ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΚΙΝΗΜΑ
Είναι γνωστό, ότι ο τρόπος παραγωγής καθορίζει και διαμορφώνει κατά κύριο λόγο την πνευματική ζωή, τις ιδέες, τα ήθη και έθιμα των ανθρώπων.
Η ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων, δε σημαίνει και αυτόματα κατάργηση όλων των αντιλήψεων και συμπεριφορών της παλιάς κοινωνίας. Στη νέα κοινωνία, ενυπάρχει το παλιό και το νέο στο ιδεολογικό. Η κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, συμβάλλει καθοριστικά, αλλά δεν αρκεί από μόνη της. Η αλλαγή της συνείδησης, της στάσης ζωής, είναι μια επίπονη και μακρόχρονη πορεία.
Με την κατάργηση της πρώτης αταξικής κοινωνίας, δηλαδή του πρωτόγονου κοινοτικού-κομμουνιστικού συστήματος και τη δημιουργία των ταξικών εκμεταλλευτικών συστημάτων, η ερμηνεία του κόσμου, η ιδεολογία απέκτησε ταξικά χαρακτηριστικά και κατ΄ επέκταση η δημιουργία κινημάτων απορρέει και αντανακλά, αυτή τη σύγκρουση των αντίθετων ταξικών συμφερόντων.
Ο καπιταλισμός πραγματοποιεί το μεγάλο άλμα και φέρνει τη γυναίκα στην κοινωνική παραγωγή, αλλά με όρους διπλής εκμετάλλευσης, της ταξικής και της κοινωνικής εκμετάλλευσης (δηλαδή ως φύλου).
Η εργασία στην καπιταλιστική αγορά εργασίας, συμβάλλει στην οικονομική χειραφέτηση της γυναίκας και τη βοηθά ως ένα βαθμό στη συνειδητοποίησή της για τα δικαιώματά της.
Η συμβολή της εργασίας όμως, στη συνειδητοποίηση της γυναίκας έχει όρια, γιατί δε λειτουργεί μόνο ως παράγοντας χειραφέτησης, αλλά και χειραγώγησης, υποδούλωσης στο καπιταλιστικό σύστημα.
Η εκμεταλλευόμενη εργασία, παράγει και τα ανάλογα επιτεύγματα στην παραγωγή, διαφοροποιεί τη θέση των γυναικών με τη θέση που είχαν οι προηγούμενες γενιές γυναικών. Η μερική ικανοποίηση ορισμένων συνθηκών διαβίωσης, γεννούν αυταπάτες για δυνατότητα επίλυσης των προβλημάτων, αλλά και της ανισότιμης κοινωνικής θέσης των γυναικών, στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Ενώ στον αποπροσανατολισμό των γυναικών από τις αιτίες της καταπίεσής της, συμβάλλουν σημαντικά και τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα στο εργατικό και γυναικείο κίνημα από την αρχή της συγκρότησής τους μέχρι και σήμερα.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Οι πρώτες ρίζες της οργανωμένης γυναικείας κίνησης, εμφανίζονται το 18ο- 19ο αιώνα και συμπίπτουν ιστορικά με την επικράτηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην Ευρώπη και την Αμερική, περίοδο, όπου η αστική τάξη έχει ολοκληρώσει στις ανεπτυγμένες χώρες τις επαναστάσεις της ενάντια στην φεουδαρχία και εγκαθιδρύει την εξουσία της.
Στην Ευρώπη, η οργανωμένη δράση για τα δικαιώματα των γυναικών εμφανίζεται το 18ο αιώνα. Σταθμός της διεκδίκησης ίσων δικαιωμάτων των γυναικών με τους άνδρες, αποτελεί η γαλλική αστική επανάσταση, όπου τότε ιδρύονται στη Γαλλία και οι πρώτες λέσχες γυναικών. Οι γυναίκες των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων συμμετέχουν μαζικά και ηρωϊκά στη γαλλική επανάσταση, η οποία όμως μετά την επιτυχή -για την αστική τάξη- έκβασή της, κλείνει τις λέσχες γυναικών, προχωρεί στη φυλάκιση ή θανάτωση των πιο προοδευτικών στοιχείων της επανάστασης, άνδρες - γυναίκες που προέρχονταν από τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας.
Το 1838 τα δικαιώματα της γυναίκας διαγράφηκαν από το πρώτο σχέδιο του καταστατικού χάρτη για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Το μόνο κέρδος που απομένει στις γυναίκες είναι ότι τους επιτράπηκε το διδασκαλικό και το νοσοκομειακό επάγγελμα. Ο Ναπολεόντειος Κώδικας τσακίζει τις όποιες δυνατότητες για ίσα δικαιώματα στις γυναίκες.
Στην Αμερική, η πρώτη συγκέντρωση γυναικών γίνεται στη Νέα Υόρκη τις 17 Ιουλίου 1848 και αποτελεί το πρώτο συνέδριο γυναικών στην ιστορία του γυναικείου κινήματος των ΗΠΑ.
Στις 8 Μάρτη 1857, οι εργάτριες ιματισμού της Ν. Υόρκης ξεσηκώνονται για πρώτη φορά σαν εργαζόμενες γυναίκες, κάνοντας απεργία, διαδηλώνοντας για τις άθλιες συνθήκες και όρους εργασίας. Η αστυνομία χτυπά αλύπητα το λεγόμενο «αδύνατο» φύλο, αιματοκυλά τη διαδήλωση. Με πρόταση της Γερμανίδας επαναστάτριας Κλάρα Τσέτκιν, που κατέθεσε στο Σοσιαλιστικό Συνέδριο της Κοπεγχάγης, η 8η Μάρτη ανακηρύσσεται ως παγκόσμια ημέρα αγώνα για τα δικαιώματα της γυναίκας.
Από το 1865-1880, η Αγγλία γίνεται το κέντρο των δραστηριοτήτων του γυναικείου κινήματος. Οι πρώτοι σύλλογοι γυναικών ιδρύονται στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ, στο Μπρίστολ, περιοχές όπου ο καπιταλισμός έχει αναπτυχθεί αρκετά.
Η νίκη της αστικής τάξης με την ανατροπή της φεουδαρχίας συμβάλλει στην διαμόρφωση του δικού της ιδεολογικού εποικοδομήματος.
Ως ιδεολογική βάση της ανισοτιμίας αναδεικνύει την αντίθεση ανδρών - γυναικών. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, η άρση της ανισότητας μπορεί να επέλθει μέσω διαφόρων ειδών μεταρρυθμίσεων στο επίπεδο του εποικοδομήματος και σε ατομική βάση με τη λεγόμενη προσφορά ίσων ευκαιριών, μέσα στα πλαίσια του υπαρκτού κοινωνικού συστήματος. Μεταρρυθμίσεις τέτιες που θα κάνουν το εκμεταλλευτικό σύστημα πιο «φιλικό» προς τις γυναίκες. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις η αστική ιδεολογία προβάλλει την αποκλειστικότητα της γυναίκας στις οικογενειακές υποχρεώσεις σε σχέση με τον άνδρα και αναδεικνύει την κοινωνική αξία της προσφοράς της στην ανατροφή των παιδιών, τη φροντίδα των ηλικιωμένων.
Η αστική ιδεολογία δε θα μπορούσε ποτέ να αναγνωρίσει τη διπλή καταπίεση των γυναικών ,ταξική-φυλετική, και αυτό γιατί δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό της, αφού είναι η ίδια εκμεταλλεύτρια τάξη.
Ετσι τα πρώτα βήματα του γυναικείου κινήματος αναπτύσσονται κάτω από την επίδραση των αστικών και μικροαστικών αντιλήψεων που κυριαρχούν το 19ο αιώνα από μορφωμένες γυναίκες της αστικής τάξης με κύρια αιτήματα το δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην ψήφο. Εκείνη την περίοδο ήταν προοδευτικό φαινόμενο. Αυτό το ξεκίνημα είναι η πιο σημαντική ενέργεια στην ιστορία του γυναικείου κινήματος, γιατί ήταν η αρχή στη συνειδητοποίηση της γυναίκας, το πρώτο γερό χτύπημα ενάντια στις προκαταλήψεις της εποχής, έχοντας ως κύριο αίτημα την πολιτική ισότητα. Ενα κίνημα όμως που στην πορεία του έχασε τα όποια ριζοσπαστικά στοιχεία του και έφτασε να ασχολείται με τη φιλανθρωπία, τον εθελοντισμό και τον πολιτισμό.
Στο τέλος του 19ου και κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, ιδρύονται διάφορες παγκόσμιες οργανώσεις γυναικών, οι οποίες δεν ήταν μαζικές και κυρίως συσπείρωναν γυναίκες της αστικής τάξης. Οι σπουδαιότερες από αυτές τις γυναικείες οργανώσεις ήταν:
Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Γυναικών (1888), με στόχο την ευημερία της ανθρωπότητας, της οικογένειας και του ατόμου.
Η Παγκόσμια Συμμαχία γυναικών - Ισα δικαιώματα- Ισες ευθύνες (1904), με στόχο την παροχή εκλογικών δικαιωμάτων στις γυναίκες και μεταρρυθμίσεις που θα εξασφάλιζαν την ισότητα των γυναικών.
Η Παγκόσμια Ενωση των Οργανώσεων Καθολικών Γυναικών (1901), με στόχο τη δραστηριοποίηση των καθολικών γυναικών για το καλό της ανθρώπινης κοινωνίας.
Ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος Γυναικών για Ειρήνη και Ελευθερία (1915), σαν μια ειρηνόφιλη γυναικεία οργάνωση.
Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Γυναικών Επιστημόνων (1919).
Το 18ο και 19ο αιώνα οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής δε δημιουργούν μόνο την αστική τάξη αλλά και το νεκροθάφτη του καπιταλισμού, την εργατική τάξη και μαζί με αυτήν, στο ιδεολογικό προσκήνιο εμφανίζεται και το «μυαλό» της, η επιστημονική θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού.
Αναπτύσσονται εργατικοί αγώνες, ιδρύονται και οι πρώτοι γυναικείοι σοσιαλιστικοί όμιλοι, η συμβολή των οποίων είναι καθοριστική και τεράστιας ιστορικής αξίας στην εξέλιξη του γυναικείου κινήματος, γιατί το γυναικείο κίνημα:
Χειραφετείται από την επίδραση της αστικής ιδεολογίας, αναδεικνύεται για πρώτη φορά η διπλή ουσία της καταπίεσης των γυναικών, ο αγώνας παίρνει σωστό αγωνιστικό προσανατολισμό, αποκτά μαζικά χαρακτηριστικά και στις γραμμές του εισχωρούν γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων.
Τα αιτήματα των γυναικών της εργατικής τάξης γίνονται και αιτήματα του εργατικού κινήματος, συνδέεται η απελευθέρωση της γυναίκας με την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Η δράση του γυναικείου κινήματος συνδέεται με τη πάλη του εργατικού κινήματος.
Η νικηφόρα έκβαση της Σοσιαλιστικής Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία και η δημιουργία των σοσιαλιστικών χωρών στην Ευρώπη μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, θέτουν για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τις βάσεις για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των γυναικών. ΟΙ κατακτήσεις τους στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, είναι πρωτόγνωρες!
Η Παγκόσμια Δημοκρατική Ομοσπονδία Γυναικών (1945). Η Παγκόσμια Δημοκρατική Ομοσπονδία Γυναικών (ΠΔΟΓ), ήταν μια προοδευτική γυναικεία οργάνωση η οποία είχε συγκροτηθεί από οργανώσεις γυναικών των σοσιαλιστικών χωρών, προοδευτικές εθνικές οργανώσεις γυναικών των καπιταλιστικών χωρών που είχαν εμφανιστεί στην πορεία του αντιφασιστικού αγώνα στην Ευρώπη, οι οποίες ήταν δεμένες με τις πλατιές μάζες των γυναικών.
Οι κατακτήσεις αυτές επιδρούν θετικά στην απόσπαση ορισμένων εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων του εργατικού και γυναικείου κινήματος από το κεφάλαιο και στις καπιταλιστικές χώρες, ιδιαίτερα της Ευρώπης. Οι κατακτήσεις όμως αυτές δεν μπόρεσαν ποτέ ούτε και σήμερα να συγκριθούν με αυτές των σοσιαλιστικών χωρών, δηλαδή της πλήρους και σταθερής δουλειάς για όλους, την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μέσα από ένα ευρύ πλαίσιο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών παροχών, την ισοτιμία των γυναικών στην εργασία και την κοινωνία.
Η ανατροπή των σοσιαλιστικών συστημάτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, δεν αλλάζει το νομοτελειακό χαρακτήρα της εποχής, που είναι η εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Αποδεικνύει αυτό που η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία έχει τονίσει, ότι η απελευθέρωση της εργατικής τάξης δε θα είναι μια ευθύγραμμη πορεία, αλλά ζιγκ-ζαγκ. Τα όποια πισωγυρίσματα θα είναι προσωρινά. Το σοσιαλιστικό σύστημα που αποτελούσε μόλις το 1/3 της γης, αναπτύχθηκε στα διεθνή πλαίσια του ιμπεριαλισμού, όπου η συνύπαρξη των δύο κοινωνικών συστημάτων δεν ήταν ποτέ ειρηνική, γιατί διεξάγονταν ταξική πάλη.
Ανεξάρτητα από λάθη οικοδόμησης και ανάπτυξης, ο σοσιαλισμός λειτούργησε σε συνθήκες πίεσης του ιμπεριαλισμού και πολύπλευρης οργανωμένης προσπάθειας ανατροπής του από το 1917. Η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού δεν ήταν μόνο στο ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά.
Σε ποια πλαίσια αναπτύσσεται σήμερα η δράση του παγκόσμιου γυναικείου κινήματος;
1. Για να μπορούμε να κρίνουμε το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του γυναικείου κινήματος, από τη σκοπιά του βαθμού εξυπηρέτησης της πάλης των λαϊκών συμφερόντων, είναι σημαντικό να κατανοηθεί ο σημερινός χαρακτήρας της εποχής, οι εξελίξεις, οι αντιθέσεις που προκύπτουν. Εξάλλου η ύπαρξη του λαϊκού κινήματος, και του γυναικείου το οποίο είναι συστατικό του μέρος, στοχεύει εκεί, στην ανάπτυξη πάλης για τα λαϊκά συμφέροντα.
Η ανάπτυξη του καπιταλισμού σήμερα βρίσκεται στο ανώτατο στάδιό του, στον ιμπεριαλισμό, είναι η εποχή ανατροπής του καπιταλισμού και το πέρασμα στον σοσιαλισμό.
Το καπιταλιστικό σύστημα έχει μια αντικειμενική εξέλιξη.
Οι αιτίες των προβλημάτων δε βρίσκονται στην καλή ή κακή διαχείριση του συστήματος, αλλά στην ίδια την ουσία του εκμεταλλευτικού συστήματος που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γι΄ αυτό ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί.
Ο λεγόμενος νεοφιλελευθερισμός δεν είναι παρά μια ιδεολογική αντίληψη στη διαχείριση του συστήματος. Οι αναδιαρθρώσεις που επιχειρούνται τα τελευταία χρόνια είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο το οποίο δεν μπορεί να γυρίσει πίσω και αυτό γιατί η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου έχει νομοτελειακές ανάγκες και αυτές υλοποιεί. Εχει ανάγκη αυτά που διακηρύσσονται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, ανθρώπων, υπηρεσιών. Γι΄ αυτό δεν μπορεί να παρθούν μέτρα περιορισμού της ασυδοσίας του κεφαλαίου, επομένως η λεγόμενη αντινεοφιλελεύθερη ή «αριστερή» διαχείριση του συστήματος είναι ουτοπία. Αυτές τις ανάγκες του κεφαλαίου υλοποιούν όλα εκείνα τα κόμματα, από την παραδοσιακή δεξιά παράταξη έως και τα λεγόμενα αριστερά, που αποδέχονται την καπιταλιστική αγορά εργασίας, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Η μόνη απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου είναι η αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική ρήξη, η αντικαπιταλιστική δηλαδή πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, με προοπτική ανατροπής αυτού του συστήματος και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.
Οι ανατροπές των σοσιαλιστικών συστημάτων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, βοήθησαν στην επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που είχε ξεκινήσει το κεφάλαιο, και στο πιο ανώδυνο πέρασμά τους. Η ιδεολογική βάση των αναδιαρθρώσεων που προωθούνται στις γυναίκες, από διεθνείς οργανισμούς και κυρίως απο την ΕΕ στο χώρο της Ευρώπης, στηρίζονται στην αρχή των ίσων ευκαιριών μεταξύ ανδρών-γυναικών (α-γ).
Αντίληψη η οποία δηλώνει, ότι έχουν μπεί οι βάσεις για την ισότητα ανάμεσα στον α-γ η οποία παρέχεται μέσω της εξίσωσης δικαιωμάτων, και οι όποιες θετικές θεσμικές ρυθμίσεις υπέρ των γυναικών δεν έχουν το χαρακτήρα μέτρων που θα συνιστούν διαφορετικά δικαιώματα, αλλά μέτρα που θα συμβάλλουν στην εξίσωσή τους. Π.χ. μεγαλύτερα ποσοστά επαγγελματικής κατάρτισης γυναικών ώστε να εξισωθεί η ανεργία μεταξύ α-γ. Αρα, από εκεί και πέρα, είναι θέμα προσωπικών ικανοτήτων η επιβίωση του καθένα. Αν είναι άνεργη π.χ. θα φταίει η ίδια και όχι η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που είπε στην Ελλάδα η Γενική Γραμματέας Ισότητας κ. Μπέκου, σε Συνδιάσκεψη Γυναικών Τοπικής Αυτοδιοίκησης το 2001, ότι δεν υπάρχει ανεργία, απλά οι νέες κοπέλες επειδή δε θέλουν να δουλέψουν με μερική απασχόληση αλλά με πλήρη, μένουν άνεργες!
Ολα τα τελευταία ντοκουμέντα της ΕΕ και ιδιαίτερα το 5ο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα για την επίτευξη ίσων ευκαιριών μεταξύ α-γ, η τροποποίηση της Οδηγίας 76/207/ΕΟΚ, της Οδηγίας «περί διαμόρφωσης γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και το επάγγελμα», στηρίζονται σε αυτή την ιδεολογική αντίληψη. Αυτό το ιδεολόγημα, είναι και η βασική ιδεολογική γραμμή πάλης και άλλων διεθνών οργανισμών όπως του ΟΗΕ αλλά και του γυναικείου κινήματος διεθνώς.
Με αυτό το ιδεολόγημα έγινε η άρση της απαγόρευσης της βραδυνής εργασίας των γυναικών, προτείνεται η κατάργηση της 5ετούς διαφοράς στην συνταξιοδότηση. Αυτή η αντίληψη των ίσων ευκαιριών, είναι επικίνδυνη και ψευδεπίγραφη!
Ο όρος ισότητα θέτει το θέμα της εξίσωσης των δύο φύλων, στα πλαίσια του δοσμένου συστήματος. Βάσει αυτής της άποψης απαιτούνται αλλαγές στα πλαίσια του φύλου, που θα προωθούν το ισομοίρασμα της εκμετάλλευσης, αφήνοντας ανέπαφο το καθεστώς της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Τα μέτρα που στηρίζονται στο όνομα της ισότητας, παραγνωρίζει τις φυλετικές ιδιαιτερότητες των γυναικών και τελικά ενισχύει στην άνιση θέση τους στην κοινωνία.
Ο όρος ισοτιμία που θέτουν οι κομμουνιστές, ως ιδεολογικό περιεχόμενο της πάλης τους στο γυναικείο κίνημα, αντανακλά μια τελείως διαφορετική προσέγγιση. Ο όρος ισοτιμία έχει κοινωνικό και όχι μόνο φυλετικό περιεχόμενο, σημαίνει ότι οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα διαμορφώνονται από τις υπάρχουσες κοινωνικές - οικονομικές δομές, γ΄ αυτό και η κατάργηση της ανισοτιμίας των γυναικών και κάθε διάκριση συνδέεται με το ζήτημα της κοινωνικής ισοτιμίας, που μόνο με την κατάργηση της εκμεταλλευτικής κοινωνίας μπορεί να επέλθει. Βεβαίως, η πάλη ενάντια στις συντηρητικές αντιλήψεις για το ρόλο των δύο φύλων, είναι ένα πεδίο, στο οποίο το γυναικείο κίνημα οφείλει να δίνει καθημερινές μάχες. Η αλλαγή όμως της συνείδησης είναι κάτι πολύ δύσκολο και έρχεται ως αποτέλεσμα μόνο βαθύτερων κοινωνικών αλλαγών με την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Στον καπιταλισμό, την κοινωνία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν μπορούν να υπάρξουν ίσες ευκαιρίες ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.
Ισα δικαιώματα ποιας τάξης με ποια; Τα δικαιώματα της μιας απορρέουν από την αφαίρεση των δικαιωμάτων της άλλης.
Εξίσωση δικαιωμάτων όμως, ούτε ανάμεσα στα 2 φύλα της εργατικής τάξης μπορεί να υπάρξει γιατί ο καπιταλισμός κερδίζει από τις φυλετικές, κοινωνικές, θρησκευτικές ανισότητες. Π.χ. η διαφορά μισθών ανάμεσα στις γυναίκες και τους άνδρες δε θα εξισωθεί ποτέ στον καπιταλισμό - όσοι νόμοι και αν γίνουν - γιατί οι χαμηλότεροι μισθοί των γυναικών ρίχνουν συνολικά την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης.
2. Οι κοινωνικές ανάγκες δεν είναι μια αφηρημένη έννοια και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να συγκρίνονται με το χτες. Οι κοινωνικές ανάγκες, εξαρτώνται και καθορίζονται από το επίπεδο της δοσμένης κοινωνίας, γι΄ αυτό και τις μετράμε με το συνολικό επίπεδο παραγωγής υλικών αγαθών που παράγει η κοινωνία και όχι με τα αντικείμενα της ικανοποίησής τους. Γι΄ αυτό δεν είναι ποτέ στατικές, αλλά εξελίσσονται. Οι εξελίξεις στην παραγωγή, συνολικά στη τεχνολογία και την επιστήμη, διευρύνουν και αυξάνουν συνεχώς τις κοινωνικές ανάγκες των εργαζομένων. Δίνουν την δυνατότητα ο εργαζόμενος όχι μόνο να ζει, αλλά να ζει και ποιοτικά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής του δραστηριότητας. Αντί γι΄ αυτό βλέπουμε οι εργαζόμενοι να δυσκολεύονται όλο και πιο πολύ να αντιμετωπίζουν τις καθημερινές και συνεχώς διευρυμένες ανάγκες συντήρησης και αναπαραγωγής της οικογένειας, εξαιτίας της μετατροπής βασικών κοινωνικών αγαθών όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Πρόνοια σε εμπόρευμα.
Στις σημερινές συνθήκες λοιπόν το γυναικείο κίνημα είναι αντιμέτωπο με περισσότερα και πιο σύνθετα προβλήματα.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΚΙΝΗΜΑ;
1. Εδώ και αρκετά χρόνια υπήρξαν αρκετές αλλαγές και δημιουργήθηκαν νέοι όροι δράσης. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού, σε συνδυασμό με την ύπαρξη του σοσιαλιστικού συστήματος και την αγωνιστική δράση του εργατικού γυναικείου κινήματος ώθησαν σε κάποιες κατακτήσεις των γυναικών στις καπιταλιστικές χώρες, που εμφανίστηκαν ως επίτευξη της ισότητας. Κατακτήσεις που σήμερα σχεδόν στο σύνολό τους παίρνονται πίσω από το κεφάλαιο.
Το γυναικείο κίνημα δεν ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει αυτές τις νέες συνθήκες. Δηλαδή την ικανοποίηση ορισμένων αιτημάτων αλλά και τις νέες κοινωνικές ανάγκες που ξεπηδούσαν από την εξέλιξη της παραγωγής και της σαρωτικής επίθεσης που επιχειρεί τα τελευταία χρόνια το κεφάλαιο. Είναι γεγονός ότι χρειαζόταν και χρειάζεται βαθύτερη μελέτη και πολιτικοποίηση των αιτημάτων. Το μεγαλύτερο μέρος του γυναικείου κινήματος διεκδικούσε αιτήματα που σχετίζονταν κυρίως με μέτρα θεσμικού χαρακτήρα που αφορούσαν ίσα δικαιώματα στην εργασία, στη κοινωνική δραστηριότητα, στο οικογενειακό δίκαιο.
Αυτή η αδυναμία, είχε να κάνει και με τη σύνθεση της ένωσης του διεθνούς γυναικείου κινήματος. Διαφορετικές γυναικείες οργανώσεις από χώρες με διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης και κατακτήσεων.
Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού, ώθησε και στις ανισόμετρες κατακτήσεις.
Η υποδεέστερη θέση των γυναικών π.χ. στις αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, π.χ. του Αφγανιστάν, δε σημαίνει ότι το πρότυπο του διεθνούς γυναικείου κινήματος πρέπει να αντιπαραθέτει σε αυτές τις χώρες το δυτικό καπιταλιστικό. Το θέμα είναι ότι και οι γυναίκες στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορούν και πρέπει να ζούν καλύτερα σήμερα. Πρέπει λοιπόν να διαμορφωθούν νέα κριτήρια ευημερίας και ισοτιμίας. Είναι ζητήματα που το προοδευτικό γυναικείο κίνημα πρέπει να μελετήσει καλύτερα. Είναι ανοιχτό το θέμα μιας καλύτερης επεξεργασίας των αιτημάτων του γυναικείου κινήματος στις νέες συνθήκες.
2. Ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων υπέρ του κεφαλαίου, επέδρασε αρνητικά και στο εργατικό, λαϊκό κίνημα. Εχουν ενισχυθεί οι σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις οι οποίες διακατέχονται από μικροαστική αντίληψη για το γυναικείο ζήτημα. Δηλαδή το θεωρούν ως κοινωνικό πρόβλημα που όμως η πηγή του είναι στο εποικοδόμημα και όχι στην υλική βάση της. Γι΄ αυτό θέτουν ως κύριο την αντίθεση άνδρα-γυναίκας, παραλλαγή δηλαδή της αντίληψης της κυρίαρχης εκμεταλλεύτριας τάξης, της αστικής.
Η σοσιαλδημοκρατία σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι ο πιο ανοιχτός φίλος του μεγάλου κεφαλαίου, έγινε το βασικό πολιτικό μέσο περάσματος των πιο επιθετικών πολιτικών του κεφαλαίου τα τελευταία χρόνια.
** Η Σοσιαλιστική Διεθνής Γυναικών στηρίζει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και προτάσσει ως αιτήματα του γυναικείου κινήματος την εξίσωση της εκμετάλλευσης, τη συμμετοχή των γυναικών στη διαχείριση του συστήματος μέσα από τους θεσμούς. Συνέβαλλε αποφασιστικά από τη δεκαετία του ΄80 στη διάσπαση των προοδευτικών δυνάμεων στο εργατικό και ιδιαίτερα στο γυναικείο κίνημα, κάνοντας δικές της οργανώσεις. Σήμερα απονεκρώνει το όποιο α-α χαρακτήρα είχαν αυτές οι οργανώσεις και πρωτοστατεί στην απαλλαγή τους από τα όποια διεκδικητικά κινηματικά χαρακτηριστικά.
** Εξελίξεις έχουμε και στην ΠΔΟΓ, την πιο μαζική και προοδευτική οργάνωση του διεθνούς γυναικείου κινήματος. Η ΠΔΟΓ σήμερα, δεν καταδικάζει πλέον τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τις πολιτικές που απορρέουν από αυτούς. π.χ δεν καταδίκασε την επέμβαση του ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια, Αφγανιστάν, Συνθήκη του Μάαστριχτ, την ΕΕ, τη Λευκή ή Πράσινη Βίβλο που γύρισε τους εργαζόμενους στον μεσαίωνα, κλπ.
** Τα τελευταία χρόνια έχει συγκροτηθεί και το Αριστερό Φόρουμ Γυναικών στην Ευρώπη. Είναι μια πανευρωπαϊκή οργάνωση με μέλη αντίστοιχες εθνικές ομάδες γυναικών. Η ιδεολογική τους βάση είναι μια παραλλαγή του μικροαστισμού στο γυναικείο κίνημα, ο νεοφεμινισμός, που αιτία της ανισοτιμίας θεωρεί την φυλετική αντίθεση. Ιστορικά ο νεοφεμινισμός εμφανίσθηκε το 1965 στις ΗΠΑ, σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός περνούσε κρίση με ιδιαίτερη οξύτητα στην Αμερική και στην Ευρώπη αργότερα. Η κίνηση αυτή κινείται γύρω από το πλαίσιο δράσης που θέτει η σοσιαλδημοκρατία διεθνώς, στηρίζοντας έτσι και από τα «αριστερά» τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Παρά τις φραστικές καταγγελίες για την κατάσταση των γυναικών, στην ουσία στηρίζει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, δεν εναντιώνεται στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, κινείται στη λογική του εξανθρωπισμού της εκμετάλλευσης. Η Αριστερά ιδιαίτερα στο χώρο της Ευρώπης, δεν είναι αυτή που ήταν τη δεκαετία του ΄50 και ΄60. Τότε η αριστερά είχε α-α χαρακτηριστικά, συγκρουόταν με τις πολιτικές των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Σήμερα έχει μείνει η αναφορά του όρου αριστερά χωρίς το περιεχόμενο της!
** Εχουμε επίσης και μια σχετική αναβίωση και των νεοφεμινιστικών αυτόνομων ομάδων, που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η δράση γύρω από την πορνεία και τη σεξουαλική παρενόχληση. Σε οργανωτική μορφή δράσης αναβιώνουν τις επικίνδυνες απόψεις περί «αυτοτέλειας της δράσης των γυναικών», κάτι που διακηρύσσεται και στη Διακήρυξη του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών, που έγινε στο Πεκίνο[1]. Ενα τέτιο κίνημα όχι μόνο θα είναι αναποτελεσματικό για την υπεράσπιση των γενικότερων συμφερόντων των γυναικών, αλλά κυρίως θα τις αποπροσανατολίζει από την πάλη ενάντια στις αιτίες των προβλημάτων, θα διασπά την ενότητα πάλης εργατικού και γυναικείου κινήματος απέναντι στο κοινό εχθρό. Ενα κίνημα απόλυτα ακίνδυνο για τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
** Αυτήν τη διάσπαση της ενότητας πάλης γυναικείου και εργατικού κινήματος με α-α χαρακτηριστικά έρχεται να ενισχύσει και το κίνημα κατά της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης». Το κίνημα αυτό, λειτουργεί με κεντρικές ομάδες δράσης σε εθνικό επίπεδο. Η δράση τους είναι αποσπασμένη από την πάλη σε εθνικό επίπεδο ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών του. Προπαγανδίζει την αυτενέργεια των μαζών και τα αιτήματά τους κινούνται στη λογική του εξανθρωπισμού του καπιταλισμού. Π.χ. Ρύθμιση χρεών γ΄ κόσμου, αλλαγή ή κατάργηση του ΠΟΕ, κλπ. Την αιχμή αυτού του κινήματος αποτέλεσαν διάφορες διεθνείς συγκεντρώσεις όπως του Σιάτλ, Γκαίτεμποργκ, Γένοβα. Ενα πρόσφατο παράδειγμα αυτής της πρακτικής στο γυναικείο κίνημα είναι η παγκόσμια πορεία των γυναικών κατά της φτώχειας, πριν ένα χρόνο, πορεία ενάντια στη φτώχεια χωρίς αιτήματα που θα καταργήσουν τη φτώχεια!
Η αστική ιδεολογία χρησιμοποιεί τον αταξικό όρο «παγκοσμιοποίηση» για να αποπροσανατολίσει από τον ταξικό χαρακτήρα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος και να επιβάλλει την άποψη ότι υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος διεθνοποίησης, ο καπιταλιστικός. Οι θεωρίες περί «παγκοσμιοποίησης» στρέφουν τα πυρά τους σε κάθε κίνημα χειραφέτησης από την ιμπεριαλιστική πολιτική, στα κινήματα για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων, και της εθνικής ανεξαρτησίας. Είναι απόλυτα εχθρικά στον προλεταριακό διεθνισμό και τη διεθνιστική αλληλεγγύη...»
Την τελευταία 10ετία λοιπόν, παρατηρείται μια σοβαρή υποχώρηση των α-α χαρακτηριστικών του γυναικείου κινήματος, την αύξηση του βαθμού ενσωμάτωσής του στην αστική ιδεολογία, στη στήριξη του συστήματος και των πολιτικών του. Βεβαίως υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις γυναικείων οργανώσεων, σε επίπεδο κρατών και κύρια στην Ευρώπη.
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΡΑΣΗΣ
ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΙΕΘΝΩΣ;
Η ανάπτυξη της επιστήμης και της παραγωγής, έχει φτάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο και μπορεί να εξασφαλίσει τις υλικές προϋποθέσεις για άνετη και δημιουργική ζωή, η καπιταλιστική ιδιοκτησία όμως στα μέσα παραγωγής όχι μόνο εμποδίζει την ικανοποίηση αυτών των αναγκών, αλλά οι ανάγκες του κεφαλαίου εξωθούν σε αύξηση του βαθμού της εξαθλίωσης σε όλο και περισσότερο τμήματα του λαού. Σήμερα η πλειοψηφία των αιτημάτων του γυναικείου κινήματος δίνει χείρα βοηθείας στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Σε αυτό συντελούν και η ιδεολογική δουλειά που κάνουν στις γυναίκες τα φιλοκαπιταλιστικά κόμματα. Παραπλανούν μαζί με την ΕΕ, μέσω διαφόρων προγραμμάτων «ισότητας» τις γυναίκες. Προγράμματα με περιορισμένη χρονική εμβέλεια, αναποτελεσματικά, προγράμματα προώθησης των ανατροπών στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Εξάλλου αυτά τα προγράμματα έχουν ολοκληρώσει το έργο τους γι΄ αυτό και σε 10 χρόνια περίπου θα σταματήσουν. Είναι το κόστος της ενσωμάτωσης και όχι της θετικής βελτίωσης της θέσης των γυναικών.
Το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα οφείλει να αντισταθεί και να καταδικάσει στη συνείδηση των γυναικών, αυτούς τους μηχανισμούς χειραγώγησής της και όλων αυτών των προγραμμάτων που στοχεύουν στην εξαθλίωσή της.
Τα αιτήματα πάλης της πλειοψηφίας του γυναικείου κινήματος σήμερα, προωθούν τη λογική της αποδοχής και συνδιαχείρισης της ταξικής εκμετάλλευσης.
** Ισοκατανομή ευθυνών των δύο φύλων στην οικογένεια. Συγκερασμός επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων. Δηλαδή βοηθάνε το μεγάλο κεφάλαιο στο να προχωρήσει πιο άνετα τη χειροτέρευση των όρων πώλησης της γυναικείας εργατικής δύναμης, και της ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Πρόνοιας, στη γενική μετατόπιση των ευθυνών του κράτους για τη συντήρηση και αναπαραγωγή της οικογένειας στα δύο φύλα.
Οι απόψεις αυτές έχουν ταξικό περιεχόμενο γιατί δεν απευθύνονται σε όλες τις γυναίκες, αλλά μόνο στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αφού οι αστές έχουν λύσει τα προβλήματα της εργασίας και της φροντίδας της οικογένειας. Προωθούν την ατομική επίλυση των αναγκών, αντί της κρατικής.
** Καταγραφή της άτυπης εργασίας των γυναικών με προοπτική τη θέσπιση «μισθού» της νοικοκυράς. Αποκρύπτουν ότι η εργασία που συντελείται στο σπίτι για τη φροντίδα της οικογένειας, δεν είναι εργασία που παράγει υπεραξία, δεν είναι εμπόρευμα προς πώληση στην αγορά για να βγει καπιταλιστικό κέρδος. Με αυτή την έννοια δεν μπορεί να υπάρξει μισθός. Η ουσία αυτού του μέτρου το οποίο μελετά και η ΕΕ να αποδώσει, είναι ότι μέσω 30 αργυρίων, θέλουν να φέρουν τη μερική επιστροφή των γυναικών στο σπίτι, να μειώσουν τις απαιτήσεις της λαϊκής οικογένειας για διεύρυνση και ενίσχυση των δημοσίων και δωρεάν παροχών στην υγεία, πρόνοια, κοινωνικοποίηση εργασιών νοικοκυριού στα πλαίσια της αγοράς, να διαιωνίσουν τα αντιδραστικά αστικά πρότυπα για το ρόλο των γυναικών στην κοινωνία, κλπ.
** Συμμετοχή των γυναικών στα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων, ως μέσο εκδημοκρατισμού και προώθησης επίλυσης των προβλημάτων των γυναικών. Ενα αίτημα επιφανειακά δημοκρατικό, γιατί:
1. Δεν απευθύνεται στις γυναίκες της εργατικής τάξης, αφού οι υλικές δυσκολίες της ζωής την εμποδίζουν να συμμετέχει στα κοινά, άρα δε θα συμμετέχουν σε αυτά οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, αλλά μια ελίτ γυναικών.
2. Ζητά τη συμμετοχή των γυναικών σε ένα κράτος που ρόλος του είναι η καταπίεση και εκμετάλλευση των λαϊκών στρωμάτων, στη διαχείριση αντιδραστικών πολιτικών που καταπατούν τα δικαιώματά των γυναικών.
3. Το φύλο δεν αλλάζει την πολιτική της εκμετάλλευσης, αλλά η πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας και μόνο τάξης εις βάρος της άλλης.
** Ακολουθούν τα ιδεολογήματα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών περί καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κλασσική περίπτωση η ιμπεριαλιστική επέμβαση χτες στη Γιουγκοσλαβία και σήμερα στο Αφγανιστάν. Συντάσσονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο όνομα της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Εχουν ταξικό περιεχόμενο γιατί απορρέουν από τις υλικές και κοινωνικές συνθήκες της ζωής. Η πρώτη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η ταξική εκμετάλλευση. Δεν μπορεί να καθορίζονται με τις έννοιες που αποδίδουν οι κεφαλαιοκράτες και πολύ περισσότερο να ενεργοποιούνται με επιλεκτικό τρόπο και πάντα όταν οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν έναν πόλεμο σε μια περιοχή.
Να θυμίσουμε σε όλους εκείνους και εκείνες που εδώ και 3 χρόνια άρχισαν εκστρατεία ενάντια στη μπούρκα που φοράνε οι Αφγανές και την τραγική κατάσταση που ζουν, ότι στη σημερινή κατάσταση που έφτασαν οι Αφγανές βοήθησαν καθοριστικά και εκείνοι να έρθουν, όταν υποστήριζαν την αμερικανική επέμβαση στο Αφγανιστάν. Συνέβαλλαν στην ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος το οποίο μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα πήρε τη γυναίκα από την κούρμπα που την είχε η φεουδαρχία και της έδωσε τη δυνατότητα να γίνει επιστημόνισσα, να εργάζεται, να έχει δικαίωμα επιλογής και αξιοπρεπούς ζωής. Βεβαίως η θέση των γυναικών στο Αφγανιστάν αλλά και σε άλλες αναπτυσσόμενες καπιταλιστικές χώρες της Ασίας και Αφρικής, είναι η τραγικότερη όλων. Η θέση της γυναίκας στην ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία είναι πολύ διαφορετική και αυτό χάρις στο επίπεδο ανάπτυξης της οικονομίας και της συμμετοχής των γυναικών στην κοινωνική εργασία. Ομως τα δικαιώματα και το επίπεδο ζωής των ανθρώπων δεν τα κρίνουμε με μέτρο σύγκρισης το χειρότερο, αλλά το καλύτερο που θα μπορούσαν αντικειμενικά να είναι. Οι γυναίκες στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, υποφέρουν από άλλες μορφές ταξικής και φυλετικής καταπίεσης, όπως η ανεργία, η φτώχεια, η πορνεία.
Η λύση για τις Αφγανές και όλες τις γυναίκες του κόσμου, δεν είναι η εναλλαγή των καπιταλιστικών κυβερνήσεων ή, η επαναφορά ιστορικών βρυκολάκων όπως οι βασιλείς -άποψη που κατέθεσε μια λεγόμενη «επαναστατική αριστερή» οργάνωση Αφγανών γυναικών πρόσφατα στην Αθήνα- αλλά η ανατροπή του καπιταλισμού στις χώρες τους, ο σοσιαλισμός.
Αυτή η ενσωμάτωση μεγάλου μέρους του γυναικείου κινήματος διεθνώς, έχει επιδράσει και στην οργανωτική δομή του. Σήμερα, σημαντικό μέρος γυναικείων οργανώσεων δεν έχουν πια τα χαρακτηριστικά κινήματος, δηλαδή συλλόγους στη βάση που να κινητοποιούν τις γυναίκες. Μεγάλο μέρος αυτών των οργανώσεων είναι πλέον επιδοτούμενος φεμινισμός από τις κυβερνήσεις ή την ΕΕ μέσω διαφόρων προγραμμάτων.
Ανοιχτά έχει δηλωθεί ότι βρισκόμαστε στην περίοδο του μεταφεμινισμού, δηλαδή η ισότητα δικαιωμάτων έχει ή τείνει να έχει καθιερωθεί, γι΄ αυτό δεν υπάρχει ανάγκη ύπαρξης γυναικείου κινήματος. Προτείνουν «σύγχρονες» μορφές γυναικείας πάλης με στόχο τη διασφάλιση της ισότητας στους θεσμούς, ως μέσο εξυγίανσης της κοινωνίας. Οι απόψεις αυτές στοχεύουν στο χτύπημα του γυναικείου κινήματος, τη στιγμή που επιβάλλεται η ενδυνάμωση της πάλης του. Πρέπει να τονίσουμε ότι σε αυτές τις προσπάθειες, πρωτοστατούν γνωστά πρώην αριστερά στελέχη του γυναικείου κινήματος, σε αγαστή συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία και την παραδοσιακή πολιτική μορφή της δεξιάς. Μορφές , όπως:
* Γυναικεία Πολιτική Δυναμική, που θα συμβάλλει στη προώθηση επίλυσης των προβλημάτων, στη βάση ότι το γυναικείο φύλο έχει διαταξικά χαρακτηριστικά, άρα και ενιαία συμφέροντα. Ετσι προσπαθούν ν΄ αποκρύψουν ότι το γυναικείο φύλο βεβαίως έχει διαταξικά χαρακτηριστικά, η κοινωνία όμως χωρίζεται σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους και η πολιτική δεν καθορίζεται από το φύλο αλλά από την τάξη που έχει την εξουσία.
ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΚΙΝΗΜΑ
Η δράση αυτή δεν μπορεί παρά να έχει τα χαρακτηριστικά της πάλης ενάντια στις αιτίες των προβλημάτων των γυναικών, τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Αυτό σημαίνει ότι οι γυναικείες οργανώσεις θα συμβάλλουν στον προβληματισμό και την εξειδίκευση διεκδίκησης αιτημάτων που θα αντιπαλεύουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.
Ο ρόλος του προοδευτικού γυναικείου κινήματος σήμερα είναι καθοριστικός, γιατί επωμίζεται την ευθύνη να διαμορφώσει στις νέες συνθήκες άλλα κριτήρια και στις ίδιες τις απαιτήσεις των γυναικών από τη ζωή, ενάντια στο συμβιβασμό και το περιορισμό των απαιτήσεων που προωθεί το κεφάλαιο.
Τα αιτήματα ενός τέτιου ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, δεν μπορεί το τέλος τους να είναι ο μοντέρνος τρόπος ντυσίματος (π.χ. χτύπημα μόνο της μπούρκα), να γίνουν οι γυναίκες διευθύντριες, να συμμετέχουν στα Κέντρα Λήψης των Αποφάσεων ή να συνδιαχειρίζονται με τον άντρα την πολιτική της εκμετάλλευσης, της στέρησης κοινωνικών αγαθών, της στέρησης της δουλειάς, της ποιότητας ζωής.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαίο, το γυναικείο κίνημα σε κάθε χώρα ξεχωριστά, να εξειδικεύσει αιτήματα που δε διασφαλίζουν απλά την επιβίωση, αλλά ανυψώνουν την ποιότητα της ζωής σε ένα ανώτερο επίπεδο, αντανακλώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων κοινωνικών αναγκών της γυναίκας και της λαϊκής οικογένειας, που τα επιτεύγματα της παραγωγής και της επιστήμης μπορούν να διασφαλίσουν προς όφελος του λαού. Αυτή η πάλη αντικειμενικά συνδέεται με την προοπτική επίλυσης της κοινωνικής ανισοτιμίας σε μια κοινωνία που θα καταργήσει την κοινωνική ανισοτιμία και για τα δύο φύλα.
Είναι σημαντική η ευθύνη του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος σήμερα, να διαμορφώσει άλλα κριτήρια και στάσεις ζωής απέναντι στις δυνατότητες που δίνει η εποχή. Κριτήρια και ηθική μιας άλλης ζωής, μιας άλλης τάξης, της εργατικής τάξης που διεκδικεί αυτό που της ανήκει και της το στερούν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις της παραγωγής. Το γυναικείο κίνημα μπορεί και πρέπει να διαμορφώσει ανώτερα ποιοτικά αιτήματα που αντανακλούν όμως τις αντικειμενικές δυνατότητες της εποχής, αιτήματα όπως:
* Δουλειά για όλους και όλες με πλήρη εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Μείωση του εργάσιμου χρόνου στις 35 ώρες, με 7ωρο, 5νθήμερο και αύξηση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών με αναβάθμιση, διασφάλιση και διεύρυνση των, δημόσια και δωρεάν, κοινωνικών παροχών του κράτους.
Κατάργηση του ιδιωτικού τομέα στην υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό.
Διασφάλιση για όλους και όλες του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης με κατάργηση των εισφορών των εργαζομένων και πληρωμή από το κράτος και την εργοδοσία. Μείωση συντάξιμης ηλικίας στα 55 για τις γυναίκες και 60 για τους άνδρες. Κοινωνική σύνταξη για όσες και όσους δεν πληρούν προϋποθέσεις συνταξιοδότησης.
Διευκόλυνση της οικογένειας με υπηρεσίες που αφαιρούν εργασίες που συντελούνται στο σπίτι και δημιουργία περισσότερου ελεύθερου χρόνου. Υπηρεσίες που μπορεί να τις έχει κοντά στο σπίτι ή τον τόπο εργασίας, όπως εστιατόρια στο χώρο εργασίας, παιδικούς σταθμούς, υπηρεσίες προληπτικής υγιεινής, χώρους άθλησης, κλπ.
Θέσπιση θετικών ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών που θα λαμβάνουν υπόψη τους τις δυσκολίες της για ισότιμη κοινωνική δραστηριότητα και θα άρουν τα εμπόδια.
Να στρέψει την πάλη του ενάντια στα ιμπεριαλιστικά στηρίγματα αυτών των πολιτικών όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ζητώντας την αποδέσμευση της χώρας τους από αυτούς τους μηχανισμούς.
Να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα δημιουργίας μορφών συσπείρωσης της οργανωμένης, συλλογικής δράσης των γυναικών, με ιδιαίτερο βάρος στις γυναίκες της εργατικής τάξης.
Να ενώσει τη δράση του -και ιδιαίτερα στα μέτωπα ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις- με το εργατικό κίνημα μέσα από συγκεκριμένα α-α μέτωπα πάλης του κινήματος, σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.
Να συνδέσει την πάλη του για τα άμεσα προβλήματα με την προοπτική επίλυσης της ανισοτιμίας, δηλαδή την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής και σε επίπεδο εξουσίας, μέσω μιας λαϊκής εξουσίας που θα εφαρμόσει πρόγραμμα λαϊκής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου