Η ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ*
του Δημήτρη Μπάτση
Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ
Ζήτημα «νομικής μορφής» εκμετάλλευσης δεν υπάρχει σε μια λαϊκή δημοκρατία με την έννοια που το βάζουν οι απολογητές της σημερινής «τάξης πραγμάτων».
Οι ενεργειακές δυνάμεις της χώρας στα πλαίσια της λαϊκής δημοκρατίας θα αξιοποιηθούν με μοναδικό σκοπό τη συνδυασμένη μ΄ αυτές αξιοποίηση των άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Ο βασικός χαρακτήρας για τον οικονομικοτεχνικό μετασχηματισμό της χώρας που θα έχει η ενεργειακή αξιοποίηση της χώρας και η θεμελιώδης σημασία των κλάδων της βαρειάς βιομηχανίας που θα στηριχτούν στην καινούργια ενεργειακή βάση και που θα είναι μεγάλες εθνικοποιημένες επιχειρήσεις με σοσιαλιστική οργάνωση εργασίας υποθέτουν πως η μορφή της αξιοποίησης (κατασκευής έργων) όσο και της εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου θα πρέπει να είναι η μορφή της εθνικοποιημένης επιχείρησης.
Η μεγάλη σημασία που αποκτά η ενεργειακή βάση για την αγροτική οικονομία και η πλατειά διάδοση του ηλεκτρικού σ΄ όλο το λαό επιβάλλουν την παραδοχή της θέσης αυτής.
Και από τεχνικο-οικονομική τέλος άποψη η κατασκευή ηλεκτρικού δικτύου μεταφοράς και διανομής ενέργειας για όλη την Ελλάδα δε μπορεί παρά να έχει τη μορφή του βασικού και ώριμου κλάδου για εθνικοποίηση. Η λαϊκή δημοκρατία θα αντιμετωπίσει ενιαία και αδιάσπαστα το ενεργειακό με το βιομηχανικό πρόβλημα.
Η νομοθεσία της λαϊκής δημοκρατίας θα λύσει συνταγματικά - καταστατικά και μονομιάς το «ζήτημα» των σάπιων θεσμών που εμποδίζουν την ανάπτυξη της κοινωνικής ζωής. Και ένας λαϊκός αγώνας θα κατοχυρώσει με τις καινούργιες ειδικότερες διατάξεις του την προστασία της εθνικής οικονομίας.
Θα καταργήσει όχι μόνο τις αναχρονιστικές διατάξεις του βυζαντινορωμαϊκού δικαίου, μα και τις σύγχρονες διατάξεις των νόμων του «νεώτερου ελληνικού αστικού κράτους» και της φασιστικής δικτατορίας που στάθηκαν η έκφραση στο νομικό εποικοδόμημα της βαθειάς αντιδραστικότητας του κοινωνικού καθεστώτος που κράτησε αλυσοδεμένο το λαό σ΄ όλη την τελευταία εκατονεικοσάχρονη περίοδο ως τα σήμερα. Θα προτείνει και θα πραγματοποιήσει τη ριζική αναθεώρηση στη σωστή βάση των συμβατικών υποχρεώσεων με τις οποίες στο παρελθόν δεσμεύτηκε εκμεταλλευτικά η χώρα μας απέναντι στο ξένο κεφάλαιο.
Η κατάλυση των προνομίων των ξένων μονοπωλιακών συγκροτημάτων θα σταθεί έτσι το σπαθί που θα κόψει το Γόρδιο δεσμό για την απαρχή της αληθινής λαϊκής ανοικοδόμησης στη χώρα μας...
Δ. ΑΛΛΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ
... Το συμπέρασμά μας, μετά την εξέταση των δυνατοτήτων δημιουργίας μεταλλουργικής βιομηχανίας χρωμίου, μαγγάνιου, νικέλιου και των άλλων μετάλλων που αναφέραμε[1] στην τελευταία αυτή παράγραφο, είναι:
1. Η ελληνική οικονομία είναι εφοδιασμένη σε πρώτη ύλη και ενέργεια για τη δημιουργία των μεταλλουργικών αυτών βιομηχανιών.
2. Οι βιομηχανίες αυτές έχουν θεμελιώδη σημασία από τεχνικο-οικονομική άποψη α) γιατί θα διασώσουν και θα αξιοποιήσουν ένα μεγάλο τμήμα του ορυκτού πλούτου της χώρας που μένει ανεκμετάλλευτος ή ακόμα χειρότερα αρπάζεται από τα σπλάχνα της ελληνικής γης (χωρίς φυσική δυνατότητα να αντικατασταθεί) και ξεπουλιέται από το ξένο κεφάλαιο στις αγορές των ιμπεριαλιστικών διεθνών μονοπωλιακών συγκροτημάτων που κρατούν υποχείρια την ελληνική οικονομία, β) γιατί θα τροφοδοτήσουν την ελληνική βαρειά μηχανουργική βιομηχανία με μεγάλης αξίας μεταλλουργικά προϊόντα για την κατασκευή μέσων παραγωγής.
3. Η ανάπτυξη των βιομηχανιών αυτών μπορεί να γίνει μονάχα εφόσον θα οργανωθεί και θα αναπτυχθεί σε γερές τεχνικές βάσεις η μεταλλευτική εξορυκτική βιομηχανία για την εξαγωγή της απαιτούμενης ποσότητας μεταλλευτικών πρώτων υλών. Χρειάζεται για το σκοπό αυτό: α) συστηματική διερεύνηση του υπεδάφους και β) εντατικοποίηση και επέκταση της παραγωγής με κατάλληλο τεχνικό εξοπλισμό των μεταλλευτικών εγκαταστάσεων.
4. Τα προϊόντα των μεταλλουργικών αυτών βιομηχανιών μπορούν ν΄ απορροφηθούν παραγωγικά αφού θα έχει ιδρυθεί και αναπτυχθεί η κύρια βάση της μεταλλουργίας η σιδερομεταλλουργία. Πλάϊ σ΄ αυτή σοβαρό ακόμα ρόλο για τη λειτουργία τους θα παίξει ο συνδυασμός της παραγωγής τους με την παραγωγή της βαρειάς μεταλλουργικής βιομηχανίας αλουμινίου και μαγνησίου που από την άλλη πλευρά εκπληρώνει τον ίδιο μ΄ εκείνες βασικό σκοπό, του εφοδιασμού δηλαδή της παραγωγικής κατανάλωσης με μέταλλα και κράματα, κατάλληλα για την παραγωγή μέσων παραγωγής[2].
5. Η τοποθεσία και η χρονική κλιμάκωση των εγκαταστάσεων των βιομηχανιών αυτών θα γίνει με βάση τα κύρια ενεργειακά, μεταλλουργικά και ηλεκτροχημικά συγκροτήματα συνδυασμένης παραγωγής προϊόντων βαρειάς βιομηχανίας. Γι΄ αυτό νομίζουμε ότι η δημιουργία των μεταλλουργιών αυτών θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί με επιτυχία σ΄ ένα δεύτερο πλάνο (εκτός από αναγκαίες εξαιρέσεις), όταν θα έχει δηλαδή δημιουργηθεί η κύρια ενεργειακή και βιομηχανική βάση της χώρας. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν εκτιμάμε όσο πρέπει τη μεγάλη τεχνικοοικονομική τους σημασία. Αντίθετα, με την ένταξή τους σ΄ ένα δεύτερο πλάνο βιομηχανικής ανάπτυξης τους εξασφαλίζουμε πρωτογενείς συντελεστές που θα τις στηρίξουν αποτελεσματικά για να αναπτυχθούν σε προετοιμασμένο τεχνικά και οικονομικά έδαφος. Τέτιοι συντελεστές είναι η ενέργεια και η μεταλλουργία του σίδερου που χωρίς αυτούς δεν μπορούν να γίνουν ούτε τα άλλα μεταλλουργικά κράματα αλλά ούτε και να ικανοποιηθούν οι θεμελιακές ανάγκες της ανοικοδόμησης. Αν πάλι προσπαθήσουμε ν΄ αρχίσουμε ταυτόχρονα όλα τα έργα για την εκβιομηχάνιση της χώρας, τότε δεν θα μπορούσαμε όπως είπαμε κι αλλού ούτε ενεργειακά ούτε οικονομικά ούτε και καταναλωτικά να τα στηρίξουμε.
Η αρχή που πρέπει ν΄ ακολουθήσουμε - κι αυτό μας το επιβεβαιώνει η πείρα της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης στην πρώτη χώρα που γνώρισε στον κόσμο το σοσιαλισμό, την ΕΣΣΔ - είναι: η εκβιομηχάνιση της χώρας και ειδικότερα η δημιουργία βαρειάς βιομηχανίας πρέπει να βαδίζει παράλληλα με την ανύψωση του τεχνικού και παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Με άλλα λόγια να βασίζεται σε μια συγκροτημένη οικονομία που αναπτύσσει αδιάκοπα την τεχνική της βάση και πλαταίνει διαρκώς την εσωτερική συσσώρευση. Το είδος και ο βαθμός της συσσώρευσης αυτής μας δείχνει τόσο τη δυναμικότητα όσο και το χαρακτήρα του κοινωνικοοικονομικού περιβάλλοντος.
Σύμφωνα με τις πιο πάνω σκέψεις η μεταλλουργία του σίδερου και αλουμινίου κατά κύριο λόγο, θα ανοίξουν το δρόμο για την κλιμακωτή δημιουργία μεταλλουργίας και για όλα τα άλλα μέταλλα που είδαμε ότι μπορούν και πρέπει να παραχθούν με τις εσωτερικές δυνατότητες της χώρας.
Τελειώνοντας το κεφάλαιο αυτό που αφορά τη δημιουργία και λειτουργία μεταλλουργικής βιομηχανίας στη χώρα μας πρέπει να διαπιστώσουμε μια μεγάλη και τετράγωνη αλήθεια που με όλα τα μέσα ως σήμερα οι φωτοσβέστες της ελληνικής επιστήμης προσπάθησαν να συσκοτίσουν και να ψεγαδιάσουν για να κηρύξουν στη θέση της ανοιχτά ή σκεπασμένα την αντιεπιστημονική, αντεθνική και αντισοσιαλιστική τους «θεωρία» για τη φτώχεια και για το «μη βιώσιμο» της χώρας μας. Η αλήθεια αυτή λέει ότι χώρα μας μπορεί να δημιουργήσει βαρειά μεταλλουργική βιομηχανία όχι μόνο για ένα ή δύο μεταλλουργικούς κλάδους, αλλά για όλους τους σπουδαιότερους γνωστούς σήμερα κλάδους της μεταλλουργικής βιομηχανίας. Γιατί από όσα είδαμε:
1. Το υπέδαφος της χώρας μας περικλείνει όλα τα μεταλλεύματα που[3] χρειάζονται για την παραγωγή όλων των μετάλλων και κραμάτων που παράγει μια σύγχρονη προοδευμένη βαρειά μεταλλουργική βιομηχανία. Περιέχει ακόμα και τις σπουδαιότερες βοηθητικές ύλες, τα «συλλιπάσματα» και τις αναγωγικές ύλες για τη μεταλλουργική κατεργασία των μεταλλευτικών αυτών υλών.
2. Η χώρα μας διαθέτει την ενεργειακή δύναμη (λευκό κάρβουνο) από τις υδραυλικές της πηγές για την ηλεκτρική κίνηση της βιομηχανίας αυτής. Ακόμα διαθέτει με τους λιγνίτες της και μεγάλη εφεδρεία παροχής θερμικής ενέργειας.
Δεν χρειάζεται παρά τα μέσα παραγωγής να συνδεθούν μέσα στο κατάλληλο ευνοϊκό κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο με την εργατική δύναμη και δραστηριότητα του ελληνικού λαού για την αξιοποίηση του μεταλλευτικού και ενεργειακού δυναμικού της χώρας του. Τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις και το σχέδιο γι αυτή τη σύνδεση θα δούμε σε επόμενα κεφάλαια.
* Απόσπασμα από το βιβλίο του Δ. Μπάτση, «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα», Γενικόν Βιβλιοπωλείον, «Τα νέα Βιβλία» Α. Ε., Αθήνα 1947, σελ. 75, 118-120.
[1] Μολύβδου, χαλκού, ψευδάργυρου, βαρυτίνης, αντιμόνιου και μολυβδαίνιου.
[2] Ιδιαίτερα όπως τονίσαμε κι αλλού για τη βαρειά μηχανουργική βιομηχανία.
[3] Εκτός από τα τρία που χρειάζονται σε ελάχιστες ποσότητες: το βολφράμιο, κοβάλτιο και βανάλιο (βλ. Δ. Κισκύρα στο ίδιο σελ. 211). Αλλά κι αυτά είναι πιθανότατο ότι υπάρχουν στο έδαφος μας από ορισμένες ενδείξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου