του Γιώργου Μαρίνου
Η επίθεση του κεφαλαίου είναι συνολική. Χτυπάει όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το δικαίωμα στη δουλιά, το εισόδημα, τα κοινωνικά, τα δημοκρατικά δικαιώματα. Ο ιμπεριαλισμός έχει κηρύξει τον πόλεμο στους λαούς.
Η απάντηση των εργαζομένων πρέπει να χτυπάει στην καρδιά του πολιτικού προβλήματος. Με τους αγώνες τους να διεκδικούν αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, να συγκεντρώνουν δυνάμεις, να παλεύουν για ριζικές πολιτικές-κοινωνικές αλλαγές. Ο καπιταλισμός δε γιατρεύεται. Μεσοβέζικα, μεταρρυθμιστικά φτιασιδώματα, διαχειριστικές λύσεις, ενσωματώνουν τα λαϊκά στρώματα στη λογική των κυρίαρχων δυνάμεων, χειραγωγούν τους αγώνες τους, ρίχνουν νερό στο μύλο της πλουτοκρατίας.
Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι στην Ελλάδα, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στο σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου έχουν εξαπολύσει σφοδρή επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα και έχουν επιτύχει ήδη την ανατροπή σημαντικών κοινωνικών-ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η τάση είναι χαρακτηριστική. Αύξηση των ορίων συνταξιοδοτικής ηλικίας, μείωση του ύψους των συντάξεων, αύξηση του χρόνου εργασίας για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, υπονόμευση του δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και επέκταση της ιδιωτικής ασφάλισης. Οι ανατροπές στα κοινωνικά ασφαλιστικά δικαιώματα είναι μέρος των γενικότερων αντιδραστικών αλλαγών, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων μέσω των οποίων το μεγάλο κεφάλαιο επιτυγχάνει τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, εντείνει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων και αυξάνει τα κέρδη του.
Στα πλαίσια αυτά προωθήθηκαν από τη ΝΔ οι αντεργατικές αλλαγές της περιόδου 1990-1992: Δημιουργία ασφαλισμένων δύο ταχυτήτων και σφοδρότατη επίθεση ιδιαίτερα στους νεοασφαλιζόμενους από 1.1.93. (Αύξηση του ορίου συνταξιοδοτικής ηλικίας στα 65 χρόνια. Μείωση της κατώτερης σύνταξης κατά 50%. Μείωση της κύριας και της επικουρικής σύνταξης). Σταδιακή αύξηση του ορίου ηλικίας για όλους τους ασφαλισμένους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και μείωση των συντάξεων. Αποσύνδεση της κατώτερης σύνταξης από τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη. Αύξηση του χρόνου ασφάλισης από τις 4050 ημέρες στις 4500 για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Επιβάρυνση των ασφαλισμένων με χαράτσι 25% για την αγορά των φαρμάκων κ.ά.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν κατάργησε τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ όπως ψηφοθηρικά δήλωνε, αλλά συνέχισε την ίδια πολιτική και την περασμένη άνοιξη επιχείρησε να περάσει πακέτο νέων αντεργατικών μέτρων: Αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες στα 65 χρόνια. Καθιέρωση 40ετίας για συνταξιοδότηση ανεξαρτήτως ηλικίας. Χτύπημα του θεσμού των βαρέων-ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Μείωση του ύψους των συντάξεων. Κατάργηση των κατώτερων συντάξεων κ.ά.
Οι μαζικοί, μαχητικοί αγώνες που αναπτύχθηκαν οδήγησαν την κυβέρνηση σε προσωρινή αναδίπλωση. Ανεξάρτητα όμως από τους ελιγμούς, η κυβέρνηση είναι προσανατολισμένη στο στόχο της, στο χτύπημα κοινωνικών-ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στην επιβολή ενός βάρβαρου ασφαλιστικού συστήματος.
Η πείρα που συγκεντρώθηκε όλο αυτό το διάστημα είναι σημαντική. Αναδείχτηκαν ζητήματα που αφορούν την πολιτική γραμμή, τη στρατηγική και την τακτική που δόθηκε η μάχη, που έγινε η σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική. Πρώτα απ’ όλα, το Κόμμα μας επέδειξε σημαντική ικανότητα πρόβλεψης και ετοιμότητας. Είχε εξαρχής καθαρό ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, οι αντιδραστικές αλλαγές, οι ανατροπές εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων που συνιστούν σήμερα τη στρατηγική του κεφαλαίου θα εκφραστούν και στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης που αποτελεί κόμβο εκδήλωσης των γενικότερων ανατροπών, των αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην αγορά εργασίας.
Η κρίση στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης είτε εκδηλώνεται με τη μορφή των ελλειμμάτων είτε με τις συνέπειες του δημογραφικού προβλήματος - της γήρανσης του πληθυσμού είτε με την ανατροπή της σχέσης εργαζόμενων -συνταξιούχων εκφράζει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται τόσα χρόνια από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Ορισμένα παραδείγματα:
Η αύξηση των κερδών του κεφαλαίου θέτει το ζήτημα της επιβολής των ελαστικών μορφών απασχόλησης, της υποκατάστασης της σταθερής εργασίας από τη μερική απασχόληση. Η ανεργία όχι μόνο διατηρείται σε υψηλά επίπεδα αλλά στις συνθήκες της οικονομικής ύφεσης που αγκαλιάζει τις καπιταλιστικές χώρες διαμορφώνονται προϋποθέσεις αύξησης του αριθμού των ανέργων. Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται μέσα από το κύμα των απολύσεων που παρασέρνει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Υπονομεύεται συνεχώς η οικονομική βάση των ταμείων.
Η εισφοροκλοπή της εργοδοσίας που ανέρχεται στο ένα περίπου τρισεκατομμύριο το χρόνο, η κλοπή των αποθεματικών των ταμείων που ανέρχεται σε δεκάδες τρισεκατομμύρια, τα δύο εκατομμύρια των ανασφάλιστων, η επέκταση της μαύρης εργασίας είναι έκφραση της πολιτικής που στηρίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ευνοεί την κερδοσκοπία του.
Οι συντάξεις φτώχειας που βασανίζουν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους και τις οικογένειες τους συμβαδίζουν με τους υποβαθμισμένους μισθούς. Εκφράζουν την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που υποτάσσει τα πάντα στα κέρδη της πλουτοκρατίας.
Παρατηρείται και θα παρατηρείται ακόμα πιο έντονα στη συνέχεια, το εξής φαινόμενο: Οι ανάγκες των εργαζομένων, της εργατικής-λαϊκής οικογένειας διευρύνονται ενώ η ικανοποίηση τους προσκρούει στην οικονομική ανάπτυξη που έχει ως κίνητρο το καπιταλιστικό κέρδος και στην εξουσία που υπηρετεί τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ότι η επίλυση του προβλήματος της κοινωνικής ασφάλισης από τη σκοπιά της ικανοποίησης των αναγκών της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, ούτε μέσα στα όρια του ίδιου του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης. Αποκτά προτεραιότητα μεγάλης σημασίας η όξυνση της αντιπαράθεσης με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ, με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αποκτά προτεραιότητα μεγάλης σημασίας η όξυνση της αντιπαράθεσης στο κεντρικό πολιτικό πρόβλημα και η προβολή της διεξόδου, της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία γιατί μόνο μια εξουσία που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα και μια οικονομία που έχει ως κίνητρο την ευημερία των εργαζομένων μπορεί να αντιμετωπίσει τις συντάξεις, την υγεία, την πρόνοια ως δικαίωμα και να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση το Κόμμα μας επεξεργάστηκε έγκαιρα την πρότασή του για την κοινωνική ασφάλιση, έθεσε επίκαιρους αντιμονοπωλιακούς στόχους πάλης που αποτελούν γερά θεμέλια για την οικοδόμηση της λαϊκής συσπείρωσης και συμβάλλουν αποφασιστικά στην οργάνωση της λαϊκής αντίστασης. Από την πρώτη στιγμή κάλεσε τους εργαζόμενους να απορρίψουν κατηγορηματικά το σύνολο του πλαισίου των αντεργατικών μέτρων και τον κοινωνικό διάλογο της υποταγής. Να επιμείνουν στον προσανατολισμό του ενωτικού, παλλαϊκού αγώνα που δε θα περιορίζεται στη διατήρηση των κεκτημένων αλλά θα διεκδικεί ένα σύγχρονο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, αιτήματα που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Τόνισε ιδιαίτερα ότι επιτυχία μπορεί να φέρει μόνο ένας αγώνας επιθετικός, συντονισμένος και προειδοποίησε τους εργαζόμενους να φυλαχτούν από διασπαστικές κινήσεις, από αποσπασματικούς συντεχνιακούς χειρισμούς μέσω των οποίων ο κάθε κλάδος θα προσπαθούσε (μάταια) να διασώσει τα «δικά του» δικαιώματα.
Οι μεγάλοι αγώνες που έγιναν στις 26 Απρίλη, την Πρωτομαγιά, στις 17 Μάη, η κινητικότητα στους τόπους δουλιάς απέδειξαν ότι η γραμμή της ταξικής πάλης, της σύγκρουσης με την πολιτική του κεφαλαίου απελευθερώνει λαϊκές δυνάμεις και λαϊκές πρωτοβουλίες που μαραζώνουν στο περιβάλλον της κοινωνικής συναίνεσης και της ταξικής συνεργασίας. Η τακτική των ταξικών δυνάμεων, η τακτική του ΠΑΜΕ συνέβαλλε αποφασιστικά στην οργάνωση της αντίστασης και την αντιμετώπιση της αντιλαϊκής κυβερνητικής επίθεσης, στην ενίσχυση της απαιτητικότητας και της διεκδικητικής δύναμης των εργαζομένων. Θέτοντας σαν βάση την καταδίκη των αντεργατικών μέτρων και του «κοινωνικού διαλόγου» πέτυχε τη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων, δημιούργησε ρήγματα στις δυνάμεις της συναίνεσης. Συγκροτήθηκαν σε όλη την Ελλάδα επιτροπές αγώνα για την κοινωνική ασφάλιση με σωστό πλαίσιο στόχων πάλης. Μέσα από μια επίμονη προσπάθεια ασκήθηκε ισχυρή πίεση στις συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που αναγκάστηκαν να ταχθούν κατά των αντεργατικών μέτρων, να εξαγγείλουν κινητοποιήσεις οι οποίες δεν αφέθηκαν στα χέρια τους αλλά έγιναν υπόθεση των εργαζομένων, των ταξικών δυνάμεων. Εμποδίστηκαν οι υπονομευτικές ενέργειες που εκδηλώθηκαν από στελέχη του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Εχουν μεγάλη σημασία οι πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ, τα βήματα που έγιναν στις μορφές πάλης. Πολύμορφες δραστηριότητες αλλά και προωθημένες μορφές πάλης (κατάληψη του ΙΚΑ, του Υπουργείου Εργασίας, διαμαρτυρία μπροστά στο πρωθυπουργικό γραφείο-στο Μέγαρο Μαξίμου) που επέδρασαν θετικά, έδειξαν ότι ο αντίπαλος δεν είναι παντοδύναμος, τόνωσαν την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων, έσπασαν το τείχος της σιωπής που ύψωσαν τα ελεγχόμενα από το μεγάλο κεφάλαιο Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Το ΚΚΕ οικοδόμησε τις θέσεις του επάνω σε βασικές αρχές: Η κοινωνική ασφάλιση (συντάξεις, υγεία, πρόνοια) είναι δικαίωμα της εργατικής-λαϊκής οικογένειας και ευθύνη του κράτους. Η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών απαιτεί ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας, ώστε να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης που θα καλύπτει το σύνολο του πληθυσμού, εργαζόμενους και ανέργους, Ελληνες και μετανάστες. Που θα έχει την ευθύνη της πρόληψης και της προστασίας της υγείας και θα παρέχει δωρεάν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες για όλους, χωρίς ταξικές διακρίσεις και ανισότητες, παίρνοντας ιδιαίτερα μέτρα για την υγιεινή και ασφάλεια στους τόπους δουλιάς, φροντίζοντας για την υγεία των παιδιών, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Οι θέσεις του ΚΚΕ βρίσκονται στο αντίποδα της λογικής που αντιμετωπίζει το δικαίωμα στη σύνταξη, στην υγεία, στην πρόνοια ως εμπόρευμα και την κοινωνική ασφάλιση ως τομέα εκμετάλλευσης και αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Θέτουν ζήτημα κατάργησης της ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα υγεία-πρόνοια απορρίπτοντας τη «συνύπαρξη» των δύο συστημάτων που επί της ουσίας σημαίνει συνεχή υποβάθμιση, συρρίκνωση του δημόσιου συστήματος υγείας-πρόνοιας και επέκταση της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Οι θέσεις του ΚΚΕ παίρνουν υπόψη τους την εκμετάλλευση των εργαζομένων και την καταλήστευση των Ταμείων από το κεφάλαιο και το αστικό κράτος. Αναδεικνύουν ότι οι ασφαλιστικές εισφορές του εργοδότη είναι μέρος της αξίας της εργατικής δύναμης και τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού μέρος του πλούτου που παράγει ο εργάτης και θέτουν ζήτημα να πληρώσει το κράτος και η εργοδοσία. Αξιοποιούν τις δυνατότητες που δημιουργεί η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η πρόοδος της επιστήμης και προβάλλουν τη θέση της μείωσης του ορίου συνταξιοδοτικής ηλικίας και των ημερών για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Οι εργαζόμενοι καλούνται να διεκδικήσουν σήμερα κατώτερο μισθό 300.000 δρχ. και κατώτερη σύνταξη 240.000δρχ., σύνταξη στο 80% του μισθού, απορρίπτοντας τη λογική του «εφικτού» και του «ρεαλιστικού» μέσω των οποίων οι δυνάμεις της διαχείρισης προσαρμόζουν τα αιτήματα των εργαζομένων στις ανάγκες του κεφαλαίου, για αύξηση της ανταγωνιστικότητας και των κερδών του.
Τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να αποδεχτούν τις μέχρι τώρα ανατροπές των κοινωνικών–ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η πάλη για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους βάζει ζήτημα κατάργησης των αντιλαϊκών μέτρων που επέβαλλαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Τα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα είναι άμεσα συνδεδεμένα με την πάλη ενάντια στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Για πλήρη-σταθερή εργασία, μείωση του ημερήσιου (σταθερού) εργάσιμου χρόνου -7ωρο, 5νθημερο, 35ωρο.
Χρειάζεται να προσεχτούν ορισμένα ζητήματα. Κάτω από τη πίεση των προβλημάτων και του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων καιροφυλακτεί ο κίνδυνος της επιλεκτικής χρησιμοποίησης των στόχων πάλης, της αποσύνδεσης αιτημάτων από τη γενική πολιτική κατεύθυνση που σηματοδοτεί τη σύγκρουση με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Τα αιτήματα π.χ. που αφορούν την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής ή την επιστροφή των κλεμμένων είναι σωστά, αντανακλούν μια πραγματικότητα, τα διεκδικούμε. Ο περιορισμός όμως σ’ αυτά τα αιτήματα μετατοπίζει το κέντρο βάρους στο «επί μέρους», δε θίγει την καρδιά του προβλήματος, διευκολύνει τους κυβερνητικούς ελιγμούς. Πολύ περισσότερο ο περιορισμός στο «επί μέρους» δεν βοηθάει τους εργαζόμενους να προχωρήσουν πέρα από ένα κατακτημένο επίπεδο προβληματισμού και να συνειδητοποιήσουν τις βαθύτερες αιτίες που γεννάνε τα προβλήματα και τις αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους.
Το παραπάνω πρόβλημα εκδηλώνεται με διάφορες παραλλαγές. Η προβολή π.χ. αιτημάτων που παραπέμπουν στη δημιουργία ενός κλαδικού ασφαλιστικού ταμείου ως διέξοδο στη σημερινή ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση εκδηλώνει πρόβλημα υποτίμησης της γενικότερης κατάστασης που έχει διαμορφωθεί από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου και καλλιεργεί την αυταπάτη της ύπαρξης κλαδικών οάσεων, συντηρώντας το συντεχνιασμό που αδυνατίζει τη συλλογική πάλη των εργαζομένων για την αντιμετώπιση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Ακόμα ένα ζήτημα. Ο περιορισμός της πάλης για την κοινωνική ασφάλιση μόνο στα ζητήματα των συντάξεων και η υποτίμηση των προβλημάτων της υγείας είναι μια σοβαρή αδυναμία που παρατηρήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα. Τώρα προωθείται με ραγδαίους ρυθμούς η ιδιωτικοποίηση, εμπορευματοποίηση του κρίσιμου τομέα της υγείας. Οι συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα είναι ήδη επώδυνες και θα γίνουν τραγικές. Θα κληθούν να πληρώνουν ακριβότερα συνεχώς υποβαθμιζόμενες υπηρεσίες. Συνεπώς αγώνας για την κοινωνική ασφάλιση δε σημαίνει μόνο πάλη για την υπεράσπιση και διεύρυνση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Σημαίνει και σύγκρουση με τα αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα, συσπείρωση δυνάμεων, πάλη για δημόσια, δωρεάν υγεία.
Η πείρα που αποκτήθηκε πρέπει να μπει στην υπηρεσία του αγώνα για την αντιμετώπιση της νέας επίθεσης που ετοιμάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ο στόχος προσαρμογής του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου προϋποθέτει ακόμα βαθύτερες ανατροπές, ακόμα πιο επώδυνες αντιλαϊκές αλλαγές που θα περιορίζουν και θα απαλλάσσουν το κεφάλαιο και το αστικό κράτος από τις υποχρεώσεις στη χρηματοδότηση του συστήματος, θα ελαχιστοποιούν τις παροχές και θα φορτώνουν συνεχώς νέα βάρη στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, μειώνοντας την τιμή της εργατικής δύναμης, χειροτερεύοντας τους όρους αναπαραγωγής της. Σήμερα η κυβέρνηση προσβλέπει στην ολοκλήρωση των αντεργατικών μέτρων της ΝΔ, επιταχύνει τις αντιδραστικές αλλαγές για την εμπορευματοποίηση, ιδιωτικοποίηση της υγείας και στη βάση αυτή προετοιμάζεται για τη λήψη αντεργατικών μέτρων που θα διαμορφώνουν το έδαφος για την επιβολή σκληρότερων αλλαγών στην πορεία. «Οι αλλαγές θα πρέπει να εξελίσσονται όπως η κίνηση των δεικτών του ωρολογίου» δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Εργασίας και διευκρίνισε ότι «κάθε χρονική περίοδο θα αποτιμάται η αποτελεσματικότητα των υφιστάμενων μέτρων και θα γίνονται η απαραίτητες προσαρμογές».
Εξετάζονται (μεταξύ των άλλων) οι εξής άξονες που βρίσκονται σε αρμονία με τις αντεργατικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες με όχημα το λεγόμενο «ελαστικό όριο» που θα οδηγεί το όριο ηλικίας στα 65 χρόνια για άνδρες και γυναίκες. Μείωση του ύψους των συντάξεων. Κεφαλαιοποιητικό σύστημα στην επικουρική ασφάλιση στα πλαίσια του σχεδίου για τη διαχείριση των πόρων της κοινωνικής ασφάλισης από τους καπιταλιστές, σε μια πορεία επιβολής του συστήματος των τριών πυλώνων. Το σύστημα αυτό προβλέπει ελάχιστη βασική σύνταξη, επικουρική σε ανταποδοτική βάση, ανάλογα και με την απόδοση των κεφαλαίων π.χ. στο χρηματιστήριο, ιδιωτική ασφάλιση που θα κερδίζει συνεχώς έδαφος. Αύξηση του εργάσιμου χρόνου για τη συνταξιοδότηση ανεξαρτήτως ηλικίας. Ενοποιήσεις ταμείων με κριτήριο την προς τα κάτω εξίσωση δικαιωμάτων.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να θωρακίσει την αντιλαϊκή πολιτική με τεχνάσματα παραπλάνησης των εργαζομένων. Επιχειρεί να μπλοκάρει τις αντιδράσεις και να διασπάσει τον αγώνα τους καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση της λεγόμενης «περιόδου χάριτος» μέχρι το 2006. Παρουσιάζει την προς τα κάτω εξίσωση των δικαιωμάτων ως προσπάθεια αντιμετώπισης των ανισοτήτων. Ταυτίζει τη βιωσιμότητα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης με την αφαίρεση δικαιωμάτων.
Στα πλαίσια αυτά πρέπει να σημειωθεί ιδιαίτερα ο επικίνδυνος ρόλος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που δεν περιορίζεται μόνο στον κοινωνικό διάλογο μέσω του οποίου διαπραγματεύεται την κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αλλά πρωταγωνιστεί στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού και στρώνει το έδαφος στην αντεργατική επίθεση.
Οι κομμουνιστές δουλεύουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση: Καταδίκη του συνόλου των αντεργατικών μέτρων και του κοινωνικού διαλόγου. Οξυνση της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συμβιβασμού. Διεκδίκηση των αιτημάτων που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες. Οργάνωση των εργαζομένων. Πλατιά, αγωνιστική συσπείρωση, συντονισμό της δράσης εργατών αγροτών, μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού. Η αποτελεσματικότητα της πάλης των κομμουνιστών προϋποθέτει την κατάκτηση της καθημερινής, σταθερής, αυτοτελούς πολιτικής δουλιάς μέσα στους εργαζόμενους και στις οικογένειες τους. Πολιτική δουλιά που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη την αντιπαράθεση στο κεντρικό πολιτικό πρόβλημα, στο πρόβλημα της εξουσίας και θα διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για τη λύση του, ανεβάζοντας το επίπεδο της αντιμονοπωλιακής-αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης, συσπειρώνοντας αγωνιστικές δυνάμεις, αναπτύσσοντας ταξικούς αγώνες. Μ’ αυτή τη γραμμή μπορούμε να φέρουμε εργαζόμενους, νεολαίους κοντά στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, να απεγκλωβίσουμε δυνάμεις, να πετύχουμε ουσιαστικές πολιτικές μετατοπίσεις.
Η οργάνωση της πάλης απαιτεί παρακολούθηση της τακτικής των άλλων δυνάμεων, μελέτη των εξελίξεων, ικανότητα εκλαΐκευσης των θέσεων του Κόμματος, έγκαιρη προσαρμογή της τακτικής, της προπαγάνδας στα νέα δεδομένα της αναμέτρησης με την αντιλαϊκή πολιτική. Η δουλιά μας δεν μπορεί να είναι αποσπασματική. Χρειάζεται σχέδιο, συγκεκριμένους στόχους για τη συσπείρωση και κινητοποίηση δυνάμεων, την ένταξη νέων δυνάμεων στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ, την οικοδόμηση ΚΟΒ και ΟΒ πρώτα απ’ όλα στους μεγάλους εργασιακούς χώρους. Αξιοποιούμε το Ριζοσπάστη, τα κομματικά υλικά. Οργανώνουμε συστηματικά κομματικές συσκέψεις, συγκεντρώσεις στους τόπους δουλιάς και κατοικίας.
Γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας, μπορούμε μέσα στη δράση να κάνουμε αποφασιστικά βήματα για το ξεπέρασμά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου