Δεν είναι εύκολη η μάχη

Δεν είναι εύκολη η μάχη

Αναδημοσιεύεται σαν μία καλή συνέχεια της κουβέντας που άνοιξε με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση 

«Η διαφθορά γεννιέται από τη δυνατότητα ενός υπαλλήλου να κάνει τον νταβατζή».
Η δήλωση κατηγορηματική από τον αναλυτή τουMega. Δυστυχώς γι' αυτόν δεν απαντά σε απλά γεγονότα:
Τι έγιναν τα δισεκατομμύρια των περίφημωνΜεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων που δόθηκαν στους βιομήχανους και στα οποία στηρίχτηκε η πρώτη περίοδος του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία; Τι έγιναν τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν επίσης στους βιομήχανους για το στήσιμο των περίφημων Βιομηχανικών Περιοχών σε κάθε πόλη της χώρας και στα οποία στηρίχθηκε η κυβέρνηση της ΝΔ μετά το 1991 και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ που ακολούθησαν; Ο κατάλογος με τις ερωτήσεις για ένα προς ένα τα διάφορα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων μπορεί να μακρύνει, ώσπου να φτάσει στο τρέχον ΕΣΠΑ. Πρόκειται για έναν τρελό χορό δισεκατομμυρίων που έφυγαν νομιμότατα από τα κρατικά ταμεία για να γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις που κατάληξαν κουφάρια. Από την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή και την Ξάνθη ως τα Γιάννενα, την Αρτα, τη Λάρισα, τη Θήβα και την Πάτρα.
Απ' όλο αυτό το φαγοπότι, οι μόνες επενδύσεις που έμειναν ζωντανές είναι οι δρόμοι μεγάλης κυκλοφορίας με διόδια. Ακριβώς γιατί δεν είναι επενδύσεις, αλλά μηχανές είσπραξης καθαρού χρήματος που παραχωρήθηκαν στους επενδυτές για να εισπράττουν απ' όλους εκείνους που ήδη έχουν προπληρώσει ακριβά με τους φόρους τους αυτές τις επενδύσεις.

Τα χέρια που σου κλέβουν τον ιδρώτα, να είναι "καθαρά"

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα σάπια για τη διαφθορά.Που βεβαίως υπάρχει, αλλά είναι δική τους του συστήματός τους, μόνο που δεν έφερε αυτή την κρίση. Η όλη φιλολογία παραπέμπει στην ήδη κραγμένη ιστορία με τα «καθαρά χέρια» στην Ιταλία. Που έφερε στο σβέρκο του ιταλικού λαού τον Μπερλουσκόνι και τους κεντροαριστερούς ιμπεριαλιστές. Και είναι καταπληκτικός ο συντονισμός όλων των αστικών καναλιών στον κεντρικό στόχο: Να πειστεί ο λαός ότι με μια επιχείρηση «καθαρά χέρια» θα δοθεί λύση στο πρόβλημά του. Είναι άτιμη επιχείρηση, είναι ύπουλη.
Αφήνει στο απυρόβλητο αυτούς που κλέβουν το ψωμί απ' το τραπέζι - τους καπιταλιστές, χρησιμοποιεί 10-15 λαμόγια για να κάνει τον εργάτη να ψάχνει διαρκώς ποιος δίπλα του είναι το λαμόγιο. Και να ξεχνάει ότι από το 1952, με νόμο του κράτους ληστεύονται τα ασφαλιστικά ταμεία, ότι διαρκώς απαλλάσσονται οι καπιταλιστές από την υποχρέωσή τους να αποδίδουν εισφορές στα Ταμεία. Την ώρα που πρέπει να είναι παλλαϊκή απαίτηση το «καμία θυσία για την πλουτοκρατία», την ώρα που ένας μεγάλος αριθμός από τα λαϊκά στρώματα αρνείται να πληρώσει κάθε χαράτσι, η αστική προπαγάνδα καλεί τους εργαζόμενους να κυνηγάνε τον περιπτερά που δεν έκοψε απόδειξη για την εφημερίδα.
Η σαπίλα αφορά όλο το κορμί του συστήματος και ξεπερνιέται μόνο αν φύγουν απ' τη μέση οι σχέσεις παραγωγής που επιβάλλουν εξαθλίωση σε μεγάλες μάζες πληθυσμού για να αυξάνονται τα κέρδη μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών και του μηχανισμού που τους στηρίζει (μηχανισμός στήριξης του συστήματος είναι και τα λαμόγια που παρελαύνουν αυτές τις μέρες από τις οθόνες).

***

Αυτοί που ενοχοποιούν το λαό για τις δικές τους λαμογιές κι εκείνοι που πλασάρουν ως λύση την υπερψήφιση του μικρότερου κακού, έχουν κοινό παρονομαστή την ίδια επιδίωξη: Να μείνει στο απυρόβλητο το σύστημα.
[...]Για την εργατική τάξη, η λύση θα έρθει μόνο έχοντας σταθερή την πλώρη στην ανατροπή της αιτίας. Αυτό που σήμερα μοιάζει αδύνατο, είναι εύκολο όταν μπει το νερό στ' αυλάκι. Αρκεί τα βέλη να είναι στοχευμένα: Το «κανένα χαράτσι» χτυπάει το ταμείο των καπιταλιστών. Το «ούτε σεντς λιγότερο στους μισθούς» χτυπάει το ταμείο των καπιταλιστών. Το «δωρεάν φάρμακα», η «αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία», χτυπάνε το ταμείο των καπιταλιστών. Η συσπείρωση στις λαϊκές επιτροπές, η ενίσχυση του ΚΚΕ, η οργάνωση στα ταξικά σωματεία, η όλο και πιο έντονη απόκτηση συνείδησης ότι μπορούμε χωρίς τους καπιταλιστές, είναι ο δικός μας δρόμος.
Δύσκολος δρόμος, αλλά πραγματικά μονόδρομος για τα λαϊκά στρώματα.