Η Δύση... ανταποδίδει ταξικά
Η σοβιετική επίθεση δε θορύβησε μόνο τους Γερμανούς, που έβλεπαν το ανατολικό τους μέτωπο να λυγίζει μπρος στην ορμή του Κόκκινου Στρατού, αλλά και τους Αγγλοαμερικανούς οι οποίοι, υπολογίζοντας το μακροπρόθεσμο ταξικό τους συμφέρον, δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος να λήξει με κορυφαία των νικητών - και προπαντός ισχυρή - την ΕΣΣΔ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει άλλωστε πως η γενικότερη τακτική της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, ήταν, αν όχι η συντριβή, τουλάχιστον η πλήρης εξασθένιση του σοβιετικού κράτους, το οποίο και άφησαν αβοήθητο σ' όλες τις κορυφαίες στιγμές των πολεμικών του αναμετρήσεων με τους ναζί.
Από τα μέσα του 1944 ακόμη, όταν άρχισε να γέρνει η πλάστιγγα σε βάρος των δυνάμεων του Αξονα και μια σειρά χώρες απελευθερώνονταν, οι Αγγλοαμερικανοί δε δίστασαν να έρθουν και σε ανοικτές συμφωνίες με τους χιτλερικούς, έχοντας ως κύριο σκοπό τους να εμποδίσουν την προέλαση των σοβιετικών στρατευμάτων προς τη Δύση. Ετσι, για παράδειγμα, η Αγγλία συμφώνησε με τη Γερμανία να μην ενοχλήσει τα στρατεύματα της τελευταίας κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα, ούτως ώστε ο Κόκκινος Στρατός στην προέλασή του να έχει να αντιμετωπίσει πολύ ισχυρή αντίσταση (βλέπε αναλυτικά: Β. Μαθιόπουλου: "Η Ελληνική Αντίσταση 1941 - 1944 και οι Σύμμαχοι", εκδόσεις "Παπαζήση", σελ. 51-52). Η γραμμή αυτή, των συμφωνιών με τη Γερμανία, συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση και στην τελευταία φάση του πολέμου στην Ευρώπη, από τη στιγμή δηλαδή που ξεκίνησε η μεγάλη σοβιετική επίθεση ως την οριστική συνθηκολόγηση των ναζιστών. Ετσι για παράδειγμα στις αρχές Μάρτη του 1945 ξεκίνησαν στην Ελβετία διαπραγματεύσεις μεταξύ του απεσταλμένου της Γερμανίας στρατηγού Βολφ και εκπροσώπων των ΗΠΑ και της Βρετανίας, που αποσκοπούσαν στο να διευκολυνθεί η προέλαση των αγγλοαμερικανικών δυνάμεων προς ανατολάς με τη μεταφορά των γερμανικών δυνάμεων για ενίσχυση του μετώπου με τον Κόκκινο Στρατό. Οι διαπραγματεύσεις - στις οποίες οι Αγγλοαμερικανοί δε δέχτηκαν να συμμετέχουν Σοβιετικοί - κράτησαν δύο εβδομάδες και απ' ό,τι φαίνεται, όπως έδειξαν και τα γεγονότα στη συνέχεια, κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Μάλιστα ο Στάλιν σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, με ημερομηνία 3/4/1945, είναι απόλυτα σαφής και κατηγορηματικός: "οι διαπραγματεύσεις - γράφει στον Αμερικανό πρόεδρο - διεξήχθησαν και ετερματίσθησαν διά συμφωνίας με τους Γερμανούς, συμφώνως προς την οποίαν ο Γερμανός διοικητής εις το δυτικόν μέτωπον στρατάρχης Κέσελριγκ εδέχθη να ανοίξη το μέτωπον και να αφήση να διέλθουν προς ανατολάς τα αγγλο-αμερικανικά στρατεύματα και οι Αγγλοαμερικανοί υποσχέθηκαν αντ' αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής" ("Αλληλογραφία Στάλιν - Τσόρτσιλ - Ατλι - Ρούσβελτ - Τρούμαν", εκδόσεις "Μέλισσα", τόμος β', σελ. 200).
Η πραγματικότητα στο πεδίο των μαχών ήταν αυτή που περιγράφει ο Στάλιν στο μήνυμά του προς το Ρούσβελτ. Από τα τέλη Μάρτη του '45 τα γερμανικά στρατεύματα στο δυτικό μέτωπο πέρασαν ουσιαστικά στο "συμβολικό" πόλεμο. Οι λίγες δυνάμεις που έμειναν εκεί παραδίδονταν χωρίς σοβαρή αντίσταση, ενώ ο κύριος στρατιωτικός όγκος μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο, όπου ως το τέλος έδωσε λυσσασμένες μάχες με το σοβιετικό στρατό (υπουργείο Αμύνης ΕΣΣΔ: "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος", εκδόσεις "20ός Αιώνας", σελ. 406).
Υπάρχει πλήθος στοιχείων που φανερώνει το βρώμικο ρόλο που έπαιξαν σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης - και σ' αυτή την τελική φάση του πολέμου - η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Αρκεί, όμως, η παράθεση ενός και μόνο μηνύματος που ο Τσόρτσιλ έστειλε στο Ρούσβελτ την 1η Απρίλη 1945, για να να κατανοηθεί πλήρως η ταξική στρατηγική στόχευση των δύο αυτών χωρών. "Τα ρωσικά στρατεύματα - έγραφε ο Τσόρτσιλ στον Αμερικανό πρόεδρο - αναμφίβολα θα καταλάβουν όλη την Αυστρία και θα μπουν στη Βιέννη. Εάν καταλάβουν και το Βερολίνο, τότε δε θα δημιουργούσαν την ισχυρή εντύπωση ότι αυτά πρόσφεραν τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην κοινή νίκη, και αυτό δε θα δημιουργήσει το κλίμα που θα προκαλεί σοβαρές και εξαιρετικά σημαντικές δυσκολίες στο μέλλον; Γι' αυτό κι εγώ νομίζω ότι από πολιτική άποψη, εμείς πρέπει να προελάσουμε όσο μπορούμε πιο βαθιά ανατολικά της Γερμανίας και στην περίπτωση που το Βερολίνο θα είναι μέσα στα όρια της προέλασής μας, αναμφίβολα πρέπει να το καταλάβουμε" (στο ίδιο, σελ. 413).
Πιστεύει άραγε κανείς πως οι Αγγλοαμερικανοί θα δίσταζαν να έρθουν σε συμφωνία με τα ταξικά τους αδέλφια, τους Γερμανούς, για να πετύχουν έναν τέτοιο στόχο όπως τον περιγράφει ο Τσόρτσιλ; Η απάντηση και το ιστορικό συμπέρασμα είναι πολύ εύκολο να εξαχθούν απ' τον καθένα.
Κείμενα: Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
25/1/2009
-- Η εποποιία του Στάλινγκραντ
13/6/2004
-- Γιατί καθυστέρησε το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου
11/5/2003
-- Οι επιδιώξεις των Αγγλοαμερικανών
28/4/2002
-- Η Κόκκινη Σημαία της Νίκης υψώνεται στο Ράιχσταγκ
13/5/2001
-- Η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου