ΝΕΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ
Βιλ βαν ντερ Κλιφτ, Υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων
Θέλω να ευχαριστήσω πάλι το ΚΚΕ για την πρόσκλησή του να συμμετέχουμε σε αυτές τις συναντήσεις που αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σημασία. Αφού οι αντιθέσεις στον κόσμο μεγαλώνουν, η γνώση που μοιράζονται από κοινού οι κομμουνιστές, η κοινή στρατηγική και η κοινή δράση είναι σήμερα πιο σημαντικές από ποτέ. Ο καπιταλισμός βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Αυτό σημαίνει, από τη μία πλευρά έναν αυξημένο κίνδυνο, αλλά από την άλλη και αυξανόμενες δυνατότητες για ένα ενιαίο λαϊκό μέτωπο, αν πετύχουμε να κρατήσουμε την επαφή με τις μάζες, οι οποίες μερικές φορές βρίσκονται σε βαθειά σύγχυση.
Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση πρέπει να δώσει τη θέση της στην παγκοσμιοποίηση της εργατικής τάξης και άλλων κοινωνικών ομάδων που απειλούνται από τον καπιταλισμό, θεωρητικά και πρακτικά. Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία πραγματικά μπορούμε να πούμε: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Για την ανάλυσή μου χρησιμοποίησα, ανάμεσα σε άλλα, τμήματα ενός πολύ σημαντικού ψηφίσματος, το οποίο είχε συνταχθεί στο Διεθνές Σεμινάριο στις Βρυξέλλες, φέτος το Μάιο. Ελπίζω πολλοί από σας να μπορέσετε να μελετήσετε αυτό το ψήφισμα, γιατί πραγματεύεται με πολύ διευκρινιστικό τρόπο την τρέχουσα οικονομική κρίση.
Συσσωρεύτηκαν οι όροι για το ξέσπασμα μιας κρίσης που θα είναι πιο σοβαρή και πιο καταστροφική από αυτή του 1929. Η οικονομική αναταραχή, που συγκλονίζει τον κόσμο από το 1997, το δείχνει κατά τρόπο εντυπωσιακό. Δείχνει ότι ο ιμπεριαλιστικός κόσμος είναι εξαιρετικά εύθραυστος και ότι υπάρχει η πιθανότητα μιας μεγάλης κατάρρευσης τα επόμενα χρόνια. Το ΔΝΤ πρέπει να παρεμβαίνει με εξαιρετική ταχύτητα. Αναγκάστηκε να στείλει 50 δισ. δολάρια στο Μεξικό, 63 δισ. στην Ταϊλάνδη και Ινδονησία, 57 δισ. στη Νότια Κορέα, 41 δισ. στη Βραζιλία ....
Οι συνέπειες μιας οικονομικής κατάρρευσης θα είναι ακόμα πιο καταστροφικές. Ολοι οι εμπειρογνώμονες έχουν συνειδητοποιήσει την εκρηκτικότητα της κατάστασης.
Ολοι ονειρεύονται μια «ομαλή προσγείωση». Αλλά όλοι φοβούνται μια «ανώμαλη προσγείωση», ένα πραγματικό μπαμ. Η κυβέρνηση Μπους έχει αυξήσει ραγδαίως τις στρατιωτικές δαπάνες όπλων. Αύξησε τις στρατιωτικές παραγγελίες και ο προϋπολογισμός άμυνας θα αυξηθεί από τα 299 δισ. δολάρια που ήταν το 2001, σε 379 δισ. δολάρια το 2003.
Για τον καπιταλισμό, στη σημερινή κατάσταση, υπάρχουν ουσιαστικά μόνο δύο βασικές λύσεις. Είτε θα διαλέξει το δρόμο ενός νέου παγκοσμίου πολέμου, που προκαλείται από την όξυνση όλων των αντιθέσεων του συστήματος και προωθείται από την ίδια την τρέχουσα οικονομική κρίση. Είτε θα ανατραπεί για να αντικατασταθεί από ένα ανώτερο σχήμα, το σοσιαλισμό.
Η 11η Σεπτέμβρη χρησιμοποιήθηκε σαν πρόσχημα για πολέμους και επιθέσεις ενάντια σε κάθε χώρα ή κίνημα που εναντιώνεται στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Οι ΗΠΑ, ακολουθούμενες από τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εξαπέλυσαν μια μεγάλη εκστρατεία «αντιτρομοκρατικής πάλης». Ομως, ο στόχος είναι καθαρά να συνθλίψουν όλες τις μορφές λαϊκής αντίστασης, καθώς και όλες τις προσπάθειες αντιιμπεριαλιστικής νίκης. Οι ΗΠΑ, με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, την κήρυξη πολέμου κατά των χωρών του «άξονα του κακού» και με την ανακοίνωση μιας ευρείας επίθεσης μακράς πνοής, επιβεβαιώνουν καθαρά τη θέλησή τους να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Πρώτος στόχος τους, η Μέση Ανατολή, η Ανατολική Ασία και η Λατινική Αμερική. Μακροπρόθεσμα, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μπορούν να καταλήξουν και σ’ ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο ταραχώδης και δύσκολος να κυβερνηθεί. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εντατικοποιούν την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Ομως, οι λαοί και τα κράτη που θέλουν ανεξαρτησία, αντιστέκονται. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μάχονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους. Δρουν εκ μέρους των μονοπωλιακών καπιταλιστικών τους εταιριών και διαχειρίζονται τα παγκόσμια προβλήματα προς αύξηση των κερδών τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο και περισσότεροι αηδιάζουν την αστική δημοκρατία, τον μανδύα πίσω από τον οποίο κρύβουν τον έλεγχο των οικονομικών δυνάμεων πάνω στο κράτος, τα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης. Μέσα στις τρέχουσες κρίσεις πολλαπλασιάζονται παντού στον κόσμο οι αγώνες για εθνική απελευθέρωση και δημοκρατία. Στην Παλαιστίνη, στις Φιλιππίνες , την Αργεντινή, το Νεπάλ, την Κολομβία, το Εκουαντόρ και αλλού οι λαοί ξεσηκώνονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τις κρίσεις του και τις επιπτώσεις του.
Πρέπει να δηλώσουμε πιο αποφασιστικά από ποτέ ότι ο μόνος εναλλακτικός τρόπος για να εγγυηθούμε έναν κόσμο χωρίς εξαθλίωση, κυριαρχίες και πόλεμο είναι να πολεμήσουμε τον ιμπεριαλισμό και να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό. Για να πραγματοποιήσουμε αυτό το στόχο χρειαζόμαστε όμως όλα τα τμήματα της κοινωνίας που είναι τα θύματα των βάναυσων επιθέσεων των πολυεθνικών και των κυβερνήσεων-ανδρεικέλων τους. Ενα παγκόσμιο, όλο και ενισχυόμενο κίνημα θέλει να παλέψει ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Οι κομμουνιστές πρέπει να βρουν τη θέση τους σε αυτό το κίνημα. Πρέπει να συνδέσουμε μεταξύ τους όλες αυτές τις ομάδες και να τις ενώσουμε σε μια ισχυρή αντικαπιταλιστική βάση. Η πιο σημαντική πάλη σήμερα είναι η ιδεολογική. Κύριο καθήκον μας είναι η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική προπαγάνδα.
Ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας που σκόρπιζε αυταπάτες για ταξική ειρήνη και συνεργασία των τάξεων, έχει γίνει λιγότερο σημαντικός αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Σήμερα οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν χρειάζονται άλλο τη συνέργειά της. Η ύπαρξή της γίνεται εμπόδιο για τα καπιταλιστικά σχέδια. Αυτό είναι το κυριότερο μήνυμα των εκλογών στη Γαλλία και στην Ολλανδία, όπως και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες πριν και όπως θα είναι και στη Γερμανία, ακόμα και στο Ηνωμένο Βασίλειο στο προσεχές μέλλον. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει χώρος για το λεγόμενο Τρίτο Δρόμο μετά από την 11η Σεπτέμβρη. Η αυξανόμενη σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στα ανταγωνιζόμενα ιμπεριαλιστικά μπλοκ κάνει τη μεταξύ τους πάλη πιο σκληρή, χωρίς σοσιαλδημοκρατικές αδυναμίες.
Σε αυτό το διάστημα πρέπει να υποστηρίξουμε με όλες τις δυνάμεις μας τα σοσιαλιστικά και τα ανεξάρτητα κράτη. Γιατί μας δείχνουν ότι η αντίσταση είναι αποτελεσματική. Μας δείχνουν την ικανότητά τους για αγώνα κάθε μέρα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.
Η Ολλανδία έκανε μια απότομη στροφή προς τα δεξιά μετά από την 11η Σεπτέμβρη. Υπάρχουν δύο κύριοι λόγοι γι’ αυτήν. Πρώτον: μετά από την 11η Σεπτέμβρη η πάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ και ΕΕ, εντάθηκε. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και οι άλλοι καπιταλιστές γίνονται και πιο νευρικοί, αλλά και πιο βάναυσοι. Επομένως, η σοσιαλδημοκρατία έγινε πια φρένο για τα σχέδιά τους μετά από μια μακρόχρονη περίοδο, στην οποία ο καπιταλισμός χρειαζόταν τη σοσιαλδημοκρατία για να δημιουργήσει συγχύσεις στην εργατική τάξη και άλλα τμήματα της κοινωνίας τα οποία εξαρτώνται από μισθούς, επιδόματα ανεργίας και προσωπικά εισοδήματα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι άνθρωποι στη χώρα μας όλο και περισσότερο είχαν αρχίσει να δυσφορούν και να είναι ανασφαλείς εξαιτίας των όλο και χειρότερων οικονομικών εξελίξεων.
Ενας συνασπισμός των Χριστιανοδημοκρατών, των Φιλελευθέρων (συμμετείχαν στον απερχόμενο κυβερνητικό συνασπισμό των Φιλελευθέρων και Σοσιαλδημοκρατών), καθώς και του κόμματος που ονομάζεται «Λίστα Πιμ Φορτέν» φάνηκε πια αναπόφευκτος. Μαζί έχουν μια άνετη πλειοψηφία 93 εδρών στην Κάτω Βουλή (συνολικά αποτελούμενη από 150 έδρες). Προς το παρόν δεν υπάρχει καμία αριστερή κοινοβουλευτική επιλογή: οι οργανώσεις των εργοδοτών και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι ικανοποιημένες.
Η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της Ολλανδίας τιμώρησε την πολιτική του κυβερνητικού συνασπισμού των Φιλελευθέρων και Σοσιαλδημοκρατών. Οι ψηφοφόροι απόρριψαν μαζικά την αυτάρεσκη πολιτική του εσωτερικού μαγειρείου του πολιτικού κατεστημένου, που βασίζεται στους νεοφιλελεύθερους κανόνες της ΕΕ. Η κυβέρνηση του συνασπισμού δεν ανταποκρίθηκε στις συγκεκριμένες ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού. Η οικονομική ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων ευνόησε τους μεγάλους μετόχους και τους αντιπροσώπους τους στα ανώτερα κλιμάκια της διαχείρισης. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, όμως, αντιμετώπιζαν στασιμότητα στην αγοραστική τους δύναμη και εξαπολύθηκε επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση. Η δικαιολογημένη οργή ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού σε ό,τι αφορά την πολιτική της ευνοιοκρατίας, την απροκάλυπτη ιδιοποίηση τεράστιων ποσών από τους μάνατζερ, τις συνεχείς επιθέσεις στο βιοτικό επίπεδο, την κατεδάφιση της κοινωνικής πρόνοιας, καθώς και ο φόβος για την οικονομική στασιμότητα έκαναν μεγάλα τμήματα του λαού να μην πιστεύει πια στον κυβερνητικό συνασπισμό. Ομως, οι επιθέσεις στο κατεστημένο προέρχονταν και από τη Δεξιά, από τις κύριες καπιταλιστικές ομάδες, καθώς και από τις μικρότερες εταιρίες οι οποίες βρίσκουν ενοχλητικό και περιττό οτιδήποτε έχει σχέση με κανόνες. Και οι δύο διαδικασίες μαζί προκάλεσαν τη σημερινή πολιτική μετατόπιση. Η κυβέρνηση του συνασπισμού δεν έλυσε τα προβλήματα στον τομέα της υγείας, των συγκοινωνιών και της παιδείας. Τα συναισθήματα ανασφάλειας και έλλειψης προοπτικών ετοίμασαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού για τους δεξιούς λαϊκιστές της μιας και μοναδικής γραμμής.
Οι απώλειες του PvdA (Κόμμα της Εργασίας-Σοσιαλδημοκράτες) έχουν προκληθεί από την απογοήτευση ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού εξαιτίας του γεγονότος, ότι απ’ όλα τα κόμματα ήταν οι σοσιαλδημοκράτες που πήραν την πρωτοβουλία σε πολλές ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές και άλλες πολιτικές που επιδείνωσαν την κατάσταση. Οι σοσιαλδημοκράτες ήταν χρήσιμοι για το κεφάλαιο. Τους επέτρεπε να ηγούνται κυβερνήσεων όσον καιρό κατάφερναν να κάνουν το λαό να αποδέχεται την επιδείνωση των συνθηκών της ζωής του. Η σοσιαλδημοκρατία, χωρίς ισχυρό εργατικό κίνημα, δεν έχει να προσφέρει τίποτα στο λαό μέσα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Ο ψυχρός άνεμος που φυσάει στην Ευρώπη σαν συνέπεια καινούργιων κυμάτων συγχωνεύσεων, αγοραπωλησιών επιχειρήσεων, πτωχεύσεων και περιορισμών στον όγκο της παραγωγής κάνει αναγκαία την ισχυρή αντίσταση ενάντια στο κεφάλαιο και όχι τη συνεργασία μαζί του. Μια σοσιαλδημοκρατία που ακολουθεί σαφή δεξιά πορεία, δεν έχει να προσφέρει τίποτα στο λαό. Μια τέτια σοσιαλδημοκρατία που την εγκατέλειψαν αισίως πολλοί ψηφοφόροι, χάνει τη σημασία της για τους πλούσιους και οι ηγέτες ενός τέτιου κόμματος παραμερίζονται εύκολα. Για την πλειοψηφία του λαού, μια συνεργασία αριστερών και προοδευτικών κομμάτων μέσα, αλλά και έξω από τη Βουλή, μπορεί να δώσει κάποια προοπτική.
Τα τελευταία χρόνια τα μέσα ενημέρωσης έχουν εμπορευματοποιηθεί ραγδαία, συνεπώς δεν υπάρχει πια δημόσιος έλεγχος σε αυτά. Το μόνο που μετράει είναι η θεαματικότητα, ποιά είναι τα συμφέροντα των χορηγών και των ιδιοκτητών. Στον κόσμο των μίντια δεν μετρούν σχεδόν καθόλου πια τα ιδανικά, οι αξίες και οι κανόνες. Το μορφωτικό έργο είναι, λίγο-πολύ γι’ αυτά, ταμπού. Οποιος πληρώνει, ορίζει... Ο νέος δημοσιογράφος πρέπει να «είναι αποτελεσματικός» για το αφεντικό του, αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό.
Η τηλεόραση φέρνει μέσα στα σπίτια έναν ψεύτικο κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο οι ψεύτικες αντιφάσεις και τα ψεύτικα θέματα παίζουν κεντρικό ρόλο. Ετσι είναι εύκολο να χειραγωγήσεις τους ψηφοφόρους. Πολλοί άνθρωποι αποκτούν την εντύπωση ότι ανακατεύονται στην πολιτική, αλλά τα πραγματικά ζητήματα εξουσίας μένουν απ’ έξω. Τέτοιου είδους «πολιτική» είναι ήδη κοινό φαινόμενο στις ΗΠΑ. Η συνέπεια είναι ότι μόνο το εν τρίτο (1/3) του πληθυσμού εκεί συμμετέχει και ψηφίζει. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ονομάζεται Μπους.
Το Νέο ΚΚ Ολλανδίας επισημαίνει ότι δεν υπάρχει καμμιά πιθανότητα να καταστήσουν φανερά τα πραγματικά προβλήματα. Η μαζική και «ξαφνική» μεταστροφή από το συνασπισμό των Φιλελεύθερων και Σοσιαλδημοκρατών δείχνει το χάσμα ανάμεσα στην εικόνα, όπως τη δίνουν τα μέσα ενημέρωσης, και την πραγματικότητα στις γειτονιές και στους τόπους δουλειάς που αποτελούν μεγάλο μέρος των εμπειριών των ψηφοφόρων.
Το Νέο ΚΚ Ολλανδίας απευθύνει έκκληση στην Αριστερά να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στις γειτονιές και στους τόπους δουλιάς, παντού όπου είναι η πραγματική ζωή και η δουλιά. Την ίδια μέρα που κατάρρευσε ο συνασπισμός ανάμεσα στους Φιλελεύθερους και τους Σοσιαλδημοκράτες, ο λαός του Αμστερνταμ διάλεξε να θέσει τέρμα στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών στην πόλη του. Μια καλή καμπάνια στη βάση οδήγησε σε αυτή τη νίκη. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να αποκατασταθεί ο δεσμός ανάμεσα στον κόσμο και τα αριστερά πολιτικά κόμματα. Ωστόσο, η ηγεσία της Ομοσπονδίας των Ολλανδικών Συνδικάτων κάλεσε ακριβώς πριν από τις εκλογές για συγκράτηση των μισθών πέφτοντας στην παγίδα της εργοδοσίας και των δεξιών κομμάτων.
Η κυβέρνηση του συνασπισμού είχε γίνει πια εμπόδιο για τη συνέχιση και την όξυνση σε αντιδραστική κατεύθυνση της πολιτικής του Φιλελεύθερου Κόμματος. Η νέα κυβέρνηση των Φιλελευθέρων, μαζί με τους Χριστιανοδημοκράτες και τη λαϊκίστικη «Λίστα Πιμ Φορτέν» πρέπει να συνεχίσει και να οξύνει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Ετσι, σαν συνέπεια αυτής της πολιτικής, ο Νόμος για την Ανικανότητα προς Εργασία, για τον οποίο πάλεψε η εργατική τάξη πολλά χρόνια, πρέπει να καταργηθεί. Τα ασφαλιστικά ταμεία πρέπει να ανοίξουν, σώνει και καλά. Η εργασία πρέπει να γίνει πολύ πιο ευέλικτη. Οι δρόμοι πρέπει να ανοίξουν για τα φορτηγά αυτοκίνητα. Οι μισθοί πρέπει να μειωθούν για να αντιμετωπιστεί ο ανταγωνισμός των ΗΠΑ (και της Ιαπωνίας). Σύμφωνα με αυτούς το δικαίωμα στην ασφάλιση δεν πρέπει πια να είναι εφικτό για όλους. Μόνο άνθρωποι με κάποιο οικονομικό επίπεδο διατηρούν το δικαίωμα στην καλή εκπαίδευση, την καλή περίθαλψη και τις γρήγορες μεταφορές.
Εχει εξαιρετική σημασία να διεξαχθεί ο αντικαπιταλιστικός αγώνας μαζί με τον αντιρατσιστικό αγώνα. Οι εργαζόμενοι, όπου κι αν βρίσκονται, δεν πρέπει να αφήσουν τους λαϊκιστές να τους διαιρούν με αυτά που λένε. Μόνο ο κοινός αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση στην Ολλανδία και αλλού στον κόσμο μπορεί να στρέψει το ρεύμα σε θετική κατεύθυνση. Η Αριστερά πρέπει να βάλει την ενότητα της εργατικής τάξης ψηλά στις προτεραιότητές της.
Το νέο λαϊκίστικο κόμμα του Φορτέν λειτούργησε σαν καταλύτης για την αλλαγή των ολλανδικών πολιτικών σχέσεων, χρησιμοποιώντας τα αισθήματα πικρίας πολλών ανθρώπων, σαν αποτέλεσμα της αλαζονικής πολιτικής των νεοφιλελευθέρων, με την υποστήριξη των σοσιαλδημοκρατών. Το Κόμμα-Φορτέν θέλει να αντικαταστήσει αυτό το μοντέλο με ένα πιο αμερικάνικο, ακόμα πιο νεοφιλελεύθερο.
Καθώς φαίνεται, το ερώτημα είναι, αν το «μοντέλο της διαβούλευσης», το μοντέλο της ταξικής ειρήνης δηλαδή, θα το ανατινάξουν τελείως ή αν θα αφήσουν το σύστημα ανέγγιχτο, αποδεχόμενοι ακόμα περισσότερες υποσχέσεις από το συνδικαλιστικό κίνημα. Στο πολιτικό επίπεδο η εξουσία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα χέρια των δεξιών δυνάμεων. Το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο πάντως θα διεξάγει έναν αγώνα ζωής και θανάτου στις ίδιες τις γραμμές του και γι’ αυτό θα ενταθεί η πόλωση στον κόσμο, στην Ευρώπη και στη χώρα μου.
Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται πώς γίνονται όλα αυτά σε μια πλούσια χώρα σαν την Ολλανδία. Η απάντηση είναι απλή σε γενικές γραμμές: από τη μια πλευρά όντως υπάρχει αφθονία. Οι ολλανδικές οικογένειες μοιάζουν πιο πλούσιες από ποτέ. Ομως, ο πλούτος αυτός είναι μάλλον χάρτινος, λόγω των υψηλών υποθηκών και χρεών. Η Ολλανδία είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο σε ρυθμούς αύξησης χρεών. Τα τελευταία 7 χρόνια τα χρέη αυξήθηκαν κατά μέσο όρο κατά 16% το χρόνο που είναι, ανά νοικοκυριό, το πιο ψηλό ποσοστό του δυτικού κόσμου στην αγορά των μετοχών και των κατοικιών. Σε κάθε ευρώ που κερδίζει ο Ολλανδός, το 1,86 είναι χρέος! Τα αισθήματα ανασφάλειας έγιναν πιο ορατά μετά από την πτώση των μετοχών στις χρηματαγορές. Πολλοί δεν έχουν πια τη σιγουριά που είχαν, ως προς τη μελλοντική ζωή τους. Αυτά τα αισθήματα γίνονται πιο δυνατά εξαιτίας της πιθανότητας καινούργιων πολέμων ανά πάσα στιγμή και παντού.
Ολα αυτά δίνουν νέες δυνατότητες για επιτυχείς αγώνες της εργατικής τάξης. Η ταξική πάλη ήρθε ξανά σαν πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου