ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Μια εποποιία του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος
 |
Γιατί οδήγησαν το λαό στον εμφύλιο
Ο ένοπλος αγώνας του λαού μας στα χρόνια 1946-1949, δεν ήταν απλώς ένας αγώνας δίκαιος, συνέχεια των αγώνων της περιόδου της Εθνικής Αντίστασης ενάντια στη γερμανική ιμπεριαλιστική κατοχή, ενάντια στην ένοπλη επέμβαση των Αγγλων ιμπεριαλιστών τοΔεκέμβρη του 1944, αλλά αγώνας ταξικός, αντιιμπεριαλιστικός με την ευρύτερη διεθνιστική έννοια. Στρεφόταν όχι μόνο ενάντια στις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών για την Ελλάδα, και στο ντόπιο αντιδραστικό αστικό καθεστώς που είχε εγκαθιδρυθεί στηριγμένο στα δικά τους όπλα, αλλά και στις γενικότερες στρατηγικές επιδιώξεις τους στα Βαλκάνια, στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Ενα καθεστώς που οδήγησε το λαό στον ένοπλο αγώνα και στον εμφύλιο πόλεμο, αφού δεν μπορούσε διαφορετικά να εδραιώσει την αστική εξουσία. Ζήτημα το οποίο δε σταμάτησε να απασχολεί την πλουτοκρατία και τα κόμματά της, ούτε στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, όπως απασχολούσε επίσης και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην κοινωνικοπολιτική συμμαχία του ΕΑΜ. Ουσιαστικά σ' όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρισκόταν σε πρωτεύουσα θέση των εξελίξεων, αντικειμενικά κρινόταν το «ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ», στο ζήτημα της εξουσίας.
 |
Υπήρχε επίσης και ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό. Στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Και στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας αυτό το γεγονός έβαζε τη σφραγίδα του, αφού ήδη από την περίοδο της κατοχής στην Ελλάδα άρχισε να οργανώνεται μια νέα λαϊκή εξουσία. Το έπος του ΕΑΜ δεν ήταν μόνο η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η δημιουργία των φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα. Που μπορεί βεβαίως να μην αγκάλιαζε τα τότε αστικά κέντρα, αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα είχε ήδη τη δική της δράση με τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης, τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά και την κυβέρνηση του βουνού όπως τη βάφτισε ο λαός, την ΠΕΕΑ. Είχε ακόμη το δικό της λαϊκό στρατό, τον ΕΛΑΣ και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού συσπειρωμένη στο ΕΑΜ.
Η επέμβαση των Αγγλων ιμπεριαλιστών
Η επέμβαση των Αγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα είχε ήδη αποφασιστεί από το 1943. Ο Τσόρτσιλ με γράμμα του τότε στην αμερικάνικη κυβέρνηση εκτιμούσε ότι η βρετανική αυτοκρατορία δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τις θέσεις της στη Μεσόγειο, ούτε να χάσει την Ελλάδα, γιατί αργότερα θα έχανε την Ιταλία και την Τουρκία.
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Τσόρτσιλ, η ιδέα της αγγλικής επέμβασης στην Ελλάδα γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1943, στη διάρκεια της Συνάντησης στο Κεμπέκ του Καναδά του Βρετανού πρωθυπουργού και του Αμερικάνου Προέδρου Ρούσβελτ, οι οποίοι είχαν διαπιστώσει πως η θέση του ΕΑΜ για φιλολαϊκές και σύμφωνα με τη θέληση του ελληνικού λαού μεταπελευθερωτικές εξελίξεις είχαν κερδίσει σημαντικές θέσεις και ο αστικός πολιτικός κόσμος αδυνατούσε να χειραγωγήσει τις εξελίξεις. Οπως έγραφε σχετικά ο ίδιος ο Τσόρτσιλ: «σκέφτηκαν στην αρχή ότι ήταν υποχρεωμένοι να επέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας τη στιγμή της απελευθέρωσης». Και όπως σημείωνε στις29 Σεπτέμβρη του 1943, είχε θεωρηθεί απαραίτητη η αποστολή στην Ελλάδα 5.000 Βρετανών στρατιωτών, «εάν οι Γερμανοί την εγκαταλείψουν με θωρακισμένα αυτοκίνητα και πυροβόλα». Σε σχετικό εξάλλου τηλεγράφημα προς τον υπουργό των Εξωτερικών Αντονι Ιντεν, το Νοέμβρη του 1943, τόνιζε ότι «θα έπρεπε το χτύπημα, για να είναι αποφασιστικό, να καταφερθεί κατά του ΕΛΑΣ την κατάλληλη στιγμή».
Τα πρώτα βρετανικά στρατεύματα, με βάση το σχέδιο «Μάνα», άρχισαν να αποβιβάζονται στις ακτές της Δυτικής Πελοποννήσου στις αρχές του Οκτώβρη του 1944, όταν και τα τελευταία τμήματα των χιτλερικών εγκατέλειπαν την περιοχή Αθήνας- Πειραιά. Η απόβαση δεν εξυπηρετούσε κανέναν απολύτως στρατηγικό ή τακτικό σκοπό στη διεξαγωγή του πολέμου κατά της Γερμανίας. Το γεγονός αυτό το ομολόγησε άλλωστε και ο Τσόρτσιλ με την ακόλουθη δήλωσή του στις 8 Δεκέμβρη 1944, στη Βουλή: «Τα αγγλικά στρατεύματα πραγματοποίησαν εισβολή στην Ελλάδα, η οποία δεν υπαγορευόταν από πολεμική αναγκαιότητα, επειδή η κατάσταση των Γερμανών στην Ελλάδα από καιρό είχε καταστεί απελπιστική» («Τάιμς του Λονδίνου», 9 Δεκέμβρη 1944).
Ο τρίχρονος εμφύλιος πόλεμος λοιπόν δεν ήταν επιλογή των λαϊκών δυνάμεων. Προκλήθηκε από τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και το βασικό όγκο των αστικών δυνάμεων, προκειμένου να γονατίσουν και να αποδυναμώσουν το ισχυρό λαϊκό κίνημα, ιδιαίτερα το ΚΚΕ, να σταθεροποιήσουν την κυριαρχία τους και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε στρατιωτική βάση και ορμητήριο για τις επεκτατικές τους βλέψεις στις βαλκανικές σοσιαλιστικές χώρες, και την ΕΣΣΔ.
Τα επεκτατικά, άλλωστε, σχέδιά τους αποκαλύπτονται και από ομολογίες επώνυμων ανώτατων αξιωματούχων της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας, όπως του στρατηγού Αλέξανδρου Μερεντίτη, ο οποίος αργότερα έγραφε:
«Η Ελλάς (οφείλει) να θέσει από τούδε εις τη διάθεσιν των συμμαχικών αναγκών, υπό τα όπλα, όσες δυνάμεις το Ανώτατον Συμμαχικόν Στρατηγείον κρίνει αναγκαίας. Εις περίπτωσιν δε ευνοϊκών συνθηκών (πρέπει) να προελάσουν και δυνάμεις της μετά των άλλων, συμπεριλαμβανομένων και των ιταλικών, βορειότερων των συνόρων της» («Το Βήμα» 17 Φλεβάρη 1952).
Οι διεθνείς εξελίξεις
Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ήταν οι θεμελιακές αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων. Η Σοβιετική Ενωση, εξαιτίας του αποφασιστικού ρόλου που είχε διαδραματίσει στη συντριβή του φασισμού και στην απελευθέρωση των ευρωπαϊκών λαών, βγήκε από τον πόλεμο με εξαιρετικά ενισχυμένο το κύρος της και με διευρυμένη την επιρροή της. Συνέβαλε, παράλληλα, στην απόσπαση από τον καπιταλισμό μιας σειράς χωρών στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία που ακολούθησαν πολύ γρήγορα το δρόμο του σοσιαλισμού. Καθώς και στην άνοδο του εργατικού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες και του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος που οδήγησε στην κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος. Ολ' αυτά ανησύχησαν σοβαρά τον ιμπεριαλισμό. Ετσι, στις 5 του Μάρτη 1946 ο Τσόρτσιλ εκφώνησε στο Πανεπιστήμιο του Φούλτον του Μισούρι των Ηνωμένων Πολιτειών εμπρηστικό λόγο, ο οποίος αποτέλεσε στην πραγματικότητα την επίσημη και τυπική κήρυξη του «ψυχρού πολέμου» κατά της Σοβιετικής Ενωσης.
Από το Μάρτη του 1947, το Κογκρέσο των ΗΠΑ είχε ήδη ψηφίσει ειδικό πρόγραμμα βοήθειας στην Ελλάδα και στην Τουρκία, ύψους τετρακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων, επειδή οι χώρες αυτές «αντιμετώπιζαν κατά πολύ άμεσο τρόπο την κομμουνιστική απειλή», που υπογράφεται από τον Τρούμαν το Μάη του ίδιου χρόνου. Ηταν το περιβόητο «Δόγμα Τρούμαν», που σφράγιζε τότε την αντικατάσταση της βρετανικής επιρροής στην περιοχή από εκείνη των ΗΠΑ.
Το 1948 οι ΗΠΑ αναπτύσσουν το «Σχέδιο Μάρσαλ», που ανοίγει το δρόμο της οικονομικής διείσδυσης των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Συμμετέχουν δεκαπέντε χώρες, (Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Πορτογαλία, Αυστρία, Ελλάδα και Τουρκία).
Οι κυριότεροι στόχοι του «Σχεδίου Μάρσαλ» ήταν πολιτικοί. Επρόκειτο για μια γιγαντιαία επιχείρηση αντεπαναστατικού πολέμου, που στρεφόταν κατά των επαναστατικών δυνάμεων της Δυτικής Ευρώπης και παράλληλα απέβλεπε στο τράβηγμα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στην τροχιά του ιμπεριαλισμού και στην απομόνωση της Σοβιετικής Ενωσης.
Η επίθεση του ιμπεριαλισμού κατά του σοσιαλιστικού συστήματος εντείνεται με τη δημιουργία του NATO, στις 4 του Απρίλη 1949. Το Σύμφωνο για το ΝΑΤΟ, που εμφανίστηκε ως «αμυντικό», είχε αντισοβιετικό και αντικομμουνιστικό επιθετικό χαρακτήρα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες της συνεχούς ανοιχτής αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δυο κοινωνικοπολιτικούς συνασπισμούς, που διαμορφώθηκαν αμέσως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σημειώθηκαν και οι μεταπολεμικές εξελίξεις στη χώρα μας.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
30/8/2009
-- Ανεκτίμητο κεφάλαιο του λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος της Ελλάδας
28/6/2009
-- Η ανελέητη μάχη για την αστική εξουσία
3/12/2005
-- Επίκαιρα διδάγματα από την Ιστορία
28/10/2003
-- Ποιοι και γιατί οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου