Ανάπτυξη για ποιον;

Ανάπτυξη για ποιον;

Με τη δρομολόγηση της νέας δανειακής σύμβασης και ενόψει των νέων αντιλαϊκών μέτρων τον Ιούνη, κυβέρνηση και τρόικα παρουσιάζουν την ανάπτυξη σαν αναγκαίο συμπλήρωμα των μέτρων «δημοσιονομικής προσαρμογής», πουλώντας παραμύθια στον ελληνικό και τους άλλους λαούς ότι μέσα από αυτή θα γευτούν τους καρπούς των αιματηρών περικοπών σε μισθούς, παροχές και δικαιώματα.

Στην Ελλάδα, όλα τα αστικά κόμματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαμόρφωσαν ή στήριξαν τα μέτρα χρεοκοπίας του λαού, εμφανίζονται τώρα να υπερθεματίζουν της ανάπτυξης, ζητώντας μάλιστα από το λαό να διαγράψει τις ευθύνες τους στη σφαγή του.

Αυτό κάνει το ΠΑΣΟΚ, λέγοντας πως μετά το PSI, οι πόροι που τάχα εξοικονομούνται από την εξυπηρέτηση των δανείων θα κατευθυνθούν στην ανάπτυξη, υπονοώντας ότι αυτή είναι υπέρ του λαού.

Αυτό κάνει η ΝΔ, που καυχιέται ότι η δική της πρόταση ήταν εξαρχής υπέρ της επεκτατικής διαχείρισης της κρίσης, παρά το γεγονός ότι η ίδια στήριξε με νύχια και με δόντια κάθε περιοριστικό μέτρο, σαν προϋπόθεση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Τα ίδια λέει και ο ΛΑ.Ο.Σ., ο οποίος μάλιστα επιχειρεί να συνδέσει την ανάπτυξη με την επιλογή από το λαό του «καλύτερου» ιμπεριαλιστή και την οικοδόμηση άλλων συμμαχιών από τις σημερινές.

Για ανάπτυξη, όμως, μιλάει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, για μια ακόμη φορά βρίσκεται εκτεθειμένος απέναντι στο λαό, για το ρόλο του σαν αποκούμπι των αστών στην προσπάθειά τους να θολώσουν τη ριζοσπαστική και μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, που ταυτίζεται με την ανατροπή της εξουσίας τους.

Τι έλεγε και λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Αναδιάρθρωση του χρέους, όπως έκανε η συγκυβέρνηση με το «κούρεμά» του. Εξοικονόμηση πόρων για ανάπτυξη από την αποπληρωμή του χρέους, όπως είπε την Παρασκευή ο πρωθυπουργός, ανακοινώνοντας ότι τα δήθεν «κερδισμένα» από το «κούρεμα» θα πάνε στην «ανάπτυξη». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παίζει στο παιχνίδι της διαχείρισης και ο λαός έχει κάθε συμφέρον να τον εντάξει στο κάδρο των δυνάμεων που αντικειμενικά εχθρεύονται τα πραγματικά του συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες.

Δούλοι στον 21ο αιώνα;

Τι προσδοκίες προσπαθούν όλοι να καλλιεργήσουν; Οτι όταν ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία, ο λαός θα κερδίσει την ευημερία που του στέρησαν τα βάρβαρα μέτρα. Λένε ψέματα. Κανένα από τα μέτρα που πάρθηκαν το τελευταίο δίχρονο, σαν κλιμάκωση της διαχρονικής επίθεσης σε εργασιακά, μισθούς, ασφαλιστικό, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια και άλλα, δεν πρόκειται να παρθεί πίσω. Ούτε πρόκειται η ανάπτυξη να μετριάσει τις συνέπειες που είχε η εφαρμογή τους στη ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Αντίθετα, θα τις οξύνει.

Γιατί; Επειδή η κρίση είναι βαθιά και η ανάπτυξη που θα ακολουθήσει θα είναι αναιμική, προπομπός της επόμενης κρίσης. Επειδή ο καπιταλισμός ό,τι ήταν να δώσει στο λαό το έδωσε. Επειδή προϋπόθεση γι' αυτήν την ανάπτυξη είναι να φτάσουν οι μισθοί στον πάτο, να μονοπωληθεί κάθε κλάδος της παραγωγής, να τσακιστεί το εργατικό λαϊκό κίνημα (που δε θα το καταφέρουν). Ακόμα και τότε, όμως, η ανεργία θα παραμείνει υψηλή και η λαϊκή οικογένεια χρεοκοπημένη. Το ένα εκατομμύριο από τους επίσημα καταγεγραμμένους ανέργους δεν πρόκειται να βρει δουλειά στην ανάπτυξη που του τάζουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και οι άλλοι.

Ακόμα και αυτοί που θα κάνουν ένα μεροκάματο, αυτό θα είναι της πείνας, με μισθούς σαν αυτούς των 400 και κάτω ευρώ που συνεπάγεται το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων και των συμβάσεων.

Καλούν το λαό να δει με καλό μάτι την ανάπτυξη που του σερβίρουν, λέγοντάς του ότι είναι νομοτέλεια στον 21ο αιώνα να είναι μισοάνεργος ή τελείως άνεργος, να δουλεύει για ένα ξεροκόμματο και στο τέλος του εργάσιμου βίου - αν ποτέ υπάρξει τέτοιο - να φυτοζωεί με μια επιδοματική σύνταξη, με φάρμακο - Υγεία - Πρόνοια ακριβό εμπόρευμα. Οσο για τις άλλες σύγχρονες ανάγκες, για ελεύθερο χρόνο, κοινωνική δράση, ψυχαγωγία, διακοπές και πάει λέγοντας, ούτε λόγος να γίνεται, αφού στην ανάπτυξη για την οποία πασχίζουν, αυτά είναι ανεπίτρεπτες πολυτέλειες.

Τι λένε;

Πώς προσδιορίζουν την ανάπτυξη; Ορισμένα αποσπάσματα από την επιστολή Μπαρόζο στον Ελληνα πρωθυπουργό είναι αποκαλυπτικά. Τι είναι ανάπτυξη; Λέει: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ήδη καταβάλει περισσότερα από 8 δισ. ευρώ εκ των 20 δισ. ευρώ που έχει αποφασισθεί να διατεθούν στην Ελλάδα μέσω των διαρθρωτικών ταμείων της ΕΕ από το 2007 και μετά». Παρουσιάζουν για σωτηρία του λαού την επένδυση μερικών δισ. ευρώ, τα οποία θα καταλήξουν εξολοκλήρου στο κεφάλαιο και είναι ψίχουλα μπροστά σ' αυτά που ούτως ή άλλων κλέβουν τα μονοπώλια από τους εργάτες στην παραγωγή.

Πού θα πάνε αυτά τα λεφτά; Σύμφωνα με τον Μπαρόζο, «στην υποστήριξη έργων υποδομής καίριας σημασίας»,γεγονός που επιβάλλει «να επιτευχθεί συμφωνία με τους αναδόχους και τις τράπεζες, μέσα σε όσο το δυνατό συντομότερο χρονικό διάστημα, σχετικά με την αναγκαία αναδιάρθρωση των συμβάσεων παραχώρησης της εκμετάλλευσης των αυτοκινητοδρόμων, για να διασφαλισθεί η οικονομική τους βιωσιμότητα».

Να ξεπαγώσουν, δηλαδή, τα έργα στους αυτοκινητόδρομους, όχι βέβαια για γρήγορες και ασφαλείς μετακινήσεις του λαού, που χρησιμοποιεί ολοένα και λιγότερο το αυτοκίνητο λόγω του μεγάλου πλέον κόστους (καύσιμα, διόδια κ.ά.), αλλά για την ταχύτερη και φθηνότερη μεταφορά εμπορευμάτων και πρώτων υλών από και προς τις μεγαλοεπιχειρήσεις.

Αυτός είναι ο καημός τους και τον επαληθεύει ο σχεδιασμός (που έχει παγώσει προσωρινά) για τη δημιουργία, με ιδιωτική συμμετοχή, ενός τεράστιου δικτύου μεταφόρτωσης και μεταφοράς εμπορευμάτων, στο οποίο ζητάει να εμπλακεί μεταξύ άλλων και η Cosco, προσδοκώντας να πολλαπλασιάσει τα οφέλη της από την αγορά του ΣΕΜΠΟ του ΟΛΠ.

Γι' αυτό, η ΕΕ επιμένει ότι προϋπόθεση για ανάπτυξη είναι ο «προσδιορισμός συγκεκριμένων τρόπων στήριξης του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων», ώστε να βρουν τα μονοπώλια νέα πεδία δράσης και απόδοσης των κεφαλαίων τους, κάνοντας χρήση όλης της γκάμας των αντεργατικών μέτρων, με τα οποία τους έχει φιλοδωρήσει η κυβέρνηση.

Δίπλα σ' αυτά, η ΕΕ προτείνει και την «αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων της Ελλάδας στον ενεργειακό τομέα (...) τη δημιουργία μιας πιο ανοικτής και ανταγωνιστικής αγοράς ενέργειας και την προώθηση της Ελλάδας ως κόμβου διακίνησης φυσικού αερίου». Δηλαδή, μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για την Ενέργεια και παράδοση του φυσικού της πλούτου στα μονοπώλια, που καραδοκούν.

Λαϊκή εξουσία για λαϊκή ευημερία

Τι έχει να κερδίσει ο λαός από μια τέτοια ανάπτυξη; Τίποτα απολύτως. Στο τέλος, μάλιστα, του κύκλου της αναιμικής ανάκαμψης, θα μετράει νέα χασούρα σε δικαιώματα, το κεφάλαιο πιο ενισχυμένο και πιο επιθετικό απέναντί του. Εχει άλλη επιλογή ο λαός; Εχει! Και δεν είναι άλλη από αυτήν που του προτείνει το ΚΚΕ.

Τι είναι σήμερα αυτό που εμποδίζει το λαό να γευτεί τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της επιστήμης, που μπορούν να του εξασφαλίσουν λιγότερες ώρες δουλειάς και μεγαλύτερη παραγωγικότητα στην εργασία, αξιοπρεπείς μισθούς, υψηλές και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες; Τι εμποδίζει το λαό να αξιοποιήσει προς όφελός του τον ανεξάντλητο ορυκτό και ενεργειακό πλούτο, το καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, τη γεωστρατηγική θέση της χώρας; Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η δικτατορία τους στο επίπεδο της πολιτικής, που στόχο έχει να διαιωνίσει την ατομική ιδιοποίηση του πλούτου που παράγουν συλλογικά με τα χέρια και το μυαλό τους εκατομμύρια εργάτες και υπάλληλοι στην Ελλάδα. Μόνο αν πάρει ο λαός την εξουσία και άρα τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του, μπορεί να αλλάξει ρότα η ζωή του, με ανάπτυξη προς όφελος των δικών του αναγκών.

Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και όλων των πηγών ενέργειας, σημαίνει για παράδειγμα ενέργεια φτηνή και επαρκής για το λαό και τις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις, που, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, θα αναπτύσσονται σε κλάδους - κρίκους για την κάλυψη ζωτικών αναγκών του λαού, και όχι εκεί που ο παγκόσμιος ανταγωνισμός αφήνει περιθώριο για κέρδος.

Λαϊκή οικονομία σημαίνει παραγωγή γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων για την πλήρη κάλυψη των εσωτερικών αναγκών, με απαγόρευση των εισαγωγών και ανάπτυξη των εξαγωγών, μέσα από την οικοδόμηση ισότιμων σχέσεων με άλλες χώρες, με αποδέσμευση από την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Σημαίνει πλήρης εξάλειψη της ανεργίας, όχι μόνο από την ανάπτυξη κλάδων της παραγωγής που απαξίωσαν οι καπιταλιστές, εξαιτίας του ανταγωνισμού και της μη απόδοσης κέρδους, αλλά και από τη συγκρότηση ενός αναπτυγμένου, οργανωμένου και προσαρμοσμένου στις σύγχρονες ανάγκες του λαού συστήματος Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας. Γι' αυτή την ανάπτυξη, γι' αυτήν τη νέα κοινωνία, τη σοσιαλιστική, αξίζει ο λαός να κάνει θυσίες, και όχι για τη σωτηρία του κεφαλαίου που συνεπάγεται η καπιταλιστική ανάκαμψη που του σερβίρουν τα αστικά και τα οπορτουνιστικά κόμματα.