1957 - 2007: ΤΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΙΩΒΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Κάτι σάπιο υπάρχει στο «βασίλειο» της Δανιμαρκίας
 |
Β. Ι. Λένιν «Για το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης»
Ο καπιταλιστικός συνεταιρισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης συμπλήρωσε «αισίως» ήδη το πρώτο του ιωβηλαίο. Πενήντα (50) χρόνια ιμπεριαλισμός, ο οποίος γιορτάστηκε και συνεχίζει να γιορτάζεται από τους κυρίαρχους κύκλους με μεγαλειώδεις εκδηλώσεις. Διοργανώθηκε, μάλιστα, ειδική σύνοδος κορυφής από τη γερμανική προεδρία στο Βερολίνο, όπου οι «υπάλληλοι» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων έδωσαν όρκους αιώνιας πίστης στο καπιταλιστικό κατασκεύασμα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Η Συνθήκη της Ρώμης (1957), με την οποία ιδρύθηκε η τότε ΕΟΚ, συμπίπτει σχεδόν με το δεύτερο ιωβηλαίο από τη δημοσίευση του μεγαλοφυούς έργου του Β. Ι. Λένιν «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» (Πετρούπολη-1917), όπου ο ηγέτης των μπολσεβίκων και του διεθνούς εργατικού κινήματος τόνιζε στον πρόλογο: «Θα ήθελα να ελπίζω ότι η μπροσούρα μου αυτή θα βοηθήσει να γίνει κατανοητό το βασικό οικονομικό πρόβλημα, που χωρίς τη μελέτη του δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τίποτα από την εκτίμηση του σύγχρονου πολέμου και της σύγχρονης πολιτικής, και συγκεκριμένα: Το πρόβλημα της ουσίας του ιμπεριαλισμού».
Η ουσία του ιμπεριαλισμού αναλύθηκε επιστημονικά και σε βάθος από τον κορυφαίο πολιτικό φιλόσοφο Λένιν. Το περίσσιο, όμως, ταξικό μίσος των όπου Γης υπερασπιστών του παλιού καθεστώτος δεν τους αφήνει να αποδεχτούν το τέλος της ταξικής κυριαρχίας των αστών. Πρώην «μαρξιστές», τύπου Γερμανού Κ. Κάουτσκι, συγχέουν συνειδητά τα αυτονόητα. Δηλαδή πως «η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο ότι ο Κάουτσκι αποσπάει την πολιτική του ιμπεριαλισμού από την οικονομία του (...). Ετσι ο ιμπεριαλισμός είναι προοδευτικός και επομένως πρέπει να φερνόμαστε με δουλοπρέπεια απέναντι στον ιμπεριαλισμό και να τον δοξολογούμε». Κατά τον Λένιν, λοιπόν, και τους μαρξιστές γενικά η απόσπαση της οικονομίας από την πολιτική, και το αντίστροφο, ισοδυναμεί με κολοσσιαίο επιστημονικό λάθος που οδηγεί τις έρευνές μας στο σκοτάδι. Η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία είναι κάτι το οποίο συμβαίνει κατά κόρο στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι οπαδοί της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» προβάλλουν συνειδητά την οικονομία για να δικαιολογήσουν στα μάτια των εργαζομένων την ιμπεριαλιστική πολιτική της Ενωσης.
Οπως τόνιζε ο Γκέοργκ Λούκατς για τη μαρξιστική ανάλυση, «ο Λένιν δεν ήταν ένας ερευνητής ειδικευμένος στην οικονομία όπως υπήρξαν, ανάμεσα στους σύγχρονούς τους, ο Χίλφερντινγκ και κυρίως η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ωστόσο, η κρίση του για εκείνη την εποχή σαν σύνολο τους ξεπερνούσε κατά πολύ. Αυτή η ανωτερότητα συνίσταται σε τούτο: Κατάφερε - κι αυτό αποτελεί ένα θεωρητικό επίτευγμα που δεν έχει όμοιό του - να συνδέει μόνιμα και συγκεκριμένα την οικονομική θεωρία του ιμπεριαλισμού με όλα τα πολιτικά ζητήματα της σημερινής εποχής».
Κύριοι αστοί «διανοούμενοι», ορίστε: Περάστε τις λενινιστικές συμπληγάδες οικονομίας και πολιτικής. Δύσκολο το πέρασμα. Και για να μη συντριβείτε στις σιδερένιες τανάλιες του διαλεκτικού υλισμού αποφασίσατε να τον γράψετε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας χωρίζοντας την οικονομία από την πολιτική. Τώρα πια όμως δεν κάνετε επιστήμη για να ερμηνεύσετε την κοινωνία αλλά χυδαία απολογητική για να δικαιολογήσετε τον ιμπεριαλισμό. Είστε δηλαδή οι «δημόσιοι» υπάλληλοι του συστήματος που πληρώνεστε για να εξωραΐσετε την καπιταλιστική δουλεία. Αξιος ο μισθός σας.
Με βάση την προτροπή του Λένιν οφείλουμε να σκύψουμε βαθιά στη μελέτη τηςάνισης(εννοεί ανισόμετρης;) ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ενοποίησης για να κατανοήσουμε σήμερα την εικόνα της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, στις διεθνείς αμοιβαίες της σχέσεις, στις οποίες εντάσσεται και η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο καπιταλισμός στις μέρες μας, και ιδιαίτερα μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, αναγορεύτηκε αυτόκλητα σε παγκόσμιο σύστημα καταπίεσης και κατάπνιξης της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού της Γης από μια χούφτα «προηγμένες» χώρες. Πρόκειται κυρίως για τη γνωστή τριάδα των σύγχρονων ληστών (ΗΠΑ - Ευρωπαϊκή Ενωση - Ιαπωνία) οι οποίοι ανταγωνίζονται λυσσαλέα με νύχια και με δόντια για παγκόσμια ηγεμονία. Στην τριάδα αυτή κατοικεί μόλις το 12% του παγκόσμιου πληθυσμού (ΗΠΑ 300 εκατομμύρια, ΕΕ των «27» 495 εκατομμύρια και Ιαπωνία 126 εκατομμύρια. Σύνολο Γης 6,5 δισεκατομμύρια κάτοικοι) και παράγει περίπου το 50% του παγκόσμιου προϊόντος (ΗΠΑ 20,3%, ΕΕ των «27» 20,1%, και Ιαπωνία 6,4%). Ενώ η Κίνα των 1,3 δισεκατομμυρίων κατοίκων παράγει το 15,4% του παγκόσμιου προϊόντος. Αν πάμε πολλά χρόνια πίσω θα δούμε ότι το 1845 η Μ. Βρετανία παρήγαγε το 50% του παγκόσμιου προϊόντος, ενώ 100 έτη αργότερα, το 1945, οι ρόλοι αλλάζουν και το 50% του παγκόσμιου προϊόντος παράγεται από τις ΗΠΑ και όπως είδαμε τα πάντα είναι ευμετάβλητα.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι τα γεγονότα είναι πεισματάρικα πράγματα και, θες δε θες, είσαι υποχρεωμένος να τα υπολογίζεις. Τα γεγονότα δείχνουν ότι οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις διάφορες καπιταλιστικές χώρες δεν είναι μόνιμες αλλά λίαν ευμετάβλητες. Η ιστορία διδάσκει ότι ο αγώνας για οικονομική και πολιτική κυριαρχία ανάμεσα στα διάφορα έθνη είναι αδυσώπητος. Η μάχη για παγκόσμια ηγεμονία οδήγησε τα ευρωπαϊκά μονοπώλια στη δημιουργία αρχικά της τότε ΕΟΚ και σήμερα της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να αντιμετωπίσουν τον διεθνή ανταγωνισμό που προέρχεται κυρίως από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Στις χώρες της τριάδας (ΗΠΑ - ΕΕ - Ιαπωνία) στο εσωτερικό τους λειτουργεί πολιτική προστατευτισμού για τις εγχώριες επιχειρήσεις (δασμοί, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, κίνητρα κτλ.), πράγμα που επιταχύνει τη δημιουργία μεγάλων μονοπωλίων. Σ' αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ο Λένιν επισημαίνοντας ότι τα μονοπώλια ευνοούνταν στη «Γερμανία επειδή η βιομηχανία της προστατεύεται από υψηλούς προστατευτικούς δασμούς. Το γεγονός όμως αυτό μπορούσε μονάχα να επιταχύνει τη συγκέντρωση και το σχηματισμό μονοπωλιακών ενώσεων των επιχειρηματιών, καρτέλ, συνδικάτων κτλ. Εχει εξαιρετική σπουδαιότητα το γεγονός ότι στη χώρα του ελεύθερου εμπορίου, στην Αγγλία, η συγκέντρωση οδηγεί επίσης στο μονοπώλιο, αν και κάπως αργότερα και ίσως με άλλη μορφή». Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι το καλύτερο εκκολαπτήριο που ευνοεί τόσο τη δημιουργία, όσο και τη γιγάντωση των μονοπωλίων.
Με άλλα λόγια, το οικονομικοπολιτικό φαινόμενο της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» ανταποκρίνεται πλήρως στις αντικειμενικές τάσεις κίνησης και ανάπτυξης της οικονομίας, η οποία διαρκώς διεθνοποιείται. Οι οικονομικές ενοποιήσεις αποτελούν αδιαμφισβήτητες νομοτέλειες του καπιταλισμού της εποχής μας και είναι αποτέλεσμα του διεθνούς ανταγωνισμού. Οι προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών χωρών για παγκόσμια ηγεμονία δένουν στο άρμα τους ένα ένα τα μικρά κράτη, σαν βαγόνια σε αμαξοστοιχία. Ο ανταγωνισμός είναι σφοδρός.
Στο πλαίσιο αυτό του διεθνούς ανταγωνισμού λειτουργεί και η ευρωπαϊκή ενοποίηση. Γενικός κριτής η ταξική πάλη. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ως δημιούργημα του διεθνούς κεφαλαίου, στηρίζεται στη «νόμιμη» βία των πολυεθνικών επιχειρήσεων και η ανατροπή του μπορεί να γίνει από τη «νόμιμη» βία των λαών όταν φυσικά το αποφασίσουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Δύο «όχι» των Νορβηγών σε δημοψηφίσματα (1972, 1994) για την ένταξή τους στην τότε ΕΟΚ. 1982 η μικρή Γροιλανδία αποφασίζει σε δημοψήφισμα την έξοδό της από την ΕΟΚ. Οι Δανοί το 1992 απορρίπτουν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και το 2000 αρνούνται να πάρουν ευρώ. Το 2001 οι Ιρλανδοί απορρίπτουν τη Συνθήκη της Νίκαιας. Το 2003 επίσης οι Σουηδοί αρνούνται να πάρουν ευρώ. Ενώ το 2005 Γάλλοι και Ολλανδοί απορρίπτουν το «ευρωσύνταγμα» προκαλώντας πραγματικό σεισμό στο ευρωπαϊκό κατεστημένο αλλά γεμίζοντας αισιοδοξία τους λαούς της Ευρώπης για αντίσταση και πάλη. Τίποτα λοιπόν δεν είναι στέρεο στο «βασίλειο» της Δανιμαρκίας.
Τρύφωνας ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Επ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Επ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
17/11/2004
-- ΑΤΙΤΛΟ
3/4/2004
-- Η «μοντέρνα» καπιταλιστική βαρβαρότητα
26/8/2001
-- Μύθος, η κατάργηση του έθνους - κράτους λόγω «παγκοσμιοποίησης»
1/4/2001
-- Ο ανταγωνισμός και τα μονοπώλια
3/3/1999
-- Το λυκόφως του ιμπεριαλισμού και η διεθνής ενότητα των λαϊκών μαζών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου