ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Ο λαός στην πρέσα...
και τα σκάνδαλα των λόρδων
Associated Press
|
Και αυτή η σαπίλα και υποκρισία δεν είναι ούτε μόνο το γεγονός ότι «εκπρόσωποι του λαού» φόρτωναν στα λαϊκά στρώματα τα πιο ευφάνταστα έξοδα από «αντικατάσταση λαμπτήρων φωτισμού, κηπουρικές εργασίες και κοπριά μέχρι καθαρισμούς κατοικιών, πισίνων, επισκευές γηπέδων τένις, μασάζ, και ...home cinema». Δεν είναι ούτε οι παραιτήσεις ή αποπομπές λόρδων «Εργατικών» και συντηρητικών «Τόρις» - γιατί είναι όλοι μπλεγμένοι - ή η για πρώτη φορά παραίτηση του Προέδρου της Βουλής των Κοινοτήτων Μάικλ Μάρτιν. Ούτε και η δήθεν ανεξάρτητη ελεγκτική επιτροπή που θέλει να δημιουργήσει ο πρωθυπουργός Γκ. Μπράουν για την εξυγίανση, λέει, του συστήματος.
Αυτό που δείχνει πρωτίστως τη σαπίλα του συστήματος είναι η κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα στη Βρετανία που πληρώνουν τη βαθιά καπιταλιστική κρίση.
Ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου
Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είχαν τρομακτικές συνέπειες στη βρετανική κοινωνία. Στη Βρετανία, δεν οικοδομούνται πια εργατικές πολυκατοικίες, κρατικά ή δημόσια κτίρια, όπως δημόσια νοσοκομεία. Η κυβέρνηση δανείζεται από ιδιωτικές εταιρείες και τράπεζες και επίσης αναθέτει τα έργα στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να μπορέσει να καλύψει τις δημόσιες ανάγκες, είτε για σχολεία, είτε για νοσοκομεία, είτε για οτιδήποτε άλλο. Ως αποτέλεσμα, οι δημόσιες δαπάνες διογκώνονται, αφού το κόστος κατασκευής είναι μεγαλύτερο, όπως είναι και μεγαλύτερο το ποσό που δαπανάται για την αποπληρωμή των δανείων και των υπέρογκων τόκων. Ο ιδιωτικός τομέας έχει προσλάβει τεράστιες διαστάσεις μόνο και μόνο γιατί χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση, δηλαδή από τα χρήματα του βρετανικού λαού. Η πολιτική αυτή εν μέρει επιτάσσεται και από την ΕΕ, υπό τον όρο φυσικά ότι η Βρετανία έχει πολύ ειδικές σχέσεις με την ΕΕ, ενώ δεν ανήκει στην Ευρωζώνη.
Οσον αφορά στις πολιτικές απασχόλησης που έφερε η ιδιωτικοποίηση στις υπηρεσίες - τελευταίο θύμα φαίνεται ότι θα είναι τα βρετανικά ταχυδρομεία - αποτέλεσμα ήταν ο κατακερματισμός και η πολιτική εξασθένιση της συνδικαλιστικής αντιπροσώπευσης, που ήταν έτσι κι αλλιώς «υποτονική», καθώς στη Βρετανία υπάρχει ένα ακόμη παράδοξο: Τα Εργατικά Συνδικάτα είναι, και για λόγους ιστορικούς, απολύτως συνδεδεμένα οργανικά με το Εργατικό Κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία και πρωτοστατεί σε αυτήν την πολιτική που ακολουθείται. Συνεπώς, η απουσία της πάλης των εργατικών συνδικάτων αποτελεί τμήμα της απρόσκοπτης επέλασης του κεφαλαίου και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Στο εκπαιδευτικό σύστημα της Μεγάλης Βρετανίας - κάποτε φερόμενο ως πρότυπο καινοτομίας και δημοκρατικότητας - η πρόσβαση σε καλύτερα εξοπλισμένα και πιο αξιοπρεπή σχολεία, δημόσια σχολεία, που εξαρτώνται ωστόσο από ιδιωτικές χορηγίες, περιορίζεται στην πράξη για τα παιδιά των μεταναστών, της εργατικής τάξης και τους μαθητές με χαμηλούς βαθμούς. Φυσικά, οι ιδιώτες - εταιρείες προμηθευτές «διαλέγουν την αφρόκρεμα». Τα σχολεία ανταγωνίζονται για μαθητές με καλά αποτελέσματα, γιατί αυτό σημαίνει λιγότερη δουλειά και λιγότερο κόστος. Το αποτέλεσμα είναι η περιθωριοποίηση, ο κοινωνικός και φυσικά ο ταξικός διαχωρισμός.
Παρόμοιες στρατηγικές μεγιστοποίησης των κερδών και ελαχιστοποίησης του κόστους εμφανίζουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που εστιάζονται σε κερδοφόρες διαδρομές στα μεταφορικά δίκτυα. Μη κερδοφόρες, δύσκολες και λιγότερο συχνές διαδρομές παραμένουν στην ευθύνη του Δημοσίου. Ετσι, οι τρεις μεγαλύτερες εταιρείες λεωφορείων ελέγχουν πάνω από το 50% της συνολικής αγοράς, το κερδοφόρο της κομμάτι εννοείται.
Το ασφαλιστικό σύστημα, είναι ιδιωτικοποιημένο, με τεράστιο το χάσμα ανισοτήτων μεταξύ των ασφαλισμένων. Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης παραμένουν στα 65 και 60 έτη, ενώ χαρακτηριστικό στοιχείο είναι πως η δημόσια Ασφάλιση καταλαμβάνει μόνο το 4% - 5% του ΑΕΠ της χώρας. Παρόλο που η κυβέρνηση του Γκόρντον Μπράουν δεν έχει εξαγγείλει κάποια συγκεκριμένη άμεση αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος, βρετανικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ έχουν αναφερθεί στην πρόθεση των Εργατικών να αυξήσουν τα όρια ηλικίας στα 68 έτη, αλλά επίσης και στη σύνδεση των ετήσιων αυξήσεων στις συντάξεις με τις αντίστοιχες μισθολογικές αυξήσεις, αποσυνδέοντάς τες έτσι από τον πληθωρισμό.
Συνεπώς, είναι μάλλον αναμενόμενο ότι η ανεργία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία, το πρώτο τρίμηνο του 2009, οι άνεργοι ξεπέρασαν τα δυο εκατομμύρια για πρώτη φορά από το 1997. Η φτώχεια διογκώνεται, τα εργασιακά δικαιώματα πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων, οι ατομικές ελευθερίες στραγγαλίζονται.
Χρ. Μ.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
25/4/2010
-- Οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση στο «κρεβάτι του Προκρούστη»
21/5/2009
-- Η σαπίλα ...ξεχειλίζει
4/5/2008
-- Συντριπτικές οι συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων
15/7/2007
-- Νέα κυβέρνηση ...υπό βροχή «βομβών»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου