9 Ιαν 2012

Αντίσταση στην κτηνωδία και τη βία



ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ
Αντίσταση στην κτηνωδία και τη βία
Ας μη μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτισμό οι θιασώτες της "νέας τάξης"
Για τη Μακρόνησο έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά. Ολοι στον τόπο μας γνωρίζουν λίγο - πολύ τι υπήρξε η Μακρόνησος. Κείνο που θα αγνοούν ίσως μερικοί είναι πως στη Μακρόνησο βασανίστηκαν και χτυπήθηκαν το ίδιο άγρια και οι γυναίκες εξόριστες.
Η 30ή Ιανουαρίου 1950 είναι η μέρα του ξυλοδαρμού των γυναικών. Εχουν περάσει 46 χρόνια από τη μέρα εκείνη και στη μνήμη μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα μένουν το ίδιο ζωντανά όλα τα βιώματα που ζήσαμε στο στρατόπεδο εκείνο.
Η 30ή Ιανουαρίου είναι η μέρα που χαράχτηκε βαθιά στο μνημονικό κάθε γυναίκας, που είχε την κακιά τύχη να περάσει από το καταραμένο εκείνο νησί, και είμαι σίγουρη, πως σήμερα, όσες ζούμε ακόμα, η σκέψη μας έτρεξε στη μέρα εκείνη.
Κάτι που δε θα ξεχαστεί ποτέ απ' όλη τη ζωή της εξορίας μας, ήταν ο σκληρός εκείνος εγκλωβισμός μας στο Α ΕΤΟ ΕΣΑΓ (Α Ειδικό Τάγμα Οπλιτών, Ειδική Σχολή Αναμορφώσεως Γυναικών) της Μακρονήσου. Τη μεταχείριση που είχαμε από τη Διοίκηση και τους Αλφαμίτες κι ας ήμασταν γυναίκες. Χαραγμένες βαθιά οι εικόνες αυτές, θα μας έρχονται στο νου ως το τέλος της ζωής μας.
Αποβίβαση απ' το αρματαγωγό
Καμιά μας δε θα ξεχάσει αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μας, εκείνο το παγωμένο πρωινό της 27 Ιανουαρίου 1950, όταν άραζε το αρματαγωγό "Αχελώος" στο λιμάνι της Μακρονήσου. Την κρυάδα που πήραμε διαβάζοντας πάνω στο γυμνό και αποκρουστικό λόφο το "Ζήτω ο Βασιλεύς Παύλος". Τις αμέτρητες σειρές από σκηνές και συρματοπλέγματα, τα σκορπισμένα κτίρια εδώ κι εκεί, τις σκοπιές, τις χαράδρες.
Καμιά μας δε θα ξεχάσει τις τραγικές εκείνες εικόνες της αποβίβασής μας από το αρματαγωγό. Το κατέβασμά μας από την κρεμαστή σκάλα στο οπλιταγωγό, που στεκόταν δίπλα κι έκανε το πήγαινε - έλα στο λιμανάκι.
Ξεθεωμένες από τη ναυτία του ταξιδιού, και σκοτωμένες από το ξεφόρτωμα όλου του στρατοπεδικού υλικού και ξυλιασμένες από το δυνατό βοριά, έπρεπε να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, για να καταφέρουμε και το σάλτο εκείνο. Ευτυχώς που βρέθηκαν μερικοί φαντάροι και βοήθησαν τις ηλικιωμένες, τις άρρωστες και τα παιδιά.
Το πρωινό εκείνο στη Μακρόνησο θα μας μείνει για πάντα χαραγμένο, ανάγλυφο.
Οι αλφαμίτες που μας περικύκλωσαν με τα ρόπαλα στο ζωστήρα τους και ουρλιάζοντας με τ' αυστηρά τους παραγγέλματα, καθώς μας οδηγούσαν κατά πεντάδες στον κλωβό μας κι εμείς διαλυμένες, ξεψυχισμένες, να σέρνουμε τα υπάρχοντά μας, κουτές, μπόγους κλπ. και στα αυτιά μας να ηχούν οι ιαχές εκείνες από τα μεγάφωνα που αντηχούσαν απ' άκρη σ' άκρη: "Ελληνίδες, γυρίστε πίσω στα σπίτια σας, δε σας ταιριάζουν οι αλυσίδες του κομμουνισμού. Ζητήστε τη συγνώμη της πατρίδας σας".
Τι καταθλιπτικές εικόνες συντριβής και απόγνωσης, μας είχαν περιβάλει κατά μήκος της διαδρομής μας! Τι μάτια γουρλωμένα και ξερακιανά κορμιά σκεπασμένα με κουβέρτες, ήταν αυτά που όρθια είχαν κολλήσει πάνω στα συρματοπλέγματα, για να δουν τις γυναίκες, που κείνη την ώρα περνούσαν μπροστά από τον καταυλισμό τους! Αθελα ο νους τρέχει σε παρόμοιες εικόνες άλλων στρατοπέδων. Πόσο υπόκωφα ακούγονταν τα διάφορα ονόματα που ξέφευγαν από κείνα τα πικραμένα χείλη των πατεράδων, των αδελφών, που έβλεπαν να περνούν από δίπλα τους πρόσωπα αγαπημένα.
Πέτρα η ψυχή
Πατήσαμε στα χώματα της Μακρονήσου με την ψυχή μας πέτρα. Δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Η διοίκηση όμως είχε καλώς μελετήσει και καταστρώσει το σχέδιό της.
Ωσπου να ακουμπήσουμε τα πράγματά μας στη σκηνή, ώσπου να πάρουμε την ανάσα μας, ακούστηκαν από τα μεγάφωνα οι κανονισμοί της καινούριας μας ζωής. Παραδίδονται τα ράντζα, τα βιβλία κλπ. Το καθημερινό μας πρόγραμμα εις το εξής θα είναι: Εγερτήριο στις 6.30', τσάι στις 7 και τέταρτο, προσκλητήριο στις 7.30', μάθημα Εθνικής αγωγής στις 10 - 11, συσσίτιο στις 12, μάθημα Εθνικής αγωγής στις 2.30', συσσίτιο στις 5.30', προσκλητήριο στις 8 παρά τέταρτο και σιωπητήριο στις 8.30'. Μετά τις 8.30' αλίμονο σε όποιαν μιλούσε, αλίμονο σ' εκείνην που για οποιοδήποτε λόγο τολμούσε να ανάψει τη λάμπα πετρελαίου. Και μόνο απ' αυτό μπορεί να πάρει κανείς μια θαμπή εικόνα της άθλιας εκείνης ζωής μας.
Την επομένη στο θέατρο έπρεπε να γίνουν οι συστάσεις με τους ανωτέρους του Λόχου μας. Από τη μια μέρα στην άλλη γίναμε "οπλίτες". Από τη μια μέρα στην άλλη η έκφραση στα πρόσωπά μας πήρε να αλλάζει. Τα κορίτσια μας μεγάλωσαν, οι μεσόκοπες πήραν χρόνια. Τα μικρά παιδιά που βρίσκονταν ανάμεσά μας δεν καταλαβαίνουν τι τους συμβαίνει.
Στα γραφεία της Διοίκησης, οι άρρωστοι εγκέφαλοι συνέρχονται, μελετούν όλα τα διαβρωτικά μέσα και αποφασίζουν. Θα μας επιτρέψουν λένε και επισκεπτήριο. Ξέρουν πως πολλές από μας έχουμε τους δικούς μας εδώ. Μα πιο πολύ λογαριάζουν και ελπίζουν πως η επικοινωνία αυτή, μπορεί να τους φέρει τη "δήλωση" που τόσο περιμένουν.
"Βουλγάρες θα πεθάνετε! "
Σκοπός τους είναι να ακούσουμε και να μάθουμε από πρώτο χέρι, το τι μας περιμένει. Να προσπαθήσουν δε να μας πείσουνε για τη "δήλωση" γιατί μόνο έτσι θα δείξουν έμπρακτα οι "ανανήψαντες" τη μεταμέλειά τους και θα τους επιτραπεί να φύγουν. Κι ακούστηκαν κείνη τη μέρα τα πιο παράλογα και φρικιαστικά, τα πιο αδιανόητα κι απάνθρωπα βασανιστήρια που είχαν δοκιμάσει. Να τους ακούμε και να μην μπορούμε να τα πιστέψουμε: Να τους κλείνουν, λέει, μέσα σε τσουβάλι με γάτα και να τους ρίχνουν στη θάλασσα, να τους χτυπάν στα γεννητικά τους όργανα, να τους σπάνε χέρια, πόδια, σπονδυλικές στήλες. Κι όλες οι γυναίκες να κάνουν το γύρο από το ένα "πηγαδάκι" στο άλλο για να τ' ακούσουν με τα ίδια τους τ' αυτιά.
Δεν τελείωσαν τα εφιαλτικά όνειρα της νύχτας εκείνης κι από τα βαθιά χαράματα ακούστηκαν οι άγριες φωνές. Οι αλφαμίτες είχαν περικυκλώσει τις σκηνές μας. Με τις στριγκλιές τους, που τρυπούσαν τ' αυτιά μας, φώναζαν να βγούμε αμέσως όλες έξω. "Βουλγάρες, έφτασε η μέρα σας. Ολες γρήγορα να κατεβείτε στο θέατρο". Είναι 30 Ιανουαρίου. Μια πολύ παγωμένη και σκυθρωπή μέρα. Εξω δεν έχει, ακόμα, καλά καλά φέξει κι εμείς, μέσα στις μισοσκότεινες σκηνές μας, ψάχνουμε να βρούμε κανένα χοντρό ρούχο να ρίξουμε στους ώμους μας. Να φυλαχτούμε από το κρύο, μα περισσότερο να μην πονέσουμε από το ξύλο. Ξέραμε πως δόθηκε πια το σύνθημα για τις γυναίκες. Οι αλφαμίτες το διαλαλούσαν συνέχεια: "Βουλγάρες έφτασε η μέρα σας. Σήμερα ή θα υπογράψετε ή θα πεθάνετε".
Κάτω στο θέατρο τα σκηνικά είναι έτοιμα και τα μεγάφωνα στη διαπασών: "Γυναίκες τα γραφεία του Α2 είναι ανοιχτά και σας περιμένουν να ξεκαθαρίσετε τη θέση σας. Σας μένουν λίγα ακόμα λεπτά, επωφεληθείτε της ευκαιρίας που σας δίνουμε".
"Οποιος δεν υπογράφει πεθαίνει! "
Πάνω από χίλιες γυναίκες έχουμε κουλουριαστεί στο χώρο του θεάτρου, ενώ οι αλφαμίτες συνέχεια προστάζουν: "Ολες κάτω, καθίστε κάτω". Φορτισμένες οι ψυχές μας, το μυαλό μας σταματά στη σκέψη, τι θα γίνει, πώς θα μας χτυπήσουν. Τα όμορφα πρόσωπα των κοριτσιών μας τώρα γίναν αγνώριστα, φόρεσαν τη μάσκα του τρόμου. Μπροστά στην εξέδρα, ο Παπαγιαννόπουλος με το μαστίγιο στο χέρι και το πιστόλι στο ζωστήρα, ενώ οι αξιωματικοί του Α2 περιφέρονται ανάμεσά μας. Οι αλφαμίτες με τα ρόπαλα και τις βρισιές εντείνουν την ατμόσφαιρα. Η υπερένταση έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Η ψυχή μας, το σώμα μας, όλα έχουν τσιτώσει. Ζούμε μια αναμονή αφόρητη. Τα μεγάφωνα μεταδίδουν διάφορα προστάγματα, λες και πρόκειται να δοθεί μια στρατιωτική μάχη: "Να κατέλθουν οι κουρείς του τάγματος, καλούμε τους ιατρούς του λόχου", ενώ επιδεικτικά εμφανίζονται μερικά φορεία.
Ο Παπαγιαννόπουλος με το δερμάτινο σακάκι του και το μαστίγιό του, κάνει μερικά βήματα κι αρχίζει τον εξάψαλμο. Αυτά τα ίδια που μας είπε και ο Βασιλόπουλος, ο διοικητής του λόχου μας, τη μέρα που κάναμε τη γνωριμία μας. Μόνο που αυτός εδώ είναι πιο κυνικός. Μας αποκαλεί "γύναια", "έχιδνες φαρμακερές". Για μας, δε θα υπάρξει ο παραμικρός οίκτος.Διατάζει να απομονωθούν οι καθοδηγήτριες: Σιάντου, Καραγιώργη, Κούσκου, Παϊζη, Μαρκεζίνη, ενώ συνέχεια επαναλαμβάνει πως εδώ είναι Μακρόνησος κι όποιος δεν υπογράφει πεθαίνει. Μας υπογραμμίζει δε, πως υπάρχουν και ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ για να μας πείσουν να υπογράψουμε, γι' αυτό, όσο είναι ακόμα καιρός, να πάμε στα γραφεία να τακτοποιηθούμε.
"Θέατρο" βασανιστηρίων
Σε λίγο αρπάζουν οι αλφαμίτες, ύστερα από διαταγή του, τα μωρά από τις μωρομάνες και τα παραδίδουν στις γυναίκες που έχουν υπογράψει, ενώ τα μεγάφωνα κάθε τόσο μας υπενθυμίζουν πως μας απομένουν λίγα ακόμα λεπτά. Στη συνέχεια παρακολουθούμε έντρομες το ξύλο που τρώει η Αννα Δαγκλή μπροστά σε όλες τις γυναίκες. Μερικές αρχίζουν να μας εγκαταλείπουν, καθώς οι αλφαμίτες περιφέρονται ανάμεσά μας, με τους υποκόπανους να μας σπρώχνουν και να μας κλοτσούν.
Κάτω από αυτό το κλίμα της έντασης και της ψυχολογικής βίας, ζήσαμε αρκετές ώρες στο χώρο του θεάτρου, ώσπου τελικά δόθηκε η διαταγή να μεταφερθούμε κατά πεντάδες στις άδειες σκηνές και να παραδοθούμε στα χέρια των αλφαμιτών. Καμιά από εμάς δε θα ξεχάσει το τι ζήσαμε μέσα σ' αυτές. Μένουν βαθιά χαραγμένες και αμετακίνητες οι εικόνες εκείνες του ξυλοδαρμού και των βανδαλισμών πάνω στις γυναίκες.
Καμιά μας δε θα λησμονήσει το φτερούγισμα εκείνο της ψυχής μας όταν μπαίνανε στη σκηνή με τους φακούς τους και ψάχνανε να δούνε ποιες θα βγάλουν έξω για ξύλο, ποιες θα πάνε στα γραφεία για "αλφάδιασμα" ή ποιες θα χτυπήσουν εκεί μπροστά στα μάτια ολωνών μας. Αλήθεια πώς μπόρεσαν να σηκώσουν τα ρόπαλά τους και να χτυπήσουνε γυναίκες. Πόσο πωρωμένες θα έπρεπε να ήταν οι ψυχές τους για να μπορέσουν να κάνουν αυτά που κάνανε.
Η 30ή Ιανουαρίου 1950 ήταν η μέρα της αντίστασης των γυναικών ενάντια στη βία, ήταν η μέρα των γυναικών ενάντια στην καταπίεση. Δε θα ξεχαστεί ποτέ ο εφιάλτης εκείνος. Στ' αυτιά μου φτάνουν ακόμα οι φωνές της Βαγγελίτσας, καθώς φώναζε στον Κατσιμίχα: "Χτύπα ρε φασίστα, χτύπα όσο θες, εγώ το αίμα του αδερφού μου δε θα τ' απαρνηθώ". Και η Βαγγελίτσα ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών. Και σαν τη Βαγγελίτσα φάγανε ξύλο πολλές. Αμέτρητες ήταν οι γυναίκες, που την επομένη μέναν κατάχαμα πάνω στα χώματα, ανήμπορες να κουνηθούν με αποκρουστικά αιματώματα και κατάγματα, περιμένοντας να τις μεταφέρουν με φορεία.
Στη Μακρόνησο και οι γυναίκες χτυπήθηκαν χωρίς διάκριση, σακατεύτηκαν ψυχικά και σωματικά, μείναν με ψυχοπάθειες και τραύματα για τη ζωή τους όλη.
Νίτσα ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΟΥ

ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ