ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ 

ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ- 
ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΟΥΝΤΑΙ 


Στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, με την οργάνωση της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, μπήκαν τα θεμέλια και οικοδομήθηκε το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης. Τίποτε δεν έγινε τυχαία. Προηγήθηκαν δυναμικοί, αιματηροί αγώνες, που συνάντησαν σκληρή αντίδραση, ώσπου να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι στοιχειώδεις όρους κοινωνικής ασφάλισης. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων  στο τομέα της κοινωνικής πολιτικής στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη καπιταλιστική Ευρώπη διευρύνθηκαν και βελτιώθηκαν σχετικά, τη μεταπολεμική περίοδο. Ταυτόχρονα, όμως, μεγάλωνε το χάσμα των παρεχομένων υπηρεσιών σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες, την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής.
Τρεις βασικοί παράγοντες σημάδεψαν την ανοδική αυτή πορεία: Οι μεταπολεμικοί ταξικοί αγώνες στις καπιταλιστικές χώρες, η δράση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, η πίεση και η έλξη που ασκούσαν οι κατακτήσεις στις σοσιαλιστικές χώρες. Η ανερχόμενη πίεση, ιδιαίτερα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος άσκησε μια ορισμένη επίδραση στις αποφάσεις των αστικών κυβερνήσεων, αφού τόσο αυτές όσο και η αστική τάξη ήξεραν ότι, για να ανέβει η καπιταλιστική παραγωγικότητα, τα κέρδη, απαιτούνταν να γίνουν στη συγκεκριμένη συγκυρία, ελιγμοί και παραχωρήσεις, ώστε να μη υποσκάπτεται σε υπέρμετρο βαθμό η παραγωγική  και αναπαραγωγική ικανότητα των εργαζομένων. 
Τα δικαιώματα που θεμελιώθηκαν στο έδαφος της σταθερής, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, απασχόλησης αφορούν την ασφαλιστική, συνταξιοδοτική κάλυψη  σημαντικού μέρους του πληθυσμού, την επέκταση του τομέα της κρατικής υγείας, τη καθιέρωση των κατώτερων ορίων συντάξεων, τη μείωση της συνταξιοδοτικής ηλικίας, την κατάκτηση του θεσμού των βαρέων–ανθυγιεινών επαγγελμάτων, τις άδειες ανάπαυσης και τοκετού κ.ά..
Επιβεβαιώνεται ταυτόχρονα ότι όσες και να είναι οι κατακτήσεις των εργαζομένων, μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού, θα είναι κατώτερες των πραγματικών αναγκών και προσωρινές.
Η διακήρυξη περί της δημιουργίας του μεταπολεμικού «κοινωνικού κράτους» δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τέτιο κράτος δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σε μια ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία, η οποία, από τη φύση της, δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον αναντικατάστατο ρόλο της εργατικής τάξης, την προσφορά των άλλων εργαζομένων στη δημιουργία και αξιοποίηση του πλούτου που παράγεται από τη δουλειά τους, την ισοτιμία και χειραφέτηση των γυναικών, τα δικαιώματα της νεολαίας, των μεταναστών, των μειονοτήτων.
Ακόμα και με διακηρυγμένη την καθολική κοινωνική ασφάλιση, πάντα υπήρχε  σχετικά μεγάλος αριθμός ανασφαλίστων, ιδιαίτερα ανάμεσα στις γυναίκες, ενώ  η κάλυψη των ανέργων ήταν ανεπαρκής. Υψηλό παρέμενε το ποσοστό των χαμηλοσυνταξιούχων και έντονες ανισότητες ανάμεσα στους εργαζόμενους, ενώ για τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα η τάση ήταν να υποβαθμίζονται οι παροχές υγείας, με κορυφαίο παράδειγμα την έλλειψη πολιτικής πρόληψης.
Το αστικό κράτος δεν ανταποκρίθηκε ούτε στις τυπικές υποχρεώσεις του: Παρακρατούσε συστηματικά την οφειλόμενη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων και των κρατικών νοσοκομείων καταλήστευσε τους πόρους των ασφαλιστικών οργανισμών. Εκανε «πλάτες», προκειμένου οι καπιταλιστές να μη καταβάλουν το μερίδιο των εισφορών τους. Το κράτος και οι κυβερνήσεις που υπηρέτησαν το μεγάλο κεφάλαιο έδωσαν «πράσινο φως» στην καταλήστευση των ασφαλιστικών οργανισμών και από τις τράπεζες μέσω των τοκογλυφικών δανείων, ενώ ταυτόχρονα τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων τα εκμεταλλεύονταν σχεδόν άτοκα για δεκαετίες.
Αν και τυπικά η κοινωνική πολιτική ήταν κυρίως υποχρέωση του κράτους, οι κυβερνήσεις με τους νόμους που ψήφιζαν και υιοθετούσαν, άνοιγαν διάπλατους δρόμους για την περικύκλωση, την υπόσκαψη του  κρατικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης από τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Η ΕΟΚ και στη συνέχεια η ΕΕ έδωσε μεγάλη ώθηση στη γιγάντωση και συγκεντροποίηση των μονοπωλίων στο  φάρμακο, στις υψηλής τεχνολογίας εργασίες στον τομέα της Υγείας, στα υγειονομικά υλικά. Το κόστος στον τομέα της Υγείας αυξήθηκε όχι εξ αιτίας των μισθών των εργαζομένων, όπως παραπλανητικά έχει διακηρυχτεί, αλλά εξαιτίας της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Η κατάσταση στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής αρχίζει να παίρνει πιο καθαρά «την κάτω βόλτα» στις αρχές της 10ετίας του ‘80, ενώ είχαν γίνει πλέον ορατά τα προβλήματα στην αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου κατά την προηγούμενη δεκαετία. Είχε ισχυροποιηθεί η τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, με αποτέλεσμα την εγκατάλειψη της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης υπέρ της νεοφιλελεύθερης, από τα κόμματα εξουσίας - συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά. Η σοσιαλδημοκρατία μάλιστα σιγοντάρισε και στη συνέχεια πρωτοστάτησε στο λανσάρισμα της θεωρίας ότι ήλθε το τέλος του «κοινωνικού κράτους».
Η απάντηση δηλαδή του συστήματος είναι να επιταχύνει τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε συνδυασμό με την πιο επιθετική αντεργατική πολιτική, ώστε να ρίξει όσο γίνεται πιο χαμηλά την τιμή της εργατικής δύναμης, να διασφαλίσει την κερδοφορία σε όλους τους τομείς, και σε εκείνους που ως τώρα την εκτιμούσε σχετικά περιορισμένη. 
Ειδικότερα για την κοινωνική ασφάλιση στόχος των αντιλαϊκών ανατροπών είναι η σημαντική μείωση της κρατικής και εργοδοτικής συμμετοχής, έως και το δραματικό για τους εργαζόμενους περιορισμό της, που οδηγεί στις πιο υποβαθμισμένες υπηρεσίες οι οποίες κυρίως θα απευθύνονται στα πιο εξαθλιωμένα τμήματα των εργαζομένων και συνταξιούχων.
Η αστική τάξη, έχοντας την ιδιοκτησία των νέων τεχνολογιών, έχει τη δυνατότητα να τις χρησιμοποιεί εναντίον των εργαζομένων, για την εξάπλωση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, τη μεθόδευση διανομής της ανεργίας με τη μορφή της μερικής απασχόλησης και άλλων τρόπων υποαπασχόλησης. Η ωμή εκμετάλλευση των μεταναστών χρησιμοποιήθηκε ως μέσο ακόμα μεγαλύτερης πίεσης και υποταγής των εργαζομένων στις πιο σκληρές μορφές εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα να ανέβει το  ποσοστό των ανασφαλίστων.
Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που σήμερα κτίζεται μέσα από τις αναδιαρθρώσεις αντιστοιχεί στις αντιδραστικές αλλαγές στην «αγορά εργασίας». Πρόκειται για ένα σύστημα που τον 21ο αιώνα αντιμετωπίζει τις ανάγκες των εργαζομένων με όρους του 19ου αιώνα.


Η «ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ» ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ


Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, εφαρμόζοντας τις κατευθύνσεις ιμπεριαλιστικών ενώσεων (Ευρωπαϊκή Ενωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας Ανάπτυξης) και ικανοποιώντας τις αξιώσεις  της πλουτοκρατίας, επέβαλαν την εφαρμογή ορισμένων πρώτων δεσμών αντεργατικών νόμων, μέσω των οποίων καταργήθηκαν σημαντικές κατακτήσεις των εργαζομένων και μπήκαν τα θεμέλια για την ανατροπή του κοινωνικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης. 
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν κατάργησε τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, όπως διατυμπάνιζε σε προεκλογικές περιόδους, αλλά προχώρησε πιο μεθοδικά στην αντιλαϊκή αναδιάρθρωση της κοινωνικής ασφάλισης. Προώθησε νέα μέτρα σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της λαϊκής Υγείας και Πρόνοιας, ναρκοθέτησε τα εργασιακά, κοινωνικά δικαιώματα με τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. 
Με τα αντεργατικά μέτρα μειώθηκε το κατώτερο όριο συντάξεων, υποβαθμίσθηκε πάρα πέρα το επίπεδο των συντάξεων και παροχών, αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας και χειροτέρευσαν οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης για όλους τους εργαζόμενους, του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. 
Οι συνέπειες είναι γνωστές: 
 Αυξήθηκε η «μαύρη εργασία», που αποτελεί βασικό πρόβλημα για τους εργαζόμενους και τα ασφαλιστικά ταμεία. Πρώτα θύματα αυτής της μορφής εκμετάλλευσης είναι οι οικονομικοί και πολιτικοί μετανάστες, οι γυναίκες, οι νέοι και νέες που στερούνται το δικαίωμα της κοινωνικής ασφάλισης και κατά συνέπεια μια σειρά επιδόματα (ανεργίας, ασθένειας, κυοφορίας, λοχείας, τοκετού, παραπληγικό, απολύτου αναπηρίας, άδειας, στεγαστικό δάνειο κ.ά.).
 Τα κατώτερα όρια (κ.ο.) συντάξεων ΙΚΑ από 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη (ΗΑΕ) το 1990, έπεσαν σε πραγματικές τιμές στα 15,3 το 1998 και οι συντάξεις θανάτου από τα 18 στα 13,3 ΗΑΕ. Υποβαθμίστηκαν οι αναπηρικές συντάξεις και αποκλείστηκε μεγάλος αριθμός αναπήρων από το συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Οι αναπηρικές συντάξεις, στο σύνολο των συντάξεων ΙΚΑ, από 29,3% το 1990, μειώθηκαν στο 16,8% το 1999. Μειώθηκε η μέση σύνταξη. Αφαιρέθηκαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια από τους συνταξιούχους.
Πάνω από το 70% των συνταξιούχων της χώρας μας παίρνει την κατώτερη η ακόμα μικρότερη σύνταξη, ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Μόνο πρόκληση μπορεί να θεωρηθεί η κυβερνητική επιλογή και η προβολή των γνωστών βοηθημάτων (ΕΚΑΣ) προς τους απόλυτα χαμηλοσυνταξιούχους. 
Το ΕΚΑΣ θεσπίστηκε με στόχο να προωθηθεί ευκολότερα η κατάργηση του θεσμού των κατώτερων ορίων συντάξεων και να επιβληθεί η πολιτική των προνοιακών βοηθημάτων ή επιδομάτων, με βάση εισοδηματικά κριτήρια, σε μικρό μέρος συνταξιούχων που έχουν οδηγηθεί στην εξαθλίωση. Από το ΕΚΑΣ εξαιρούνται ακόμα και οι συνταξιούχοι αγρότες.
Η λεγόμενη «εγγυημένη σύνταξη» κατά τα πρότυπα του «εγγυημένου εισοδήματος», αφορά ψίχουλα τύπου ΕΚΑΣ για τα πολύ εξαθλιωμένα τμήματα του λαού.
Μειώνονται συνεχώς τα κονδύλια για τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Οξύνθηκαν τα προβλήματα στον τομέα της Υγείας. Οι ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό σε όλες τις υπηρεσίες της Υγείας είναι τεράστιες. Οι «ουρές» στα πολυιατρεία, τα «ράντζα» στα νοσοκομεία, οι «λίστες αναμονής», τα «φακελάκια» αποτελούν καθημερινά φαινόμενα, που βασανίζουν χιλιάδες ασφαλισμένους.
Η αντιλαϊκή πολιτική της «εμπορευματοποίησης», των  «ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων» στα δημόσια νοσοκομεία και τα πολυιατρεία των Ταμείων, οδηγεί στην υποβάθμιση των υπηρεσιών Υγείας και την αφαίμαξη του εισοδήματος των εργαζομένων (μέσω της συμμετοχής σε ιατρικές πράξεις, εργαστηριακές εξετάσεις, φάρμακα  κ.ά.), σε μεγάλη επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων και κατ’ επέκταση των ασφαλισμένων, κυρίως με την αύξηση των νοσηλίων.
Οι τεράστιες ελλείψεις στο δημόσιο τομέα Υγείας οδηγούν ασθενείς σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.
Η κυβέρνηση υποβαθμίζοντας συνειδητά το δημόσιο τομέα Υγείας, ενισχύει τις καπιταλιστικές ιδιωτικές επιχειρήσεις που πολλαπλασιάζουν τις δραστηριότητές τους, διαχειρίζονται σημαντικά ποσοστά των υπηρεσιών Υγείας στη χώρα μας και καρπώνονται μεγάλα κέρδη. Σύμφωνα με τα στοιχεία ο τζίρος των ιδιωτικών επιχειρήσεων στο χώρο της Υγείας ξεπέρασε το 1998 τα 100 δισ. δραχμές. Τα κέρδη, π.χ. του «Υγεία» το 1998 ανήλθαν σε 3,1 δισ. δρχ. Στο διάστημα Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2000 τα κέρδη του «Ιασώ» ανήλθαν σε 5,45 δισ. δρχ., ενώ τα κέρδη του ομίλου Αποστολόπουλου το 7μηνο Ιανουάριος-Ιούλιος 1999, από το Ιατρικό κέντρο Αθηνών και την κλινική Π. Φαλήρου, ανήλθαν σε 16,2 δισ. δρχ.. 
Η αδυναμία παροχής πρωτοβάθμιας - δευτεροβάθμιας ιατρικής περίθαλψης στην περιοχή που ζουν οι εργαζόμενοι αγρότες, γενικότερα τα λαϊκά στρώματα των αγροτικών περιοχών, επιδρά αρνητικά στην προστασία της υγείας τους, τους εξαναγκάζει να μεταφέρονται στα αστικά κέντρα, χειροτερεύει την οικονομική τους κατάσταση. Η γενική κατεύθυνση της αντιλαϊκής πολιτικής οδηγεί στην πλήρη υποβάθμιση της πρωτοβάθμιας φροντίδας, των εργαστηριακών και διαγνωστικών εξετάσεων με βάση τη σύγχρονη τεχνολογία.
 Αποτελεί πρόκληση σε βάρος των εργαζομένων, η τεράστια εισφοροδιαφυγή των βιομηχάνων, γενικότερα των εργοδοτών σε βάρος του ΙΚΑ, που υπολογίζεται σε πάνω από 600 δισ. δρχ. το χρόνο, καθώς επίσης και οι «παγωμένες» οφειλές του κράτους προς το ΙΚΑ (καθυστερούμενες οφειλές και πρόσθετα τέλη), που έχουν ξεπεράσει  το 1,3 τρισ. δρχ.. Χαρακτηριστικό στοιχείο της επικίνδυνης κυβερνητικής πολιτικής είναι η διευθέτηση-εμπαιγμός για τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ, μέσω της οποίας το χρέος του δημοσίου διακανονίζεται σε 15 ετήσιες δόσεις και με επιτόκιο μόλις 2%!! 
Προκλητική είναι η εισφοροδιαφυγή των εφοπλιστών σε βάρος του ΝΑΤ και η παραγραφή των χρεών τους.
  Με την πάλη του το αγροτικό κίνημα κατάκτησε στις αρχές της 10ετίας του ‘60 δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ένα προνοιακό επίδομα για τους υπερήλικες που ονομάστηκε «αγροτική σύνταξη». Για τις παροχές αυτές δεν καθορίστηκαν εισφορές σε βάρος των αγροτών, αλλά ένας κοινωνικός πόρος υπέρ ΟΓΑ.
Οι αγρότες, ήδη, πλήρωναν μια σημαντική εισφορά 6,2% επί της ακαθάριστης αξίας της αγροτικής παραγωγής, ανεξάρτητα αν είχαν κέρδος ή ζημία, για όλες τις  υπηρεσίες που, υποτίθεται, τους παρείχε το κράτος. Γι’ αυτό και απορρίπτεται η σκόπιμα διαδεδομένη αντίληψη ότι οι αγρότες δεν έχουν πληρώσει εισφορές για τη σύνταξή τους.
Το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ‘80 κατάργησε την εισφορά 6,2% κάτω από την πίεση του αγροτικού κινήματος, αλλά την αντικατέστησε με επί μέρους ειδικές εισφορές σε βάρος των αγροτών όπως για τον ΕΛΓΑ, την πρόσθετη αγροτική σύνταξη κλπ..
Ετσι το 1988 διαμορφώθηκε για τους αγρότες ένα μικτό συνταξιοδοτικό σύστημα, ένα μέρος του οποίου αφορούσε την προνοιακή σύνταξη και ένα μέρος την πρόσθετη, το κόστος της οποίας θα καλύπτονταν άμεσα από τους ίδιους τους αγρότες και τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ποτέ δεν κατέβαλαν την εισφορά του κράτους για την πρόσθετη σύνταξη των αγροτών, με αποτέλεσμα το μεικτό σύστημα με κυβερνητική ευθύνη να οδηγείται σε χρεοκοπία και να φαίνεται ως αναγκαία η ψήφιση νέου νόμου.
Ο νέος ασφαλιστικός νόμος για τους αγρότες που μπήκε σε εφαρμογή το 1998, υπηρετεί την αντιλαϊκή λογική της «ανταποδοτικότητας» και της περικοπής των κρατικών δαπανών για τις συντάξεις και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με τον νέο νόμο για τον ΟΓΑ:
- Υπερδιπλασιάσθηκαν οι εισφορές των αγροτών και μειώθηκαν οι συντάξεις, σε σχέση με αυτές που προέβλεπε το προηγούμενο μεικτό σύστημα.
- Θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά εισφορά για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους αγρότες και για τους συνταξιούχους αγρότες ίση με το 4% της σύνταξης.
- Καταργείται σταδιακά από το 2003 και σε 25 χρόνια η προνοιακή σύνταξη.
- Δεν υπάρχει θεσμός κατώτερης σύνταξης ίσης με την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ. Οι συντάξεις υπολογίζονται με «ανταποδοτική» λογική, με αποτέλεσμα η κατώτερη σύνταξη του αγρότη με 15ετία να είναι ίση με το 1/3 της αντίστοιχης κατώτερης του ΙΚΑ.
- Για την ανώτερη σύνταξη απαιτείται 47χρονη ασφάλιση από 18 μέχρι 65 ετών και δεν ισχύει η 35ετία.
- Οι εισφορές του κράτους για τους μεγάλους αγρότες είναι τριπλάσιες από αυτές που προβλέπονται για τους μικρομεσαίους αγρότες, επειδή οι πλούσιοι αγρότες ασφαλίζονται στη μεγαλύτερη κλάση και η σύνταξη είναι ανάλογη με τις εισφορές.
- Δίνεται η δυνατότητα στην αγρότισσα, λόγω των υψηλών εισφορών, να μην είναι άμεσα ασφαλισμένη, παρά μέσω του συζύγου της, με αποτέλεσμα να μην έχει αυτοτελή σύνταξη και για όσα χρόνια ζουν μαζί ως συνταξιούχοι να έχουν μια σύνταξη οι δύο, εκείνη του συζύγου.
- Δεν υιοθετήθηκε το αίτημα του αγροτικού κινήματος για όριο συνταξιοδότησης τα 60 χρόνια για τον αγρότη και τα 55 για την αγρότισσα, αλλά ισχύει ενιαίο όριο των 65 χρόνων.
- Δεν ανανεώνονται τα βιβλιάρια υγείας, αν δεν καταβληθούν οι εισφορές, εκτός αν δώσουν σχετικό πιστοποιητικό οι επιτροπές απορίας ότι ο αγρότης δεν έχει δικαιολογημένα καταθέσει τις εισφορές του. Σήμερα 150.000 αγρότες δεν έχουν πληρώσει τις εισφορές και κινδυνεύουν να χάσουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
- Δεν βελτιώθηκαν οι συντάξεις των ήδη συνταξιούχων αγροτών, με αποτέλεσμα 450.000 να ζουν με την προνοιακή σύνταξη των 46.000 δραχμών και άλλοι 250.000 να παίρνουν  σύνταξη 50.000-75.000 το μήνα.
 Με το Ν. 2676/98 ενοποιήθηκαν τα ταμεία ΤΕΒΕ, ΤΑΕ και ΤΣΑ και δημιουργήθηκε ο Οργανισμός Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών (ΟΑΕΕ).
Τα ελλείμματα του ΤΣΑ δεν τα επωμίσθηκε το κράτος και ο νέος φορέας ξεκινάει ελλειμματικός. Χαρακτηριστικό στοιχείο της αντιασφαλιστικής κυβερνητικής πολιτικής είναι η άρνηση καταβολής των κρατικών οφειλών, που ξεπερνούν τα 110 δισεκατομμύρια δραχμές.
Αν και έχουν περάσει τα δύο χρόνια που προέβλεπε ο νόμος 2676/98 για την έκδοση προεδρικού διατάγματος που θα καθόριζε το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών, το εισπρακτικό σύστημα, τις προϋποθέσεις απονομής, το είδος και την έκταση των παροχών, τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης, το κατώτατο προβλεπόμενο όριο, ακόμα δεν έχει εκδοθεί το ΠΔ.
Ετσι κανένας δεν γνωρίζει τι εισφορά θα καταβάλλει και τι σύνταξη θα πάρει. Επομένως χρειάζεται ετοιμότητα και πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική για να αποτραπούν αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις. 


ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ  ΤΟ ΝΕΟ - ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ - ΚΤΥΠΗΜΑ 
ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΤΙΣΤΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΣΥΣΤΗΜΑ 
ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ


Σήμερα, με τη στήριξη της ΝΔ, γενικότερα των πολιτικών δυνάμεων που κινούνται στο λεγόμενο «μονόδρομο της ΟΝΕ», η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει εξαγγείλει ένα νέο αντιλαϊκό «πακέτο μέτρων» για την «αναμόρφωση» του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης (ΚΑ), για ένα «νέο σύστημα».
Πρόκειται για σαρωτικές αλλαγές που χτυπούν στην καρδιά του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, στον κοινωνικό, δημόσιο χαρακτήρα της.
Ως υποκατάστατο προβάλλεται ένα «δίχτυ ελάχιστης ασφάλισης, υγειονομικής περίθαλψης», για τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, προκειμένου να ελεγχθούν λαϊκές αντιδράσεις και κοινωνικές εκρήξεις.
Τα πορίσματα της μελέτης που πραγματοποίησε ο «βρετανικός οίκος» για τις προοπτικές της Κοινωνικής Ασφάλισης και οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για «κοινωνική σύγκλιση», όπως συγκεκριμενοποιήθηκαν στη σύνοδο της Νίκαιας,  είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθούν από την κυβέρνηση ως άλλοθι για την προώθηση μέτρων που θα ολοκληρώνουν την κατεδάφιση των ασφαλιστικών-κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση  προωθεί ήδη μέσα από το στημένο και αποπροσανατολιστικό «κοινωνικό διάλογο» τα αντιλαϊκά μέτρα, που ψευδεπίγραφα αποκαλούνται «Υγεία για τον Πολίτη», ενώ ψηφίσθηκε στη Βουλή το αντιλαϊκό νομοσχέδιο με τον τίτλο «Βελτίωση και εκσυγχρονισμός του ΕΣΥ».
Είναι αντιδραστικές αλλαγές που υπονομεύουν, ανατρέπουν το κρατικό σύστημα Υγείας, μέσα από το δραματικό περιορισμό της ευθύνης του κράτους για την παροχή υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας και την ενίσχυση του ιδιωτικού, επιχειρηματικού τομέα. Οι συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα θα είναι επώδυνες. Θα επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο με το κόστος της περίθαλψης, θα οξυνθούν τα προβλήματα των διακρίσεων και της ανισότιμης μεταχείρισης, θα υποβαθμιστούν πάρα πέρα οι παρεχόμενες υπηρεσίες του δημόσιου τομέα Υγείας.
Οι κύριες κατευθύνσεις των αντιδραστικών αλλαγών στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αφορούν:
Την υπονόμευση του κοινωνικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος.
Την πάρα πέρα εμπορευματοποίηση, ιδιωτικοποίηση του τομέα της Υγείας και της Πρόνοιας.
Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Την  κατάργηση της  πρόωρης συνταξιοδότησης.
Την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων.
Το χτύπημα του θεσμού των βαρέων-ανθυγιεινών επαγγελμάτων.
Το δραστικό περιορισμό των αναπηρικών συντάξεων.
Τη μείωση των κύριων συντάξεων.
Τη μείωση των επικουρικών συντάξεων και την παράδοση της επικουρικής ασφάλισης στις ιδιωτικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις.
Την αφαίρεση κατακτήσεων στην κοινωνική ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση των εισφορών, χειροτέρευση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης.
Τη δραστική μείωση των εργοδοτικών εισφορών, όπως αποδεικνύεται από την ψήφιση του νόμου 2874/2000 για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ο οποίος κάνει την αρχή της μείωσης - κατά δύο (2) ποσοστιαίες μονάδες - της  εργοδοτικής εισφοράς υπέρ του κλάδου κύριας σύνταξης του ΙΚΑ.
Τη μερική συνταξιοδότηση (ένα μέρος της σύνταξης και το άλλο αμοιβή από μερική απασχόληση) για όσους πλησιάζουν στο όριο συνταξιοδότησης με στόχο την παράταση του εργασιακού βίου των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται για την εφαρμογή του αντεργατικού τριαξονικού συστήματος που εφάρμοσε η δικτατορία του Πινοσέτ στη Χιλή, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου:
Πρώτος άξονας: Η άθλια «εθνική σύνταξη» (επιπέδου ΟΓΑ) και συμπλήρωμα για ένα μέρος των συνταξιούχων, τα γνωστά επιδόματα «ελεημοσύνης» ΕΚΑΣ. Είναι πολύ πιθανό και αυτά τα επιδόματα στην πορεία να τα καταργήσουν. 
Δεύτερος άξονας: Η σύνταξη σε καθαρά ανταποδοτική βάση, που θα χορηγείται από τα  ταμεία κύριας ασφάλισης και που δε θα είναι υποχρεωτικά δημόσια. Οι σχεδιασμοί αποβλέπουν να μη υποχρεώνεται ο εργοδότης να ασφαλίζει τους εργαζόμενους σε Δημόσιο Ταμείο, αλλά με τη χρησιμοποίηση ορισμένων «κινήτρων» να τους ασφαλίζει σε ιδιωτικές εταιρίες.
Τρίτο άξονας: Η σύνταξη από ιδιωτική ασφάλιση που αποτελεί βασικό «πυλώνα» του νέου αντιλαϊκού συστήματος.
Είναι φανερό ότι τα πιο φτωχά στρώματα εργαζομένων και αυτά που δε θα έχουν σταθερή και πλήρη εργασία, θα καθηλώνονται στα όρια του πρώτου άξονα, δηλαδή των συντάξεων πείνας, των υγειονομικών και άλλων παροχών στα πλαίσια της ελεημοσύνης.


ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΥΣΚΟΤΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΥΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ


Η κυβέρνηση και η καπιταλιστική εργοδοσία προετοίμασαν ιδεολογικά το έδαφος, προκειμένου να «πείσουν» τους εργαζόμενους με το ψεύτικο δίλημμα «ή δέχεσθε τα νεοφιλελεύθερα μέτρα ή γκρεμίζεται το σύστημα ασφάλισης και τα χάνετε όλα». Εκαναν συστηματική προσπάθεια να αναβιώσουν με σύγχρονους όρους το γνωστό ΠΑΣΟΚικό σχήμα της 10ετίας του ‘80 περί «προνομιούχων και μη προνομιούχων», περί «υπογείων και ρετιρέ» με τη βοήθεια του οποίου επιδίωξαν να περάσουν το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στους εργαζόμενους, για να κρύψουν ότι η πραγματική αντίθεση βρίσκεται ανάμεσα στο λαό και τα μονοπώλια, ανάμεσα στους εργαζόμενους και την καπιταλιστική εργοδοσία.
Το πιο κραυγαλέο ψεύτικο, διαιρετικό και παραπλανητικό επιχείρημα είναι αυτό «της ανταποδοτικότητας», όπως και η δημαγωγία ότι η καθολική κοινωνική ασφάλιση «στρέφεται κατά των λαϊκών στρωμάτων γιατί την επωφελούνται οι προνομιούχοι».
Προβλήθηκαν συστηματικά τα πορίσματα διεθνών ιμπεριαλιστικών ενώσεων και μελετητικών ιδρυμάτων, οι θέσεις του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας με τη μορφή φιλικών υποδείξεων, το σύστημα της Χιλής που πρώτος εφάρμοσε ο δικτάτορας Πινοτσέτ. Σκοπός τους ήταν να προετοιμασθεί η κοινή γνώμη για δήθεν μοιραίες και αναπόφευκτες εξελίξεις. Ρίχνοντας στην αγορά της πληροφόρησης τα πιο σκληρά μέτρα, προχωρούσαν σε διαψεύσεις ώστε να ελέγχεται και να τιθασεύεται η δυσαρέσκεια, να δημιουργείται η εντύπωση ότι υπάρχει υπερβολή. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να μένει ελεύθερο έδαφος ώστε τα μέτρα να περνάνε σταδιακά και όχι με τη μορφή ενός ενιαίου πακέτου.
Οι συναινετικές, συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων στήριξαν ουσιαστικά την αντεργατική πολιτική, συνέβαλαν στον αποπροσανατολισμό: φροντίζοντας να μην ενημερώνουν τους εργαζόμενους γι’ αυτό που έρχεται,  προκειμένου να μην αντιδρούν έγκαιρα οργανωμένα και συντονισμένα. Την ίδια ώρα παραπλανούσαν με ανώδυνη φραστική κριτική, με τη συμμετοχή στο λεγόμενο κοινωνικό διάλογο, με την αντίσταση του τύπου «τουφεκιές για τα μάτια του κόσμου».
 Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πιστέψουν ούτε ένα από τα παραπλανητικά επιχειρήματα, να μη πέσουν στην παγίδα των ψευτοδιλημμάτων.
Τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων είναι πραγματικά, όμως χρησιμοποιούνται προσχηματικά για να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα. Αλλωστε, δε φέρουν καμία ευθύνη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Είναι αποτέλεσμα της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής, είναι αποτέλεσμα επίσης της ληστείας που έγινε σε βάρος τους από το κράτος και το κεφάλαιο με την εισφοροδιαφυγή, τις εισφοροαπαλλαγές, τη ζημιογόνα δανειοδότηση. Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι ότι από το 1951 τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν άτοκα στο όνομα της χρηματοδότησης της «βιομηχανικής ανάπτυξης».  
Βασικοί παράγοντες που επιδρούν στην όξυνση του προβλήματος τα τελευταία χρόνια είναι:
 Η αύξηση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, μερικής απασχόλησης.   Η μείωση των μισθών, γενικότερα των αποδοχών των εργαζομένων.
 Η αύξηση του αριθμού των ανασφαλίστων, η επέκταση της «μαύρης» εργασίας. 
Το υπαρκτό πρόβλημα της «γήρανσης του πληθυσμού» χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για τη στήριξη των νέων σαρωτικών, αντιασφαλιστικών αλλαγών. Το δημογραφικό είναι κοινωνικό πρόβλημα και η επίλυσή του προσκρούει στις διαχειριστικές πολιτικές, τη λογική του καπιταλιστικού κέρδους. Η αντιμετώπισή του συνδέεται με την εφαρμογή πολιτικής που θα λάβει μέτρα ανάκαμψης της γεννητικότητας, πολύπλευρης στήριξης της εργατικής λαϊκής οικογένειας, εξασφάλισης σταθερής εργασίας, δημόσια μέριμνα για λαϊκή στέγη, δημιουργία δικτύου βρεφονηπιακών, παιδικών σταθμών και άλλα μέτρα κοινωνικής πολιτικής.
Το επιχείρημα της «ανταποδοτικότητας» που προβάλλει η κυβέρνηση και  η ΝΔ,  καθόλου δεν αφορά την ισοτιμία στον καθορισμό του συνταξιοδοτικού μισθού και τη σύνδεσή του με το χρόνο ασφάλισης των εργαζομένων. Αντιμετωπίζει την κοινωνική ασφάλιση ως εμπόρευμα, αρνείται τον κοινωνικό της χαρακτήρα, καλλιεργεί τον ατομισμό και την αντίληψη της εμπορευματοποίησης. Αποτελεί «πολιορκητικό κριό» για τη διάλυση του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης.
Η «ανταποδοτικότητα» είναι ταυτισμένη με τις συντάξεις πείνας και την υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, συγκρούεται με την απαίτηση των εργαζομένων για κάλυψη των διευρυμένων, σύγχρονων αναγκών. Μεταφέρει το πρόβλημα της ασφάλισης στην πλήρη ευθύνη του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά, σπρώχνει στην ατομική λύση. Αποκαλύπτει τον ταξικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα του αστικού κράτους, που υπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και καθορίζει τη στάση του, σε κάθε πρόβλημα, με κριτήριο την αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.
Οι ισχυρισμοί που συνδέουν τη «βιωσιμότητα» των ασφαλιστικών ταμείων με τη μείωση των συντάξεων και τη χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης αποσκοπούν στη μετατόπιση των ευθυνών από το κράτος και την εργοδοσία στις πλάτες των εργαζομένων. Αποτελούν εμπαιγμό σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων αφού είναι γνωστό, ότι οι κατώτερες αλλά και οι μέσες συντάξεις, που αφορούν την πλειοψηφία των συνταξιούχων κυμαίνονται σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα και καταδικάζουν χιλιάδες οικογένειες στην εξαθλίωση.
Ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ καταγράφεται χαρακτηριστικά στο ύψος των κατώτερων συντάξεων, οι οποίες για το έτος 2000 είναι:
ΙΚΑ 117.000 δρχ., ΤΕΒΕ 99.000, ΤΑΕ 115.000, ΤΣΑ 76.000, ΝΑΤ 97.000, ενώ η σύνταξη του ΟΓΑ είναι 46.000 δρχ. 
Αποτελεί θανάσιμη για τους εργαζόμενους παγίδα η δημαγωγική προβολή των «πλεονεκτημάτων» της ιδιωτικής ασφάλισης, που είναι μέσο εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων, κερδοφόρα επιχείρηση του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών.
Η ιδιωτική ασφάλιση τροφοδοτείται από την κυβερνητική πολιτική της συνειδητής απαξίωσης της κοινωνικής ασφάλισης, των συντάξεων και των δημόσιων υπηρεσιών υγείας-πρόνοιας. Ενισχύεται μέσα σε συνθήκες έντασης της ανασφάλειας των εργαζομένων που προκαλεί η αντιλαϊκή πολιτική.  
Τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής ασφάλισης δε συγκρίνονται με τις λεγόμενες παροχές της ιδιωτικής, πολύ περισσότερο που η τελευταία στην πορεία της ωρίμανσης και αύξησης των υποχρεώσεών της απέναντι στους «πελάτες» της, χειροτερεύει και θα χειροτερεύει τους όρους των συμβολαίων και τις σχετικές παροχές.  
Η ιδιωτική ασφάλιση είναι καθαρά κερδοσκοπική επιχείρηση, με μοναδικό κριτήριο τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους, πάσχει από αναξιοπιστία και είναι ευάλωτη στον κίνδυνο της πτώχευσης και της κατάρρευσης.
Στηρίζεται στην «προσφορά-ζήτηση», στην «ανταποδοτικότητα», σε ατομικά συμβόλαια για ορισμένο πλαίσιο παροχών, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με επώδυνους όρους αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος. Η κατηγοριοποίηση ανάλογα με τα ατομικά βιολογικά χαρακτηριστικά δια μέσου του ελέγχου του DNA, αποτελεί πρόκληση σε βάρος των εργαζομένων, υποβιβάζει την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια τους, είναι στοιχείο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Τα συμβόλαια των ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων ακυρώνονται στην περίπτωση αδυναμίας συνεχούς πληρωμής των εισφορών των ασφαλισμένων, που τις καρπώνονται οι καπιταλιστές.
Στην ιδιωτική ασφάλιση το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης μετράται... κατά κεφαλήν και δεν ισχύει το οικογενειακό βιβλιάριο υγείας.
Εξ ίσου επικίνδυνη παγίδα για τους εργαζόμενους αποτελεί η προπαγάνδα και πρακτική προσπάθεια που γίνεται στο όνομα δήθεν της «κοινωνικής αλληλεγγύης», ότι η «φιλανθρωπία» της πλουτοκρατίας και ο «εθελοντισμός» (ατομικός ή των «μη κυβερνητικών οργανώσεων») μπορούν να συμπληρώσουν τις οφειλόμενες κρατικές πολιτικές πρόνοιας. Η φιλανθρωπία και «κοινωνική αλληλεγγύη» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής μετατρέπει το δικαίωμα σε επαιτεία, θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τις αξίες της αλληλεγγύης μπορεί να τις αναπτύξει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μέσα στον αγώνα κατά του κεφαλαίου, για μια ζωή απαλλαγμένη από κάθε μορφής εκμετάλλευση, καταπίεση, χειραγώγηση. 


ΟΙ  ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ  ΚΚΕ - ΟΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΠΑΛΗΣ


Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει την κοινωνική ασφάλιση, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής λαϊκής οικογένειας.  Η πρότασή του ανταποκρίνεται στις ώριμες ανάγκες των εργαζομένων, στην επιτακτική ανάγκη να μπει φρένο στη σημερινή κατάσταση και να αποσπαστούν ορισμένες κατακτήσεις. Ταυτόχρονα, εντάσσεται στη συνολική του πρόταση για ένα διαφορετικό δρόμο εξέλιξης και ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, που στηρίζεται στην αντίληψη ότι πρωταγωνιστής και αποδέκτης της ανάπτυξης είναι ο εργαζόμενος και ότι ο λαός πρέπει να έρθει σε συνεπή αντιπαράθεση και σε ρήξη με το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Εντάσσεται στην αντίληψή του ότι ο πλούτος της χώρας παράγεται αποκλειστικά από τον εργαζόμενο, ότι είναι λαϊκή περιουσία. Οτι η λαϊκή οικονομία μπορεί στην πορεία να γίνει πραγματικότητα με την πάλη του λαού και την ανατροπή του συσχετισμού δύναμης, ως το επίπεδο της εξουσίας. Σε αυτές τις συνθήκες είναι δυνατή η αξιοποίηση όλων των δυνάμεων που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία, η πλήρης και κανονική απασχόληση, η αντιμετώπιση της μάστιγας της ανεργίας.
Το ΚΚΕ παλεύει για δημόσια, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση, για την οικοδόμηση ενιαίου συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης που περιλαμβάνει τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τις υπηρεσίες πρόληψης και αποκατάστασης της υγείας, τις παροχές και υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας.
 Η φροντίδα για την υγεία, την πρόνοια, τις συντάξεις είναι δικαίωμα του λαού, βασικό συστατικό της ανάπτυξης και της κοινωνικής προόδου. Η Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι ατομική υπόθεση του κάθε μέλους της κοινωνίας ξεχωριστά. Είναι συνολική ευθύνη της κοινωνίας και του κράτους. 
  Η δυνατότητα παροχής υψηλού επιπέδου υπηρεσιών, που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο όταν η κοινωνική ασφάλιση είναι υπόθεση του κράτους, με κριτήριο την κάλυψη των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών του λαού.
 Καλύπτει καθοριστικής σημασίας ανάγκες για την αναπαραγωγή των πνευματικών και σωματικών ικανοτήτων των εργαζομένων και αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του άλλου, φιλολαϊκού δρόμου ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, με κριτήριο την ευημερία του λαού.
Το  σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης είναι κρατικό, εντάσσεται στον κεντρικό - εθνικό σχεδιασμό, λειτουργεί με λαϊκή συμμετοχή και λαϊκό έλεγχο.
Καταργείται η ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα στον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας.
Στον τομέα των συντάξεων στηρίζεται σε τρεις δημόσιους οργανισμούς που αφορούν αντίστοιχα, πρώτο όλους τους μισθωτούς, δεύτερο τους αυτοαπασχολούμενους και τρίτο τους αγρότες.
Οι  οργανισμοί αυτοί προσαρμόζονται στις ιδιαιτερότητες με βάση το φύλο, τον κλάδο και το είδος του επαγγέλματος. Εξασφαλίζεται ικανοποιητικό επίπεδο συνταξιοδοτικών μισθών που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες.
 Θεμελιακή μας θέση είναι ότι βάση για το σύστημα Υγείας και Πρόνοιας είναι η ισοτιμία. Επομένως, καταργούνται οι ανισότητες και οι διακρίσεις στις υγειονομικές παροχές και διασφαλίζονται για όλο το λαό ισότιμες υπηρεσίες, γιατί η ασθένεια δεν κάνει διακρίσεις.
- Το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης καλύπτει πλήρως και εφ’ όρου ζωής όλο τον πληθυσμό (τους εργαζόμενους και τα προστατευόμενα μέλη των οικογενειών τους, τους μετανάστες, τους φαντάρους), στη βάση των σύγχρονων αναγκών αξιοποιώντας τις δυνατότητες της επιστήμης και της νέας τεχνολογίας. Ο καθένας που το χρειάζεται θα μπορεί να κάνει χρήση δωρεάν, όλων των ιατρικών και κοινωνικών υπηρεσιών.
- Συνδέονται οργανικά όλες οι βαθμίδες της υγείας (πρόληψη, πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια). Το σύστημα Υγείας είναι προσανατολισμένο στην πρόληψη, με υπηρεσίες στους χώρους εργασίας, κατοικίας, εκπαίδευσης, στο στρατό.
- Η πρόληψη περιλαμβάνει την - με ευρύτερη έννοια - πολιτική προστασίας του ανθρώπου, του περιβάλλοντος από επιβλαβείς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των συνεπειών των τεχνολογικών παρεμβάσεων. 
- Κατοχυρώνεται αυστηρό πλαίσιο υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλιάς με τη συμμετοχή και τον έλεγχο των εργαζομένων για την αντιμετώπιση των εργατικών ατυχημάτων και των επαγγελματικών  ασθενειών.
- Παρέχονται ιδιαίτερες κρατικές υπηρεσίες και παροχές για την προστασία της μητρότητας, τη φροντίδα και αγωγή της βρεφικής-παιδικής ηλικίας.
- Επιδεικνύεται ιδιαίτερη φροντίδα για τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑΜΕΑ) και τις οικογένειες τους, τους ηλικιωμένους και τους χρονίως πάσχοντες, τις πολύτεκνες και μονογονεϊκές οικογένειες.
- Διατίθενται ειδικά κονδύλια στην έρευνα για την αντιμετώπιση σοβαρών ασθενειών όπως το Εϊτζ, ο καρκίνος, οι καρδιοπάθειες και άλλες παθήσεις που έχουν αυξηθεί.  
Τα κέντρα Υγείας (ΚΑ) αστικού τύπου και υπαίθρου αποτελούν το βασικό πυρήνα για την άσκηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Ο οικογενειακός γιατρός είναι ο συνδετικός κρίκος της οικογένειας με το Σύστημα Υγείας. Στελεχώνονται από γιατρούς όλων των βασικών ιατρικών ειδικοτήτων, αλλά και οδοντίατρους, φυσιοθεραπευτές, γιατρούς εργασίας, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλευτικό προσωπικό, επαρκές προσωπικό για τις διοικητικές υπηρεσίες. 
Συμμετέχουν στην κατάρτιση και υλοποίηση προγραμμάτων πρόληψης για όλο το λαό.
- Ιδιαίτερη θέση στο Σύστημα Υγείας καταλαμβάνει η προστασία της υγείας της μητέρας και του παιδιού, ενώ εντάσσονται σε αυτό τα γυναικολογικά ιατρεία και τα συμβουλευτικά κέντρα, τα παιδιατρικά τμήματα που λειτουργούν ως υπηρεσίες στα Κέντρα Υγείας, τα μαιευτήρια ή οι κρατικές μαιευτικές κλινικές των νοσοκομείων, τα παιδιατρικά νοσοκομεία ή οι παιδιατρικές κλινικές των νοσοκομείων. 
- Το ιατρικό, νοσηλευτικό, παραϊατρικό και διοικητικό προσωπικό έχει μόνιμη και αποκλειστική απασχόληση, είναι ικανοποιητικά αμειβόμενο και με παροχές που ισχύουν για τους εργαζόμενους σε βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
 Λειτουργεί Κρατικός Οργανισμός Φαρμάκου για την παραγωγή ή εισαγωγή, τον έλεγχο και τη διακίνηση όλων των σύγχρονων φαρμακευτικών σκευασμάτων που κυκλοφορούν στην παγκόσμια αγορά. Η χορήγηση των φαρμάκων παρέχεται εντελώς δωρεάν. 
Αναπτύσσεται κρατική βιομηχανία παραγωγής ιατρικών μηχανημάτων και ιατρικών εφοδίων.  
Υπάρχουν οι πόροι, το ανθρώπινο δυναμικό, τα επιστημονικά μέσα, η ικανοποίηση όμως των σύγχρονων λαϊκών αναγκών συγκρούεται με το καθεστώς της κυριαρχίας των μονοπωλίων, εμποδίζεται από την καπιταλιστική ανάπτυξη που καθορίζεται από το κριτήριο της διατήρησης και αύξησης των κερδών της ολιγαρχίας του πλούτου.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να ανεβάσουν το επίπεδο των αγώνων και των διεκδικήσεων να μην περιορίζονται στη γραμμή άμυνας. Να οργανώσουν την αντεπίθεση τους. Να συσπειρωθούν στην Αντιμονοπωλιακή-Αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης. Να παλέψουν για την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών δύναμης. Να παλέψουν  να γίνει πραγματική αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την λαϊκή οικονομία.
Οσες κατακτήσεις και να αποσπαστούν στο δρόμο του ενωμένου αγώνα, στο δρόμου του Λαϊκού Μετώπου θα είναι πίσω από τις ανάγκες και τις δυνατότητες, θα είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση, όσο η νίκη του λαού δεν ταυτιστεί με τη λαϊκή οικονομία όπου τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ο πλούτος δηλαδή που διαθέτει η χώρα και παράγει ο λαός θα βρίσκεται κάτω από το δικό του έλεγχο, θα έχει αναγνωριστεί ως λαϊκή περιουσία.
Η λαϊκή οικονομία συμφέρει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού γιατί διαμορφώνει την αντικειμενική βάση για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων,  την ευημερία και τα δικαιώματα της βασικής παραγωγικής δύναμης, δηλαδή του ανθρώπινου δυναμικού. 
Με κατάλληλη κεντρική, κλαδική, περιφερειακή πολιτική εξασφαλίζεται η απασχόληση του εργατικού δυναμικού της χώρας. Οι κοινωνικές δαπάνες για  τις Συντάξεις, την Υγεία, την Πρόνοια, τη Μόρφωση, τον Αθλητισμό, τον Πολιτισμό, τις Συγκοινωνίες, το Περιβάλλον, τη Λαϊκή Στέγη είναι υποχρέωση του κράτους.
Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα αν σήμερα πιστεύουν ή συμφωνούν με τη συνολική προοπτική που προβάλλει το ΚΚΕ, να συγκεντρωθούν στον αγώνα, να συσπειρωθούν άμεσα σε ενιαίο μέτωπο πάλης και να διεκδικήσουν τα ώριμα και αναγκαία αιτήματά τους.
Στις σημερινές συνθήκες που έχουν ξεκινήσει και προωθούνται οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις, συνολικά στην οικονομία, ο αγώνας για τα κοινωνικά δικαιώματα είναι αδιαίρετος με τον αγώνα για τα εργασιακά δικαιώματα, για το δικαίωμα στη δωρεάν μόρφωση, τον ελεύθερο χρόνο, τη λαϊκή στέγη, την προστασία του περιβάλλοντος, το λαϊκό αθλητισμό, την πολιτιστική δημιουργία, την καταπολέμηση των ναρκωτικών, συνολικά δηλαδή τη βελτίωση όλων των όρων που διασφαλίζουν το βιοτικό επίπεδο, τις συνδικαλιστικές και γενικότερα δημοκρατικές ελευθερίες των εργαζομένων.  Είναι αγώνας αδιαίρετος με το δικαίωμα για εξασφάλιση δουλειάς σε όλους όσοι είναι ικανοί και βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία, με σταθερό ημερήσιο ωράριο π.χ. 7ωρο, 5νθήμερο, 35ωρο. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να ελπίζουν ότι θα βρουν απασχόληση με τα ιδιωτικά γραφεία εργασίας, αλλά πρέπει να παλέψουν να καταργηθούν, αφού όσο υπάρχουν θα λειτουργούν ως σύγχρονοι δουλέμποροι.
Παλεύουμε υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης, της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης που συμπιέζονται από τα μονοπώλια, το μεγάλο κεφάλαιο, για ένα ενιαίο κρατικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης το οποίο θα παρέχει συντάξεις που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, δωρεάν, ισότιμες υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας για τα λαϊκά στρώματα.  
Απαιτείται η κατάργηση όλων των νόμων που αποτέλεσαν προπομπό για την προώθηση του νέου αντιλαϊκού καθεστώτος. Πρόκειται ειδικότερα για τους αντιασφαλιστικούς νόμους 1759/88, 1902/90, 1976/91, 2084/92, 2556/97, 2676/99. Αμεσα επιβάλλεται να καταργηθεί το αντεργατικό έκτρωμα για τους νεοασφαλιζόμενους από 1/1/93, που αφορά χιλιάδες νέους εργαζόμενους, προβλέπει μειωμένες συντάξεις περίπου κατά 50% και υψηλές εισφορές. 
Ο στόχος για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων δεν επαρκεί. Το θέμα είναι να παρεμποδίσουμε, με τη φιλοδοξία να ματαιώσουμε στην πορεία όλα τα αντιλαϊκά σχέδια που βρίσκονται σε εξέλιξη, να διεκδικήσουμε νέες κατακτήσεις.
Η υπεράσπιση και διεύρυνση των ασφαλιστικών, κοινωνικών δικαιωμάτων, η δημιουργία των πολιτικών προϋποθέσεων για ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που θα υπηρετεί τα λαϊκά στρώματα και τις ανάγκες τους, είναι μέτωπο πάλης αποφασιστικής σημασίας, αφορά όλους τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους.
Στο έδαφος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή - αντιασφαλιστική πολιτική, της αντιμετώπισης της ολομέτωπης επίθεσης και της διεκδίκησης των στόχων πάλης για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων, επιβάλλεται να αναπτυχθεί η αγωνιστική συσπείρωση, η κοινή δράση της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, των συνταξιούχων, των γυναικών, της νεολαίας.
Ο αγώνας αυτός θέτει το ζήτημα της ρήξης με τις κεντρικές επιλογές του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, με την τακτική της συναίνεσης και της υποταγής που ακολουθεί ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός ο οποίος συνεργεί στην επίθεση υπονόμευσης των βάσεων της κοινωνικής ασφάλισης και την αφαίρεση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με την αρνητική στάση απέναντι στους αγώνες και τη συμμετοχή στο στημένο «κοινωνικό διάλογο», που επιδιώκει τη νομιμοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης.
Η επίθεση είναι ολομέτωπη, χτυπάει το σύνολο των εργαζομένων των λαϊκών στρωμάτων. Ενιαία μετωπική επιβάλλεται να είναι και η απάντηση, η αντίσταση των εργαζομένων. Η οργάνωση της πάλης πρέπει να επικεντρώνει την προσοχή στην αντιμετώπιση της ουσίας των αντιλαϊκών μέτρων, να μην περιορίζεται στο ιδιαίτερο πρόβλημα του κάθε κλάδου, να στηρίζεται στη συλλογική δράση, στο συντονισμό του αγώνα, να συμβάλλει στη δημιουργία μαζικού, μαχητικού κινήματος που θα μπει εμπόδιο στην προώθηση των αντιδραστικών μέτρων στη Βουλή και θα είναι πανέτοιμο για  σκληρές αναμετρήσεις.
Τα μέτωπα πάλης και οι στόχοι συνάντησης και κοινής δράσης των εργαζομένων μπορεί να είναι:


ΠΛΗΡΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ-ΑΝΕΡΓΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΕ ΜΕΡΙΚΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ. 


Διεκδικούμε εφαρμογή αποτελεσματικών μέτρων πλήρους ασφαλιστικής κάλυψης όλων των εργαζομένων και ειδικότερα των νέων εργαζομένων, των απασχολούμενων στο φασόν, με μερική-προσωρινή απασχόληση, με μειωμένο ωράριο, με συμβάσεις έργου και σε εποχιακές εργασίες, καθώς και για τα συμβοηθούντα μέλη της οικογένειας, τους πλανόδιους επαγγελματίες, όλους τους αλλοδαπούς εργάτες και εργάτριες.
Eπιβολή αυστηρών οικονομικών και ποινικών κυρώσεων για τους εργοδότες που χρησιμοποιούν ανασφάλιστη εργασία. 
Για την ασφάλιση των απασχολούμενων μισθωτών με μερική απασχόληση να οριστεί ως ελάχιστος ημερήσιος μισθός, το Ημερομίσθιο Ανειδίκευτου Εργάτη (ΗΑΕ).
Για τους απασχολούμενους εποχιακά ή με μερική απασχόληση ή με μειωμένο ωράριο, να λογίζεται ως πλήρης χρόνος ασφάλισης  οι 200 ημέρες το χρόνο. 
Η προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους επιβάλλει την πλήρη ασφαλιστική, ιατροφαρμακευτική νοσοκομειακή κάλυψη, την αύξηση των προνοιακών-κοινωνικών παροχών και την αναγνώριση του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου. Η επιδότηση της ανεργίας να αποτελεί το 80% του μισθού.

ΟΡΙΑ ΗΛΙΚΙΑΣ - ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ


Αγώνας για τη μείωση των ορίων συνταξιοδοτικής ηλικίας και την παρεμπόδιση των αντεργατικών σχεδίων της κυβέρνησης.
Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, για τους μισθωτούς, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, να μην ξεπερνούν τα 60 χρόνια για τους άνδρες και τα 55 για τις γυναίκες, τα 55 και τα 50 αντίστοιχα για τους απασχολούμενους στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Μειωμένο όριο συνταξιοδότησης κατά 5 χρόνια για τη γυναίκα με ανάπηρο παιδί ή  σύζυγο. 
Το κατώτερο όριο συντάξεων αφορά όλους τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους.
Να κατοχυρώνεται με τις 4.050 ημέρες ασφάλισης και να καθορίζεται στα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη (ΗΑΕ) ή στο 80% του βασικού μισθού. Στη  βάση αυτή οι συντάξεις να διαμορφώνονται ανάλογα με το μισθό και το χρόνο εργασίας και να αναπροσαρμόζονται σύμφωνα με τις αυξήσεις των συλλογικών συμβάσεων.
Βάση υπολογισμού της σύνταξης να αποτελεί ο μέσος όρος όλων των αποδοχών της τελευταίας τριετίας (βασικοί μισθοί, επιδόματα, δώρα εορτών, επίδομα αδείας κ.ά.).
Στα 30 χρόνια ή 9.000 ημέρες ασφάλισης, κάθε εργαζόμενος να μπορεί να συνταξιοδοτείται ανεξάρτητα από το όριο ηλικίας και να προσμετρούνται όλα τα ένσημα. Το μέτρο αυτό ανταποκρίνεται στις συνθήκες που διαμορφώνουν οι αντιδραστικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και η αυξημένη ανεργία.   
Για ειδικές κατηγορίες εργαζομένων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες ή χρονίως πασχόντων, όπως είναι οι νεφροπαθείς, η συνταξιοδότηση να γίνεται με τη συμπλήρωση 15 χρόνων εργασίας.
Επιβάλλεται να διαμορφωθεί κλίμακα καθορισμού των αναπηρικών συντάξεων έτσι ώστε με αναπηρία 67% και άνω να καταβάλλεται πλήρης σύνταξη, με αναπηρία 50-60% τα 3/4 της σύνταξης, με αναπηρία 33-49% να παρέχεται επίδομα αναπροσαρμοζόμενο ανά διετία.
Να μετατραπεί το προνοιακό επίδομα των ανίκανων προς εργασία Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες σε  κατώτερη σύνταξη.
Για όσους εργαζόμενους δε συμπληρώνουν τον ελάχιστο χρόνο συνταξιοδότησης να καθιερωθεί ο θεσμός της «κοινωνικής σύνταξης», για την αντιμετώπιση όλων των βασικών αναγκών, με κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να απαιτήσουν να μην παραδοθεί η επικουρική ασφάλιση στις ιδιωτικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις, να μη θιγεί η οργάνωση και η νομική μορφή, το καθεστώς λειτουργίας των επικουρικών ταμείων ή ταμείων πρόνοιας.
Να σταματήσει η διαρπαγή των κεφαλαίων τους. Η επικουρική σύνταξη να καταβάλλεται  ταυτόχρονα με την κύρια σύνταξη χωρίς περιορισμούς. 


ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ


Διεκδικούμε μέτρα για την ουσιαστική εφαρμογή και τη συμπλήρωση του κατακτημένου νομοθετικού πλαισίου στο τομέα της υγιεινής και της ασφάλειας. Την  τοποθέτηση γιατρών εργασίας στις επιχειρήσεις με ευθύνη του κράτους, την ανάπτυξη αυτής της ειδικότητας, την οργάνωση ειδικών μονάδων που θα ασχολούνται με τη διερεύνηση, διάγνωση και αντιμετώπιση των επαγγελματικών ασθενειών.
Δημιουργία αρμόδιας υπηρεσίας, πλήρως στελεχωμένης με το ανάλογο επιστημονικό και διοικητικό προσωπικό (γιατροί και μηχανικοί εργασίας, επιθεωρητές κλπ.), που θα λειτουργεί στο Κέντρο Υγείας κάθε περιοχής, σε πανελλαδική κλίμακα και θα συνεργάζεται στενά με τα συνδικάτα.
Ειδικά προληπτικά μέτρα για τους αγρότες οι οποίοι χρησιμοποιούν επιβλαβή γεωργικά εφόδια, φυτοφάρμακα, λιπάσματα και χειρίζονται επικίνδυνα γεωργικά μηχανήματα.
Σθεναρή πάλη για τη διατήρηση και τη διεύρυνση των κατακτήσεων που αφορούν τα βαρέα ανθυγιεινά και επικίνδυνα επαγγέλματα, τα οποία βρίσκονται στο στόχαστρο της αντιλαϊκής επίθεσης. 
Εφαρμογή πλήρους ασφαλιστικής κάλυψης του επαγγελματικού κινδύνου, με την καταβολή εργοδοτικής εισφοράς.
Εξασφάλιση του δικαιώματος συνέχισης της εργασίας για τους εργαζόμενους που απουσιάζουν από την εργασία τους λόγω ασθένειας ή ατυχήματος. 


ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ 


Οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν την κυρίαρχη λογική ότι τα ασφαλιστικά ταμεία στηρίχτηκαν στην τριμερή χρηματοδότηση. Πέραν από το γεγονός ότι και οι δύο πηγές (κρατικός προϋπολογισμός, εισφορά εργοδοσίας)  προέρχονται από την υπεραξία που παράγουν οι εργαζόμενοι στις συνθήκες της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας,  το σύστημα της τριμερούς χρηματοδότησης δεν εφαρμόσθηκε ποτέ. Το κράτος ουδέποτε τήρησε τις υποχρεώσεις που ανέλαβε το ίδιο, αλλά και η εργοδοσία σε ένα μεγάλο μέρος δεν κατέβαλλε τα νόμιμα. Επιπλέον, το αστικό κράτος με τις συγκεκριμένες επιλογές και πρακτικές τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, λήστεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία χρησιμοποιώντας τα αποθεματικά τους. 
Πέραν της απλήρωτης εργασίας, οι εργαζόμενοι σηκώνουν τα δεινά και τις συνέπειες της φορολογικής αφαίμαξης, τα δυσβάσταχτα δημοτικά τέλη, επιβαρύνονται με την πληρωμή για σειρά «κοινωνικών υπηρεσιών», αντιμετωπίζουν δηλαδή ένα πολυπλόκαμο μηχανισμό καταλήστευσης, μέσο του οποίου μειώνεται η αξία του πραγματικού μισθού.
Να μην επιβληθεί καμία πρόσθετη επιβάρυνση στους ασφαλισμένους, να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα της μείωσης του ποσοστού της συμμετοχής των εργαζομένων στην προοπτική της απαλλαγής τους από τις ασφαλιστικές εισφορές. Το κόστος χρηματοδότησης της υγείας και της πρόνοιας να το αναλάβει άμεσα το κράτος με τη συμμετοχή της εργοδοσίας, ιδιαίτερα του μεγάλου κεφαλαίου.
Οι εισφορές στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών να καθοριστούν στη βάση της καταβολής των 2/3 από το κράτος και του 1/3 από τον ασφαλισμένο.
Διεκδικούμε την επιστροφή των «κλεμμένων», των τεράστιων ποσών που οφείλει η εργοδοσία και το κράτος προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Κατάργηση των εισφοροαπαλλαγών των επιχειρήσεων, πάταξη της εισφοροδιαφυγής. 
Να αποδώσει το κράτος τις οφειλές που αφορούν την άσκηση της λεγόμενης κοινωνικής πολιτικής, (π.χ. προγράμματα εξυγίανσης και πρόωρων  συνταξιοδοτήσεων στις «προβληματικές επιχειρήσεις»). Να παραγραφούν τα χρέη των ασφαλιστικών ταμείων.
Αμεση απόσυρση των αποθεματικών των ταμείων από το Χρηματιστήριο, κάλυψη των απωλειών από το κράτος. Η αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων προϋποθέτει εξασφάλισή τους από κάθε πιθανό κίνδυνο. Είναι υπόθεση των ίδιων των ασφαλισμένων και επιβάλλεται να εμποδιστούν οι κυβερνητικές παρεμβάσεις.
Αναδιανομή των κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού σε βάρος των αντιπαραγωγικών δαπανών και των χρηματοδοτήσεων της πλουτοκρατίας, ριζική αλλαγή του φορολογικού συστήματος, που θα αποβλέπει στην ουσιαστική μείωση της φορολογίας των εργαζομένων (άμεσοι και έμμεσοι φόροι) και στην αύξηση φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου. 


ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ


Ο λαός πρέπει να αντιταχθεί αποφασιστικά στη μετατροπή της Υγείας σε εμπόρευμα και αντικείμενο κερδοσκοπίας. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας δεν μπορεί να αναπτυχθεί προς όφελος του λαού, χωρίς την κατάργηση της καπιταλιστικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Απαιτείται ανάπτυξη κινήματος για τη διεκδίκηση ενός  Δημόσιου Συστήματος Υγείας, που χρηματοδοτείται από το κράτος και την εργοδοσία, που θα παρέχει δωρεάν και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στους εργαζόμενους, στους ανέργους, στους αγρότες, στους αυτοαπασχολούμενους, στους ξένους εργάτες, στους στρατιώτες, στα προστατευόμενα μέλη της λαϊκής οικογένειας. 
Αύξηση της χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Αναβάθμιση των κέντρων Υγείας, των Νοσοκομείων και Μαιευτηρίων που υπολειτουργούν, ιδιαίτερα στις παραμεθόριες περιοχές και δημιουργία τμημάτων επείγουσας περίθαλψης  και μονάδων εντατικής θεραπείας.
Δημιουργία νέων Κέντρων Υγείας και δημόσιων νοσοκομείων στα αστικά κέντρα και την ύπαιθρο.
Εξοπλισμό των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων υπηρεσιών περίθαλψης με μηχανήματα  βιοϊατρικής τεχνολογίας και στελέχωση με το ανάλογο εξειδικευμένο προσωπικό.
Ανάπτυξη, σε όλη τη χώρα του συστήματος έκτακτης προνοσοκομειακής φροντίδας (ΕΚΑΒ).
Αμεση κάλυψη όλων των κενών των οργανικών θέσεων με προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση στο κρατικό Σύστημα Υγείας.
Λήψη ουσιαστικών μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας (συστηματικοί εμβολιασμοί, προληπτικοί έλεγχοι κλπ.), που να συνδέονται οργανικά με όλες τις βαθμίδες υγείας και να παρέχονται δωρεάν.
Κατάργηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα και τα άλλα μέσα αποκατάστασης  προβλημάτων υγείας.
Η αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και η κάλυψη των αναγκών στον τομέα της Υγείας συνδέεται με την ανάπτυξη κρατικής βιομηχανίας φαρμάκου, ιατρικών μηχανημάτων και αναλώσιμου υγειονομικού υλικού. 
Απαιτείται λειτουργία κρατικού οργανισμού φαρμάκου που θα έχει την ευθύνη της παραγωγής, εισαγωγής και ελέγχου όλων των σύγχρονων σκευασμάτων που κυκλοφορούν στην παγκόσμια αγορά. 
Αποκτά ιδιαίτερη σημασία ο αντιμονοπωλιακός αγώνας για τη διαφύλαξη της υγείας από μολυσμένα και μεταλλαγμένα τρόφιμα.
Απαιτείται οργάνωση της πάλης κατά των περιορισμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής τροφίμων, που αποτελεί στρατηγικού χαρακτήρα ζήτημα. Αντίθεση στη λογική της παραγωγής τροφίμων με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού συστήματος κρατικών ελέγχων, μηχανισμών και υποδομών για τη διενέργεια επαρκών ελέγχων σε όλα τα στάδια, από την παραγωγή μέχρι την τελική διάθεση των τροφίμων στον καταναλωτή. 

ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ


Λήψη ειδικών μέτρων προστασίας των ΑΜΕΑ και των χρονίως πασχόντων, πολύπλευρη στήριξη των οικογενειών τους. 
Προγράμματα επανεκπαίδευσης και επανένταξης των αναπήρων στην παραγωγική διαδικασία, ενταγμένα στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης.
Δημιουργία κέντρων φυσικής - ιατρικής αποκατάστασης, ενταγμένα στο κρατικό Σύστημα Υγείας.
Δωρεάν χορήγηση όλων των απαραίτητων φαρμάκων, υποστηρικτικών θεραπειών και βοηθημάτων.
Συστηματικός  ιατρικός έλεγχος.
Λειτουργία δημόσιων, κέντρων κλειστής ιατρο-κοινωνικής περίθαλψης για βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, ξενώνων αυτόνομης διαβίωσης, κέντρων ειδίκευσης και επανειδίκευσης  ΑΜΕΑ.
Εφαρμογή μέτρων πρόληψης για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ΕΪΤΖ.
Στήριξη των οικογενειών των πασχόντων, επαρκής χρηματοδότηση για τη δημιουργία της κατάλληλης υποδομής.


ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ 


Αγωνιζόμαστε για «αυτοδιοίκηση-αυτοδιαχείριση» των ταμείων κύριας και επικουρικής ασφάλισης. Στα ΔΣ των Ταμείων πρέπει να συμμετέχουν, κατά πλειοψηφία, αιρετοί και ανακλητοί εκπρόσωποι των εργαζομένων και των συνταξιούχων, οι οποίοι να προτείνονται από τις περισσότερο αντιπροσωπευτικές οργανώσεις. Η συμμετοχή της εργοδοσίας και του κράτους να περιορισθεί στον έναν εκπρόσωπο από κάθε πλευρά.   
 Οι ενοποιήσεις Ταμείων πρέπει να έχουν ως σκοπό τη δημιουργία ισχυρών οργανισμών με ευρύτερη οικονομική βάση, στην κατεύθυνση της διεύρυνσης των κοινωνικών  δικαιωμάτων.
Σε αντίθεση με τους στόχους και την πρακτική της κυβέρνησης, οι ενοποιήσεις προϋποθέτουν τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων, με απαράβατο όρο  τη διαφύλαξη και την αναβάθμιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών τους.
Ο στόχος αυτός είναι αναπόσπαστα δεμένος με την πάλη για ανατροπή της σημερινής πολιτικής και των αιτιών που οδηγούν στα ελλείμματα και την καχεξία των ασφαλιστικών Ταμείων.
Απαιτείται αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας, εκσυγχρονισμός της λειτουργίας των ασφαλιστικών Ταμείων, χρησιμοποίηση της νέας τεχνολογίας.


Το ΚΚΕ θεωρεί ότι οι παραπάνω θέσεις και στόχοι πάλης που καταθέτει μπροστά στον ελληνικό λαό είναι  ρεαλιστικές, γιατί ακριβώς είναι εναρμονισμένες με τα δικαιώματα και τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, με τις σύγχρονες εξελίξεις. Είναι θέσεις που συμφέρουν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, εναντιώνονται αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, της καπιταλιστικής εργοδοσίας.
Στον κοινό αγώνα οι έμπειροι εργαζόμενοι που έχουν ζήσει στο πετσί τους την ταξική εκμετάλλευση, την κοινωνική αδικία, πρέπει να ενωθούν με τους νέους και τις νέες, δηλαδή τα παιδιά τους που ακόμα δεν έχουν αποκτήσει εμπειρίες αγώνα,  και δεν μπορούν ίσως να δουν σήμερα αυτό που θα βιώσουν ύστερα από 10 και 20 χρόνια.
Αν τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και απαιτεί η πλουτοκρατία περάσουν και εφαρμοστούν, αν αυτά θεωρηθούν τετελεσμένα και αναπόφευκτα είναι βέβαιο ότι τα σημερινά παιδιά θα ζήσουν μεγάλα βάσανα ως ενήλικοι.
Το ΚΚΕ καλεί το εργαζόμενο λαό να τα παρεμποδίσει, να μη τα νομιμοποιήσει σήμερα, ώστε από καλύτερες θέσεις αύριο να τα καταργήσει στην πράξη.

Η ΚΕ του ΚΚΕ 3 Φεβρουαρίου 2001


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ (1)


ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΝΟΜΩΝ, 
ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ 1988


1. Ν.1759/88 του ΠΑΣΟΚ
α) Κατάργηση προσωρινών συντάξεων αναπηρίας ΙΚΑ (επιδόματα αναπροσαρμογής).
β) Περιορισμοί στα επιδόματα ασθενείας ΙΚΑ.


2. Ν.1902/90 της ΝΔ 
α) Αποσύνδεση Κατώτερων Ορίων συντάξεων ΙΚΑ από τα 20 και 18 Ημερομίσθια Ανειδίκευτου Εργάτη (ΗΑΕ) αντίστοιχα, για τις συντάξεις γήρατος-αναπηρίας και τις συντάξεις λόγω θανάτου.
β) Συντάξεις αναπηρίας. Με αναπηρία 80% και άνω πλήρης σύνταξη (πριν 67% και άνω). Με 67-79% τα 3/4  της σύνταξης (πριν 50-66%). Με αναπηρία 50-66% το 1/2 της σύνταξης.
γ) Κατάργηση της αναπροσαρμογής των συντάξεων με το σύστημα της ΑΤΑ.
δ) Αυξήσεις στα όρια ηλικίας ΙΚΑ, Ειδικά Ταμεία, Δημόσιο.
ε) Αύξηση ελάχιστου χρόνου ασφάλισης ΙΚΑ από 4.050 ημέρες ασφάλισης σε 4.500. Αύξηση, επίσης, στα Ειδικά Ταμεία και στο Δημόσιο.
στ) Συμμετοχή όλων των ασφαλισμένων και συνταξιούχων στο 25% της τιμής των φαρμάκων (πριν ίσχυε μόνο για το ΙΚΑ μέχρι 20%).
ζ) Αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές ΙΚΑ, Ειδικών Ταμείων, Δημόσιο.
η) Καθορισμός ως βάση υπολογισμού των συντάξεων ΙΚΑ, του μέσου όρου των αποδοχών τελευταίας 5ετίας (πριν 2ετίας). 


3. Ν. 2084/92 της ΝΔ
α) Νέες αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ΙΚΑ, Ειδικά Ταμεία, Δημόσιο. 
β) Νέες αυξήσεις στον ελάχιστο χρόνο ασφάλισης για Ειδικά Ταμεία, Δημόσιο.
γ) Μη υπολογισμός, σταδιακά, των δώρων εορτών για τις συντάξεις ΙΚΑ.
δ) Επιβολή συνταξιοδοτικής εισφοράς 1-5% σε βάρος των συνταξιούχων (φόρος-διπλή φορολογία).
ε) Νέες αυξήσεις εισφορών.
στ) Θεσμοθέτηση ειδικού καθεστώτος για ασφαλιζόμενους από 1/1/93. Οριο ηλικίας για άνδρες και γυναίκες το 65ο έτος.
Ελάχιστος χρόνος ασφάλισης 15 χρόνια. Βάση υπολογισμού σύνταξης o μέσος όρος των αποδοχών της τελευταίας 5ετίας, χωρίς δώρα εορτών. Κύρια σύνταξη για 35 χρόνια ασφάλισης, το 60% των συντάξιμων αποδοχών και επικουρική σύνταξη το 20% - από το 80% που ίσχυε πριν.


4. Ν. 2556/97 του ΠΑΣΟΚ
Επιβολή νέας εισφοράς 1-5% σε βάρος των συνταξιούχων (φόρος-διπλή φορολογία).


5. Ν. 2646/98 του ΠΑΣΟΚ
Προωθούνται αντιλαϊκές αλλαγές στην πολιτική για την κοινωνική πρόνοια στην κατεύθυνση εφαρμογής βραχυχρόνιων προγραμμάτων κοινωνικής φροντίδας με ημερομηνία λήξης. Προωθείται πάρα πέρα η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών και ιδρυμάτων πρόνοιας, υποβαθμίζεται η παροχή υπηρεσιών και μέσω της ανάληψης εθελοντικής δράσης σ’ αυτό τον τομέα.
Μειώνεται στο ελάχιστο η κρατική χρηματοδότηση για τη λειτουργία προνοιακών-κοινωνικών ιδρυμάτων στα πλαίσια της λογικής της «ατομικής ευθύνης».


6. Ν. 2676/99
α) Περιορισμός καταβαλλόμενων συντάξεων λόγω θανάτου, τουλάχιστον κατά το 1/2. Εάν οι δικαιούχοι σύνταξης λόγω θανάτου είναι κάτω των 40 ετών η σύνταξη θα καταβάλλεται μόνο για 3 χρόνια.
β) Προκλητικές «διευκολύνσεις», ουσιαστικά παραγραφές οφειλών για κακοπληρωτές εργοδότες, οφειλέτες του ΙΚΑ και άλλων ταμείων. 
γ) Περιορισμός επικουρικής σύνταξης Ταμείου Αρωγής δημοσίων υπαλλήλων στο 20%. 
δ) Αύξηση του ποσοστού των αποθεματικών των Ταμείων, που θα ρίχνονται στο τζόγο του Χρηματιστηρίου σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας.
ε) Συγχώνευση ΕΤΕ Μετάλλου με το ΤΕΑΜ. 
στ) Πλειοψηφία στις Διοικήσεις των Ταμείων κυβερνητικοί υπάλληλοι.
ζ) Χειροτέρευση των προϋποθέσεων για να μπορούν να εργάζονται οι χαμηλοσυνταξιούχοι.
η) Μείωση κατά 10% των ελάχιστων απαιτούμενων ενσήμων στις οικοδομικές εργασίες. 
θ) Συστήνεται Υπηρεσία Ελέγχου Δαπανών Υγείας Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης ως μηχανισμός περικοπής των δαπανών υγείας.


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ (2)


ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ


Η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κατάργησε βασικά ασφαλιστικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων.
 Με το Ν. 1902/90 προστίθεται κράτηση κατά 6,67% επί του βασικού μισθού για τους διορισθέντες μέχρι 31/12/92 και επί του συνόλου των αποδοχών για τους μετά από αυτή την ημερομηνία διορισθέντες.
 Επίσης προστίθεται και νέα κράτηση για την υγειονομική περίθαλψη κατά 2,55% επί του συνόλου των αποδοχών για όλους.
 Μέχρι το 1990 το συνταξιοδοτικό δικαίωμα θεμελιωνόταν και αποδιδόταν στα 25 χρόνια υπηρεσίας, με βάση τα τριακοστά πέμπτα δηλαδή π.χ. στα 25 χρόνια υπηρεσίας αντιστοιχούσε σύνταξη 25/35 επί του τελευταίου μισθού (μειωμένη σύνταξη), με πλήρη κάλυψη στα 35 χρόνια 35/35, χωρίς όριο ηλικίας.
Ο υπολογισμός της σύνταξης βασιζόταν στον τελευταίο μισθό και έφτανε στο     80% του ασφαλιστέου μισθού.
 Μετά το 1990, με βάση τους νόμους 1902/90 και 2084/92, η κυβέρνηση στη λογική του διαίρει και βασίλευε, χώρισε τους δημοσίους υπαλλήλους σε τέσσερις κατηγορίες και σε 39 περιπτώσεις με διαφορετικές προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση.
  Από όλες τις παραπάνω καταργήθηκε το δικαίωμα απόδοσης της θεμελιωμένης σύνταξης χωρίς όριο ηλικίας. Σ’ όλες, αν εξαιρέσουμε τις γυναίκες με ανήλικα παιδιά (και σ’ αυτές οι όροι έγιναν δυσμενέστεροι), μπήκε ηλικιακό όριο που αρχίζει από το 55ο και 53ο έτος της ηλικίας για άνδρες και γυναίκες αντίστοιχα και για τους περισσότερους φθάνει στο 60ό, ενώ για όλους τους νεότερους φθάνει στο 65ο, για άνδρες και γυναίκες.
 Ο υπολογισμός της σύνταξης με τριακοστά πέμπτα καταργήθηκε και καθιερώθηκε ο υπολογισμός με πεντηκοστά για όσους διορίστηκαν από 31/12/82 και μετά.
(Π.χ. ο παλιός εργαζόμενος με 25 χρόνια υπηρεσίας παίρνει σύνταξη 25/35, ενώ ο νέος με τα ίδια χρόνια θα πάρει 25/50, δηλαδή τη μισή σύνταξη.)  
 Επίσης ο υπολογισμός της σύνταξης για τους διορισθέντες από 1/1/1993 και μετά γίνεται όχι με βάση τον τελευταίο μισθό, αλλά σύμφωνα με το μέσο όρο των μισθών της τελευταίας πενταετίας αφαιρουμένων των δώρων.
 Η σύνταξη γι’ αυτήν την κατηγορία δεν μπορεί να υπερβεί το 60% του ασφαλιστικού μισθού.
 Αντεργατικές παρεμβάσεις έγιναν και στα επικουρικά ταμεία.
 Με το νόμο 2512/97 το εφάπαξ έπαψε να υπολογίζεται στον τελευταίο μισθό και τώρα υπολογίζεται στον μέσο όρο των μισθών της τελευταίας πενταετίας.
 Επίσης, πριν το 1990 τα φάρμακα ήταν δωρεάν, τώρα καταβάλλει ο ασφαλισμένος το 25% της τιμής των φαρμάκων.
 Ακόμα με το νόμο 2768/99 ιδρύθηκε ο ΟΠΑΔ, οργανισμός περίθαλψης, που καθιερώνει ετήσιο πλαφόν ποσού για την περίθαλψη των δημοσίων υπαλλήλων. 
Μετά την εξάντληση αυτού του ποσού η περίθαλψη πληρώνεται από τον  ασφαλισμένο.