψη ότι δεν αντανακλούσε στο σύνολό του ένα αντίστοιχα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, βαθιά ριζοσπαστικοποιημένο και αποφασισμένο να επιβάλει αγωνιστικά τη θέλησή του. Παραγνωρίστηκε, δηλαδή, το γεγονός, ότι τέτοιου επιπέδου κίνημα δεν υπήρχε.
Παρ' όλα αυτά, ήταν επόμενο το συγκεκριμένο ποσοστό ν' ανησυχήσει το Παλάτι, τα αστικά κόμματα και τις ΗΠΑ. Είχαν το φόβο, μήπως το ΚΚΕ αξιοποιήσει τις εξελίξεις και το επαναστατικό κίνημα μπορέσει, 9 μόλις χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο, να ανακάμψει ουσιαστικά σε μια πορεία.
Φυσικό ήταν, λοιπόν, να πάρουν τα μέτρα τους. Η δημιουργία της "Ενωσης Κέντρου" ήταν ένα από τα βασικά. Το άλλο ήταν οι εκλογές βίας και νοθείας, μία απ' τις εκφράσεις της οργανωμένης και άνωθεν καθοδηγημένης δράσης των κρατικών και των λεγόμενων "παρακρατικών" μηχανισμών, που πήρε μεγάλες διαστάσεις, φτάνοντας στη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκη (Μάης 1963) και στη δολοφονική επιχείρηση - προβοκάτσια στο Γοργοπόταμο αργότερα (29 Νοέμβρη 1964).
Οι εκλογές του 1961
Ο Γεώργιος Ράλλης, πρώην αρχηγός της ΝΔ, πρώην πρωθυπουργός και σημαίνον στέλεχος της ΕΡΕ, μιλώντας στο "Μέγκα" αμέσως μετά το θάνατο του Κ. Καραμανλή, ισχυρίστηκε ότι στις εκλογές του 1961 δεν υπήρξε βία και νοθεία! Και ότι κάποια επιμέρους κρούσματα (!) δεν επηρέασαν τα τελικά αποτελέσματα, που έφεραν την ΕΡΕ πρώτη με πάνω από 50%!
Η ιστορία, βεβαίως, έχει πει το δικό της οριστικό και αμετάκλητο λόγο. Τα γεγονότα και τα αδιάσειστα στοιχεία, που έχουν συγκεντρωθεί, αποδείχνουν το όργιο της βίας και της νοθείας που άσκησαν ο στρατός, η χωροφυλακή, τα ΤΕΑ, η ΚΥΠ και άλλοι μηχανισμοί. Οι δύο δολοφονημένοι νεολαίοι της ΕΔΑ, στην προεκλογική περίοδο, ο Στέφανος Βελδεμίρης και ο στρατιώτης Διονύσης Κερπινιώτης, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα τού τι έγινε τότε... Ωστόσο, η στάση του Γ. Ράλλη δείχνει πως η άρχουσα τάξη δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί ούτε το ελάχιστο! Τίποτα δεν παίρνει πίσω, ακόμη και αν περάσουν τόσα χρόνια! Δε μιλάει, έστω, ούτε για λάθος! Μένει αμετακίνητη στην υπεράσπιση των ταξικών της θέσεων και πράξεων. Κι αυτά, δεν τα κάνει μόνο για την ιστορία, ούτε μόνο για τη διασφάλιση της υστεροφημίας των ηγετών της. Την τέτοια στάση την κρατά κυρίως για το παρόν και για το μέλλον της. Γίνεται προσπάθεια ν' αποσυνδεθεί απ' το όργιο του 1961 ο Κ. Καραμανλής και να του αποδοθούν μόνο οι πολιτικές ευθύνες της δράσης μιας σειράς μηχανισμών εν αγνοία του...
Τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οχι μόνο γιατί μια τέτοιας έκτασης νοθεία και βία ήταν αδύνατο ν' αγνοείται απ' τον πρωθυπουργό της χώρας. Οχι μόνο γιατί η ΕΔΑ είχε κάνει γνωστό πριν από τις εκλογές το "σχέδιο ΠΕΡΙΚΛΗΣ" (με βάση το οποίο έγινε η τρομοκρατική επιχείρηση νόθευσης των εκλογών), καταθέτοντας στοιχεία στη Βουλή, που η ΕΡΕ απέρριψε ως συκοφαντικά! Αλλά και γιατί ο Κ. Καραμανλής συγκρότησε και βεβαίως καθοδήγησε την διαβόητη "επιτροπή των 10", γραμματέας της οποίας ήταν και ο μετέπειτα αρχιδικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος. Ρόλος αυτής της επιτροπής ήταν η καθοδήγηση του αντικομμουνιστικού αγώνα και η εξασφάλιση (!) της νίκης της ΕΡΕ στις εκλογές του 1961! Και όχι μόνον αυτά...
Το τι επρόκειτο, βεβαίως, να συμβεί σ' αυτές τις εκλογές, ήταν σε γνώση και του Γ. Παπανδρέου. Είδαμε, εξάλλου, ότι ο ίδιος σχεδίαζε, μαζί με τον Καραμανλή, την καθιέρωση του πλειοψηφικού συστήματος, ενώ... υπολόγιζε και στον χωροφύλακα! Ο Γ. Παπανδρέου γνώριζε, αλλά υπολόγιζε ότι η βία και η νοθεία θα στρεφόταν μόνο κατά της ΕΔΑ και ότι ωφελημένη θα έβγαινε η "Ενωση Κέντρου"! Ηθελε τη βία, γιατί θεωρούσε βέβαιο ότι όσοι ψηφοφόροι της ΕΔΑ υποκύψουν στην τρομοκρατία, θα ψηφίσουν την "Ενωση Κέντρου"! Δεν αντιλήφθηκε ότι η τρομοκρατία σκόπευε, όχι μόνο στο να φύγουν απ' την ΕΔΑ ψηφοφόροι, αλλά και στο να ψηφίσουν την ΕΡΕ! Δεν αντιλήφθηκε ότι και ψηφοφόροι του "Κέντρου" θα στρέφονταν αναγκαστικά προς την ΕΡΕ. Ο Γ. Παπανδρέου έπεσε έξω στους υπολογισμούς του. Γιατί ναι μεν ο Καραμανλής επεδίωκε να υπάρξει ένα δεύτερο "μεγάλο εθνικό κόμμα", που μαζί με το πρώτο θ' αντιμετώπιζαν το ΚΚΕ και την Αριστερά, αυτό όμως δε σήμαινε και ότι είχε αποφασίσει να παραδώσει την κυβερνητική εξουσία στην "Ενωση Κέντρου" αμαχητί!
Ο στρατηγός Λεωνίδας Σπαής επίσης επιβεβαιώνει, ότι η ηγεσία της "Ενωσης Κέντρου" γνώριζε τα σχέδια του ωμού βιασμού της λαϊκής θέλησης. Γράφει σχετικά: "Δυστυχώς, όμως, τρεις μήνες προ των εκλογών της 29ης Οκτωβρίου οι αρχηγοί της Ενωσης Κέντρου και ιδίως ο Βενιζέλος είχαν πληροφορηθεί παρ' ανωτάτων φίλων τους αξιωματικών ότι είχε μελετηθή και οργανωθή λεπτομερές σχέδιο επεμβάσεως του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας προς υπερψήφιση της ΕΡΕ" (ό.π. σελ. 59).
Αλλά τον Γ. Παπανδρέου τον αποκάλυψε και ο εκδότης της εφημερίδας "Ελευθερία", Πάνος Κόκκας, που έγραψε στο κύριο άρθρο της εφημερίδας την 7 Σεπτέμβρη 1965, βγάζοντάς του ορισμένα από τ' άπλυτα στη φόρα: "Και ήτο ο αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου πλήρως ενήμερος της σχεδιαζομένης βίας και νοθείας. Και επίστευεν ότι μέριμνα του κ. Δόβα και του επί της Εθνικής Αμύνης υπουργού, του κ. Χ. Ποταμιάνου, θα ήσαν τα ιδικά μας συμφέροντα και πάλιν. Εις μάτην του ελέχθη ότι αφ' ης στιγμής επιτραπή εις τον χωροφύλακα και τον λοχία να υπαγορεύσουν εις τους πολίτας τι θα ψηφίσουν, ήτο ανοήτως αφελής η ελπίς του ότι θα ηναγκάζοντο οι οπαδοί της ΕΔΑ να ψηφίσουν την Ενωσιν Κέντρου. Θα εψήφιζαν το "δοβλέτι". Ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν ήθελε να ακούση τίποτε. Εις μάτην έφθαναν εις το Καστρί αι δραματικαί εκκλήσεις των υποψηφίων. Εις μάτην η εγκυροτέρα φιλική του εφημερίς της Βορείου Ελλάδος τού συνίστα να απειλήση αποχήν. Εζήτησε μίαν ακρόασιν από τον βασιλέα Παύλον, όχι διά να διαμαρτυρηθή κατά της βίας και νοθείας, αλλά διά να παραπονεθή ότι η κυβέρνησις Δόβα δεν έρριπτε το βάρος της υπέρ αυτού, μολονότι ήτο δεδοκιμασμένος αντικομμουνιστής...".
Οταν, όμως, τα εκλογικά αποτελέσματα και οι μαρτυρίες έδειξαν ότι απ' τη βία και τη νοθεία ωφελήθηκε κατά πρώτο λόγο η ΕΡΕ, τότε ο Γ. Παπανδρέου κήρυξε τον "ανένδοτο αγώνα" κατά της "Δεξιάς"...
Ετσι, ο συμμέτοχος σε σειρά αντιλαϊκών μεθοδεύσεων πήρε τη ρομφαία του... τιμωρού και μ' αυτή κατάφερε το 1963 (όταν η ΕΡΕ είχε υποστεί κατακραυγή, μετά και τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη), να έρθει η "Ενωση Κέντρου" πρώτο κόμμα. Επειδή όμως δε σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση, οι εκλογές επαναλήφθηκαν την 16η Φλεβάρη 1964, οπότε η "Ενωση Κέντρου" σημείωσε μεγάλη νίκη, συγκεντρώνοντας το 53% των ψήφων...
Στη συγκέντρωση απ' την "Ενωση Κέντρου ενός τόσο υψηλού ποσοστού συνέβαλε και η ΕΔΑ, που δεν "κατέβασε" ψηφοδέλτια σε 21 εκλογικές περιφέρειες, ώστε να διευκολύνει το "Κέντρο" να διώξει τη "Δεξιά"...
Μάκης ΜΑΪΛΗΣ
(Το Γ μέρος την επόμενη Κυριακή)


Σελίδα 12
ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ