ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ «ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΔΗΜΗΤΡΟΦ»

ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ «ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΔΗΜΗΤΡΟΦ»

Μίντσο Μίντσεφ, Πολιτικός Γραμματέας

Αμέσως μετά τα πλήγματα ενάντια στα σύμβολα της Αμερικανικής και της παγκόσμιας καπιταλιστικής εξουσίας στις ΗΠΑ, στις 11 Σεπτέμβρη του περασμένου έτους, τα αστικά, όσο και τα λεγόμενα αριστερά, ΜΜΕ δήλωσαν ομόφωνα ότι ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος.

Κάνουν λάθος! Προφανώς, μια τέτια ανοιχτή επίθεση είναι ένα γεγονός τεράστιας διεθνούς σημασίας, αλλά δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα επεισόδιο του πιο σημαντικού γεγονότος της νεώτερης ιστορίας του κόσμου - της διάλυσης του Ανατολικοευρωπαϊκού σοσιαλιστικού συστήματος το 1989-91.

Αυτό είναι σημείο στροφής στην παγκόσμια ιστορία. Από τότε ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος όπως πρώτα. Επιβλήθηκε μια νέα τάξη, η οποία εντυπωσιακά θυμίζει εκείνη την τάξη την οποία ο φασισμός ήθελε να εγκαθιδρύσει εδώ και 60-70 χρόνια. Η σύγχρονη νέα τάξη του φιλελευθερισμού δε διαφέρει από εκείνη τη «νέα τάξη» του φασισμού στη μορφή, στις λεπτομέρειες, στη βαθύτερη ουσία.

            Μετά την επιβολή της σύγχρονης Νέας Παγκόσμιας Τάξης, στη θέση 9 σοσιαλιστικών χωρών εμφανίστηκαν 25 νέοι κρατικοί σχηματισμοί. Στη θέση της σταθερής κατάστασης και των με ακρίβεια καθορισμένων συνόρων στην Ευρώπη, ήρθαν εποχές χάους στο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και διεθνικό επίπεδο.

            Μια περίοδος βαθιάς οικονομικής καταστροφής, κατάρρευσης των κοινωνικών σχέσεων και ατερμόνων εθνικών συγκρούσεων ήλθε στην Ανατολική Ευρώπη. Ολα αυτά εξαντλούν τις χώρες της περιοχής αυτής και τις μετατρέπουν σε οικονομικές και πολιτικές αποικίες της Δύσης.

            Εξαιτίας της αναίσχυντης προδοσίας που διαπράχθηκε από τους Σοβιετικούς κομματικούς και κρατικούς ηγέτες, οι λαοί της Σοβιετικής Ενωσης και οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης έχασαν τον Ψυχρό Πόλεμο που επιβλήθηκε από τη Δύση εδώ και μισό αιώνα.

            Αυτό είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Αντίθετα, πρέπει να γίνει δεκτό σαν αφετηρία όλων των αναλύσεών μας, της συμπεριφοράς και των ενεργειών μας. Τότε, ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο, ο πόλεμος ενάντια στη Γιουγκοσλαβία και οι επιθετικές προκλήσεις ενάντια σε όλο τον προοδευτικό κόσμο θα φανούν σαν επεισόδια του αιματηρού δράματος που συνοδεύει την παλινόρθωση του καπιταλισμού στον τεράστιο χώρο από τον Οντερ ως την Καμτσάτκα.

            Δεν καταστράφηκε μόνο η μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο παγκόσμια τάξη αλλά και τα υπολείμματα του συστήματος των Βερσαλλιών που λειτουργούσε μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Ο κόσμος σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, πράγματι δεν είναι ο ίδιος όπως πριν μια δεκαετία.

            Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, δημιουργήθηκε μια κατάσταση κορεσμένη από εκρηκτικό μίγμα από το γεωπολιτικό υλικό αυτών που κέρδισαν και αυτών που έχασαν στον πόλεμο αυτό. Από τη μια μεριά, η θριαμβεύτρια Δυτική Ευρώπη και, από την άλλη, η ηττημένη Ανατολική Ευρώπη που ζει στην αθλιότητα και διαλύεται.

            Ηδη εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, στη θέση των Ανατολικοευρωπαϊκών κρατών δημιουργήθηκαν ανοιχτά εδάφη, που υποβαθμίστηκαν στο επίπεδο των εξαρτημάτων πηγών πρώτων υλών και φτηνού, αν και υψηλής ειδίκευσης, εργατικού δυναμικού.

            Η περίοδος της παλινόρθωσης του καπιταλισμού άνοιξε τους σημερινούς μηχανισμούς δράσης των παγκοσμίων καπιταλιστικών δομών που κρύβονται πίσω από τους θεσμούς που στερεώθηκαν στις περασμένες δεκαετίες - το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας κλπ.

            Κανείς δεν αμφιβάλει πια ότι οι θεσμοί αυτοί είναι μέσα διαιώνισης της εξουσίας και της κυριαρχίας των πολυεθνικών εταιριών. Αυτά τα ισχυρά κέντρα του παγκοσμίου κεφαλαίου διεξάγουν έναν πραγματικό, αν και έξυπνα κρυμμένο, πόλεμο εξόντωσης ενάντια σε ολόκληρους λαούς, φυλές και θρησκείες. Επιβάλλουν στην Ανατολική Ευρώπη και στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ τέτιες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», οι οποίες βαθαίνουν ανεξέλεγκτα την κοινωνική - ταξική ανισότητα τόσο στα επί μέρους κράτη όσο και ανάμεσα σε αυτά και τα ανεπτυγμένα κράτη της G-7.

            Σήμερα, μιλάμε συχνότερα για το παγκόσμιο κεφάλαιο, για τα κέντρα, τις δομές και τους θεσμούς του. Και αυτό είναι απολύτως φυσικό, καθώς αυτό προσωποποιεί σήμερα τον ιμπεριαλισμό στην πιο επιθετική του μορφή. Σαν μαρξιστές-λενινιστές πρέπει να κοιτάξουμε στο αστικό στρατόπεδο πιο προσεκτικά. Εκεί, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά.

            Σήμερα, το μεγάλο κεφάλαιο είναι σε παγκόσμια κλίμακα ενωμένο σε δυο ομάδες, μεταξύ των οποίων υπάρχουν και μετατοπίσεις από τη μια στην άλλη, όσο και σοβαρές αντιθέσεις. Από τη μια πλευρά είναι η ομάδα του πολυεθνικού, του παγκόσμιου κεφαλαίου και από την άλλη είναι η ομάδα του μεγάλου περιφερειακού κεφαλαίου. Αυτές οι δύο μερίδες του κεφαλαίου -τόσο η παγκόσμια, όσο και η περιφερειακή- συνυπάρχουν στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο με τις δυο ιδεολογίες τους - της παγκοσμιότητας και της περιφερειακότητας

            Ο εθνικισμός, σαν παραδοσιακή ιδεολογία τις αστικής τάξης, είναι ήδη αναχρονισμός. Ο φορέας του, η μεσαία και, εν μέρει, η μικρή αστική τάξη έχει ασήμαντη επιρροή στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία.

            Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται από τα υπερεθνικά παγκόσμια κέντρα της οικονομικής εξουσίας στις χώρες του πρώην σοσιαλιστικού συνασπισμού είναι στην πραγματικότητα το όργανο μιας οικονομικής γενοκτονίας. Με τη βοήθεια ενός έξυπνου χειρισμού των μηχανισμών της αγοράς και των οικονομικών μοχλών, καταστρέφεται όχι μόνο ο υλικός αλλά και ο πνευματικός πολιτισμός της Ευρωπαϊκής Ανατολής.

            Αυτή η νέα μορφή οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής σκλαβιάς τεράστιων μαζών ανθρώπων εφαρμόζεται μέσω της ιδεολογίας της «ανοιχτής φιλελεύθερης οικονομίας». Η σκλαβιά αυτή εκφράζεται στη λειτουργία του νεοαποικισμού της αγοράς, στην άνευ όρων υποταγή των λαών, τάχα μου αντικειμενικά, στα παιγνίδια των δυνάμεων της αγοράς.

            Τα πεπρωμένα 100 και πάνω χωρών του Τρίτου Κόσμου και επίσης των χωρών του δικού μας κόσμου, τον οποίο κάποτε ονομάζαμε «δεύτερο» και τώρα είναι στην πραγματικότητα ο τέταρτος, βρίσκονται σε πλήρη εξάρτηση από τις χρηματιστικές μακροοικονομικές κερδοσκοπίες του παγκοσμίου κεφαλαίου.

Το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το παιγνίδι με τα πεπρωμένα εκατομμυρίων ανθρώπων φαίνεται καθαρά αν πάρουμε υπόψη μας ότι μόνο το 8% της μάζας των μετρητών δολαρίων που κυκλοφορεί καλύπτεται με υλικά ενεργητικά. Το 92% της μάζας αυτής δεν έχει ούτε υλική ούτε ανανεωτική κάλυψη και γι’ αυτό κρύβει μια τεράστια καταστροφική δύναμη που κατά πολύ ξεπερνά τις καταστροφικές ικανότητες των πυρηνικών όπλων.

Σήμερα, ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται σε μια νέα κατάσταση. Ο Ανατολικοευρωπαϊκός σοσιαλισμός έχει τσακιστεί. Οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης έχουν ληστευθεί. Αν και τεράστια υλικά μέσα μπήκαν στην οικονομία της Δύσης, αν και ο βασικός οικονομικός ανταγωνιστής και αντίπαλος - ο Ανατολικός συνασπισμός έχει καταστραφεί, η αναμενόμενη σταθεροποίηση του καπιταλισμού δε συνέβη.  Σύννεφα θύελλας μαζεύονται στον πολιτικό ορίζοντα. Αναμένεται καταστροφική παγκόσμια κρίση.

            Μέσα στο πλαίσιο αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα «πλήγματα ενάντια στην Αμερική» της 11ης Σεπτέμβρη 2001. Η βαθιά ανάλυση των πληγμάτων αυτών έδειξε ότι είναι πράγματι μια πράξη τρομοκρατίας. Είναι επίσης ήδη γνωστό ποιος την εκτέλεσε. Ωστόσο, όπως πάντα συμβαίνει σε τέτιες περιπτώσεις, πιο σημαντικοί είναι αυτοί που την ενέπνευσαν. Πιθανότατα, θα γίνουν γνωστοί στο μέλλον.

            Το θέμα, ωστόσο, δεν έχει νομικό χαρακτήρα. Είναι πολιτικό και συνεπώς πρέπει να του δώσουμε πολιτική απάντηση. Για το λόγο αυτό ας θυμηθούμε ποια μεθοδολογική σύσταση μας είχε δώσει ο Β. Ι. Λένιν σε παρόμοιες περιπτώσεις: «Ποιος ωφελείται;».

            Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι καθαρή: Η τρομοκρατική ενέργεια της 11ης Σεπτέμβρη ήταν αναγκαία στο παγκόσμιο κεφάλαιο. Με τη βοήθειά της η Αμερική «ταπεινώθηκε», οδηγήθηκε στο δρόμο της βαθμιαίας επέκτασης της εξωτερικής επίθεσης και της βαθμιαίας κατάργησης των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Αυτοί που εκτέλεσαν την τρομοκρατική πράξη μπορεί να αποκαλυφτεί ότι είναι μέλη της «Αλ Κάιντα» ή οποιασδήποτε άλλης τρομοκρατικής οργάνωσης, αλλά, τελικά, ωφέλησαν το παγκόσμιο κεφάλαιο. Αν πάρουμε υπόψη το οικονομικό και στρατιωτικό δυναμικό των ΗΠΑ, θα επωφεληθούν για να δώσουν μια τελευταία αποφασιστική μάχη ενάντια στις προοδευτικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο.

            Σήμερα, όλοι όσοι δεν αρέσουν στις ΗΠΑ χαρακτηρίζονται εχθροί του «ελεύθερου κόσμου». Ο ελεύθερος κόσμος είναι οι χώρες του «χρυσού δισεκατομμυρίου». Είναι οι δυνάμεις του «καλού».

            Ποιες είναι οι δυνάμεις του «κακού»; Για την ώρα είναι ο Ισλαμικός φουνταμενταλισμός. Μετά από αυτόν θα είναι οι αντίπαλοι κάθε είδους της παγκοσμιοποίησης. Και, τελικά, όπως σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις, θα έρθει η σειρά των κομμουνιστών. Και αυτή είναι η ουσία όλων των «αντιτρομοκρατικών εκστρατειών».

            Ολα αυτά οδηγούν σε ένα καθαρό και αμείλικτο συμπέρασμα - ο παγκόσμιος καπιταλισμός ετοιμάζεται για ανοιχτό πόλεμο με όλο το φτωχό κόσμο. Αυτός ο καπιταλισμός έχει όλα τα χαρακτηριστικά του νεοφασισμού, κρυμμένα πίσω από φιλελεύθερη φρασεολογία. Και γιατί να μην τον ονομάσουμε φιλελεύθερο νεοφασισμό;

            Οπως μεταξύ του Α΄ και του Β΄ παγκοσμίου πολέμου η ιμπεριαλιστική αντίδραση στηριζόταν στο ναζισμό και τη ναζιστική Γερμανία, έτσι και σήμερα το παγκόσμιο κεφάλαιο στηρίζεται στη φιλελεύθερη Αμερική. Σήμερα, οι ΗΠΑ παίζουν το ρόλο της δύναμης κρούσης του παγκόσμιου καπιταλισμού.

            Η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ήδη διατυπώσει ένα νέο στρατηγικό δόγμα, το οποίο θα εξασφάλιζε την τελική και απόλυτη κυριαρχία του παγκόσμιου κεφαλαίου σε όλο τον κόσμο.

            Οταν οι ΗΠΑ ήταν απλώς η καθοδηγητική δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού, στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η κυβέρνησή τους έπαιρνε ανεξάρτητες αποφάσεις. Τότε, δρούσε το δόγμα της αμοιβαίας πυρηνικής συγκράτησης.

            Τώρα, ακόμη και όταν οι ΗΠΑ είναι το πιο ισχυρό κράτος του κόσμου, είναι απλώς το ισχυρότερο εργαλείο του παγκόσμιου καπιταλισμού. Από αυτό το ρόλο, αλλάζουν όλο το γεωπολιτικό τους δόγμα.

            Αυτό το δόγμα έχει δύο βασικές πλευρές: Ετοιμότητα ανεξάρτητης δράσης - χωρίς να λαμβάνεται υπόψη τίποτε και χωρίς τη βοήθεια των συμμάχων του ΝΑΤΟ και η χρήση βίας σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου χωρίς την έγκριση των Ηνωμένων Εθνών.

            Δεν υπάρχει αμφιβολία, αυτό είναι δόγμα ανοιχτής επίθεσης. Οπως τονίζουν οι αυτουργοί του δόγματος, το κύριο μέσο του είναι τα προληπτικά πλήγματα με όλα τα μέσα ενάντια σε τρομοκράτες ή σε κράτη που θεωρούνται εχθρικά.

            Το ερώτημά μου είναι ρητορικό, αλλά, παρ’ όλα αυτά, ρωτώ: Ποιος πόλεμος στην παγκόσμια ιστορία δεν άρχισε με ένα προληπτικό πλήγμα;

            Και όσο για την έκφραση «πλήγμα με όλα τα μέσα», πρόκειται για στοιχείο του λεγόμενου αστραπιαίου πολέμου - εφευρέσεις του γερμανικού ναζισμού. Η σημερινή κυβέρνηση της Ουάσινγκτον χρησιμοποιεί και πάλι όρους όπως «προληπτική επίθεση», «αμυντική επέμβαση» κλπ.

            Αυτή η προσέγγιση αλά Γκαίμπελς - οι όροι αποτελούν την προπαγανδιστική κάλυψη της ολοκληρωτικής επίθεσης ενάντια σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, ενάντια σε όλους όσους δε δέχονται την απόλυτη κυριαρχία του υπερεθνικού παγκόσμιου μονοπωλιακού κεφαλαίου.

            Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη είναι σαφείς από πρώτη άποψη - ουσιαστικά είναι σαφές ποιος τις εκτέλεσε και οι συνέπειές τους είναι σαφείς. Η σαφήνεια αυτή αποσκοπεί στη μαζική συνείδηση εξ αιτίας του αποκλειστικού τους προπαγανδιστικού αποτελέσματος.

            Μια σοβαρή προσέγγιση στο γεγονός αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθούμε το κρυφό σχέδιο της σημερινής κυβέρνησης της Ουάσινγκτον. Συνίσταται στο άνοιγμα ενός πολέμου μεγάλης κλίμακας που θα διεξαχθεί με μη συμβατικά μέσα.

            Θα επιστρέψω πάλι στη θέση εκείνη που εξέταζα από την αρχή - ο νέος πόλεμος που προετοιμάζουν ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός και η παγκοσμιότητα -  είναι ένας πόλεμος ενάντια σε όλη την ανθρωπότητα. Στον πόλεμο αυτό οι ΗΠΑ θα παίξουν τον ηγετικό ρόλο αλλά, παρ’ όλα αυτά, θα είναι μόνο ο εκτελεστής. Η γεννήτρια των ιδεών είναι τα ανώνυμα κέντρα του παγκοσμίου κεφαλαίου.

            Αυτό είναι ένας νέος φασισμός, αυτή τη φορά παγκόσμιος. Συνεπώς, η προσέγγισή του είναι επίσης παγκόσμια. Μέσα στα πλαίσια αυτά, η επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη 2001 βρίσκει τη φυσική της θέση - την πλήρη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του παγκοσμίου ιμπεριαλισμού.

            Οι εμπνευστές (και ίσως και οι οργανωτές) αυτών των προκλήσεων πρέπει να αναζητηθούν στα επιτελικά κέντρα του παγκοσμίου ιμπεριαλισμού. Οσο για τους αμέσους εκτελεστές των τρομοκρατικών ενεργειών - στον κόσμο δεν είναι λίγες οι ένοπλες οργανώσεις των οποίων η ιδεολογία περιέχει βαθύ μίσος για τον παγκόσμιο χωροφύλακα - τις ΗΠΑ.

            Και έτσι ο ιμπεριαλισμός ξεπέρασε όλα τα εθνικά σύνορα και τον εντοπισμό του σε εθνικά σύνορα. Σήμερα, είναι γενικός, δηλαδή είναι παγκόσμιος και έχει απεριόριστους οικονομικούς πόρους και τεράστιο στρατιωτικό δυναμικό. Διεξάγει ένα διαρκώς διευρυνόμενο πόλεμο ενάντια στους εργαζομένους σε όλο τον κόσμο.

            Στις συνθήκες αυτές κυριαρχεί ένα ερώτημα, ίσως το πιο σημαντικό για μας τους κομμουνιστές και συγκεκριμένα: Πού είμαστε εμείς στον κόσμο αυτό;

            Μετά τη βαριά ήττα την οποία υπέστησαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα στην Ανατολική Ευρώπη εδώ και 10 χρόνια, σήμερα υπάρχει ο πραγματικός κίνδυνος της περιθωριοποίησης  του κομμουνιστικού κινήματος.

            Με λύπη πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε στην πρωτοπορία της σύγχρονης αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Η προδοσία της κλίκας του Γκορμπατσόφ, οι ασταμάτητες εσωτερικές αντιθέσεις στο κομμουνιστικό κίνημα, η συνεχής απολυτοποίηση των «εθνικών ιδιομορφιών» στο σημερινό παγκοσμιοποιούμενο κόσμο μας οδηγούν σε ένα πολύ γνωστό φαινόμενο - τον οπορτουνισμό.

            Το κύριο πλεονέκτημά μας σαν κομμουνιστές -ο διεθνισμός- συχνά εκτοπίζεται από ένα αρχαϊκό και εξαιρετικά άγονο εθνικισμό. Είμαστε από πολύ -ήδη- καιρό μάρτυρες μιας πραγματικής καταστροφικής διαδικασίας, της βαθιάς διάσπασης των θεμελίων του κινήματός μας. Και οι προσπάθειές μας δεν κατευθύνονται προς την υπερνίκηση, αλλά προς τη συγκάλυψή της.

            Είναι σε όλους μας φανερό ότι η κατάσταση που επικρατούσε εδώ και ένα αιώνα, όταν στο κίνημά μας υπήρχαν δύο αντίθετες τάσεις -ο συνεπής μαρξισμός και ο οπορτουνιστικός ρεφορμισμός- επαναλαμβάνεται.

            Μετά τους κατακλυσμούς της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Ανατολική Ευρώπη, η θριαμβεύτρια σοσιαλδημοκρατία τελικά και ανεπίστρεπτα εγκατέλειψε τον αριστερό πολιτικό χώρο, πήγε πέρα από τα όρια του εργατικού κινήματος. Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία είναι ήδη αξεχώριστη από το αστικό πολιτικό σύστημα, από τον αστικό «ιστορικό συνασπισμό», όπως τον ονόμασε ο Α. Γκράμσι.

            Στο κίνημά μας υπάρχουν επίσης δύο ρεύματα - το επαναστατικό και το ρεφορμιστικό. Το τελευταίο κατέλαβε το χώρο που άφησε η σοσιαλδημοκρατία στο εργατικό κίνημα. Ετσι, και το ένα και το άλλο ρεύμα ζουν μαζί στον κοινό χώρο.

            Ωστόσο, η ιδεολογική και οργανωτική απόκλιση στο κίνημά μας είναι το πραγματικό γεγονός μπροστά στο οποίο δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια. Είμαστε διασπασμένοι όσον αφορά τις εκτιμήσεις της προηγουμένης εκατονταετίας της γενικής μας ιστορίας. Είμαστε διασπασμένοι όσον αφορά τις προσεγγίσεις στις διαδικασίες του σύγχρονου κόσμου. Είμαστε διασπασμένοι και όσον αφορά το πώς βλέπουμε το μέλλον της ανθρωπότητας.

            Και, παρ’ όλα αυτά, δε μας χωρίζουν όλα. Υπάρχουν και πράγματα που μας είναι κοινά. Ποια είναι; Για την ακρίβεια αυτά που πρέπει να μας ενώσουν.

Υπάρχουν δύο απαντήσεις:

            Προς το παρόν μας ενώνει η αδράνεια του φόβου οριστικής διάσπασης της μνήμης για τις κοινές μας ρίζες.

Η δεύτερη απάντηση που θα πρέπει να μας ενώσει είναι ο θανάσιμος κίνδυνος της έλευσης του φιλελεύθερου φασισμού, της διευρυμένης επίθεσης του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Πραγματική και αποτελεσματική συσπείρωση δε φαίνεται ακόμη! Και το αποτέλεσμα είναι ορατό: Σήμερα, εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε ικανοί να αντιπαραθέσουμε οργανωμένη αντίσταση στην αστική παγκοσμιοποίηση σε παγκόσμια κλίμακα. Επί μέρους ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα σε μερικές χώρες είναι ικανά να παλέψουν με τον τοπικό καπιταλισμό, αλλά είναι ανίσχυρα απέναντι στις δυνάμεις του παγκόσμιου και ακόμη του περιφερειακού κεφαλαίου.

            Και, ωστόσο, υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο στο οποίο μας οδήγησαν, τόσο ιστορικές περιστάσεις όσο και λειτουργίες των αντικειμενικών παραγόντων που σημειώνονται έξω από το κίνημά μας και ακόμη ένας αριθμός εσωτερικών παραγόντων.

            Αυτή η διέξοδος υποδεικνύεται από την καλά επεξεργασμένη διατύπωση του Λένιν - ανακάλυψη, παρακολούθηση και αξιοποίηση των εσωτερικών αντιθέσεων στο αστικό στρατόπεδο.

Στο σημερινό κόσμο, αυτές οι αντιθέσεις αφθονούν. Είναι και επιφανειακές και βαθιές.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός εκφράζει τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα όχι μόνο στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και στην αστική περιφερειακότητα. Και οι δύο αυτές κατευθύνσεις βρίσκονται σε τεταμένες σχέσεις, σε κατάσταση συγκαλυμμένης διαπάλης.

Ο παραδοσιακός εθνικιστικός ιμπεριαλισμός που χαρακτήριζε την εποχή πριν το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο έχει ήδη περιθωριοποιηθεί. Ο παρόμοιος τύπος ιμπεριαλισμού χαρακτηρίζει μόνο τις ΗΠΑ και γι’ αυτό μπορούμε να συζητήσουμε.

Αν η παγκόσμια συνένωση του κομμουνιστικού κινήματος είναι αδύνατη, μπορεί να γίνει σε περιφερειακό επίπεδο.

Η αντικειμενική ανάπτυξη των δημοσίων διαδικασιών τις τελευταίες δεκαετίες έχει διαμορφώσει μερικές γεωπολιτικές και γεωοικονομικές περιοχές: Τη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική, τη Νότια Αμερική, την περιοχή του Ειρηνικού, την Απω Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και το νότο της Σαχάρας, την Εγγύς Ανατολή.

Εμάς, τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, η θλιβερή μοίρα μας έριξε στην ταπεινωτική και καταστροφική πορεία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο στην περιοχή μας, συμπεριλαμβανομένων και των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, σχεδόν μισό δισεκατομμύριο ανθρώπων υψηλού πολιτισμού έγινε αντικείμενο νεοαποικιακής σκλαβιάς. Το πιο θλιβερό σε αυτό τον προφανή δρόμο είναι ότι δεν προβλήθηκε η παραμικρή αντίσταση εκ μέρους εκείνων που ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν, δηλαδή των κομμουνιστικών κομμάτων.

Η σοσιαλδημοκρατία πανηγύρισε επάνω στον ετοιμοθάνατο σοσιαλισμό και οι πρώην μεγαλειότητες της νομεκλατούρας της καθοδήγησης των κομμουνιστικών κομμάτων συναγωνίστηκαν σε ταχύτητα και στην ολόπλευρη σοσιαλδημοκρατικοποίησή τους.

Τα αρχικά κίνητρα της νέας αστικής τάξης που κυβερνά στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης για την ένταξη στις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δομές της Δύσης προέρχονταν από την αφελή πεποίθηση ότι η είσοδος στη «λέσχη των πλουσίων» θα εξασφαλίσει στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης τα ίδια πλούτη. Τώρα, όμως, που οι χώρες αυτές έχουν μετατραπεί σε γκέτο βαθιάς κοινωνικής ανισότητας, τα κίνητρα της κομπραδόρικης αστικής τάξης για την ένταξή της στις Δυτικές δομές είναι ότι τη θεωρεί σαν τη μόνη εγγύηση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας της.

Ποια πρέπει να είναι η απάντησή μας στην επιθυμία αυτή της κομπραδόρικης αστικής τάξης; Μια μόνο - η δημιουργία της ενιαίας οργάνωσης των κομμουνιστικών κομμάτων της περιοχής από τη Βαλτική ως τη Μεσόγειο και από το Νάισσε ως την Καμτσάτκα. Αν η δημιουργία της παγκόσμιας οργάνωσης του κομμουνιστικού κινήματος είναι αδύνατη, ας την αποκαταστήσουμε με τη νέα της μορφή, της περιφερειακής Κομμουνιστικής Διεθνούς, με νέο περιεχόμενο. Είναι μια ιδέα που δεν είναι ουτοπία, αν και προσπαθούν να μας πείσουν γι’ αυτό. Οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν την σχετική πρωτοβουλία.

Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχει και η συλλογική θέληση των κομμουνιστών της περιοχής αυτής να ενωθούν γύρω από ένα κοινό στόχο: Αναζωογόνηση του σοσιαλισμού σαν ιδέες και σαν πολιτικό σύστημα.